คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EPISODE 17 [เพื่อนสนิท]
‘..ทัพ นำทัพ...’ น้ำเสียหวานเอ่ยเรียพร้อมส่รอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าสวยให้ผม เธอเป็นผู้หินแรที่ทำให้ผู้ายเหลวไหล เสเพลอย่าผมมีวามิอยาะเป็นนี เป็นผู้ายที่ีที่สามารถมอบวามรัี ๆ ให้ับผู้หินหนึ่ไ้อย่าหมใ
และมันอาะเป็นเ่นนั้นไ้ถ้าหาเธอรัผม...
‘ไเรนท์ไม่มาเหรอ...’ เอวาถาม่อ้วยน้ำเสียแผ่วเบารอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อรู่าหายไปเหลือเพียรอยยิ้มเศร้า ๆ ล้ายเธอำลัยิ้มให้ับัวเอ
‘วา...’ หัวใผมระุไหวไปับวามเศร้าอเธอ ผมมีำพูมามายที่อยาะปลอบโยนเธอ แ่สุท้าย็ทำไ้เพียเรียื่อเธอเบา ๆ
ทำไมนะ.. ทำไม.. ทำไมผู้หิอ่อนโยนและแสนีอย่าเธอ้อหลรัผู้ายเย็นาไร้หัวใอย่ามัน้วย... ไอ้ไเรนท์...เพื่อนสนิทอผมเอ
‘อื้อ ไม่เป็นไร.. เาไม่ว่า’ เอวาเยหน้าึ้นแล้วส่ยิ้มให้ผมอีรอบ... แ่มันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าะมั
‘ั้นเราะลับไหม?’
‘ลับ? ไม่เอาสิ ไหน ๆ ็มาแล้ว เราูหนัันสอน็ไ้นี่เนาะ ปะ! ไปันเถอะ’ มือบาล้อแนแล้วึร่าายสูโปร่อผมให้เินนาบ้าับเธอ ผมมอมือเล็ที่สัมผัสแนอผม้วยหัวใสั่นไหว
ผู้หินนี้่ามีอิทธิพล่อหัวใผมเหลือเิน แ่เพียสัมผัสเล็ ๆ ็ทำให้หัวใผมเ้นแรไ้นานี้แล้ว
วันนี้พวเรานัันออมาูหนัเรื่อโปรที่เอวาอยาูมานาน พวเราที่ผมหมายถึ็ือผม เอวา ไเรนท์ และพันไมล์ เพื่อนสนิทอีนอผม วามริพวเราสามนเป็นเพื่อนสนิทันมาสามปีแล้ว ็ั้แ่ึ้นมัธยมปลายนั่นแหละ ้วยอะไรหลาย ๆ อย่าอพวเราที่ล้ายัน ไม่ว่าะเป็นนิสัยเสเพล เ้าู้ไปเรื่อย หรือแม้แ่หน้าาที่บอไ้ำเียวว่าินันไม่ล ลุ่มผมน่ะฮอไปทุโรเรียนเลยนะ
ผมไม่ไ้มั่นหน้านะ! ไม่เื่อ็ูสายาเลิบเลิ้มอผู้หิรอบัวผมอนนี้สิ พวเธอมอผมนเอวาแอบหัวเราะิั
‘ฮอไ้ลอสินะเพื่อนวานเนี้ย’ ถ้าเป็นปิผมะมีวามสุที่ไ้เห็นรอยยิ้มสใสอผู้หิรหน้า แ่เพราะำว่า ‘เพื่อน’ ที่เอวาเอ่ยออมามันบีบรัหัวในปวร้าวไปหม
ันเป็นไ้แ่เพื่อนเธอเท่านั้นสินะ...
ผมไม่อบอะไรแ่เลือับมือเล็แล้วพาไปนั่ที่โฟาัวให่เพื่อรอเวลาเรียเ้าโรภาพยนร์ มือเล็อบอุ่นไม่ไ้มีท่าทีัืนหรือ่อ้านอะไร เธอลับเป็นฝ่ายับมือผมแน่นึ้นว่าเิม้วย้ำ
เพราะแบบนี้ไ... เพราะวามใล้ิแบบนี้ไถึทำให้ผมรัเธอ...
เอวาเ้ามาในลุ่มอพวเราเมื่อ่วหนึ่ปี่อน เธอเป็นผู้หินแรที่สามารถไปไหนมาไหนร่วมับพวผมไ้เสมือนเป็นส่วนหนึ่อลุ่มพวผมไปแล้ว
และเพราะพวผมสามน่อน้าเสเพล เป็นพวนัเรียนนัเล มีเรื่อ่อยีับโรเรียนอื่นไปทั่วึมีเอวานี่แหละที่่อยทำแผลให้พวเราอยู่ลอ วามใีและวามอ่อนโยนอเธอทำให้หัวใาย้านอผมลับมาเ้นผิัหวะโยไม่รู้ัว รู้สึัวอีที็อนที่สายาอผมมีเพียแ่ใบหน้าหวานอเอวาลอเวลา
อนที่ผมรู้ัวเอว่าำลัหลรัเอวา ผมึสารภาพับพวเพื่อนสนิทเพราะอยารู้ว่าพวมันรู้สึับเอวาเหมือนผมหรือเปล่า ถ้าพวมันรัเอวาเหมือนผมริ ๆ พวเราะไ้มานัุ่ยันี ๆ โยไม่้อทะเลาะันให้เสียมิรภาพี ๆ ไป
และำอบอพวมัน็ทำให้ผมใื้นึ้น เมื่อไอ้พันไมล์ออัวปิเสธว่าเอวาไม่ใ่สเปมัน ส่วนไอ้ไเรนท์ เพื่อนที่แสนะไร้วามรู้สึอย่ามัน็ทำแ่ส่ายหน้า้า ๆ เป็นำอบ
หลัานั้นผมึสนิทับเอวามาึ้นในะที่พวมันทั้สอเริ่มถอยห่าออไปเพื่อให้เวลาผมทำะแนนับเธอ แ่ารระทำอพวมันเ่นนั้นลับทำให้ผมปวใอย่าที่สุ เมื่อรอยยิ้มสใสอเอวาเลือนหายไป พร้อมับำสารภาพาผู้หิที่ผมรั... เธอรัไเรนท์...
อนนั้นหัวใอผมปวหนึบไปหม ร่าายมันาล้ายับไร้วามรู้สึไปับพลัน ใบหน้าหวานหม่นเศร้า วาลมเอ่อลอไป้วยหยาน้ำา.. ผมรัเอวา... ในะที่หัวใอเธออยู่ที่เพื่อนสนิทอผม
‘ทัพ.. ทัพ!’
‘หะ... เอ่อ ว่าไวา’ เสียเล็ุวามิผมลับมาหาเธออีรั้ วาลมับ้อสสัย ิ้วสวยมวเ้าหาันน้อย ๆ เธอะรู้ัวบ้าไหมว่าท่าทาอเธอมันน่ารันเินไป... นหัวใันสั่น
‘เาประาศเรียพวเราแล้วนะ’
‘อ่อ ั้นไปัน’ ผมลุึ้นพลาับมือเล็ให้ลุาม เธอเินามผมเ้ามาในโรภาพยนร์เียบ ๆ นเราสอนนั่ลเอวา็หันมามอหน้าผมในวามมื
‘ิอะไรอยู่เหรอ?’
‘...’ ผมหลบาลมแล้วหันมออยัษ์เบื้อหน้า เอวายั้อไม่ยอมละสายาไปไหน เธอำลัันผม... เธอ้อารำอบ ‘เปล่านี่... เลิ้อเถอะน่า หนัายแล้วเห็นไหม’
มือหนาับปลายามนแล้วบัับให้ใบหน้าหวานหันไปมออภาพยนร์รหน้าแทน เอวาถอนหายใหนั ๆ แล้ว่อย ๆ เอนัวพิไหล่ผมเบา ๆ หัวใผมเ้นแรนแทบะระเบิออมา... มันเป็นเรื่อยืนยันว่าผมรัผู้หินนี้มาแ่ไหน หาทว่าำพูแผ่วเบาที่ออาริมฝีปาบาอเธอลับทำให้หัวใผมปวร้าวนแทบแสลาย
‘อบุนะทัพ...’
‘...’
‘ทัพเป็นเพื่อนที่ีที่สุสำหรับวาริ ๆ’
‘...’
ความคิดเห็น