ตอนที่ 11 : บทที่9 : หงุดหงิด
บทที่9
**********STOP**********YOUR**********LOVE**********
ภายในห้องทำงานใหญ่ของรองประธานบริษัทส่งออกอันดับต้นๆของประเทศ ที่ปกติมักจะมีเสียงโวยวายของคุณเลขาคนเก่งกับเจ้านายจอมกวนดังออกมา ตอนนี้กลับเงียบ เงียบจนคนที่ต้องมาติดต่องานหลายคนหลีกเลี่ยงกัน
“คุณจุนฮยองคะ ท่านประธานให้เอาสรุปการประชุมมาให้ค่ะ”
ร่างอวบของเลขาส่วนตัวประธานบริษัทส่งเอกสารแฟ้มใหญ่ให้คนที่นั่งทำงานเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าดูไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ
“ป้าครับ ฮยอนซึงมาทำงานหรือยังครับ”
มือใหญ่รับเอาเอกสารบนโต๊ะมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว แต่กลับถามถึงใครอีกคน ที่ตอนนี้ไม่ได้มากวนเขาถึงสองวันแล้ว
“ยังค่ะ...”
“จุนคะ โฮยอนมาหาค่ะ”
เสียงแหลมเล็กดังขึ้นขัดบทสนทนาคนสองคนในห้องขนาดใหญ่ รูปร่างสมส่วนในชุดเดรสรัดรูปสีดำก้าวยาวๆตามส้นสูงแหลมๆจนเสียงดังไปทั่วห้องอย่างน่ารำคาญ ก่อนจะเกาะเข้าที่แขนของคนที่นั่งเซ็นเอกสารอยู่อย่างไม่สนใจหญิงสาวคราวแม่ที่ยืนอยู่นัก
“ผมกำลังยุ่งครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า” จุนฮยองปลดมือที่เกาะแขนอยู่เบาๆอย่างพยายามรักษามารยาทเอาไว้ มือใหญ่เปิดแฟ้มเอกสารโดยที่ไม่ได้สนใจคนตรงหน้าสักนิด
...น่ารำคาญ...
“ไปทานข้าวกันค่ะ เที่ยงแล้ว นะคะ โฮยอนเอาเอกสารมาให้บริษัทจุนพอดี แล้วมันก็เที่ยงพอดีเลยค่ะ”
เสียงเล็กที่ดัดให้อ่อนหวานพูดอ้อนเบาๆ มือเล็กเขย่าแขนคนที่นั่งอยู่ไหยุดอย่างเอาแต่ใจ
“ครับ....ขอบคุณครับคุณป้า”
จุนฮยองลุกขึ้นโค้งให้คนอาวุโสกว่า ขายาวก้าวผ่านหญิงสาวในชุดเดรสแบบไม่สนใจมากนัก จนคิม โฮยอนที่ยืนอยู่ต้องวิ่งตามไปอย่างตกใจกับท่าทาง
“อ้าว พี่จุน ไปกินข้าวเหรอ โยไปด้วยดีกว่า”
โยซอบที่กำลังจะมาชวนจุนฮยองไปกินข้าวตามปกติถามอย่างสงสัย แต่พอเห็นคนที่เดินตามออกมาก็เกาะแขนพี่ชายตัวเองแน่นก่อนเดินนำออกไป
“อ้าว ผมเพิ่งเห็น สวัสดีครับคุณโฮยอน...พี่จุนไปดีกว่าโยหิวแล้ว”
โยซอบทักทายคนที่เดินตามมาอย่างแทบจะไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาอ้อนพี่ชายของตัวเองอีกรอบ
.
...
......
.........
ร้านอาหารอิตาลี่กลายเป็นที่แรกที่จุนฮยองคิดว่าผิดพลาดมากๆในมื้อนี้ จากการที่โฮยอนเป็นคนเลือกร้าน เจ้าตัวกลับเลือกที่นั่งที่เด่นที่สุด เห็นง่ายที่สุด และยังทำตัวเรื่องมากจนคนทั้งร้านมองเขาเป็นตาเดียว
“ฉันสั่งสลัดน้ำใสนะ น้ำครีมแบบนี้ก็อ้วนพอดีสิ ไปเอามาใหม่ บริการแบบนี้โง่หรือไง”
“โฮยอน”
เสียงทุ้มของจุนฮยองพูดขัดคนที่กำลังโวยวายใส่บริกรตรงหน้าอย่างไม่พอใจ เสียงเล็กที่กำลังโวยวายเสียงดังเงียบลงอย่างรู้ตัว จนจุนฮยองก้มลงไปทานอาหารตรงหน้าเงียบๆอย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก โยซอบที่มาด้วยกลับปวดท้องจนเจ้าตัวรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำแทน
...ตอนนี้เขาเลยอยู่กับเจ้าของเสียงโวยวายน่ารำคาญแทนนะสิ...
“จุนคะ แต่โฮยอนไม่ผิดนะ เราจ่ายเงินเขาต้องบริการเราสิ” ความเอาแต่ใจของคนตรงหน้ากำลังทำให้จุนฮยองหยุดทานอาหารตรงหน้าอีกรอบ
“แต่คุณสั่งไปแบบนั้น เขาก็เอามาเสิร์ฟ แล้วโวยวายทำไม”
“จุนคะ” โฮยอนพูดขึ้นเสียงดังอย่างตกใจ
...ไม่เคยมีใครขัดใจเธอสักคนชีวิตนี้...
“ผมอิ่มแล้ว”
จุนฮยองจัดการวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะอาหาร ขายาวก้าวผ่านผู้หญิงตรงหน้าไปอย่างไม่สนใจกับท่าทางขัดใจแบบเห็นได้ชัดอย่างนั้น
...น่ารำคาญสิ้นดี...
“พี่จุน เฮ้ย รอโยด้วย”
โยซอบที่กำลังเดินเข้ามารีบตามพี่ชายไปอีกทางอย่างเดาอารมณ์ไม่ค่อยถูก
...คือ สองสามวันมานี่ พี่จุนโคตรน่ากลัวเลยเถอะ...
.
...
......
...........
กึก!
“ฮยอนซึง”
จุนฮยองหยุดอยู่กับที่ทันทีที่เห็นคนตรงหน้า ใบหน้าสวยหวานที่ปกติมักจะทำหน้าตาอวดเก่งใส่เขากลับดูซูบลงจนน่าเป็นห่วง ร่างกายบอบบางภายใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ทำให้จุนฮยองเผลอเอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือคนตรงหน้าเอาไว้
พรึ่บ!
“คุณเป็นใคร”
เสียงทุ้มดุดันพูดขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ที่ปัดมือของจุนฮยองทิ้งออกไปจากฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว ดูจุนที่ปกติมักจะมีแววตาใจดีเสมอมองคนที่ยุ่งกับน้องชายเขาอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่
...เขารู้ว่าฮยอนซึงไม่ได้อยากเจอ จากท่าทางน้องก็รู้แล้ว...
“นายเป็นใคร!”
จุนฮยองที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วถามคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจ กับท่าทางห่วงใยฮยอนซึงแบบนั้น
...แบบที่ฮยอนซึงเองก็ยอมคนๆนั้น...
“พี่ กลับกันเถอะ นะ”
มือเล็กดึงแขนพี่ชายให้ก้าวเดินไปอีกทางเร็วๆเพราะเห็นอีกสองคนที่กำลังเดินเข้ามา ทั้งโยซอบที่ฮยอนซึงยังไม่กล้าคุยด้วย กับโฮยอนผู้หญิงที่จุนฮยองไม่เคยว่าอะไรเลย
“ประคองกับแบบนั้น ไม่อายฟ้าอายดินเลยนะ หน้าด้าน!”
โฮยอนพี่ไล่หลังอย่างเหยียดๆ ริมฝีปากสีแดงสดเหยีดลงอย่างไม่ชอบใจ มือเรียวเกาะแขนจุนฮยองที่เธอเดินตามมาทันอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะสบตากับฮยอนซึงที่ยืนอยู่ไม่ไกล
...เธอต้องชนะ...
“เงียบเลยถ้าคุณไม่รู้อะไร พี่จุนใจเย็นนะ เอายัยนี่ไปเก็บ โยไปเอง”
โยซอบวิ่งตามดูจุนกับฮยอนซึงที่เดินไกลออกไปอย่างรีบร้อน มือเล็กลูบไหล่คนเป็นพี่อย่างปลอบใจ พร้อมกับทำท่าสัญญาว่าเขาจะคุยกับฮยอนซึงให้
...ก็ถ้าพี่จุนไปตอนนี้ หวา นายนั่นอัดกลับมาแน่...
ความคิดของคนที่เดินให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาสั้นๆจะก้าวได้ จนมาถึงรถเบนซ์คันใหญ่สีดำ
ปัง!
“นี่คุณดูจุน ผมไปด้วย กลับด้วยไม่รู้แหละ”
โยซอบรีบเปิดประตูรถยนต์คันใหญ่ขึ้นไปนั่งเบาะหลังอย่างรวดเร็ว ในแบบที่ดูจุนแทบจะลงมาลากออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะว่า...
“ไม่เป็นอะไรหรอกพี่จุน โยไม่ทำอะไรหรอกน่า”
ฮยอนซึงส่งยิ้มให้น้องชายคนสนิทอีกรอบ ก่อนจะจัดการเอาหูฟังใส่เอาไว้และหลับไปตลอดทางกลับคอนโดของดูจุน
...แค่นี้ ก็หนีได้แล้ว...
100%
**********STOP**********YOUR**********LOVE**********
Talk: ลง 29/03/15
มาแล้วววว คือมิ้นหายไปสอบมาค่ะ เอาล่ะมีคนบอกซึงน่าสงสาร ไม่จริงนะยังไม่ใช่ดราม่าขนาดนั้น และอาจจะไม่ได้มีดราม่ามากมาย แล้วเราจะไม่สร้างโฮยอนมาแค่นี้แน่ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าจะต้องทำอะไรค่ะ เรื่องนี้เน้นสนุกๆซนๆ เรามาดูดีกว่าว่ารอยหน้าโยจะทำอารายยยยย
สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับ รักทุกคนมากๆๆๆๆๆเลย^^
ไม่เม้นก็เล่นแท็กนะ #ฟิครักค่อยๆ
สองอย่างเลยก็ได้มิ้นจะได้มีกำลังใจ
ตอบเม้นๆ
Nick kies (@1234nick): งอนเราทำไมมมมม มิ้นไม่ได้ทำอะไรเลยนะ มาอ่านต่อเร็วๆๆๆ^^
NUTCHA: มันไม่ได้ดราม่าน้า ดูจุนน่ารักเนอะ มิ้นชอบสุดๆหลงรักมาก
kungkung7728 (@kungkung7728): มายาวมากกกกกกกกกกก เอาล่ะมาอ่านต่อเร็วๆ คือตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรหรอก รอตอนต่อไป มีต่ออีก^^
pinwa (@pinwaaa): ดูจุนยังไม่รู้ววว จุนฮยองเลยยังรอดอยู่5555 มาลุ้นต่อดีกว่า มาอ่านต่อเร็วๆๆๆ
yongzaaazy (@loveyongyong): 8คุณยงกำลังจะตามน้ออออออ คุณยงหาเจอแล้ว^^ มาอ่านต่อเร็วๆๆๆๆ^^
vee: มิ้นมาแล้วน้า มาอ่านต่อเร็วๆน้ออออ ขอบคุณที่ชอบน้า^^
ฟะฟ่ะฟ้ะฟ้าาา (@sasiwimon_): มาแล้วววววววว ง่ะ เราไม่ได้ดราม่าเลยนะ แค่จะทำให้ดูจุนหล่อ*ไม่เกี่ยว5555 มาอ่านต่อเร็วๆๆน้า^^
BEAUTY_DJ (@monai_0704): เอาล่ะขั้นแรกของการง้อ ส่งน้องไปไกล่เกลี่ย ยังไงดูจุนก็ไม่ทำอะไรโยแน่ๆ5555 มาอ่านต่อเร็วๆนะ^^
O W E N TM.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ต้องให้บอกโด่ววว