ตอนที่ 14 : ตอนที่ 13 100%
WGM 13
ดวงตาคู่คมมองตามกลุ่มศิลปินหลายคนที่รวมตัวพูดคุยกันอยู่ไม่ไกลมากนัก มือใหญ่เสยผมหลายครั้งเมื่อความกังวลเริ่มเกิดขึ้นในใจ
“หายไปไหน”
แทคอุนบ่นเสียงเบาเพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนกลับไม่พบคนตัวเล็กที่มักจะส่งยิ้มให้ใครต่อใคร หรืออาจจะเพราะจำนวนคนที่เยอะไปทำให้ฮงบินถูกกลืนหายไปกับคนอื่นๆ ได้
ถึงจะสูง แต่ตัวเล็กแบบนั้นเลยหายากมาก
ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจเสียงเบาเมื่อพบคนที่กำลังมองหา มือใหญ่ลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนขาทั้งสองข้างจะก้าวตรงไปด้านหน้า
ด้านที่คนตัวเล็กยืนหัวเราะเสียงใส
“นายตลกไปแล้วกงชาน คิดจะแกล้งฉันใช่ไหม”
เสียงหวานพูดแกล้งพูดเสียงหนักอย่างรู้ทัน มือเล็กชี้หน้าของเพื่อนสนิทที่กำลังกลั้นขำอย่างเค้นเอาคำตอบที่อยากรู้แม้จะมีเพียงท่าทีไม่รู้เรื่องตอบกลับมาก็ตาม
ก็กงชานเดินมาเหมือนจะแกล้งเขาเลยนะ!
“นายมันเด๋อมากฮงบิน” มือใหญ่จิ้มหน้าผากมนหลายครั้งอย่างนึกสนุก เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ ที่เห็นท่าทางของฮงบิน
“นี่ นายพูดกับเพื่อนแบบนี้เหรอ”
ร่างบางแทบจะตรงเข้าไปเขย่าคอเพื่อนสนิทอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงหวานโวยขึ้นมา ดวงตากลมโตพยายามจ้องตาดุๆ ที่ไม่ได้ดุในสายตากงชานสักนิดเลย
ตาโตๆ แบบนั้นมันดูดุตรงไหนกันครับ
หมับ!
“อ้าว แทคอุนหายไปไหนมาเนี่ย”
ยังไม่ทันที่ฮงบินจะโวยวายต่อแรงดึงจากช่วงเอวก็เรียกให้ดวงตากลมโตนั่นหันไปสนใจ เสียงโวยวายเพื่อนสนิทเหมือนจะกลืนหายไปเมื่อเห็นใครอีกคนที่หายไปนานหลายนาที
ก็แทคอุนหน้าตาชวนมีเรื่องนี่ครับ ผมก็ต้องห่วงสิ
“เรื่องงาน ทำอะไรอยู่”
เสียงทุ้มตอบกลับเสียงเรียบตามนิสัยปกติของเจ้าตัว แต่ดวงตาคู่คมกลับมองทางกงชานอย่างสงสัย มือใหญ่ยังคงวางไว้แถวเอวเล็กแบบเดิมโดยที่ฮงบินก็ไม่ได้โวยวายอะไร
“ก็รอฮยอกตี้อยู่น่ะ รายนั้นลงแข่งกับพี่ฮัคยอนเยอะ นี่กงชานเพื่อนฉันเอง”
ฮงบินหันกลับมาตอบคนตัวโตที่ยืนนิ่งอยู่ข้างตัวเอง มือเล็กกระตุกข้อมือแทคอุนเบาๆ เพื่อให้หันไปสนใจกงชานที่ตัวเองกำลังแนะนำให้รู้จัก
“สวัสดี”
“แทคอุนพูดน้อยแบบนี้แหละ เอ่อใช่สิ ช่วงอาทิตย์หน้าเรามาถ่ายอีกทีวันพุธเลยใช่ไหม นี่ฉันว่าจะกลับหอพร้อมวงเลย นายกลับกันก่อนได้นะ”
ฮงบินรีบหันไปบอกกงชานหลังจากที่แทคอุนพูดทักทายสั้นๆ ก่อนจะเงียบเสียงไป เสียงหวานพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ มือเล็กยังคงจับข้อมือใหญ่เอาไว้อย่างลืมตัว
“เดี๋ยวค่อยกลับ รอก่อน”
แทคอุนตอบสั้นๆ ดวงตาคู่คมมองตามใบหน้าน่ารักที่ขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อนึกถึงรายการแข่งขันที่ยังเหลืออยู่ และคงคำนวณเวลาที่จะได้กลับไปพักผ่อน
“ทั้งสองคน ฉันไปก่อนนะ”
กงชานที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขัดคนทั้งคู่ขึ้นมา ดวงตาคู่เรียวพราวระยับอย่างชอบใจก่อนจะวิ่งเร็วๆ ทางสมาชิกในวงของตัวเองโดยไม่รอฮงบินและแทคอุนหันมาบอกลาด้วยซ้ำ
อย่างแรกคือเขารีบเพราะคนในวงเหมือนจะกลับกันแล้ว
อีกอย่างสงสัยคนทั้งคู่เขาไม่รู้ตัว ฮงบินก็ดูอ้อนๆ แทคอุนนี่มือรวบเอวฮงบินไว้ตลอดเวลา ธรรมชาติมากไปแล้วใครจะอยากอยู่ขัดกัน
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าแทคอุน คิ้วขมวดอีกแล้วนะ”
เสียงหวานพูดเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันสองคน มือเล็กยกขึ้นมาจิ้มระหว่างหัวคิ้วทั้งสองข้างของร่างสูงเบาๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคิ้วทั้งสองข้างที่ขมวดแน่นคลายลง
“เปล่าหรอก กลับได้แล้วล่ะ”
แทคอุนตอบเสียงเรียบ มือใหญ่ละจากเอวเล็กก่อนจะดันหลังบางเบาๆ ไปทางซังฮยอก และฮัคยอนที่เดินกลับมาจากการแข่งรายการสุดท้าย ร่างสูงผละจากฮงบินเมื่อคนตัวเล็กวิ่งไปหาคนอื่นในวง ขายาวก้าวไปทางสแตนเชียร์ตัวเองเมื่อเห็นวอนชิกและผู้ช่วยผู้จัดการเก็บของเตรียมกลับออกไป
นี่เขาเครียดจนคนอื่นสังเกตได้เลยเหรอ
“พี่ฮงบิน กลับไหม”
“ฮยอกตี้ พรุ่งนี้เราหยุดใช่ไหม พี่ขอกลับคอนโดหนึ่งวันนะ”
ฮงบินรีบหันไปคุยกับซังฮยอกทันทีที่น้องชายตัวสูงเดินเข้ามาหา มือเล็กเขย่าชายเสื้อน้องชายตัวโตหลายครั้งเหมือนต้องการอ้อน จนฮัคยอนที่เดินตามมาพยักหน้าตกลง
“อย่าไปก่อกวนวันหยุดเขาล่ะ” ฮัคยอนขู่สียงดุ แต่เหมือนฮงบินจะไม่เข้าใจเสียงดุ หรือกลัวสักนิด
“ผมไม่กวนหรอกหน่า”
เสียงหวานรับคำอย่างหนักแน่น ร่างบางรีบวิ่งไปทางแทคอุนที่เดินออกไปด้านนอกสนามเพื่อขึ้นรถตู้ที่รออยู่ แขนเล็กกอดคอร่างสูงเต็มแรงจนฮัคยอนและซังฮยอกที่ยืนมองยังหัวเราะเบาๆ
“พี่ฮงบินรู้ตัวไหมนั่นที่ทำท่าอ้อนเขาแบบนั้น”
“ไม่หรอก อย่าไปแซวเขาเชียวล่ะ”
ฮัคยอนที่มองตามคนทั้งคู่อมยิ้มน้อยๆ อย่างเข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง มือเล็กเคาะหัวน้องเล็กตัวโตที่ทำท่าอยากแซวฮงบินใจจะขาด จนเขาเองต้องห้ามเอาไว้
ซังฮยอกอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่เรื่องแบบนี้ปล่อยให้สองคนนั้นจัดการเองดีกว่า
“ถึงแล้ว นายใช้ห้องน้ำก่อนได้เลย”
ตุบ!
เสียงหวานตะโกนดังลั่นทันทีที่ถึงคอนโดกว้าง ฮงบินทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนโซฟาตัวกว้าง ร่างบางนอนแผ่ไปกับความเย็นสบายของเครื่องปรับอากาศ และความนุ่มนิ่มของโซฟาและหมอนอิงที่เขาคว้ามากอดไว้
พุ่บ
“จะนอนก็ไปอาบน้ำก่อน หลับแบบนี้ได้ยังไง”
ร่างสูงนั่งลงเบาๆ บนพื้นว่างข้างตัวของคนที่นอนอย่างสบายอารมณ์ มือใหญ่สะกิดไหล่ของอีกคนหลายครั้งเพื่อป้องกันตาโตนั่นปิดสนิท และหลับลงไปในที่สุด
“ไม่หลับหรอกน่า นายน่ะแข่งมาหลายอย่างไปอาบน้ำก่อนเลย เผื่อนายสมองปลอดโปร่ง ร่างกายสดชื่น นายจะได้นั่งแต่งเพลงต่อไง ฉันรู้หรอกว่านายยังแต่งไม่เสร็จ ฉันไปสืบมาแล้ว”
ร่างบางหันกลับมาเถียงคนที่ทำเสียงเหมือนจะดุด้วยดวงตาใสแจ๋ว เสียงหวานหัวเราะคิกคักอย่างรู้สึกชอบใจที่เห็นคิ้วเข้มๆ นั่นขมวดอย่างใช้ความคิด
คงสงสัยว่าเขารู้ได้ยังไงล่ะสิท่า
ป๊อก!
“ขำอะไร อย่าเผลอหลับแล้วกัน ฉันไม่ใจดีพาไปนอนแน่ๆ”
นิ้วเรียวเคาะเบาๆ บนหน้าผากมนจนฮงบินรีบถูหน้าผากตัวเองเบาๆ ก่อนจะทำหน้ายุ่ง เสียงทุ้มของคนที่ประทุษร้ายหน้าผากร่างบางพูดสียงเรียบอย่างเด็ดขาด มือใหญ่จิ้มมือเล็กที่ปิดหน้าผากเอาไว้อย่างคาดโทษ ก่อนร่างสูงจะยอมลุกออกไป และปล่อยให้อีกคนนอนเล่นไปก่อน
ถ้าหลับก็ปล่อยให้หลับมันตรงนี้แหละ
“ชิ! รู้หรอกน่า นายไม่ใจร้ายปล่อยฉันไว้หรอก เอาหน้านิ่งๆ นั่นมาขู่ฉันไม่ได้ผลหรอก แบร่!”
เสียงหวานดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้แทคอุนที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนหันกลับไปมอง ร่างบางที่ลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่พูดขึ้นอย่างมั่นใจ ใบหน้าน่ารักแลบลิ้นใส่เขาอย่างไม่นึกกลัว แต่กลับรีบวิ่งแจ้นไปทางห้องครัวทันทีที่เขาทำท่าจะเดินกลับไปเคาะหัวกลมๆ นั่น จนเขาทำได้แค่ส่ายหัวอย่างอ่อนใจและยอมเดินเข้าห้องนอน
จะปล่อยให้ดีใจไปสักวันก็ได้
ก็เห็นว่าวันนี้เหนื่อยหรอกนะฮงบิน ฉันจะไม่เอาเรื่อง
“นี่ฉันเรียบร้อยแล้ว”
ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีเข้มพอดีตัว กับกางเกงขายาวลายสก็อตสีเข้มเนื้อผ้าสบายเปิดประตูห้องนอนเพ่อเรียกคนที่ตอนนี้น่าจะนั่งเล่นอยู่แถวหน้าโทรทัศน์มาอาบน้ำ มือใหญ่ยังคงวุ่นวายกับการขยี้ผ้าขนหนูผืนเล็กลงบนหัวตัวเองเร็วๆ เพื่อไล่หยดน้ำที่เกาะตามเส้นผม
“ฮงบิน ไปไหน?”
แทคอุนที่เห็นว่าไร้เสียงตอบกลับจากอีกคนก็จัดการพาดผ้าขนหนูเข้ากับที่เก็บเมื่อเช็ดผมจนเรียบร้อย ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆ เมื่ออกไปจากทางหน้าห้องนอนเพื่อหาอีกคน แต่กลับไม่เจออย่างที่คิดไว้
หายไปไหนของเขานะ
“ว้าก! ปิดยังไงเนี่ย”
เสียงคุ้นเคยที่โวยวายมาจากทางด้านห้องครัวเหมือนจะหยุดความสงสัยของแทคอุน ขายาวก้าวออกจากห้องนอนกว้าง ตรงไปยังส่วนที่กำลังมีคนส่งเสียงบ่นเบาๆ แต่เพราะห้องทั้งห้องมันเงียบจนคนช่างสังเกตแบบเขาได้ยินง่ายๆ
“แช่กุ้งในน้ำ ไหนในวิธีมันบอก5นาทีน้ำแข็งก็ละลายไง นี่แช่จนถ้าเป็นมือคนก็เปื่อยแล้วนะ!”
เสียงหวานยังคงบนเบาๆ หน้าอ่างล้างจานที่มีกะละมังใบใหญ่ใส่น้ำเอาไว้ และมีกุ้งแช่แข็งที่ฮงบินแช่มันลงไปในกะละมังนั้นทั้งแพ็ค...
ใช่ ฮงบินแช่มันทั้งแพ็คโดยที่ไม่แกะห่อด้วยซ้ำ มันเลยทำให้ละลายช้ากว่าวิธีที่เจ้าตัวพยายามเปิดดูจากโทรศัพท์ที่วางไว้ไม่ไกล บนเตาทำความร้อนมีหม้อที่ตั้งไฟจนน้ำเดือดส่งเสียงปุดๆ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าเชฟมือใหม่จะจัดการใส่เส้นสปาเก็ตตี้ลงไปในนั้นสักที
แต่ก็นับว่าฮงบินฉลาดไม่น้อย หน้าจอโทรศัพท์เครื่องบางนั่นแสดงภาพเคลื่อนไหวที่เจ้าตัวหันไปกดหยุดเป็นระยะๆ คลิปวิดีโอมันก็ง่ายต่อการศึกษาวิธีทำอาหารมากขึ้น
แต่เขาว่าคงไม่ง่ายสำหรับฮงบิน
“อะแฮ่ม จะพังครัวหรือไง นี่ห้องของรายการนะ”
และสุดท้ายคงเพราะแทคอุนทนดูภาพความวุ่นวายของคนที่พยายามจะพังห้องครัวมากว่าทำอาหารไม่ได้ ร่างสูงเลือกที่จะส่งเสียงขึ้นมาแก้เก้อ ขายาวก้าวไปใกล้เตาทำความร้อน ก่อนจะจัดการเทเส้นในถุงลงใบหม้อใบโต
ไม่ต้องถาม แค่มองก็รู้แล้วว่าฮงบินจะทำสปาเก้ตตี้ทะเล
“เอ่อ พอดีๆ ฉันว่าจะทำอะไรกินไง แล้วเนี่ยของในตู้นายมันก็มีแบบนี้พอดีใช่ไหม ฉันก็หาวิธีทำอยู่”
เสียงหวานแก้ตัวเสียงเบา ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างสูงก่อนจะเลือกส่งยิ้มไปทัพหน้าในการเจรจาครั้งนี้
ถึงของหลายอย่างจะมีอยู่แล้วจากที่แทคอุนทำบ่อยๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรได้บ้างนอกจากเมนูนี้ที่แทคอุนเคยทำให้กิน
“แล้วทำไมทำเยอะ” เสียงทุ้มถามเสียงเรียบ มือใหญ่หยิบผักต่างๆ ขึ้นมาหั่นเตรียมในขณะที่คุยไปด้วย
“ก็ไม่ไง พอดีฉันหิว ฉันว่านายก็ต้องหิว จริงไหม เลยกะจะทำเผื่อนาย”
ฮงบินตอบเสียงอ่อยอย่างกลัวอีกคนไม่พอใจที่เขาเหมือนจะพังห้องครัวแบบนี้ ร่างบางทำเพียงยืนถือชามใส่เห็ดที่แทคอุนส่งมาให้นิ่งๆ แต่ยังคงยิ้มให้อีกคนเพื่อหวังให้แทคอุนหายไม่พอใจ
“ยืนยิ้มอะไร แกะห่อกุ้งแล้วใส่มันลงในน้ำทั้งหมด ฉันหิวพอดีเดี๋ยวฉันทำเอง นายเป็นคนช่วยก็พอ”
แทคอุนหยุดมือที่หั่นผักมามองคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างตัว ร่างสูงสั่งเสียงเบาแต่ฮงบินกลับรีบหันไปทำตามจนริมฝีปาดเรียบเฉยเริ่มนกย้ำอย่างอดขำท่าทางรนรานนั่นไม่ได้ ใบหน้าหล่อส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะหันไปจัดการงานของตัวเองต่อ
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกลิ่นหอมยั่วน้ำลายของบรรดาเครื่องเทศที่ผัดอยู่บนกระทะก็ทำเอาฮงบินแทบจะแอบกินให้รู้แล้วรู้รอด ร่างบางนั่งรอที่เก้าอี้ตัวสูงติดกับเคาเตอร์ทำอาหารอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมองตามเชฟรูปหล่อที่เดินไปมาจัดการอาหารมื้อนี้ จนในที่สุดจานสองใบที่มีสปาเก็ตตี้หน้าตาน่ากินก็ถูกวางลงตรงหน้า
กึก
“กินเถอะ น้ำลายไหลแล้ว”
เสียงทุ้มแกล้งพูดเบาๆ แต่กลับทำเอาฮงบินรีบปิดปาดอย่างกังวล ใบหน้าหวานย่นจมูกตามหลังคนตรงหน้าเมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนอีกคนแกล้งเข้าให้ โดยที่ร่างสูงที่เดินไปจัดการจานของตัวเองที่โต๊ะทานข้าวตัวเล็กแอบยิ้มขำน้อยๆ แต่ก็มากพอที่ฮงบินจะเห็น และเลือกที่จะเดินไปโต๊ะทานข้าวเพื่อ...นั่งกินจานของตัวเอง
ถ้าไม่ติดว่ามันอร่อยมากๆ นะ
ฉันไม่ปล่อยนายแน่ จอง แทคอุน
[สัมภาษณ์]
Q : แอบทำอะไรในห้องครัว
ฮงบิน : ผมตั้งใจจะทำอาหารให้เขาครับ
ผมไม่รู้เขาเห็นนานแล้วหรือยัง แต่คงทนให้ผมทำครัวพังไม่ได้ครับ (หัวเราะอายๆ)
[ตัดฉาก]
Q : เห็นฮงบินทำอาหารนานแล้วหรือยัง?
แทคอุน : (พยักหน้า) ผมเห็นนานแล้วครับ
ตอนแรกจะให้เขาลองทำต่อไป
แต่กลัวเขาทำตัวเองเจ็บอีกครับ (ตอบเสียงเบามาก)
[ตัดฉาก]
“แทคอุน ถ้ารายการจบนายจะคิดถึงมันไหม นายคงนานๆ จะเจอคนอื่นแบบฉันเนี่ย แต่นายคงดีใจล่ะสิ ฉันก่อกวนจะตายจริงไหม”
เสียงหวานพูดเบาๆ ระหว่างที่ทานอาหารตรงหน้า ใบหน้าน่ารักส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะหัวเราะเมื่อคิดได้ว่าตัวเองคงจะก่อกวนคนตรงหน้ามาไม่น้อย
ก็มากพอที่ถ้าเขาเป็นแทคอุนเขาก็คงดีใจที่รายการจบเลยล่ะ
“ไม่รู้ กินสักที นายยังต้องอัดส่วนสัมภาษณ์”
เสียงทุ้มของคนที่ละจากจานอาหารตรงหน้าขึ้นมามองพูดขึ้นเบาๆ ร่างสูงแทบจะยกมือเคาะหัวเล็กนั่นอีกครั้ง แต่ติดที่ฮงบินเงยหน้ามายิ้มให้จนเห็นลักยิ้มสวย
“อือ แต่ฉันน่ะ คงคิดถึงนายมากแน่ๆ”
เสียงหวานพูดชัดเจนจนคนที่นั่งนิ่งเริ่มใจแกว่ง ใบหน้าน่ารักก้มลงไปสนใจอาหารตรงหน้า ตาโตๆ ทอประกายพอใจกับรสชาติอร่อยๆ ที่ชอบใจ ก่อนจะทิ้งหัวข้อสนทนานั้นไป พร้อมกับแทคอุนที่นั่งนิ่งไปกับคำพูดซื่อตรงแบบนั้นเรียบร้อยแล้ว
นายพูดออกมาได้ยังไงกันนะฮงบิน
[สัมภาษณ์]
Q : ถ้ารายการนี้จบล่ะ?
ฮงบิน : ถ้ารายการนี้จบผมคงคิดถึงกับข้าวเขาครับ (หัวเราะ)
แต่จริงๆ คงคิดถึงเขาด้วย
[ตัดฉาก]
Q : ถ้ารายการนี้จบล่ะ?
แทคอุน : ถ้าผมพูดว่าไม่อยากให้จบ
คงเห็นแก่ตัวน่าดูว่าไหมครับ
ขอบคุณรายการที่เลือกผม ขอบคุณความทรงจำดีๆ
ขอบคุณฮงบิน
[ตัดฉาก]
#wegotเลบิน
09/10/16
ฮั่นน่อววววววววว ไม่ธรรมดาแล้วววววว55555555 วันนี้รีบสุดๆ เลยค่ะ มาได้แค่นี้ไม่ได้พูดคุยกับทุกคนเลย แต่อ่านทุกเม้นแล้วนะคะ แท็กก็ด้วย ชอบมากเลยยย ขอบคุณค่ะ^^
หายไปนานมากเพราะงานรุมมาก แต่คิดถึงค่ะ ขอมาสักนิดเท่าที่แก้ไขแล้ว ;__; หวังว่าจะรอกันน้ออ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ยัยบีนอ้อน แทคอุนดูแล จ้าาาาาหวานไป๊