{ Yaoi } ..Lycanthrope Love.. วุ่นนัก รักคุณหมาป่า^^

ตอนที่ 19 : บทที่16 : คนสำคัญ

บทที่16

 


 

“คุยกันหน่อยได้ไหม เรื่องของภาคย์น่ะ”

            เสียงหวานพูดห้วนๆอย่างไม่สบอารมณ์ มือเล็กจับเส้นผมสีอ่อนที่ผ่านการย้อมมาอย่างดีของตัวเองอย่างไม่ได้สนใจคำตอบของคนตรงหน้ามากนัก ขาเรียวเล็กก้าวไปทางรถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ไกลเพื่อเป็นสัญญาณว่า...ถ้าอยากคุยก็ตามมา...

          และก็รู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้าอาจจะคุยกับตัวเองไม่ดีแน่นนอน แต่เพราะชื่อใครอีกคนที่เป็นหัวข้อนั้น ทำให้ความรู้สึกมันไปก่อนที่คีย์จะได้คิดอะไร ขาเล็กยอมก้าวตามคนที่เดินนำไปอย่างรีบเร่ง...

            และเพราะคำพูดนั้น ตอนนี้คีย์ก็ได้นั่งอยู่ตรงข้ามกับคนตรงหน้าในร้านกาแฟหรู ที่ไกลจากมหาวิทยาลัยพอสมควร มือเล็กกำแก้วน้ำชาที่อีกฝ่ายสั่งมาให้แน่นอย่างไม่เข้าใจ

...ก็รู้ทั้งรู้ว่าความรู้สึกมันทำงานก่อนสมอง แต่เขาก็ห้ามไม่ได้ เลยทำให้ตอนนี้เขามาอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้ไงล่ะ...

“สวัสดีอย่างเป็นทางการ ฉันเพิร์ล เป็น‘คนสำคัญ’ ของภาคย์”

            เสียงหวานใสกดต่ำอย่างเน้นถึงสถานะ ใบหน้าสวยที่ดูดุเพราะอายไลน์เนอร์เส้นบางทำให้คีย์มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“คุณต้องการอะไรจากผม”

            คีย์ถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาคู่สวยจ้องกลับ อย่างต้องการคำตอบที่ตัวเองไม่ค่อย...เข้าใจนัก

“ก็เปล่า แค่อยากเห็นหน้าคู่ควงใหม่ของภาคย์ อืม แปลกใจที่รอบนี้ดู...ไม่หวือหวาเท่ารอบก่อนๆแฮะ”

            ดวงตาคู่เรียวกวาดมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างประเมิน เส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลสะบัดไปตามการเคลื่อนไหวของเจ้าของมันเมื่อรู้สึกว่าผิดคาดกับคนที่ได้เจอ...

“ผมไม่จำเป็นเจอกับคุณ ถ้าไม่มีอะไรจะคุยผมขอตัว”

            คีย์ตอบกลับอย่างหงุดหงิดกับสายตาแบบนั้น มือเล็กกำแน่นอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“จำเป็นแน่ ถ้านายรู้ว่าฉัน รู้ทุกเรื่องของภาคย์ รู้แม้กระทั่งว่า เขา..เป็นอะไร”

            รอยยิ้มหวานใสบนใบหน้าน่ารัก ช่างขัดกับเสียงกดต่ำในแบบที่เหนือกว่าโดยสิ้นเชิง

“คุณ...”

            คีย์เผลอพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ความรู้สึกในใจตีกันวุ่นวายไปหมดเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูด

...ความลับแบบนั้น คุณภาคย์ทำไมถึงยอมบอก...

“โอ๊ะ! ฉันยังพูดไม่จบเลย เขาเป็นไลแคนท์ถูกใช่ไหมล่ะ แล้วก็ยังเป็นทายาทของธุรกิจอัญมณีอันดับหนึ่งของแถบเอเชียด้วย แล้วนาย...”

            เสียงหวานที่พูดออกมายาวเหยียดหยุดลงอีกครั้ง มือเล็กเชยคางคนตรงหน้าขึ้นมาเบาๆจนคีย์สะบัดหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ

 “จุ๊ๆ อย่าเพิ่งโมโหเลย เพราะมันควรเป็นฝั่งฉันนะที่โมโห ไงล่ะ อ่อยมาท่าไหน คงจะถึงใจในแบบที่ภาคย์...ยอมพาเข้าห้องตัวเองเลยสินะ”

            คำพูดที่ไม่ว่าจะฟังอย่างไงก็ดูถูกในทุกๆประโยคทำให้คีย์จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ดวงตาคู่สวยที่มักมีแววโอนอ่อนเสมอจ้องกลับอย่างแข็งกร้าว

“คุณ!”

            คีย์ตะคอกกลับเสียงดังอย่างไม่พอใจ แต่คนที่พูดประโยคดูถูกออกมายาวเหยียดก็ทำแค่จับปลายผมสีเทาอ่อนของตัวเองอย่างไม่สนใจ

“อะไรล่ะ มีอีกเรื่องนะที่นายไม่รู้ ภาคย์นะ มีคนที่คู่ควรล้อมรอบตัวมากมายเลยนะ แล้วนายเป็นใคร”

            เพิร์ลยังไม่หยุดต้อนคนตรงหน้า จนคีย์หันมามองอย่างไม่พอใจ ดวงตาเรียวสวยตวัดมองกลับมาในแบบที่คนได้รับแอบตกใจน้อยๆ

“ผมไม่รู้หรอก ผมรู้แค่ว่าผมรักเขา”

            น้ำเสียงหนักแน่น กับท่าทางจริงจังที่แสดงออกมา ทำให้คนฟังอย่างเพิร์ลลอบยิ้มออกมาอย่างพอใจนิดๆ

“อ่า แล้วภาคย์เคยบอกรักนายไหมนะ...”

“...”

“หรือเขาแค่ครางเพราะพอใจ...เรื่องบนเตียง!”

            ประโยคหลังที่ตามออกมาทำให้คนที่ตั้งว่าจะเถียงชาวาบไปทั้งตัว เสียงหวานเงียบไปอย่างพยายามจะนึกหาอะไรออกมาค้าน ใบหน้าหวานของคีย์แสดงออกมาถึงความไม่แน่ใจจนเพิร์ลยิ้ม...อย่างสมใจ

“คุณต้องการอะไร”

            เสียงหวานแผ่วลงจนแทบจะกลืนไปกับเสียงเพลงคลอเบาๆของร้านเอ่ยออกมา มือเล็กกำแน่น ในขณะที่ดวงตาเรียวสวยเริ่มแดงก่ำอย่างอดทน

...เพราะเขาไม่เคยได้ยินคำรักจากภาคย์เลย มีแค่อาการสุขสมของอีกคนเท่านั้นจริงๆ...

“ก็ง่ายๆ ไปจากภาคย์ซะ มันง่ายซะยิ่งกว่าง่ายอีกนะ กับคนที่ไม่มีตัวตนในชีวิตภาคย์อย่างนาย จะหายไปเงียบๆ”

            มือเรียวขาวหยิบแก้วชาเอิร์ลเกร์ขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ ดวงตาคู่เรียวมองไปรอบๆร้านอย่างไม่สนใจคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ด้วยซ้ำ

“อ้อ อีกเรื่องหนึ่งนะ..”

“...”

“นายเป็นผู้ชาย แถมเป็นมนุษย์ธรรมดาซะด้วย แล้วไงดีล่ะ..มีทายาทก็ไม่ได้ แล้วคนระดับภาคย์จะจริงจังเหรอ ลองคิดดูใหม่ดีกว่านะ ว่าจะดื้อดึงต่อไปไหม วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ไปก่อนล่ะ”

            คนตัวเล็กในเสื้อกล้ามเข้ารูปและเสื้อคลุมสีดำลุกขึ้นเดินออกไปหาบรรดาบอดี้การ์ดที่ติดตามอย่างไม่ได้สนใจคนที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่สวยจ้องไปยังกลุ่มคนที่กำลังจัดการกับค่าเครื่องดื่มแสนแพงอย่างคิดหนัก

...สู้ยังไงดีล่ะ...

            มือเล็กยกขึ้นกุมขมับแน่นอย่างคิดไม่ออก ดวงตาคู่สวยแดงก่ำอย่างพยายามอดทนกับทุกอย่างที่กำลังเจอ ทั้งคนที่มหาลัย ทั้งคนตรงหน้า เขาต้องทำอย่างไงดีกับเรื่องครั้งนี้นะ

“ฮะฮะ ก็แค่หายไปนะคีย์ หายไป”

            เสียงหวานแผ่วเบาพยายามพุดออกมาอย่างอดทน มือเรียวหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยที่ได้มาจากใครอีกคนเมื่อไม่กี่วันก่อนขึ้นมาดู

‘เอาไว้นี่แหละ มีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด เข้าใจไหม’

            เสียงของคนที่บังคับให้เขารับโทรศัพท์เครื่องใหม่เอามาใช้แทนเครื่องที่เคยพังไปเมื่อวันเกิดเรื่องวนอยู่ในหัว มือสั่นๆพยายามกดโทรออกเบาๆอย่างไม่แน่ใจ

‘ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’

            และเหมือนเสียงตอบกลับจะทำให้ใจดวงน้อยแทบหยุดเต้นไปเพราะความกลัว ยิ่งกลัวมากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าไม่มีที่เพิ่งในตอนนี้ มือเล็กจัดการเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง และคีย์จะไม่เสียใจเลยถ้าคนที่เพิ่งออกไปจะกลับไปแล้ว

            กลับกัน เพิร์ลที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนักกำลังชูโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูสีขาวขึ้นมาทางเขา หน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงว่ามีการสนทนากำลังปรากฏชื่อและรูปที่ของคนที่เขากำลังโทรหา ใบหน้าหล่อที่เหมือนกับว่าโดนถ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจโดยที่พื้นหลังเป็นรูปห้องนอนในคอนโดที่เขาไปอยู่มาสองวันมันทำให้เขาเชื่อ...

            และยิ่งคนที่กำลังจะขึ้นรถยนต์คันหรูกลับไปพูดกับปลายสายด้วยท่าทางน่ารัก ที่เขาไม่รู้ว่าคุยอะไรด้วยซ้ำ แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกแย่ได้ไม่ยาก

...คุณยอมไม่รับสายผม เพราะคนๆนี้...

            ขาเล็กก้าวออกจากร้านกาแฟหรูอย่างเหม่อลอย ตรงกลับไปทางป้ายรถประจำทางที่จะไปแถบชานเมือง ที่เป็นบ้านของเขาอย่างตัดสินใจออกมา

“คุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ แต่ละคำ มันเหมือนอะไรที่ตีลงมาจนผมหนีไม่ได้เลยนะ ผมจะทำยังไง”

            เสียงหวานแผ่วเบาพูดออกมา ดวงตาหวานแดงก่ำอย่างน่าสงสาร ก่อนจะก้าวขึ้นรถประจำทางกลับไป คนตัวเล็กนั่งลงริมหน้าต่างอย่างเหม่อลอย เพราะคิด

...คิดถึงใครอีกคนที่ น่าจะกำลังมีความสุขกับคนอื่นอยู่... 

100%

Talk: ลง 9/05/15

            เอาคีย์มาเสิร์ฟ มิ้นหายไปหลายวันเพราะสอบจ้า เดี๋ยวจะไปฝึกงานแล้วเหนื่อยแน่เลย^^ เอาล่ะ ไว้ตอนต่อไปเรามาลุ้นดีกว่าว่าคีย์จะทำยังไง *กอดคีย์แน่น

            สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกแฟนคลับ รักคนอ่านทุกคนเลยนะ^^

            มิ้นมีเฟสแล้วอย่างลืมช่วยไลค์เป็นกำลังใจหน่อยนะ จิ้ม!

#วุ่นรักหมาป่า

ตอบเม้นๆ

พรีมา (@tan_tansm): คนนี้คุ้นๆน้า 555 โอเคมาอ่านต่อเร้วววว ขอบคุณที่ชอบนะมาอ่านๆ^^

Annelida (@annelida): ชอบคนหนเป็นพิเศษเนี่ยยยยยย หูยยยย มาอ่านต่อไวๆน้า ขอบคุณที่ชอบนะคะ

con_kyexonextdoor (@connea_land): ขอบคุณที่หลงเข้ามาในนิยายงงๆเรื่องนี้นะ ถ้าชอบก็ฝากเจ้าหมาป่าตัวโตไว้ในอ้อมกอดน้ออออ อ่านให้สนุกนะคะ^^

© themy  butter