[VIXX] We Got Married รักกันสักทีเถอะ ที่รัก {LeoBin}

ตอนที่ 11 : ตอนที่ 10

 

T
H
E
M
Y
B

 

WGM 10

 

            “นี่ เขามาถ่ายที่ร้านเราเหรอ”

            เสียงของพนักงานสาวคนหนึ่งที่เพิ่งจะถือถาดเค้กหน้าตาน่ากินเดินออกมาหันไปถามคนที่ยืนรับออเดอร์อยู่ คิ้วสวยขมวดนิดๆ เมื่อเห็นนักร้องทั้งสองคนที่นั่งรออยู่มุมหนึ่งของร้าน

            “ฉันก็กำลังหากล้องอยู่เนี่ย แต่ยังไม่เห็นเลยนะ มาซื้อเฉยๆ มั้ง”

            คนที่ยืนกำลังหันไปจัดการของตามบิลที่สั่งหันมาตอบคำถาม ใบหน้าน่ารักมองแทคอุนที่พวกเธอแทบจะไม่เห็นหน้าทั้งๆ ที่อยู่คอนโดแห่งนี้ ร่างสูงที่กำลังเดินมารับของหน้าเคาเตอร์ตามก้อนแบนๆ ที่วางอยู่ส่งสัญญาณเรียก

          แปลกจริงๆ จะว่ามาถ่ายรายการก็ไม่มีกล้อง

            “เรียบร้อยแล้วค่ะ ลาเต้เย็นหวานน้อยหนึ่งแก้ว ชาเขียวปั่น และเค้กสองชิ้นที่สั่งค่ะ”

            หญิงสาวรีบทวนรายการอาหารที่วางตรงหน้าทันทีที่ร่างสูงเดินมาถึงด้านหน้า ดวงตาคู่ดุที่มองของทั้งหมดทำเอาความสงสัยเริ่มหายไป และแทนที่ด้วยความน่ากลัวของคนที่ไม่ยอมพูดหรือแสดงท่าทีอะไรแทน

            “เอ่อ พวกคุณมาถ่ายรายการหรือค่ะ”

            และเหมือนพนักงานที่จัดเค้กเข้าตู้จะเป็นคนแรกที่ใจกล้าถามออกไป แต่แววตาดุๆ ที่มองกลับมาเหมือนจะแทนคำตอบทุกอย่างจนพนักงานทั้งสองคนก้มหน้าเงียบ

            “แทคอุน!”

            “เดินมาทำไม”

            เสียงหวานใสที่เรียกแทคอุนจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองอย่างสงสัย จนเจอกับดวงตากลมโตที่มันพราวระยับ ร่างบางรีบวิ่งไปหยุดหน้าตู้เค้กที่ใกล้กับตัวเขา

            “จะมาสั่งเค้กเพิ่ม ฉันจะซื้อไปฝากฮยอกตี้ พี่ฮัคยอน พี่แจฮวานด้วย”

            เสียงหวานตอบแทคอุนตามที่คิดเอาไว้ แต่ดวงตากลมโตยังไม่ยอมละสายตาจากเค้กสวยๆ ที่เรียงรายอยู่ในตู้เค้ก มือเล็กชี้สั่งเค้กอีกห้าหกชิ้นตามความต้องการของเจ้าตัวก่อนจะเดินไปทางเคาเตอร์คิดเงิน

            “ทั้งหมดสี่หมื่นเจ็ดพันวอนค่ะ”

            เสียงพนักงานที่บอกจำนวนค่าขนมชุดใหม่ที่มีพนักงานอีกคนคอยจัดใส่ถุงทำให้ฮงบินรีบหยิบบัตรของตัวเองขึ้นมาเพื่อจ่ายเงิน แต่มือใหญ่ๆ ของใครอีกคนก็ห้ามเอาไว้

            “นี่ครับ”

            แทนอุนที่จับข้อมือฮงบินเอาไว้พูดออกมาเสียงเบา มือใหญ่ส่งบัตรของตัวเองให้พนักงานตรงหน้าก่อนจะรวบถุงขนมมาถือให้และเดินกลับโต๊ะไปพร้อมถาดใบเล็กอีกหนึ่งใบ โดยปล่อยฮงบินให้รอรับบัตรหน้าเคาเตอร์

            ตุบ

            “นี่ ทำไมไม่รอเอาบัตรมาเอง ถ้าฉันขโมยขึ้นมาทำไง แล้วของพวกนั้นฉันจ่ายเองก็ได้ ฉันซื้อฝากคนในวงนะ”

            ฮงบินบ่นยาวเหยียดทันทีที่เดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตัวเอง มือเล็กส่งบัตรคืนแทคอุนและพยายามจะยัดแบงค์หลายใบของตัวเองคืนด้วย

            ป๊อก!

            “นายไม่กล้าขโมยหรอกน่า แล้วฉันจ่ายเอง บอกว่าจะเลี้ยงก็ซื้อฝากคนอื่นเพิ่มด้วยไง”

             มือใหญ่ดีดหน้าผากมนเบาๆ จนคนตัวเล็กคลำหัวตัวเองป้อยๆ เสียงทุ้มพูดอธิบายออกมาแต่เหมือนฮงบินจะเริ่มงอนเขาขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เพราะปากเล็กๆ ที่ทำท่ายื่นอย่างแสนงอน

            “บอกดีๆ ก็ได้ เคาะจังหัวฉันเนี่ย จะเอ๋ออยู่แล้ว”

            เสียงหวานบ่นอย่างไม่พอใจ ปากเล็กยื่นน้อยๆ ใส่คนที่พอจะดุอะไรมือใหญ่ๆ นั่นก็มักจะเคาะหัวเขาบ่อยๆ และจะตายด้วยเสียงดุๆ แบบนั้น

          “เอ๋ออยู่แล้ว”

            “นายพูดว่าอะไรนะ”

            เสียงที่บ่นเบาๆ กับตัวเองของแทคอุนทำให้ฮงบินได้ยินไม่ชัดนัก ใบหน้าน่ารักมองคนตรงหน้าเพื่อรอคำตอบที่ถามออกไป

            “เปล่า กินเถอะอีกสักพักจะกลับไปส่ง ซังฮยอกคงเป็นห่วงแล้ว”

            แทคอุนพูดปัดคนที่ไม่ได้ยินประโยคเมื่อครู่ มือใหญ่ดันจานเค้กสตอว์เบอร์รี่ และเค้กช็อกโกแลตที่เจ้าตัวเลือกไม่ได้ว่าจะกินอันไหนจนเขาเองสั่งให้ทั้งสองอย่าง ก่อนตัวเองจะหันมาจัดการกาแฟแก้วใหญ่เงียบๆ

            ความเงียบที่ริมฝีปากที่มักจะวาดเป็นเส้นตรงของแทคอุนยกยิ้มน้อยๆ เพราะแววตาสดใส และลักยิ้มสวยของคนตรงหน้า

          นายกำลังทำอะไรกับฉันกันนะฮงบิน

            “อูย เธอถามอะไรไม่ดู เธอก็รู้ว่าต่อให้เป็นนักร้องแต่คุณแทคอุนไม่ได้ใจดีขนาดนั้น” เสียงของพนักงานสาวที่ยืรอยู่หลังเคาเตอร์คิดเงินหันมาดุเพื่อนที่ถามคำถามแทคอุนออกไป

            “ฉันแค่อยากรู้เองว่าถ่ายรายการไหม ใครจะคิดว่าจะดุขนาดนั้นล่ะ แต่เขาก็ดูสนิทกันดีนะ น่ารักดี”

            “ไปทำงานกันเถอะๆ”

            หลังจากมองไปทางโต๊ะของคนทั้งคู่และเห็นว่าทั้งคู่มักจะคุยกันบ้างเล็กน้อยก็ทำเอาคนทั้งสองคนเลิกสนใจไป เพราะถึงยังไงถ้าถ่ายทำรายการพวกเธอก็คงได้ดูในอาทิตย์ต่อไปอยู่ดี

          เพราะเมื่อคืนนี้ตอนที่สามครึ่งแรกที่ฮงบินโดนดุเพราะตากฝนเพิ่งจะออกอากาศไปเอง

            “ขอบคุณมาก พรุ่งนี้สัญญาแล้วว่าจะตื่นเช้าๆ ตื่นให้ทันนายแน่ๆ”

            รถยนต์คันหรูที่จอดสนิทหน้าคอนโดขนาดกลางซึ่งเป็นหอพักของฮงบินทำให้คนตัวเล็กหันมาขอบคุณเร็วๆ มือเล็กรวบถุงขนมขึ้นมาถือพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็ก และมืออีกข้างก็ยื่นนิ้วก้อยมาตรงคนหน้าดุเพื่อสัญญา

            “ไม่ต้องเช้ามากหรอก ฉันมีธุระอาจจะมาบ่ายๆ รอได้ไหม”

            เสียงทุ้มพูดออกมาราบเรียบเมื่อนึกถึงธุระที่เขาเริ่มรู้สึกว่ามันก่อกวนเวลาส่วนตัวของเขา ใบหน้าหล่อหันไปมองคนที่ยิ้มให้เขาจนตาโตๆ ปิดลง

          นายนี่น่าเป็นห่วงจริงๆ นะ

            “ได้ๆ พรุ่งนี้ไม่มีใครอยู่หอด้วย พี่สองคนมีงานต่อจากวันนี้ ส่วนฮยอกตี้พรุ่งนี้น้องจะถ่ายหนังวันแรกแล้ว ฉันตื่นเต้นแทนเลยนะเนี่ย”

            หัวเล็กพยักหน้าขึ้นลงหลายครั้งเพื่อตอบรับ เสียงหวานพูดยาวเหยียดอย่างตื่นเต้นจริงๆ ที่น้องเล็กของวงจะได้ทำงานอื่นบ้าง ร่างบางรีบลุกออกจากรถยนต์ ก่อนขาสั้นๆ จะพาเจ้าตัววิ่งหายไปในอาคารทันทีที่โบกมือให้แทคอุนเรียบร้อย

          พรุ่งนี้ลองทำแซนวิสไปกินบนรถดีกว่า วันนี้แทคอุนก็ไม่ค่อยกินเค้กเลยต้องหิวแน่ๆ

--------------------------------------

            “อ้าวพี่ ผมกำลังจะไปปลุกพอดีเลย”

            ซังฮยอกที่กำลังเตรียมตัวไปกองถ่ายในเวลาเกือบเก้าโมงพูดขึ้นอย่างแปลกใจที่เห็นฮงบินเดินออกจากห้องเพราะปกติฮงบินตื่นยากจนต้องปลุกอยู่หลายครั้ง

          ถึงครั้งรุ่นพี่แทคอุนจะดูปลุกง่ายที่สุดก็เถอะนะ

            “ไปเถอะ ตั้งใจทำงานล่ะ วันนี้พี่รีบตื่นมากลัวแทคอุนมารอนานไง”

            มือเล็กปิดปากหาวหลายครั้งก่อนจะขยี้ผมตัวเองแรงๆ เพราะเมื่อตอนกลางคืนวุ่นวายกับการหาวิธีทำของว่างเพื่อเตรียมไปกินระหว่างแทคอุนขับรถ

            “ผมไปก่อนนะ อย่าไปดื้อกับรุ่นพี่เขามากล่ะ”

            “ไปเลยนะฮยอกตี้”

            ฮงบินโบกมือไล่คนเด็กกว่าเร็วๆ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆ นั่นหัวเราะเขาอย่างกวนประสาท มือใหญ่ที่เขานึกหงุดหงิดเพราะซังฮยอกเด็กกว่าแต่กลับดูโตกว่าเขาขยี้ผมเขาแรงๆ เหมือนต้องการแกล้ง

          ทำไมเขามักจะโดนแกล้งตลอดเลยเล่า

            “ค่อยๆ หั่นฮงบิน ค่อยๆ”

            หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยจนตอนนี้ฮงบินอยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพูอ่อนสดใสกับกางเกงขาสามส่วนสีขาวก็วิ่งวุ่นไปมาในห้องครัวที่ปกติเขาเข้ามาทุกคนก็จะไล่ให้ออกไปนั่งรออย่างเดียว

          วันนี้ไม่มีคนอยู่ ทางสะดวก

            “เละไปหน่อยอ่า”

            เสียงหวานบ่นเบาๆ เมื่อมองสภาพมะเขือเทศสีสวยที่ตัวเองหั่นออกมาและเนื้อด้านในมันเละออกมาด้านนอกจนต้องยอมทิ้งไปหลายชิ้น บางชิ้นหนาไป บางชิ้นยางไป หรืออันนี้เขาหั่นเบี้ยวจนมันออกมาแค่ครึ่งชิ้นและหายไปเลยด้วยซ้ำ

            “ยากอยู่นะเนี่ย”

            ฮงบินบ่นเบาๆ ก่อนจะเริ่มตักปลาทูน่าในน้ำสลัดสำเร็จรูปโปะลงบนขนมปังแผ่นหนาที่ตังเองวางมะเขือเทศที่ค่อนข้างดูแปลกตาไปนิดเอาไว้ จมูกรั้นยู่น้อยๆ เมื่อนึกถึงคนที่เขาตั้งใจททำให้

          ถ้าบ่นว่าไม่อร่อยน่าดูแน่

            “เสร็จแล้ว”

            หลังจากผ่านมาสักพักใหญ่ฮงบินที่ค่อยๆ หั่นให้พอดีคำแล้วเรียงลงในกล่องสีใส ใบหน้าหวานย่นจมูกใส่ของตรงหน้า พร้อมบ่นเบาๆ เหมือนว่ากล่องใบนั้นคือหน้าของคนที่เขาตั้งใจทำให้

          แค่ทำขอบคุณที่สอนว่ายน้ำหรอกนะ อย่าได้ใจเชียวแทคอุน

            “ไปนั่งรอเลยดีกว่า วันนี้ฉันเสร็จทันนะ”

            ฮงบินพูดเบาๆ อย่างมั่นใจเพราะวันนี้เขาจัดการทุกอย่างเสร็จก่อนบ่ายโมงด้วยซ้ำ ดวงตากลมโตมองนาฬิกาเรือนสวยตรงผนังห้องที่บอกเวลาว่าอีกสิบนาทีจะถึงบ่ายโมงจนคนที่ยิ้มภูมิใจรีบวิ่งไปนั่งรอแทคอุนตรงชุดโซฟาตรงกลางหอพัก

          มาเร็วๆ เลยนะ ถ้าฉันหิวมากฉันจะกินให้หมดจนนายอดเลยนะ

            “ทำไมนานจัง”

            เสียงบ่นเบาๆ ของคนที่นอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของหอพัก ร่างบางกลิ้งไปมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อนาฬิกาตรงผนังห้องมันบอกเวลาในตอนนี้

          บ่ายสองโมงครึ่ง นายทำธุระนานจังเลยแทคอุน

            “รออีกสักพัก เผื่อนายกำลังขับรถมาจากที่ไกลๆ”

            ฮงบินที่นอนรออยู่บนโซฟาพูดขึ้นเสียงเบาเพื่อยืนยันในความคิดตัวเอง ดวงตากลมโตมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ตัวเขาเองเลื่อนมาค้างไว้ที่ชื่อแทคอุนแต่ยังไม่ยอมกดโทรออกไป

          ก็เผื่อแทคอุนทำงานอยู่เขาจะกวนได้ไง

            ปึง

            “อ้าวพี่ กลับมาแล้วเหรอ”

            เสียงเปิดประตูคอนโดทำให้ฮงบินที่นอนดูโทรทัศน์บนโซฟาหันไปมองอย่างสนใจ แต่เสียงคุ้นเคยของซังฮยอกก็ทำเอาคนตัวเล็กนั่งลงแบบเดิม

            “เปล่าหรอก วันนี้แทคอุนเขาไม่ว่างต่างหาก”

            ฮงบินตอบร่างสูงที่เดินมาเสียงเบา ดวงตากลมโตทองนาฬิกาตรงผนังที่บอกเวลาห้าโมงเย็นอย่างใจหาย และเริ่มเป็นห่วงอีกคนที่ยังคงไม่มา

            “แล้วพี่จะไปฝึกไหม ผมพาไปได้นะ สระตรงแถวหน้าบริษัทก็ได้นะ”

            ซังฮยอกที่เห็นว่าฮงบินดูเงียบจนแปลกไปก็เสนอทางเลือกขึ้น ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ พี่ชายที่ตัวเล็กกว่าก่อนจะชี้มือให้ฮงบินไปเตรียมตัว

            “ไม่ดีกว่า พอลงน้ำได้แบบไม่กลัวแล้ว นายพักเถอะ”

            ฮงบินส่ายหัวปฏิเสธน้องเล็กของวงจะผมนุ่มๆ สีเข้มนั่นส่ายไปมา ร่างบางเดินกลับไปทางห้องนอนตัวเอง ดวงตากลมโตมองดทรศัพท์มือถือเครื่องสวยที่ไร้สัญญาการติดต่อจากอีกคนจนต้องถอนหายใจเสียงเบา

          ถึงงานจะเยอะแต่โทรมาบอกกันบ้างสิแทคอุน ฉันก็ห่วงนายนะ

            ปิ๊งป่อง

            “ครับๆ”

            “อ้าว รุ่นพี่”

            เสียงสัญญาจากหน้าประตูทำให้ซังฮยอกที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟารีบวิ่งไปเปิด เสียงทุ้มพูดเบาๆ เมื่อเห็นผ่านหน้าจออินเตอร์โฟนว่าใครเป็นคนมาในเวลานี้

          หนึ่งทุ่ม มันไม่มืดไปหน่อยเหรอ

            “รุ่นพี่มีอะไรครับ”

            เสียงทุ้มเข้มของซังฮยอกถามคนตรงหน้าทันทีที่เปิดประตูต้อนรับ ขายาวก้าวน้ำแทคอุนเข้าไปยังโซฟาที่เขาเพิ่งลุกออกมา

            “ฮงบินล่ะ วันนี้ฉันผิดนัด”

            แทคอุนพูดเสียงเรียบอย่างค่อนข้างรู้สึกผิด ดวงตาคู่ดุมองทางประตูห้องที่มมีสติ้กเกอร์ลายกระต่ายน่ารักแปะไว้ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

            “ในห้องครับ รุ่นพี่จะเข้าไปก็ได้นะ ผมจะทำเป็นไม่เห็น และไม่ฟ้องพี่ฮัคยอนแน่นอน”

            ซังฮยอกทิ้งตัวลงนอนเล่นโทรศัพท์ต่อบนโซฟาตัวกว้าง คิ้วเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะใส่หูฟังทั้งสองข้างเหมือนกับบอกแทคอุนว่าเขาจะไม่สนใจทั้งคู่จริงๆ จนเห็นว่าร่างสูงของคนมาใหม่เดินหายไปทางห้องนอนของพี่ชายตัวเล็กเขาถึงเริ่มสบายใจมากขึ้น

          ก็พี่ฮงบินพอหงอยแล้วแกล้งไม่สนุกสักนิดเลย

            “หลับอยู่หรือเปล่า”

            “แทคอุน!”

            แทคอุนตัดสินใจที่จะไม่เคาะประตูเพราะเพียงบิดลูกบิดเบาๆ เขาก็รู้ว่าฮงบินไม่ได้ล็อคประตูเอาไว้ เสียงทุ้มถามคนที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงและในมือมีหนังสือการ์ตูนจนร่างบางๆ นั่นรีบหันมาเรียกเขา

            “นายมาทำไมเล่า ถ้าทำงานเลิกเย็นขนาดนี้นายต้องกลับไปพักนะ”

            แทนที่จะต่อว่าที่ถูกปล่อยให้รอฮงบินกลับเลือกที่จะถามอีกคน และดุนิดๆ เพราะความเป็นห่วง ดวงตากลมโตที่มีแต่ร่องรอยความห่วงใยทำเอาแทคอุนอดเอ็นดูไม่ได้

          เคยโกรธใครบ้างไหมนะ

            ปุ

            “นี่ อย่ามาขยี้ผม เอามือออกก่อน”

            มือใหญ่ๆ ที่วางลงมาบนกลุ่มผมนุ่มและออกแรงขยี้ไปมาทำเอาฮงบินโวยวายเสียงดังเพื่อประท้วง มือเล็กพยายามผลักข้อมือใหญ่ๆ ของคนตรงหน้าทิ้งแต่มันก็คงจะยากเกินไปหน่อย

          ก็แทคอุนมือใหญ่มากจริงๆ

            “ฉันอยากขอโทษ นายนะพักเถอะ พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่เหรอ วันอังคารเตรียมตัวให้ดีนะ ฉันไม่กวนแล้ว”

            เสียงทุ้มพูดออกมาหลังจากเงียบไปสักพักใหญ่ๆ มือใหญ่หยุดขยี้กลุ่มผมนุ่มแต่เปลี่ยนมาลูบเบาๆ แทนอย่างเผลอตัว เพราะความนุ่มลื่นของมัน

          ฮงบินนี่เป็นลูกกระต่ายขนฟูๆ จริงๆ

            “อือ เจอกันนะ”

            ฮงบินตอบกลับไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงหันกลับออกไปทางนอกห้อง มือเล็กลูบผมตัวเองเพื่อจัดให้มันเข้าที่ ก่อนที่ตาโตๆ จะเบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้

            “แทคอุน กล่องแซนวิสอยู่ในตู้เย็น เอาไปด้วยนะ ถ้าไม่อร่อยไม่ต้องมาบอกฉันเข้าใจไหม”

            ปึง!

            เสียงตะโกนจากคนในห้องนอน และเสียงปิดประตูตามหลังที่ดังจนซังฮยอกลุกขึ้นมาดูก็ทำเอาริมฝีปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ร่างสูงส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบของในตู้เย็นตามที่เจ้าตัวบอก และซังฮยอกก็ชี้มือไปอย่างรู้งาน

          ลูกกระต่ายเขาทำให้ทั้งที ยังไงมันก็คงจะอร่อยมากๆ เลยล่ะ

--------------------------------

แท็กๆๆๆ

#wegotเลบิน

Talk: 02/07/16

            กลับมาแล้วค่ะ^^ ตอนนี้ก็ยังคงนอกopvอยู่เพราะมันไม่จบในตอนที่แล้ว แงงงง้ เลยตัดเอามาตอนนี้ค่ะ เกือบแล้วพลอ.เกือบโดนด่าแล้วถ้าบีนงอน ประเด็นคือไม่งอนไงห่วงไง เข้าใจว่าพลอ.ทำงานไง

            สุดท้ายของคุณที่ยังรอและไม่หนีไปไหนนะคะ รักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับนะ รักคนอ่านทุกคนคนค่ะ^^

แอบโฆษณาฟิคของ Monsta X ของมิ้นค่ะ จิ้มมมมมมมม

ตอบเม้น

183s (@183s) ก็ยังจูบเท่ากับจบอยู่นะบอกไว้55555 เป็นครูสอนว่ายน้ำที่หล่อและฮอตมากกกก ฮ่อลลลล อยากเรียนว่ายน้ำ555

SS_nightmare34 (@SS_nightmare34) โถ่ว นี่ก็อยากให้เขาดึงกระดาษออกเหมือนกันนนนน แต่ถึงพี่แทคจะดุ แต่ก็เลี้ยงขนมน้องแล้วนะ ปลอบใจคนขี้กลัววว

dayory (@dyory) ต้องใจเย็นๆ อย่าเพิง่เต๊าะพลอ. นั่งให้บีนก่อน //เดี๋ยวๆ5555

Racord (@dongdank) พยายามทำให้พี่แทคละมุนที่สุดล่ะ ดุมากี่ตอนแล้วล่ะ55555 ยัยถั่วน่ารักจริงๆนะ น่ารักมากเลยยย นารักจนงอแงขนาดไหนพลอ.ก็ยอม

punpay (@punpay) เป็นลูกกระตายที่ตามฝนแล้วจะป่วยยยยย งือออออ

nu_kets (@nu_kets) อ่านเยยยยย ยัยถั่วน่ารักจริงๆ น่ารักกว่าพลอ.อีกกก ถ้ามันน่ารักเราจะพยายามทำให้น่ารักเรื่อยๆ คุณสามีกับคุณภรรยาเขาจะได้รักกันจริงๆ สักทีน้อออ

Cin Sister (@-1cin1-)แต่พลอ.เคาะหัวน้องบ่อยจริงๆ สงสารน้อง โดนเคาะจนงงแล้วววว รีบเลี้ยงขนมปลอบเพิ่มอีกด้วยยย

Aumua H'zt (@taotaotaro) บีนได้กินขนมนะ พี่แทคไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นนนนนนน แต่แอบยิ้มแล้วไม่พูดล่ะ แอบยิ้มแล้วกลบเกลื่อนนนน

pearl lotus (@kim-yunghwa) มีความเม้นรัวขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ เป็นฮยอกเหนื่อยจริงต้องคอยหลอกล่ออ่ะ แต่เป็นพลอ.เกนื่อยกว่าแต่พลอ.คงชอบเพราะเหนื่อยตามใจยัยลูกกระต่ายขนฟุๆ ของพี่เขา

สายลมขี้เหงา (@mistergill) อิอิเหมือนเมะไลน์ทุกคนจะเริ่มทำให้คนอ่านเขิน แต่พลอ.น่าจะมากสุด บอกไม่ยิ้มแต่ปากนี่โค้งแล้วนะ5555 น้องน่ารักพลอ.เลยดูแลน่ารักก

Finjanerii (@janerii) ในโอพีวีเราก็เจอในฟิคเราก็เจอ ขอบคุณมากนะที่ชอบบบ แต่บีนน่ารักพลอ.เลยตามใจไง ดุนิดหน่อยแต่ห่วงทั้งนั้น