ร้ายแผลงรัก

ตอนที่ 88 : ตอนพิเศษ 1/1

จันยังไม่แน่ใจนะคะว่าจะเขียนตอนพิเศษ ช่วงไหนของเรื่องดี ตอนนี้ลองเขียนสุ่มๆ ไปก่อนสักสามสี่ตอน เขียนแล้วอัพไปวันละหน่่อยนะคะ ผิดถูกอะไรก็แนะนำกันมาด้วยนะคะ 

ตอนพิเศษ 1

“มันจะดีหรือเฮีย”

ต้องจันทร์ทำหน้าพะอืดพะอมอยู่กับจานอาหาร ในขณะที่พายัพ มือขวาถือช้อน มือซ้ายถือจาน สายตาจ้องมองภรรยาตัวดีที่หนีเข้าป่ามากับแสงตั้งแต่เมื่อเช้า โชคดีที่เขากลับจากกรุงเทพฯ มาทันรู้ว่าขนลูกน้องมากางเต็นท์กัน ผู้หญิงคนเดียวผู้ชายอีกเป็นสิบๆ ถึงรีบรุดมาแทบไม่ทัน

“ก็นั่นสิ”

พายัพเอ่อออไปกับภรรยา ในขณะมือก็ตักผัดบางอย่างที่ถูกสับจนละเอียด มีสีแดงจัดจ้านมาก่อน โป๊ะสมุนไพรเพิ่มความเผ็ดร้อนเข้าปากเคี้ยว ทำเอาคนที่บอกว่าจะ ‘มันจะดีหรือ’ ถึงกับกลืนน้ำลาย ยิ่งกลิ่นหอมที่ลอยมาแตะจมูกยั่วน้ำลาย ความลังเลก็ทำท่าจะปลิวหาย

ครั้นพอพายัพยกช้อนตักอาหารในจานอีก จากท่าทีกล้าๆ กลัวๆ เริ่มหน้าตึงมองสามีตาขวาง

“เฮียตักเยอะไปแล้วนะ ช้อนเดียว ตักไปตั้งครึ่งจาน”

โวยเสียงเขียว ดึงจานในมือพายัพไปวางลงบนตัก และหยิบช้อนขึ้นมา หลับตาเอาช้อนตักผัดในจานขึ้น กลั้นใจอ้าปากกินอาหารในช้อนนั้นเคี้ยว ทันทีที่เคี้ยวลงไปคำแรก รสชาติเผ็ดร้อนแรงและอร่อยเลิศก็ทำเอาลืมตาหันไปมองพายัพที่นั่นเอนกายแสนสบายมองดวงหน้าสวยที่แดงปลั่งเพราะไอแดด

“เพราะเฮียทำให้หนูเป็นแบบนี้” สะบัดหน้าใส่อีกคน ก้มหน้าตักอาหารในจานกิน แล้วซูดปากเหมือนว่าอร่อยหนักหนา

“เอ้า! ตอนทำก็ช่วยกันทำ ถึงเฮียจะอยู่แต่ข้างบนเสียส่วนใหญ่ แต่ก็ใช่ว่าคนข้างล่างจะไม่ให้ความร่วม… มือ” เอ่ยยังไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ช้อนที่ตักผัดเผ็ดเต็มช้อนก็ยัดเข้าปากเขา ทั้งคนโมโหก็วางสีหน้าไม่ถูก อายก็อาย โมโหก็โมโห

เพราะร่วมมือดีแบบนี้ไงเล่า เลยต้องชวนกันเข้าป่า กางเต็นท์ ทำอาหารป่าของชอบของเขากิน

“ก็แบบนี้ไงล่ะ หนูแพ้ท้องอยากกินอะไรแบบนี้”

พายัพยกจานในมือภรรยาหน้างอ มาถือเอาไว้เอง ฉีกยิ้มยียวนใส่อีกคน แล้วก็ตักกินผัดเผ็ดงูสิงในจานช้อนเดียวหมดจาน ทำเอาคนท้องตาโต ร้องห้ามไม่ทันเขาก็ยัดเข้าปากหมด

“เฮีย! หนูจะกินอยู่”

โวยวายใส่ ทั้งหน้างอหน้าคว่ำ แย่งจานมาอย่างหวงของ มองจ้องปากของเขาที่กำลังขยับเคี้ยวต่อหน้าต่อตา พร้อมกลืนน้ำลาย บอกได้เลยว่ากินสามีแทนได้กินแน่ๆ

ต้องจันทร์ก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก แต่สามสี่วันมานี่ เธอแพ้ท้องแปลกมากจนไม่กล้าบอกสามี ตอนที่พายัพจะเข้ากรุงเทพฯ ไปดูแลงานแทนคุณตาเธอที่ ‘พิริยะโภคภัณฑ์’ อาการแพ้ท้องประหลาดก็เล่นงานหนัก ถึงต้องตัดสินใจไม่เดินทางไปกับเขา อดทนอยู่บ้านได้แค่ไม่กี่วันก็ทานทนอาการแพ้ท้องไม่ไหว เพราะลูกของพายัพเรียกร้องให้แม่ไปหาอะไรที่อยากกิน และต้องได้กิน เมื่อไม่ทำตาม ก็ทำให้อาเจียนหนัก ทำให้อ่อนแรง สุดท้ายก็สั่งแสงให้คนคนงานเข้าป่า หาเมนูพิสดารพันลึก ‘ผัดเผ็ดงูสิง’ ให้ลูกกิน

“พอแล้ว เฮียไม่อยากให้ลูกคลอดออกมาเลื้อยแทนเดิน กินแค่พออยาก นอกนั้นเฮียเอง”

เอ่ยทั้งเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ต้องจันทร์ที่โมโหเลยกระชับดวงหน้าคมคล้ามเอาไว้ด้วยสองมือ มองอีกคนตาเขียว จนพายัพรีบร้องประท้วงออกมา

“อย่าเอาหัวมาโขกเฮียนะ ทำงานปวดหัวมาหลายวันแล้วนะ ไม่รักหนู เฮียไม่ไปนั่งโต๊ะทำงานอยู่โน่นหรอกนะ”

ตั้งแต่เข้าไปบริหารงานแทนอภิรักษ์ เวลาส่วนตัวของพายัพแทบจะหายไป ไหนจะงานตัวเองก็เยอะมากพออยู่แล้ว พายัพคิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องดึง ภรรยา ไม่ก็มนต์ตะวันเข้าไปเรียนรู้เรื่องงาน เพื่อจะได้ผ่อนแรงบ้าง แต่ส่วนมากความคิดของเขาจะเน้นไปที่น้องภรรยามากกว่า เพราะภรรยาถูกวางตัวเอาไว้ในหน้าที่เลี้ยงลูกยาวหลายปีทีเดียว

“ก็เฮียมาแย่งลูกกิน”

ต้องจันทร์จ้องคนที่รีบเคี้ยวผัดเผ็ดช้อนใหญ่ที่ยัดเข้าไปเต็มกระพุ้งแก้ม พร้อมแลบลิ้นทำเอาพายัพที่โหยหาเนื้อกายขาวๆ ขอภรรยามองตาค้าง

“ขืนหนูกิน เฮียตั้งชื่อลูกว่า สิ…ง”

เสียงของพายัพหายไปก่อนจะเอ่ยจบด้วยซ้ำ ปากที่เคี้ยวแสนอร่อยเพื่อจะกลืนผัดเผ็ดที่ยังไงก็ทำใจให้ภรรยากินเป็นอาหารหลัก ถูกริมฝีปากนุ่มน้อยประกบลงมาก่อนที่เขาจะได้กลืนอาหารพวกนั้นลงคอ ปลายลิ้นน้อยๆ ก็กวาดไล้เย้าหยอก รุกล้ำเข้ามา แบบที่เขาเพียรติวเข้มให้ไม่มีผิด

ฝ่ามือที่ประคองที่แก้มสากก็ซุกเข้าที่พวงผมซอยสั้นเข้ารูป ชวนให้คนถูกภรรยาปล้นจูบเคลิ้ม แต่พอจะขยับปากจูบตอบ ปากนุ่มนิ่มก็ถอนจูบออก กว่าจะรู้ตัวเขาพึ่งถูกจารกรรมผัดเผ็ดงูไปจากปาก ก่อนคนอาจหาญจะสะบัดก้นงอนๆ เดินห่างไปจากตรงนั้น ปล่อยให้เขาค้างเติ่งอยู่แบบนั้น ได้แต่เหลียวมองตามบั้นท้ายที่ปัดไปปัดมากับกางเกงยีนโหลดต่ำ

“กูไม่น่าสอนให้กินเนื้องูเลยสิวะแม่ง!” สบถออกมาดังๆ แต่ไอ้สอนให้จูบน่ะ คิดว่าทำถูกที่สุดแล้วในบทเรียนชีวิตในฐานะเฮียของหนู เป็นเด็กเฮียมันต้องคล่องเรื่องพวกนี้ แล้วที่สำคัญเด็กเฮียคนนี้ก็เรียนรู้เก่งเป็นบ้า จูบทีมึนงง ตามไม่ได้ไล่ไม่ทันทีเดียว

พายัพยกมือขึ้นลูบปากที่มีรอยความซ่าน ก่อนจะเห็นว่าคนงานมองเขาตาค้าง ก่อนจะหลบสายตาแทบไม่ทัน พอเจ้านายไอ้แรงๆ ก็รีบตักข้าวเข้าปากเคี้ยวๆ กลืน รีบหาทางไปให้พ้นตีนเจ้านายไวๆ

“ไอ้แสง!”

เอ่ยเรียกคนสนิทที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญในการจัดหา อาหารพิเศษจานนี้ให้ต้องจันทร์

“ไอ้แสงไม่ได้ดูเจ้านายจูบกันเลยนะครับ ไม่ได้มองเลยว่าเจ้านายเป็นฝ่ายถูกจูบ ไม่ได้มองเลยว่าเจ้านายหน้าแดง หูแดง แถมมองไอ้หนู เอ๊ย! คุณต้องจันทร์ ตาเยิ้ม ไม่ได้มองเลยว่าเจ้านายจ้องบั้นท้ายคุณต้องจันทร์”

ไอ้แสงที่มีความผิดติดตัวมาแต่ต้นร้อนตัว เอ่ยเล่ายาว ทำเอาคนที่เรียกลูกน้องเฉย ยังไม่ได้จะสาธยายอะไรมันก็เล่นคายออกมาจนหมด

“ไอ้แสง กูยังไม่ได้ว่าอะไร มึงนี่สาธยายออกมาหมดแล้ว หาแต่เรื่อง กลับไปบ้านเอาเสื้อผ้ามาให้หน่อย แล้วให้คนที่บ้านทำกับข้าวมาส่งที่นี่ด้วย กูไม่ให้ลูกกินงูแน่นอน ตราบใดที่กูยังอยู่ที่นี่ รับรองว่างูสักตัวจะไม่ได้ตายในที่ดินกู”

ไอ้แสงได้แต่เกาหัว แทนที่จะรีบวิ่งไปตามคำสั่งของเจ้านาย กลับยืนเกาหัวมองเจ้านายที่เดินตามนายหญิงเข้าไปในป่า

“ไอ้แสงก็จะรอดูครับ มีอะไรมั่งที่เจ้านายไม่เปย์ให้นายผู้หญิง แค่เขาพูด เฮียขา… ไอ้แสงเห็นขาอ่อน ใจอ่อน ยกให้เขาไปหมด”

_____________________________________________________________

EBOOK มีแล้วนะคะไปอุดหนุน แต่ตอนพิเศษกำลังคิดและปั่นอยู่นะคะ ไปช้านิดหนึ่ง หอยทางติดเทอร์โบคือทางของเรา

ร้ายแผลงรัก แรกอรุณ www.mebmarket.com “เฮียรู้ว่าหนูเป็นต้องจันทร์ เลยหลอกหนูใช่ไหม ทำไมเฮียเป็นคนแบบนี้ หลอกหนูทำไม” ตะโกนออกมาสุดเสียง แต่คนที่ถูกตะโกนใส่ กลับวางหน้านิ่งใจเย็นนิ่งอยู่ขอบเตียง ในสภาพเปลือย อวดหุ่นล่ำๆ ไม่คิดจะปกปิดสักนิด “เฮียไม่ได้หลอก หนูนั่นแหละมาหลอกเฮียเอง” พายัพยอมรับผิดแค่ครึ่งเดียว“เพราะหนูหลอกเฮีย เฮียเลยสวมรอยหลอกหนู” “ไม่สวมรอย แค่พอเฮียรู้ว่าหนูเป็นใคร เฮียก็แค่ไม่บอก เห็นหนูชอบเป็นไอ้หนูของเฮีย เฮียเลยไม่อยากให้เสียน้ำใจ อุ๊บ!” ‘มันต่างจากหลอกตรงไหนกันเล่า รู้แต่ไม่บอกเนี่ย’ คิดอย่างเหลืออดอีกคน ยกหมอนหนุนขึ้นฟาดพัลวัน จนพายัพต้องหาวิธีหลบ ยึดหมอนเอามาปิดตัวเองไว้ ต้องจันทร์เหลืออดกับความนิ่งเฉยและใจเย็นของอีกคน ลนลานคลานไปอีกฟากของเตียงมองหาเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกไป“หนูจะเอาอะไรเฮียจะหยิบให้” “หนูจะเอาเสื้อผ้า ข้าวของ หนูจะไปจากที่นี่” ตวาดทั้งไม่มองหน้าเขา พยายามจะหย่อนขาลงพื้น แต่ก็ไม่ไวเท่าพายัพที่เดินไปหยิบเสื้อผ้ามายื่นให้ แล้วความใจดีเอาใจใส่ของเขาก็ทำให้ต้องจันทร์ต้องมองเมินไปทางอื่น คนอะไรไม่รู้หรือไงว่าเธออาย แม้จะพึ่งมีอะไรกันมา แต่ก็ใช่ว่าจะมองเขาเดินโชว์อวดเนื้อตัวไปทั่วห้องแบบนี้ได้“เสื้อผ้าน่ะเฮียให้ได้ แต่จะไปจากเฮียนะยาก หนูได้เฮียแล้วนะ จะมาทิ้งขว้างเฮียแบบนี้ไม่ได้ เฮียเสียหาย เสียตัวให้หนูแล้ว จะใจดำไปหน่อยไหมที่จะไม่รับผิดชอบการกระทำของตนเอง”___________________________________โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะนิยายรักนี้ เส้นชีวิตราบเรียบมา ติดจะน่ารัก กุ๊กกิ๊ก อยู่บนพื้นฐานของคำว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้