ตอนที่ 10 : บทที่8 : อ้อน
บทที่8 อ้อน
#ทีมคุณชเว นี่ย้ายทีมกันมั่วเลย ใครมาจากชาโดวดูโอพีวีปรับอารมณ์ก่อน จิ้ม!
อ่านทอร์คแล้วตอบมิ้นหน่อยนะ^^ ลืมใส่เนื้อหาไปประโยคนึง อยู่ตอนกินข้าวหาให้เจอนะ สำคัญมากกกก
ภายใต้บรรยากาศเงียบสงบของชเวชอง แสงแดดอ่อนๆอาบไล้ไปทั่วพื้นที่ไร่และฟาร์มปศุสัตว์ใหญ่ของจังหวัดซอนซุงใต้
ร่างสูงใหญ่เดินวนไปมาอยู่กับที่อย่างทำอะไรไม่ถูก ดวงตาคู่คมคอยมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือจนรับรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีจะเข้าสู่เวลาเที่ยงวัน คุณเจ้าของฟาร์มคนเก่งมองไปทางประตูกระโจมหลังเล็กที่เขามายืนอยู่ได้สักสิบนาทีแล้วอย่างเป็นห่วงที่ไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็กสุดแสบที่จะต้องไปก่อกวนเขาถึงที่บ้านตอนเช้า
ก๊อก ก๊อก
“คุณ...คุณ...ฮยอกแจ ตื่นหรือยัง”
ในที่สุดซีวอนก็ตัดสินใจถามออกไป มือใหญ่เคาะประตูไม้บานเล็กเรียกคนที่น่าจะนอนพักอยู่ข้างใน เสียงทุ้มเริ่มเรียกบ่อยขึ้นเพราะไม่ได้ยินเสียงใสๆตอบกลับอย่างที่ได้ยินประจำ
“ฮยอกแจ ฮยอก...”
ปึง!
“ครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า”
ประตูบานเล็กเปิดออกขัดคนที่กำลังร้องเรียกอยู่ด้านหน้า คุณดาราที่ยังอยู่ในชุดนอนลายลูกไก่สีเหลืองอ่อนเกาะประตูเอาไว้แน่น กลุ่มผมสีม่วงอ่อนที่ขยับไปมาเบาๆตามอาการส่ายหัวเหมือนไล่ความมึนงง ดวงตาคู่หวานพยายามปรือตามองผู้มารบกวนในเวลานี้
“เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมยังอยู่ในชุดนอนอีกล่ะ”
ซีวอนเริ่มถามออกไปอย่างเป็นห่วง ดวงตาคู่คมมองคนที่ยืนพิงประตูอย่างห่วงใย ใบหน้าหวานไร้เครื่องสำอางดูน่ารักจนถ้าในยามปกติซีวนคงจะชอบใจมัน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้หน้าขาวใสมันซีดจน...น่าตกใจ
“อืม วันนี้ผมโทรบอกพี่ทึกให้คุยกับทีมงานแล้วว่าปวดหัวนิดหน่อยถ่ายไม่ไหว ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณนะ”
เสียงหวานที่แหบพร่านิดๆอธิบายเหตุผลออกไป มือเล็กพยายามจับประตูบานเล็กเพื่อประคองตัวเองเอาไว้ก่อนจะค่อยๆปิดมันลงอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว
ปึก!
“อย่าเพิ่งสิ”
ทันทีที่ประตูไม้บานเล็กทำท่าจะปิดลง คุณเจ้าของฟาร์มที่เริ่มรู้เหตุผลทุกอย่างก็ดันเอาไว้ ขายาวก้าวเข้าไปยืนอยู่ในกระโจมอย่างรวดเร็ว
“คุณซีวอน คุณเข้ามาทำไมเนี่ย ผมแค่พักผ่อนน้อยไปช่วงนี้ ให้ผมพักเถอะ”
คุณดาราจอมซนพูดออกมาช้าๆ ขาเล็กกำลังจะหันกลับไปนอนบนเตียงนอนหลังเล็กอย่างไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่นักเพราะต้องการพักผ่อน
...ช่วงที่กลับโซลไป รับงานจนแทบไม่ได้พักเลย...
แปะ
“ตัวร้อนมากเลย เดี๋ยวไปนอนพักแล้วทานยาดีกว่านะ”
ยังไม่ทันที่คุณดาราจอมซนจะได้ขยับไปตามที่ใจคิด ฝ่ามือใหญ่ก็แตะลงมาบนหน้าผากมนเบาๆจนฮยอกแจได้แต่ยืนนิ่ง ดวงตาคู่สวยมองคนตรงหน้าก่อนจะหลุบตำลงเมื่อรู้สึกว่า
...มันอบอุ่น...
หมับ!
“คุณทำอะไร...”
“นิ่งๆ ไม่สบายทำไมไม่บอก ทำไมปล่อยไว้แบบนี้ถ้าฉันไม่มาหาจะรู้ไหม”
เสียงทุ้มบ่นออกมายาวเหยียด แขนแกร่งช้อนอุ้มคนที่ยืนอยู่ขึ้นมาแนบอก ขายาวก้าวเร็วๆไปทางบ้านหลังใหญ่อย่างรีบร้อน โดยที่ไม่ได้ฟังเสียงห้ามของคนในอ้อมกอดเลยสักนิด
.
...
“ป้าเซบินครับ ช่วยมาเช็ดตัวให้ทีนะครับ”
ซีวอนที่เดินมาหยุดในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ตะโกนสั่งคนเก่าแก่ของบ้านเสียงดัง ขายาวรีบก้าวขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ก่อนจะตรงไปในทิศทางของห้องนอนตัวเอง ในอ้ออมแขนก็ช้อนอุ้มคุณดาราตัวเล็กมาตลอดทางในแบบที่พอเซบินเห็นอาการแบบนั้นของฮยอกแจรีบตามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง
“แดดเมื่อวานแน่เลย ในนี้น่าจะพอมียาบ้างนะ”
ซีวอนประคองคนป่วยให้นอนลงบนเตียงสีเข้มหลังใหญ่ในห้องนอนตัวเอง มือใหญ่เริ่มหาของที่ต้องการไปทั่วห้อง เสียงทุ้มบ่นเบาๆอย่างเป็นห่วง ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเจอชุดกล่องยาพกพา
“นอนก่อนเลยนะ เดี่ยวป้าเซบินมาเช็ดตัวให้ เดี๋ยวฉันมาเข้าใจไหม”
ซีวอนหันมาสั่งคนที่ลุกขึ้นนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง เสียงทุ้มดัดให้ดุขึ้นเมื่อเห็นว่าฮยอกแจทำท่าจะลุกตามเขาออกมา ขายาวก้าวผ่านไปทางประตูห้องก่อนจะเดินหายไป
.
...
ซีวอนลงมาจัดการอาหารมื้อแรกสำหรับคนป่วยในห้องครัวของบ้าน มือใหญ่จัดการกับเครื่องครัวที่วางเอาไว้อย่างชำนาญจนเริ่มได้ข้าวต้มน่ากินออกมาชามโต
กลิ่นหอมอ่อนๆของข้าวต้มหมูชามใหญ่ทำให้ดวงตาคู่สวยค่อยลืมขึ้นช้าๆ กลุ่มผมสีม่วงอ่อนที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาค่อยๆขยับทีละนิดเพื่อสำรวจทิศทางโดยที่ยังไม่ยอมออกมาจากใต้ผ้าห่มเลยด้วยซ้ำ
“มากินข้าวกินยาก่อนนะ ตื่นเร็ว”
เสียงทุ้มดังมาจากหน้าประตูห้องทำให้ฮยอกแจหันไปมองตามทิศทางของเสียง มือใหญ่ยกชามข้าวต้ม และแก้วน้ำสำหรับกินยามาวางไว้ตรงโต๊ะเล็กๆใกล้กับเตียง ใบหน้าหล่อส่ายหัวน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนบนเตียงยังคงไม่ลุกขึ้นมา ดวงตาใสแจ๋วที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมามองมาทางซีวอนอย่างอ้อนๆ
“ผมไม่หิว”
เสียงหวานดังอู้อี้ในผ้าห่มเบาๆ มือเล็กกำผ้าห่มที่อยู่แถวช่วงใบหน้าแน่นขึ้น ก่อนจะจ้องซีวอนอีกรอบด้วยแววตาออดอ้อนที่ขนาดอีทึกยังยอมตามใจ
แต่คงใช้ไม่ได้กับคุณเจ้าของฟาร์มที่ยืนมองอยู่ มือใหญ่เพียงแค่ดึงผ้าห่มออกไปเบาๆ ก่อนจะเริ่มจัดการเด็กดื้อในชุดนอนตัวใหญ่ของเขาให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆ
แขนแกร่งซ้อนหลังของคุณดาราขึ้นมาและออกแรงพยุงเบาๆ ซีวอนนั่งลงด้านข้างและเริ่มตักข้าวต้มหอมกรุ่นป้อนคนที่นั่งหน้ายุ่งอย่างไม่ชอบใจ
“ก็ผมไม่อยากกินนี่”
ใบหน้าหวานหันหนีอีกรอบ ก่อนจะเริ่มประท้วงด้วยการยื่นปากเล็กออกมาน้อยๆอย่างต้องการบอกว่าตัวเองกำลังไม่พอใจ
“ต้องกิน ห้ามดื้อ ถ้าไม่หายทีมงานจะเดือนร้อนแค่ไหนรู้ไหม”
เสียงทุ้มพูดกล่อมอีกรอบ ซีวอนก้มลงเป่าข้าวต้มในมือก่อนจะจัดการส่งมันให้คนที่เขาใช้แขนข้างหนึ่งประคองหลังไว้อีกครั้ง
“กินก็ได้”
ฮยอกแจพูดเสียงอ่อนอย่างยอมแพ้ ปากเล็กค่อยๆกลืนข้าวต้มที่ถูกใครอีกคนป้อนช้าๆเพราะไม่อยากทานอาหาร หลังจากหมดคำแรกคำต่อๆมาก็ถูกคุณเจ้าของฟาร์มจอมดุที่ชอบบังคับตักมาป้อนอีกเรื่อยๆ จนสุดท้ายมันก็หมดลง
...แต่เพราะโดนบังคับหรอกนะ ฮยอกไม่ได้หิวหรือข้าวต้มไม่ได้อร่อยสักนิด...จริงๆนะ...
“อืม ถ้านายหายฉันสัญญาว่าจะตามใจหนึ่งวัน”
เสียงทุ้มพูดต่อรองกับคนที่กำลังนอนซมเพราะพิษไข้อย่างปลอบใจ มือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆอย่างสงสาร
“เดือนหน้าวันเกิดผม ต้องพาไปเที่ยวที่โซลด้วย”
เสียงใสของคนที่กำลังรับยาเม็ดเล็กมาถือไว้ตอบกลับอย่างรวดเร็วเหมือนไม่ทันคิดอะไรมากนัก ใบหน้าน่ารักเผลออ้อนออกมาจนคนมองอย่างซีวอนเริ่มทำตัวไม่ถูก
“กินยาแล้วนอนซะ” มือใหญ่ส่งแก้วน้ำใบเล็กให้คนบนเตียงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมหันหน้าหนีเมื่อรู้สึกว่าการตอบรับเมื่อครู่นี้ มัน...แปลกๆ
“อืม”
เสียงหวานตอบรับแผ่วเบาอย่างไม่ดื้อรั้นเพราะเริ่มรู้สึกถึงความปวดที่บีบอยู่รอบๆหัว ทันทีที่กลืนยาเม็ดเล็กเสร็จ คุณดาราจอมซนที่วันนี้ป่วยจนน่าสงสารก็นอนลงอย่างรวดเร็ว
“นอนนะ เดี๋ยวบ่ายๆฉันมาหาอีกรอบ”
ซีวอนบอกคนที่นอนเสียงเบา มือใหญ่ค่อยๆจัดผ้าห่มให้เข้าที่เข้าทาง โดยที่เตรียมจะออกไปดูงานในไร่เหมือนทุกวัน
หมับ!
“ไม่เอา ไม่ไปนะ อยู่ด้วยกัน ไม่เอาอ่ะ ฮยอกไม่ให้ไป”
แขนเล็กรีบดึงชายเสื้อคนที่ลุกขึ้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว เสียงหวานเอ่ยอ้อนออกมาไม่ยอมหยุด ใบหน้าหวานซบลงกับชายเสื้อที่ดึงเอาไว้อยู่แบบนั้นอย่างกลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว
“แต่ฉันต้องทำงาน...”
“อยู่กับฮยอกนะ ฮยอกจะไม่ดื้อไม่ซน นะ ไม่เอาอ่า ไม่ให้ไป”
คุณเจ้าของฟาร์มคนเก่งเริ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจออาการออดอ้อนของคนตัวเล็ก ดวงตาคู่คมมองท่าทางที่ซบลงกับชายเสื้อของเขาอย่างหนักใจ
“ครับๆ ฉันอยู่นี่แล้วนะ นายต้องนอนนะ จะได้หายไวๆ นอนนะครับ”
มือใหญ่วางลงบนกลุ่มผมนุ่มเบาๆ เสียงทุ้มก็พูดกล่อมคนตัวแสบที่วันนี้อ้อนเป็นเด็กๆอย่างยอมแพ้กับท่าทีแบบนั้น
...อ่า เวลาอ้อน ก็น่ารักนะเนี่ย...
จุ๊บ!
“ฝันดีครับ”
เสียงทุ้มพูดแผ่วเบาข้างหูของคนที่กำลังปรือตาลง จมูกโด่งกดจูบลงบนหน้าผากมนที่ร้อนด้วยพิษไข้เบาๆเหมือนต้องการปลอบคนที่กำลังจะหลับแบบนั้น
สุดท้ายซีวอนก็ยอมหยุดงานทุกอย่างของวันและนั่งบงลนเก้าอี้ข้างเตียงอยู่แบบนั้น มือใหญ่กำมือเล็กเอาไว้แน่นจนเริ่มชื้นเหงื่อโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะดึงหนีสักนิด
.
...
........
“คุณซีวอนคะ”
เสียงของเซบินดังขึ้นเบาๆในเวลาเย็น มืออวบสะกิดคนตัวใหญ่ที่เผลอนั่งหลับบนเก้าอี้ช้าๆ แววตาของคนสูงวัยเหลือบมองมือที่กุมกันไว้แน่นของทั้งสองอย่างเริ่มเดาอะไรหลายๆอย่างได้
“ครับ”
“ป้าจะมาเช็ดตัวให้คุณฮยอกแจอีกรอบนะคะ คุณซีวอนจะทำเองไหมคะ” เซบินถามอย่างไม่แน่ใจ มืออวบส่งผ้าขนหนูที่บิดน้ำแล้วให้ซีวอนตัดสินใจ
“เอ่อ เดี๋ยวผมขอไปจัดการอาหารเย็นดีกว่าครับ คืนนี้เดี๋ยวให้เขานอนที่นี่เลยแล้วกันครับ เดี๋ยวผมเอาข้าวขึ้นมาให้เอง”
เสียงทุ้มพูดออกมาเบาๆเพราะกลัวคนที่หลับสนิทจะตื่น คนตัวโตลุกจากเก้าอี้ช้าๆก่อนจะเริ่มบิดตัวไล่ความเมื่อยขบนิดๆ ขายาวก้าวออกไปจากห้องนอนกว้างเพื่อทำตามที่บอกเอาไว้
โดยที่มีเซบินมองตามอย่างชอบใจ รอยยิ้มรู้ทันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนสูงวัย ก่อนจะส่ายหัวกับอาการของคนที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กช้าๆ
“ขนาดนี้แล้ว ป้าว่าชอบคุณตัวแสบแล้วล่ะค่ะ”
...แต่ก็นะ คนอย่างคุณซีวอนเป็นแบบนี้แหละ...
.
..
ฝ่ายคุณเจ้าของฟาร์มที่โดนพูดถึงก็เร่งจัดการอาหารของทั้งตัวเองและคนป่วยอย่างรวดเร็ว มือใหญ่เริ่มชิมซุปเห็ดรสนุ่มอีกรอบก่อนจะจัดการตักใส่ชามใบโต
“หายแล้วนายต้องมาขอบคุณฉันนะ”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่แววตาคมกลับปกปิดความห่วงใยไว้ไม่มิด ขายาวรีบก้าวพาตัวเองไปทางห้องนอนเพื่อเอาอาหารไปให้คนป่วยที่ดูจะไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่นักอีกรอบ
ก๊อก ก๊อก!
“ป้าครับ เดี๋ยวเช็ดตัวเสร็จช่วยเอาข้าวให้เขากินด้วยนะครับ ยาผมก็วางไว้แล้วนะ เดี๋ยวผมขอไปจัดการงานสักพักนะครับ”
ซีวอนเคาะเรียกคนที่อยู่ในห้อง เสียงทุ้มสั่งงานเข้าไปเพราะรู้ว่าตอนนี้เซบินยังคงวุ่นวายอยู่กับการเช็ดตัวคนป่วย โดยไม่ลืมกำชับเรื่องยาอีกรอบ
คุณเจ้าของฟาร์มเดินออกไปตรวจความเรียบร้อยของวันรีบกลับเข้ามาในบ้านหลังใหญ่อย่างเร่งรีบ อาหารมื้อเย็นก็โดนจัดการอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบไปดูอาการของคนป่วยที่เซบินบอกว่าหลับไปอีกรอบอย่างเป็นห่วง คนตัวโตรีบอาบน้ำทำความสะอาดตัวเองอย่างกลัวว่าจะมีเชื้อโรคติดมาหาคนป่วย
“ถึงจะแสบไปนิด แต่หายไวๆเถอะนะ”
ซีวอนพูดกับคนที่นอนอยู่บนเตียงของเขาเสียงเบา มือใหญ่ลูบผมนุ่มเบาๆเหมือนปลอบโยน โดยที่ฮยอกแจก็เต็มใจที่จะซบลงกับฝ่ามืออุ่นๆนั้นอย่างไม่รู้ตัว
“ฝันดีนะ”
เสียงทุ้มกระซิบเบาๆริมใบหูเล็กของคนป่วย ร่างสูงของคุณเจ้าของฟาร์มค่อยๆนอนลงข้างคนที่หลับตาพริ้มอย่างระวังไม่ให้รบกวนการนอนของอีกคน มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมนุ่มในมือไปเรื่อยๆอย่างรู้สึกว่ามันผ่อนคลายไม่น้อยที่มีคนตัวเล็กนอนอยู่แบบนี้
...และฉันก็คงฝันดีเหมือนกันนะ ตัวแสบ...
100%
Talk: ลง 9/05/15
ย้ายทีมกันมั่วเลย555 เอามาเสิร์ฟ มิ้นหายไปหลายวันเพราะสอบจ้า เดี๋ยวจะไปฝึกงานแล้วเหนื่อยแน่เลย^^ เอาล่ะ คุณดาราป่วยอ่ะ ฉงฉานนน ปล.ไม่ต่องเรียกว่าไรต์น้อเรีกมิ้นพอ ชู้บ!-3-
มีเรื่องจะบอกว่าเด็กฟาร์มอาจจะรวมเล่มนะคะ แต่ยอดต้องถึง20ซึ่งน่าจะยากมาก เนื้อเรื่องน่าจะอยู่ที่250หน้า(ยังทำตอนพิเศษไม่จบและแต่ละตอนยาวมาก)รวมตอนพิเศษที่มีทั้งในเว็บนอกเหนือจากเว็บอีกราคา200โดยประมาณอยู่ที่จำนวนคนสั่ง และก็ของแถมที่มิ้นน่าจะทำมือให้เองทั้งหมด สนใจบอกไว้ได้น้าT^T
สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกแฟนคลับ รักคนอ่านทุกคนเลยนะ^^รักเอสเจสุดๆ
มิ้นมีเฟสแล้วอย่างลืมช่วยไลค์เป็นกำลังใจหน่อยนะ จิ้ม!
#ฟิคเด็กฟาร์ม
ตอบเม้นๆ
wonhyukza (@wonhyukzaa): ร้อนสิ ฮยอกแจไม่ได้ชอบคุณซีวอนสักนิดนะ สักนิดก็ไม่มี แค่คุณซีวอนอบอุ่นเฉยๆมาอ่านต่อน้อออ^^
myboom: คุณดาราฝากมาบอกว่าไม่ได้เขินนะ แค่ร้อนจริงๆ เอาล่ะมามิ้งกันอย่างต่อเนื่องด้วยตอนนี้น้อออ
ihypha (@ihypha): คำว่าน่ารักพี่วอนพูดจนมิ้นจะพาไปจดลิขสิทธิ์แล้ว น่ารักมาก555 มาอ่านต่อไวๆน้อ
hYoX-Yoorii (@hyokyo): หวายๆนิสัยไม่ดีแอบอ่านตอนเรียน วันนั้นเราป่วยเราไม่ได้เรียน555 มาอ่านต่อไวๆน้า อาจจะเขินไม่เท่าตอนที่แล้วน้อ
MiNiEun (@choihaneul): ฮยอกแจน่ารักน้อออ ใครบอกฮยอกแจไม่น่ารักใจร้ายมากเข้าใจไหมคุณชเว555 มาอ่านตอนนี้ต่อไวๆน้อ
lapetite (@opor-opor): จริง คุณดาราน่ารักมานานแล้ว คุณชเวอ่ะมัวแต่ดุเอง เอาล่ะมาอ่านต่อเร็วๆๆน้า
lovely berry: หวานพอไหมหรือยังไง เอาล่ะเราจะมิ้งต่อเนื่องเพราะคุณชเวเริ่มรักล้าววว มาอ่านต่อเร็วๆ
PumpkinViLLa (@pumpkinvilla): นี่เขินแทนอึนป่ะเนี่ยพิมพ์วนไปหมดแล้ว555 มาอ่านต่อเร็วๆน้า ตอนนี้ก็ตัลลั่ค
lovenevermild (@loveside): แค่เริ่มๆชอบเองยังไม่มีอะไรเลย เรามาลุ้นกันต่อดีกว่าน้า^^
Panisara Thantalechol (@phen-19842): งั้นมิ้นขอเป็นยามี่ได้ไหม อยากให้วอนอุ้มแล้วคุณดาราเล่นอ่ะ >///< มาอ่านต่อดีกว่าน้อออ
Blue Opal (@irin_irinlada): ทำไมเปลี่ยนทีม ไม่รักคุณชเวแล้วเหรอ แอบชมเยอะอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ก็มิ้งน้า^^
Angle: กิ้วๆๆอยากให้ฮยอกแจเขินแก้มระเบิดมากๆๆเลย ชอบT^T เอาล่ะเราจะมารับความมิ้งเข้าเลือดอย่างต่อเนื่อง
pungsj13 (@pungsj): โง้วววว ขอบคุณที่เขินขนาดนั้นน้อออ แสดงว่าอยู่ทีมวอนสินะ เอาล่ะมามิ้งกันต่อเนื่องเลย!
0704wonhyuk (@0704wonhyuk): เดี๋ยวนะ แท็กแรกก็เข้าข้างฮยอกแจ แต่อยู่ทีมคุณชเวนี่5555 มาอ่านต่อดีกว่าน้ออออ
hyuk4ever: หูยยย เสียดาย มาอ่านก่อนมิ้นอัพไปไม่กี่ชั่วโมงเองT^T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล.รวมเล่มก็น่าสนใจนะ แต่ใกล้ทำแล้วค่อยถามอีกทีนะ ขอดูงบประมาณส่วนตัวก่อน
พอป่วยละอ้อนวอนใหญ่เลยนะฮยอก งื้อออออออออออ
เจอเข้าแบบนี้ไม่ว่าใครก็ทนไม่ได้ เนอะๆๆ 5555555
พี่ซีวอนดีมากเลย ปลื้มมมมมม
แล้วก็ตอนป้าเซบินเรียกซีวอนอ่ะ ต้อง "ซีวอนคะ" ป่ะ "ซีวอนค่ะ" มันแปลกๆ คุณไรท์
ส่วนเรื่องรวมเล่มนี่แอบน่าสนใจ เพราะเราหลงเรื่องนี้มาก น่าร้ากกกกกก
แต่เราขอดูความจนในช่วงนั้นก่อนนะ 555
อ่อ วันนี้ไม่อ่านตอนเรียนนะเออ ^_____^