ตอนที่ 15 : บทที่13 : คนขี้แกล้งกับคนขี้กลัว
บทที่12 คนขี้แกล้งกับคนขี้กลัว
เวลาบ่ายของวันที่คนไม่มากนักภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่ คนตัวเล็กในเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนกับกางเกงพอดีตัวก้าวเดินเร็วๆไปทางส่วนของซุปเปอร์ ใบหน้าหวานก้มมองแต่รายการของที่ต้องซื้อโดยที่แทบจะไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมาสักคน
ทงเฮเข็นรถเข็นใส่ของมาหยุดอยู่ในหน้าชั้นขายของสำหรับทำขนมอย่างคิดหนัก มือเล็กไล่ไปตามแป้งเค้กหลายชนิดเพื่อหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“อันนี้ แป้งข้าวโพด แครกเกอร์ เหลือซื้อครีมชีสสินะ”
นิ้วเล็กเคาะที่แก้มตัวเองเบาๆอย่างใช้ความคิด มือเล็กหยิบเอาของที่จำเป็นใส่รถเข็นเอาไว้ ก่อนจะเริ่มขีดรายการที่ซื้อแล้วทิ้งจากกระดาษจด
“อ๊ะ!”
เสียงหวานร้องอย่างตกใจ ดวงตาหวานหลับแน่นอย่างน่ารัก เพราะชนเข้ากับใครบางคนเข้าทันทีที่หันหลังกลับมา
“หึหึ น่ารัก”
เสียงทุ้มกระซิบริมใบหูเล็กของคนที่กำลังหลับตาแน่น มือใหญ่จับไหล่เล็กเบาๆอย่างชอบใจกับท่าทางน่ารักแบบนั้น
“คะคุณคิบอม”
ทงเฮพูดเสียงเบาทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ใบหน้าหวานก้มหลบคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว มือเล็กกำชายเสื้อเชิ้ตแน่นอย่างประหม่า
“อืม นายเห็นเป็นใครล่ะ”
คิบอมตอบกลับกวนๆ ใบหน้าหล่อยิ้มเอ็นดูคนที่กำลังทำท่ากลัวเขาอย่างนึกสนุก ความคิดอยากแกล้งมากกว่านี้วิ่งเข้ามาในสมอง
...อ่า ยิ่งเห็นยิ่งอยากแกล้ง...
ปึก!
เฮือก!
มือใหญ่เท้าลงกับชั้นด้านหลังของทงเฮทั้งสองด้านอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานหันไปมองตามเสียงที่เกิดขึ้น ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนจะก้มหน้าลงไปเหมือนเดิมอย่างทำอะไรไม่ถูก
“...”
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน คิบอมยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่กับท่าทางน่ารักๆของคนที่โดนเขาแกล้ง แต่ทงเฮกำชายเสื้อแน่นจนมันยับไปหมดเพราะความกลัว และความประหม่าหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น จนดวงตาคู่หวานเริ่มวูบไหวอย่างน่าสงสาร
“คือว่า...ผมขะขอ...ไปซื้อของนะครับ”
ทงเฮที่ทนกับความอึดอัดแบบนี้ไม่ไหวพูดขึ้นเสียงเบา เสียงหวานสะดุดอย่างกลัวที่จะต้องเอ่ยปากเหมือนไล่คนตรงหน้า
...ก็นี่คิม คิบอมเลยนะ ฮือ มีแต่คนบอกว่ากลุ่มนี้น่ากลัวทั้งกลุ่ม...
“เอาสิ”
คิบอมเพียงแค่ยิ้มนิดๆ มือใหญ่ข้างหนึ่งปล่อยจากชั้นวางของให้คนที่อยู่ในวงแขนเขาเดินออกไป คนตัวสูงยืดตัวตรงเพื่อให้มีช่องว่างระหว่างเขากับทงเฮ
“คะครับ”
ทงเฮก้มหัวขอบคุณคนตรงหน้าไวๆหลังจากพยายามออกมาจากวงแขนใหญ่ มือเล็กจับรถเข็นเตรียมจะหนีไปให้ไกลอย่างเร่งรีบ
หมับ!
“ฉันไปซื้อเป็นเพื่อนแล้วกัน”
“อ๊ะ!” ทงเฮสะดุ้งนิดๆอย่างตกใจกับมือของคนที่เพิ่งปล่อยเขา
คิบอมจับรถเข็นอยู่ใกล้ๆมือของทงเฮอย่างชอบใจ เสียงทุ้มพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติที่จะมาเดินซื้อของแบบนี้ ใบหน้าหล่อยิ้มเจ้าเล่ห์ในแบบที่ถอดมาจากซีวอนแทบจะร้อยเปอร์เซ็น
“เอ่อ...ครับ”
ทงเฮมองคนที่ย้ายตัวมาเข็นรถเข็นคันเดียวกับเขาอย่างสงสัย ดวงตาหวานมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าที่จะขัดใจคนตรงหน้า
ทงเฮเข็นรถนำคนที่เดินตามอยู่ข้างๆไปตามชั้นที่จะต้องซื้อของ คนตัวเล็กคอยชำเรืองมองคนที่เดินตามแทบจะทุกๆห้านาที เพราะไม่รู้ว่าคิบอมจะเบื่อจนเดินไปไหนแทนหรือยัง
แต่ไม่ว่าจะหันกลับมากี่ครั้งก็ยังพบแค่ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ที่ยิ้มหล่อกลับมาให้เขา ดวงตาคู่คมมองตามเขาในแบบที่ทงเฮรู้สึกแปลกๆ
.
..
“ขอบคุณครับ”
ทงเฮขอบคุณพนักงานคิดเงินตามนิสัยขี้เกรงใจ มือเล็กค่อยๆหยิบถุงหลายใบขึ้นมาถือเพื่อจะกลับไปที่ร้าน
“ฉันเอง”
สิ้นเสียงทุ้ม มือใหญ่ของคนที่เดินตามเขามาเกือบชั่วโมงก็รวบเอาทุกอย่างไปถืออย่างรวดเร็ว ขายาวก้าวผ่านหน้าเขาไปทางอื่นโดยไม่บอกอะไรทงเฮสักนิด
เดือดร้อนให้ทงเฮวิ่งตามอย่างตกใจ และเพียงแค่ก้มหน้าไปเก็บเงินทอนลงกระเป๋า คนที่เดินนำก็หายไป มือเล็กยัดกระเป๋าเงินและใบเสร็จลงกระเป๋าเสื้อตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อคิบอมเดินหายไปจากการมองเห็นของเขา
“คุณคิบอม”
ทงเฮเสี่ยงตะโกนออกไปรอบๆตัวเสียงเบา ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆอย่างตกใจที่หาอีกคนไม่เจอ มือเล็กกำแน่นอย่างพยายามคิดว่าจะแก้ปัญหาแบบไหนดี ลมหายใจเหนื่อยหอบเริ่มเป็นปกติขึ้นเมื่อหยุดยืนอยู่กับที่
“ฉันอยู่นี่”
คิบอมก้าวออกมาจากแถวกำแพงที่เขายืนแอบดูอยู่ ท่าทางของคนที่เหมือนกับเด็กที่หลงทางกับพ่อแม่ทำให้เขาใจร้ายแกล้งต่อไปไม่ไหว
“ผมขอของ..”
“เดี๋ยวฉันไปส่งที่ร้านเอง”
ยังไม่ทันที่ทงเฮจะเอ่ยขอถุงหลายใบของตัวเองจบ คิบอมก็พูดขัดขึ้นมา ขายาวก้าวนำไปทางลานจอดรถในแบบที่ช้ากว่ารอบแรก
“ขอโทรศัพท์หน่อย”
คิบอมรวบถุงทุกอย่างไว้มือเดียวกัน หันมาแบมืออีกข้างหนึ่งตรงหน้าคนที่เดินตาม ทงเฮรีบวางโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองให้อย่างรวดเร็วเพราะกลัวอีกคนหนักที่ถือทุกอย่างด้วยมือเดียว
[Rrr..Rrr]
“คราวหลังถ้าจะมาซื้ออีกโทรบอกฉัน แล้วถ้าฉันโทรไปรับสายด้วยนะ”
เสียงโทรศัพท์ดังมาจากกระเป๋ากางเกงของคิบอมเพียงไม่กี่วินาทีก็เงียบไป คิบอมส่งโทรศัพท์เครื่องเล็กคืนเจ้าของหลังจากจัดการตัดการติดต่อ
ขายาวก้าวนำคนที่กำลังเก็บโทรศัพท์ตัวเองลงกระเป๋ากางเกง ทงเฮรีบเดินตามเร็วๆเพราะกลัวว่าคิบอมจะเดินหายไปอีก มือเล็กกำเสื้อตรงช่วงหน้าอกตัวเองเอาไว้อย่างรู้สึกแปลกๆ
...อ่า คุณคิบอมดุจัง ใจสั่นไปหมดแล้ว...
100%
Talk: ลง 9/05/15
เอามาเสิร์ฟ มิ้นหายไปหลายวันเพราะสอบจ้า เดี๋ยวจะไปฝึกงานแล้วเหนื่อยแน่เลย^^ เอาล่ะ ไว้ตอนต่อไปเรามาลุ้นดีกว่าว่าจะคู่ไหนนนนน มิ้นไปล้าววววว ไว้เจอกันค้า ปล.ไม่ต่องเรียกว่าไรต์น้อเรีกมิ้นพอ ชู้บ!-3-
สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกแฟนคลับ รักคนอ่านทุกคนเลยนะ^^รักเอสเจสุดๆ
มิ้นมีเฟสแล้วอย่างลืมช่วยไลค์เป็นกำลังใจหน่อยนะ จิ้ม!
#รักร้ายเอสเจ
ตอบเม้นๆ
wonhyukza (@wonhyukzaa): ย้ายคู่5555 มาอ่านคู่นี้ต่อไปก่อนน้อออ
ihypha (@ihypha): ไม่ได้เซ่ คุณนายแบบเราต้องมีชั้นเชิงงงง พโฮววววววว
MiNiEun (@choihaneul): ไว้ค่อยกลับมาดูวอนฮยอกตอนนี้ขอคู่คิเฮบ้างงงง คิดถึงกันหมดล้าววว
lovely berry: เรามาต่อแล้ว แต่เปลี่ยนคู่ เค้าขอโตดดด มาอ่านคู่นี้ก่อนน้ออออ^^
PumpkinViLLa (@pumpkinvilla): ไม่เอ็นดูซีวอนบ้างเหยออออออ มาอ่านต่อเร็วๆๆ รีบว่างแล้วมาอ่านต่อน้า
lovenevermild (@loveside): โอเชครับ มาต่อแล้วแต่ขอย้ายคู่นิดนึง ไว้จะมาต่อเร็วๆน้ออออ^^
angle: วอนน่าจะอยูในจุดที่รุกแล้วนะ555 มาดูคู่นี้บ้างดีกว่า คนขี้กลัวววว
pungsj13 (@pungsj): นั่นสิ เป็นมิ้นมิ้นยอมล้าวววว ฮยอกแจอย่าเล่นตัว555
พี่แอม: จริง ฮยอกแจห้ามเล่นตัวแล้วนะ เล่นตัวมานานล่ะ5555 มาอ่านคู่นี้เร็วววว
namhom_elfthai (@namhom_elfthai): น่ารักน้อ แต่เราวนมาดูคิเฮบ้างดีกว่า เอาล่ะมาดูคนขี้กลัวโดนแกล้งกัน^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
"ทำไมคุณคิบอมดุจัง ใจสั่นไปหมดเลย"
นี่เคยเจอแต่หล่อจัง ใจสั่นหมดเลยอ่ะ 55555
น้องหมวยกลัวไปหมดแล้วบอมเอ้ย อบอุ่นหน่อยเด้
แต่นี่ก็น่าจะเป็นความอบอุ่นฉบับบอมล่ะมั้ง ถถถถถถถถถ