ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    CAT COUPLE | แผน(ไม่)ลับฉบับเหมียวหง่าว

    ลำดับตอนที่ #2 : | INTRO |

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 24
      0
      29 เม.ย. 58




    INTRO

                @CITTY CAF’E

                กริ๊งๆ

                เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นก่อนที่บุคคลที่เป็นคนเปิดประตูจะเดินเข้ามาข้างใน  เสียงร้อง เหมียวของแมวน้อยน่ารักหลากสายพันธุ์ดังอยู่ทั่วทุกมุมของร้านนี้

                คาเฟ่แมวที่เพิ่งเปิดทำการมาได้ไม่ถึงสามเดือนแต่กลับโด่งดังไปทั่วย่านนี้เพียงเพราะเจ้าของร้านเป็นถึง เดือนมหาลัยชื่อดัง  ที่ร้านแห่งนี้มีทั้งให้พาแมวมาพักผ่อนเล่นนู่นนี่นั่น  ยังมีบริการรับฝากเลี้ยงในระยะเวลาสั้นๆ อีกด้วย  อีกด้านของร้านเป็นที่ขายอุปกรณ์สำหรับแมวโดยเฉพาะ  พนักงานของร้านนี้ก็มาจากแก๊งค์เพื่อนชายสุดหล่อของเจ้าของร้านอีกนั่นแหละ  เค้าคนนั้นมีเพื่อนต่างคณะดีกรีระดับเดือนคณะเกือบทั้งหมด  จึงไม่แปลกถ้าหากคุณเดินเข้ามาในร้านแล้วจะเห็นเด็กสาวมากมายหลายคนนั่งเล่นกับแมว (ที่จำใจซื้อมา) พร้อมกับจดจ้องไปที่พนักงานร้านอย่างเดียว

                “เอ่อ  สวัสดีค่ะ” เนโกะ สาวน่ารักเจ้าของร่างเล็กน่าถนุดถนอมพูดกับพนักงานเคาท์เตอร์หน้าตาดีคนหนึ่ง  เธอมาที่นี่ก็เพราะเพื่อนที่คณะแนะนำให้พาเจ้า ยอรินลูกแมวพันธุ์ EXOTIC  SHORTHAIR มาฝากเลี้ยงเอาไว้

                “มีอะไรให้ช่วยครับ” เพราะเมื่อกี้เจ้าตัวก้มหน้าจดนู่นจดนี่ลงบนสมุดโน้ตอยู่เธอจึงเห็นหน้าเค้าไม่ค่อยชัดนัก  แต่พอเค้าเงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละ...

                “คลาวน์...” ใช่  เค้าคนนี้คือ คลาวน์เดือนคณะนิเทศศาสตร์  คณะเดียวกับเธอ  เค้าอยู่ปี 3 ส่วนเธอเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามา  ระดับความหล่อของเค้าเป็นที่ล่ำลือกันในหมู่สาวๆ คณะนี้มานานแล้ว  ขาว  สูง  หล่อและแบด...เสป็กของเธอเลย!

                “รู้จักฉันด้วยเหรอ?” คลาวน์เอียงคอแล้วมองหน้าของเธอ  สติของเนโกะแทบจะไม่อยู่กับตัวเลยจริงๆ เธอสะดุ้งโหยงเมื่อเค้ายื่นมือมาสะกิดแขนเบาๆ

                “อ่อ...ค่ะ” หน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จนต้องก้มหน้าหลบสายตาผู้ชายตรงหน้า  เค้ายังคงสภาพหน้าแบบเดิมเอาไว้แล้วมองไปที่เจ้ายอริน  ที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

                “เจ้าตัวเล็กนั่นนอนหรือตายน่ะ” เพราะคำพูดของเค้าเธอเลยต้องสะกิดเจ้ายอรินเบาๆ เพื่อให้มันตื่น  ตาที่เคยโตของมันหรี่เล็กลงเหมือนพวกคนเพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด

                “มะ...มันยังไม่ตายสักหน่อย”

                “แล้ววันนี้พามันมาทำอะไรล่ะ” เค้าก้มหน้าจดสมุดโน้ตอีกแล้ว  อยากรู้จังว่าเค้าทำอะไรกับสมุดโน๊ตนั่น

              “ฝากเลี้ยงค่ะ”  เธอวางเจ้ายอรินไว้บนเคาท์เตอร์ด้านหน้า  ส่วนคลาวน์ก็มองหน้าเธอเหมือนตำหนิอยู่หน่อยๆ “อะ...อะไรคะ”

                “เธอไม่มีเบาะหรือตะกร้าเอามาใส่มันเลยรึไง” เนโกะส่ายหัวพรืด  เค้าถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอาเจ้ายอรินที่ทำท่าจะนอนต่ออีกรอบไปอุ้มเอาไว้ “ปลอกคอก็ไม่มี  เธอคิดว่าแมวพันธุ์นี้มันราคาสิบบาทรึไง”

                “ฉัน...”

                “จะฝากกี่ชั่วโมง” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเสียงเย็นชาของเขาก็ดังตัดขึ้นซะก่อน  น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง...

                “ถึงประมาณสองทุ่มเลยค่ะ  ฉันต้องไปเรียน” คลาวน์พยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วหันไปหยิบสมุดเล่มหนาก่อนจะเปิดหน้าว่างแล้วยื่นมันให้เธอ

                “เขียนซะ” แล้วเค้าก็คว้าเจ้ายอรินแล้วเดินหายเข้าไปหลังร้าน...

                “โหด...” เธอก้มหน้าเขียนชื่อของตัวเองและชื่อของเจ้ายอรินลงตามช่องที่เขียนบอกไว้  พลางหันสายตาไปมองหลังร้านที่ไม่มีฟิล์มติดไว้จึงทำให้มองเห็นอย่างทะลุปรุโปร่งเธอเห็นคลาวน์พยายามเล่นกับเจ้ายอรินที่ชอบเอาแต่นอนทั้งวัน  เค้าทั้งพยายามปลุก  สะกิดแต่มันก็ยังจะหลับตาลงจนเหมือนเค้าเริ่มโมโห  คนพันธุ์นี้ไม่เหมาะกับแมวเลยจริงๆ

                “มาฝากแมวเหรอครับ” เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น  เนโกะหันไปมองผู้ชายในชุดนักศึกษามหาลัยเดียวกับเธอ  ดูจากตราเขาอาจจะแก่กว่าเธอ 2 ปีและน่าจะอยู่คนละคณะกับเธอด้วย

                “ค่ะ” ผู้ชายตรงหน้าส่งยิ้มให้เธอบางๆ แต่ถึงจะบางแค่ไหนดวงตาของเขาก็หรี่เล็กเป็นเส้นตรงอยู่ดี  ผู้ชายหน้าตาดี  ตี๋หล่อ  ขาวแบบเขาต้องเป็นเดือนคณะไหนสักคณะแน่ๆ ถ้าเป็นไปได้เขาอาจจะทำงานอยู่ที่นี่...

                “เรียนอยู่คณะไหนเหรอ  ฉันเรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์นะ” เขาแนะนำตัวแล้วยิ้มแป้น  นั่นยิ่งเสริมให้เขาดูน่ารักเข้าไปใหญ่เลย

                “ฉันเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ค่ะ  เป็นน้องใหม่” เขาพยักหน้าแล้วก้มลงอ่านบันทึกการรับฝาก

                “เนโกะ...ว้าว~ ชื่อเธอนี่แปลว่าแมวงั้นเหรอ” มันแปลกตรงไหน  เธอคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก  “ฉันชื่อ เอียน เป็นเจ้าของร้าน  ยินดีที่ได้รู้จักน้า”

                เค้ายื่นมือมาข้างหน้าเหมือนจะทำความรู้จักกับเธอ  แต่ยังไม่ทันที่เนโกะจะยื่นมือไปแตะมือของเอียนเลยด้วยซ้ำ

                เพี๊ยะ!

                “เลิกหลอกแต๊ะอั๋งเด็กสักที  ไอ้เอียน!” จู่ๆ คลาวน์ที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านก็ปัดมือเอียนทิ้งไปซะก่อน  เค้ายังคงอยู่ในใบหน้าแบบเดิม  เย็นชาและนิ่งมากๆ  “แมวของเธอมันอยากจะหลับอย่างเดียวเลย  นิสัยแมวบ่งบอกถึงนิสัยคนเลี้ยงได้นะ  ถ้ามันขี้เกียจคนเลี้ยงก็คงไม่ต่างอะไร”

              เขาทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินขึ้นไปยังชั้น 2 เนโกะทำหน้าบู้เมื่อถูกคนที่แก่กว่า 2 ปีด่าเข้าเต็มๆ ว่า ขี้เกียจถึงเขาจะไม่ได้พูดชัดเจนอะไรขนาดนั้นก็เถอะ

                “อย่าไปสนใจเลยน่า  ไอ้คลาวน์มันก็เป็นคนแบบนี้แหละ  เย็นชาขวานผ่าซากแต่จริงๆ แล้วมันใจดีน้า”  เอียนพูดให้กำลังใจเธอ (?)  ก่อนจะล้วงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง  มันเป็นปลอกคอสีแดงของแมวเหมียวอันเล็กๆ อันหนึ่ง  “อ่ะ  ฉันให้เธอฟรีได้ยินมันบ่นถึงเจ้าของแมวตัวเล็กเมื่อกี้น่ะ  มันก็พูดถูกนะลูกแมวพันธุ์นั้นน่ะราคาไม่ใช่แค่สิบบาทนะ”

                “ขอบคุณค่ะ”

                “จะได้เวลาเรียนแล้วนะ  เดี๋ยวสายเอาหรอก” เนโกะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วพบว่าอีกครึ่งชั่วโมงก็จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว  เธอบอกลาเอียนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบเดินออกจากร้านทันที

                ยังดีที่ร้านของเอียนอยู่ห่างจากมหาลัยไม่มากนักเธอเลยมาถึงตึกเรียนทันเวลาพอดี  ถ้าวิชานี้สายเธอต้องถูกลบคะแนนพฤติกรรมแน่ๆ

               

                @มหาวิทยาลัยชื่อดัง ย่าน J

                “นี่  แกได้เอาเจ้าตัวเล็กไปฝากเอาไว้รึเปล่า” น้ำเสียงตื่นเต้นของเพื่อนคนสนิท นีน สาวร่างอวบอึ๋มที่นั่งพูดไปกินขนมไปอย่างไม่อายคน  ตอนนี้เป็นช่วงพักของเด็กปีหนึ่งภาคพิเศษ  เนโกะกับนีนเลยลงมานั่งรับลมตรงที่ประจำ

                “เรียบร้อยแล้ว” เนโกะตอบพลางหันไปมองพวกนักศึกษาที่จะมาเตะบอลตอนเย็นเป็นประจำ  หนึ่งในนั้นมี เชสเซอร์เพื่อนสนิทของเธออีกคนหนึ่ง

                “ได้เจอกับพี่เอียนรึเปล่า” เอียน?  เนโกะร้องอ๋อขึ้นมาทันที  ในหัวของเธอยังมีภาพของเขาติดอยู่เลย  แต่เธอยังไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าเพื่อนรักจะชื่นชอบเอียนผู้ชายหล่อตี๋คนนั้นอยู่          “เจอกันแล้วย่ะ”

                “เค้าเป็นไงมั่งๆๆ”

                “เค้าก็เหมือนเดิมนั่นแหละ  แขน  ขายังอยู่ครบ  ไม่ต้องห่วงหรอก” พอถอนหายใจออกมาอีกครั้งแก้มข้างขวาของเธอก็ถูกดึงอย่างแรง...มันเป็นฝีมือยัยนีนนั่นแหละ

                “อย่าพูดแล้วถอนหายใจอย่างนั้นสิ! มันไม่มีมารยาทนะเดี๋ยวผู้ชายก็ไม่มองแกหรอก”เธอปัดมือของเพื่อนทิ้งแล้วลูบที่แก้มเบาๆ มีเพื่อนก็เหมือนมีแม่เล้า  ปกติผู้ชายที่มาจีบเพื่อนตัวเองเค้าก็มีแต่จะเป็นก้างขวางคอหวงเพื่อนกันเพื่อนทุกวิถีทาง  แต่นีนแปลกกว่าเพื่อนของคนอื่นๆ เมื่อมีผู้ชายคนไหนมาจีบเนโกะเพื่อนคนนี้พร้อมมอบให้เสมอ

    “มันเรื่องฉันนะ -^-“ และเธอก็ทำหน้าบู้อีกครั้ง

    “อย่าทำหน้าอย่างน้านนน~~” นีนยื่นมือมาหยิกแก้มข้างเดิมจนมันเริ่มระบม  และไม่ว่าเนโกะจะทำหน้าไม่พอใจหรืออะไรก็แล้วแต่  นีนก็พยายามทำโทษเธออยู่เสมอ

    “ทำอะไรกันอยู่สาวๆ” เสียงทุ้มที่มาพร้อมเสียงหอบหายใจของเพื่อนชายอีกคนดังขึ้น  เชสเซอร์วิ่งมาทางที่พวกเธอนั่งกันอยู่แล้วคว้าเอาแก้วน้ำที่เนโกะเป็นคนซื้อให้ขึ้นไปดูดจนเกือบหมด  “เหนื่อยโคตรๆ เลยว่ะ  ไอ้รุ่นพี่พวกนั้นเล่นฉันหนักมาก  แฮ่กๆ”

    “ฉันว่าแกนั่งพักก่อนดีกว่า  เดี๋ยวเป็นลมขึ้นมาฉันสองคนไม่ช่วยแบกแกหรอกนะ” นีนยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้แล้วแขวะเบาๆ

    เชสเซอร์เป็นคนบ้าพลัง  หมอนี่ลงทุนย้ายคณะแล้วปรับไปเรียนภาคปกติเพื่อตามจีบผู้หญิงรุ่นเดียวกัน  ยัยคนนั้นมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะเชียวนะส่วนเชสเซอร์ก็ไม่ใช่ว่าหน้าตาจะจืดอะไรขนาดนั้น  ถ้าเค้าไม่หล่อพอจะได้ตัวว่าที่ดาวคณะไปควงเหรอ

    “แล้ววันนี้จะไปรับไอ้เหมียวแสบนั่นไหม  ฉันจะได้ไปด้วย” เชสเซอร์ซับเหงื่อออกจากใบหน้าพลางพูดกับเนโกะไปด้วย

    “อื้ม  ไปอยู่แล้วล่ะ  แต่วันนี้นายจะไม่นอนที่หอเหรอ” เนโกะถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง  ถึงทางไปร้านคาเฟ่จะเป็นทางเดียวกัน  แต่ทางไปหอของเธอกับทางไปหอของเค้าอยู่คนละทิศกันเลยนะ

    “ฉันจะแวะไปหาฮันนี่น่ะ  วันนี้เธอหัดทำอาหารไว้ต้องลองไปชิมสักหน่อย”

    “หวานจนมดจะขึ้นแล้วย่ะ” เนโกะแขวะใส่เบาๆ แล้วทำหน้าบู้อย่างเหลืออด  เอาจริงๆ ไหม?  เธอเกลียดคนมีความรักที่สุดเลยมันทำให้เธออิจฉาทุกที  “ไปเลยนะ รุ่นพี่แกเรียกแล้ว”

    “เออๆ” แล้วเชสเซอร์ก็วิ่งไปกลางสนามบอลอีกรอบ

    ใกล้จะถึงเวลาขึ้นเรียนต่อแล้ว  ยัยนีนก็ทำท่าจะรีบยัดขนมปังเข้าปากอย่างมูมมามเหมือนไม่เคยกินมาเกือบชาติ  ถ้าเนโกะดูไม่ผิดเพื่อนรักสาวของเธอเหมือนจะอ้วนขึ้นเยอะเลยนะ -*-

     

    @19.56 น.

    @CITTY  CAF’E        

    “รีบๆ เดินหน่อยสิเชสเซอร์  เดี๋ยวร้านก็ปิดซะก่อนหรอก” เกือบจะสองทุ่มแล้วเธอกับเชสเซอร์ยังเดินไม่พ้นขอบประตูมหาลัยเลย  ยัยนีนขอกลับก่อนเพราะเริ่มหิวส่วนเชสเตอร์ก็บ้าพลังจะเตะบอลอยู่นั่นแหละ  มันเลยทำให้เธอออกมาจากที่สนามบอลสายขนาดนี้ไง

    “ฉันเจ็บเท้าอ่ะ  เดินช้าๆ หน่อยสิ T^T” เค้าเดินกะโผลกกะเผลกตามหลังเธอมาเรื่อยๆ

    “แล้วใครสั่งให้นายบ้าได้ขนาดนั้นเล่า!” เธอเร่งฝีเท้าจนตอนนี้เดินอยู่ตรงฟุตบาทหน้ามหาลัยแล้ว  ถ้าข้ามถนนไปอีกฝั่งเดินเข้าซอยไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว...เธอให้กำลังใจตัวเองเบาๆ แล้วเดินข้ามถนนมา 

                แต่ทว่า...

                ปึ่ก!

                เพราะรีบเดินเกินไปแท้ๆ เธอเลยชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคนที่กำลังเดินออกมาจากซอยพอดี  พอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะขอโทษเธอก็พบกับผู้ชายที่มีใบหน้าเย็นชาประดับอยู่บนนั้นทุกครั้งที่เจอกัน 

                “คลาวน์...” เธอเผลอหลุดชื่อของเขาออกจากปากมาอย่างไม่รู้ตัว  เจ้าตัวเอียงคอหรี่ตามองเหมือนจับผิดและตำหนิอะไรบางอย่าง

                “ขอโทษไม่เป็นรึไง” น้ำเสียงเย็นชาที่นิ่งของเขาฉุดสติของเธออีกครั้ง

                “อ่ะ...ขอโทษค่ะ” เธอก้มหน้าแล้วขอโทษเขาเบาๆ เหมือนเสียงกระซิบ  เพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นเจ้ายอรินที่เคยอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ถูกยัดส่งให้เธอทันที  

                “ดูแลมันให้ดีหน่อย  เจ้าตัวนี้มันแพง...” พูดเสร็จก็เดินจากไปทันที...

                เธอได้กลิ่นสบู่อาบน้ำของแมวที่หอมกว่าของเธอเป็นโขลอยออกมาจากขนฟูๆ หนาๆ ของเจ้ายอริน  มันหลับสบายคาอ้อมแขนของเธอต่อให้จะถูกกระแทกแรงสักแค่ไหน  ที่คอของมันมีปลอกคอสีเทาติดกระดิ่งใส่ไว้  

                “เฮ้! เนโกะ!  รอฉันด้วยสิ” เสียงของเชสเซอร์ดังขึ้นข้างหลังของเธอ  พอหันไปมองเขาเพิ่งจะเดินข้ามถนนมาเอง

                “ช้า!

                “ก็บอกแล้วไงว่าเจ็บขา T^T” เชสเซอร์ทำหน้าเจ็บปวดเกือบตายให้เธอได้เห็นอีกครั้ง 

                “เออๆ ก็ได้งั้นรีบกลับหอเหอะ”

                ตึก...ตัก

                เสียงหัวใจเต้นรัวขึ้นมาทันทีเมื่อเนโกะนึกถึงใบหน้าของคลาวน์  ถึงเขาจะดูเย็นชาไปบ้างแต่เขากลับเป็นคนอบอุ่นและดูแลเจ้ายอรินแมวจอมขี้เกียจเป็นอย่างดี...

              เขาน่ะ...เสป็กฉันเลย

     




    มาอัพบทนำแล้วนะคะ
    อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กำลังไรท์กันหน่อยน้า


    ©
    t
    h
    e
    m
    y
    b
    u
    t
    t
    e
    r

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×