ตอนที่ 4 : Dungeon 2: หาทางเข้าเมือง?
Dungeon 2: หาทางเข้าเมือง?
ณ ทุ่งหญ้าป่าเริ่มต้น ติดกับเมืองคาลาไมน์
ทุ่งหญ้ากับป่าแห่งนี้เป็นที่สำหรับฝึกหัดทักษะสำหรับผู้เล่นใหม่ สัตว์อสูรมอนสเตอร์ทั้งหลายมีแค่ระดับต่ำไม่สูงมาก…ก็แค่ป่าวงนอกเท่านั้นล่ะนะ
ตูมมม!
“ระวัง!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนร้อง
“อู๊ดดดดดด!” เจ้ามอนสเตอร์หมูป่าสีดำร้องคำรามก้อง เมื่อสะเก็ดระเบิดส่วนหนึ่งกระเด็นเฉียดหน้ามันไป ดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
หมูป่า คลาส 1 ระดับ 5 เข้าโหมดคลั่ง กลายสภาพเป็น หมูป่าเขี้ยวดาบ คลาส 1 ระดับ 10 ผู้มีระดับต่ำ ขอให้หลบหนีโดยด่วนค่ะ
“เฮ้ย! ไอ้บ้าตัวไหนมันขว้างระเบิดไปวะ!”
ชายหนุ่มท่าทางบึกบึนคนหนึ่งสบถยาวเหยียด ก่อนจะตะโกนบอกทุกคนในที่นั้น
“หนี! ใช้ตั๋ววาปกลับเมืองเลย!”
หลายคนควักตั๋วกระดาษออกมา พุ่งเป็นแสงสีขาวกลับเมืองไปคนแล้วคนเล่า เด็กสาวคนหนึ่งควักตั๋วออกมาแต่กลับโดนเจ้าหมูป่ากระแทกเข้าสีข้าง ลอยไปกระแทกต้นไม้อย่างแรง
“ยัยลั่นทม!” ชายร่างสูงอีกคนรีบวิ่งเข้าไปหา ในมือถือดาบสองมือฟาดฟันเจ้าสัตว์อสูรหมูเขี้ยวดาบกระเด็นไปข้างๆ แล้วรีบปราดเข้าไปหาอย่างเร็วรี่
“ระวัง!” หญิงสาวอีกนางหนึ่งตวัดปลายคทา “ไฟร์บอล! ไฟร์บอล! วินด์บอล!”
ลูกบอลสามลูกตรงดิ่งเข้าสู่ศัตรู ทว่าเจ้าหมูป่ากลับหลบหลีกได้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เขี้ยวแหลมของมันหันมาทางหญิงสาวนักเวทคนนั้น
“อู๊ดดดดดดดดด!”
“ไวน์! รีบกางเกราะป้องกันเร็ว! แชมเปญ รักษาให้ฉันเร็ว!” ชายร่างใหญ่ออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว เด็กหญิงอีกคนรีบขมุบขมิบร่ายเวทรักษาให้เขาทันที
“อู๊ดดดดดดดดดด…อู๊ดดดด!” เจ้าหมูป่าเขี้ยวดาบเงยหน้าขึ้นแผดเสียงกรีดร้องลั่น
วาบบบ!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก~~!!!!”
เปรี้ยงง! ตู้ม!
ทุกคนในที่นั้นอ้าปากค้าง จ้องมอง ‘วัตถุลึกลับ’ ที่โผล่ขึ้นมากลางอากาศซะเฉยๆ ‘วัตถุปริศนา’ หล่นปุลงบนหัวของเจ้าหมูเต็มเปา
ผู้เล่นทับทิมฆ่า หมูป่าเขี้ยวดาบ คลาส 1 ระดับ 10 1 ตัว ได้รับค่าประสบการณ์ 7000 จุดค่ะ
ระดับของผู้เล่นทับทิมเลื่อนเป็น…ระดับ 5 ค่ะ
สัตว์อสูร ฮอฟฟี่ ได้รับค่าประสบการณ์ 2100 จุด เลื่อนขึ้นเป็นระดับ 2 ค่ะ
สัตว์อสูร มิฟฟี่ ได้รับค่าประสบการณ์ 2100 จุด เลื่อนขึ้นเป็นระดับ 2 ค่ะ
ผู้เล่นทับทิม ได้รับทักษะ “บั้นท้ายสะท้านโลกา” ระดับ 1 เป็นทักษะติดตัวค่ะ
ผู้เล่นทับทิม ได้รับ มีดสั้นเขี้ยวหมูป่า เกรด E 1 เล่ม หมวกขนหมูป่า เกรด D 1 ใบ เนื้อหมูป่าเขี้ยวดาบ เกรด E และผลึกสีน้ำตาลธรรมดา 1 อันค่ะ
“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้นกันวะเนี่ย?” ฝุ่นควันที่ฟุ้งไปทั่วเริ่มจางลง ทุกคนจึงเริ่มมองเห็น ‘วัตถุปริศนา’ นั้น หญิงสาวที่ชื่อลั่นทมอุทานเสียงดัง เธออยู่ใกล้ ‘วัตถุปริศนา’ นั่นมากที่สุด
“เธอ? เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ” ชายที่สวมชุดเกราะแบบนักรบตะโกนร้องถาม
“มะ ไม่เป็น…ไรครับ”
ทับทิมโบกมือปัดไปมาไล่หมอกควัน มองกลุ่มคนห้าคนที่ยืนอยู่รอบๆ คนถือธนูพยุงหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา ส่วนสองสาวกำลังอ้าปากค้างไม่เลิก
“กรี๊ดดด! น่าร้ากกกกกก!”
สาวน้อยที่มัดผมทรงทวินเทลกรีดร้องอย่างอดไม่อยู่ เธอพุ่งเข้าชาร์ตเขาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าตำรวจเข้าจับคนร้ายซะอีก
“อู้อี้ๆๆๆ” ทับทิมส่งเสียงร้อง (ที่ไร้ประโยชน์) ใบหน้าถูกกดทับกับ ‘ส่วนนั้น’ ของหญิงสาวจนแทบหายใจไม่ออก….เดี๋ยวสิ ทำไมเขาเตี้ยขนาดนี้ล่ะ
นัยน์ตาเรียวเบิกกว้าง รีบผละร่างที่กอดอยู่ออก แล้วควานหากระจกอย่างลนลาน
“กระจกๆๆ มีกระจกบ้างมั้ย?”
“เอาของฉันไปใช้สิ” นักเวทสาวคนนั้นยื่นกระจกให้ด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ ชายหนุ่มรีบคว้ามันมาดู แล้วเบ้ปากออก ตาค้างด้วยความตกใจ
“นี่มัน…..” ฮือ ปากสั่นระริกแล้วอ้ะ!
คนในกระจกนั้นมีเรือนผมสีดำเหมือนเดิมทุกประการ เพียงแต่มันสั้นแค่ระต้นคอ ดวงตาสีดำแกมแดงกลมโต ขนตางอนเป็นแพ ผิวขาวจนแทบจะเรืองแสง กลีบปากเรียวยาวสีชมพูอมส้ม ไม่ใช่แค่นั้น…
ทำไมเขาถึงเด็กลงล่ะ???? WHYYYYY??
นึกย้อนดูตอนที่ปรับแต่งตัวละคร….เขาอายุ 20 นี่ อย่าบอกนะว่า….
ยิ่งคิดหน้ายิ่งซีด ปากสั่น ตาเบิกกว้าง (นี่มันยิ่งกว่าเจอผีอีกนะเนี่ย) แต่เมื่อมาอยู่บนใบหน้าเด็กหนุ่มที่รูปกายภายนอกวัยเพียง 15 มันช่าง…
“นะ น่ารัก โมเอ้วววววว~~” อุ๊บ! หน้าอกมหาภัยอีกแล้วววว!
“เฮ้! ยัยไวน์ น้องเขาจะขาดใจตายอยู่แล้วนะ” นักธนูคนนั้นดึงหล่อนออกไปแล้วหันมายิ้มให้อย่างใจดี…เหมือนนายหน้าค้าเด็กเป็นบ้า ทับทิมแอบบ่นในใจ
“เจ้าหนู ฉันชื่อ เชารัน เป็นนักธนู เธอล่ะ? ผู้เล่นใหม่สินะ”
“หนูน้อยน่ารัก พี่สาวชื่อไวน์นะจ๊ะ สนใจรับพี่ ว้าย! ทำอะไรของเธอเนี่ย แชมเปญ” หล่อนหวีดร้องเมื่อสาวอีกคนเดินมาลากออกไปห่างๆ
“เธอเป็นผู้เล่นใหม่สินะ ชื่ออะไรล่ะ? แหม ไม่ต้องจ้องเขม็งขนาดนั้นก็ได้ ฉันชื่อสิบทิศ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ส่วนผู้หญิงที่เพิ่งลากยัยไวน์ออกไปเมื่อกี้ชื่อแชมเปญ ส่วนนี่…น้องสาวพี่ ลั่นทม” ชายร่างบึกบึนแนะนำตัวเองและเหล่าผองเพื่อน
เอาวะ! กัดฟันทำตัวแอ๊บแบ๊วไปหน่อยก็ได้ “ทับทิมครับ ผมชื่อทับทิม” ส่งยิ้มให้ด้วย
สิบทิศชะงักไปครู่หนึ่ง ผิวสีแทนขึ้นสีชมพูระเรื่อ (ขนาดผิวสีนั้นยังเห็นชัดเลยนะ!)
แกจะหน้าแดงทำไมฮะไอ้กร๊วกเอ๊ย!
“เอ้อ!” ทับทิมข่มอารมณ์อยากตะบันหน้าคนเอาไว้ “รู้ทางไปเมืองรึเปล่าครับ?”
“รู้สิๆ” เสียงยัยผู้หญิงเมื่อกี้ดังแว่วมา “ให้พี่พาไปนะจะ…ว้าย!”
เสียงครื้นครั่นดังมาจากหลังพุ่มไม้ สามหนุ่มเบนสายตาไปมอง ทับทิมฉีกยิ้มเจื่อนๆ ลอบปาดเหงื่อเบาๆ ไม่ต่างจากอีกสองหนุ่มที่โบกมือไปมาเก้อๆ
เราเป็นผู้ชายก็อย่าไปยุ่งกับ “กิจ” ของผู้หญิงแล้วกันนะ เหอๆ….
“มิ้วววว!/ปี้~”
“มอนสเตอร์กระต่ายป่านี่” เชารันเลิกคิ้วมองเจ้ากระต่ายสองตัวที่มุดออกมาจากอกเสื้อของเด็กหนุ่ม ท่าทางฉงนพอๆกับสิบทิศ
“ทับทิม เธอ…เอ่อ นายไปเอามาจากกันเหรอ?” ในฐานะหัวหน้ากลุ่ม สิบทิศจึงถามเสียงเบา
จะให้ตอบว่ามันเก็บผมได้รึไง! “คือ…เห็นมันน่ารักดีนะครับ เลยเก็บมาเป็นสัตว์เลี้ยง”
“ปล่อยมันไปเถอะ” เด็กสาวอีกคนที่นิ่งมาตลอดพูดด้วยความสงสาร “เจ้าพวกนี้น่ะ เลเวลก็ต่ำ พลังโจมตี ป้องกัน เวทมนตร์อะไรก็ไม่มีเลยซักนิด แถมต้องมานั่งแชร์ค่าประสบการณ์อีก แล้วต้องมานั่งเสียเงินเลี้ยงมันอีกนะ”
“จริงอย่างที่ลั่นบอกนะ” สิบทิศออกความเห็น “ปกติกระต่ายพวกนี้มันมีแค่ที่เมืองเริ่มต้นเท่านั้น มันเป็นสัตว์อสูรที่เตะทีเดียวก็ตายแล้วด้วยซ้ำ มันกัดหรือตะปบอะไรแทบไม่รู้สึก”
แล้วทำไมเราถึงร้องลั่นป่าขนาดนั้นกันเล่า? ไอ้กระต่ายบ้าสองตัวนี้กัดเจ็บกว่าฉลามอีกมั้ง
“เมืองไปทางไหนครับ” เขาเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่ใช่เพราะไม่สนใจข้อคิดเห็นนั่นหรอกนะ…แต่มันติดว่ามีดวงตาหนึ่งคู่กำลังทำน้ำตาคลอ กับอีกคู่กำลังหรี่ลงแบบข่มขู่อยู่น่ะซี่!
เหมือนว่าทั้งหมดจะไม่เห็นภาพนี้ เชารันนักธนูชี้ไปทางตะวันออก….
“ไม่เห็นป้ายรึไง อยู่ใกล้แค่นี้เอง ท่าทางนายสายตาสั้นนะเนี่ย”
นัยน์ตาโตเบิ่งกว้าง จ้องมองป้าย “ยินดีต้อนรับสู่เมืองคาลาไมน์” ตัวใหญ่ขนาดครึ่งตัวคนตั้งตระหง่านอยู่เด่นชัดไม่ถึงร้อยเมตรด้วยซ้ำ เฮ้ย! ทำไมเขามองไม่เห็นกันล่ะเนี่ย?!
“ขอบคุณครับ ผมขอลานะครับ” เด็กหนุ่มอุ้มเจ้าฮอฟฟี่กับมิฟฟี่ขึ้นมา โค้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะรีบจ้ำก้าวไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวสิ! เจ้าหนู” สิบทิศร้องเรียกอีกครั้ง
“อะไรอีกล่ะครับ” ทับทิมตัดสินใจหันหน้ามาเผชิญอีกครั้ง มุมปากกระตุกขึ้นลงไม่หยุด
โธ่เว้ย! คนกำลังรีบนะเออ!
“ธะ…เธอไม่ไปกับเราหรือ?” ลั่นทมกระซิบอายๆ ก่อนจะก้มหน้าแดงๆงุด
“ไม่ล่ะครับ” เขายิ้ม “ผมไปคนเดียวดีกว่า”
เพราะถ้ามีคนมายุ่งหลายคน….เรื่องราวมันก็ยุ่งเหยิงขึ้นเท่านั้น
เมืองคาลาไมน์ เมืองเริ่มต้น
“เถ้าแก่ อันนี้ราคาเท่าไหร่เหรอครับ”
“โอ้ๆๆๆ คุณลูกค้านี่ตาถึงยิ่งนัก นั่นคือ ‘กำไลคู่เทพแผลงศร’ ว่ากันว่าเป็นของที่ตกทอดมาหลายสมัยเชียวนา…ความสามารถของมันก็คือ…”
“ราคาเท่าไหร่เหรอครับ เถ้าแก่” เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังขัดจังหวะเถ้าแก่ร้านแผงลอยที่ตั้งเรียงรายอยู่ข้างทาง เถ้าแก่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะฉีกยิ้มแบบจิ้งจอกเจ้าเล่ห์
“ราคาไม่แพงเท่าไหร่หรอกคุณลูกค้า แค่ 800 โกลด์แค่นั้นเอง” ตาตี่ๆของเถ้าแก่อ้วนพุงพลุ้ยวางแผนคำนวณราคาอยู่ในใจ ลูกค้าคนนี้ดูท่าทางจะรวยและเชื่อคนง่ายซะด้วย
“นี่ครับ” ทว่าเขาคิดผิด มือข้างนั้นส่งบัตรเครดิตมาให้ พอเถ้าแก่แตะบัตรเท่านั้นแหละ…
“คะ…คุณ…” ใบหน้าอวบอูมซีดลงกะทันหัน ทว่าอีกฝ่ายเพียงยิ้มอย่างสวยงามมาให้
“ราคาเท่าไหร่ก็ได้ครับ เสนอมาเลย แล้วก็รีบๆหน่อยนะครับ เพราะผมรีบ”
“อะ อันนี้ราคาแค่ 4000 จีเวล แค่นั้นเอง อั๊วขอโทษที่…” ชายอ้วนรีบตะลีตะลานใส่สิ่งนั้นลงถุงแล้วยื่นให้อย่างดี เขาผู้นั้นเหยียดยิ้มบนริมฝีปาก
“ขอบคุณครับ แล้วก็….ขอให้เงาคุ้มครองคุณ”
ชีวิตของเขานั้นช่างซ้ำซากจำเจ
ซ้ำซากจำเจยังไงน่ะเหรอ อธิบายได้ง่ายมาก เพราะว่าเขาเป็นคนจืดชืดที่ไม่มีอะไรเลยนะเซ่!
หน้าตาก็ธรรมดาๆ แบบหาได้ทั่วไปตามท้องถนน ไม่ได้เก่งด้านไหนเป็นพิเศษ หัวสมองก็แบบธรรมดาๆ ชื่อก็โหลๆ ท่าทางก็ไม่ได้เรื่อง
เขาชื่อกานต์ ธีรกานต์ เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร
ตลอดมาเขาอยากลองเก๊กท่าเท่ๆ อยากลองมองคนที่ต่ำต้อยกว่ามั่ง อยากลองยืนท่ามกลางแฟนคลับรุมล้อม อยากให้พ่อและแม่ชื่นชม อยาก…อีกหลายอย่าง
ที่บ้านของเขาเปิดสอนศิลปะการใช้ดาบยาว แต่เขาไม่ชอบมันนี่ ที่เขาชอบคือดนตรี เขาชอบฟังเพลง แต่งเพลง ร้องเพลง เล่นดนตรี แต่พ่อแม่ไม่ชอบ
ด้วยหน้าตาอย่างเขา ถึงจะเล่นเพลงดีแค่ไหน สาวๆก็หันไปชอบคนหน้าตาดีกันซะหมด แล้วดูเขาสิ ต้องนั่งกินแห้ว ไม่มีอนาคตอะไร
แต่วันหนึ่ง โลกทั้งใบก็ถูกเปิดออก…
โบชัวร์โฆษณาเกมออนไลน์ยอดฮิตติดชาร์ตถูกแปะที่บอร์ดในโรงเรียน เพื่อนๆหลายคนสนใจและเข้าไปเล่นมัน แต่แล้วไงล่ะ เขาไม่ชอบเล่นเกม…
แต่ที่เขาเข้ามาเล่นเพราะเธอ….กัญญานันท์ คนที่เขาแอบชอบมานาน
ตอนแรกคิดว่าจะไปรอด…ไหงเขาถึงมานั่งรับจ๊อบที่ตึกอาคารเริ่มต้นอย่างนี้ล่ะ?
“เฮ้อ~~~” คิดแล้วก็อดถอนหายใจอีกไม่ได้
“เฮ้! ลุงๆ เอาแต่ถอนหายใจอยู่ได้” เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น
เขาสะดุ้ง มองซ้ายขวาก็ไม่เจอ เสียงนั้นเอ่ยเสียงเขียว “มองไม่เห็นรึไง!”
เด็กหนุ่มหน้าหวานอายุน่าประมาณ 15 โบกมือไปมา ริมฝีปากเม้มเข้าอย่างขัดใจ เขาใช้ดวงตากลมโตเป็นแมวช้อนขึ้นสบตามอง ‘ลุง’ เขม็ง เจ้ากระต่ายสองตัวในอ้อมอกหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เอ่อ…คุณผู้เล่น มีอะไรเหรอครับ” กลั้นใจถามออกไป น่ารักเว้ย! แต่…ผู้ชายนะเฟ้ย!
“…..จะไปรู้มั้ยเนี่ย เอ่อ อะแฮ่ม…คุณพี่ครับ คือผม…เพิ่งเข้ามาเล่นเป็นครั้งแรก” ถึงตอนแรกปากจะขมุบขมิบ แต่เด็กหนุ่มรีบฉีกยิ้มหวานจ๋อยกลบเกลี่ยนทันที
“อ่า…ครับๆ ผู้เล่นสินะ เชิญทางนี้ครับ” กานต์ผายมือไปที่เก้าอี้ในห้อง
“ก่อนอื่น โปรดยื่นมือมาครับ” ทำแบบนี้เหมือนโรคจิตชอบแต๊ะอั๋งเลยวุ้ย!
“…” ทับทิมเหล่สายตาแบบไม่ไว้ใจ แต่ก็ยื่นมือออกไปให้ พนักงานหนุ่มชั่วคราวแตะผิวมือขาวนั้นอย่างแผ่วเบา แถมยังอดวิจารณ์ไปในตัวด้วยไม่ได้
เย็นจัง เย็นแบบเย็นสบายซะด้วย
วิ้ง!
ผู้เล่นทับทิม ทำการยืนยันตัวตน เรียบร้อยค่ะ
ผู้เล่นทับทิม ได้รับ กระเป๋าเก็บของ เกรด E 1 ใบค่ะ
ผู้เล่นทับทิม ได้รับ มีดสั้นธรรมดา เกรด F 1 เล่มค่ะ
ผู้เล่นทับทิม ได้รับ อาหารกล่อง ข้าวกะเพราไก่ไข่ดาว เกรด E 1 กล่องค่ะ
ผู้เล่นทับทิม ได้รับ เต๊นท์นอนขนาดหนึ่งคน เกรด E 1 ชุดค่ะ
ผู้เล่นทับทิมได้รับเงินจำนวน 500 จีเวลค่ะ
ทับทิมจ้องมองกระเป๋าสะพายเฉียงหนังสีน้ำตาลใบเล็ก ธีรกานต์เห็นดังนั้นจึงอธิบายตามหน้าที่
“นั่นคือกระเป๋าสำหรับเก็บของครับ โดยระดับต่ำสุดคือสามารถเก็บได้ 10 ช่อง ส่วนกระเป๋าของคุณสามารถเก็บของได้ 100 ช่องครับ คุณสามารถเช็คสถานะของคุณได้ที่หน้าต่างของคุณครับ”
“หน้าต่าง?” เห็นท่าทางเหลอหลาของเด็กตรงหน้า เขาแทบจะยิ้มไม่ออกขึ้นมาซะแล้ว
เวรสิ! เขาแค่มารับงานพาร์ทไทม์ชั่วคราว ไม่ได้รู้ทุกอย่างนะ! อีกอย่างเด็กคนนี้ไม่รู้เลยรึไงว่าตัวเองมีหน้าตาดึงดูดทุกเพศแค่ไหนกันน่ะ!
“ครับ คุณสามารถเรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาดูได้ เพียงแค่พูดหรือนึกในใจว่า “ Status window on” บนหน้าต่างนั้นจะมีข้อมูลส่วนตัวของคุณครับ ถ้าหากจะตรวจเช็คทักษะของคุณ ให้ใช้คำว่า “Skills window on” และถ้าจะดูกระเป๋าเก็บของของคุณ ให้ใช้คำว่า “Item window on”แล้วก็มีหน้าต่างสนทนาเรียกว่า “Conversation window on…”
ปล่อยเจ้าพนักงานนี่พูดไป มันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเท่านั้นล่ะว้า…ทับทิมส่ายหน้าเนือยๆ ก่อนจะพึมพำเบาๆ “all window on”
หน้าต่างวินโดว์รูปแบบคล้ายจอโฮโลแกรมเด้งขึ้นมากลางอากาศ นัยน์ตากลมพิจารณามันครู่ใหญ่ หน้าต่างสถานะสีฟ้า ทักษะสีม่วงแดง ส่วนไอเท็มอะไรนั่นสีเขียว
เขาจ้องมองเนื้อหาอย่างอิหลักอิเหลื่อ….มันช่าง
##########################
wStatus windoww เวลาออนไลน์ที่เหลือ: 30 วัน Clock: 16:00 น.
Name: ทับทิม ฉายา: - Game Clock: 14:35 น.
Level: 5 Exp: 500/5000
เผ่า: มนุษย์… อาชีพหลัก: - สังกัดกิลด์: -
พลังชีวิต: 5000/6000
พลังโจมตี: 10 พลังป้องกัน: 7
พลังเวทมนตร์: 3 พลังพิเศษ: ??
ความแข็งแรง : 20 ความเร็ว: 15 ความอึด: 10/10 ความอิ่ม: 10/10 โชค: 5 ชื่อเสียง : 6
######################################
wSkills windoww
ทักษะโจมตี
-บั้นท้ายสะท้านโลกา- ระดับ 1 (ติดตัว)
ใช้บั้นท้ายทุ่มโจมตีคู่ต่อสู้ ส่งผลให้ติดสถานะ “มึนงง (Stunt)” ชั่วคราว
ไม่มีดีเลย์
ทักษะป้องกัน None
ทักษะเวทมนตร์ None
ทักษะอาชีพ None
ทักษะประจำเผ่า None
ทักษะลับ None
ทักษะพิเศษ
-กรรณแห่งสรรพสิ่ง- ระดับ 1 (ติดตัว)
สามารถรับฟังและพูดคุยกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์และเผ่าพันธุ์เดียวกับตนได้
###################################
รู้สึกตากระตุกหงึกๆ….ทับทิมจ้องเขม็งไปที่จอทักษะ ไอ้ทักษะ “บั้นท้ายสะท้านโลกา” นี่มันมาได้ไงกันฟะ แล้วทำไมความสามารถของมัน….ฮืออออ
“แล้วคุณสามารถย่อขนาดให้เหลือเพียงขนาดแค่เลนส์ตานะครับ จบแล้วล่ะ มีอะไรจะถามรึเปล่าครับ?” กานต์เงยหน้าขึ้น (จากโพยที่แอบไว้) มองคุณผู้เล่น…โอย อย่าทำหน้าน่าสงสารอย่างนั้นสิครับ
“คือ…” ดวงตา (ที่จงใจทำ) ใสซื่อไร้เดียงสามองนิ่งๆ “ผมเพิ่งเข้ามาเล่นเกมครั้งแรกน่ะครับ เลยไม่รู้เลยว่าอะไรคืออะไร ช่วยอธิบาย ‘ทุกอย่างอีกรอบ’ ได้มั้ยครับ”
ป๊อง---
สถานะปัจจุบัน: สมองโอเวอร์ฮีท!
“ไหวมั้ยเนี่ย” เด็กหนุ่มเหลือบมองคนกำลังแฮงค์แล้วอดถอนหายใจแรงไม่ได้ เฮ้อ! จะให้ไปถามยัยไอก็ใช่เรื่อง จนป่านนี้ยังไม่รู้เลยว่าแม่คุณอยู่ส่วนไหนของโลกกันแน่
“อ่า…. /ฮ้าว~ นี่ใครกันน่ะ เจ้าคนใช้ระยะสั้น?”
ฟุ่บ!
วงแขนยาวคู่หนึ่งสวมกอดทับทิมเข้าจากทางด้านหลัง เด็กหนุ่มเลิกคิ้วแต่ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไรราวกับรู้อยู่แล้ว ไม่สิ เขาเหมือนรู้สึกว่า คนคนนี้อยู่ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาแล้วด้วยซ้ำ
มันเป็น…ความสามารถที่เขาไม่เคยบอกใคร ประสาทการรับรู้ที่ฉับไวขนาดนั้น ทั้งที่ไม่ได้ฝึกฝนบ่อยๆ แต่มันเป็นของมันเอง
“เอ่อ…” นัยน์ตาแมวเป็นประกายวิบวับ “คุณ ‘พี่’ ครับ ช่วยเอามือออกหน่อยครับ”
“ฮ่า~~~ คุณผู้มาจากอีกโลกเหมือนคนใช้ระยะสั้นของข้านั่นเอง แต่เจ้าหน้าตาดีกว่าเยอะเลยนา…คนใช้ระยะสั้น ปิดประตูหน้าต่างให้หมด หมดเวลาทำงาน เอ้า! นี่คือเงินของเจ้า บ๊ายบาย~!”
คนคนนั้นยื่นถุงเงินไปให้พร้อมกับส่งร่างของกานต์ผู้มีโชค (ร้าย) กระเด็นออกจากอาคารไป
“จ๊ากกกก!”
หนุ่มน้อยผู้โชคร้ายลูบก้นระบมของตัวเองอย่างอนาถ ปรับสายตาให้ชัดก่อนจะพบว่าตัวเองมานั่งอยู่กลางถนนใหญ่พอดิบพอดี…แถมมีคนเดินไปมาขวักไขว่เป็นบ้า!
“ดูนั่นๆ มีคนหลงเข้าไปใน ‘อาคารเริ่มต้นเก่า’ อีกแล้วล่ะ”
“โชคร้ายจริงๆ กะอีแค่เดินตรงไปไม่ถึงสองช่วงถนนก็เจออาคารเริ่มต้นใหม่แล้วเชียว”
“นี่ๆ ได้ยินข่าวลือรึเปล่า ที่บอกว่าอาคารหลังนี้ ระบบจะลบทิ้งก็ลบไม่ได้นา…เห็นบอกว่ามีผีสิงอยู่ด้วยล่ะ” เสียงหนึ่งในกลุ่มคนมุงกล่าวเปิดประเด็นขึ้นมาเฉยๆ ทำให้ทุกคนในที่นั้นขนหัวลุกขึ้นมาทันใด
ฟิ้ว…………
เสียงลมเย็นๆพัดผ่าน เพียงแค่ชั่วเสี้ยววินาที แต่ละคนก็รีบจรลีหนีเผ่นกันไปคนละทิศทาง ทิ้งคนโชคร้ายบางคนให้นั่งตาละห้อยอยู่เพียงลำพัง
“โฮกกกกกกกก! ผมนี่มันโชคร้ายที่ซู้ดดดดดดด!”
แฮ่ๆๆๆ อัพแล้วค่า
อธิบายนิดนึงนะคะ เรื่องค่าประสบการณ์ เชื่อว่าเดี๋ยวต้องมีเปลี่ยนแหง
ระดับ 2 ค่าประสบการณ์ที่ต้องเก็บคือ 500 ค่ะ
ระดับ 3 ใช้ exp 1000
ระดับ 4 ใช้ exp 2000
ระดับ 5 ใช้ exp 3000
แล้วคราวนี้จะสกิปไป 5000,7500,10000,15000 บลาๆแล้วค่ะ
และตามสัญญา นี่ไงพระเอกโผล่แล้วทายซิว่าใครรร เค้าค่าตัวแพง ชื่อยังไม่โผล่เลย มาแบบย่อหน้าเดียวแล้วหายแว้บ หลายคนคงเดากันได้แล้วล่ะ ย้ำอีกทีเราชอบเมะลึกลับ5555
เจอกันตอนต่อไปนะคะ
Crystalsphere
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
#มาอัพเร็วๆเด้ออออ ยังสนุกไม่สาแก่ใจเลย เพิ่งเข้าเมืองเอง
แต่เห็นแท็กข้างบนบอกว่า 4P แสดงว่าต้องมีอีก
ให้หนุ่มคนนี้ทำคะแนนไปก่อน จะรอดูคนอื่นต่อไปค่าาา
//ถึงไม่ฮาเร็มแต่ก็มีพระเอกหลายคน... ติดตามค่ะะะ