ตอนที่ 11 : บทที่9 : ความวุ่นวาย
บทที่9 ความวุ่นวาย
ในเวลาสิบโมงกว่าๆ ร้านsweetie ที่ปกติจะมีลูกค้าค่อยข้างมาก แต่วันนี้ที่นักศึกษามหาวิทยาลัยส่วนใหญ่มีเรียนแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่ลูกค้าส่วนใหญ่จะยังอยู่ในช่วงเวลาเรียนมากกว่า
“พี่ทึก! ฮยอกแกล้งผมช่วยด้วย เอามือออกไปนะ ออกไปๆ”
เสียงของซองมินดังลั่นขัดบรรยากาศร้านกาแฟที่เงียบสงบมีเพียงเสียงเพลงเบาๆเปิดคลอ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมาเกาะแขนอีทึกทั้งยังเขย่าแรงๆจนคนเป็นพี่หันไปดุต้นเหตุให้
“ฮยอก เลิกแกล้งเพื่อนได้แล้ว ถ้าว่ามาช่วยพี่ทำงานมา ไปเอาเค้กข้างหลังมาเติมเลย ส่วนซองมินไปดูของจากห้องเก็บของมาเติมเลย ผงโกโก้กับผงปั่นจะหมดแล้ว”
“ง่ะ แล้วอุคกี้อ่ะ อุคกี้ยังนั่งอยู่นี่เลย” ฮยอกแจชี้มือเล็กๆไปทางเรียวอุคที่นั่งอยู่ใกล้อย่างไม่ยอมแพ้
“ที่สั่งงานเนี่ย ทำโทษที่วิ่งเล่นกัน มีแต่สองนี่แหละวิ่งกวนไปทั่วร้านแล้ว...ไปทำงานเลย..”
อีทึกพูดตัดบทคนที่ทำท่าจะเถียงเขาอีกรอบ เพราะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่หน้าร้าน
...อะไรที่สูงๆ หน้านิ่งๆ แต่ดูอายๆนั่นแหละ...
.
..
....
.........
................
“คุณ...จำผมได้ไหมครับ...อ่า...จำไม่ได้สินะ...คือเข้าไปในร้านไหมครับผมเห็นคุณยืนอยู่นานแล้ว”
อีทึกทักทายคนตรงหน้าอย่างลืมตัว และพอนึกขึ้นได้คุณเจ้าของร้านตาสวยก็รีบเปลี่ยนเป็นการต้อนรับลูกค้าตามปกติแทนทันที
...อ่า แต่เขาอยากเจอซุนฮยังอีกนี่...
“ไม่ครับๆ ผมจำได้ พอดีผมรอเพื่อนอยู่ ขอตัวสักครู่นะครับ”
เสียงทุ้มที่อีทึกจำมันได้ดีดังขึ้นอีกรอบ ก่อนตัวสูงใหญ่ของคนตรงหน้าจะเดินกลับไปทางฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็วๆ
.
...
........
....................
“นี่ จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปฉันจะไปทำงานแล้วนะ” คังอินที่เพิ่งกลับมาจากร้านฝั่งตรงข้ามบอกเร็วๆอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะเขามาถึงจอดรถเสร็จเยซองก็บอกว่ากำลังออกไปแล้วให้ไปเลย แล้วดูสิ
...ให้เขาไปรอหนาร้านแต่ไม่มีใครยอมตามไปเลยเนี่ยนะ...
“โถ่ ใจเย็นพี่ ก็ไอ้บอมมันยังไม่มา แต่มันบอกแล้วว่าให้ไปรอเลย” เยซองตอบเสียงดังก่อนจะยกมือขอโทษพี่ชายเร็วๆอย่างไม่ได้ตั้งใจมากนัก
ทั้งห้าคนเดินไปในทิศทางของร้านตรงข้ามที่ดูไม่ค่อยกับพวกเขาเท่าไหร่นักอย่างไม่ได้สนใจคนรอบข้างเท่าไหร่...
.
..
....
........
กรุ๊ง กริ๊ง!
“สวัสดีครับ เชิญครับ” เสียงหวานดังๆที่ดังขึ้นทางเคาเตอร์เรียกให้ทุกคนหันไปมองอย่างไม่ยาก
“โต๊ะด้านในได้เลยนะครับ”
ซองมินรีบวิ่งมานำทางลูกค้ากลุ่มใหญ่ที่เพิ่งก้าวเข้ามา ดวงตากลมโตแอบไล่ดูทีละคนจนรู้ได้ว่าเป็นรุ่นพี่ชื่อดังของมหาวิทยาลัย
“เอาเอสเปรสโซ่มาสี่นะ ส่วนผมขอลาเต้หวานๆเหมาะกับผมนะแหละ”
เยซองเป็นคนสั่งออกมา เสียงทุ้มติดจะขี้เล่นทำให้คนจดรายการอาหารอย่างซองมินเผลอยิ้มตามออกมา
...มีที่ไหน หน้าดุแต่มั่นใจว่าตัวเองเหมาะกับลาเต้ ฮะฮะ...
“ไปได้แล้ว”
เสียงสั่งนิ่งๆของคยูฮยอนจากอีกมุมของโต๊ะดังขึ้น ดวงตาคู่คมจ้องคนตรงหน้าเรียบเฉยจนแทบจะไม่แสดงความรู้สึกอะไร
“ครับๆ”
หัวเล็กก้มลงเร็วๆ ก่อนจะรีบก้าวไปอีกทางอย่างรีบเร่ง ใบหน้าหวานก้มต่ำอย่างกลัวคนที่ดุเมื่อครู่จนได้แต่รีบเดินออกไป
.
...
.....
.........
“มาแล้วครับ”
“อ้าวฮยอก...พี่ช่วยนะ” ซีวอนรีบพูดขึ้นก่อนจะรีบเอาถาดใบใหญ่มาถือไว้
“ได้เลยคุณ”
ฮยอกแจตอบรับพร้อมกับค่อยๆวางแก้วกาแฟร้อนๆจากถาดลงทีละใบ แต่ไม่รู้ว่าเพราะความสนิทอย่างรวดเร็วของเจ้าตัวกับซีวอนหรือเปล่า ฮยอกแจเลยไม่ทันสังเกตสายตาแปลกๆจากคนที่นั่งอยู่ในตอนที่ซีวอนลุกขึ้นมาช่วย
“น้อง จำพี่ได้ใช่ปะ โหยเราไม่ใส่แว่นน่ารักดีนะ”
เยซองรีบตะโกนทักคนที่เดินตามมาพร้อมถาดขนมในมือเสียงดังอย่างมั่นใจ แต่ได้รับเพียง...
“ผมเรียวอุคครับ...พี่อีทึกให้เอาขนมสูตรใหม่มาให้โต๊ะคุณเพราะคุณซีวอนเป็นลูกค้าประจำครับ ขอตัวครับ”
เสียงหวานพูดยาวรวดเดียวจนจบ ก่อนที่จานขนมเล็กๆสองสามอย่างจะวางลงบนโต๊ะ โดยที่คนเสิร์ฟไม่ได้หันมามองเยซองด้วยซ้ำ
“น้อง....” เยซองได้แต่เรียกคนที่ก้าวไปอีกทางค้างไว้อย่างตกใจ
...อ้าก! ไม่จริง มีคนจำเขาไม่ได้ด้วยเหรอ...
.
....
“เกือบแล้วเรียวอุค โอย เกือบหลุดแล้ว”
ฝั่งคนที่กลับไปทางครัวของร้าน ก็จัดการปรับสีหน้าตัวเองอย่างสุดความสามารถ
...เมื่อกี้เขาเขินพี่เยซองไหมนะ โอย..เก๊กหน้านิ่งแทบตาย หวังว่าจะไม่หลุดนะ...
.
...
........
“เอ่อ...คนนั้นแน่พี่ฮัน โห ไอ้บอมไม่รีบมาเนี่ย อดเลย”
เยซองพยายามหันไปกระซิบถามกับคนอื่นที่นั่งอยู่ในกลุ่ม แต่เป็นการกระซิบที่ซีวอนหันไปจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
...โถ่..เขาตกใจเรื่องเรียวอุคอะไรนั่นแปปเดียวแหละ สักวันน้องเขาต้องจำไอ้เย่คนนี้ได้!...
“เออ เงียบไปเลยไอ้เย่ ไม่ต้องมายุ่ง” ซีวอนชี้หน้ารุ่นน้องกับเพื่อนสนิทที่ยิ้มใส่เขาเรียงตัวอย่างหัวเสีย
“ช่างเถอะ วันนี้แค่นี้พอแล้ว แต่น่ารักดีนะไอ้วอน ฮ่าฮ่าฮ่า”
“โหย..ไอ้ฮัน”
ซีวอนได้แต่ชี้หน้าคาดโทษคนที่เดินหัวเราะดังๆอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี ฮันคยองที่พอรู้ว่าตัวเองกำลังกวนเพื่อนเข้าก็รีบลุกไปเข้าห้องน้ำแบบที่ตั้งใจเอาไว้...
.
...
.......
“ฮยอกแจอะไรนั่นก็น่ารักดีเว้ย...เขาจะเอาไอ้วอนเหรอวะ ไว้ไปวางแผนกับพวกไอ้เย่ดีกว่า”
เสียงทุ้มบ่นเบาๆในขณะที่ปล่อยให้น้ำจากอ่างล้างมือไหลลงไป ใบหน้าดุมองตัวเองในกระจกบานใหญ่อย่างเช็คความเรียบร้อย พร้อมๆกับคิดเรื่องของเพื่อนในหัวไปด้วย
...เอาวะ เกิดมาก็เป็นกามเทพให้ไอ้คุณชายหน่อยดีกว่า น่าจะสนุกดี...
ปึก!
“คิดจะทำอะไร”
น้ำเสียงหาเรื่องของฮีชอลดังขึ้น แขนเรียวเล็กยกขึ้นมากันประตูทางออกตากห้องน้ำอย่างไม่ค่อยพอใจในเรื่องที่ได้ยิน
“นาย...” ฮันคยองพูดออกมาเบาๆ เหมือนกับว่าตอนนี้คนหน้าดุกำลังตกใจอยู่ ทั้งน้ำเสียงและท่าทางแบบนั้น...
“ก็เออ...คิดอะไรอยู่ล่ะ หึ หน้าตาแบบนี้มันจะไปพ้นเรื่องชั่วๆได้ไง”
ดวงตาคู่สวยมองเหยียดอีกคนอย่างไม่พอใจ คำพูดร้ายกาจที่แทบจะไม่เคยมีใครพูดกับฮันคยองทำให้คำทักทายดีๆถูกเก็บลงไปแทน
“มันจะมากไปแล้วนะฮีชอล!”
ฮันคยองขึ้นเสียงใส่อย่างไม่พอใจ มือใหญ่จับแขนของคนด้านหน้าอย่างลืมตัว
“คนแบบนายไม่มีอะไรเกินไปหรอกนะ!”
“คิม ฮีชอล!”
แรงบีบที่แขนเพิ่มขึ้นแต่ฮีชอลกลับไร้วี่แววของความเกรงกลัวหรือแม้แต่อาการเจ็บปวดจากแรงบีบด้วยซ้ำ
“ไอ้ฮัน! ทำอะไรวะ” คังอินที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งมาห้ามก่อนจะค่อยๆดึงมือเพื่อนออกจากแขนเล็กๆของคนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษครับ ฮีชอลทำอะไรลูกค้าหรือเปล่า” อีทึกที่ตามมาก็ขอโทษฮันคยองก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่ยืนโมโหอยู่ข้างๆอย่างสงสัย
“เปล่านะ ฉันไปด้านหลังนะ...หยุดความคิดของคุณหน่อยนะคุณฮันคยอง คนเราน่ะ มันเลวได้แค่ไหนคุณน่าจะรู้”
น้ำเสียงเรียบนิ่งที่มีความไม่พอใจอยู่อย่างปิดไม่มิดบอก ก่อนที่ฮีชอลจะก้าวไปอีกทาง ดวงตาคู่สวยมองคนที่เถียงกับเขาเมื่อครู่อย่างไม่ยอมแพ้
...คนแบบฮันคยอง ไม่มีทางคิดอะไรดีๆหรอกน่า เหอะ! ห้ามอ่อนแอ คิม ฮีชอล...
“อะไรวะ ขอโทษนะครับคุณอีทึก พอดีฮันมันคง...”
“ฉันจะกลับแล้ว แกอยู่ไปเถอะ ผมขอโทษคุณด้วยแล้วกันนะครับ”
ฮันคยองขอโทษอีกคนเบาๆอย่างต้องการขอโทษ ขายาวก้าวเร็วๆออกจากร้านไปทิ้งให้ทุกคนมองตามอย่างสงสัยในท่าทางแบบนั้น
“ขอโทษนะครับคุณ พอดีเพื่อนผมมันก็อารมณ์แบบนี้แหละครับ” คังอินขอโทษอีกทึกอีกรอบก่อนจะเกาหัวตัวเองอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อดี
“ผมไปดีกว่า” ขายาวก้าวของคังอินออกจากทางหน้าห้องน้ำอย่างทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไร่นัก...
กึก!
“เอ่อ...ซุนฮยังเป็นอย่างไงบ้างครับ”
แรงรั้งเบาๆที่แขนเสื้อทำให้คังอินหันมามองคนถาม ก่อนจะเห็นภาพของคนตาสวยที่ก้มหน้าหลบเขาอย่างกลัวๆ แต่คำถามน่ารักๆแบบนั้นก็ทำให้คังอินอดยิ้มตามไม่ได้
“สบายดีครับ ว่างๆผมจะพามาหานะครับ ผมคังอินครับ” เสียงทุ้มน่าฟังแนะนำตัวออกไป แต่แววตาคมกลับมองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดูมากขึ้น
...คนอะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้นะ...
“อ่า..ผมอีทึกครับ...อ้อ ผมมีของจะให้นะครับ ไปที่เคาเตอร์หน่อยนะครับ”
อีทึกที่เห็นอีกคนไม่ว่าอะไรก็จัดการจับข้อมือใหญ่เบาๆเพื่อพาไปทางเคาเตอร์ของร้าน
.
...
“อันนี้ครับ พอดีวันนั้นผมไปเจอเลยนึกถึงซุนฮยังขึ้นมา”
ห่อขนมสำหรับลูกสุขันถูกวางไว้ตรงหน้าของคังอินในแบบที่อีทึกยิ้มดีใจเหมือนเด็กๆ แต่คังอินกลับทำแค่ส่งยิ้มไปบางๆและรับถุงนั้นมาถือแทน
...ซุนฮยังครับ รอบหน้าต้องมาช่วยพ่อแล้วนะ...
.
...
......
........
“เมื่อกี้ไอ้พี่ฮันเป็นอะไร กลับไปแล้วด้วย”
เสียงของคนมาสายพูดขึ้นอย่างสงสัย คิบอมมองไปรอบๆทางเดินบนถนนอย่างไม่เข้าใจท่าทางของรุ่นพี่ที่เดินกลับไปอีกทาง
สองขายาวก้าวอย่างเร่งๆไปตามทางเพราะเขาสายมากแล้วจนได้แต่เตรียมรับคำโวยวายของเพื่อนที่มารออย่างจำใจ
ตุบ!
โอ๊ย!
“ขอโทษครับ”
แรงปะทะที่ไม่เบาหนักส่งผลให้คิบอมเซถอยหลังไปเล็กน้อย แต่คนที่เขาเดินชนกลับล้มลงไปกับพื้น ข้าวของหลายอย่างที่อยู่ในมือเล็กร่วงลงพื้นอยู่ใกล้ๆกับเจ้าของมัน จนเขาจะช่วยเก็บ
แต่เสียงหวานที่เอ่ยขอโทษเสียงเบาๆกับท่าทางรีบเก็บของเร็วๆของอีกฝ่ายทำให้คิบอมแปลกใจได้ไม่ยาก
...ทำไมดูกลัวขนาดนั้นนะ...
“นี่!” คิบอมเรียกเสียงดังจนคนตัวเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนสะดุ้งแรงๆอย่างตกใจ
“คะครับ” ทงเฮตอบกลับเสียงเบา มือเล็กรีบเก็บของตัวเองให้พ้นทางเดินของอีกคนอย่างรวดเร็ว
“ผม คิม คิบอมครับ”
คิบอมส่งยิ้มให้อีกคนอย่างรวดเร็ว การแนะนำตัวเร็วๆแบบที่ทงเฮคิดไม่ถึงทำให้ดวงตาคู่สวยมองคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
“อะเอ่อ...อี ทงเฮครับ”
เสียงหวานพูดเบาๆก่อนจะรีบก้มหน้าหลบลงไปอีกรอบ มือเล็กกำถุงในมือแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก
“นาย!”
“ครับ!”
ดวงตาคู่หวานเบิกขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้ามามองคนตัวสูงตรงหน้า ใบหน้าหล่อเข้มกับหุ่นสูงใหญ่เหมือนนายแบบที่เห็นทำให้ทงเฮก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว
...นั่นมันคิม คิบอมนิ เขาจะลงโทษที่ไปชนไหมเนี่ยทงเฮเอ้ย...
“ไม่มีอะไร”
คิบอมตอบอีกคนอย่างนึกสนุก ตาคมมองตามคนที่กำลังรีบลุกขึ้น และก้มหน้าหลบเขาอย่างขำๆ ก่อนจะมองตามคนที่โค้งให้เขาเร็วๆแล้ววิ่งเข้าร้านตรงหน้าเขาไปอย่างสนใจ
...ถ้าโดนแกล้งจะทำหน้าแบบไหนนะ...
100%
Talk: ลง 29/03/15
มาแล้วววววว พอดีมิ้นสอบเลยเลทไปเยอะเลย ^^ เอาล่ะตอนนี้คนที่ไม่เคยเจอก็เจอกันแล้วนะ มาให้ยาวๆเลย มันไม่ได้มิ้งทุกคู่หรอก แต่เหมือนจะเปิดฮันซอลกับคิเฮหนักๆมากกวว่า^^ ติดตามเรื่องอื่นกันด้วยนะ^^
ปล. พี่วอนไม่เจ้าเล่ห์นะแค่มีชั้นเชิง
รักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับ รักทุกคน รักเอสเจสุดๆเลย
ไม่เม้นก็แท็กนะ #รักร้ายเอสเจ
สองอย่างเลยก็ได้^^
ตอบเม้นๆ
Haruzen: เจอกันแล้วนะ มาอ่านต่อเร็วๆๆ^^
MiNiEun (@choihaneul): คาเฟ่นี้มีดีอะไรอ่า มิ้นไม่รู้ววววววว มาอ่านต่อเร็วๆๆ^^
pungsj13 (@pungsj): เอาล่ะได้เจอกันแล้ว เย้ มาอ่านต่อเร็วๆๆ^^
lapetite (@opor-opor): ขอบคุณมากๆๆๆที่ชอบนะ รวมเล่มเอากับมิ้นคนละเล่มแล้วกัน โอเค555
PumpkinViLLa (@pumpkinvilla): มันก็ไม่วุ่นวายหรอก มาเนิบๆ แต่คู่คังทึกน่ารักสุดแหละ^^
Angle: โอ้โห มาเป็นฉากๆแบบนี้ รอฉากฟิรใช่ไหม โอเคให้รอได้ มารออ่านตอนนี้เร็วๆ^^
ihypha (@ihypha): ทำไมเขินวอนอ่ะ มิ้นเขินพี่หมี5555 มาอ่านต่อเร็วๆๆๆ มาดูคู่อื่นด้วย^^
lovenevermild (@loveside): จะติดใจไหมน้า มาอ่านต่อเร็วๆๆๆ^^ มาดูว่าใครติดใครบ้าง
mormilk: โอ้โห ตอบไม่ถูกเลย แต่ขอบคุณมากๆๆๆเลยที่ชอบ มาดูต่อดีกว่าว่าเขาเจอกันครบยัง^^
ihypha (@ihypha): คนนี้ก็มารวดเดียวตอบไม่ถูกเลย แต่ขอบคุณมากๆๆๆที่ชอบนะ มาอ่านต่อเร็วๆว่าคู่อื่นเจอแบบไหน ปล.พี่วอนไม่เจ้าเล่ห์นะ แค่มีชั้นเชิง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คิบอมอย่าแกล้งทงเฮสิ เฮกลัวเลยเห็นไหมนั่น -3-
แต่ป๋ากับเจ้นี่ต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆเลย ดูเหมือนสถานการณ์ไม่ค่อยดี
ง่าาาาาาาาาา เมนจ๋าอย่าโกรธเกิงเลยนะ
เกิงจะทำเพื่อวอนฮยอกเลยน้าาาาาาาาาา อิอิ ~
คู่เย่เรียวก็น่ะต่างคนต่างตกหลุมรักกันซะแล้ว แหมพี่วอนมาจีบฮยอกจนกลายเป็นลูกค้าประจำเลยหรอ รอคู่คยูมินน่ะ มาต่อไวๆๆเน้อ