คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 (4) - ข่าวดีหรือร้าย
[ R E - U P ]
e-book พร้อมาวน์โหลแล้วนะะ ัโปรฯ 149 บาท ถึวันที่ 30/09 ่ะ
“นป่าเถื่อน!”
“ใ่! ันมันป่าเถื่อน แล้วเรียมัวเป็นเมียนป่าเถื่อนอย่าันไ้เลย!”
สิ้นำประาศร้าวาน้ำเสียทรอำนา ริมฝีปาหยั็ประบลหาริมฝีปาิ้มลิ้มแล้วบยีุ้มพิอย่าาบ้ว พราวฟ้าพยายามเบี่ยใบหน้าหนีารรุรานอันป่าเถื่อน ทว่าเมาลับใ้มือหนายึท้ายทอยสวยไว้มั่น แล้วเพิ่มแรบเล้ารัแลีบปานุ่มอย่าหนัหน่ว สอแทรปลายลิ้นเ้าไปในโพรปา่ำที่โหยหา เี่ยวระหวัลิ้นร้อนสาับเรียวลิ้นนุ่ม ัววามหวานล้ำอย่าูื่มราวับหิวระหายมานาน แล้ว่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานเพื่อปลอบประโลมหลัาที่ไ้รัแลีบปานุ่มนแทบ้ำ ใ้วาม่ำอให้หิสาวเลิบเลิ้มไปับรสุมพิ ่อน้อนอุ้มเธอึ้นสู่วแนแร่อย่าเบามือแล้ว้าวเ้าไปในบ้านทั้ที่ยัวนเวียนูบับวามหวานหอมาปานุ่ม
ประูระถูมือหนาเลื่อนให้ปิเ้าหาัน ะบเบียริมฝีปาร้อนเ้าหาอย่าหลใหล ร่าสูสาวเท้ารไปยัโฟาัวยาวที่อยู่ไม่ไล้วยวามุ้นิน ่อยๆ วาหิสาวลบนโฟาราาแพแล้วโน้มายลแนบิ ทิ้น้ำหนััวลทาบทับนายอรรแทบมหายไปับเบาะนุ่ม วามหวานอพราวฟ้าำลัร่ายมนร์สะให้เาลุ่มหลลั่ไล้ มิหนำ้ำยัทำให้ยับยั้วาม้อารเอาไว้ไม่อยู่ มันร้อนรุ่มมาึ้นทุวินาทีที่ไ้ื่ม่ำับวามหวานละมุนละไม
สิอพราวฟ้าหลุลอยไปับสัมผัสเร่าร้อนปนอ่อนหวาน รั้นิะ่อ้านเรี่ยวแร็หหายนลายเป็นยอมำนน สอมือวาทาบบนไหล่บึบึน เปลือาบาใสหลับพริ้ม ใบหน้าามแหนหายึ้น ยับริมฝีปาอบรับุมพิอย่าเผลอไผล เผลอัวแอ่นหยัายึ้นหานออวบเบียิับแผอแ็ระ้า นั่นยิ่ทำให้เลือร้อนในายอพ่อเลี้ยหนุ่มเือพล่านรุนแร ปรารถนาอยาะรอบรอเธอนรู้สึรวร้าวในาย
ายหนุ่ม่อยๆ ถอนุมพิแ่ยัลอเลียับปานุ่มไม่ห่า ลมหายใอเาและเธอหอบระเส่า วามหยาเยิ้มเพราะเพลิปรารถนาวามอเรียวหน้าามแเปล่ปลั่อย่าหลใหล ยับใบหน้าึ้นแะพรมริมฝีปาร้อนับหน้าผามนแผ่วเบา เลื่อนลมาที่เปลือาที่หลับพริ้มทั้สอ้า าม้วยแ้มนุ่มหอมรุ่น่อนมาหยุที่ริมฝีปาแ้ำที่เผยอึ้นหอบหายใเ้าปอ ุมพิเบาๆ แล้วระิบเสียพร่า
“ลืมามอันสิ พราวฟ้า”
เาใ้ศอเท้าไว้เหนือศีรษะไ้รูป ปลายนิ้วแร่เลี่ยเส้นผมำลับเบาๆ ใบหน้ามยับเ้าหาอีนินลมหายใรวยรินวหน้าหวาน เลื่อนฝ่ามืออี้าึ้นุมีแ้มเนียนแเรื่อพลาใ้หัวแม่มือเลี่ยไล้เบาๆ ทอสายามอนใ้อาัิ้วยวามรู้สึหวแหน ูบ้ำเบาๆ บนลีบปานุ่ม พ่อเลี้ยเมาะไม่ยอมให้ใรมา้ำรอยที่ัวเอเยประทับไว้เ็า พราวฟ้า้อเป็นอเาเพียนเียวเท่านั้น!
วา่ำหวานปรือึ้นมาอย่า้าๆ เพราะอยู่ใล้นใ้ลมหายใร่วมัน เลยทำให้พราวฟ้าสบามุอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้ สิอเธอยัไม่รบถ้วนีนัเพราะหลมัวเมาไปับุมพิร้อนแร ผิวแ้มร้อนเห่อ สัมผัสอ่อนโยนาเาทำให้อุ่น่านไปทั้หัวใ อีทั้ลิ่นายอบุรุษที่อบอวลอยู่รอบายทำให้รู้สึปั่นป่วนอย่าบอไม่ถู หิสาวหลุบเปลือาล้วยวามวยเิน ทว่ามือหนาลับเยปลายามนให้หันลับไปเผิหน้าับเาัเิม
พราวฟ้ามอเาาแป๋ว ลีบปาบวมเ่อาารถูรัแเม้มเ้าหาันเบาๆ มันยัร้อนผ่าวและเ็บแปลบาแรบยี้ ทำให้อำหนิัวเอไม่ไ้ที่หลเลิบเลิ้มไปับพ่อเลี้ยเมาถึสอรั้สอรา ่าน่าอายเหลือเิน เมื่อปานั้นปิเสธทว่าร่าายลับทำในสิ่ที่ร้ามลอ เธอไม่อาโหัวเอไ้เลยว่าไม่รู้สึอะไรในยามอยู่ใล้ิเา
“ทำไมถึไม่อยาแ่านับัน”
พ่อเลี้ยเมาถามิเรียวปานุ่ม ในยามที่เายับริมฝีปาเอื้อนเอ่ยำพู ปาร้อน็สัมผัสับริมฝีปาอพราวฟ้า สัมผัสผะผ่าวทว่าวาบไหวนั้นทำให้วามร้อนระายไปทั่ววหน้าเนียน ลามไปถึใบหู
“นไม่ไ้รัันะแ่านันไ้ยัไะ”
เธอเอ่ยออมาอย่าอ่อนใ ่อนลมหายใะสะุเมื่อู่ๆ ริมฝีปาร้อนรุ่ม็ูบลหาอย่าหนัหน่ว ไ้แ่นอนัวแ็ทื่อในอ้อมแนอุ่น
“นรััน แ่านันแล้วเลิรา็มีถมไป”
เาย้อน วามทรเสน่ห์มอสบวาสีน้ำาลสวย ายแร่เบียิลหาายนุ่มละมุน มุมปาหยัยยิ้ม พราวฟ้า่าล้าพูถึเรื่อวามรัทั้ๆ ที่ร่าายอเธออบสนอเานานี้
“แ่เราไม่รู้ัันเลยนะะ”
ใบหน้าามายแววอวามระอัระอ่วน มือบอบบาันไหล่ว้าำยำเอาไว้เมื่อายหนุ่มทิ้น้ำหนััวลหามาึ้น แม้ะไม่ไ้สวมเสื้อป้อันวามหนาว ทว่าัวเาลับอุ่นเอามาๆ แล้ววามอุ่นนั้นยัเผื่อแผ่มาถึเธอนอนนี้ะลายเป็นร้อนแล้ว
“เราเรียนรู้ันหลัาแ่าน็ไ้ พราวฟ้า”
ายหนุ่มเป็นฝ่ายพลิายลนอนราบับโฟาัวว้า ให้พราวฟ้าึ้นมานอนเยบนอแร่แทน แนำยำโอบรัเอวบาอย่าแสวามเป็นเ้าอ พลันวาลมโ็เบิว้าึ้น้วยวามื่นระหน เรียวหน้าามร้อนเห่อยิ่ว่าเิม ริมฝีปา
สีหวานำลัะเผยอึ้นส่เสียประท้ว ทว่าริมฝีปาร้อนรุ่ม็ยับึ้นมาบเบียมอบุมพิอ่อนหวานเนิ่นนาน นพราวฟ้าอ่อนระทวยับอว้า หอบหายใสะท้านหลัาพ่อเลี้ยเมายอมถอนริมฝีปาออห่า หลุบเปลือาลเพื่อุ่อนวามเินอายที่เมื่อรู่เผลอูบอบเา…
“ให้เวลาิอีสอวันแล้วันะไปทวำอบอีรั้”
ใบหน้าทรเสน่ห์ยับเ้าไปใล้ ลอเลียปลายมูโ่ับผิวแ้มหอมแล้วระิบเบาๆ ที่้าใบหู พลาสูมวามหอมรุ่นเ้าปอ ลิ่นายหอมอ่อนๆ อพราวฟ้านั้นราใที่ไ้อมมเป็น้อรู้สึหลใหลมาึ้นเรื่อยๆ
“ือ…ันอยาอเวลาอีนิ”
เสียอ่อนหวานถูเปล่ออมาอย่าระท่อนระแท่น พราวฟ้าสะุ้น้อยๆ เมื่อมือบาถูึเ้าไปูบแล้วอบุมเอาไว้ เธอ้อนวาึ้นมอเา้วยวามประม่าปนวยเิน หัวใวน้อยเ้นระแรในยามสบาม ราวับถู้อมนร์สะให้ไม่อาถอนสายาออห่าไปไหนไ้
“ันเป็นนใร้อน หา้อรออีนิไม่ำเป็น้อแ่แล้วละ เพราะันะเ้าหอเลย หรือเธอ้อารแบบนั้น?”
นใร้อนแนบริมฝีปาับหลัมือาวเนียน นัยน์ามสบาลมโอย่ามาหมาย
“สะ…สอวัน็ไ้่ะ”
นฟัหัวเราะในลำออย่านึเอ็นูเมื่อหิสาวรีบละล่ำละลันลิ้นแทบพันัน เายับายลุึ้นนั่โยมีร่าอรรอยู่ในอ้อมแนัเิม ใบหน้ามล้ามโน้มลหาหมายะรัแลีบปานุ่มๆ วนหลใหลอีรา ทว่าพราวฟ้าลับ้มหน้าุอย่าหลบเลี่ย เลยรริมฝีปาเ้าหาแ้มแระเรื่อฟอให่แทน
“ปล่อยไ้หรือยัะ”
พราวฟ้าอ้อมแอ้มบอ มือน้อยยันแผอว้าอย่าเ้ๆ ัๆ ริมฝีปาอิ่มเม้มเ้าหาัน ใบหน้าแแล้วแอีนร้อนัไปหมแล้ว ไม่รู้ว่านอมเผ็าระั้หน้าั้ารัแเธอไปถึไ้ไหน ปา้ำแ้ม้ำไปหม
“แทนัวเอว่าพราว แล้วพูเพราะๆ”
เ้าออ้อมแนออำสั่อย่าเผ็าร ริมฝีปาไ้รูปยยิ้ม ารื่นเ้ามาแล้วไ้มีนัวนุ่มๆ หอมๆ อยู่ในอ้อมแน ไ้ลอเลียอูบแล้วรู้สึอิ่มเอมในอ พ่อเลี้ยเมา็อยาให้เป็นอย่านี้ทุเ้าและลอไป เพราะวามรู้สึที่มี่อพราวฟ้านั้นมันมาว่าวามเสน่หา ไม่อย่านั้นไม่เอ่ยปาอเธอาป้าศรีวรร
“ะปล่อยพราวไ้หรือยัะ”
“อีสอวันันะไปหา หวัว่าะไ้ำอบที่น่าพอใ”
่อนะปล่อยยัไม่วายรัแแ้มหอมๆ อสาวเ้าอีรา านั้นพราวฟ้า็รีบวิ่ออไปาบ้านหลัให่โยมีสายามริบเฝ้ามอามหลั้วยใบหน้าที่เลื่อนไป้วยรอยยิ้ม วามรู้สึหวมันเิึ้นในใอย่ามหาศาล เาไม่เยรู้สึหวผู้หินไหนมา่อน แ่ับพราวฟ้า…วามหวมันมีมาเหลือเิน แล้ววามหวนั้น็ทำให้พ่อเลี้ยเมายิ่ระหนัไ้ว่า ไม่ว่าอย่าไรพราวฟ้า็้อเป็นอเาเพียนเียวเท่านั้น!
+++++
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเม้นให้ำลัใ้วยนะะ
ีรีส์ slave to love
ทาสรัเมียยอเสน่หา [ พ่อเลี้ยเมา x พราวฟ้า ]
ทาสรัเมียำยอม [ เมินทร์ x ีรีนา ]
ความคิดเห็น