คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทวิจารณ์ที่อนุมัติแล้ว | 001. Black Princess เจ้าหญิงสีดำ
บทวิจารณ์ที่ 001.
Black Princess เจ้าหญิงสีดำ - Polllyy
วิจารณ์โดย PepperBird
พาดหัว: บางที สีดำอาจไม่ใช่สีแห่งความชั่วร้ายเสมอไป
วิจารณ์ถึงบทที่ 17 (บทปัจจุบัน) คะแนนที่ให้: 8/10
วันที่ส่งบทวิจารณ์ 25.03.2015 | วันที่อนุมัติ 26.03.2015
ร่วมแสดงความคิดเห็นต่อบทวิจารณ์นี้: >LINK<
**********
Black Princess เจ้าหญิงสีดำ
“บางที สีดำอาจไม่ใช่สีแห่งความชั่วร้ายเสมอไป”
*หมายเหตุ บทวิจารณ์นี้มีการสปอยเนื้อเรื่อง 30%
เพราะสายเลือดที่แตกต่างระหว่าง “เทพเจ้า” กับ “ซาตาน” ทำให้ชะตาชีวิตของเจ้าหญิงแฝดทั้งสองพระองค์ต้องผ่านอุปสรรคมากมาย การเลือกปฏิบัติและขีดเส้นกั้นระหว่าง “ธิดาแห่งเทพเจ้า” กับ “ธิดาแห่งซาตาน” เพียงเพราะชาติกำเนิดเป็นวิธีการที่ถูกต้องแล้วหรือ หัวใจสีขาวจะต้องเป็นสีขาวบริสุทธิ์ตลอดไปแน่หรือ ไม่มีใครเลยหรือที่จะคิดว่าหัวใจที่กำเนิดมาจากสีดำจะบริสุทธิ์ได้ด้วยตัวเอง
เมื่อหัวใจอันบริสุทธิ์ของ “เจ้าหญิงวาเลนเซีย” ต้องถูกสีดำกลืนกินเพียงเพราะพิษรัก เธอจึงจำต้องเก็บงำทุกสิ่งไว้ ละอายใจที่ตนอิจฉาเพียงธิดาแห่งซาตานที่ไม่ได้รับแม้ความรักจากพระบิดาและพระมารดา จึงมุ่งหน้าไปหาซาตานด้วยความอ่อนแรงเหนื่อยล้า เพื่อให้ช่วยรักษาอาการทรมานแสนสาหัสของเธอ ขณะเดียวกันธิดาแห่งซาตาน “เจ้าหญิงวาเนสซ่า” กลับมีดวงใจที่สว่างไสว เส้นกั้นระหว่างสายเลือดไม่สามารถกีดกันเธอจากความรักที่มีต่อพี่สาวฝาแฝดได้ การผจญภัยที่น่าตื่นเต้นและเต็มไปด้วยอันตรายจึงเริ่มขึ้น สัมผัสกับมิตรภาพ อันตรายรอบด้าน อุปสรรค เล่ห์กล ความพยายาม เวทมนตร์และ “ความรัก” ทุกสิ่งที่กล่าวมาผสมรวมกันอยู่ในนิยายเรื่องนี้อย่างลงตัวแล้ว การผจญภัยอันสดใสระทึกใจได้เริ่มขึ้นแล้ว
โครงเรื่องมีรูปแบบธรรมดาไม่ค่อยแปลกใหม่คล้ายนิยายแนวแฟนตาซีผจญภัยทั่วไป แต่จุดเด่นคือมีการผูกปมหลักและปมย่อยเพื่อดำเนินเรื่องให้น่าสนใจและน่าติดตามไปตลอดทั้งเรื่อง ดำเนินเรื่องได้ค่อนข้างเป็นลำดับและลื่นไหล เข้าใจง่าย ส่วนมากสามารถคลี่คลายปมน้อยใหญ่ที่สร้างขึ้นซึ่งทำได้ดีมากทำให้ไม่ค่อยมีอะไรเป็นข้อสงสัยคาใจ มีสถานการณ์หลายอย่างที่มาช่วยขับเคลื่อนเรื่องได้เป็นอย่างดี ทำให้นิยายเรื่องนี้สนุก ตื่นเต้น และน่าติดตาม ในจุดนี้ขอชื่นชมการสร้างสถานการณ์ต่างๆ ที่สมเหตุสมผลดี แต่ยังมีบางช่วงตอนที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผลทำให้การอ่านสะดุดลง และมีบางครั้งที่สถานการณ์ที่สร้างขึ้นไม่ค่อยสัมพันธ์กับสถานการณ์ก่อนหน้า แต่ก็ถือว่าเป็นส่วนน้อยมาก มีการลำดับเหตุการณ์ที่ดีและต่อเนื่องแต่มีบางครั้งที่มีการย้อนฉากไปสิบนาทีที่แล้ว, ยี่สิบนาทีที่แล้ว โดยตัดไปอย่างดื้อๆ ทำให้ระดับความต่อเนื่องลดลง แต่ปัญหาในส่วนนี้พบเห็นเพียงช่วงแรกๆ ที่เปิดเรื่องเท่านั้น มุมมองของเรื่องจะจับจุดเฉพาะที่ตัวละครทำให้เรื่องดำเนินไปอย่างแคบๆ ควรขยายมุมมองให้กว้างกว่านี้จะเพิ่มอรรถรสในการอ่านและติดตามนิยายให้เพิ่มขึ้น การดำเนินเรื่องค่อนข้างช้าในบางช่วงทำให้ยืดเยื้อแต่ก็ไม่มากนัก และส่วนที่ขอชมเป็นพิเศษมากๆ คือปมปริศนา อดีต ปัญหาอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันของตัวละคร และการสอดแทรกความมองโลกในแง่บวกและความรักที่สดใสที่ใส่ลงไปทำให้เป็นเสน่ห์ที่น่าติดตามของนิยายเรื่องนี้ เลิฟซีนอยู่ในลักษณะของคู่กัดน่ารักมากๆ (เขียนไม่ออกทะเลเลยสักนิดด้วย)
ในส่วนของตัวละครทำได้ชัดเจนโดยเฉพาะเจ้าหญิงแฝดทั้งสองพระองค์ซึ่งเป็นตัวเอกและดำเนินเรื่องเกือบทั้งหมด คือวาเลนเซียที่เป็นสายเลือดแห่งเทพเจ้า และวาเนสซ่าที่เป็นสายเลือดของซาตาน เห็นได้ชัดแล้วตั้งแต่การปฏิบัติของทุกคนต่อทั้งสองพระองค์ว่าแตกต่างกันเพียงใด ทำให้วาเนสซ่ามีแผลในใจตั้งแต่เด็ก แต่ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าหญิงทั้งสองพระองค์จะมีจิตใจที่ใสสะอาดเหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าใครคือสีดำใครคือสีขาว หากไม่มองที่ลักษณะภายนอก ซึ่งจิตใจที่ดีงามอย่างบริสุทธิ์คือสิ่งที่ไม่ได้แตกต่างกัน จนกระทั่งปมหลักของเรื่องถูกปล่อยออกมานั่นคือเจ้าหญิงสีขาวมีอาการจิตสีดำเข้าครอบงำเพราะพิษแห่งรัก อาการหึงหวงทำให้เรื่องนี้ได้ดำเนินไป ตัวละครแต่ละตัวจะมีจุดเด่นและประวัติความเป็นมาของตัวเองที่นักเขียนใส่เข้ามาในเรื่องแต่ไม่รู้สึกว่ายัดเยียดหรือขาดหาย โดยลักษณะนิสัยคาแรคเตอร์ต่างๆ ของตัวละครที่สะท้อนออกมาผ่านการนึกคิด การกระทำ การตัดสินใจแก้ปัญหาฯ ทำให้นักอ่านเข้าถึงตัวละครได้ไม่ยาก แต่ข้อเสียคือนักเขียนมักลืมตัวละครบางตัวไว้กลางทางระหว่างดำเนินเรื่อง ที่เห็นได้ชัดคือเจ้าหญิงวาเลนเซียที่เป็นตัวเดินเรื่องสำคัญอีกตัวหนึ่งกลับไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นความเป็นไป ควรจะโฟกัสเธอให้มากกว่านี้เพราะนักวิจารณ์รู้สึกว่าเธอคือ “ปม” ของเรื่อง อีกตัวละครหนึ่งคือเจ้าชายวิลเลี่ยมที่คาดว่าจะเป็นพระรองแต่กลับไม่ค่อยมีบทบาทในเรื่อง ทั้งๆ ที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับคณะของพระนางตลอด แต่กลับ “เป็นผู้ถูกลืม” และสุดท้ายก็ไม่พ้นโดยปล่อยหนีข้างทางเพราะเกิดความผิดพลาดของเวทมนตร์ ผู้วิจารณ์คิดว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดของนักเขียน โดยการตัดตัวละครที่ไม่รู้จะแทรกบทลงไปอย่างไรให้มีบทบาทในเรื่อง จึงตัดหางปล่อยวัด และรับตัวละครใหม่ที่จำเป็นต่อการดำเนินเรื่องเข้ามา ขอชื่นชมในจุดนี้เพราะเป็นการตัดปัญหาของเรื่องอย่างนุ่มนวล ข้อเสียอีกอย่างหนึ่งคือจับจุดแคบเกินไปโดยเกือบทุกฉากจะอยู่ที่พวกวาเนสซ่า ทำให้ไม่เห็นความเป็นไปของตัวละครฝ่ายอื่น และขอชมเชยอีกครั้งในเรื่องของลักษณะนิสัยเฉพาะตัวของตัวละคร ทำได้เยี่ยมยอดและชัดเจนมาก จนผู้อ่านตกหลุมรักตัวละครลงได้ง่ายๆ เกิดความผูกพันได้ไม่ยากนัก
ในเรื่องของการบรรยาย นักเขียนทำได้ดี เข้าใจว่าใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร เมื่อไหร่ มีการทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องได้ดีและชัดเจน แต่สิ่งที่นักอ่านทุกคนต้องการคือการเปิดมุมมองของนักเขียนให้กว้างเพื่อเปิดมุมมองของเหล่านักอ่านเองด้วย นักเขียนมีการบรรยายที่น้อยมากจนค่อนข้างเหมือนใช้บทพูดดำเนินเรื่อง และนักเขียนไม่ค่อยบรรยายสภาพแวดล้อมหรือผู้คนรอบๆ ทุกสิ่งที่อยู่รอบๆ จะดูนิ่งไปหมดเหมือนเป็นผ้าฉากที่กางไว้ให้ลิเกเล่น อยากให้บรรยายกว้างกว่านี้ โดยรวมแล้วการบรรยายทำได้เข้าใจง่ายไม่ยืดเยื้อเพ้อพร่ำพรรณนาให้หงุดหงิดใจ และการดำเนินเรื่องก็รวดเร็วดีไม่รู้สึกน่าเบื่อเพราะการบรรยายที่เข้าใจง่าย มีการตัดฉากที่เหมาะสมและน่าติดตาม
บทสนทนาดูสมจริงและให้ความรู้สึกถึงธรรมชาติและคาแร็คเตอร์ของตัวละครได้เป็นอย่างดี แต่มีข้อติคือนักเขียนมักใช้ “...” แทนการเงียบ นิ่ง พูดไม่ออก อ้ำอึ้ง ตอบคำถามหรือพูดไม่ออก ในส่วนนี้ควรใช้บทบรรยายดีกว่า เช่น วาเนสซ่าได้ยินดังนั้นก็นิ่งเงียบตอบคำถามของลูคัสไม่ได้ ลูคัสจึงเปลี่ยนประเด็นพูดต่อไปเพื่อให้สีหน้าของวาเนสซ่าดีขึ้น เขารู้ว่าเธอรู้สึกไม่ดีกับคำถามเมื่อครู่ นอกจากนี้นักเขียนยังชอบใช้ปรัศนี ? ต่อท้ายประโยคแทนอาการไม่แน่ใจทั้งที่ไม่ใช่คำถาม น่าจะใส่อาการหรือคำพูดที่บ่งบอกว่าไม่แน่ใจลงแทน เช่น “ข้าว่า...ดีกว่านะ แต่ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
ต่อกันที่หลักภาษา อย่างที่ว่านักเขียนบรรยายได้ลื่นไหลและเข้าใจง่ายมาก แต่บางครั้งนักเขียนก็ไม่ค่อยใช้คำที่สละสลวยเท่าไร แต่ข้อดีของการใช้ภาษาง่ายๆ คือเข้าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดและเข้าใจได้ไม่ยากนัก แต่น่าจะดีหากมีการใช้ภาษาที่หลากหลายและสวยงาม
ในส่วนของคำวิบัติ พบเห็นจุดใหญ่ๆ สองที่เท่านั้น คือ “งั้น” ควรเขียนเป็นอย่างนั้น, แบบนั้น และคร้าบบ ควรเขียนเป็นครับ จะดีกว่า และเสริมอีกนิดคือ “เหรอ” ไม่ควรมีในบทบรรยาย ควรใช้เป็น “หรือ” จะดูดีกว่า ในบทพูดขออนุโลม
การพิสูจน์อักษร ขอตรวจให้ละเอียด ทั้งนี้รวมทั้งพิมพ์ผิด พิมพ์ตก และความหมายผิดเพี้ยน อาจมีคำวิบัติร่วมด้วย คำผิดตอนที่ 1 พระราช (พระราชา), โอรถ (โอรส), ตอนที่ 2 อเล็ก (อเล็กซ์), งั้น (อย่างนั้น), ตอนที่ 3 นู้น ควรใช้เป็นโน้น, ตอนที่ 4 ไมได้ (ไม่ได้), ตอนที่ 5 ลงมจากฟ้า (ลงมาจากฟ้า), วาเนสซ่าเนสมาทำอะไร (วาเนสซ่ามาทำอะไร), แล้วก็ก็ล้มลง (แล้วก็ล้มลง), ตอนที่ 6 นะคร้าบบบ (นะครับ), กระเปา (กระเป๋า), ตอนที่ 7 ว่าทีราชา (ว่าที่ราชา) ,ตอนที่ 8 ชวย (ช่วย) ,พิจรณา (พิจารณา), ยืนรข้างนอก (ยืนรอข้างนอก), เด้ก (เด็ก), งั้น (อย่างนั้น, แบบนั้น), ตอนที่ 9 วานสซ่า (วาเนสซ่า), ทกคน (ทุกคน), เมื่อกี้---แนะนำให้ใช้คำว่าเมื่อครู่จะดูเป็นภาษาเขียนมากกว่า, ต้อ (ต้อง), อารมณ์ไม่จอย---แนะนำให้ใช้ "สีหน้าไม่สู้ดี" หรือ "สีหน้าวิตกกังวล", โรงแรมๆ หนึ่ง---แนะนำให้ใช้เป็น โรงแรมแห่งหนึ่ง, ลืตาโต (ลืมตาโต), สเบียง (เสบียง), เบื้อหน้า (เบื้องหน้า), เป้น (เป็น), เมือ่ (เมื่อ), ก้นจ้ำบ้ำ (ก้นจ้ำเบ้า), สันนิฐาน (สันนิษฐาน), หาร (ทหาร), ตอนที่ 10 ง่ะ (น่ะ), เหวออ (เหวอ), พรุงนี้ (พรุ่งนี้), ชิบแล้ว (ฉิบหายแล้ว), ผอมเพรียม (ผอมเพรียว), อาเมน ความหมายคือ ขอให้สมความปรารถนา สำหรับชาวคริสต์แล้วพูดต่อจากคำขอพร นักเขียนไม่ควรนำมาใช้อย่างไม่เหมาะสม ผิดความหมายของคำ, ตอนที่ 11 วานสซ่า (วาเนสซ่า), ต็มยศ (เต็มยศ), ช่าย (ใช่), กระเป๋าสื้อ (กระเป๋าเสื้อ), ตอนที่ 12 ชิวิต (ชีวิต), ตนไม้ (ต้นไม้), จังหวาร (จังหวะการ), ต้อนไม้ (ต้นไม้), ขึน (ขึ้น), คืนนี (คืนนี้), เซียม่กลับ (เซียไม่กลับ), ตอนที่ 13 วาเนสว่า (วาเนสซ่า), ตอนที่ 14 โอกโอย (โอดโอย), ทรมาณ (ทรมาน), ตอนที่ 15 เสทย์ (เวทย์),พึง (พึ่ง)
การใช้เครื่องหมายต่างๆ เช่น จุดสามจุด ... ตามหลักแล้วใช้ในการที่การบรรยายหรือคำพูดยืดยาวแต่ต้องการตัดส่วนที่ไม่ต้องการออก เพื่อย่นให้กระชับ ทั้งนี้ไม่ควรใช้ในอาการที่ลากเสียงหรือในช่วงที่แสดงอาการเว้นระยะพูด (ซึ่งเห็นบ่อยด้วยในนิยายเรื่องอื่น) และไม่ควรใช้อย่างยิ่งในอาการที่เงียบ ไม่ได้ตอบโต้ หรือพูดไม่ออก เพราะจะทำให้บทพูดไม่สมจริง ควรจะใช้บทบรรยายว่า นาย ก. ฟังนาย ข. แล้วถึงกับอ้ำอึ้งพูดไม่ออก นาย ข. จึงชิงพูดต่อ หรือ เธอเล่าความหลังของเธอให้ฟังอย่างละเอียดว่า “...ตั้งแต่ตอนนั้นมาเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเขาอีกเลย...”, ตามหลักการใช้ไม้ยมก ๆ แล้วห้ามใช้เกินหนึ่งอัน เช่น ฮ่าๆๆๆ ควรใช้เป็น ฮ่าๆ หรือ ฮ่า ฮ่า ฮ่า! จะดูดีกว่านี้, ในภาษาไทยไม่มีการใช้เครื่องหมายปรัศนี ? ในคำถาม เพราะมีคำมาให้อยู่แล้ว เช่น หรือ, รึ, หรือเปล่า, ใช่ไหม, อย่างไร ฯ, ไม่ควรใช้วงเล็บ ( ) ในบทบรรยายที่อยู่ในประเด็นเดียวกัน ที่สามารถเขียนเป็นบทบรรยายได้อยู่ ควรใช้ในกรณีขยายความเพิ่มเติม
ความผิดพลาดของการใช้ตัวละคร ในตอนที่ 9 ในขณะที่คนในเรือชุลมุนเรื่องของบิลกับพวกเจ้าชาย ในตอนนี้วาเนสซ่ากินข้าวเพิ่งอิ่ม และโผล่หน้าออกไปดูเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย แต่กลับใช้ตัวละครเป็นวาเลนเซียที่ชะโงกหน้าออกไปดู ทั้งที่ในเหตุการณ์ตอนนี้วาเลนเซียหายไปและยังตามหาไม่เจอ, ช่วงท้ายของตอนที่ 9 ตอนที่ทหารมาเจอทั้งสาม ลูคัสกระชากมือวาเนสซ่าไปเพื่อให้หลบ แล้วทหารก็หันปืนมาทางลูคัสและวาเนสซ่า แต่กลับใช้ตัวละครผิดอีกคือ ทหารหันปืนมาทางลูคัสและวาเลนเซีย แทนที่จะเป็นวาเนสซ่า (ตอนนี้ก็ไม่มีวาเลนเซียในเหตุการณ์เช่นกัน) ไม่อยากให้นักเขียนสับสนตรงจุดนี้ คือชื่อตัวละครคล้ายกัน เข้าใจว่าอาจมีสับสนแต่มันก็ทำให้อรรถรสในการอ่านลดลงมากทีเดียว ควรตรวจสอบจุดนี้ให้ดี
อย่างที่พาดหัว “สีดำอาจไม่ใช่สีแห่งความชั่วร้ายเสมอไป” แต่ในบางครั้งคนเราก็ตัดสินและแบ่งแยกชนชั้นเพียงความแตกต่างของชาติกำเนิด ทำให้ชะตาชีวิตของบางคนไม่ได้รับแม้แต่โอกาสในการได้รับความรักความอบอุ่นที่ต้องการ แต่อย่างไรก็ตามหากคนมีจิตใจที่บริสุทธิ์แล้ว ไม่ว่าจะมีชาติกำเนิดที่ไม่ถูกยอมรับอย่างไรมันก็ไม่มีผลในมุมมองของพวกเขาเหล่านั้น โลกใบนี้จะยังคงงดงามด้วยมิตรภาพจากคนที่ยอมรับแม้จะส่วนน้อย มีดอกไม้ที่เบ่งบานยิ้มรับเสมอ ขอเพียงแค่ผ่านอุปสรรคไปด้วยใจสู้ แล้ววันหนึ่งฟ้าก็จะมอบทุกอย่างให้เอง วาเนสซ่าเธอเห็นตัวเองด้วยใจของเธอเอง ไม่จำเป็นที่ใครจะมองเธออย่างไรเพราะเธอยังรักและไม่เคยตั้งตนเกลียดชังตอบ หัวใจที่บริสุทธิ์เช่นนี้แหละที่จะนำพาความรักไปสู่ใจทุกคน แม้เธอเลือกเกิดไม่ได้แต่เธอเลือกได้ที่จะเป็น หัวใจแห่งแฟนตาซีที่สอดแทรกข้อคิดที่ดีลงไปอยู่ที่นี่ หัวใจและความรักที่บริสุทธิ์อยู่กับเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีอะไรมากำหนดเธอได้แม้เธอจะเป็น “เจ้าหญิงสีดำ”
###
ปล. ผู้วิจารณ์ขอนอกเรื่องหน่อยนะ นิยายเรื่องนี้นับถือหัวใจนักเขียนเลย เพราะการแบ่งแยกสีขาวกับสีดำนี่มันมีมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ อ่านแล้วนึกถึงสมัยที่คนผิวดำโดนเกณฑ์ให้เป็นทาสคนผิวขาว ไม่ได้รับอิสรภาพในการใช้ชีวิตให้เหมือนปกติเพียงเพราะสีผิว ไม่ได้รับการยอมรับหรือมีสิทธิใดๆ ที่เท่าเทียม แต่ก็ต่อสู้มาจนถึงตอนนี้ที่ทุกคนเท่าเทียมกัน นักเขียนสะท้อนมันออกมาผ่านนิยายเรื่องนี้ได้ดีมาก มีคติในเรื่องจิตใจที่แบ่งแยกสีชั่วดีด้วย สุดท้ายนี้ก็อยากบอกกับนักเขียนว่าอาจวิจารณ์แรงไปบ้างแต่มันมาจากการชื่นชมล้วนๆ ชื่นชมในความพยายามสอดแทรกมุมมองดีๆ ลงมาผ่านงานเขียน นักเขียนจงเขียนต่อไปให้จบ แนะนำว่าอย่าเพิ่งท้อใจกับคำวิจารณ์ที่อาจจะแรงไป (รู้ตัวว่าวิจารณ์แรง) เมื่อเขียนจบแล้วหากอยากจะรีไรท์นิยายดีๆ เรื่องนี้ก็หวังว่าบทวิจารณ์นี้จะเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเป็นกระจกส่องฝีมือผู้เขียนเอง สู้ต่อไปนักอ่านมากมายยังรอเสพงานดีๆ จากคุณ นักเขียนผู้สอดแทรกความดีงามผ่านนิยายคอมเมดี้แฟนตาซีผจญภัยเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะที่นำนิยายดีๆ มาให้ข้าน้อยวิจารณ์
**********
หากประสงค์อยากให้เครดิต
ก็สามารถนำแบนเนอร์ไปแปะได้
ตอบรับผลการวิจารณ์
นามปากกา:
ชื่อเรื่อง:
คะแนนการวิจารณ์ (เต็ม 10 คะแนน):
ระยะเวลาในการวิจารณ์:
สิ่งที่อยากบอก, เสนอแนะ หรือข้อสงสัย:
หากมีโอกาสจะกลับมาบทความนี้อีกหรือเปล่า:
เอกสารสำหรับนักเขียนเท่านั้น 001. pic 01.
เอกสารสำหรับนักเขียนเท่านั้น 001. pic 02.
เอกสารสำหรับนักเขียนเท่านั้น 001. pic 03.
เอกสารสำหรับนักเขียนเท่านั้น 001. pic 04.
ความคิดเห็น