RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #14 : Race13 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่13 {อัพ100%} อยากให้ติ่งยิ้ม

EP12

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่12

“นี่คือคุณวินทร์ วิรัญกิจกุล ส่วนคนนี้คือคุณแหวนอิมธรา วิรัญกิจกุล” ทายาทคนรองและคนเล็กของประธานบริษัทที่ผมพูดถึงนะครับ” 

เสียงของคนดูงานเอ่ยแนะนำก่อนจะตามมาด้วยเสียงของล่ามภาษาเกาหลี จนทั่วทั้งห้องดังลั่นไปด้วยเสียงทักทายและเสียงปรบมือ

เทวินทร์ก้มหัวลงเล็กน้อย ท่าทางดูจริงจังสมกับเป็นเจ้าของทุนและลูกเจ้าของโปรเจค ดูเหมือนว่าเขายังไม่ทันสังเกตเห็นฉันที่นั่งปะปนอยู่กับทีมงานและสมาชิกวง SWAG เพราะเขายังคงถือมาดนิ่งๆ เหมือนผู้ใหญ่ ต่างจากภาพลักษณ์ปกติที่ฉันเคยเห็น พอได้เห็นเทวินทร์ในสภาพนี้แล้ว มันก็อดนึกถึงสิ่งที่เขาบอกเมื่อวานไม่ได้

‘ช่วง2-3วันนี้ฉันมีธุระ…อาจจะไม่ได้มาหาเธอบ่อย’ นี่หรือเปล่านะ ธุระที่เขาพูดถึงน่ะ…

“ผมขอตัวสักครู่นะครับ!” เสียงของวอร์อปป้าซึ่งจู่ๆ ก็โพล่งขึ้น ทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย หันมองเจ้าของเสียงด้วยความสงสัย ก่อนจะพบว่าวอร์อปป้ากำลังลุกขึ้นด้วยทีท่ารีบร้อน

สถานการณ์ดังกล่าวทำฉันเหลือบมองไปยังผู้หญิงคนเดิม ก่อนพบว่าหญิงสาวแปลกหน้ารายนั้นกำลังมองตามหลังเขาออกไป เธอหันไปกระซิบข้างหูเทวินทร์เล็กน้อยก่อนจะเดินอ้อมหลังเดินตรงไปยังประตูทางออก ตามหลังวอร์อปป้าไปติดๆ

‘เพราะพี่เป็นแบบนี้หรือเปล่าคะ? พี่แบมแบมถึงได้ไม่เอา’ คำพูดของเดย์ที่คล้ายกับจะมีปากมีเสียงกับวอร์อปป้าในตอนนั้นดังแว่วเข้ามาในหัว พานให้ความคิดของฉันตีความได้เป็นอย่างเดียวก็คือ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นคนที่ชื่อแบมแบมอะไรนั่น…

ทำยังไงดีล่ะ อยากตามไปดูจัง...

ปี๊บ! ปี๊บ!

เสียงเตือนข้อความปลุกฉันจากภวังค์ซับซ้อน และเพื่อไม่ให้เสียงโทรศัพท์รบกวนการประชุม ฉันจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าทันทีเพื่อกดปิดเสียงและเช็กดูข้อความ

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น?

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: เงยหน้าขึ้นสิ

ร่างกายฉันตอบสนองใจความบนหน้าจอสี่เหลี่ยมโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบว่าผู้ชายในชุดสูทสีทึบตรงหน้ากำลังอมยิ้มแถมยังยกมือขึ้นเล็กน้อยคล้ายกับจะทักทาย ครู่สั้นๆ เทวินทร์ซึ่งยืนอยู่หน้าการประชุมก็ก้มมองโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง มือขยุกขยิกก่อนจะตามมาด้วยการสั่นของมือถือซึ่งอยู่ในมือฉันเอง

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: อย่าทำหน้าเอ๋อใส่ฉันสิ มันดูน่ารัก

กาละแม :: บ้า!!

กาละแม :: วันนี้นายแต่งตัวแปลกไป ดูดีขึ้นนะเนี่ย

ฉันแอบลอบมองสีหน้าของเทวินทร์หลังจากที่ฉันจงใจชมเขาผ่านข้อความแชท รู้อะไรไหม สิ่งที่ฉันเห็นก็คือ หมอนั่นกำลังยิ้มกว้าง ยืนบิดไปบิดมา ขณะที่มือขยุกขยิกกดโทรศัพท์ไม่หยุด

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: วันนี้ ฉันหล่อใช่ป่ะล่ะ?

กาละแม :: มั้ง  

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: หล่อแค่ไหนอ่ะ?

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: หล่อพอจะให้เธอรักได้หรือยัง? 

ข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ทำปลายนิ้วฉันหยุดชะงักลงทันที ใจความที่คล้ายกับหยอดตลอดเวลาของเขาทำฉันไปต่อไม่เป็น สายตาเหลือบมองคนตัวใหญ่เจ้าของข้อความด้านหน้าการประชุมโดยฉันเองก็บอกไม่ได้ว่าตัวเองกำลังแสดงสีหน้าออกไปแบบไหน ที่รู้ก็คือที่ตรงหน้าฉันกำลังถูกจับตามองจากนัยน์ตาคู่คมแสนคุ้นเคยอยู่

เทวินทร์มองฉัน และยังคงมองอยู่แบบนั้น เขาเม้มปากลงเล็กน้อย ทำตาโตคล้ายกับสงสัย แต่เพราะฉันยังนิ่งอยู่ เขาจริงเริ่มทำท่าทำทางด้วยการชี้นิ้วไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง คล้ายกับเป็นการเร่งให้ฉันตอบข้อความเขากลับไปโดยไว

ปี๊บ!

การสั่นเตือนของโทรศัพท์เกิดขึ้นอีกครั้ง จนฉันต้องก้มมอง คราวนี้รายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมันดันไม่ใช่เบอร์ของเทวินทร์เหมือนทุกที แต่ดันเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง

กระถิน :: อยู่ไหน

กาละแม :: ออกมาทำธุระน่ะ ไม่ได้อยู่ในม.หรอก

กระถิน :: ทำธุระกับใครเหรอ?

กระถิน :: พวกดารา?

กาละแม :: อือ

กระถิน :: นัดฉันแล้วหนีไปเอง ขี้โกงจังนะกาละแม

กระถิน :: ขอให้อปป้าของเธอท้องเสีย!

ฉันหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ บอกเลยว่าตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจเสียงของผู้ดูแลงานหน้าการประชุมเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ฉันสนใจก็คือข้อความตัดพ้อน้อยอกน้อยใจของเพื่อนสนิทต่างหาก และในขณะที่ฉันกำลังจะตอบข้อความกระถินกลับไปนั้นเอง มันก็ดันมี ข้อความใหม่เด้งแทรกขึ้นมา

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: นั่งยิ้มอะไร

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: ไม่ยอมตอบข้อความฉันเหรอ?

ไอ้ผ้าขี้ริ้ว :: เดี๋ยวโดนดีแน่!!!!! 

ฉันสะดุ้งเฮือกรีบเงยหน้าขวับมองตรงไปที่เจ้าของข้อความดังกล่าว ก่อนจะพบว่าเทวินทร์กำลังจ้องเขม่งมาทางฉันท่าทางดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักด้วยเหตุผลจากการถูกเมินแชทก่อนหน้านี้

“เราจะใช้เวลาถ่ายทำงานทั้งหมดจนถึงวันศุกร์นี้นะครับ ส่วนที่ทีมงานกำลังแจกคือบอร์ดบทบาทของแต่ละคนนะครับ” เสียงของผู้ดูแลงานคนไทย ทำฉันสะดุ้งเฮือก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหนึ่งในสมาชิกวง SWAG อย่างปาร์คฮันยูกำลังส่งยิ้มยื่นเอกสารที่คนดุงานพูดถึงมาให้

ฉันก้มหัวน้อยๆ แทนคำขอบคุณ รับตารางงานดังกล่าวมาไว้กับตัวด้วยความเขิน และรีบก้มอ่านรายละเอียดบทบาทในกระดาษทันที

รายชื่อนักแสดง	บทบาท	สถานที่	วัน-เวลา
1)กาละแม (นางเอก) 2)ปาร์คฮันยู (พระเอก)	ฉากห้องนอน นอนมองหน้าบนเตียง อารมณ์คู่รักที่เพิ่งคบกัน	สตูดิโอG	วันพุธ 11.50 น.

          ขะ เข้าฉากกับปาร์คฮันยูแบบคนรัก!!! คุณพระ!! O////O

1)กาละแม (นางเอก) 2)Joker (พระเอก)

ฉากคู่รักในห้องครัว ช่วยกันทำกับข้าว อารมณ์คู่รักที่เพิ่งคบกัน

สตูดิโอB

วันพุธ 15.00 น.

          ทะ ทำกับข้าวกับผู้ชายยยยยยยยย!

1)กาละแม (นางเอก) 2)อุนมยอง (พระเอก)

ฉากในสวนสาธารณะ เดินเล่นออกเดท อารมณ์คู่รักเริ่มเกิดข้อสงสัยกันและกัน

สวนสาธธารณะA

วันพฤหัสฯ 06.30

           บทนี้ฉันทำไม่ได้หรอกคะ!!! ฉันนอกใจพวกอปป้าไม่เป็น ฮือออ T/////T

1)กาละแม (นางเอก) 2)เควิน (พระเอก)

ฉากในร้านกาแฟ เริ่มมีปากเสียงกันอารมณ์คู่รักที่เริ่มถึงจุดแตกหัก

ร้านกาแฟD

วันพฤหัสฯ 10.15 น.

           หึๆ! สุดท้ายอปป้าก็ต้องร้องไห้งอแงเพราะถูกฉันทิ้งสินะ!

1)กาละแม (นางเอก) 2)วอร์ (พระเอก)

ฉากยื้อ ดึงรั้งตัวคนรักให้กลับมา อารมณ์คู่รักที่ไม่อยากเสียคนรักไป

สตูดิโอF

วันอังคาร

          ฉากยื้อคนรัก… กับวอร์อปป้างั้นเหรอ?

          “หลังจากศึกษาบทบาทของตัวเองแล้ว เจอกันที่สตูดิโอFหลังจากนี้อีกสองชั่วโมงนะครับ ทีมงานเสื้อผ้าเตรียมตัวเลยได้เลย” เสียงปรบมือพร้อมเพรียงราวกับเป็นการตอบรับคำสั่งดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง หลังจากที่ล่ามภาษาเกาหลีแปลคำพูดของผู้ดูแลงานจนจบ

ความวุ่นวายเกิดขึ้นภายในห้องกระจกทั้งที เมื่อทุกคนต่างลุกขึ้นแยกย้ายไปประจำหน้าที่ของตัวเอง สมาชิกวง SWAG ถูกผู้จัดการวงและทีมงานคนอื่นๆ พาแยกย้ายเดินออกจากห้องกระจกไป เพื่อเตรียมตัวเริ่มงานที่กำลังมาถึง คงจะมีเพียงแค่ฉันเท่านั้นซึ่งยังคงนั่งนิ่งอ่านรายการและตารางการแสดงในมือ

กึก!

“ทำไรอ่ะ” เสียงเข้มส่อแววทะเล้นเอ่ยทักขึ้น ขณะที่ผู้เป็นเจ้าของคำถามทิ้งตัวลงนั่งเบียดชิดข้างกายฉัน จนต้องรีบเงยมองด้วยความตกใจ

เทวินทร์ใช้มือเท้าคางลอยๆ พลางทำตาปริบๆ จ้องหน้าในระยะประชิด ด้วยท่าทางแบบนั้นก็ฉันเลยรีบขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างเราเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันทำจะไม่สบอารมณ์เขาสักเท่าไหร่

“เขยิบหนีทำไม?” น้ำเสียงทะเล้นๆ ในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนคล้ายกับจะหาเรื่อง ซึ่งฉันเลือกที่จะไม่สนใจคำถามดังกล่าว แต่ก้มหน้าก้มตาอ่านบทของตัวเองเพื่อเลี่ยงที่จะตอบโต้หรือมองเขากลับไปตรงๆ

“นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ?” ทว่า เสียงแหลมเล็กอีกเสียงที่เอ่ยทักขึ้น ทำฉันจำต้องละสายตาออกจากกระดาษแจกบทอีกครั้งเพื่อมองเธอ หญิงสาวหน้าตาสวยในชุดสูทดูดี ดูแพงกำลังเท้าเอวมองฉันด้วยความสงสัย ท่าทางยังดูเอาเรื่องเหมือนครั้งแรกที่เจอ เว้นแต่คำพูดที่เปลี่ยนไปหลังจากที่เราเคลียร์กันจบในคนนั้น

“นั่นมันกระดาษบอกบทนี่” แหวนน้องสาวเทวินทร์พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ เธอทำเหมือนไม่เห็นหัวพี่ชายของตัวเอง รีบเอื้อมมือข้ามหัวเทวินทร์มาทางฉันแล้วพูดออกมาอีกครั้ง “ขอดูหน่อยสิ… ทำไมบทของนักแสดงไปอยู่กับเธอได้ล่ะเนี่ย?”

เพราะว่าไม่ชอบมีปัญหากับใคร อีกทั้งแหวนเองก็ไม่ได้มาร้าย ฉันจึงรีบส่งกระดาษในมือส่งให้เธอดู จริงๆ แล้วฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรตอบเธอด้วยเช่นกัน

“หูยแหวน! นี่พี่นะ เห็นหัวบ้าง!” เทวินทร์ที่ดูเหมือนเป็นหัวหลักหัวตอเริ่มบ่นเสียงดังต่อว่าน้องสาวตัวเอง ทว่า สิ่งที่เขาได้กลับมาคือลูกเตะเบาๆ อัดกลางหลัง ขณะที่ผู้เป็นเจ้าของลูกเตะกำลังเพ่งพิจารณาบทในกระดาษ และเอ่ยถามออกมาราวกับไม่ได้ยินเสียงของพี่ชาย

“ทำไมบทนางเอกถึงเป็นชื่อเธอได้ล่ะ?”

“คะ คือว่าฉัน…” เอายังไงดีล่ะ ฉันจะเริ่มอธิบายให้แหวนฟังยังไงดี แถมตอนนี้ก็ไม่ใช่แค่แหวนคนเดียวที่อยากรู้ด้วย เพราะพี่ชายของเธอก็ดูท่าจะรอฟังคำตอบจากปากฉันเช่นกัน “ระ เรื่องนี้วอร์อปป้าเขาเป็นคนจัดการน่ะค่ะ ฉันไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน…”

“พี่วอร์น่ะเหรอ?” เธอย้อนเสียงหลง

ส่วนฉันก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ

“บ้าจริง! ไอ้หมอนั่น ทิ้งงานของครอบครัวไป แล้วยังกล้าเปลี่ยนแพลนงานอีกเหรอ!” แหวนเริ่มคำรามกรอดคล้ายกับเจ็บใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้แสดงทีท่าร้ายกาจใส่ฉันมากไปกว่าการทำร้ายพี่ชายตัวเองแทนการบันดาลโทสะ

“มีอะไรอย่างงั้นเหรอคะ?” ด้วยคำพูดแปลกๆ ของแหวน มันเลยทำให้ต่อมอยากรู้เริ่มทำงาน เอ่ยปากถามเธอกลับไปอย่างมีมารยาท

“ตอนแรกแพลนนักแสดงมันไม่ใช่แบบนี้ เพราะฉันนี่แหละเป็นคนรีเควสและจัดตารางเอง” เธอพูดน้ำเสียงลักษณะบ่น ลมหายฟึดฟัดของเธอที่แสดงออกมาให้เห็นบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอฉุนพี่ชายตัวเองมากแค่ไหน แถมยังกล่าวเสริมในเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนอีกว่า “ความจริงแล้วบทบาทของนักแสดงต้องเป็นพี่แบมแบมต่างหาก โอ๊ย! ให้ตายสิ แล้วนี่ฉันจะพูดกับพี่แบมยังไง อุตส่าห์บินมาจากเกาหลีเลยนะ!”

“พี่แบมแบมคนนั้นคือ…”

“ผู้หญิงที่เดินเข้ามาตอนประชุมพร้อมฉันกับแหวนไง” คราวนี้เทวินทร์เป็นคนตอบแทน ซึ่งนั้นตอกย้ำความสงสัยในตอนแรกฉันได้เป็นอย่างดี ว่าเธอคนนั้นคือแบมแบม ที่เดย์พูดถึงในตอนนั้นจริงๆ

“พี่วอร์คิดบ้าอะไรของเขาอยู่นะ!” แหวนยังคงบ่นไม่หยุด แถมยังเพิ่มระดับความหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ “อุตส่าห์พาคู่หมั้นมาให้ทำความเข้าใจกันแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”

คู่หมั้น… งั้นเหรอ?

ก็ไหนตอนนั้นพี่ปลาดาวบอกว่าคนชื่อแบมแบมไม่เอาวอร์อปป้ายังไงล่ะ

แล้วไอ้คำว่า ว่าคู่หมั้นที่แหวนว่ามันคืออะไรกัน...

“ถ้ายังไงฉันก็ฝากเธอด้วย เล่นให้สมบทบาทล่ะ โปรเจคนี้ฉันคิดคนเดียวหัวแทบแตกเลยรู้ไหม?” เสียงของแหวนซึ่งดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท ดึงฉันกลับเข้าสู่สถานการณ์ปัจจุบัน สายตาเลื่อนมองเธอโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบว่าในท่าทางฉุนขาดของเธอนั้นยังแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่ดูคล้ายกับจะฝากความหวังทั้งหมดไว้กับการแสดงของฉัน

“ค่ะ…” ต่อให้รับปากออกไปแบบนั้นก็เถอะ แต่สติสตางค์ตอนนี้มันไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ในหัวมีแต่คำพูดและเสียงสัมภาษณ์ดังวนเวียนอยู่เต็มไปหมด

‘เพราะพี่เป็นแบบนี้หรือเปล่าคะ? พี่แบมแบมถึงได้ไม่เอา’

ทั้งเสียงของพี่ปลาดาว

‘อุตส่าห์พาคู่หมั้นมาให้ทำความเข้าใจกันแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้’

เสียงของแหวนเมื่อครู่

‘ทำไมถึงชอบการแข่งรถล่ะครับ’

‘ผมชอบอะไรที่มันท้าทายน่ะครับ ชอบความเร็วอะไรทำนองนี้’

หรือแม้แต่เสียงสัมภาษณ์ในจอโทรทัศน์เมื่อวันนั้น…

‘จริงๆ พี่เขามีเหตุผลอื่นด้วยนะครับ’ 

‘เหตุผลอื่นคืออะไรอะไรเหรอครับ?’   

‘พี่เขาเคยชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นชอบนักแข่งรถน่ะครับ ฮ่าๆ’ ผู้หญิงในความลับของวอร์อปป้าในสัมภาษณ์ครั้งนั้น คือแบมแบมที่ฉันเพิ่งเคยมีโอกาสได้เจอสินะ…

เวลาต่อมา…

เสียงจอกแจกจอแจของทีมงานที่ตอนนี้ บ้างก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมพร็อพประกอบฉาก บ้างก็วุ่นวายอยู่กับการแต่งตัวให้ศิลปิน รวมไปถึงว่าที่นางเอกมิวสิควิดีโอตัวใหม่ของวงSWAGอย่างฉันด้วย

“เดี๋ยวหนูใส่ชุดนี้นะคะน้องแม” หนึ่งในทีมงานยื่นชุดเดรสส่ายเดี่ยวสีขาวตัวบางส่งมาให้ พลางผายมือไปยังห้องลองเสื้อผ้าอย่างที่เคยเห็นตามห้างบ่อยๆ

“ค่า!” ฉันซึ่งเป็นมือใหม่จึงทำได้เพียงหอบชุดเดรสตัวดังกล่าวเดินตรงไปที่ห้องลองเสื้อทันที เพราะไม่อยากให้เสียเวลาหรือทำให้คนรอบข้างรู้สึกเป็นตัวถ่วง

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องลองชุด ฉันก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ เพื่อลดอาการตื่นเต้นและหวาดเกร็งลง มือพลางเลื่อนปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกอย่างลวกๆ ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

ก๊อกๆ!

เสียงเคาะข้างผนังห้องลองชุดทำฉันสะดุ้ง หยุดชะงักมือซึ่งกำลังปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาเม็ดสุดท้ายออกทันที

“เปลี่ยนเสื้อเหรอ” เสียงเข้มส่อแววทะเล้นของเทวินทร์ ดังขึ้นจากด้านข้างห้องลองเสื้อผ้า และนั่นทำฉันเบ้ปากเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเริ่มจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อ

“ถอดเสื้อยังอ่ะ?” คำถามต่อมาของเขาเริ่มทำฉันทนไม่ไหว จนต้องเอ่ยปากตอบกลับไป

“อย่ายุ่งได้ไหม?”

“โป๊อยู่อ่าดิ”

=_= อะ ไอ้ผู้ชายคนนี้มัน…

“อยากเห็นอ่ะ ขอเข้าไปดูได้ป่ะ?”

“พูดอะไรบ้าๆ ไอ้โรคจิต!” ฉันตะคอกเสียงดุใส่เขาออกไป แต่สิ่งที่ได้กลับดันเป็นเสียงหัวเราะขบขัน ตามมาด้วยเสียงเคาะพนักห้องลองเสื้อสามครั้ง

“เสียงดีแล้วนี่…” 

คำพูดน้ำเสียงทะเล้นของเทวินทร์เปลี่ยนไป ฟังดูจริงจังขึ้นกว่าเก่า

“ฉันชอบเวลาเธอโวยวายแบบนี้มากกว่า ทำท่าซึมๆ เหมือนตอนอยู่ในห้องประชุมนะ”

To Be Continued...

อยากให้ยิ้มมม

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v