ตอนที่ 17 : บทที่16 : เริ่ม
บทที่16
“อ่อ พี่เยซองครับ”
ภายในร้านอาหารที่ค่อนไปทางหรูสำหรับเรียวอุค คนตัวเล็กนั่งเกร็งจนตัวแทบรีบไปกับเก้าอี้ตัวใหญ่ เสียงหวานค่อยๆพูดขึ้นช้าๆอย่างเกรงใจ เพราะอาหารหน้าตาน่าทานหลายอย่างที่วางตรงหน้าไม่สามรถดึงความสนใจจากคนที่มาได้
“อืม พี่ขอนิดเดียวนะ”
เสียงทุ้มที่ดูร่าเริงตามแบบฉบับของเยซองตอบกลับ มือใหญ่จัดการกับทรงผมของตัวเองให้เข้าที่ก่อนที่จะ...
แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับคนหน้าหล่อแสนมั่นที่ทำท่าหันด้านข้างให้กับกล้องอย่างจงใจ ริมฝีปากยิ้มน้อยๆ ดวงตาทอดมองอาหารตรงหน้า เพื่อให้ภาพที่ออกมาดูดีมากที่สุด
.
..
“พี่เยซองครับ”
เรียวอุคลองเรียกคนที่กำลังก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์เครื่องหรูอีกรอบ ดวงตาคู่สวยเหลือมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่เพิ่งจะเปิดตัวไปเมื่อไม่กี่วันก่อนอย่างสนใจ แต่เวลากว่าสิบนาทีที่อาหารทั้งหมดได้ถูกจัดวางไว้ตรงหน้าก็ทำให้เรียวอุคอดที่จะเรียกคนที่นั่งกดโทรศัพท์ไม่ได้
“อ่า เรียวอุคจะเอาอะไรเพิ่มไหม สั่งได้เลยนะ”
คนตัวโตละสายตาออกมาจากหน้าจอมือถือที่กำลังอัพโหลดรูปภาพหลายรูปอยู่เพียงนิด ใบหน้าหล่อส่งยิ้มใจดีให้กับคนเรียก
“เปล่าครับ ผมแค่...”
“อ้อ มานั่งนี่มา มาสิ”
ยังไม่ทันที่เรียวอุคจะพูดอะไรจบ เสียงทุ้มก็พูดขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ มือใหญ่ตบเก้าอี้ที่เป็นทรงโซฟาของตัวเองหลายๆรอบเพื่อเร่งคนตรงหน้า
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ถึงจะกล้าพูดมากขึ้นแค่ไหน แต่ยังไงเรียวอุคก็ยังคงเขินคนตรงหน้าอยู่ ใบหน้าหวานมองไปด้านหน้าแทบจะทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน ไหล่เล็กตั้งตรงจนเยซองได้แต่ส่ายหัวช้าๆอย่างเอ็นดู
“พี่ว่าเราถ่ายรูปคู่กันหน่อยดีกว่านะ”
น้ำเสียงอบอุ่นทำเอาคนนั่งนิ่งพยักหน้าเบาๆ มือเล็กกำกันแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูก แก้มใสเริ่มมีสีแดงนิดๆในแบบที่เจ้าตัวพยายามเก็บอาการ
“ขยับมาใกล้ๆหน่อยสิ ห่างแบบนั้นจะถ่ายยังไง”
คนหล่อสุดมั่นยังคงพูดไม่หยุด รอยยิ้มที่มีแววเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นช้าๆ ก่อนจะดึงคนที่นั่งห่างกันไม่ถึงสิบเซ็นติเมตรให้ขยับเข้ามาใกล้ จนขาขอทั้งคู่ชิดกัน
“อ่อ พี่รีบถ่ายเถอะครับ อาหารเย็นหมดแล้ว”
ใบหน้าหวานยังคงมองตรงไปด้นหน้าเหมือนไม่ได้สนใจคนข้างตัว เสียงหวานเอ่ยประโยคราบเรียบ แต่น้ำเสียงกลับสั่นนิดๆใบแบบที่เยซองพอใจ
“อะไรกัน ให้พี่ถ่ายแต่ไม่มองกล้องเนี่ยนะ มองกล้องหน่อยสิครับ”
โทรศัพท์เครื่องหรูที่อยู่ตรงหน้าทำให้เรียวอุคพยายามข่มความเขินอายที่เกิดขึ้น ดวงตาหวานหันไปมองตามที่เยซองเอ่ยท้วงอย่างต้องการรีบให้เสร็จ
...จะตายอยู่แล้ว ถ่ายสักทีเถอะครับพี่เยซอง มองตาพี่ผ่านเลนส์กล้องผมก็ทำไม่ได้...
“เอานะ..หนึ่ง...สอง...สาม”
แชะ!
ฟอด!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบของคนทั้งสอง ใบหน้าของคนหล่อแสนมั่นกลับไม่ได้มองกล้องอย่างที่คิด แต่จมูกโด่งกลับหันไปกดลงบนแก้มใสของคนตัวเล็กแรงๆ จนได้ภาพที่น่าประทับใจออกมา
ใบหน้าหวานนี่ดวงตาเบิกขึ้นอย่างตกใจ แก้มใสแดงก่ำจนน่ากลัว ประกอบกับคนตัวโตที่ก้มลงมาหอมแก้มตอนที่กดชัตเตอร์ ทำให้ตอนนี้ คิม เรียวอุค ได้แปลสภาพเป็น..ก้อนหินโดยสมบูรณ์แบบ
...โอย พี่เยซองบ้า จะตายไหมเนี่ย จะตายไหมคิม เรียวอุค...
“หอมดีนะ”
คำพูดแค่สามคำจากเยซองทำให้คนตัวเล็กหันหน้ากลับอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กย้ายกลับไปนั่งที่ตัวเองอย่างไม่รอคำพูดอะไรต่อไปสักนิด อาหารน่าทานตรงหน้ากลายเป็นที่วางสายตาที่ใหม่ของคนขี้อาย มือเล็กกำช้อนในมือจนแน่น อย่างที่เยซองได้แต่หัวเราะตามเบาๆ
...เรายังเจอกันอีกนานครับเรียวอุค...
ความคิดของเยซองที่ถ้าเรียวอุครู้เข้าคงจะวิ่งหนีไปไกล หรือไม่ก็แช่แข็งตัวเองให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยนะแหละ...
.
....
..........
.................
บนรถยนต์คันหรู ซองมินที่เพิ่งจะทานซูซิแสนแพงมื้อใหญ่เสร็จก็ค่อยๆเอนหลังอย่างสบายตัวเพราะคยูฮยอนยืนคุยโทรศัพท์อยู่นอกรถ มือเล็กลูบพุงกลมๆของตัวเองน้อยๆอย่างที่รู้สึกว่ามันแน่นมากๆ
“อิ่มๆๆ”
ปากเล็กบ่นไม่หยุดแต่ใบหน้าน่ารักกลับยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงความอร่อยของของกินหลายอย่างที่กินเข้าไป
...ทั้งซูซิ ทั้งของหวาน วันนี้คุ้มมาก!...
ปึง!
เสียงเปิดประตูเบาๆและตามมาด้วยคนหน้านิ่งที่ขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ ทำให้ซองมินที่กำลังอยู่ในท่าทางสบายรีบนั่งตัวตรงอย่างรวดเร็ว คิ้วเรียวขมวดแน่นอย่างที่รู้สึกว่าความจุกเริ่มเล่นงาน
...อยากจะนอนแผ่สุดๆ แต่ถ้าทำ มินโดนฆ่าแน่นอน ล้านเปอร์เซ็น...
“นั่งดีๆ”
“หือ?”
เสียงทุ้มพูดออกมาเรียบๆเพียงแค่นั้น ก่อนที่ซองมินจะหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าน่ารักเอียงน้อยๆอย่างพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดสั้นๆนั่น
“บอกให้นั่งดีๆ”
ใบหน้าน่ารักรีบพยักหน้าเข้าใจอย่างรวดเร็วเพราะการขยายความสั้นๆ แต่คนตัวอวบก็ยังนั่งนิ่งเหมือนเดินเพราะเข้าใจไปว่าท่านั่งที่ทำมันไม่สุภาพ
“อี ซองมิน ฉันสั่งให้นั่งดีๆ นั่งให้มันสบายๆ ฉันจะพานายไปส่งไม่ใช่พาไปฆ่า”
เสียงทุ้มที่เริ่มมีความไม่พอใจพูดออกมายาวๆ ใบหน้าคมละจากถนนมามองหน้าคนที่ยังนั่งนิ่งเพียงเสี้ยววินาทีเดียว คนมาดนิ่งส่ายหัวช้าๆเหมือนเหนื่อยใจ
“ครับรุ่นพี่”
ซองมินนั่งตาโตอย่างตกใจกับประโยคยาวๆแบบนั้น หลังเล็กค่อยๆพิงลงไปกับเบาะนั่งอย่างที่รู้สึกว่ามันสบาย ใบหน้าน่ารักแทบจะฝังลงไปด้านข้าง ดวงตาคู่โตเริ่มหลับพริ้มเพราะความสบายของมัน
“รู้ว่ากินเยอะแล้วจะจุกจะกินเข้าไปทำไมขนาดนั้น คราวหลังก็มากินอีกได้”
คยูฮยอนยังไม่หยุดบ่นคนที่ยัดซูซิเข้าไปหลายสิบจาน คนตัวโตถอนหายใจน้อยๆในแบบที่เริ่มเหนื่อยใจกับคนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าที่ควรนัก
...แต่คยูฮยอนคงจะลืมไปว่า นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขาห่วงใครมากจนบ่นเสียยืดยาวขนาดนี้...
คนโดนบ่นก้มหน้าลงอย่างจ๋อยๆ ปากเล็กขมุบขมิบตอนคำคนหน้านิ่งขี้บ่นเบาๆในแบบที่ไม่มีทางที่จะให้คนตรงหน้าได้ยินเด็ดขาด
...ครั้งหน้าอะไรเล่า แพงขนาดนั้น ชีวิตนี้ครั้งเดียวแหละ พี่คยูขี้บ่น...
100%
Talk:ลง 01/06/15
มาแล้ววววว กลับมาจากไปกับที่บ้านก็รีบมาเลย เพิ่งมีเน็ตใช้วันนี้คะ ยังไม่อาบน้ำเลย 5555 พี่คยุขี้บ่นเนอะ รู้ตัวไหมนั่น ปกติพูดทีดอกพิกุลร่วง ส่วยเย่ นายมั่นและแสบมาก*กอดแน่น มินกะอุคก็น่ารักไม่เปลี่ย เง้อววว
สุดท้าย รักทุกเม้น ทุกวิว ทุกโหวต ทุกแฟนคลับ รักคนอ่าน รักเอสเจ สุดๆเลย!
เล่น #รักร้ายเอสเจ
ตอบๆ
lapetite (@opor-opor): เรามาต่อแล้วน้า มาอ่านต่อเร็วๆๆน้ออออ ^^
lovenevermild (@loveside): เย่มั่นแต่มิ้นชอบนะ แต่งแล้วตลกดี ถ้ามีแบบนี้ในชีวิตจริงคงสนุกดี คิเฮเขามาน่ารักนะเออ คยูมินนี่นิ่งแต่เร็วมาก!
ihypha (@ihypha): คยูคงบอกว่าก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเย่เท่าไหร่พอดีกรรมเยอะ555 เย่อุคมาน่ารักๆตลกนิดๆ แต่คยูนิ่งๆแต่เร็วนะ555
pungsj13 (@pungsj): อูยมันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป บอกเลยคนอย่างเย่ได้ใจดิ ยิ่งมั่นๆอยู่^^
angle: คยูไวจริงแหละ เหมือนจะทำไปแล้วเพิ่งรู้สึกตัวงี้555 แต่เย่ อืม อ่านขื่อตอนก็น่าจะเดานิสัยกันได้T3T
ki+hae=kihae: เนอะพี่คยูแย่จริง ดุจังเลย เย่อุคก็คลายเครียดฮาๆไป^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

เดี๋ยวก็ยอมซะหรอก 5555555555
พี่เย่นี่ก็รุกจังเลยยยย
5555555555555555555
สาวๆแต่ละคนโดนรุกจางเลยย ทั้งแบบรู้ตัวและไม่รู้ตัว
จะรอลุ้นหนุ่มๆต่อนะคะ
แล้วมาอีกน้าาาา ชุฟๆ
ส่วนคยูมินนี่ก็กำลังค่อยเป็นค่อยไป (หรอ?) 55555555
ปล.คยูมีตังค์จ่ายนะมินๆ ถลุงเข้าไปยอะๆลูก อิอิ