คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CAT COUPLE | Chapter 1 : ความลับแตก
CHAPTER 1
“ตรงนี้มันต้องใส่อะไรมั่งอ่ะ ฉันจำไม่ได้ T^T”
“แปปนึงสิ ฉันกำลังหาข้อมูลอยู่ -*-“
ฉันนั่งหัวปั่นอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คกันตั้งแต่เช้า วันนี้เป็นวันอาทิตย์ถึงจะเป็นวันหยุดก็จริงแต่ฉันกับยัยนีนก็ต้องตื่นขึ้นมานั่งปั่นรายงานแต่เช้า เพื่อที่จะต้องส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้!
“ฮือ~~ ทำไมมันยากอย่างนี้ล่ะ Y^Y” ยัยนีนเริ่มบ่นเป็นรอบที่ร้อย ถ้าคุณเป็นเพื่อนกับยัยนี่ก็จะรู้ทันทีเลยว่า ต่อให้มันนั่งอดทนตั้งใจเรียนขนาดไหน ความรู้ก็ไม่เข้าหัวมันเลยสักนิด
“ก็พอกินเสร็จแกก็เล่นนอนทั้งคาบเรียน แล้วเมื่อไหร่มันจะฉลาดขึ้นมาบ้างเล่า!” ฉันหันไปตะคอกใส่หน้ายัยนีนจนยัยนั่นเริ่มทำหน้างอแง เอาจริงๆ มั้ย นิสัยขี้อ้อนงอแงพวกนั้นมันควรจะเป็นฉันมากกว่าที่ต้องทำ แล้วอะไรคือยัยนี่มาทำแทน (ปกติมันเจ้ากี้เจ้าการสุดๆ)
“ทำไงได้อ่ะฉันหิวอ่ะ” ยัยนีนบู้หน้าก่อนที่เสียงของอะไรสักอย่างจะดังออกมาจากท้องยัยนั่น...
โครก~~
“ตอนนี้ก็หิวสุดๆ เลยด้วย -3-“
“= =” ฉันหยุดพิมพ์งานแล้วหันไปคว้ากระเป๋าตังค์ขึ้นมาอย่างสุดจะทน ถ้าฉันไม่ไปซื้อขนมให้ยัยนี่กิน...วันนี้ก็คงจะทำงานไม่เสร็จแน่ๆ “จะเอาอะไรมั่ง”
“ขนมอะไรก็ได้หลายๆ ห่อกับน้ำอัดลมหลายๆ ขวด” แล้วยัยนั่นก็ยิ้มแป้นเหมือนได้ของฟรี...
แต่ใครบอกว่าฉันจะซื้อให้ฟรีๆ กันเล่า!
“ใช้หนี้ฉันภายในวันพรุ่งนี้ด้วย” พูดจบก็เดินไปอุ้มเจ้ายอรินที่นั่งเกลี่ยลูกบอกอันเล็กเล่นอย่างสบายใจขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เจ้ายอรินมันติดฉันมาก (โดยเฉพาะเมื่อก่อน) แต่พอเอาไปทิ้งไว้ที่คาเฟ่แมวทีไรมันก็เหมือนอยากจะอยู่ที่นั่นตลอดไปทุกที -*-
ฉันตัดสินใจเดินไปร้านเบเกอรี่ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อที่จะไม่ต้องซื้อของสิ้นประโยชน์ไปให้ยัยนีนกิน (ฉันหวังดีนะ! -3-)
พลั่ก!
ฉันเดินก้มหน้าก้มตาเล่นกับเจ้ายอรินที่พยายามจะกัดนิ้วฉันจนไม่ได้ดูทาง ทำให้เดินชนกับร่างสูงที่เดินสวนทางมาพอดี
“...ขอโทษค่ะ” ฉันขอโทษแทบจะทันทีทันใดแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า “คลาวน์...”
ไม่รุ้สิว่าทำไมตอนที่ฉันเจอเค้าจะต้องเอ่ยชื่อเค้าออกมาทุกครั้ง และนั่นก็ทำให้คลาวน์เอียงคอมองแต่ครั้งนี้ไม่ใช่สายตาตำหนิมันเป็นสายตาที่กำลังสงสัยอยู่ต่างหาก
“มาทำอะไรที่นี่” ไม่นานที่เค้ายืนมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างทุกวัน
“เอ่อ...มาซื้ออะไรกิน” คลาวน์พยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วก้มลงมองเจ้ายอรินที่ร้อง ‘ม๊าว’ เหมือนกำลังเรียกร้องความสนใจอยู่ เค้าส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้มันแล้วยื่นมือมาลูบหัวมันเบาๆ ฉันที่เจอรอยยิ้มพิฆาตนั่นไป (ถึงเค้าจะยิ้มให้แมวก็ตาม) ก็ถึงกับสตั้นไปหลายวิเลยทีเดียว
“พรุ่งนี้จะเอาแมวมาฝากรึเปล่า” เสียงพูดของเขาดึงสติของฉันกลับมาดังเดิม ฉันพยักหน้าให้แทนคำตอบแล้วหลบตาคนที่สูงกว่าทันที “พอดีพรุ่งนี้ฉันไม่อยู่ ฝากไว้กับไอ้เอียนแล้วกัน”
“อื้ม!” ฉันตอบรับเค้าอีกครั้งก่อนที่คลาวน์จะเดินจากไป ฉันไม่กล้าหันหลังกลับไปมองเลย รู้สึกหัวใจเต้นเร็วเกินอัตราแล้วด้วย แล้วก็ไม่รู้ว่าหน้าจะแดงจัดไปรึเปล่าอีก
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงชอบทำให้ฉันใจเต้นอยู่บ่อยๆ กันนะ >///<
หลังจากสูญเงินไปกับการซื้อขนมปังแสนอร่อยให้เพื่อรักเรียบร้อย ฉันก็รีบเดินกลับหอพักอย่างด่วนจี๋เพราะทำยังไงหน้ามันก็ไม่ยอมหายแดงสักทีอ่ะ T^T เอาแต่นึกถึงหน้าตานั่นตลอดเวลาเลย
“ทำไมมีแต่ขนมปังอ่า T^T” ทันทีที่ฉันวางถุงขนมปังลงตรงหน้ายัยนีน ยัยนั่นก็เริ่มบ่นอิดออดขึ้นมาทันที “แล้วน้ำอัดลมฉันล่ะ ทำไมมีแต่ลาเต้เนี่ย TT^TT”
“กินๆ ไปเถอะน่า -*-“ พูดจบก็ยกแก้วโกโก้ขึ้นมาดูดต่อ ฉันไม่ได้รำคาญหรืออะไรหรอกแค่จะรีบตัดบทเพื่อที่จะไม่ให้ยัยนั่นสนใจฉันต่างหาก
“ไม่เอาอ่ะ ฉันจะกินขนม -3-“ เริ่มงอแงแล้วสิ...
“ฉันซื้อมาให้กินก็บุญแค่ไหนแล้ว กินๆ ไป!” ฉันหันไปตะวาดใส่ยัยนีนอีกรอบจนยัยนั่นสะดุ้ง แต่สักพักก็จับจ้องหน้าฉันเหมือนกับมีอะไรติดอยู่เต็มไปหมด
“แกไปทำอะไรมาอ่ะ ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น” ยัยนีนรีบปรี่เข้ามาจับหน้าฉันส่ายไปส่ายมาจนเวียนหัวไปหมด
“ฉะ...ฉันลื่นล้มอ่ะ อายก็เลยหน้าแดง -///-“ เอาไงดีล่ะทีนี้...ฉันหาคำแก้ตัวไม่ถูกแล้ววว ><
“อย่ามาโกหก! แกแอบไปปิ๊งรักกับหนุ่มร้านเบเกอรี่มาเหรอ 0.0!!”
“ไม่ใช่นะ!!!” ฉันส่ายหัวพัลวัน เอาล่ะ...ถึงยัยนั่นจะจับผิดได้ก็เดาไม่ถูกอยู่ดี
“ฮั่นแน่! หนุ่มเบเกอรี่ผู้โชคดีคนนั้นคือใครกันน้า” ยังดีที่เพื่อนสมองขี้เลื่อยของฉันนั้นมันเชื่อคนง่ายเลยรอดตัวไป = = “เอาล่ะ...ในเมื่อเพื่อนของฉันกำลังมีความรัก เราก็ต้องปรับเปลี่ยนอะไรกันใหม่ซะแล้ว”
“ห๊ะ? = =” อะไรของมัน...
“แกต้องสวยกว่านี้!” แค่นี้ยังไม่พอใช่มะ? ให้ตายสินี่ฉันจะต้องเสี่ยงชีวิตกับสูตรสวยของมันอย่างเมื่อมอปลายอีกแล้วใช่มั้ย T^T “และ...ต้องอึ๋มกว่านี้ด้วย!”
“กรี๊ด!” ฉันเผลอร้องออกไปเพราะตกใจยัยนีนที่จู่ๆ ก็กระโจนเข้าหาฉัน พร้อมกับฝ่ามือทั้งสองข้าง...ที่กำลังวางและ ‘ขยำ’ หน้าอกของฉันอยู่! “ทำอะไรของแกเนี่ย!”
“แค่ทดสอบดูว่าไข่ดาวของแกตอนนี้มันไซส์ไหนแล้ว - -” ฉันอ้าปากค้างกับสิ่งที่มันคิดเมื่อครู่ สมกับขี้เลื่อยในสมองจริงๆ เลยยัยบ้า! Y^Y “อะไรกันวะ มอปลายก็ไซส์นี้พออยู่มหาลัยกลับไซส์เล็กกว่าเดิมเนี่ยนะ!”
ยัยนีนหัวเสียกับการค้นพบไซส์หน้าอกของฉัน รู้สึกอยากมีเพื่อนใหม่เลยอ่ะ ฉันคิดอะไรอยู่ตอนคบมันเป็นเพื่อนใหม่ๆ นะ อะไรมันลิขิตให้ฉันมาเจอมันเนี่ย TT^TT
“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า! T3T” ฉันบู้หน้าแล้วเริ่มงอแงขึ้นมาบ้าง อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อตอนมอปลายฉันอวบกว่านี้พอจะเข้ามหาลัยพ่อก็สั่งให้ลดน้ำหนักลง พอลดเสร็จหน้าอกมันก็เลยหายไปพร้อมกับพุงละมั้ง (ก็แค่ข้ออ้าง)
โอ้ยยยย อยากกลับบ้านเก่า~ T-T
“ฉันมีวิธีของฉันน่า แกอยู่เฉยๆ เหอะแล้วเตรียมพบกับการเปลี่ยนแปลงในวันพรุ่งนี้ได้เลย อิอิ” หน้าตาปีศาของมันแบบนั้นหมายความว่าไงอ่ะ!?!
วันต่อมา
@Dream Bakery & Café
ฉันนั่งอุดอู้อยู่ในร้านเบเกอรี่มานานกว่าชั่วโมงครึ่ง โกโก้ร้อนของฉันที่สั่งมาวางอยู่บนโต๊ะมากกว่าสองแก้วแล้วนะ ส่วนยัยนีนก็เอาแต่จดๆ จ้องๆ พวกพนักงานชายในร้านจนแลดูเหมือนคนโรคจิต
“นี่! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าผู้ชายคนไหนที่แกแอบปิ๊ง” ยัยนั่นหันมากระซิบถามเสียงโหด
“วันนี้เค้าไม่มาทำงานอ่ะ เราไปคาเฟ่แมวกันก่อนดีกว่า นะๆ T^T” ฉันอ้อนมันแบบนี้มากว่าสิบรอบแต่ก็ไม่ได้ผล เจ้ายอรินก็หลับเป็นตายเหมือนไม่อยากจะมีชีวิตต่อ แล้วท่าทางมันดูเหงาๆ กว่าทุกครั้งด้วยสิ “เจ้ายอรินมันคิดถึงร้านคาเฟ่จะตายแล้ว ดูดิๆ”
“อย่ามาโกหกฉันยัยเนโกะ! ฉันรู้ทันแกหรอก = =” พูดเสร็จมันก็ตักเค้กในจานเข้าปากต่อ ยัยตะกละ ยัยเพื่อนเห็นแก่กิน! (ฉันก็ด่ามันได้แค่ในใจเนี่ยล่ะ) “แล้วจะปิดทำไมหน้าอกอ่ะ แกะกระดุมเสื้อกันหนาวออกเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วแกจะใส่มันมาทำไมไอ้เสื้อบ้านั่นน่ะ!”
เพราะถูกเพื่อนดุฉันเลยต้องปลดกระดุมเสื้อกันหนาวสีดำที่ใส่ทับมาออก วันนี้ฉันแต่งตัวหนากว่าทุกวันทั้งๆ ที่ไม่ใช่ฤดูหนาว จะว่าไงดีล่ะ...ก็วิธีเสริมอึ๋มของยัยนี่คือการยัดฟองน้ำให้ฉันจนมันหนามากกว่าเดิมถึง 2 ยังไงล่ะ ฮือออ~~ มันตูมจนฉันอายคนไปหมดแล้ว
“กะ...ก็มันอายอ่ะ >///<”
“จะอายทำไม นี่มันเพื่อชีวิตของแกเลยนะ!” ยัยนีนกอดอกแล้วมองออกไปด้านนอกกระจก เราสองคนนั่งติดกระจกร้านพอดีน่ะ เลยมองเห็นวิวถนนด้านนอกได้
ตอนนี้ก็ประมาณสิบโมงกว่าๆ ล่ะ รถถึงจะเยอะแต่ก็บางตาลงบ้าง ผู้คนที่กำลังเดินไปมาขวักไขว่อยู่ด้านนอก มันทำให้ฉันเพลินจนลืมอายเรื่องหน้าอกไปเลย
“นี่นีน...วันหลังได้ไหมอ่ะ ฉันสัญญานะว่าจะชี้ให้แกเห็นตัวเลย วันนี้เราไปกันเถอะ นะๆๆ” ฉันหันกลับไปพูดกับเพื่อนอย่างจริงจังมากกว่าเดิม ยัยนีนถอนหายในออกมาหน่อยแล้วพยักหน้าแบบส่งๆ วันหลังฉันควรจะจริงจังแบบนี้ตั้งแต่ต้นใช่มะ? = =
เพราะฉันจ่ายเงินไปตั้งแต่สั่งโกโก้ร้อนแก้วสุดท้ายแล้ว เราสองคนจึงเดินออกจากร้านอย่างสบายใจ แต่ที่ว่าสบายใจมันคงเป็นฉันคนเดียวสินะ TT^TT
“ถ้าวันหลังฉันไม่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น ฉันจะหยิบอีโต้มาฟันหัวแก!” ถึงกับสะดุ้งอ่ะ อย่าโหดนักสิ ทำไมยัยนี่ถึงทำให้ฉันกลัวอยู่บ่อยเลยนะ ทำม้ายยยยย T^T (รู้สึกพาร์ทนี้จะร้องไห้หนักมาก)
“จ้าๆ TT^TT” ฉันตอบรับสั้นๆ ก่อนที่เราจะเร่งฝีเท้าเดินไปที่คาเฟ่แมว...
@CITTY CAF’E
กริ๊งๆ
เสียงกริ่งหน้าร้านดังเหมือนทุกครั้งที่ฉันเข้ามาที่นี่ ฉันทำแบบเดิมทุกอย่างเดินไปหน้าเคาท์เตอร์หยิบสมุดเซ็นต์บันทึกเรียบร้อยและรอพบปะกับ ‘เพื่อนใหม่’
“ไฮ~~ เนโกะ ^^” เค้าคือ ‘เอียน’ ผู้ชายหน้าตี๋ ตาหยีเจ้าของร้านที่นี่ยังไงล่ะ “วันนี้พาเพื่อนมาด้วยเหรอ”
“สวัสดีค่า ฉันชื่อนีนนะคะ” เร็วโดยที่ไม่ต้องสั่งเลยนะยัยเพื่อนบ้า บุคลิกของยัยนีนเปลี่ยนไปทันทีที่ได้เจอกันเอียน ยัยนี่ดูเด็กลงทันทีเลยล่ะ
“ครับผม ^^” เอียนส่งยิ้มให้ยัยนีนนิดหน่อยก่อนจะหันมาเล่นกับเจ้ายอริน ฉันแอบเห็นสายตาเฉือดเฉือนที่ยัยนั่นส่งให้แมวของฉันเลยง่า ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าแมวฉันทางสายตานะ T^T “อ้อ! ลืมบอกไปเลย วันนี้ไอ้คลาวน์คนสนิทเจ้ายอรินไม่อยู่นะ สงสัยจะเหงาแย่เลยล่ะ” “จริงด้วยสินะ...” ...เจ้านี่ถึงได้ดูแปลกๆ พิกล คงกำลังคิดถึงเค้าอยู่ล่ะมั้ง
“เอ้า รู้แล้วเหรอ” เอียนลูบหัวเจ้ายอรินไปพลางคุยกับฉันไปด้วย
“เค้าไปไหนเหรอคะ” พอนึกขึ้นได้ ฉันก็ถามสิ่งที่ฉันอยากรู้ออกไปทันที เอียนทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนที่จะทำท่าอึกอักไม่กล้าบอกฉัน “ทำท่าคิดขนาดนั้นแล้วก็บอกฉันมาเถอะค่ะ”
“เอ่อ...มันไปเที่ยวกับแฟนน่ะ ฮ่ะๆ” เพล้ง!
...มันคือเสียงหัวใจของฉันแตกล่ะ
ให้ตายสิ...เจ็บปวดจังเลย ชอบเค้ามาได้ไม่ถึงเดือนเลยนะกลับอกหักซะละ ฉันนี่มัน... “ขอโทษน้า ไม่น่าบอกไปเลย” น้ำเสียงของเอียนเหมือนรู้สึกผิดจริงๆ เค้าเกาหัวเหมือนไม่รู้จะทำยังไงต่อ ส่วนฉันก็ต้องปั้นหน้ายิ้มให้เค้าต่อไป ถึงในใจมันจะเจ็บก็เหอะนะ T^T
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าสักหน่อย” แล้วก็ยิ้มออกไปอีกรอบ เฮ้อ~
“อ้าว เธอไม่ได้ชอบมันหรอกเหรอเนี่ย o.o” ห๊ะ? เค้าหมายถึง...นี่เอียนรู้มาตลอดเหรอว่าฉันชอบคลาวน์ โอ้มายก็อดทำไมฉันถึงได้โง่แสดงออกจนเค้าจับได้กันนะ! “ฉันเดาผิดงั้นเหรอ”
ฉันปรับสีหน้าให้อยู่ในโหมดปกติ พยายามบังคับไม่ให้ตัวเองตกใจอย่างสุดขีด ถ้าขืนฉันแสดงออกไปมากกว่านี้เอียนต้องเปลี่ยนความคิดจาก ‘จับผิด’ เป็น ‘จับถูก’ แหงๆ
“หมายความว่ายังไงเหรอคะ” ใสซื่อทันทีทันใด โชคยังดีที่ตอนเด็กๆ ฉันเรียนการแสดงมาพอสมควร (ต้องขอบคุณพ่อจริงๆ (?))
“เปล่าหรอก ว่าแต่วันนี้ฉันขอดูแลเจ้านี่นะ เธอจะกลับดึกขนาดไหนก็แล้วแต่เลยฉันรอได้”
“ขอบคุณนะคะ”
“คร้าบบบ ^^” เอียนส่งยิ้มให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย
ฉันเดินออกมาจากร้านคาเฟ่แมวด้วยหัวใจที่แตกสลาย T^T ขอติดแฮชแท็ก #ร้องไห้หนักมาก ได้มะ ฮืออออ~~
“แกกำลังโกหกฉันอยู่ใช่มั้ย” น้ำเสียงเย็นเยียบของยัยนีนดังขึ้นข้างๆ ลืมไปเลยว่ายัยนี่อยู่ด้วย ฉันคงไม่ทำอะไรที่ผิดสังเกตในตอนนี้หรอกใช่มะ? “แกชอบคลาวน์...ช้ะ?”
ซวยแล้วไง...
“ปะ...เปล่าสักหน่อย! นี่แกเชื่ออย่างที่เอียนพูดงั้นเหรอ” หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะไปหมดแล้ว นี่ถ้ายัยนีนจับได้...ชีวิตฉันพังแน่ๆ ถ้ายัยนี่รู้ว่าฉันโหกมันต้องฆ่าฉันแน่! TT
“แกกำลังโกหกฉันอยู่นะ!” อารมณ์ของยัยนี่เริ่มเดือดแล้วไง สิ่งที่ยัยนีนไม่ชอบมากที่สุดนั่นก็คือ ทุกอย่างที่ขมและคนโกหก! แง~~ ยอรินช่วยแม่ด้วยยยยย
“เปล่าน้า~ T^T”
“แกโกหก!”
“ไม่ใช่!”
“โกหก!!”
“ไม่โว้ย!”
“โกหก!!!”
“T^T”
“โกหก!!!!”
“ยอมแล้ว เออๆๆ ฉันโกหกแกเองอ่ะ” แล้วในที่สุดฉันก็ยอมมันสักที เพราะเสียงของยัยนีนที่โคตะระดังจนทำให้คนรอบๆ หันมามองเราเป็นตาเดียวจนฉันแทบจะแข็งเป็นรูปปั้น ยัยเพื่อรักของฉันยืนเท้าเอวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ข้างหน้านี่เอง ฮือออ โลกกำลังจะแตกแล้ววว
“แก! ตาย! แน่!”
ยอรินนนน~~~~ T^T
ขอบคุณที่มีคนติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ
รักทุกคนเลย จุ๊บ ^3^
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
ความคิดเห็น