[[Exo-Apink]] dA-PINK Stories

ลำดับตอนที่ #2 : It's Girl..................EP 01

- It's Girl  01 - 


 

โรงเรียนมัธยมพยองเซง
ชมรมอ่านหนังสือ


“รุ่นพี่คะ” ซนนาอึนหันไปตามเสียงเรียกจากรุ่นน้องผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไป ดวงตาโตจากใบหน้าสวยทำให้รุ่นน้องเหล่านั้นเกิดอาการเขินอายจนต้องพูดจาตะกุกตะกักอย่างช่วยไม่ได้ “อันนี้ เอ่อ รุ่นพี่ เอ่อ รุ่นพี่นาอึนทำกระดาษตกค่ะ”

“อ่ะ” นาอึนรีบกวาดสายตามองพื้นสีขาว ก่อนจะรีบก้มลงเก็บเศษกระดาษที่เธอทำหล่น
“ขอบใจมากเลยนะ” แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมาขอบคุณรุ่นน้องคนนั้นพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน

นาอึนหันมาสนใจหนังสือเล่มหนาในมือของตัวเองต่อ ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบบางเบาของเหล่ารุ่นน้องผู้หญิงกลุ่มนั้น
 

'สวยจังเลย รุ่นพี่นาอึนสวยที่สุด'
'ใจดีด้วย เวลาเดินก็สวยสง่า เวลานั่งก็อ่อนโยนละมุนละไม'
'อย่างกับนางฟ้าเลยอ่ะ'

ปลายคิ้วสวยบนใบหน้ากลมขมวด ทันทีที่คำว่านางฟ้าลอยมาเข้าหู
นาอึนไม่เคยชอบที่ใครต่อใครต่างพูดจาถึงเธอว่า เธอสวย เธอดูดีอย่างนั้นอย่างนี้ หากนั้นก็ยังเป็นสิ่งที่พอจะรับได้ แต่ถ้าจะบอกว่าเธอสวยและแสนดีเพียบพร้อมราวกับไม่ใช่มนุษย์ นั้นคือสิ่งที่รับไม่ได้ 

ซนนาอึนก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่หน้าออกจะกลมๆ เหมือนลูกชิ้น แล้วยังจะขี้แย ชอบงอแง ขี้หงุดหงิด ชอบเอาแต่ใจ ขี้งอน ชอบประชดประชัน หัวก็ไม่ดี จำบทเรียนไม่เคยได้ จำได้แต่เรื่องไร้สาระ ใจแข็ง ไม่เป็นมิตรกับคนทั่วไป นาอึนไม่มีเพื่อนสนิทในชมรม ไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนสนิทในห้องเดียวกัน...

นี้นะเหรอ คนที่เป็นเหมือนนางฟ้า

นาอึนถอนหายใจออกมา...ขนาดเธอไม่ชอบให้รุ่นน้องเหล่านั้นพูดเรื่องพวกนี้ เธอยังไม่กล้าเข้าไปบอกกล่าวอะไรเลย ซนนาอึนก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ชอบคิดเล็กคิดน้อยแล้วก็คิดไปเองคนเดียวโดยที่ไม่เคยมีความกล้า ความสามารถจะไปต่อกรกับใครได้ ใช่แล้วละ เธอเป็นแค่คนขี้ขลาดคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง

'สารภาพรักอะไร แกเป็นผู้หญิง...แกจะไปสารภาพรักกับรุ่นพี่นาอึนได้ยังไง'
'ไม่ใช่ ไม่ใช่...ฉันหมายถึงว่า ถ้าฉันสวยเหมือนรุ่นพี่นาอึน แล้วไปสารภาพรัก ผู้ชายที่ไหนก็ไม่มีทางปฏิเสธฉัน'
'อ่อ...'
'แน่นอนอยู่แล้วแหละ สวย น่ารักขนาดนี้ ตอบตกลงทันทีตั้งแต่วินาทีแรกแน่นอน'
'เอ๋! แม้ว่าอาจจะไม่ได้ชอบ ไม่ได้รักก็จะตอบตกลงงี้เหรอ'
'โหยยยย หน้าแบบนี้ใครจะไม่ชอบ บ้ารึเปล่า...'
'แต่รุ่นพี่นาอึนไม่สารภาพรักกับใครหรอก มีแต่คนมาสารภาพรักมากกว่า'
'อืมมมม นั้นต่างหากเรื่องจริง เมื่อไรจะมีคนที่รุ่นพี่นาอึนยอมตอบตกลงด้วยสักทีนะ นี้ใครไปสารภาพก็โดนปฏิเสธหมด'

สมาธิในการอ่านหนังสือของนาอึนสะดุดลงอีกครั้ง...ปลายคิ้วสวยขมวดโดยไม่ได้ตั้งใจอีกหน..

สารภาพรักเหรอ ซนนาอึนก็สารภาพไปแล้วนิ และผู้ชายคนนั้นก็ตอบตกลงเสียด้วย
มือเล็กยกโทรศัพท์เคลื่อนที่จอใหญ่ขึ้นมาเปิดโปรแกรมสนทนา ก่อนจะเริ่มพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป



[ซนซน] : โอ้ปป้ามาถึงที่ชมรมบาสรึยังคะ

[ลู่หาน] : ถึงแล้ว

[ลู่หาน] : แต่วันนี้ถึงคิวชมรมวอลเล่บอลใช้โรงยิมนะ

[ซนซน] : อ่อค่ะ แสดงว่าซ้อมกันที่สนามกีฬาสินะคะ

[ลู่หาน] : ใช่ครับ

 

นาอึนยิ้ม ให้กับบทสนทนาทางข้อความที่แสนสั้นนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันพิเศษตรงไหน ถึงได้ทำให้เธอมีความสุขได้มากมาย อาจจะเป็นเพราะการตอบกลับที่แสนรวดเร็วจากชายหนุ่ม หรืออาจจะเป็นเพราะการที่เธอได้เรียกเขาว่าโอ้ปป้า...


ไม่รู้ละ รู้แค่เพียงว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้ทำให้เธอมีความสุขมากมายก็เพียงพอแล้ว...



แล้วทำไมใครต่อใครถึงยังไม่รู้ว่าซนนาอึนมีแฟนแล้วนะ...วันนี้ครบรอบหนึ่งอาทิตย์แล้วด้วย...
ครบรอบแบบนี้ต้องมีอะไรพิเศษรึเปล่านะ...
คนหน้ากลมเริ่มกัดริมฝีปากตัวเองเพราะพยายามใช้สมองในการครุ่นคิด...หัวใจดวงเล็กๆ เต้นระรัวยามนึกหวังไปว่าเขาคนนั้นอาจจะทำอะไรๆ ให้กับวันครบรอบวันนี้

ก่อนจะละความคิดเหล่านั้นไปอย่างง่ายดาย
ไม่มีทางหรอก เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะเก็บมาคิดนะ...
รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าสวยอย่างมีความสุข เพราะมันก็ไม่ผิดอะไรนี้น่า ถ้าไม่คิดเล็ก คิดน้อย ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่กำลังมีความรักนะสิ

 

“อนนี่ อนนี่ๆ”คิมนัมจู เด็กปีหนึ่งที่ร่าเริงที่สุดในชมรมอ่านหนังสือ วิ่งเข้ามาวางสมุดเล่มใหญ่เล่มหนึ่งลงตรงหน้านาอึน หัวฟูๆ ของนัมจูยุ่งเหยิง ดวงตาโตเบิกกว้างเรียกร้องความสนใจ “อนนี่ดูนี้สิ ฉันเจอมันบนโต๊ะท่านประธาน”
 

เพราะนาอึนไม่เคยเข้าหาใคร ดังนั้นแล้วคนที่จะเข้าถึงเธอได้จึงต้องเป็นบุคคลพิเศษสักหน่อย
หนึ่งในนั้นก็คือ คิมนัมจู รุ่นน้องผู้มีอัธยาศัยดีเป็นพิเศษคนนี้ ดูเหมือนเริ่มจะสนิทกับนาอึนมากขึ้นทุกที...
มากขึ้นจนเธอสามารถไหว้วานให้เด็กสาวทำอะไรต่อมิอะไรให้
 

“ย๊า...ไปหยิบมาได้ยังไง เอาไปคืนเดี๋ยวนี้เลย”นาอึนทำเสียงดุ นิ้วเรียวๆ จิ้มลงไปบนสมุดเล่มใหญ่เล่มนั้น
“เอ๋...”
“แล้วก็ฝากบอกท่านประธานด้วยละว่า วันนี้พี่ขอกลับก่อน”
“เอ๋....มีธุระเหรอคะ”
“ใช่ ตอนแรกมีธุระตอนหมดคาบชมรม แต่ตอนนี้มีธุระด่วนอีกอย่างเข้ามาเลยต้องรีบไปทำก่อนนะ”
“เอ๋...”
“ไปละนะ ฝากด้วยละนัมจู”
“เอ๋...”นัมจูได้แต่อ้าปากค้าง มองดูรุ่นพี่คนสวยเก็บของใส่กระเป๋า ลุกออกจากโต๊ะ เดินออกจากห้องชมรมไป

โดยไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะคนอัธยาศัยดี อารมณ์ดีตลอดเวลา สามารถเปลี่ยนเรื่องที่ตัวเองสนใจได้ในทันที

นัมจูหันไปหาโต๊ะถัดไป ที่มีเพื่อนๆ ของตัวเองนั่งรวมกันอยู่ แล้วเริ่มสร้างเรื่องสนุกเรื่องใหม่ขึ้น
“ย๊า!!! พูดเรื่องสารภาพรักกันอยู่ใช่ไหม อันนี้ๆ เลย ฉันมีข่าวที่ยังไม่ได้กรองมาขยายละแก๊!!”
“อะไร!! เรื่องอะไร...”
“ลีเฮยริ นักบาสตัวโรงเรียนที่อยู่ห้องเดียวกับฉันนะ นางไปสารภาพรักกับลู่หานโอ้ปป้าละ”
“จริงดิ!!”
“โอ้ยยย น่าอิจฉาชะมัด นักบาสสาวกับรุ่นพี่ผู้ฝึกสอน”
“แล้วเป็นยังไงบ้าง สมหวังไหม หรืออกหัก”
“ไม่รู้วะ”
“โหย...อะไรเนี้ยคิมนัมจู รายงานข่าวก็รายงานไม่ครบ”
“แหม ก็ไม่ได้สารภาพรักกันที่หลังโรงอาหารนี้น่า ไปสารภาพที่ไหนก็ไม่รู้ สัญญาณการติดต่อจากภาคสนามเลยติดๆ ขัดๆ”เด็กสาวหัวฟูทำท่าถือไมโครโฟน มืออีกข้างแตะไปที่ใบหูประกอบคำพูดราวกับว่าตนเองเป็นผู้สื่อข่าวจริงๆ

ก่อนจะเปลี่ยนใบหน้ากระฉับกระเฉงให้กลายเป็นเหงาหงอย เสียงถอนหายใจดังมาเบาๆ แต่ทุกคนบนโต๊ะก็ยังได้ยิน  “ เมื่อกี้ก็ว่าจะฝากนาอึนอนนี่ไปถามรุ่นพี่อึนจีผู้จัดการชมรมบาสสักหน่อย เห็นว่าสนิทกัน เสียดายอนนี่มีธุระด่วน”
เสียงถอนหายใจเพราะความเสียดายจากทุกคนบนโต๊ะจึงดังตามมา
“เอาเป็นว่า ข่าวนี้นะจ๊ะ ยังไม่กรองนะจ๊ะ ยังไม่กรอง ยังไม่คอนเฟริมด้วย แค่บอกไว้เป็นวิทยาทาน”
นัมจูไม่รอช้า รีบสะบัดผมฟูๆ ก่อนจะเริ่มรายงานข่าวเรื่องใหม่ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ...

.
.
ระหว่างที่สองขาไม่ยาวรีบก้าวยาวๆ ซนนาอึนก็รีบกดส่งข้อความหาคนที่เธอรักเพื่อเป็นการบอกกล่าวล่วงหน้า
[ซนซน] : ลู่หานโอ้ปป้า วันนี้ฉันเลิกชมรมเร็วละคะ

คำว่า อ่าน ไม่ปรากฏให้เห็นในทันที นาอึนจึงเข้าใจในทันทีเช่นกันว่าชมรมบาสเกตบอลคงเริ่มซ้อมแล้ว ทำให้ชายหนุ่มไม่มีเวลาสนใจโทรศัพท์...เธอเลิกส่งข้อความ เก็บโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองลงกระเป๋า ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะนาอึนน่าจะไปถึงสนามกีฬาก่อนที่ลู่หานจะมีโอกาสได้อ่านข้อความเสียอีก...

สองขาไม่ยาวรีบก้าวยาวๆ มากขึ้น เมื่อบรรยากาศรอบด้านอยู่ดีๆ ก็มืดครึ้ม ท้องฟ้าเบื้องบนก็เปลี่ยนเป็นสีเทาดูหนักอึ้งราวกับจะถล่มลงมา


.......................................................................