คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16
ตอนที่ 16
เจมไขกุญแจเปิดประตูห้องพัก วางกระเป๋าไว้ตรงเก้าอี้ พี่นนท์ยังไม่กลับ ส่วนเขายังไม่ทันจะทำอะไรก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แต่ไม่ใช่เสียงมือถือตัวเอง
ทีแรกเจมนึกว่าพี่นนท์ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง จึงไปเมียงมองดูแถวโต๊ะของพี่นนท์ ทว่าเสียงมันมาจากกระเป๋าเป้ของตัวเองจึงเพิ่งนึกได้ว่ายังมีมือถือของพี่โจที่ลืมไว้อีกหนึ่งเครื่อง
เจมค้นเอาออกมากดรับ
"สวัสดีครับ" ปลายเสียงพูด
"ส...สวัสดีครับ"
"นั่นคนที่เก็บโทรศัพท์ผมได้หรือเปล่าครับ"
"พี่โจพูดใช่ไหมครับ"
เจมรีบทักก่อน เผื่อเรื่องราวจะง่ายขึ้น
"ใช่ครับ" โจทำเสียงประหลาดใจ
"ผมเป็นพนักงานที่ทำงานร้านกาแฟใต้อาคารเรียนรวมนะครับ พี่ลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้าน ผมเลยเก็บไว้ให้"
"อ๋อ...แล้วน้องชื่อไรล่ะ"
"เจมครับ"
เจมค่อยโล่งอกที่พี่โจไม่ได้คิดว่าตนเองขโมยมือถือมา
"แล้วตอนนี้เจมอยู่ไหนเหรอ"
"อยู่ที่หอครับ หอใน"
"อืม เอางี้ เดี๋ยวพี่จะไปโทรศัพท์ที่หอเจมเลยละกัน"
เจมทำเบิกตากว้าง
ไม่อยากเชื่อว่าบทจะได้เจอกับพี่โจก็ได้เจอเฉยเลย
"ได้ครับๆ"
"งั้นถ้าพี่ไปถึงหอเดี๋ยวจะโทรหาอีกรอบนะ"
"ครับๆ"
พอวางสาย เจมก็ทำท่าประหนึ่งเพิ่งเตะบอลยิงประตูได้
...เยส!
กูจะได้คุยกับพี่โจแล้วโว้ย
คราวนี้ต้องถามให้ได้ว่าเคยอยู่เชียงใหม่หรือเปล่า
ถ้าพี่โจเอากระเป๋าที่มีตุ๊กตาลิงห้อยมาด้วยก็ดี จะได้เนียนถามว่าได้มาจากไหน
หึหึ สวรรค์เป็นใจให้ไอ้เจมจริงจริ๊ง
"ขอบคุณมากนะเจมที่เก็บมือถือให้พี่"
โจได้รับโทรศัพท์ของตนคืนตรงบริเวณหน้าประตูหอพัก เวลานี้เป็นตอนค่ำ ไฟนีออนจึงสว่างไสวตามจุดต่างๆ
"ไม่เป็นไรครับ" เจมยกมือลูบท้ายทอย
ระหว่างนั้นก็สังเกตว่าพี่โจยังใช้กระเป๋าใบเดิม และยังมีตุ๊กตาลิงแขนด้วนห้อยไว้อยู่เหมือนเดิม
"ว่าแต่เจมกินข้าวหรือยัง" โจหมายถึงมื้อเย็น
"ยังครับ" เจมส่ายหน้า
"งั้นไปทานกันไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงตอบแทนที่เก็บโทรศัพท์ให้"
"อ่า...ไม่ต้องเลี้ยงก็ได้ครับ แค่ไปกินข้าวด้วยกันก็พอ"
ถ้าไม่ติดว่าต้องแอบถามข้อมูล เจมคงจะปฏิเสธที่จะไปทานข้าวกับพี่วิศวะด้วยซ้ำ
ใครจะยอมให้ (ว่าที่) ศัตรูเมื่อสมัยเด็กเลี้ยงข้าวละวะ
"เฮ้ยไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจจริงๆ ครับพี่" เจมโค้งศีรษะปะหลกๆ
...ไอ้พี่โจก็ตื้อจั้งงง
"อ่าๆ ก็ได้ ไปกินที่ไหนกันดีล่ะ"
"ใต้หอได้ไหมครับ คือผมมีงานต้องรีบทำส่ง'จารย์อะครับ"
"ได้สิ ปะ ไปกันเลย"
เจมปล่อยให้พี่โจเดินเยื้องข้างหน้านิดๆ เพื่อจะได้พิจารณาตุ๊กตาลิงให้ถ้วนถี่ ซึ่งไม่ว่าดูยังไงก็เป็นตุ๊กตาของเขาที่โดนแย่งไป
ทำให้ตอนนี้เจมเพิ่งเปอร์เซนต์ที่ว่าพี่โจคือไอ้พี่อ้วนจนเกือบเต็มร้อย ขาดแค่สืบให้รู้ว่าพี่โจเคยไปอยู่เชียงใหม่ตอนเด็กหรือเปล่าเท่านั้น
"พี่โจไปซื้อข้าวก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมนั่งจองโต๊ะให้"
โรงอาหารเริ่มมีนักศึกษามานั่งจับจองทานข้าวกันหนาตา โต๊ะว่างจึงเหลือน้อยทุกที ถ้าไม่มีใครอยู่จอง รับรองว่าไม่เหลือโต๊ะให้นั่งแน่ๆ
"งั้นฝากกระเป๋าด้วยนะ" พี่โจเอากระเป๋าวางบนโต๊ะแล้วเดินไปดูร้านข้าว
เจมถือวิสาสะจับๆ คลำๆ ตุ๊กตาลิงแขนด้วนหนึ่งข้าง จากนั้นก็นำเอาถุงใส่ดินสอขึ้นมา เพื่อให้พวกกุญแจแขนลิงที่ตัวเองมีอยู่เทียบกับตัวลิง
พบว่ารอยขาดมันเข้าร่องรอยได้พอดิบพอดี
เจมมือไม้สั่นไปชั่วขณะก่อนจะรีบเก็บถุงซิปใส่ดินสอปากกาของตน
...เป็นลิงน้อยของกูจริงๆ ด้วย
ลิงน้อยที่พลัดพรากจากแขนขวาไปนานกว่าสิบปี
โถ ลิงน้อยลูกพ่อ พ่อจะพาลูกกลับมาหาแขนขวาให้จงได้!
เจมกำลังจะบิ้วท์อารมณ์สะเทือนใจ ทว่าพี่โจเดินกลับมาเสียก่อน ก็เลยต้อง pause ความดราม่าไว้แค่นั้น
โจวางแก้วใส่ชานมไว้บนโต๊ะสองแก้ว
"เจมไม่ต้องซื้อน้ำแล้วนะ พี่ซื้อมาให้แล้ว ไม่ต้องให้ตังค์ด้วย พี่เลี้ยง"
...กูโดนมัดมือชกอีกแล้วใช่ไหม
ทำไมชีวิตช่วงนี้กูโดนมัดมือชกบ่อยวะ
"งั้นก็ขอบคุณนะครับ"
"แต่ไม่รู้ว่าเจมจะชอบชานมหรือเปล่า"
"ผมกินได้หมดแหละครับ" เจมพูดติดตลก
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวก่อนนะ"
"ไม่ต้องซื้อเผื่อผมนะครับ" เจมรีบดักทาง
พี่โจหันมายิ้มให้ "รู้น่า"
ไม่นานทั้งเจมกับโจต่างก็มีจานข้าววางตรงหน้าคนละจาน และมีแก้วชานมคนละแก้ว
ระหว่างที่นั่งทานไปเรื่อยๆ เจมก็ถือโอกาสซักถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
"พี่โจ...ผมขอถามได้ไหม"
"ได้สิ?"
"พวกกุญแจลิงของพี่ ทำไมแขนมันขาดอะ"
"อันนี้เหรอ...อืม..." โจทำหน้านึก ผ่านไปพักใหญ่ก็พูดขึ้น "ไม่รู้สิ ตอนได้มามันก็แขนขาดอยู่แล้ว"
...ช้างเย็บครับ
อย่าบอกนะว่าไอ้พี่โจลืมวีรกรรมที่เคยทำไว้กะกูหมดแล้ว
แม่ง ทำอะไรไว้กะกูแล้วก็ลืมเนี่ยนะ สลัดผัก!
เจมทำใจร่มๆ แล้วกำลังจะถามเข้าไคลแมกซ์ นั่นคือเรื่องที่เคยอยู่เชียงใหม่
ทว่าจู่ๆ ก็มีมือปริศนานำจานข้าวกับแก้วใส่โกโก้ปั่นมาวางบนโต๊ะฝั่งที่ว่างอยู่
เจมเงยมองว่าเป็นใคร
"พี่นนท์..."
"อ้าวไอ้นนท์" โจทักทาย
"ขอนั่งด้วยนะ" นนท์พูดเสียงเรียบ และย่อตัวนั่งเก้าอี้โดยไม่รอให้ตอบอนุญาต
"มาแถวนี้ได้ไงวะ" โจมุ่นคิ้วเล็กน้อย
"กูอยู่หอนี้" นนท์ตอบเสียงเรียบ
ส่วนเจมพลันรู้สึกว่าตนเองเป็นดาวเคราะห์แคระท่ามกลางดวงเดือนงามสง่าสองดวง
...เชี่ย กูไม่เคยรู้สึกว่าขี้เหร่เท่าวันนี้มาก่อน
ทำไมต้องมาอยู่ในโมเม้นท์ที่นั่งกับคนหล่อตั้งสองคนในเวลาเดียวกันด้วยวะกู
"มึงอะ ไปไงมาไงถึงมากินข้าวที่หอนี้" นนท์ถามกลับ
"กูมาเอามือถือที่น้องเขา น้องเขาเก็บมือถือกูได้"
นนท์ได้ฟังก็เบือนหน้าไปหาเจมคล้ายจะถามว่า 'จริงเหรอ'
เหมือนเจมจะอ่านสายตานนท์ออก เลยบอกออกไป "ใช่ครับ พี่โจลืมมือถือไว้ที่ร้าน ผมก็เลยเก็บไว้ กะว่าจะฝากพี่นนท์คืนให้พี่โจพอดี"
"อ่าว รู้จักกันหรอกเหรอ" โจมองนนท์ทีเจมที
"ผมเป็นเมทกับพี่นนท์อะครับ"
"อ๋อ งี้นี่เอง..."
โจพยักหน้า เริ่มเข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งเหตุการณ์ที่หอสมุดซึ่งนนท์นั่งช่วยน้องคนนี้พิมพ์งาน กับการที่สองคนนี้เป็นรูมเมทกัน
ระหว่างนั้นเจมยกชาเย็นขึ้นดูดเพื่อระงับอาการสะเทือนใจจากโดนรัศมีความหล่อของรุ่นพี่ทั้งสองกลบ
"เนี่ย กูว่าจะเลี้ยงข้าวให้เจมเป็นการตอบแทน แต่เจมไม่ยอม กูเลยเลี้ยงน้ำแทน" โจทำทีเหมือนพูดลอยๆ แต่ลอบสังเกตปฏิกิริยาเพื่อน
"เหรอ" นนท์มองไปที่แก้วชาเย็นของเจม จากนั้นก็ทำในสิ่งที่ทำให้เจมเหวอ
นั่นคือสลับแก้วชาเย็นกับแก้วโกโก้ปั่น
"เจมชอบโกโก้ปั่นไม่ใช่เหรอ แลกกับพี่สิ พี่ชอบชาเย็นพอดี"
"แต่ผมดูดไปแล้วนะ..." เจมยังอ้าปากค้าง
"ไม่เป็นไร" นนท์ยกแก้วชาเย็นขึ้นดูดหน้าตาเฉย
โจเห็นอากัปกิริยาเพื่อนแล้วกลั้นขำ
...เออแฮะ ยังยุขึ้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย
ฝ่ายเจมกำลังคิดว่าหัวข้อสนทนากำลังเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ฉะนั้นเขาต้องพาวกกลับมาเข้าประเด็นเดิมให้ได้ จึงต้องถามเกี่ยวกับตุ๊กตาอีกรอบ
"พี่โจครับ จำไม่ได้จริงๆ เหรอครับว่าทำไมแขนลิงถึงขาด"
"เรื่องนั้น..." โจตวัดสายตามองไปยังเพื่อนต่างคณะ มุมปากมีรอยหยักยิ้มขณะพูดต่อ "พี่จำได้แค่ว่าตอน 'แย่ง' มาได้มันก็มีสภาพเป็นแบบนี้แล้ว"
นนท์จ้องเขม็งไปยังเพื่อนสมัยมัธยมเช่นกัน
เจมกลืนข้าวลงคออย่างฝืดๆ
...เมื่อกี้เน้นคำว่า 'แย่ง' ใช่ไหม
คงยังไม่ลืมว่าเคยแย่งลิงจากเด็กตาดำๆ อย่างกูสิท่า
"แย่งเลยเหรอพี่" เจมถามขยี้
"ใช่ ถ้าไม่ 'แย่ง' ก็ไม่ 'ได้' มาน่ะสิ" โจกระตุกยิ้มมุมปาก ละสายตาจากนนท์มามองเจมแทน "แย่งของของเพื่อนสนุกจะตาย"
เจมกำช้อนส้อมแน่น
...งี้เองสินะ ไอ้พี่โจ มึงมีความเป็นไอ้พี่อ้วน 99.99% แล้วตอนนี้
เหลือแค่ถามว่าเคยอยู่เชียงใหม่ไหม แล้วปริศนาจะไขกระจ่างโดยไม่ต้องเอาชื่อปู่เป็นเดิมพัน!
"ความจริงไม่ต้องเดินมาส่งก็ได้" โจพูดขณะเดินขนาบข้างกับเจม โดยมีนนท์ทำตาขวางก้าวตามติดอยู่ข้างหลัง
"เดินมาแค่นี้เองครับ มันใกล้บันไดขึ้นหอด้วย" เจมบอก ในใจยังรู้สึกเสียดายที่ไม่มีโอกาสถามเรื่องเชียงใหม่
เนื่องจากพี่โจกับพี่นนท์คุยกันตลอดจนเขาไม่มีช่องแทรก
ถ้าจะพูดให้ถูกคือตอนจะอ้าปากถามอะไรพี่โจ พี่นนท์ก็จะแย่งพูดก่อนทุกที
"อ้ายไปก่อนเน้อ" โจพูดเป็นภาษาเหนือเมื่อมาหยุดตรงชายคาด้านหน้าหอพัก
เจมทำตาโต "พี่โจพูดเหนือเป็นด้วยเหรอครับ"
"ก็ได้นิดหน่อย เมื่อกี้เห็นเจมบอกว่าบ้านอยู่เชียงใหม่เลยต้องมาอยู่หอ ก็เลยลองพูดเหนือดู เป็นไง เซอร์ไพร์สมะ"
"มากครับ" เจมพยักหน้ารัวๆ
...โอกาสมาแล้วกู!
"ทำไมพี่โจพูดเหนือได้อะครับ เคยอยู่เชียงใหม่เหรอ?"
"อื้อ ตอนเด็กไปเชียงใหม่บ่อย แต่พอขึ้นม.ปลายก็ไม่ค่อยได้ไปแล้ว"
...บิงโก!
ปริศนาไขกระจ่างแล้วโว้ย!!
พี่โจ = ไอ้พี่อ้วน
กูนอนตายตาหลับแล้วทีนี้
"วันหลังกินข้าวด้วยกันอีกนะเจม คุยกะเจมแล้วสนุกดี" โจพูดขณะเหลือบมองนนท์ด้วยสายตาจงใจกวนประสาท
"ได้ครับพี่"
...หึหึ มึงเสร็จกูแน่ ไอ้พี่โจ
"งั้นขอเบอร์ได้ป่ะ จะได้ติดต่อสะดวก" โจนำมือถือขึ้นมาเตรียมไว้
"ได้ครับ" เจมบอกเบอร์โทรของตนไป
"รีบๆ กลับไปได้แล้ว"
นนท์ทนไม่ไหวเลยเดินไปผลักไหล่เพื่อนให้เดินออกไปนอกชายคาไวๆ
"เออ กูไปก็ได้"
โจเห็นเพื่อนหัวฟัดหัวเหวี่ยงก็ทำสีหน้าพึงพอใจที่ได้แกล้งสำเร็จ
ส่วนเจมก็โดนพี่นนท์คว้าแขนลากขึ้นบันไดหออย่างงุนงง
พอเดินผ่านหน้าห้องคอมเจมก็ขืนตัวเองไว้ เพราะยังถูกรุ่นพี่จับต้นแขนไว้อยู่
"เดี๋ยวครับพี่ ผมแวะห้องคอมแป๊บหนึ่ง"
นนท์เลิกคิ้ว "มีโน๊ตบุ๊คแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ผมจะไปตามลบไฟล์ที่เคยเซฟไว้ในเครื่องคอมอะครับ กลัวคนอื่นจะแอบก๊อบไปใช้"
เมื่อนั้นนนท์จึงยอมปล่อยแขน แล้วเดินกลับห้องไปก่อน
พอรุ่นพี่ลับตาไปแล้วเจมก็กดโทรศัพท์หาไอ้เต้ทันที
เขาไม่ได้จะเข้าห้องคอมตามที่บอก แต่นั่นเป็นข้ออ้างในการที่จะคุยโทรศัพท์กับเต้โดยไม่ให้พี่นนท์ได้ยินเท่านั้น
"ไอ้เต้ กูมีเรื่องจะบอก"
"เออๆ ว่ามา"
"พี่โจคือไอ้พี่อ้วนจริงๆ ด้วยว่ะ"
"มึงแน่ใจ?"
"เอออออ พี่โจ้บอกเองเลยว่าเคยอยู่เชียงใหม่ตอนเด็ก"
"งั้นก็คงใช่จริงๆ ว่ะ แล้วมึงจะทำไงต่อ"
"ก็แก้แค้นไง"
"เออกูรู้ว่ามึงต้องการแก้แค้น ที่กูอยากรู้คือมึงจะแก้แค้นยังไง"
เจมเงียบไปครู่หนึ่ง
"...ไม่รู้ว่ะ"
"เอ้า ไอ้ห่า มึงไม่ได้คิดไว้ก่อนเรอะ"
"นั่นพี่โจ อดีตเดือนคณะที่มีแฟนคลับล้อมหน้าล้อมหลังเลยนะเว้ย กูก็ต้องวางแผนให้รัดกุมดิวะ"
"มึงก็พูดเหมือนจะไปฆาตกรรมอำพรางพี่โจ"
เสียงเต้หัวเราะดังมาตามสาย
"มึงหยุดหัวเราะแล้วช่วยกูคิดเลยเดี๋ยวนี้"
"ช่วยคิดไร ช่วยหาวิธีจัดการพี่โจเหรอ?"
"เออดิ"
"ยากว่ะ รายนั้นเป็นรุ่นพี่ปีสี่ อยู่คนละคณะ แถมยังป็อบอีก"
"นั่นดิวะ กูจะแก้แค้นสำเร็จไหมเนี่ย"
"ไอ้เจม ถ้ามึงอยากจะสะสางความแค้นจริงๆ กูว่า..."
เต้เกริ่นแล้วเงียบไป
"ว่าอะไร? มึงจะเว้นทำไมเนี่ย พูดมาเร็วๆ"
เจมเร่งเพราะอยากรู้เต็มประดา และมั่นใจว่าไอ้เต้ต้องมีไอเดียแจ่มๆ แหง
"กูว่า...มึงต้องเอาตัวเข้าแลกว่ะ"
_________________________________________
เรื่อง Target มีให้โหลดเวอร์ชั่น Ebook แล้วนะคะ ^^
ใครสนใจสามารถกดลิ้งก์ได้เลยค่ะ
ความคิดเห็น