Love In You Series รักฉบับคนพิเศษ

ตอนที่ 26 : #LIS 1 : คนขายป๊อปคอร์นสุดหล่อ 100%

    #LIS 1 : คนขายป๊อปคอร์นสุดหล่อ


    สวัสดีฉันชื่อกาแฟ แต่ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่ายัยกาฝาก แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะฉันชอบปลีกตัวอยู่คนเดียว ห่างจากผู้คน ประหนึ่งว่าไม่ค่อยคบเพื่อน ที่จริงฉันก็มีเพื่อนคนหนึ่งนะ เธอชื่อโอ๋เอ๋ แต่ไว้เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังแล้วกันเนอะ 

    ปัจจุบันฉันเพิ่งเข้าปีหนึ่งมาได้ไม่นาน ฉันเลือกมหาลัยซึ่งตั้งอยู่อีกฝั่งของกรุงเทพ เรียกว่าเขตปริมณฑลเลยก็ว่าได้ ความจริงแล้วคือฉันไม่อยากสอบเข้าเหมือนคนอื่น ๆ ด้วย เลยเลือกมหาลัยที่สมัครเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องไปนั่งสอบ จึงเป็นเหตุผลที่ต้องอยู่ไกลบ้าน ป๊ากับม๊าเครียดแทบตายตอนรู้ครั้งแรก พวกท่านกลัวฉันจะอยู่ไม่ได้ กระนั้นฉันก็มองว่ามันคือโอกาสในการหัดใช้ชีวิตด้วยตัวเอง และในที่สุดพวกท่านก็ยอม

    อย่างที่กล่าวไปตอนต้น ฉันชอบใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ณ ตอนนี้ฉันจึงกำลังเดินห้างอยู่คนเดียว ดูเหมือนสายติสมากเลยใช่ไหมล่ะ หึหึ แค่นี้ยังน้อยไปค่ะ ถ้าใครเห็นสีผมของฉันคงต้องเหลียวหลังมองตามกันเลยทีเดียว เพราะผมฉันนี่แดงเลือดหมูเข้ม ตัดกับผิวขาวที่ได้มาจากม๊า และการกรีดตาสีดำคมกริบ ฟังแล้วยังคงดูเป็นสาวเลิศ ๆ เชิด ๆ ดีออกใช่ไหมคะ ยังค่ะ เนื่องจากที่เล่ามาเมื่อครู่ยังไม่เท่าไรไง ถ้าเปรียบกับการใส่เสื้อยืด กางเกงวอร์มผ้าสีเทา รองเท้าหนีบ พร้อมหิ้วผ้าห่มลายกวางสีม่วงขนาดพอดีตัวเดินทั่วห้าง 

    จากที่แรก ๆ พูดเหมือนว่าจะเป็นสาวติส รักสันโดด ดูกลายเป็นสาวนอนละเมอเดินเข้าห้างไปแล้ว ก็จุดประสงค์ของการเข้าห้างของฉันมันคือการดูหนังเฉย ๆ นี่นา ไม่จำเป็นต้องทำตัวให้สวยมากหรอกเนอะ (ที่แต่งหน้ามาได้นั้น เนื่องจากยังไม่ได้ล้างตั้งแต่กลับจากมหาลัย) เพราะยังไงเดี๋ยวก็ต้องเข้าโรงหนังแล้ว 

    ฮะ อะไรนะคะ อ๋อ จะถามว่าทำไมต้องพกผ้าห่มด้วย ฮ่า ๆ ก็ฉันเป็นพวกขี้หนาวน่ะ ถ้าไม่เอาผ้าห่มเข้าโรงหนังไปด้วยก็คงมัวแต่สั่นเพราะหนาว ดูหนังไม่รู้เรื่องกันพอดี

    ฉันเดินเลี้ยวเข้าพื้นที่โรงหนังที่เปรียบเสมือนบ้านพักที่สามรองจากหอ ผ่านสายตาผู้คนที่มองยัยหัวแดงใส่ชุดซึ่งเกือบจะเป็นชุดนอนกับรองเท้าแตะ และพกผ้าห่มเดินรูดบัตรซื้อตั๋วหนังแบบไม่แคร์ชาวโลก นี่อุตส่ามารอบดึกที่สุดแล้วนะ เพราะไม่อยากนั่งในโรงหนังกับคนเยอะ ๆ แต่ทำไมวันนี้คนเยอะจัง

    คิดเสร็จฉันก็หันไปมองโดยรอบ ก็สังเกตได้ว่าลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาผู้หญิง ดึก ๆ แบบนี้ควรจะเป็นคู่รักมาดูกันมากกว่า ทำไมผู้หญิงถึงเยอะนะ คำถามดังขึ้นในใจตามภาษาคนมีต่อมเผือก ฉันเหลือบมองสายตาสาว ๆ ที่กำลังบ่งบอกถึงความกระเหี้ยนกระหือรือแล้วหันมาหัวเราะกันคิกคัก ก็จำต้องส่ายหัว ไม่ใช่เอือมระอานะ แต่กำลังจะสั่งตัวเองว่า... ‘โอเค พวกเขาจะหัวเราะก็เรื่องของเขาสิ ไม่เกี่ยวกับฉันเสียหน่อย’ ห้ามต่อมเผือกของตัวเองนั่นเอง 

    เมื่อได้ยินเสียงประกาศรอบหนังของฉันดังขึ้นก็รีบดึงสติ จริง ๆ ก็ยังอยากจะยุ่งหรอก แต่กลัวจะไม่ทันหนังเริ่มเสียมากกว่า ต้องเผื่อเวลาเข้าห้องน้ำด้วย อั้นมานานแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้ซื้อป๊อปคอร์นเลย คิดเสร็จฉันก็เดินไปตรงที่ซื้อป๊อปคอร์นในทันที แต่แล้วก็ดันเจอเหล่าสาว ๆ ยืนซื้อป๊อปคอร์นกันเต็มไปหมด อะไรคนจะเยอะขนาดนี้ ฉันฉุกคิดอย่างหงุดหงิดอีกครั้งก่อนจะมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ แถวยาวขนาดนี้อาจจะต้องรออีกสิบนาทีกว่าจะได้เข้าโรง ช่างเถอะ ขอแค่ทันหนังเริ่มได้ก็พอ น่าจะเหลือเวลาโฆษณาอีกประมาณยี่สิบห้านาที  

    ฉันก้มหน้ามองจอโทรศัพท์ ฟังเสียงหวานของสาว ๆ สั่งป๊อปคอร์นด้วยความเร็วประหนึ่งเต่าคลานก็แทบอยากจะแทรกคิว แล้วตะโกนบอกว่า ปวดฉี่เฟ้ย ซื้อเร็ว ๆ หน่อยสิฟระ! แต่จะโวยวายไปก็คงโดนรุม ไม่ใช่อะไรนะ มาคนเดียวด้วย สู้ไม่ไหวจ้า ฉันข่มอารมณ์โดยการเปิดดูเฟสบุ๊คตอบไลน์เพื่อน ๆ ระหว่างรอคิวอันแสนยาวเหยียดได้พักหนึ่งก็คับคล้ายคับคลาว่าเสียงเหล่านั้นจะหายไปโดยไม่รู้ตัว กลับกลายเป็นเสียงทุ้มของใครบางคนแทน

    “สวัสดีครับรับอะไรดีครับ” 

    “คะ? ” ฉันเงยหน้าขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้นด้วยความตกใจ เนื่องจากตอบไลน์เพลินไปหน่อย

    ทันทีที่สายตาของฉันสบเข้ากับคนขายก็ดูเหมือนว่าโลกจะหยุดหมุน ฉันรู้เหตุผลในทันทีว่าทำไมวันนี้สาว ๆ ถึงเต็มโรงหนัง เนื่องจากพนักงานขายป๊อปคอร์นหน้าใหม่หล่อมาก (ก ไก่ล้านตัว) ผิวขาวเนียนละเอียด จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมกริบ ดูจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นใจก็แทบจะละลาย และเสน่ห์จะเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจากปากที่เป็นกระจับของเขา ยิ่งส่งยิ้มมาให้ตอนทักทายลูกค้านั้นยิ่งดูเซ็กซี่เข้าไปอีก โอ๊ยตายแล้ว! ฉันแทบยากจะถ่ายรูปไปโชว์ยัยโอ๋เอ๋ว่าตอนนี้มีคนขายป๊อปคอร์นหล่อมากจนน่าเครมที่โรงหนัง ให้ตายสิ รู้งี้น่าจะมาเร็วกว่านี้จะได้มาตอดเขาสักหน่อย

    “คุณครับ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

    “...”

    “คุณ!”

    “ฮะ? เอ่อ อะไรนะคะ” ฉันพูดขึ้นอย่างอย่างงุนงง ประมาณว่าตอนนี้กำลังตั้งสติกับความหล่อไม่ทันอ่ะ แฮร่

    “จะรับอะไรดีครับ” ว่าจบเขาก็ส่งยิ้มมาให้ฉัน

    “อ๋อ ป๊อปคอร์นชีส-หวาน เอาชีสเยอะ ๆ แล้วก็น้ำเป็ปซี่แก้วหนึ่งค่ะ” ฉันพูดพร้อมรวบรวมสติ จากนั้นก็เหลือบไปเห็นป้ายส่วนลดสินค้าจากเครือข่ายโทรศัพท์ที่ใช้จึงรีบเบรกเขา “เอ่อ เดี๋ยวค่ะ ๆ ”

    “ครับ? ” เขาทำหน้างงใส่ฉัน ซึ่งเห็นแล้วอยากจะเก็บกลับบ้าน เอ้ยไม่ใช่

    “ขอเอาส่วนลดนิดนึงค่ะ แฮร่” ฉันยิ้นเจื่อน ๆ ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์รอรับรหัสส่วนลด แล้วส่งมือถือให้เขา

    “ครับ” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือจากมือฉันไปพร้อมส่งสายตาแพรวพราวมาให้ ฉีกยิ้มหวานใส่จนสติฉันแทบจะ
หลุดลอยไปไกล โอ๊ยตาย! อยากได้แบบนี้กลับหอสักคน “เสร็จแล้วครับ”

    “ค่ะ” ฉันพยักหน้าพลางรับมือถือกลับคืนมา ก่อนจะรอเขาตักป๊อปคอร์น และน้ำอัดลมให้

    “นี่ครับ” เขาว่าก่อนจะเรียกฉันอีกครั้ง “แต่เดี๋ยวนะครับ”

    “คะ? ” ฉันมุ่นคิ้วถามอย่างสงสัย

    “กระดาษทิชชู่ครับ” เขาว่าพรางยื่นกระดาษทิชชู่มาให้

    ฉันมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ โดยปกติแล้วโรงหนังจะไม่มีการแจกกระดาษทิชชู่ให้นอกเสียจากลูกค้าจะขอนะ เขาจะบริการกันดีขนาดนี้เลยเหรอ ถึงว่าทำไมสาวตรึม

    แม้ว่าฉันจะสงสัยแต่ยังไงก็หยิบมาเป็นมารยาท จากนั้นก็มองนาฬิกาจากโทรศัพท์ ยังเหลือเวลาอีกห้านาทีก่อน
เพลงสรรเสริญจะขึ้น ขอเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน ท่อใกล้จะแตกอยู่แล้ว

    สองเท้าก้าวเดินเข้าไปในโรงหนัง เตรียมตัวเข้าห้องน้ำด้านใน วางสัมภารณะอันพะรุงพะรัง ปลดทุกข์เบาลงโถส้วมจนเสร็จ จากนั้นก็หันมองหากระดาษทิชชู่แต่ดันหมด! 

    โอเค... ฉันคงไม่อยากใส่กางเกงในเปียกฉี่ออกไปหรอกนะ จังหวะเวลาหาทางออก ดวงตาอันคมกริบของฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษทิชชู่ที่ได้มาจากคนขายป๊อปคอร์น สวรรค์ทรงโปรด เขารู้ดีอะไรเช่นนี้ว่าในห้องน้ำจะไม่มีทิชชู่ 

    แขนข้างหนึ่งคว้าแผ่นกระดาาทิชชู่อย่างรวดเร็ว กระนั้นข้อความบนกระดาษทิชชู่นั้นก็ทำให้ฉันชะงักขณะที่กำลังจะเช็ดน้ำตาน้องสาวโดยพลัน

                    
                ...081-xxx-xxxx คิวบิก... 


    เอ่อ... เดี๋ยวนะ ตาผู้ชายคนนั้นจะจีบฉัน อ่อยฉัน หรือมีบริการนี้กับทุกคนกัน!

     
    การดูหนังครั้งนี้เป็นอะไรที่ไม่รู้เรื่องที่สุด ไม่ใช่พลอตหนังไม่ดี ซับซ้อน หรือเข้าใจยากนะ แต่เป็นเพราะสมองฉันมัวแต่คิดถึงเบอร์พี่คนที่ขายป๊อปคอร์นนั่นแหละ อะไร? คือต้องการอะไรจากฉัน ชวนไปขึ้นเตียงหรือไง เป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่นะ มุกนี้เขาก็ใช้กันตั้งแต่สมัยไหนแล้วเถอะ

    ฉันออกจากโรงหนังด้วยความระวังตัว ใจหนึ่งก็อยากจะเจอหน้าหล่อ ๆ ของเขาเป็นอาหารตา อีกใจหนึ่งก็กลัวเขาหม้อใส่ กลัวว่าเขาจะชวนไปต่อคืนนี้แล้วฝืนใจไม่ได้ เอ๊ย ไม่ใช่ ๆ กลัวว่าเขาจะเป็นพวกมิจฉาชีพมากกว่า ยิ่งพักคอนโดคนเดียวด้วย อันตรายมากเลย แฮร่

    “ขอบคุณที่มาใช้บริการกับทางโรงหนังเราครับ”

    ตึง! 

    เอ๊ะ! เสียงคุ้น ๆ เหมือนจะเป็นเขาด้วย

    ฉันชะงักฝีเท้าด้วยความตกใจ รู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เอาน่าแค่ทำเป็นไม่เห็นจะเป็นอะไรไป วางแผนจบฉันก็ทำเป็นก้มหน้ามองโทรศัพท์แล้วก็เดินผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว แต่แล้ว...

    “คุณครับ”

    ตายล่ะหวา ดูเหมือนเขาจะเรียนฉันเสียด้วยสิ ทำไมคนขายป๊อปคอร์นหน้าหล่อต้องน่ากลัวด้วย ต้องน่ากินสิ เอ๊ยไม่ใช่ เอาวะ ยังไงก็รีบหนีก่อนแล้วกัน

    “...” ฉันยังคงทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่รู้ไม่ชี้

    “คุณ”

    “...” โอ๊ย อย่าเพิ่งมายุ่ง ฉันกลัว...

    “คุณ”

    หมับ!

    เขาคว้าแขนฉันไว้อย่างรวดเร็ว หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความตกอกตกใจ สรุปคือไอ้คนขายป๊อปคอร์นหน้าหล่อคนนี้คือโรคจิตจริง ๆ สินะ เขาจะฆ่าฉันไช่ไหม เป็นพนักงานที่ไหนเขาจะเรียกลูกค้าขนาดนี้ มันน่ากลัวนะเฟ้ย นี่มันก็เที่ยงคืนแล้ว (ดูหนังรอบสุดท้ายเลยเลิกเวลานั้น) จะโทรไปปลุกเฮียบอยมาช่วยยังไงก็คงบึ่งรถมาไม่ทัน แงงง ชีวิตการอยู่มหาลัยคนเดียวมันน่ากลัวเยี่ยงนี้เลยเหรอ

     แต่เออ! ตอนนี้ยังมีคนอยู่ โวยวายสิ โวยวายแบบนางเองซีรีย์เกาหลีอ่ะ ให้คนหันมามองหน้าสวย ๆ ของฉัน อาจจะได้รับความช่วยเหลือก็ได้

    “นี่พี่!” ฉันตะคอกใส่เขาพลางสะบัดมืออย่างแรง สายตาจ้องเขม็ง “จะทำอะไรอ่ะ”

    “ทิชชู่...” เขาเหล่มองฉันเล็กน้อย 

    อ่อ ทิชชู่อันนั้น นี่ฉันจะตีโพยตีพายโวยวายไปเพื่ออะไร เขาคงแค่จะขอคืน เพราะสงสัยให้ผิดคน แต่เฮลโหล! โทษทีค่ะ ทิชชู่แผ่นนั้นฉันใช้ซับปัสสาวะไปแล้ว ถ้าพี่จะมาขออันนั้นคืนก็คงต้องไปค้นที่ห้องน้ำกันแล้วล่ะ แนะนำไปเขียนใหม่จะง่ายกว่า

    “ทิ้งไปแล้วค่ะ”

    “ทิ้ง? ”

    “ก็พี่เอาให้มาเช็ด...” เงียบไปพักหนึ่ง เอ่อ ฉันไม่ควรจะพูดความจริงหรอกนะ “มือนี่ ฉันก็เช็ดไปแล้ว”

    “ไม่เห็น...” เขาขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน มองตาฉันอย่างสงสัย 

    ถ้าฉันยังอยู่นานกว่านี้ คนที่ออกจากโรงหนังมาพร้อมกันคงออกไปหมดแน่ หรือว่า... สิ่งที่ฉันคิดตอนแรกจะไม่ผิด เขากำลังรอจังหวะนี้ล่อลวงฉันกันแน่นนะ

    “เบอร์โทรศัพท์? ” 

    “ใช่” เขายิ้มเล็กน้อยแต่ส่งสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์มาทางฉัน สายตานี้ช่างน่ากลัวนัก

    “นี่พี่เป็นโรคจิตหรืิอเปล่าเนี่ย ส่งเบอร์โทรศัพท์มาเหมือนจะล่อลวงฉันเลย พี่ส่งให้ใครไปกี่คนบ้าง”

    “...”

    เมื่อดูท่าเหมือนว่าเขาจะไม่พูดอะไร ฉันจึงตัดสินใจรีบเดินออกมา ก็สายตาของเขาเมื่อกี้มันดูหื่นกามอ่ะ ให้ตายสิ ไม่เคยคิดว่าการดูหนังกลางคืนจะเจอโรคจิต แถมหน้าหล่อเสียด้วย

    “เสียดายไม่น่าโรคจิตเลย” ฉันบ่นกับตัวเองคนเดียวเบา ๆ ระหว่างสับเท้าทั้งสองข้างเดินหนีเขาอย่างรวดเร็ว

    กระนั้นเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ตะโกนไล่หลังใส่ฉัน “พี่ให้กับน้องคนเดียวนะครับ”

    ตึง!

    ฉันหยุดฝีเท้าอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังไปมองหน้าเขา หรือเมื่อกี้มันคนสายตามหาเสน่ห์ (เสียงอีกความคิดหนึ่งดังขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดน่าประทับใจ)

    “พี่ว่ายังไงนะ”

    “พี่ขอจีบน้องนะ” แล้วเขาก็กระตุกยิ้มมุมปากด้วยใบหน้าหล่อสุด ๆ แบบที่ฉันไม่เคยพบเคยเจอ


    คิวบิก Talk...

    ผมชื่อคิวบิกครับ เพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ห้าวัน ผมกำลังคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วแน่นอน ตกหลุมรักผู้หญิงที่ไหน
ไม่รู้ตั้งแต่เห็นเธอตอนเดินเข้ามาในโรงหนัง ซึ่งผมไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาหลายปีแล้ว ถึงโรงหนังจะมีผู้หญิงสวย ๆ มากมายมาดูหนัง แต่ผมกลับไม่รู้สึกสนใจนอกจากเธอคนนี้ ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็น คนบ้าอะไรวะ แปลกถูกใจ เธอดูเป็นผู้หญิงไม่สนโลก ทำผมแดง ๆ ใส่ชุดนอนรองเท้าแตะเดินห้างเพื่อเข้าโรงหนัง แถมยังหิ้วผ้าห่มมาด้วย ทำอย่างกับจะมาซื้อเวลานอนที่นี่ นอนที่หอหรือที่บ้านดีกว่าไหม แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมถูกใจนะ เธอดูเจ๋งในสายตาผม เหมือนไม่ใช่พวกผู้หญิงที่ทำตัวสวยเพื่ออวดผู้ชายไปวัน ๆ ที่สำคัญหน้าสวยมาก กรีดตาบางแต่คมกริบ ผิวดี นึก
ว่าคนเกาหลีเสียอีก

    เห็นเธอยืนมองผมแบบอึ้ง ๆ ตอนซื้อป๊อปคอร์นเช่นเดียวกับผู้หญิงหลาย ๆ คน เลยคิดว่าเธอต้องมีชอบผมบ้างแหละ ตอนเธอยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมเกือบคิดไปแล้วว่าเธออ่อยผม แต่คงเป็นเพราะเธออาจได้ส่วนลดเสียมากกว่า ดูติดดินดีผมชอบ  ผมยื่นโทรศัพท์คืนเธออย่างให้เกียรติลูกค้า กระนั้นจังหวะตักป๊อปคอร์นกับกดน้ำก็ทำให้ผมฉุกคิดได้ว่า หากผมไม่ทำอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้จะหาผู้หญิงแบบนี้ได้อีกที่ไหน จึงตัดสินใจอ่อยโดยการให้เบอร์โทรไป แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่าในทิชชู่จะมีเบอร์ผมอยู่ จึงตัดสินใจรอจนกว่าเธอจะออกจากโรงหนังเพื่อหาโอกาสคุยกับเธอ

    ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ดูเหมือนทุกอย่างมันก็ผิดพลาดแฮะ เธอดันมาบอกว่าผมเป็นโรคจิตเสียอย่างนั้น ตอนนั้นผมอายมาก คนอื่นจะมองว่าผมเป็นอย่างไรกัน นี่ความจริงผมลูกเป็นเจ้าของห้างที่นี่นะ แค่มาทำงานเล่น ๆ เฉย ๆ ผมควรจะด่าเธอกลับดีหรือเปล่า แต่ถ้าด่ากลับไป ผมอาจปล่อยให้ผู้หญิงคาแรคเตอร์เพี้ยน ๆ แบบนี้หลุดมือไปได้ เสียหน้าอดีตเสืออย่างผมหมด เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ผมจะวินเธอมาให้ได้เลย

    “พี่ขอจีบน้องนะ”

…………………………………..

100% Updated

Troika Talk...

ขออภัยทุกท่านที่เราทำการเปลี่ยนหน้านิยายให้วุ่นวาย

แต่ความวุ่นวายครั้งนี้จะช่วยสร้างความสะดวกให้เจ๊ได้อัพนิยายเป็นเซ็ท ๆ เนอะ

ขอบคุณทุกคนที่ยังคอยติดตามเจ๊อยู่

#ทีมกาแฟ  ‪#‎LoveInSoul‬ ‪#‎LIS‬

ถ้าชอบนิยายเจ๊

โปรดอย่าหลบซ่อนอีกต่อไป

อ่านแล้วเม้นท์ให้เจ๊ชื่นใจหน่อยเด้อ~

คลิ๊ก BANNER ด้านล่างเพื่อกดอ่านนิยายเซ็ท Love in You Series

     รักที่พูดออกไปไม่ได้  รักที่ไม่มีทางแม้แต่จะสัมผัส 

     รักที่ทำให้อยากหยุดลมหายใจ และรักที่ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา

…………...

รักที่ทำให้อยากหยุดลมหายใจ

Love in Breath วอนนาบีที่รัก

คำโปรย...

ฉันคิดเสมอว่าพวกไอโซที่รวยล้นฟ้าจะสบาย ได้ทุกอย่างที่ต้องการ

แต่ฉันกลับได้กลิ้นความเศร้าของชายทายาทพันล้านทั้งที่คิดว่าเขาน่าจะมีความสุขที่สุดในไทย

"ชอบบ้าอะไร อกหักอยู่นะเว้ย" ผมกระแทกเสียงงึมงำ ก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ

"แม่งผู้หญิงบ้าอะไรบอกว่าเฮียมีกล่ินความเศร้า รู้อีกว่าเป็นกลิ่นจากหัวใจที่มีบาดแผล

บ้านเป็นร่างทรงเหรอวะ อยากรู้จริง เปิดสำนักคงจะรวย เฮียจะช่วยโปรโมทให้พวกนักธุรกิจแห่กันไปดูเลย"

เฮียบอยกล่าว

......................

คลิ๊กอ่านนิยายจากทีม FaT AUTHOR

การเป็น เด็กสถาปัตย์นั้นหาแฟนยากพอๆกับงมเข็มในมหาสมุทร ยิ่งกับฉันที่เพิ่งโดนบอกเลิก 

แค่มหาสมุทรยังน้อยไป ให้ถูกคืองมเข็มในอวกาศต่างหาก 

แต่ใครจะไปรู้... 

เมื่อจู่ๆอวกาศที่ว่าดันเหวี่ยงคนๆนึงมาให้ฉัน...

บนเตียง!!!

Heart Design ป่วนใจยัยสถาปัตย์

...............................

****โปรดอ่านตรงนี้***

อยากทราบว่าอัพเดทนิยายตอนไหน เวลาใดใช่ไหม???

หากหนู ๆ ไม่อยากมาคอยกดดูตลอดว่าเนื้อหาจะเพิ่มเมื่อไร

ไลค์เพจเลยค่ะ ทุกครั้งที่มีเนื้อหาเพิ่มจะแจ้งข่าวสารในนี้

และขอเชิญชวนให้มาร่วมทำกิจกรรมแจกของกันในเพจ 

FaT Author

V

V

คลิ๊กแบนเนอร์

…………………………………………………..