ตอนที่ 21 : บทที่18 : ตัดสินใจ
บทที่18
สองขาเรียวเล็กก้าวเร็วๆ ไปตามทางเดินบนมหาลัยโดยที่แทบจะไม่สนใจอะไรรอบข้าง ใบหน้าหวานก้มต่ำเพราะไม่ชอบสายตาของใครหลายคนที่เริ่มมองมา ยิ่งใกล้ถึงตึกคณะ...ยิ่งมองมากขึ้น
“แปลกวะ โดนเขี่ยทิ้งแล้วเหรอ”
“นั่นสิ แต่เมื่อวานฉันเพิ่งเห็นมันลงมาจากตึกประธานนะ เสื้อผ้านี่รู้เลยว่าไปทำอะไรมา”
“จริงดิแก โหย ถึงกับต้องทำขนาดนั้นแล้วเหรอวะ ทุนไม่พอหรือไง”
เสียงซุบซิบที่ไม่เบานักตลอดทางเดินที่คีย์เดินผ่าน ทำให้ขาเล็กรีบก้าวเดินเร็วขึ้น มือสองข้างกำสายกระเป๋าเป้ของตัวเองแน่นอย่างอดทน
...ที่คนพวกนั้นพูด ก็ถูกแทบทั้งหมดเลยล่ะ...
ตุบ!
“เฮ้อ ถึงห้องสักที”
กระเป๋าเป้ใบเล็กถูกวางเบาๆบนโต๊ะตัวใหญ่ในห้องเรียนที่ปกติมักจะนั่งกันสามคน แต่สำหรับเขา มันกลายเป็นโต๊ะเดี่ยวมานานแล้ว เพราะไม่ว่าใครก็เลือกที่จะเว้นตรงนี้เอาไว้...
“คุณนะคุณ รู้ไหมว่าผมโดนมองแบบไหนเนี่ย มาแก้ข่าวด้วยนะ”
มือเล็กลูบไปตามหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปคนตัวโตอยู่เบาๆ ใบหน้าหวานยู่หน้าใส่หน้าจอโทรศัพท์เบาๆอย่างน้อยใจ
“ผมรักคุณนะ เพราะแบบนั้นช่างมันเถอะ ผมตัดสินใจแล้ว”
รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มมาตั้งแต่เย็นเมื่อวานค่อยๆปรากฏออกมา หัวเล็กซบลงบนกระเป๋าใบใหญ่อย่างสบายใจเพราะยังไม่ถึงเวลาเรียน คีย์ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเพราะจากการที่นอนคิดทั้งคืน ก็ทำให้คิดได้ ว่าควรทำอย่างไรดี...
...และตอนนี้ เขาก็ตัดสินใจแล้ว...
.
...
........
“เจอกันอีกแล้วนะ สวัสดี”
เสียงหวานทักขึ้นแทบจะทันทีที่คีย์ก้าวออกมาจากห้องเรียน ใบหน้าน่ารักที่ล้อมด้วยผมสีน้ำตาลคราเมลส่งยิ้มหวานมาให้เขา
“คุณมีอะไรอีก คุณเพิร์ล”
คีย์ไม่ค่อยอยากจะสนใจคนตรงหน้ามากนัก เพราะตอนนี้ได้เวลาที่จะไปทำงานที่ร้านของพอยท์แล้ว หลังจากที่เมื่อวานหยุดกะทันหันไป
“คุยกันหน่อยสิ รีบไปไหนเหรอ หรือตรงนี้ก็ได้นะ ฉันโอเค”
เสียงหวานพูดออกมาโดยไม่มีท่าทีกลัวเกรงสายตาคนรอบตัวเลยสักนิด เพิร์ลจับผมสีอ่อนของตัวเองเล่นอย่างชอบใจ แววตาคมสวยมองมาทางคนที่ยืนนิ่งอยู่แต่กลับทำให้คนหลายคนในคณะหันมามองอย่างนึกสนุก
“คุณมัน..”
คีย์พูดเสียงเบาอย่างไม่ชอบใจ ขาเล็กก้าวไปตามทางเดินในคณะอย่างรวดเร็วเพื่อนหนีจากความสนใจของใครหลายคน
.
...
“คุณมีอะไรอีก”
คีย์ถามขึ้นท่ามกลางความเงียบสนิทของสวนเล็กๆด้านหลังตึกคณะที่ไม่มีใครมาในเวลาแบบนี้
“พอดีว่า..เมื่อวานฉันรู้สึกว่าพูดเกินไปนิดนะ”
เสียงใสพูดอออกมาเบาๆเหมือจะรู้สึกผิด ท่าทางก้มหน้าน้อยๆทำให้คีย์เริ่มสงสัยในท่าทางของคนตรงหน้า
“...”
“คือนายจะหายไปเฉยๆมันก็ไม่ยุติธรรมนี่เนอะ...”
“วันนี้ฉันเลย เอาสิ่งที่นายควรได้มาให้”
เพิร์ลพูดอย่างเหนือกว่า มือเล็กส่งกระดาษเช็คใบเล็กที่กรอกตัวเลขหลักล้านไปให้คนตรงหน้าอย่างดูถูก
“ผมไม่เอา แล้วช่วยฟังผมหน่อย...”
ใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างโมโหเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนดูถูก เสียงหวานเอ่ยแย้งออกไปดังๆเพื่อแสดงให้เห็นว่ากำลังไม่พอใจ...
“ว่ามา...”
คนที่กำลังเก็บเช็คลงกระเป๋าไม่ได้มีท่าทีสนใจเท่าไหร่นัก เพิร์ลเพียงแค่ปรายตามองคนตรงหน้าอย่างรอคำพูดต่อไป
“ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้คำว่าคนสำคัญของคุณกับคุณภาคย์เป็นแบบไหน แต่ผมไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้น อย่างเดียวที่ผมจะขอคุณ...”
“ขอให้ผมรักเขาแบบนี้ ดูแลแบบนี้ก็พอ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะจริงใจหรือจะเขี่ยผมทิ้งในแบบที่คุณบอกตอนไหน...”
“ผมรู้แค่ว่าวันนี้ ตอนนี้... ‘ผมรักเขา’ ”
ประโยคยาวเหยียดที่ทำให้คนฟังอย่างเพิร์ลยืนนิ่งอย่างตกใจถูกพูดออกมาแทบจะติดกัน เสียงหวานหนักแน่นและแววตาจริงจังที่สื่อออกมาทำให้เพิร์ลยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ และการเน้นย้ำคำบอกรักในประโยคสุดท้าย ก็ทำให้ใบหน้าน่ารักฉีกยิ้มกว้างจนคีย์สงสัย...
.
...
“ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ย น่ารักชะมัดเลย ฮ่าฮ่า”
เสียงหัวเราะอย่างชอบใจของเพิร์ลดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของคนทั้งสองคน คีย์มองคนที่กำลังหัวเราะอย่างไม่เข้าใจ
“คีย์!”
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นขายาวก้าวเร็วๆมาทางคนที่ภาคย์รู้ว่าหายมาทางนี้ ก่อนที่คีย์จะรู้สึกถึงแรงกอดแน่นๆรอบเอวจนต้องหันกลับไปมอง
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไมเมื่อวานถึงหนีกลับก่อน นายโกรธอะไรอยู่..”
ภาคย์พูดกับคนในอ้อมกอดอย่างรัวเร็วเพราะความเป็นห่วง ดวงตาคู่คมส่งผ่านความห่วงใยมาให้จนคีย์เกาะแขนที่โอบรอบเอวแน่นขึ้น
“นี่! สนใจน้องหน่อยสิ”
เสียงของคนที่ยืนดูท่าทางของคนทั้งสองขัดขึ้นมาเสียงดัง และเมื่อเห็นคนรงหน้าภาคย์ก็ไม่รอช้าที่จะส่งสายตาคาโทษไปให้ เสียงทุ้มเตรียมจะถามเพราะความสงสัย แต่เหมือนคนที่ยืนอยู่คนเดียวจะรู้ตัวซะก่อน
“คนนี้ผ่านนะพี่ เฮ้ย! เพิร์ลนึกได้ว่าต้องไปเรียนพิเศษแล้ว ไปก่อนนะ”
คนตัวเล็กพูดออกมาเสียงดังอย่างน่ารัก รอยยิ้มหวานที่ต่างจากทุกครั้งถูกส่งไปให้คีย์อย่างถูกใจ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากตรงนั้นไปเมื่อเห็นสายตาดุๆของคนตัวโต
“เพิร์ลมาวุ่นวายอะไรหรือเปล่า ขอโทษนะ”
ภาคย์พูดกับคนในอ้อมกอดอย่างขอโทษ ใบหน้าหล่อคมซบลงกับไหล่เล็กอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่จะกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้นอย่างหวงแหน
...ไอ้น้องบ้า เดี๋ยวจะให้อาร์มจัดการ...
100%
……………………………………………….
Talk: ลง 01/06/15
มาแล้วคร้าบบบบ ใครรอไหมม มาช้าด้วย มาสั้นด้วยT^T คือแต่งจบแล้วนะ แต่ทะยอยลงเพราะช่วงนี้ว่างน้อยลง แต่จะมาบ่อยๆๆๆน้ออ
สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิว ทุกโหวต ทุกแฟนคลับ รักคนอ่านทุกคนเลย^^
เล่น #วุ่นรักหมาป่า
ตอบเม้น
Annelida (@annelida): ภาคย์เขารักของเขา แต่คีย์ก็ตัดสินใจดีแล้วน้อออ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
104 ความคิดเห็น
-
#84 sofar_fa (จากตอนที่ 21)วันที่ 26 มิถุนายน 2558 / 16:44เฮ้ยยยยย สรุปคือเพิร์ลนี่เป็นน้อง? แสบอ่าาาาา ลองใจกันอย่างงี้เลยหรอ#840
-
#57 pungsj13 (จากตอนที่ 21)วันที่ 4 มิถุนายน 2558 / 15:09น่ารักที่สุดเลยอะ มีมาทดสอบพี่สะใภ้ด้วย#570
-
#56 pirawan Raewkasin (จากตอนที่ 21)วันที่ 1 มิถุนายน 2558 / 08:17สรุปคือการลองใจเฉยๆๆ มันน่านัก#560
