คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : TABOO 01 [พร้อมหน้าพร้อมตา]
ปัุบัน
“ไมล์ เหม่ออะไรอยู่เหรอ ถึบ้านแล้วนะ”
ห้ววามิอผมหยุะัลพร้อมับใบหน้าสวยอ ‘เหมยหลิน’ ยื่นเ้ามาใล้ วาสวย้อมอ้วยวามสสัย สอิ้วเลิสูเล็น้อย ผม้อหน้าเธอั่วรู่่อนะหันไปมอนอหน้า่ารถึ่อสนิทอยู่หน้าบ้านหลัให่แสนุ้นา บ้านที่ผมไม่ไ้ลับมาร่วมปี
“อ้อ ไม่มีอะไร แ่ิอะไรเพลินๆ นิหน่อย”
“ริเหรอ เี๋ยวนี้ไมล์เหม่อบ่อยๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า” ฝ่ามือเล็ทาบลบนหน้าผาผม สีหน้าเหมยหลินบ่บอัเนว่าำลัเป็นห่วผมมา เธอมัะน่ารัแบบนี้เสมอ ทัู้แลและเอาใใส่ผมลอเวลาริๆ
“สสัยะเป็นไ้ใมั้”
“แหวะ เสี่ยวอีแล้วนะไมล์” เหมยหลินเบะปาใส่ผมเบาๆ เธอหันไปเปิประูลารถ ผม็เ่นัน เราสอนลมายืนอยู่บนถนนหน้าทาเ้าบ้านึ่ปิในเวลายามเย็นแบบนี้ะพลุ่พล่านไป้วยเ้าัวแสบ น่าแปลที่รั้นี้ลับเียบสบผิปิ
“ทำไมบ้านเียบแบบนี้นะ” ผมว่าะ้าวเท้าึ้นบันไหินอ่อน เหมยหลินเินามพลามอ้ายมอวาอย่านึสสัยเหมือนัน
“นั่นสิ หรือะไปอยู่ที่สวนันหมนะ…”
“อ้าวเฮีย! มาถึั้แ่เมื่อไหร่เนี่ย” เสียทัสใสา้านหลัเรียสายาอเราสอนให้หันลับไปมอในทันที ร่าบอบบาอผู้หินหนึ่เินเ้ามาภายในบ้านพร้อมรอยยิ้มว้า ้าายอเธอับูเ็ผู้หิัวเล็ๆ หน้าาน่ารัิ้มลิ้มวัยสามวบเ้ามา้วย ทำหัวใอผมพอโึ้นมาเลย
“นั่นพริบพราวเหรอ… ไหนอลุอหน่อยสิะ” ผมย่อัวลเพื่อออหลานสาวสุรัที่ไม่ไ้พบันเือบปี ล่าสุที่พบันพริบพราวยัเป็นเ็น้อยอยู่เลย อนเล็ว่าน่ารัแล้ว โมา่าน่ารัน่าอยิ่ว่าเิมอี
‘พันเ้า’ ยืนออมอผมอลูสาวอเธอยิ้มๆ ่อนะแวึ้น “แหมเฮีย มาถึ็ออหลาน่อนเลยนะ ไม่ิะอน้อสาว่อนบ้าเลยเหรอ ไม่เอันเป็นปีๆ เนี่ย วามิถึไม่มีเลยใ่มะ”
“ทำไม อิาลูเหรอหมวย?” ผมอุ้มพริบพราวึ้นพร้อมับเอื้อมมือไปยีหัวน้อสาวสุที่รั้วยวามมันเี้ยว พันเ้ารีบปัมือผมออ่อนะย่นหน้าใส่
“ิ ไม่ไ้อิาะหน่อย เ้าอเ้เหมย็ไ้” แล้วยัยัวแสบ็รเ้าไปอเหมยหลินามที่พูริๆ “ิถึเ้ัเลย ไม่ไ้เอันนานเลยเนอะ”
“ิถึเธอเหมือนัน แล้วทุนหายไปไหนันหมเหรอ ทำไมบ้านเียบั” เหมยหลินลายอออ่อนะถามในสิ่ที่ผม็สสัย้วยภาษาไทยที่ไม่่อยันั
“อ้อ ทุนอยู่ที่สวนน่ะ ปีนี้พวเราัานวันเิันที่สวน เ้าว่าเรารีบไปันีว่านะ นอื่นำลัรออยู่เลย” พันเ้าว้าแนผมับเหมยหลินแล้วันให้เินไปทาสวน้าบ้าน “โอ๊ยื่นเ้นั วันเิเ้าปีนี้ทุนมาันรบเลย ีใอ่ะ”
“มารบ?” ผมหันไปเลิิ้วใส่น้อสาว และใ่… วันนี้เป็นวันเิอพันเ้า ที่ผมเลือลับเมือไทยวันนี้็เพราะั้ใะมาานวันเิน้อสาวนี่แหละ
“อื้ม ็ไม่เิรบะทีเียวหรอนะ รอบรัวเฮียฟา รอบรัวเฮียไน่ะมาแล้ว าแ่เฮียโนอาห์นั่นแหละ นี่เฮียทัพยัแอบบ่นๆ อยู่เลย รายนั้นน่ะอยาเอทุนแบบรบหน้ารบามาว่าเ้าเสียอีนะ”
“นี่ไอ้ไับไอ้ฟามาแล้วเหรอ…”
“เออิ ใระมาสายเหมือนมึล่ะไอ้พี่เมีย” ผมถามยัไม่ทันบ ไอ้ผู้ายหัวทอเินออมาัพร้อมับโอบไหล่เมียสุที่รัอมัน ผมเหลือบามอ ‘นำทัพ’ นิ่ๆ ่อนละไปทา้านหลัอมันึ่เ็มไป้วยเ็เล็เ็น้อยำลัวิ่เล่นอย่าสนุสนาน บรรยาาศ่าสใสริๆ เลย “ฮ่อับไทยมัน็ไม่ไ้อยู่นละีโลนะ ว่าะลับบ้านแ่ละทีมันยามาเลยหรือไวะ”
นำทัพิัเรื่อที่ผมไม่ไ้ลับเมือไทยมาร่วมปีเพราะมัวแ่ยุ่ๆ อยู่ับธุริร้านอาหารสาาฮ่อที่ผมรับ่ว่อมาาป๊า เหมยหลินุมมือผมเบาๆ เป็นเิให้ำลัใ ผมรู้อยู่แล้วว่าารลับมาที่นี่รั้นี้ะ้อถูใรหลายนอนแน่ๆ แ่ไม่ิว่าหนึ่ในนั้นะมีไอ้หัวทอนี่รวมอยู่้วย
“็รู้ว่ามาแล้วะเอหน้ามึไ ูเลยไม่อยามา” ผมอบลับเนือยๆ แล้วเินผ่านหน้านำทัพับพันเ้าไปหาพวเ็ๆ ที่ำลันั่เล่นันอยู่รโ๊ะให่ ถุอวัมามายถูวาลบนโ๊ะ วาเ็ๆ ระยิบระยับแพรวพราวึ้นมาทันที “ลุไมล์นหล่อลับมาแล้ว มีใริถึลุบ้าไหมน้า”
“ลุไมล์ลับมาแล้วเหรอฮะ เย้ๆ” เสียทัทายาเ็ๆ เรียรอยยิ้มาผม นับพันรเ้ามาหาผมนแร ่อนะามมา้วยอัษาและอัล่าลูๆ อมแสบออัลฟ่า ผมมอเ็ผู้ายที่อายุน่าะเท่าับนับพันึ่นั่อยู่ฝั่ร้าม ใบหน้านิ่ๆ เย็นาๆ แบบนี้ ะเป็นเวิลลูไเรนท์แน่ๆ ผมไม่่อยไ้เอรอบรัวมันเท่าไหร่ เพราะนานๆ ะรวมัวันที ส่วนมาเอแ่พ่อมันะส่วนให่เลยำหน้าลูๆ มันไม่่อยไ้
ส่วนรอบรัวอัลฟ่า ผมไ้เอลูมันบ่อยๆ เวลาแวะมาหาหลานๆ เพราะบ้านมันอยู่ิับบ้านพันเ้า ผมเลยพอะำหน้าหลานๆ ไ้บ้า
“ไมึ นึว่าายห่าไปแล้ว”
เื่อแล้วว่านอย่าไเรนท์มันายยา นินทาไม่ทันบ็โผล่หน้ามาเลย มันเินูมือเ็ผู้หิัวเล็ๆ หน้าาน่ารันหนึ่เ้ามา นี่ะเป็นเพลพรายลูสาวนเล็อมัน ผมละสายาาหลานึ้นมอไอ้นพ่อที่มอมา้วยสายาเรียบนิ่ เวลาผ่านแ่สันานยัเหมือนเิมริๆ
“นหล่ออย่าูยัอยู่้ำฟ้าไปอีนานว่ะ” ผมไหวไหล่เบาๆ แล้วหันไปัแแอฝาให้ับเ็ๆ ทั้เ็น เหมยหลินเินเ้ามา่วย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอรัเ็มาแ่ไหนผมรู้ี เวลาลับมาเมือไทยเธอมัะวนผมมาหาเ็ๆ เสมอ
“อ้าว มาถึแล้วเหรออาี๋” ผู้ายวัยลานท่าทาน่าเรามเินออมาาในบ้านพร้อมผู้หิวัยลานหน้าาสวยส่า บนใบหน้าอท่านทั้สอประับรอยยิ้มใี ท่านนั่ลรหัวโ๊ะ ำแหน่ประธานบ้าน นอื่นๆ ึเินมานั่าม ในะเ็ๆ ยัสนุสนานับารแะอวัาผม
“เพิ่มาถึฮะเี่ย สวัสีเี่ยับม๊าฮะ” ผมพนมมือไหว้พ่อับแม่พร้อมับเหมยหลิน เธอนอบน้อมับพวท่านมา พ่อแม่ผมเอ็นูเธอมาเ่นัน
“เป็นยัไันบ้าล่ะ ไม่ลับบ้านเป็นปีๆ เลยนะไอ้ัวี”
“นั่นสิ ไม่แวะมาเที่ยวบ้านม๊าบ้าเลยนะหนูเหมย น่าน้อยใริเียว”
เหมยหลินมอผมเล็น้อย่อนะหันไปยิ้มให้ับพ่อแม่ี้ใน้อยอผม ่อนะมาที่นี่พวเราเรียมัวเรียมใโนัพ้อไว้แล้วล่ะ เพราะรู้ัวีว่าไม่ไ้ลับบ้านมานานมา ้วยภาระหน้าที่และปัหาิพันร่วมปีที่ฮ่อทำให้ผมปลีัวลับเมือไทย่อน้ายา โยเพาะปัหาทา้านสุภาพอเหมยหลิน้วย
“เหมยอโทษเี่ยับม๊า้วยนะะ เป็นเพราะสุภาพอเหมยไม่ีเอ ทำให้ไมล์้อลำบา” ผมบีบมือบาอย่าให้ำลัใ ทุนบนโ๊ะทำหน้าระอัระอ่วนามๆ ัน
“โธ่ ไม่้อิมานะ๊ะหนูเหมย ม๊า็น้อยใไปอย่านั้นแหละ เี่ยับม๊าเ้าใหนูนะลู” แม่รีบพูทำลายบรรยาาศมาุ “หนูบับอาี๋มาั้นานแล้ว หนู็เหมือนลูสาวม๊าอีน ไม่้อิมานะ๊ะ”
“นั่นสิเ้เหมย พวเรารู้ว่าเ้ไม่่อยแ็แร อีอย่าเฮียับเ้ไม่ไ้ลับบ้านเป็นปีๆ ็ใ่ว่าเราะไม่ไ้เอันสัหน่อย เี่ยับม๊าน่ะไปเที่ยวฮ่อบ่อยว่าอยู่เมือไทยเสียอี” ำพูอพันเ้าเรียรอยยิ้มาผม บรรยาาศึเรียเมื่อรู่แปรเปลี่ยนเป็นผ่อนลายล ยิ่ไ้ยินเสียปรบมือรับำพูอผู้เป็นแม่าพริบพราว็ยิ่ทำให้ทุนมีรอยยิ้ม วามไร้เียสาอเ็ๆ สร้าบรรยาาศีๆ ให้ลับมาในทันที
“เปาะ แปะ ไปเที่ยวๆ”
“เอาล่ะๆ เี่ยว่าเรามาเริ่มทานันีว่า เอ้อว่าแ่มารบันแล้วใ่ไหม” ประธานให่อบ้านปรบมือสร้าบรรยาาศให้ึััับบุลิน่าเรามโยสิ้นเิ
“ยัเลยเี่ย ายัยไอาอีน” ผมะัไปเล็น้อยอนไ้ยินื่อุ้นหูาน้อสาว พันเ้าหันไปสะิแนนำทัพที่ำลัแะอวัให้อมพลเบาๆ “เฮีย โทรหาน้อสาวเฮียหน่อยสิ เ้าไม่ไ้พโทรศัพท์”
“อือๆ” นำทัพผศีรษะรับ่อนะล้วโทรศัพท์ึ้นมา่อสายหา ‘ไอา’ น้อสาว่าแม่อมัน และยัเป็นเพื่อนรัเพื่อนสนิทอพันเ้าน้อสาวอผม้วย ทุนบนโ๊ะอาหารเริ่มทานันแล้ว แ่ผมลับทานอะไรไม่ล ทั้ที่เหมยหลินพยายามัอาหารใส่านให้ แ่สายาผมมันันมอไปทานำทัพอย่าใใ่อโยไม่รู้ัว
“ว่าไบ้าเฮีย ยัยนั่นถึไหนแล้ว”
“มาถึแล้ว ำลัเินเ้ามา”
แร๊!
“เป็นอะไรหรือเปล่าไมล์” เสียทัห่วใยาผู้หิ้าายเรียสิผมลับมา อนนี้สายาอนำทัพับพันเ้ามอมาทาผม้วยวามนเ่นัน ผมยน้ำึ้นื่มับวามรู้สึแปลๆ อัวเอแล้วหันไปยิ้มอบเหมยหลิน
“้อนมันลื่นน่ะ ไม่มีอะไร…”
“อ๊ะ ยัยไอามาพอีเลย”
ผมเผลอบีบแ้วในมือเล็น้อยอนพันเ้าส่เสียทัทายผู้มาใหม่ ่อนสายาะเลื่อนไปมอเธอนนั้น ร่าบาในุเสื้อโ้สีาวสะอาายืนอยู่รนั้น ใบหน้าสวยหวานประับรอยยิ้มน่ารั วาสวยทอประายระยิบระยับนหัวใผมแทบะหยุเ้น
ี่ปีแล้วนะ… เราไม่ไ้พบันรๆ แบบนี้มาี่ปีแล้วนะ… ไอา
ความคิดเห็น