ตอนที่ 27 : ตอนพิเศษ โซลxพอยท์
สเป โซลxพอยท์
“ที่รักคร้าบ ผมมาแล้ววว”
เสียงทุ้มติดขี้เล่นที่ดังไปทั่วทั้งร้านฟอลล่า เรียกความสนใจจากคนทั้งหมดได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อทั้งคีย์ และไวท์หันมาเห็นว่าคนพูดเป็นใครก็ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ
“อะไรกันโซลเสียงดังเชียว ดีนะพอยท์ไม่มีลูกค้า มานี่มีอะไรหรือเปล่า”
คนตัวเล็กที่ใช้ตาดุๆจับจ้องไปทางคนรักขี้เล่นก็ได้แต่บ่นเบาๆ ใบหน้าน่ารักหันมามองเพียงนิดก่อนจะหันไปสนใจทางกับการเตรียมปิดร้านของวันนี้
“ก็พอดีโซลได้ข่าวจากตัวแสบแถวนี้ ว่ามีคนอยากตายมายุ่งกับเมีย”
โซลจงใจพูดออกมาดังๆ โดยไม่ลืมสักนิดที่จะเน้นคำในประโยคสุดท้าย ดวงตาคู่คมเหล่มองไวท์ เด็กแสบที่เขาจ้างด้วยขนมแทบจะรายวันเพื่อการตามข่าวถึงคนที่เข้ามายุ่งด้วย
“อะไร บ้าน่า ไม่มีอะไรหรอกโซล”
พอยท์ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธไวๆ มือเรียวรีบดันหลังคนรักที่ยืนอยู่ให้ไปนั่งรอในห้องทำงาน เพื่อหลบเลี่ยงคนบางคน
...คนที่ว่าดันมาเป็นลูกค้าเขาทุกวันนะสิ...
“อะไรน่ะพอยท์ มาดันโซลทำไมครับ” โซลหันมาถามคนตัวเล็กที่ดันเขาอยู่อย่างสงสัย แต่ก็เห็นเพียงท่าทีรีบๆของอีกฝ่ายเท่านั้น
“ไปนั่งด้านในเถอะเดี๋ยวพอยท์รีบเก็บของนะ ขอสิบนา...”
กรุ้งกริ้ง
“สวัสดีครับคุณพอยท์ ผมขอดอกไม้ตั้งโต๊ะในห้องทำงานเหมือนเดิมครับ อ่า แล้วนี่ขนมอร่อยๆสำหรับคุณพอยท์”
เสียงทักทายของคนมาใหม่ดังขัดพอยท์ที่กำลังจัดการกับคนตัวโตอยู่ มือเรียวของคนที่ดันหลังหยุดอยู่กับที่ ก่อนจะหันไปหาคนที่เป็นลูกค้าประจำด้วยรอยยิ้มแหยๆ
“อ่า สวัสดีครับคุณไม้ วันนี้เหมือนเดิมนะครับ”
พอยท์ผละออกไปต้อยรับลูกค้าเจ้าประจำ ที่ทุกวันจะแวะมาซื้อดอกไม้เซ็ตใหญ่ตามที่เจ้าตัวเคยขอให้จัดเพื่อเอาไปให้แม่ที่จะชอบจัดแจกันเป็นงานอดิเรก รูปร่างสูงใหญ่ที่มักจะอยู่ในชุดสูทเรียบร้อยและใบหน้าหล่อคมก็ทำให้คนในร้านจำลูกค้าประจำคนนี้ได้ไม่ยาก
“ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ แต่คราวหลังไม่ต้องก็ได้ครับ แค่คุณไม้มาเป็นลูกค้าประจำทางร้านก็ขอบคุณมากแล้วครับ”
เสียงใสยังคงขอบคุณลูกค้าหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าตามมารยาท โดยที่แทบจะลืมคนขี้หวงที่ยืนมองอยู่ไปสนิทใจ มือเรียวรับถุงขนมแบรนด์ดังมาถือเอาไว้อย่างอดเกรงใจไม่ได้
“ไม่เป็นอะไรจริงๆครับ คุณแม่ผมท่านชอบดอกไม้ร้านคุณพอทย์มากจริงๆครับ ผมเลยอยากขอบคุณ”
เสียงนุ่มยังคงพูดออกมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มใจดียังคงติดอยู่บนใบหน้าของลูกค้าประจำสุดหล่อ จนคนมองด้านหลังเริ่มขยับเข้ามาใกล้พอยท์ที่ยืนฟังอยู่
“แม่ทูนหัวล่ะสิ”
โซลบ่นเบาๆ ในตอนที่ยืนข้างกับพอยท์ แต่มีหรือที่พอยท์ซึ่งโสตประสาทดีกว่ามนุษย์ทั่วไปจะไม่ได้ยิน ใบหน้าสวยหวานได้แต่ยิ้มขอโทษอีกรอบเมื่อได้ยินคำพูดไม่กระแหนะกระแหนจากคนรักตัวเอง โดยที่ไม้เองอาจจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
“คุณไม้จะนั่งรอทางนั้นก่อนไหมครับ”
เสียงทุ้มของโซลดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของบทสนทนา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดบนใบหน้าหล่อเหลาจนพอยท์รีบหันมาปรามด้วยสายตา
“อ่อ พนักงานคนใหม่เหรอครับ” ไม้ถามกลับอย่างเป็นมิตร
“เปล่าครับ พอดีแถวนี้แมลงมันเยอะ ผมเลยมาดูแล”
แต่เหมือนโซลจะไม่อยากผูกมิตรด้วยเท่าที่ควรนัก ดวงตาคู่คมจับจ้องคนที่มายุ่งกับคนรักของตัวเองอย่างไม่พอใจ เสียงทุ้มที่พุดออกมาก็เค้นรอดไรฟันราวกับอยากจะหักคอคนตรงหน้าทิ้ง
...ดูตามันสิ เยิ้มขนาดนั้น ดีนะไวท์รายงานไว...
“เพื่อนคุณพอยท์ตลกจังนะครับ ดูแลดีด้วยนะ ฮะฮะ”
ไม้ยังตอบกลับอย่างที่นึกว่าอีกฝ่ายชวนคุย เสียงหัวเราะดังออกมาเพื่อพยายามไม่ให้บรรยากาศอึดอัดจนเกินไป
“แหะๆ ครับ”
เสียงเหมือนไม่รู้จะทำยังไงดีกับท่าทางของชายหนุ่มทั้งสองคนดังแทรกขึ้นมา จนไวท์ที่แอบดูอยู่ก่อนรีบดึงคีย์มาหลบใกล้ๆ
“พี่คีย์ ดูเร็วๆๆ”
เมื่อโดนน้องชายให้หยุดอยู่แค่หลังเคาเตอร์ คีย์ก็มองตามทิศทางที่น้องชายพยายามชี้อย่างสงสัย
โซลและไม้ที่กำลังจ้องหน้ากันอย่างที่ต่างฝ่ายต่างรู้ดี แต่กลับหยุดนิ่งราวกับหยั่งเชิงกัน ยิ่งทำให้คีย์สงสารพอยท์ที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงกลาง
...นี่ก็คนรัก นั่นก็ลูกค้าประจำนี่นะ...
“พี่ว่าเราเข้าไปช่วยพอยท์ดีไหม”
คีย์หันมาถามน้องชายที่นั่งข้างกันอย่างขอความเห็น
“ไม่ต้องหรอก พี่โซลเตรียมตัวมาหน่า”
ไวท์ทำเพียงแค่ปัดมือไปมาอย่างมั่นใจ แววตาคู่โตมีแววสนุกอยู่เต็มที่ โดยที่คีย์ถึงแม้จะยอมอยู่นิ่งๆตามที่น้องชายบอก แต่ก็อดห่วงทั้งสามคนตรงหน้าไม่ได้
“ไม่ใช่เพื่อนครับ”
โซลตอบกลับคนที่ยังชวนพอยท์คุยไม่เลิกอย่างไม่พอใจเลยสักนิด ดวงตาคู่คมกวาดมองคนตรงหน้าราวกับตัวเองเป็นผู้ชนะ
“ครับ?”
“ผมน่ะ...คนรักครับ”
เสียงทุ้มบอกสถานะตัวเองออกมาอย่างภูมิใจไม่น้อย แขนแกรงรวบเอวพอยท์เข้ามายืนจนชิด โดยไม่ลืมส่งยิ้มให้คนที่ทำหน้าเหมือนไม่ได้ตกใจเท่าที่ควรอยู่ตรงหน้า
“พอดีผมต้องพาคนรักไปซื้อของเข้าบ้านเรากันน่ะครับ เดี๋ยวเรื่องดอกไม้คุณสองคนนั้นจะจัดให้นะครับ สวัสดีและลาขาดครับ”
เสียงทุ้มของคนที่ชนะพูดอย่างรัวเร็วโดยไม่รอให้ลูกค้าประจำหน้าหล่อได้พูดอะไรเลยสักนิด ก่อนจะรวบเอวคนข้างตัวให้เดินออกไปทางด้านหน้าร้าน โดยไม่ลืมหันไปมองไวท์อย่างรู้กัน
ปึง
“โซล พูดแบบนั้นกับลูกค้าได้ไง”
ทันทีที่ขึ้นรถมาได้ พอยท์ก็เปิดฉากตำหนิคนรักตัวโตที่ทำกิริยาไม่ดีใส่ลูกค้าอย่างไม่ค่อยพอใจ
“ก็เห็นๆอยู่ว่ามัน..เขามาจีบพอยท์น่ะ จะให้ผมอยู่เฉยๆเหรอ ไม่มีทาง” คนที่ทำหน้าที่ขับรถได้แต่พูดออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
...ยิ่งนึกถึง ยิ่งหงุดหงิดเว้ย...
“แต่เขาเป็นลูกค้า...”
“แล้วลูกค้ากับโซลพอยท์เลือกใคร”
ยังไม่ทันที่พอยท์จะพูดจบเสียงทุ้มราบเรียบก็พูดออกมาอย่างโมโห จนคนฟังได้แต่เงียบลง แต่ดวงตาคู่สวยกลับสั่นไหวจนน่าสงสาร
“วันนี้พอยท์จะกลับบ้านตัวเอง” พอยท์ตอบเสียงเด็ดขาดจนคนที่ขับรถอยู่ยังตกใจ
“พอทย์”
โซลได้แต่ครางชื่ออีกคนกลับอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่สามรถละสายตาจากท้องถนนมามองคนข้างตัวได้
“ถ้าจะถามเรื่องแบบนี้พอยท์จะกลับ โซลจะได้เลิกบ้าสักที”
ทันทีที่พูดจบลง บรรยากาศในรถก็กลับมาเงียบสงบจนน่ากลัว เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังขึ้นมันยิ่งทำให้คนทั้งคู่เริ่มอึดอัด
“โซลขอโทษนะ”
และก็เป็นคนที่รู้ตัวว่าตัวเองผิดเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน ใบหน้าที่มักจะขี้เล่นตลอดเวลาได้แต่หันมามองคนด้านข้างอย่างขอโทษเมื่อมีโอกาส
“พอยท์ครับ”
.
.
.
“คราวหลังห้ามถามแบบนี้อีกนะ พอยท์อยากให้โซลเชื่อใจพอยท์ว่าพอยท์ดูแลตัวเองได้ อย่าถามว่าใครสำคัญเพราะครอบครัวและโซลสำคัญที่สุดสำหรับพอทย์ คุณไม้ก็แค่ลูกค้า และมันจะไม่มีวันมีอะไรมากไปกว่านั้นแน่นอน”
พอยท์หันกลับมาสบตาคนที่ละสายตาจากท้องถนนมาสบตาเขาเพราะสัญญาไฟจราจรสีแดง เสียงหวานทว่าหนักแน่นย้ำในความคิดและความรู้สึกของตัวเองให้คนรักฟังอย่างไม่คิดปิดบัง
จุ๊บ!
“มัดจำไว้ก่อน ไว้ผมกลับไปจูบง้อต่อที่บ้านนะ”
ริมฝีปากได้รูปกดจูบลงมาอย่างรวดเร็ว เสียงทุ้มของกลับมามีแววขี้เล่นอีกครั้ง ก่อนจะรีบขับรถต่อไปเมื่อสัญญาไปจราจรเปลี่ยนมาสีเขียว
โดยที่ปล่อยให้คนรักตัวเล็กที่คลายความโกรธจากเรื่องก่อนหน้านี้นั่งหน้าแดงอยู่ข้างกัน แต่รวยยิ้มแสนสวยก็ติดอยู่ริมฝีปากอย่างบอกให้รู้ว่าพอยท์ก็มีความสุขไม่น้อยที่ทั้งคู้หันมาเข้าใจกันได้รวดเร็ว จนได้แต่บ่นพึมพำเสียงเบา
“บ้าจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นจูบมาแบบเมื่อกี้ป่านนี้ตะปปหน้าไปแล้ว ถ้าเป็นโซลนี่พอยท์คงโอบคอแทน”
“ผมได้ยินนะครับ”
“บ้า”
คนที่คิดว่าตัวเองพูดเบาที่สุดได้แต่หน้าแดงก่ำอย่างรวดเร็ว จนคนขับรถอย่าโซลยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศอึดอัดก่อนหน้านี้หายไปจนเหลือเพียงบรรยากาศน่ารักๆของคนที่ยิ้มอย่างมีความสุข กับคนตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงแทน...
Talk :ลง 28/10/15
#วุ่นรักหมาป่า
มาล้าวววววววววววว คือหายไปนานมาก แหะๆ ช่วงนี้มิ้นวุ่นกับการช่วยพี่เตรียมไปงานฟิคอ่ะค่ะ เลยมาหาทุกคนช้าหน่อย เอาล่ะเข้าเรื่อง นี่สเปของโซลพอทย์นะครับ คู่ที่แทบจะไม่ออกในเรื่องเลย(คือคู่เพิร์ลน้อยกว่านะ ไม่มาเลย55) มาดูคนขี้เล่นเขาหวงกันค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆมาหวานๆธรรมดาเลยย
เอาล่ะต่อไปจะเอาคู่ใครมานะมาลุ่นกันดีกว่า แต่งานตลาดฟิค15พ.ย.นี้ ใครไป แวะมาทักมิ้นที่บูธ F9 ได้นะ จะไปเฝ้าบูธค่ะ แหะๆ ถามหามิ้นได้เลย เผื่อมีอะไรติดไม้ติดมือให้
สุดท้ายรักทุกเม้น ทุกวิว ทุกโหวต ทุกแฟนคลับค่ะ^^
เฟสมิ้น จิ้ม
ทวีตมิ้น จิ้ม
ตอบเม้นๆ
pungsj13 (@pungsj) คู๋ไวท์ตอนหน้าน้อออ เอาโซลพอยท์ไปก่อนนนนน><
โทนี่ โทนี่ ช็อปเปอร์ (@1900hqilo) ขอโทษนะค่ะที่อันนี้มันไม่แฟนตาซีเลยก็ว่าได้แหะๆ ><
sofar_fa (@fafar4840) มาแล้วน้า ตอนพิเศษมีให้ทุกคู่เลยนะ แต่จะเรียงกันลงไปเรื่อยๆน้ออออ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ส่วนตอนหน้า คู้ไวท์ใช่ไหม รออยู่น้าาาา แล้วเรื่องงานฟิค เสียดายง่ะที่ไม่ได้ไป