RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #23 : Race21 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่21 {อัพ100%} สถานที่เดทของติ่ง

 

EP21

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่21

ไอ้เสี่ยว! ไอ้กะล่อน! 

เพราะแบบนี้ไงฉันถึงยกใจทั้งใจให้ศิลปินที่รักมากกว่าผู้ชายในโลกของความจริง!

แต่ไม่นานนัก เทวินทร์ซึ่งดูจะสนอกสนใจทีมงานหญิงตรงหน้า ก็ค่อยๆหันหน้าเพ่งความสนใจมาทางฉันราวกับรู้ตัวว่าถูกมองอยู่และยิ้มให้ แต่ฉันกลับเลี่ยงที่จะรับรอยยิ้มดังกล่าวเสียเอง

โชคดีที่จังหวะนั้นมีทีมงานถือกระดาษบอกบทมาให้ฉันอ่านคร่าวๆ ทำให้ความสนใจทั้งหมดหันเหไปที่งานแทนเรื่องอื่นได้ไม่ยากนัก และทั้งหมดก็เป็นเช่นนั้นจนกระทั่งผู้กำกับเริ่มออกปากสั่งงานอีกครั้ง

“นักแสดงสแตนบายในฉากเลยครับ จะเริ่มถ่ายแล้ว!” เสียงดังกล่าวทำเอาทั่วพื้นที่เกิดความวุ่นวายอีกครั้ง ฉันถูกช่างแต่งหน้าและช่างทำผมกรูเข้ารุมล้อมเพื่อเช็กความเรียบร้อย ขณะเดียวกันนั้น อปป้าเควินก็ถูกพาตัวมายังฉากด้วยเช่นกันเพียงไม่นานความวุ่นวายก็จบลงเมื่อผู้กำกับออกปากสั่ง “รอบนี้ก็เป็นอารมณ์โกรธนะครับน้องแมร์ ไม่ใช่อารมณ์ฟิน!”

“คะ ค่า!” ฉันรับคำเสียงสั่งแบบไม่เต็มเสียงนักซึ่งนั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่เควินอปป้าส่งสายตาวิ้งมาให้แทนกำลัง พร้อมกันนั้นเสียงเริ่มต้นของการถ่ายทำก็เริ่มขึ้น

“Only U ในร้านกาแฟ เท็กที่ 86 แอคชั่น!!”

เมื่อทุกเสียงโดยรอบเงียบลงบรรยากาศภายในร้านกาแฟก็ถูกปกคลุมไปด้วยซีนอารมณ์ สำหรับเควินอปป้าการสร้างบรรยากาศและอารมณ์ตามอย่างที่ผู้กำกับต้องการดูจะเป็นเรื่องง่ายต่างจากฉันซึ่งต้องจ้องสู้ตากับศิลปินที่ตัวเองรักด้วยความรู้สึกตรงกันข้ามกับที่ผู้กำกับต้องการ

          ไม่ได้นะกาละแมร์ ขืนยังเป็นแบบนี้มีหวังถูกผู้กำกับว่าให้อายอีกแน่ๆ

          นี่มันงานของศิลปินที่รักเชียว อย่าทำให้อปป้าผิดหวังสิ!!!

          พอคิดได้แบบนั้นฉันก็พยายามตั้งสติ ปรับลมหายใจของตัวเองทั้งที่ยังจ้องสู้ตากับอปป้า บุคคลซึ่งมีหน้าตาน่าหลงใหลที่สุดในโลก แม้ว่าใจจะเริ่มสั่นเพราะอปป้าเควินค่อยเอื้อมมือมากุมือฉันไว้ตามบทบาทสีหน้าเศร้าสร้อยตามบท แต่แล้จังหวะที่อปป้ากำลังขยับปากพูดตามบทบาทด้วยภาษาบ้านเกิดของตัวเองออกมานั้น จู่ๆใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายน่าหลงใหลตรงหน้ากลับค่อยๆ เลือนรางจางไปกลายเป็นใบหน้าของใครอีกคนซ้อนทับขึ้นมา และมันก็เริ่มชัดขึ้น ชัดขึ้น

ชัดถึงขนาดที่ว่าฉันได้ยินเสียงภาษาบ้านเกิดของอปป้าเควินเป็นภาษาและเสียงของคนอื่น...

“เต้าหู้ โกรธเหรอ...” ฉันกำลังมองเห็นผู้ชายตรงหน้าเป็นเทวินทร์ แถมเขากำลังพยายามพูดเพื่อแก้ต่างให้ตัวเองกับเหตุการณ์ที่ฉันเห็นตอนช่วงพักกองเสียด้วย “เมื่อกี้ฉันเดินชนผู้หญิงคนนั้นน่ะ ก็เลยต้องเท็คแคร์เขาแทนคำขอโทษ”

มันบ้ามากที่ดันเห็นคนตรงหน้าเป็นเทวินทร์แบบนี้ แถมยังพูดแก้ต่าง ทั้งที่คิดว่าบ้า แต่ยิ่งฟังเสียงของเทวินทร์ที่ภาพความคิดทำให้เห็นและได้ยิน มันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดปนความหมั่นไส้

“ไม่ได้ถาม!” จนเผลอพลั้งปากตะคอกเสียงตอบกลับไป ทั้งที่ทำแบบนั้นแต่แทนที่ภาพบ้าๆนั่นจะหายไป ทุกอย่างกลับยิ่งดูเหมือนจริงเข้าไปใหญ่ เพราะวินาทีที่ฉันลุกพรวดออกจากที่นั่ง ฝ่ามืออุ่นของเขาก็พุ่งเข้าคว้าข้อมือรั้งกายฉันไว้

“ฟังก่อนดิ ทำไมถึงไม่ยอมฟังอะไรบ้างเลยวะ ก็แค่อยากอธิบาย!”

“ใครขอ!?” พอได้เริ่มโวยวาย สมองส่วนแยกแยะก็ถูกอารมณ์หงุดหงิดครอบงำ โวยวายใส่ผู้ชายตรงหน้าอย่างฉุนเฉียว “จะทำอะไรกับผู้หญิงคนไหนก็เรื่องของนายสิ ไม่เกี่ยวกับฉัน!”

ว่าจบฉันก็รีบสะบัดมือไปพร้อมกับหน้าตั้งท่าทีจะหนีภาพใบหน้าของผู้ชายคนนั้นไป ทว่า อีกฝ่ายกลับกระตุกรั้งข้อมือฉันไว้อย่างแรงจนเสียการทรงตัว หันกลับไปเผชิญหน้ากับใบหน้าคมคายคุ้นเคยอีกครั้ง

“อะไรวะเต้าหู้!? อย่าบอกนะ ว่าที่หัวร้อนใส่แบบนี้เพราะเธอหึง”

“ไม่ได้หึง!” หึงเหรอ หมอนี่กล้าว่าฉันว่าหึงเขาเหรอ!!??

“หึงก็บอกว่าหึงดิ ยอมรับความจริงหน่อย!”

“หยุดพูดไปเลยนะ!” ทั้งที่รู้ว่าภาพตรงหน้าอาจเป็นเพียงแค่ภาพหลอน แต่ความใจร้อนและความหงุดหงิดซึ่งก่อตัวขึ้นนับตั้งแต่ฟังคำพูดแก้ตัว บันดาลโทสะลดความอับอายของตัวเองเอื้อมมือคว้าแก้วกาแฟเย็นชืดสำหรับประกอบฉากสาดเข้าใส่ใบหน้าของอีกฝ่ายทันทีพร้อมทั้งเสียงตะโกนสั่ง

ซ่าา!

“คัตตตต!!!” วลีสั้นๆหากแต่ฟังดูมีอำนาจมากที่สุดในช่วงเวลา ณ ขณะนั้นดึงสติสัมปชัญญะทั้งหมดของฉันกลับมา เพียงกะพริบตาครั้งเดียวภาพของชายหนุ่มน่าหงุดหงิดตรงหน้าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นใบหน้าหล่อตี๋ซึ่งยามนี้ผมเผ้าและเนื้อตัวชุ่มไปด้วยกาแฟ

ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อไม่ว่าจะมองผู้ชายคนดังกล่าวอย่างไร เขาก็คือเควินอปป้า ไม่ใช่เทวินทร์อย่างที่รู้สึกก่อนหน้านี้

“ดีมาก! แบบนี้แหละที่ผมต้องการ! พักกองได้!” คำพูดยินดีและน้ำเสียงดีอกดีใจของผู้กำกับไม่อาจช่วยลดอาการตกใจที่มีได้ลง สายตากวาดสำรวจไปทั่วใบหน้าหล่อตี๋เปื้อนกาแฟอย่างรู้สึกผิด และยิ่งรู้สึกผิดมากไปใหญ่เมื่อหางตาดันเหลือบไปเห็นผู้ชายที่ฉันคิดว่าเควินอปป้าเป็นยืนอยู่บริเวณหลังทีมงานจัดแสง

“เลนได้เยียมมั๊กๆโลย” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยสำเนียงภาษาไทยแบบไม่ชัดนัก ทำฉันสะดุ้งจากภวังค์ รีบละสายตาจากใบหน้ายิ้มระลื่นไม่รู้อิโหน่อิเหน่ของเทวินทร์ มายังเควินอปป้าอีกครั้ง

“ขะ ขอโทษค่ะ!” แน่นอนว่านั่นตามมาด้วยคำขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

“ม่ายเป็นราย” แต่อปป้าซึ่งถูกกาแฟใส่เมื่อครู่ ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขายิ้มอย่างเข้าใจและดูเป็นมืออาชีพมากพอที่จะไม่โกรธเมื่อถูกคนร่วมฉากกระทำใส่นอกเหนือบทบาทที่ได้รับ

ทีมงานบางส่วนรีบพากันกรูเข้ามาหาเราทั้งคู่ บ้างก็รีบจัดการยื่นผ้าขนหนูส่งให้อปป้าซับคราบกาแฟตามเนื้อตัว บ้างก็ส่งน้ำดื่มมาให้ฉันแก้กระหายหลังจากงานทุกอย่างจบลง และการที่เป็นเช่นนั้นก็เป็นการบอกให้ฉันรู้ตัวล่วงหน้าด้วยว่า วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้ๆศิลปินที่ตัวเองรัก

“ในที่สุด งานก็เสร็จ~” เสียงกระแหนะกระแหนติดกวนประสาททำฉันเหลือบมองเจ้าของเสียงดังกล่าวอีกครั้ง และพบว่าเทวินทร์ซึ่งเคยยืนมองอยู่ห่างๆด้านหลังทีมงานจัดไฟ ตอนนี้ได้เดินเข้ามาประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ซ้ำร้ายยังพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วนกขุนทองไม่หยุด “แสดงเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ฟีลลิ้งมาเต็มทั้งที่พูดกันคนละภาษา~”

ฉันจิ๊ปากอย่างนึกหมั่นไส้ และอดต่อว่าในใจไม่ได้

ใครกันล่ะ! ที่ทำให้ฉันต้องสาดกาแฟใส่หน้าศิลปินที่รักแบบนั้นน่ะ!

แต่แล้วไม่นานหรอกเสียงของเทวินทร์ก็หยุดทุกเสียงต่อว่าในหัวลง

“อยากโดนแบบในฉากเมื่อกี้บ้างจัง~”

“โดนอะไร กาแฟอ่ะเหรอ?” ความปากไวทำฉันโพล่งถามกลับไปแบบเหน็บๆ แต่อีกฝ่ายดันให้คำตอบด้วยเสียงจริงจัง

“เปล่า อยากโดนเธอหึงเฉยๆ”

ตอนพูด เขาก็อมยิ้มและเหลือบมองฉันไปด้วยราวกับอยากให้รับรู้ความใจจริงใจจากคำพูดดังกล่าว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังทำท่าทีก้อร่อก้อติดใส่ทีมงานหญิงในกองถ่ายอยู่เลย

“ฝันไปเถอะย่ะ!” สุดท้ายฉันก็แสดงนิสัยแย่ๆของตัวเองใส่เขาออกไปอีก ทว่า ครั้งนี้หลังจากพูดจบสายตาของเทวินทร์กลับไม่ได้จ้องมองฉันเหมือนอย่างตอนแรก แต่เขากำลังปรายตามองผ่านไปด้านหลังราวกับมีอะไรที่น่าสนใจ

การที่เขามองผ่านไปแบบนั้น เหมือนเป็นการกระตุ้นต่อมเผือกของติ่งคนหนึ่งในตื่นตัว รีบเหลียวขวับมองตามสายตาของเทวินทร์ไปแบบไม่ต้องรอใครสั่ง กว่าจะรู้ตัวว่าการที่ทำเช่นนั้นคือเรื่องผิดพลาดก็ตอนที่ สายตากำลังจับโฟกัสไปยังชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งกำลังเป็นจุดสนใจ คนหนึ่งคือผู้หญิงซึ่งควรยืนอยู่ตรงที่ที่ฉันยืน ส่วนอีกคนคือผู้ชายที่หายหน้าหายตาไปตลอดทั้งวัน

วอร์อปป้ากับพี่แบมแบมเดินแทรกทีมงานซึ่งกำลังวุ่นวายกับการเคลียร์ของหลังถ่ายทำเสร็จ ที่สำคัญเป้าหมายของคนทั้งคู่ดูจะเป็นฉันเสียด้วย

“ว่าไงน้องแมร์ วันนี้ถ่ายสองงานเหนื่อยหรือเปล่า?” ฉันได้ยินเสียงวอร์อปป้าถามแต่สายตาดันไม่ยอมโฟกัสไปยังแววตาและสีหน้าใจดีของอีกฝ่ายเลย เพราะอะไรรู้ไหม?

เพราะสายตาดันถูกสะกดให้มองมือของคนทั้งคู่ซึ่งกำลังกุมกันไว้ยังไงล่ะ...

แต่เหมือนว่าพี่แบมจะรู้ตัวว่าถูกมอง เธอจึงเป็นฝ่ายผละมือออกจากฝ่ามืออบอุ่นของวอร์อปป้าไปเองแล้วเอ่ยขึ้น

“ไหนๆก็ทำงานเสร็จแล้ว คืนนี้อยู่งานเลี้ยงฉลองปิดกองด้วยกันไหมจ๊ะ?” และไอ้คำถามของพี่แบมนี่แหละที่ทำฉันสะดุ้ง จำต้องละสายตาไปจากมือทั้งคู่ เงยมองหน้าคนถามเพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาท

“หนะ หนูเหรอคะ?”

“ใช่จ๊ะ” พี่แบมตอบยิ้มๆ โดยมีชายหนุ่มข้างกายเสริม

“ปกติหลังเลิกกองถ่าย ผู้จัดการกับทีมงานก็มักจะพากันไปดื่มเลี้ยงฉลองแก้เหนื่อยกันเป็นปกตินั่นแหละ…” ทว่า ยังไม่ทันสิ้นเสียงวอร์อปป้าดี เทวินทร์ซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นด้วยก็พูดแทรก

“แมร์ไม่ว่างไปงานฉลองงี่เง่านั่นหรอก...” ไม่ใช่พูดขัดแบบเสียมารยาทอย่างเดียว แต่เขายังแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการดึงฉันออกห่างจากวอร์อปป้าด้วย “คืนนี้ยัยนี่มีนัดกับฉันแล้ว”

“เสียดายจัง พี่มีเรื่องอยากคุยกับเราตั้งเยอะ” ประโยคดังกล่าวไม่ใช่คำพูดของวอร์อปป้าหรอก แต่เป็นของพี่แบมที่มากับเขาต่างหาก หลังสิ้นเสียงเทวินทร์ก็ไม่ยินยอมให้ฉันได้พูดอะไรตอบโต้คนทั้งคู่กลับไป เขาดึงฉันให้ออกห่างจากคนทั้งคู่ ฉุดกระชากพาไปยังจุดเปลี่ยนเสื้อผ้าราวกับรีบร้อนอะไรนักหนา

ฉันไม่ได้ปฏิเสธการฉุดดึงของเทวินทร์เหมือนทุกทีหรอกนะ เพราะตอนนี้ในหัวฉันเองก็ไม่ได้คิดจะหาคำพูดใดตอบพี่แบมกลับไปเหมือนกัน แต่ว่ากำลังคิดถึงท่าทางแปลกๆที่คนทั้งคู่แสดงให้เห็นตอนที่เข้ามาที่กองถ่ายต่างหาก

‘ฉันกำลังจะแต่งงาน…’

‘ก็ดีแล้วนี่…หมดเรื่องจะคุยแล้วใช่ไหมแบม?’ ทั้งที่หลายวันก่อนวอร์อปป้ากับพี่แบมยังดูตึงๆ ใส่กันอยู่เลย แถมวอร์อปป้าก็ทำตัวเย็นชาใส่พี่แบมจนน่ากลัว รับรู้ได้ถึงการประชดประชันใส่กันผ่านคำพูดและการกระทำ

วูบหนึ่งที่ในหัวเกิดคำถามสั้นๆขึ้นมา

หรือว่าเขาจะดีกันแล้ว? ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ มันก็คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ก็ในเมื่อวอร์อปป้าน่ะ มีพี่แบมเป็นผู้หญิงในดวงใจมาก่อนนี่

“เลิกทำหน้ายู่เหมือนเต้าหู้บูดได้แล้ว” พอถูกพาเข้ามายังจุดแต่งตัว ความคิดและความสงสัยในหัวก็ถูกขัดด้วยเสียงเข้มบอกความทะลึ่งตึงตังของคนตัวใหญ่ ที่ดูจะวุ่นวายกับข้าวของเครื่องใช้ของฉันซึ่งถูกทีมงานเตรียมไว้ให้เปลี่ยนคืนบนโต๊ะ “เธอควรจะ Happy ที่กำลังจะไปเดทกับฉันมากกว่านะ”

“…” คงเพราะฉันไม่ได้ตอบอะไร เทวินทร์ที่เอาแต่พูดอยู่ฝ่ายเดียวจึงเหลียวมองพลางยื่นเสื้อผ้าส่งมาให้

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวสาย”

“สาย?” ฉันย้อนเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายคะยั้นคะยอให้ทำมันฟังดูแปลกๆ

“ไปเดทสายไง เร็วๆ!” เพราเป็นคนรับปากเขาเองว่าจะยอมเดทด้วย สิ่งที่ทำได้คือการจิ๊ปากอย่างขัดใจเพราะถูกสั่งและรับเสื้อผ้าของตัวเองสะบัดก้นตรงไปยังห้องเปลี่ยนชุดชั่วคราวเล็กๆอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็ยังสลัดภาพของมือวอร์อปป้ากับพี่แบมออกไปจากหัวได้เลย

เวลาต่อมา...

ฉันเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าคืนทีมงานอยู่เกือบๆ 10 นาที ก่อนถูกเทวินทร์พาตัวออกจากสถานที่ใช้ถ่ายทำไปยังรถแข่งคันหรูสีแดงบาดจิตเขา ผลักให้เขาไปนั่งด้านใน ส่วนตัวเองก็รีบเดินอ้อมมาประจำที่นั่งคนขับ ก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วบึ่งออกจากบริเวณร้านกาแฟไปทันที

ตลอดทาง ภายในรถถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เทวินทร์ไม่ได้พูดหรือบอกฉันสักคำว่าจะพาไปไหน รู้แค่ว่าเขาดูอารมณ์ดีที่ฉันยอมนั่งติดรถมาด้วยแบบนี้ แต่ไม่นานนักหลังจากนั่งรถออกมาได้สักพักใหญ่ บรรยากาศที่กล่าวมาทั้งหมดก็พังลงด้วยคำถามของคนขับรถ

“เดี๋ยวเราแวะปั้มข้างทางกันหน่อยนะ”

“แวะทำไม?” พอถามกลับคนตัวใหญ่ก็เหลือบหางตามองยิ้มๆ ทั้งที่มือยังประคองพวงมาลัยขับไปบนถนน แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้นแล้วก็เลื่อนกลับไปมองทางดังเก่า

“แต่งตัวอย่างกับป้า ไม่เหมาะกับการเดทวันนี้หรอก”

คำพูดต่อว่าค่อนไปทางแซวของเทวินทร์ทำฉันรีบก้มมองสภาพตัวเองที่สวมเพียงเสื้อยืดเก่าๆและกางเกงเจเจขาสั้นสำหรับใส่อยู่บ้าน พอรู้ตัวว่ากำลังถูกว่าฉันก็รีบหันขวับไปถลึงตาใส่เขาทันที แต่เทวินทร์ดันหัวเราะทั้งที่สายตาเขายังมองไปยังถนนตรงหน้าคล้ายกับรู้ว่าฉันจะแสดงปฏิกิริยาแบบนี้ใส่ อีกทั้งยังพูดแบบไม่สนใจ

“หันไปหยิบถุงบนเบาะหลังให้หน่อยสิ”

คำพูดประโยคนั้นของเทวินทร์ทำฉันนึกถึงวอร์อปป้าขึ้นมาแบบแปลกๆ เพราะมันฟังดูคล้ายกันมากไอ้คำพูดที่วานให้ฉันเอื้อมไปหยิบของเบาะหลังเพื่อสร้างเซอร์ไพรส์

‘ถ้างั้นพี่วานแมร์หยิบของบนเบาะหลังหน่อยได้ไหมคะ?’ ตอนนั้นอปป้าพูดแบบนั้น

พอนึกถึงหน้าวอร์อปป้าขึ้นมาภาพที่ตามมาหลังจากนั้นก็กลายมาเป็นมือของเขาที่กุมมือพี่แบมเอาไว้แน่น

“อ้าวเฮ้ย! หูตึงเหรอ บอกให้หันไปหยิบถุงให้หน่อย!” แต่แล้วไอ้ความคิดที่อยู่ในหัวก็ถูกทำให้สลายหายไปด้วยคำพูดเอาแต่ใจกึ่งตะคอกขอเทวินทร์อีกครั้ง ครั้งนี้ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเสียงเขาน่ารำคาญ ตรงกันข้ามเลยล่ะ…

ฉันซึ่งไม่มีอะไรจะเสียจึงจำต้องเอี้ยวตัวหันไปหยิบถุงกระดาษใบใหญ่บนเบาะหลังตามคำสั่งเขาอย่างเสียไม่ได้

“เดี๋ยวถึงปั้มแล้ว เธอก็ลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ…”

ฉันไม่ได้ตอบ เพราะถึงปฏิเสธหมอนี่ก็ต้องบังคับให้เปลี่ยนอยู่ดี ทั้งที่เขาเป็นน้องชายวอร์อปป้าแต่กลับมีนิสัยต่างกันอย่างสุดๆ เทวินทร์ไม่ถามความสมัครใจหรือความรู้สึกหลังจากฉันหยิบถุงดังกล่าวมาไว้กับตัว พูดตรงๆขวานผ่าซากไม่อ้อมค้อม ต่างจากวอร์อปป้าซึ่งแคร์ความรู้สึกของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะตอนไหน

ทันทีที่ล้อทั้งสี่เลี้ยวเข้ามาหยุดอยู่ภายในปั้มน้ำมันบริเวณหน้าห้องน้ำ ฉันก็ถูกเทวินทร์ไล่ลงจากรถ ไล่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามอย่างที่เขาต้องการ แม้ลึกๆจะรู้สึกขัดใจ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องตกอยู่ในสภาวะจำยอมอยู่ดี

เพื่อตัดคำพูดน่ารำคาญของเทวินทร์ออกไปฉันจึงรีบพาตัวเองลงจากรถตรงไปยังห้องน้ำหญิงใกล้ๆ ซึ่งก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันก็ไม่ลืมเปิดดูเสื้อผ้าในถุงที่เขาเตรียมให้หรอกนะ ภายในถุงกระดาษที่เทวินทร์ยัดเยียดมาให้มีเสื้อยืดคอกลมสีขาวแบบเดียวกับที่ฉันใส่อยู่ เห็นแล้วมันก็อดจิ๊ปากใส่ความเรื่องมากของผู้ชายคนนั้นไม่ได้

เฮอะ! กล้าว่าว่าฉันแต่งตัวเป็นป้า ทั้งที่เสื้อผ้าตัวเองเตรียมไว้ก็ไม่เห็นจะต่างจากที่ฉันใส่อยู่ตรงไหน!

มันน่าหมั่นไส้นัก หมอนั่นน่ะ!!

ตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้นนั่นแหละ แต่หลังจากจัดการเปลี่ยนการแต่งการด้วยเสื้อที่เทวินทร์เตรียมมาให้แล้วฉันก็ต้องเปลี่ยนความคิด 

เพราะนอกจากเสื้อแล้วเทวินทร์ยังเตรียมกางเกงยีนขาสั้นตัวใหม่ให้ด้วย ที่สำคัญยังเป็นของแบรนด์ดังชนิดที่ว่าฉันไม่มีปัญญาซื้อใส่เองแน่นอน และที่สร้างความตกใจและความช็อกมากกว่าราคาหรือแบรนด์กางเกงยีนขาสั้นที่เขาซื้อให้ก็คงจะเป็น คำที่สกรีนติดอยู่บนเสื้อที่ใส่อยู่น่ะมัน…

‘เป็นแฟนคนนี้ ð’

“ใส่เสื้ออะไรอ่ะ ส๊วยสวย~” และผลของการใส่เสื้อตัวนี้โดยไม่ทันสำรวจลายให้ดีเสียก่อน ดูจะทำให้บุคคลที่เตรียมมาให้ดูดีอกดีใจเป็นอย่างมาก ทันทีที่ฉันเปิดประตูกลับขึ้นมานั่งในรถ แถมยังไม่หยุดปาก “ค่อยดูดี สมกับการไปเดทของเราหน่อย”

“ไม่ต้องมาชมเลย ถ้าฉันรู้ว่าต้องเปลี่ยนมาใส่เสื้อสกรีนคำบ้าๆนี่ ฉันไม่ใส่หรอกย่ะ!”

“แต่ตอนนี้เธอก็ใส่แล้วใช่ป่ะ” เขาถามยิ้มๆอย่างไม่สะทกสะท้าน กลับกันเขาดูจะมีความสุขอย่างสุดๆเลยล่ะ “ป่ะ ไปเดทกัน ฉันมีเพื่อนอยากให้เธอรู้จักเยอะเลย”

ว่าแล้วคนตัวใหญ่ก็รีบจัดแจงตัวเอง จัดการสตาร์ทเครื่องยนต์ทันทีด้วยอาการรีบร้อน แต่ว่า ฉันดันเป็นคนหยุดทุกการกระทำเหล่านั้นของเทวินทร์ลงด้วยคำถาม

“ไหนว่าเราจะไปเดทกันไง?”

“ใช่ก็เดทไง” ซึ่งเทวินทร์เองก็ยอมหยุดทุกอย่างเพื่อตอบคำถามอย่างว่าง่ายเช่นกัน

“เดท แล้วมันเกี่ยวกับอะไรกับเพื่อนนายอ่ะ?” สิ้นเสียงถาม คนถูกถามก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ได้เห็น จากนั้นก็ใช้นิ้วชี้เลื่อนขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองแล้วตอบกลับมาเพียงสั้นๆ

“ความลับ” สุดท้ายแล้วเทวินทร์ก็ไม่คิดจะบอกอะไรฉันจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องการเดทหรือสถานที่เดท แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่าเขาคงไม่ได้ไม่หวังดีกับฉันแน่ๆ ก็คงเป็นเพราะสีหน้าและท่าทางซึ่งเต็มไปด้วยความสุขตลอดการขับรถพาฉันตรงไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าหมายนั่นแหละ

เขาดูมีความสุขมากจริงๆนะ…

เกือบๆ 1 ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเทวินทร์ก็ทำให้ฉันคลายข้อข้องใจถึงเรื่องที่เดท เมื่อสถานที่ที่เขาขับรถเข้ามาจอดนั้นดันเป็นผับชื่อดังของเมือง ที่สำคัญเวลาตอนนี้มันเพิ่งจะบ่ายกว่าเองเท่านั้น ถ้าจะบอกว่าพามาเที่ยวที่นี่ แล้วไหงเขาถึงพามาเวลาแบบนี้ล่ะ!?

“นายพาฉันมาทำไมที่นี่?” ความสงสัยส่งผลให้ฉันที่เกิดเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัวโพล่งถามคนขับอย่างนึกแปลกใจ ซึ่งเขาก็ยอมตอบ

“เดทไง”

“ก็รู้แล้วไงว่าเดท แต่ผับมันยังไม่เปิดไม่ใช่เหรอ?”

“วันนี้วันพิเศษ ผับเลยปิดเร็วนิดหนึ่ง” เขาแย้งขณะประคองรถทั้งคันจอดเข้าซองให้เรียบร้อย เชื่อไหมคำถามของเขาไม่ได้ช่วยให้ฉันคลายความสงสัยหรือความแคลงใจลงเลย เพราะดูสภาพโดยรอบแล้วไม่ว่าจะมองยังไง ผับแห่งนี้ก็ดูเหมือนสถานบันเทิงซึ่งยังไม่ถึงเวลาเปิดให้บริการอยู่ดี

ภายในลานจอดรถขนาดกว้างตอนช่วงบ่ายกว่าๆมีเพียงรถแข่งของเขากับรถสปอร์ตราคาแพงจอดอยู่เพียงสองคันเท่านั้น ที่จอดอยู่ห่างไปเล็กน้อยมีรถมอเตอร์ไซค์รุ่นและยี่ห้อเดียวแต่ต่างสีจอดขนาบคู่กันอีกสองคัน

แล้วแบบเนี่ยผับมันจะเปิดได้ยังไงเล่า!

“เฮ้ย! ลงมาดิ ถึงแล้ว” เสียงเข้มแกมดุและเร่งเร้าทำฉันซึ่งกำลังกวาดตามองภาพบรรยายกาศนอกรถโดยรอบสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ รีบหันขวับมองเจ้าของเสียงก่อนพบว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เทวินทร์เปิดประตูลงไปยืนด้านนอกรถแล้ว พอถูกเร่งครู่หนึ่งที่ดันเกิดความชั่งใจขึ้นมาจนไม่กล้าก้าวขาลง แต่แล้วมันก็เป็นเทวินทร์นั่นแหละที่เริ่มออกปากสั่งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันยังนั่งนิ่ง “ลงมาดิ แล้วก็หยิบกล่องของขวัญบนพื้นเบาะด้านหลังมาด้วย”

ฉันกลอกตาอย่างนึกเอื้อมที่ถูกหมอนี่ออกคำสั่งใส่ไม่หยุด แต่อย่างไรก็ดี ฉันก็ยังทำตามคำพูดเขาด้วยการเอี้ยวตัวมองหากล่องของขวัญบนที่วางเท้าเบาะหลัง หยิบติดมือก่อนตัดสินใจเปิดประตูลงจากลง

“เอาไป!” ทันทีที่ลงมาได้ฉันก็จ้ำเท้าเดินอ้อมรถ รีบยื่นกล่องขวัญในมือส่งให้กับเทวินทร์ทันที แต่แทนที่เขาจะรับกล่องของขวัญขนาดเล็กไปจากมือกลับกลายเป็นว่า คนตัวใหญ่ฉวยโอกาสคว้ามืออีกข้างของฉันไปกุมไว้แทนเสียนี่

“ถือไว้ จะได้ดูมีมารยาท” เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนเริ่มทำตามใจตัวเองฉุดดึงฉันให้เดินไปตามแรง ตรงไปยังทางเข้าของผับดังตรงหน้า ราวกับว่ามันเปิดแล้วตามอย่างที่ปากเขาพูดจริงๆนั่นแหละ

แต่แล้ววินาทีที่เท้าทั้งสองข้างถูกกึงดึงกึ่งลากมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าบานใหญ่ ความประหลาดใจก็เริ่มโถมเข้าใส่เป็นหนที่สอง เมื่อพบว่าช่องว่างระหว่างบานประตูมีไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในแทรกผ่านออกมาให้รู้สึก ไม่ใช่แค่ความเย็นแต่ว่ายังรวมไปถึงเสียงเพลงจังหวะสนุกๆที่เปิดดังลั่นอยู่ภายในด้วยเช่นกัน

“เข้าไปข้างในกัน…” 

To Be Continued...

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v