คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 12 เมื่อผมปราบผี
“เมื่อคืน แยมกลับไปนอนได้ไงไม่รู้”
แยมเพื่อนผมบ่นขึ้น ตอนนี้เราทั้งสี่คน กำลังช่วยกันทำอาหารเช้า
ซึ่งเป็นมื้อสุดท้ายของชาวค่าย ก่อนจะเดินทางกลับกรุงเทพ
“มีน้ำมะนาวนะ
รู้ว่าวันนี้ต้องมีคนแฮ้งแน่ เลยเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน” ระดับผม พร้อมอยู่ละ
วันนี้ผมก็คงต้องทำข้ามต้มเหมือนเมื่อวาน
เพราะแต่ละคนดูหนักมาจากเมื่อคืน
“พี่ดิน
ผมทำเหมือนเดิมนะ” ตะวันถามขึ้น เหมือนรู้หน้าที่
“ครับ
วันนี้หน้าที่เดิมเลยละกันนะทุกคน” หลังจากดื่มน้ำมะนาวคนละแก้ว
เราก็เริ่มลงมือทำงานกัน
“ดิน ว่าใครเป็นผี” แยมถามขึ้น ตอนนี้เราทำงานอาหารเสร็จแล้ว
และเตรียมอุปกรณ์ทานอาหารเสร็จเช่นกัน
“ไม่รู้สิ
แต่ระคนระวังตัวแจ” รู้สิครับ แต่จะบอกไปได้ไง
“พี่ดินระวัง”
ตะวันทักขึ้นเมื่อผมมัวแต่คุยกับแยม ก็ทางมันต่างระดับ ผมไม่ทันระวัง
“หูย
มีโอบกันด้วย” แมวแซวขึ้น เพราะตอนนี้ตะวันเอาตัวมารับผมไว้
แต่ผมก็แค่เซนิดเดียวนะ ตะวันทำเกินไปแล้ว
“ตะวัน
พี่เซนิดเดียวเอง”
“ไม่ได้ครับ
ก็สัญญาแล้วนี่” ตะวันยิ้มหวาน มันทำให้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
หลังจากปีกตัวจากปิ่นและเป๊ะมา ผมเดินสบายๆมาตามทาง
“อะแฮ่ม
ไม่กลัวโดนหลอกเหรอครับพี่ดิน” ตะวันที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ ทักขึ้น
“กลัวอะไร
ก็รู้นี่ว่าพี่สถานะไหน แล้วยังไง ตะวันจะไปหลอกใคร” ผมถามด้วยความเป็นห่วง “แลกคืนมั้ย”
“บูชายัญสองเท่านะพี่
ฮ่าฮ่า” ยังอารมณ์ดีได้อีก “อ่ะให้ดู”
“โห
ไปหลอกใครมา” ใช่ครับ ตอนนี้สลากของตะวันเป็นคนแล้ว
“ไม่บอกหรอก
แต่ที่แน่ๆ จากนี้ผมจะเป็นคนที่คอยปกป้องพี่เอง”
“นี่พี่ต้องให้คอยปกป้องรึ พี่ออกจะแข็งแรง”
“ก็ถ้าทางมันสะดวก
เราก็ต้องรีบลุยใช่ป่ะพี่” นี่ตะวันไปรู้ไรมา “รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง ....” ฮัมเพลงไปตลอดทาง
กลับมาเช้านี้
หลังจากเรารับประทานอาหาร กิจกรรมสุดท้ายของค่าย ก็คือการบูชายัญผีนั่นเอง
โดยผีทั้งสองคน ต้องออกมาเต้นจนกว่าเพื่อนๆจะยอมรับ
และถูกเพื่อนๆจับแต่งหน้าเดินทางจนกว่าจะถึงกรุงเทพ
“ดิน
ไปห้องน้ำกัน” ยัยปิ่นเอาอีกแล้ว แบบนี้ต้องมีเรื่องแน่
“ยังกินข้าวไม่อิ่มเลย”
“เออ
รีบๆจะรอ” มาแปลก
“แล้วยังไง
เมื่อคืน” ผมถามขึ้น เมื่อเราออกมาจากโรงอาหาร
“อะไร
ก็ไม่มีไร” ยัยปิ่นอึกอัก
“เป๊ะ
สารภาพขนาดนั้น แกจะบอกว่าไม่มีไร” ผมถามย้ำ
“แกกกกกกกก”
ยัยปิ่นเหมือนอัดอั้น “ก็จะยังไง ก็ชั้นคิดมาตลอดว่าเป๊ะชอบแก ปุ๊ปปั๊ป
แกจะให้ชั้นยอมรับว่า ชั้นคิดผิด มาตลอดได้ไง”
“แกก็แค่ถามหัวใจตัวเองป่ะ แล้วก็ไม่ต้องคิดเผื่อชั้นด้วยนะ ชั้นโอเค”
ใช่ครับผมโอเคมาก แล้วถ้ายัยปิ่นจะโอเค ผมจะมีความสุขมาก
เพื่อนที่ผมรักทั้งสองคนจะได้มีความสุข
“เฮ้ย
แกหน้าแดง” ผมแซว และยัยปิ่นก็หน้าแดงไปอีก
“เฮ้ย
ไม่ใช่ ก็แบบผู้หญิงบ้าพลังแบบชั้น มันห่างไกลจากเรื่องนี้นี่หว่า พอมีคนมาพูดตรงๆ
ชั้นก็เขินอ่ะแก”
“ค่อยเป็นค่อยไปละกัน
แต่ชั้นจะรอลุ้นนะ” ตอนนี้สถานะเราเปลี่ยน ปิ่นที่คอยลุ้นผมมาตลอด จากนี้ไป
จะเป็นผมที่คอยลุ้นยัยปิ่นบ้าง
“เฮ้ย
พอๆ เอาเรื่องแกบ้างดิ”
“เรื่องชั้น
มีอะไร” ผมสงสัย ผมมีเรื่องด้วยเหรอ
“ก็ตะวันไง
ตอนนี้เรื่องรักสามเศร้าก็ไม่มีละนี่”
“เฮ้ย
โนคอมเม้นต์ว่ะ” ผมอึกอัก ยังไม่กล้าเล่าให้ยัยปิ่นฟังตอนนี้ ขอโทษนะเพื่อน
รอพร้อมก่อนนะจะเล่าให้ฟัง
“เออ
จำไว้นะ งั้นสุดท้าย เอานี่ไป” ยัยปิ่นยื่นสลากให้ผม
“ผี
นี่แกหลอกชั้นเหรอ แกทำกับเพื่อนได้ไง”
“เออ
แล้วน้องตะวันของแก เคยปราณีชั้นมั้ย” ผมรู้คำตอบละครับ ว่าใครเป็นเหยื่อของตะวัน
“อ่ะ
งั้นดูนี่” ผมเอาสลากออกมาให้ยัยปิ่นดู
“กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
เสียงกรี๊ดลั่นค่ายดังขึ้น ผมไม่รู้ชะตากรรมของยัยปิ่นละ แต่ที่แน่ๆ
คนทั้งค่ายคงรู้แล้วแหละว่าผีถูกปราบ
หลังจากลากกระเป๋าขึ้นรถกันหมดแล้ว
เราก็มานั่งล้อมวงเพื่อบูชายัญผี
“ขอเชิญผีออกมาเลยครับ”
เป๊ะเชิญผี ทุกคนหันไปทางยัยปิ่น
ผีอันดับหนึ่ง
ที่ถูกปราบ เดินออกไปอย่างจำใจ
“ส่วนผีอีกตัว
ไม่ต้องเชิญครับ” เป๊ะ เอาสลากออกมาโชว์ โห เมื่อคืน ถ้าเป๊ะ หลอกผม
ผมคงจะปราบผีได้สองตัวเลยดิ แต่ผมรู้เป๊ะไม่แกล้งผมหรอก
เสียงเพลงดังลั่น
มีเสียงกลองปนมาอย่างครึกครื้น เป๊ะกับปิ่น เต้นแร้งเต้นกากันใหญ่
“แฮปปี้เลยสิเป๊ะ”
ผมแซว ขณะที่ลากลิปสติกไปบนแก้มของเป๊ะ
“ก็นะ
แล้วดินโอเคนะ” เป๊ะยิ้มๆ
“โอเคมากอ่ะ”
ผมยิ้มคืนให้เป๊ะ ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันเสมอ มันก็จะยังคงอยู่เสมอไป
ส่วนตะวัน
กำลังละเลงหน้ายัยปิ่นอยู่ ผมแอบได้ยิน
“แกทั้งสองคนนะ
จำไว้ คนหนึ่งหลอกชั้น อีกคนก็ปราบชั้น ชั้นจะตามหลอกหลอนพวกแก” แล้วทั้งวงสนทนาก็ฮาครืนทันที
“ตอนเย็นเจอกันครับลูก”
ระหว่างรอขึ้นรถ โทรหาลูกซะหน่อย
“พ่อรีบกลับมานะ
เพชรคิดถึงพ่อ”
“พลอยร้องไห้หาพ่อทุกวันเลย
พอตกดึกนะ ก่อนจะนอน น้ำตาพลอย ก็ไหลออกมา” โหนี่ลูกผมไปเรียนลูกอ้อนที่ไหนมาครับ
ไปอยู่กับย่าสามวัน นี่ได้วิชาดีมาเหรอ
“จ๊ะ
พ่อนี่นะ ก็คิดถึงงงงงง หนูเหมือนกัน”
“โทรหาเจ้าตัวเล็กมาเหรอพี่”
ตะวันทักก่อนขึ้นรถ
“อือ
คิดถึงนะ ไม่เคยห่างกันหลายวันขนาดนี้”
“มีผมทั้งคน
ยังจะเหงาอีกเหรอครับ” ตะวันแซว เดี๋ยวนี้ยิงตรงจังนะ
“ไม่เหมือนกันป่ะ”
ผมตอบปัด ต้องหยุดบทสนทนา ไม่งั้น ผมจะหน้าแดงแน่ๆ
“เออ
ขอบใจเรื่องผีนะ แต่เรานี่แสบจริงนะ”
“แน่นอนครับ
ตอนเรียนผมออกค่ายบ่อยมาก แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ที่พี่ปิ่นเป็นผี
แต่พี่เป๊ะก็ผิดคาดนิดหน่อย ผมนึกว่าเป็นหมอผีซะอีก”
“กลับบ้านไป
เดี๋ยวพี่จะทำของกินอร่อยๆตอบแทนนะ”
“นี่เลยพี่
สิ่งที่ผมรอ” ตกลงแกชอบชั้นที่อาหารใช่มะตะวัน
ความคิดเห็น