คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : #พอร์ชตัส EP. 24 [ 100% ]
“สเัส...”
“...”
“แฟนเรา”
หมอพอร์แนะนำและยับริมฝีปาสวยๆ นั่นยิ้ม “น้อัส นี่พรีมเพื่อนหมอรับ”
“ีรับ” ผมไม่ไ้ยมือไหว้เธอ
และูเหมือนว่าเธอ็ไม่ไ้อยาะเป็นมิรับผมเท่าไหร่นั ไม่รู้ิแม่
รัสีผู้หินนี้แปลๆ อนที่หมอพอร์แนะนำว่าผมือแฟนเา ารอยยิ้มว้าๆ
แม่หุบทันที ผมว่าแม่้อมีอะไร
าสมออันาลาบอว่ายัยนี่ิอะไรับหมอพอร์แน่นอน ูแธเลย ไม่้อฟัน
“เรานั่้วยไ้ไหม?”
“อืม เอาสิ” หมอพอร์พยัหน้ายิ้มๆ
และลุาเ้าอี้ฝั่ัวเอมานั่้าๆ ผม
“อบในะ”
“เี๋ยวรอพนัานมาแล้วพรีม่อยสั่อีที่แล้วันนะ”
บรรยาาศน่าอึอันรู้สึแบบ...
บอไม่ถู ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าบรรยาาศแบบนี้มันืออะไร แ่มันน่าอึอัอ่ะ
พี่พรีมมอหน้าหมอพอร์ลอ นูแอบหวแล้วเนี่ย
ถ้าไม่ิว่าหมอพอร์พยายามทำให้ผมเห็นว่าเาไม่ไ้ิอะไรับเธอ น่าะนะ าารแสอออหมอพอร์มันบ่บอว่าเาแร์วามรู้สึผม
มันเลยทำให้ผมอุ่นใ
“ั้แ่ลับมาาแมป์หลัวันเิอัพเรายัไม่ไุ้ยันเลยนะ”
อยู่ๆ พี่พรีม็เปิประเ็นึ้นมา ผมเหมือนะไม่เี่ยวอะไรับบทสนทนา
เลยหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเล่นนั่นเล่นนี่แทน ที่เอวแอบมีมือผีหมอโอบไว้หลวมๆ อี
ปลาหมึทุเวลา่อนและหลัอาหารริๆ และ้วยสายาอยัยพี่พรีมนี่ทำให้ผมะหิๆ
เอนศีรษะบไหล่หมอพอร์ออเาะเป็นารบอเธอนัยๆ ว่า ‘หมอพอร์เนี่ย อูรับ’
“เราไม่่อยว่า
อยู่ับน้อัส้วย แล้วพรีมมีอะไรหรือเปล่า?”
“็เรื่อที่เราุยัน...”
“พรีม”
“เอ่อ...ถ้าะุยันเรื่อส่วนัว
ให้ัสออไป่อนไหมรับ ะไุ้ยันสะ...” ผมไม่อยาฟั
ไม่อยารู้ว่าระหว่าเาสอน
มีอะไรเิึ้น เพราะผมลัว
ลัวเรื่อที่เาำลัะุยันแม่ทำให้ผมรู้สึไม่ี
“ไม่้อหรอรับ ไม่มีอะไรหรอ
พรีม...เรามีแฟนแล้ว น้อัสือแฟนเรา เราอบุวามรู้สึอพรีมนะ
แ่เรารับมันไ้แ่เพื่อนริๆ” ...แม่ใ่เลย ยัยพี่พรีมนี่อบหมอพอร์อผม
...เอ่อ อผม? ไอ้ห่าเอ้ย อะไรอูวะเนี่ย ี้หวิบหายเลยผมเนี่ย
แ่ผมแม่รู้สึีว่ะที่เาไม่ปิบั รๆ ไปเลย
“ฮะๆ เหมือนพอร์หัหน้าเราเลย
พู่อหน้าเ็นนี้เหรอ?”
“น้อัสเป็นแฟนเรานะรับ
เราไม่ไ้หัหน้าพรีมนะ แ่เราไม่อยาให้น้อัสรู้สึแย่”
“มัน็หัหน้าเราอยู่ีนั่นแหละ”
ผม้อหน้าพี่พรีม
และเธอ็้อมอลับมา
เธอเป็นนสวยนะ สวยมาๆ
ในสายาผมและอาะในสายาอใรหลายๆ น ทว่าแววาุันและเ็มไป้วยวามรู้สึเ็บปวที่มอมามันทำให้ผมอยาะพูออไปว่า
็นเามีเ้าอแล้วยัะอะไรนัหนาวะ แม่ สายาอย่าับนาร้าย
“...สรอว์เบอร์รี่บิูมาแล้ว่ะ
ใบเสร็อยู่้าโ๊ะนะะ” บรรยาาศน่าอึอัมีพนัานมาทำลายไป พี่พรีมหัวเราะเบาๆ
่อนะลุึ้น
“เราไป่อนแล้วันนะ”
“อื้ม” หมอพอร์พยัหน้าและยิ้มให้ับเธอ รอยยิ้มไม่ใ่สะใหรืออะไร แ่มันือรอยยิ้มที่หมอพอร์มีประับใบหน้าอเาอยู่แล้ว พี่พรีมเินออไปาร้านแล้ว อนนี้็เท่าับเหลือแ่ผมับหมอพอร์ที่นั่้วยันสอน บรรยาาศแม่ไม่ไ้ลายวามึเรียลไปเลย
“เล่าเลยพี่พอร์”
ถือโอาสเสือเลยแล้วัน ไหนๆ ็เป็นแฟนันแล้วนี่ ห้ามมีวามลับ
“อ่า...นั่นพรีมรับ
เป็นเพื่อนพี่พอร์มาั้แ่เรียนปีหนึ่ อนนี้เป็นหมอฟันเหมือนัน” หมอพอร์เล่าและเอามือที่โอบผมอยู่ลูบหัวผมเบาๆ “็อย่าที่น้อัสเห็น
พรีมอบพี่”
“เสน่ห์แรริๆ เลยนะรับ”
“ถ้าแรแล้วทำให้น้อัสหลไ้ถือว่าเป็นเรื่อีนะรับ”
“เล่าเลยๆๆ” ห่า วมาโลมเลียูอีละ
เปิโอาสให้ไม่ไ้เลยนะ ผีหมอออออ!
“เาบออบ แ่พี่พอร์็มีน้อัส
อบน้อัสอยู่แล้วไรับ มันไม่มีอะไรหรอ”
“แล้วเธออบพี่พอร์มานานแ่ไหนอ่ะ?”
“สี่ปีรับ
พรีมบอพี่แบบนั้นะ” หมอพอร์อบลับมา้วยน้ำเสียสบายๆ
...วามริพี่แ็แอบใร้ายใ่เล่นนะเนี่ย เหมือนผมอนปิเสธเมือเหนืออ่ะ
แ่เรา่าันรที่ผมไม่ไ้บอเมือเหนือ้วยท่าทาสบายๆ
ราวับไม่รู้สึอะไรแบบหมอพอร์... หรือว่าเารู้สึเพียแ่ไม่แสออมา?
วามริแล้วนแบบหมอพอร์เป็นอะไรที่เายาสุๆ เลยว่าเาำลัิอะไรอยู่
เาสามารถใ้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม าหวานๆ นั่นลบทุอย่าเอาไว้มิ
น่าลัวว่ะ
ผมไม่รู้เลยว่าเาำลัิอะไรอยู่... ไม่สามารถรู้ไ้เลย
“พี่พอร์ิว่าสี่ปีับารปิเสธแ่นี้ะทำให้พี่พรีมเาเลิยุ่ับพี่เหรอ?”
“น้อัสหวพี่พอร์เหรอรับ?”
นัวสูถามและัสรอว์เบอร์รี่มาให้ผม
“อือ
มัน็วรหว...็เรา...”
“เป็นแฟนันนี่เนอะ
ฮะๆ... ไม่เอาน่า ไม่้อิมาหรอรับ พี่พอร์อบน้อัสนเียว
เราินันีว่ารับ เี๋ยวะละลายหมเนอะ” ผมพยัหน้าและเริ่มิน
หมอพอร์วนุยนั่นนี่ไปเรื่อย เราินเสร็็ลับมาที่บ้านหมอพอร์
มี่วหนึ่ที่ผมไปเ้าห้อน้ำแล้วเา็หายไป อนนี้เราลับมาถึบ้านหมอพอร์แล้ว
อนที่ผมำลัะลารถ เา็พูึ้นมา
“น้อัส”
“ะ...รับ?”
“พี่มีอะไระให้รับ”
“หืม อะไรเหรอ...รับ”
หมอพอร์ยื่นล่อำมะหยี่สีน้ำเินเ้มมาให้ เา่อยๆ เปิฝามันออ
พบว่านั่นือแหวนทอำาวเรียบๆ มีเพรฝัรลา ูเรียบ่ายไม่หวือหวาแ่็หรูหรา
ผมเลื่อนสายามอหน้าเา อะ...อะไรวะ อย่าบอนะที่หายไปือไปื้อแหวนนี่ให้ผมอ่ะ
“ให้ัสเหรอ?”
“ให้แฟนรับ”
“เอ่อ
มันไมู่แพไปเหรอรับพี่พอร์...แบบว่า...ัสเรใ” มันูแพเินไปสำหรับผมริๆ
นะ
“เอามือมา...เนอะ”
นัวสูพูเหมือนสั่ แ่พอเห็นว่าผมไม่ยอมยื่นมือไป
เา็เอื้อมมือมาึมือผมไปแทน านั้น็หยิบเอาแหวนออมาาล่อ เา่อยๆ
สวมมันลที่นิ้วนามือ้าวาอผม “หมั้นไว้่อนนะรับ J”
“เอ่อ...” เิน เินอีแล้วเว้ยย
หมั้นอะไรวะ “พะ...พี่พอร์!” ผมเรียื่ออีนเสียัเมื่อเ้ายมือผมึ้นสูและโน้มใบหน้าลรริมฝีปาูบที่แหวนวนั้น
ารระทำออีนมันทำให้ใผมเ้นผิัหวะ
เลือสูบีรุนแรนร่าายมันร้อนไปหม นี่...ริันานี้เลยเหรอวะ ฮืออ
ผมัวะแแล้วนะ มันร้อนผ่าวไปหมเลยอ่ะ
“เ้าบ้านันเถอะรับ J”
“อะ...อื้อ...”
#หนึ่อาทิย์ผ่านไป
“หวานริ๊ โอ๊ย ไอ้ันมึ้น ยุบยิบๆๆๆ”
มาินทำท่าแิ้นเหมือนแม่ใล้ายแล้ว หมอพอร์หัวเราะเบาๆ และึมือผมไปู
วันนี้เามารับผมที่มหาลัย หมอพอร์อบมารับอ่ะ แ่บาทีเาทำาน็ไม่ไ้มา
ถ้านับๆ แล้ว็ไม่ไ้มารับบ่อยนานั้น เาทำหน้าที่ ‘แฟน’ ไม่าบพร่อเลย
ไม่มีน้อยล และ็ไม่ไ้มาึ้นเท่าไหร่ มันเท่าเิม ...แ่แ่นี้็พอละ
ถ้าืนมาว่านี้ผมหัวใวายายวันละสิบรั้หลัอาหารอ่ะ
ถ้านับือเราบันมาอาทิย์ว่าๆ
แล้ว ถึมันะไม่นานเท่าไหร่ แ่็เป็น่วเวลาีๆ สำหรับผม
“เออ
อิา แล้วูับมึเมื่อไหร่ะไ้ิมน้อวนสัทีวะ”
“ไม่นานหรอไอ้นรแ
ร๊า” ...ูสสารวนิมอีรอบ เออ เอาเ้าไป
“พี่พาน้อัสไป่อนนะรับ”
หมอพอร์พูึ้นเมื่อเราเินมาถึรถแล้ว ไอ้แฝมันมาทานี้้วยพอีอ่ะ
วามริ...พวนี้แม่อยาามมาล้อมาว่านะผมว่า
“รับเอาไปเลยรับ
แล้วพี่พอร์อย่าลืมๆ เบียร์สามลั เราอุส่าห์ยลูสาวให้”
ัปันทว
“รับๆ
ไ้รับ พี่ไม่ลืม”
“พวเหี้ย
ูไปละ” ผมโบมือบ๊ายบายพวมัน ่อนะึ้นรถับหมอพอร์
ระยะนี้พี่พรีมไม่ไ้เป็นัเอร์วิาหลอนามหมอพอร์ หรือามแล้วผมไม่เห็น็ไม่รู้
ผมไม่ไ้อยู่ับหมอพอร์ลอเวลา แ่ิว่าเาเป็นนที่ื่อสัย์มาๆ นหนึ่
เพราะั้นเลยพยายามไม่ัวล
“เมื่อไหร่น้อัสะหยุยาวๆ
รับ” นที่ำลัับรถอยู่ถามึ้น อืม... วันหยุยาวๆ เหรอ ไม่่อยมีเลยแฮะ ่วนี้
ผมิเรียนอ่ะ มีานสะบึมสะบำบะลั่ั่เลย
มีเวลาอยู่ับหมอพอร์แ่่วเามารับแล้วิน้าวันแ่นั้นเอ ผมไปนอนบ้านเาบ้า
แ่ส่วนมา็นอนายที่บ้านัวเอะมาว่า
พ่อับแม่็รู้ว่าเราบัน
แฮปปี้ีทุอย่าเลย
“ยัไม่มีเลยรับ”
“ุไปเที่ยวไ้ไหมรับ?”
ความคิดเห็น