คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 15 เมื่อผมเจอลูกอ้อน
“สวัสดีค่ะ
พี่ดิน” เสียงเจื้อยแจ้ว ดังมาจากข้างหลัง เดาแล้วก็ไม่น่าจะใช่ใคร ครูดาวแน่ๆ
“อ่าครับ
สวัสดีครับ สดใสทุกวันเลยนะครับ” ผมทักตามมารยาท
“ค่ะ
วัยกำลังแตกเนื้อสาวค่ะ พี่ดินมารับลูกทุกวันเลยเหรอคะ แล้วแฟนไม่มารับบ้างเหรอคะ”
“อ๋อ
พี่เลี้ยงเดี่ยวน่ะ”
“หือ
หล่อๆอย่างพี่ดิน โดนทิ้งเหรอคะ”
“เปล่าหรอก
พี่ยังโสดนะ แล้วเจ้าตัวเล็กนี่ ก็เป็นลูกบุญธรรมน่ะ”
“โอ้ย
ดาวขอโทษนะคะ ละลาบละล้วงมากไป”
“อ๋อ
ไม่เป็นไรหรอก ลูกๆพี่ ไม่มีปัญหาอยู่ละ ไงก็ฝากดาวดูแลด้วยนะ”
“ค่ะ
รับทราบ ปิดเทอมก็อย่าลืมพาไปเลี้ยงด้วยนะคะ ไม่ใช่เรื่องงานนะคะ ในฐานะ น้องคณะ
ฮ่าฮ่า” ดาวค่อนข้างจะอัธยาศัยดีมาก ยิ่งยิงคำถามมาเรื่อยๆนี่ผมตามไม่ทันเลย
“ครูดาว
สวัสดีค่ะ/ครับ” เจ้าตัวเล็กทั้งสอง เดินมาหาผม คงพร้อมจะกลับบ้านแล้ว
“ถ้าไงพี่ไปก่อนนะ
แล้วเจอกัน” ผมถือโอกาสลาครูดาว นี่ก็เปิดเทอมมาได้ 2 อาทิตย์แล้ว ผมได้เจอดาว
ประมาณ 3-4 ครั้ง เธอมักจะมาทักทายด้วยเสมอ
“พ่อครับ
เมื่อไหร่จะได้กินเค้กอีกครับ” เพชรถามขึ้น ขณะนั่งดูโทรทัศน์หลังมื้อเย็น
“ก็อาทิตย์ละครั้งละกันเนาะ
พ่อไม่อยากให้ทานเยอะ เดี๋ยวจะอ้วนนะครับ”
“สองครั้งไม่ได้เหรอครับ
นะครับ” เพชรพูด พร้อมเอาคางเกาะที่วางแขนของโซฟา นี่ลูกผมไปเรียนลูกอ้อนแบบนี้ที่ไหนมาเนี่ย
“นะคะ
พลอยขอร้อง” ส่วนรายนี้เกาะแขน พร้อมเอียงคอ นี่จัดทีมกันมารึไง
“งั้นก็ได้
แต่ลูกๆต้องช่วยพ่อทำเค้กน้า” ผมคงต้องทำเค้กเองซะละ เพราะคงจะต้องทำแบบหวานน้อย
นอนแฟต ว่าแต่ เจ้าตัวเล็กแปลกๆนะ จะว่าชอบเค้ก ก็ไม่น่าใช่
แต่วิธีการอ้อนนี่แบบใหม่นะ
“ถ้าผมช่วยด้วย
ผมจะได้ทานมั้ยครับ” ตะวันเอามั่ง
“โห
คนแก่แย่งเด็กเหรอ” ผมแซวตะวัน
“ผมก็ยังเด็กนะครับพี่
โด่ว” มีงอนเล็กน้อย แต่เสียงหัวเราะ ก็พลันกลบทุกสิ่ง
“พี่ดินเสาร์นี้ละป่ะครับ
ที่พี่ต้องไปงานแต่ง” ตะวันถามขึ้น หลังจากเด็กๆแยกไปทำการบ้าน
“อือ
มีไรเหรอ”
“เหมือนจะไม่ว่างอ่ะครับ
เพื่อนผมก็แต่งงานเหมือนกันครับ ”
“งั้นก็ไม่ได้ละสิ
งั้นก็คงต้องไปบ้านปู่”
“โทษทีนะครับพี่”
“พี่เข้าใจ
ไม่เป็นไรหรอก แต่เค้กนี่อดไปนะ” ผมยิ้มเจ้าเล่ย์ให้ตะวัน
“โห่ว
พี่ดิน ของโปรดผมเลยนะ” ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้แกล้งตะวันจัง
“แก
เสาร์นี้ ธีมสีโอรสนะ มีชุดยัง” ปิ่นถามขึ้น วงสนทนาอาหารกลางวัน
ที่เกิดขึ้นเป็นประจำ
“มีละ
เชิ้ตสีโอรส สูทขาว” ผมแจกแจงให้คุณเพื่อนฟัง
“เออ
งานนี้ชั้นควงแกนะ ดูแลชั้นด้วย” นัดแนะกันเสร็จสรรพก็แยกย้าย
ตกเย็น
ผมแวะซื้ออุปกรณ์ทำเค้ก เรียกว่าเหมาเลยดีกว่า คงได้ทำหลายรอบ
“พ่อคะ
รักพลอยมั้ย” พอถึงโรงเรียน เจ้าตัวเล็กก็เดินมาเกาะแขนเลยครับ ยิ้มหวานและเอียงคอ
“รักสิลูก
รักมากด้วย เพชรก็เหมือนกันนะ”
“เพชรก็รักพ่อที่สุด”
พูดพร้อมกับเอาแก้มถูแขน
“อ้อนแบบนี้มีอะไรรึเปล่า”
ผมเริ่มตงิดๆ
“ไม่มีครับ/ค่ะ”
แปลกๆนะครับ อ้อน แต่ไม่ขออะไร
“ครูดาวสอนว่าถ้าทำแบบนี้บ่อยๆ
พ่อจะรักหนูมากขึ้น” และแล้วเฉลยก็มาทันที
“หนูกลัวพ่อไม่รักเหรอ”
“ป่าวครับ
เพชรรู้ว่าพ่อรักเรามาก”
“แต่เราอยากให้พ่อยิ้ม
มีความสุขค่ะ”
“ใช่ๆ
ครูดาวบอกว่า ยิ่งอ้อน พ่อจะยิ่งมีความสุขครับ” อ๋อ นี่คือสิงที่ครูดาวสอนมาสินะ
ลูกอ้อนละลายใจ พ่อยิ้มลูกยิ้ม มีความสุขกันดี
“พี่ดิน
ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ” ตะวันถามขึ้น แต่วันนี้ตะวันกลับช้า
ผมอบเค้กเสร็จไปแล้วครับ
“มาช้า
อดกินเค้กไป”
“โห่ว
ไม่เอาดิ อยู่เวรนะครับ” วันอยู่เวรของตะวัน คือวันที่ต้องอยู่
จนกว่าเด็กจะกลับบ้านหมด เฉพาะห้องอนุบาลนะครับ “น้าๆ พี่ดิน”
“แซวเล่นหรอก
เดี๋ยวหลังอาหารเย็น ทานเค้กกัน” ได้แกล้งตะวันมีความสุขดี
“ช่วงนี้พี่ดิน
แกล้งผมบ่อยไปละนะ” ตะวันทำท่างอนๆ
“อย่าโกรธพี่เลยน้า”
ผมกุมมือที่หน้าอก เอียงคอเล็กน้อย แล้วทำตาปริบๆ ท่านี้ผมเลียนแบบเจ้าตัวเล็กมาครับ
ฮ่าฮ่า ตะวันหน้าแดง ดูท่าคนงอน จะโดนแกล้งอีกแล้ว
“พี่ดิน
เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ” ตะวันพูดงอนๆ แต่รอบยิ้มก็ผุดขึ้นมา
“เดี๋ยวเสาร์นี้พี่เอาเจ้าตัวเล็กไปส่ง
วันอาทิตย์ ไปรับด้วยกันมั้ย”
“ได้สิครับ
ผมน่ะ พร้อมเสมอ จะบุกน้ำลุยไฟ เพื่อพี่ผมทำได้อยู่ละ” แน่ะๆมีหยอด
“ส่วนจะไปไหนต่อ
ค่อยคิดเนาะ”
“ครับ”
ตอนนี้ผมสงสัยว่า ผมกับตะวัน กำลังอยู่ในสถานะไหน สถานะมันไม่ชัดเจน
แต่ความรู้สึกนั้น มันชัดเจนว่ามีความสุขดี ผมรู้สึกว่า มันไม่ต่างจากตอนของผมกับเป๊ะ
แต่ถ้าผมยังเป็นแบบนี้ต่อไป ผมกลัวว่า มันจะกลายเป็นแบบเป๊ะอีกครั้ง
“เออ...”
ผมสับสน ไม่กล้าพูด
“มีไรพี่”
“อ่ะๆไม่มีไร
ว่าจะฝากเค้กไปให้ดาวด้วยน่ะ สำหรับวิธีการอ้อน ที่ทำให้ใครบางคนหน้าแดง”
ผมเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“ผมหึงนะเนี่ย
มีให้เค้กด้วย”
“เหรอ
ดาวอาจจะได้ทานก้อนเดียว แต่บางคน ได้ทานตลอดเลยน้า”
รู้สึกวันนี้ผมจะแกล้งคนเก่งขึ้นมากเลยครับ ความสุขแบบนี้ขอให้อยู่ไปนานๆ เอ๊ะ
สิ้นเดือนนี้ ตะวันจะย้ายออกนี่หน่า ท่าทางคงจะส่งผลต่อหัวใจใช่น้อยซะละ
ความคิดเห็น