ตอนที่ 30 : ตอนพิเศษภาคย์xคีย์
ตอนพิเศษ ภาคย์xคีย์
“คุณภาคย์ ให้เพิร์ลกลับเองแบบนั้นจะดีเหรอครับ”
คีย์ที่มองตามจนเด็กหนุ่มหายลับออกจากร้านไปก็หันมาถามคนตัวโตข้างตัวที่กำลังกอดเอวตัวเองเอาไว้อย่างอดสงสัยไม่ได้
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า เพิร์ลโตแล้ว ให้ไปไหนมาไหนเองบ้างได้แล้วล่ะ น้องดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว”
ภาคย์ตอบคนที่เขากอดเอวไว้เสียงนุ่ม จมูกโด่งก็คอยหากำไรจากแก้มนุ่มๆ ที่อยู่ตรงหน้าอย่างอดไม่ได้
“อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ ผมเชื่อใจน้องนะ และผมมีนี่ น้องรู้แหละว่ายังไงพวกผมสามคนก็ตามน้องได้ตลอดเวลา”
ภาคย์ที่ยังเห็นคนในอ้อมกอดตีหน้ายุ่งจนคิ้วเรียวขมวดมุ่นแต่กลับดูน่ารักในสายตาเขาไม่น้อย ก็จัดการเปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อให้ดูหน้าจอแอฟฟิเคชั่นที่แสดงตำแหน่งที่อยู่ของน้องชายคนเล็ก ซึ่งตอนนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากทางร้านที่เขาอยู่มากนัก
“เดี๋ยวผมขอไปรับลูกค้าหน่อยนะ คุณก็นั่งรอก่อนนะครับ”
และสุดท้ายเพราะลูกค้าสาวกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้านก็ทำให้คนที่กำลังโดนเอาเปรียบรีบผละตัวออกอย่างรวดเร็ว เสียงหวานหันมาพูดกับคนด้านหลังก่อนจะผละออกไปทางลูกค้าที่ยืนมองแบบช่อดอกไม้ช่อโตกันอย่างชอบใจ
“สแตติสสีชมพูๆ แคสเมียร์ด้วยนี่”
เสียงหวานของพนักงานคนสวยกำลังบ่นพึมพำเบาๆ หน้าตู้กระจกขนาดใหญ่ที่ด้านในมีดอกไม้สีสวยหลายชนิดแช่เอาไว้อยู่ มือเล็กหยิบดอกไม้สีสวยตามที่ท่องชื่อเอาไว้ออกมาเพื่อนำไปจัดการให้ลูกค้าที่จะมารับในอีก 1ชั่วโมงข้างหน้า
ปึก
“เบื่อไหมครับคุณภาคย์ อีกชั่วโมงกว่าร้านถึงจะปิดนะ คุณจะไปไหนก่อนไหม”
คีย์ที่เร่งมือจัดดอกไม้ช่อให้กับลูกค้ากลุ่มเมื่อครู่หันไปถามคนรักอย่างอดเป็นห่วงคนตัวโตที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างตัว
“ไม่หรอก ดูคีย์ทำงานก็เพลินดีนะ”
คนตัวโตแหย่เสียงนุ่ม ดวงตาคู่คมวาวขึ้นน้อยๆ อย่างถูกใจกับแก้มใสของคนรักที่มันเริ่มแดงขึ้นน้อยๆ
“นั่งเงียบๆ ไปเลยคุณ”
คนถูกแซวได้แต่หันมาค้อนวงโกลับไป มือเล็กจัดการกับดอกไม้ในมือต่อ ก่อนจะผละออกไปหาขวดโหลเพื่อเอามาจัดดอกไม้ใส่ลงไปตามแบบที่ลูกค้าเลือกไว้
“อ่า ลืมเลยแหะ”
เสียงของคนที่ทำงานจนเริ่มลืมคนข้างตัวบ่นขึ้นเบาๆ มือเล็กหันกลับไปเปิดลำโพงตัวเล็กที่เชื่อมกับโทรศัพท์ของเขาอีกขึ้นมา ก่อนจะเริ่มเปิดเพลงเพราะๆ คลอออกมาระหว่างจัดการดอกไม้ตรงหน้า
“ขอบคุณมากครับ”
กรุ้งกริ้ง
เสียงหวานของพนักงานตัวเล็กขอบคุณลูกค้ารายล่าสุด ใบหน้าสวยยิ้มให้ลูกค้าเต็มแก้มจนภาคย์เริ่มขยับเข้ามาใกล้
“เอ่อ เจ้าของร้านหรือเปล่าคะ”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้นเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้คนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างพนักงานคนเก่ง รอยยิ้มและสายตาที่ดูจะสนใจภาคย์ไม่น้อย
“ไม่ใช่ครับผม”
คีย์ตอบกลับอย่างน่ารัก ใบหน้าสวยยังคงส่งยิ้มหวานให้ลูกค้าถึงแม้จะเริ่มรู้ว่าสาวสวยคนนั้นไม่ได้มองตัวเองสักเท่าไหร่
“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณสะดวกคุยกันไหมคะ”
และเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างสูง ที่ใบหน้าหล่อดุสะกดสายตาตัวเองไว้ตั้งแต่ตอนต้นไม่ใช่เจ้าของร้าน หญิงสาวที่เพื่อนๆ ยืนยุอยู่ด้านหลังก็เริ่มเดินเข้าไปหาหวังสานสัมพันธ์ด้วย โดยที่พนักงานคนสวยของร้านก็ถอยหลังเพียงนิด
“ฉันน้ำตาลค่ะ” เสียงหวานใสยังคงแนะนำตัวเองเมื่อไม่เห็นท่าทีปฏิเสธจากหนุ่มหล่อตรงหน้า ดวงตาคู่เรียวสบตาคู่คมอย่างเปิดเผยว่าสนใจคนตรงหน้าไม่น้อย
กึก
“ผมไม่สะดวกคุยครับ และผมมีคนรักอยู่แล้ว”
ภาคย์ที่ยอมยืนนิ่งมาตั้งแต่ต้นเพราะคิดว่าหญิงสาวจะหยุดกลับถอยหลังออกมาเพื่อรักษาระยะห่าง เสียงทุ้มตอบกลับราบเรียบเพื่อปฏิเสธคนตรงหน้า ดวงตาคู่คมหันไปมองคนที่แอบยืนปิดปากหัวเราะอยู่ห่างๆ อย่างคาดโทษ
...หนีไปขำ เดี๋ยวเถอะคีย์ จะลงโทษให้ขำไม่ออกเลย...
“อ่า ไม่เป็นอะไรค่ะ คนรักคุณโชคดีนะคะ” หลังจากรู้ว่าไม่มีหวัง หญิงสาวก็ทำท่าจะเดินไปรวมตัวกลับกลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่
“เดี๋ยวครับ” และยังไม่ทันที่ลูกค้าทั้งกลุ่มจะเดินออกจากร้าน ภาคย์ก็แย้งขึ้นเสียงดังจนดวงตาคู่สวยของหญิงสาวเริ่มตื่นเต้น
หมับ!
“ผมว่าผมต่างหากครับ ที่โชคดี”
ขายาวขยับเข้าไปใกล้คนที่ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ไกล ดวงตาคู่คมส่งสายตาคาดโทษจนกระทั่งก้าวถึงตัวคนรักและแขนแกร่งก็รวบเอวเล็กเข้ามาชิดตัว เสียงทุ้มหันไปพูดกับลูกค้าทั้งกลุ่ม ก่อนจะสบตาคนในอ้อมกอดที่ช้อนมองขึ้นมา
และถึงแม้ท่าทางที่ปรากฏจะเป็นเพียงการโอบกอดหลวมๆ และหันมาตอบคำถาม แต่บรรยากาศหวานละมุนที่ลอยแข่งกับความสวยงามของบรรดาดอกไม้สดก็ทำเอาคนทั้งกลุ่มพากันเดินคอตกออกจากร้านไปอย่างยอมแพ้
...ก็อีกคนดูสวยหวานขนาดนั้น และดูรักกันมากแบบนั้น จะไปหวังอะไรต่อได้ล่ะ...
เพี้ยะ!
“เอาใหญ่แล้วนะคุณ มากอดโชว์คนอื่นแบบนี้ได้ยังไง ไม่อายบ้างหรือไง”
มือเล็กตีเข้าที่แขนแกร่งที่โอบรอบเอว เสียงหวานว่าดุๆ ก่อนจะจ้องตาคนตัวโตที่มองมาอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็คีย์นะแหละ ไม่หวงผมหรือไง ปล่อยให้สาวๆมาคุยอยู่ได้ แถมยืนหัวเราะอีก นี่ผมต้องอดทนไม่ตะคอกกลับเพราะรำคาญพวกเขาด้วยนะ”
เสียงทุ้มว่าอย่างน้อยใจ ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแสดงอาการไม่พอใจในแบบเด็กเอาแต่ใจที่พักหลังคีย์เริ่มเจอบ่อยจนรับมือได้
“พอเลยคุณ ดูทำหน้าเข้า ก็ผมเชื่อใจคุณไง หรือถ้าคุณโอเคกับเธอ ผมก็ห้ามไม่ได้นะ”
เสียงหวานอธิบายคนที่กอดเอาไว้ช้าๆ หลังจากพูดจบร้านทั้งร้านก็ตกอยู่ในความเงียบ เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ ดังแทรกขึ้นมาเมื่อยังไม่มีใครพูดอะไร
“อย่าคิดแบบนั้นสิคีย์ เชื่อใจผมนะ ผมรักคุณ”
มือใหญ่ลูบแก้มนุ่มช้าๆ อย่างถนอม เสียงทุ้มพูดออกมาอย่างหนักแน่น ดวงตาคู่คมฉายแววจริงจังจนคนฟังยิ้มออกมาเต็มแก้ม
“ผิดแล้วคุณ...เรารักกันต่างหาก ผมก็รักคุณนะ”
พุ่บ
หลังจากพูดคำรักออกไป ร่างเล็กโผกอดคนตัวโตที่อ้าแขนรับอย่างเต็มใจ ใบหน้าหวานซบลงบนอกกว้างอย่างชอบใจในความอบอุ่น
“หยุดหยุดชีวิต หยุดกับคนนี้”
เสียงหวานร้องเนื้อเพลงที่กำลังเปิดคลออยู่ในร้านตอนนี้ออกมาเบาๆ ใบหน้าหวานผละจากอกกว้างมาช้อนตามองคนรักอย่างอ้อนน้อยๆ
“ร้องต่อหน่อยสิครับ ผมรู้ว่าคุณร้องได้”
คีย์บอกอย่างคาดหวัง เพราะเพลงนี้เขาเปิดบ่อยจนเขาเชื่อว่าคนที่อยู่กับเขาตลอดเวลาอย่างภาคย์ต้องจำเนื้อร้องท่อนที่ได้ยินบ่อยที่สุดได้แน่นอน
“คีย์..”
“นะครับ”
เสียงทุ้มแย้งออกมาเพียงนิด ก่อนจะเงียบไปเมื่อมองแววตาคู่หวานที่ออดอ้อนไม่หยุดหย่อน
“เฮ้อ หยุดหยุดความรักทั้งหัวใจ จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว”
สุดท้ายคนที่แพ้ลูกอ้อนคนรักมาตลอดเวลาก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อย่างคิดหนัก แต่เสียงทุ้มใหญ่ที่ก็ร้องเพลงตามท่อนที่ลำโพงเครื่องเล็กกำลังเล่นต่อออกมาตามเนื้อเพลงที่จำมาจากคนรักที่ชอบฟังบ่อยๆ
เสียงทุ้มที่แข็งเกินกว่าจะบอกว่าภาคย์ร้องเพลงได้เพราะ แต่สำหรับคนฟังอย่างคีย์กลับยิ้มรับอย่างชอบใจ ใบหน้าหวานซบลงบนอกกว้างอีกครั้งเพื่อฟังเสียงทุ้มที่อาจะแข็งไปนิด แหบไปหน่อยกำลังร้องเพลงที่ต้นฉบับเพราะจนครองใจใครหลายคน แต่สำหรับคีย์เสียงของภาคย์เพราะที่สุดในตอนนี้
...และเพราะที่สุดตลอดไป...
“คีย์”
คนที่หยุดร้องเพลงไปแล้วค่อยๆ ดันใบหน้าหวานขึ้นมา ดวงตาคู่คมจับจ้องริมฝีปากสีสวยที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ก่อนจะขยับลงไปเรื่อยๆ
ในขณะเดียวกัน คีย์ก็ได้แต่หลับตาลงเบาๆ อย่างรู้ตัวว่าคนรักจะทำอะไร ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดแถววงหน้าทำให้เจ้าตัวรู้ว่าทั้งคู่ใกล้กันมากแค่ไหน
...ใกล้จนใจเต้นไม่เป็นส่ำ...
...และใกล้จนอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง...
...ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ...
กรุ้งกริ้ง
“คุณภาคย์ครับ! ผมติดต่อคุณเพิร์ลไม่ได้”
เสียงตะโกนอย่างร้อนใจของคนมาใหม่ทำให้คีย์รีบผละออกอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กรีบถอยห่างออกมาเล็กน้อยอย่างตกใจปนเขินอาย
“เฮ้ย! ทำไมต้องตอนนี้ด้วยเนี่ย”
ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองชายวัยกลางคนที่เป็นคนขับรถส่วนตัวของน้องชายคนเล็กอย่างไม่พอใจ คิ้มเข้มขมวดมุ่นก่อจะถอนหายใจออกมายาวๆ อย่างยอมแพ้เพราะท่าทางร้อนใจของคนตรงหน้า
...ที่สำคัญเพราะท่าทางร้อนใจของคีย์หลังได้ยินทุกอย่าง...
“ตอนนี้น้องอยู่ที่ถนนคนเดินน่ะ อาจจะไม่มีสัญญาณ ส่งคนเข้าไปเดินหาเลย”
ภาคย์ที่เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คตำแหน่งของน้องชายหันมาบอกอย่างเด็ดขาด เพราะถึงจะยังเห็นว่าตำแหน่งเคลื่อนไปตามจุดต่างๆ เหมือนกับว่าเจ้าตัวกำลังเดินเล่นอยู่ แต่ก็อดห่วงไม่ได้เพราะสัญญาณที่ควรมีมันขาดหายไปเป็นระยะๆ
กรุ้งกริ้ง
“ตัวปัญหามาแล้ว” ภาคย์บ่นเบาๆ เมื่อหันไปเห็นว่าใครที่เดินตามหลังลุงคนขับรถเข้ามา
“ลุงนพโทรอีกรอบ ถ้ายังไม่ติดฉันจะไปตามเอง”
เสียงของคนมาใหม่พูดออกมานิ่งๆ อย่างตัดสินใจ ใบหน้าที่เหมือนกับไลท์ราวกับแกะออกมาหันมามองคนที่อายุน้อยกว่าแต่มีศักดิ์มากกว่าตัวเองเพราะภาคย์เป็นคนที่มีพลังสูงทีสุดเพียงหนึ่งเดียว
“คุณภาคย์ ผมขอโทษที่เพิร์ลมาทำให้คุณกับคุณคีย์วุ่นวาย”
อาร์มตอบกลับเสียงนิ่ง คนตัวสูงค้อมหัวลงน้อยๆ อย่างขอโทษ
“นี่ ฉันไปบอกนายตอนไหนว่าเพิร์ลทำให้วุ่นวาย เลิกทำหน้านิ่งแล้วคุยปกติแบบเวลาไลท์คุยได้ไหม เห็นแล้วรำคาญ”
ภาคย์ตอบกลับคนที่ในวัยเด็กยังคงเล่นกับพวกเขาปกติ แต่พอโตขึ้นอาจจะเพราะอาร์มเป็นคนเดียวที่แยกตัวไปเรียนก่อนหน้าพวกเขาทำให้เจ้าตัวเย็นชาและสร้างระยะห่างในที่สุด
“แต่ผมก็ขอโทษ”
“อาร์ม นายเลิกขอโทษแล้วตามเพิร์ลเถอะ น้องคงเดินอยู่ในถนนเส้นนั้นแหละ”
ภาคย์ตอบกลับเสียงเข้มอย่างอดหงุดหงิดไม่ได้ และเขารู้ดีว่าถ้าอาร์มเจอเพิร์ล น้องเล็กของบ้านคงโดนดุไม่ต่างจากทุกครั้งที่ทำอะไรผิด การดุที่บางทีภาคย์ก็ไม่เห็นด้วย
“คุณเพิร์ลรับแล้วครับ” เสียงจากนพที่ยืนต่อโทรศัพท์อยู่อีกด้านดังขึ้นมา ก่อนอาร์มจะหันไปสนใจทางด้านนั้นแทน
หมับ
“ไม่เอาคุณ ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ แค่นี้อาร์มก็เครียดแล้วนะ”
คีย์เดินเข้ามากุมมือคนรักเบาๆ เมื่อเห็นว่าหน้าตาของภาคย์เริ่มแฝงไปด้วยความไม่พอใจ แต่หลังจากที่เขาเจอกับพี่ชายคนโตของบ้านคนนี้มาหลายรอบก็รู้ถึงเหตุผลของภาคย์
...คุณภาคย์กับคุณไลท์แค่สงสารเพิร์ลที่อาร์มคอยควบคุมตลอดเวลา...
“เจอแล้วผมไปก่อนนะ ขอโทษอีกครั้งที่มารบกวน”
พูดจบคนที่ยังอยู่ในชุดทำงานเต็มยศก็หายออกไปจากร้าน จนร้านทั้งร้านเหลือเพียงคนสองคนเหมือนในคราวแรก
“เมื่อไหร่อาร์มมันจะเลิกบ้าแบบนี้สักที” ภาคย์พูดออกมาอย่างยอมแพ้ในความเงียบนิ่งที่เป็นกำแพงกั้นระหว่างอาร์มและคนในครอบครัวอย่างอ่อนใจ
“เอาน่าคุณ ตอนนี้เลิกบ่นแล้วมาช่วยผมเก็บร้านเลยจะได้รีบๆกลับ”
คีย์หันมาสั่งคนที่ยืนถอนหายใจอีกรอบ มือเล็กดึงมือคนที่ยืนบ่นหลายครั้งเพื่อให้เดินมาช่วยงาน
“คีย์! ไม่ต่อจากเมื่อกี้ก่อนเหรอ”
ภาคย์ที่เห็นคนรักเดินหายออกไปเก็บดอกไม้สดเข้ามาก็ร้องขึ้นเสียงดัง แววตาคู่คมอ้อนออกมาเล็กๆเมื่อเห็นคนรักหันมาสบตา
“ไม่! ถ้าคุณไม่มาช่วยวันนี้ผมจะกลับไปนอนกับไวท์นะ”
เสียงหวานที่สั่งออกมา ถึงจะไม่ดุหนัก แต่ก็ทำให้ภาคย์รีบเดินออกไปช่วยคนที่กำลังยกของเก็บอย่างเอาใจ
...ไอ้อาร์มนะ ถ้าจะโกรธ ก็โกรธที่พวกแกมาขัดจังหวะเมื่อกี้เนี่ยแหละ...
END!
#วุ่นรักหมาป่า
Talk: ลง 5/01/15
เฮโหลววววววววววว มาแล้วค่ะ เอาล่ะตอนสุดท้ายล่ะขอพูดยาวนิดนึงงงง ก่อนอื่นขอบคุณทุกคนที่อยู่มาจนถึงตอนนี้นะคะ มิ้นไม่คิดว่าจะมีคนติดตามมากนักในตอนแรก แต่พอเห็นคนอ่านที่เพิ่งทีละคนสองคนก็ยิ้มตลอดเลยค่ะ เนื้อเรื่องตอนนี้ก็เป็นสเปน่ารักๆ ของคู่หลักของเราที่แอบเอาพี่อาร์มมาดึงเรตติ้งหน่อย555 เราได้เจอกันอีกแน่ค่ะ มิ้นมีแพลนเรื่องใหม่ถ้าเปิดจะเอามาโฆษณาน้า^^
สุดท้ายขอยืนยันแบบเดิมว่า รักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับ รักคนอ่านทุกคน และรักซุปเปอร์จูเนียร์ที่เป็นจุดเริ่มต้นของมิ้นนะคะ^^ ฝากติดตามและฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังน้อออ^^
เฟสมิ้นค่ะ จิ้ม
ทวีตค่ะ จิ้ม
เดี๋ยวมิ้นจะเอาของที่อยากแจกปีใหม่นี้ไปแปะในเฟสน้า><
ตอบเม้น ถึงตอนนี้มิ้นอาจจะไม่ได้มาตอบต่อแต่มิ้นจะรออ่านเม้นครั้งสุดท้ายของเรื่องนี้นะคะ^^
sofar_fa (@fafar4840 ดราม่าไหมพี่ตอบไม่ได้น้า พอดีเรื่องเพิร์ลพี่ไม่ได้แต่งไง ถ้าเป็นแต่งบอกเลยเรื่องเพิร์ลต้องซดมาม่าชามโตๆ ก่อนจะรักกัน อิ_อิ ขอบคุณที่ชอบน้า
pungsj13 (@pungsj) ตามเลยๆๆ เชียร์ๆๆ555 ตอนนี้พี่อาร์มก็แอบมานะเนี่ย ขอบคุณที่อยู่มาจนถึงตอนนี้น้า จำแอคนี้ได้ทุกเรื่องเลยจริงๆ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ส่วนของเนื้อเรื่อง คีย์ของเราก็ยังคง...น่าร้ากกก >< แต่อะไรคือการที่เห็นสาวมาจีบแฟนตัวเองแล้วยืนหัวเราะ? 555 แอบร้ายเหมือนกันนะเนี่ย