{ Yaoi } ..Lycanthrope Love.. วุ่นนัก รักคุณหมาป่า^^

ตอนที่ 18 : บทที่15 : ผ่านไป

บทที่15 ผ่านไป

คือชื่อตอนมันไม่มีอะไรหรอก ไปอ่านกันเลยยยย
 

ก๊อก ก๊อก!

            ภายในห้องของประธานนักศึกษา เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้นก่อนที่ขายาวของโซลจะก้าวเข้ามา โดยที่มีใครอีกคนตามเข้ามาด้วย...

“มีอะไรกันล่ะ มาเป็นคู่เชียว” ภาคย์ถามอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ภาพของโซลกับพอยท์ที่เดินตามกันเข้ามา

“คีย์อยู่ไหนภาคย์”

            พอยท์ถามขึ้นเร็วๆอย่างไม่สนใจคำถามก่อนหน้าของภาคย์ ดวงตาเรียวสอดส่องหาคนที่โซลเล่าให้ฟังว่าเกิดเรื่องขึ้นเมื่อสองวันที่แล้วอย่างเป็นห่วง

“ไม่อยู่หรอก เขาก็ไปเรียนสิ นายจะอยากเจอทำไม” ภาคย์แหย่คนตรงหน้ากลับอย่างนึกสนุก รอยิ้มกว้างปรากฏขึ้นเมื่อนึกถึงคนที่อยู่กับเขามาสองวัน จนวันนี้เขายอมให้เจ้าตัวออกมาเรียน

“อะไรของนาย นั่นคีย์ของฉันนะ ฉันจะไปหา”

            มือเล็กชี้หน้าเพื่อนสนิทของคนรักตัวเองอย่างไม่พอใจ ใบหน้าหวานส่งสีหน้าโมโหออกมาจนโซลยืนขำอยู่ข้างๆ

“หยุดเลย นายไปเป็นอะไรกับคีย์ตอนไหน โซลเก็บเมียแกไปสิ คีย์ของฉันโว้ย”

            เสียงทุ้มเถียงอีกคนที่ภาคย์ก็ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้าหล่อมองเพื่อนตัวเองที่ไม่ยอมห้ามคนรักอย่างไม่พอใจ

“เอ่อ...เครียดอะไรกันอยู่หรือเปล่าครับ พอดีเคาะประตูแล้วไม่มีใครตอบ ผมกลับก็ได้นะ”

            ประตูบานใหญ่เปิดออกเบาๆ ก่อนที่คนมาใหม่จะถามออกไปอย่างเกรงใจ ใบหน้าหวานก้มลงอย่างขอโทษ ก่อนที่คีย์เตรียมหันหลังเดินออกไป

“เดี๋ยวคีย์ พอยท์มาเยี่ยม” คนพูดรีบวิ่งมาดึงคีย์เอาไว้ ใบหน้าน่ารักส่งยิ้มดีใจออกมาจนคีย์เริ่มยิ้มตาม

“ทำไมคีย์มีแต่กลิ่นแปลกๆล่ะ...” คนน่ารักถามขึ้นอย่างแปลกใจ จมูกเล็กๆเริ่มดมลามไปตามแถวหน้าอกของคีย์อย่างสงสัย

หมับ!

“ใกล้ไปแล้วพอยท์” ภาคย์ที่ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่คว้าเอาคนที่ยืนนิ่งมากอดเอาไว้เหมือนเด็กหวงของ แววตาดุเปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นสีเงินเพื่อออกคำสั่ง

“เว่อร์...เฮ้ย แต่ตัวคีย์มีแต่กลิ่นภาคย์อ่ะ...”

            พอยท์หันไปถามโซลที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังอย่างสงสัย ก่อนจะหันมาจ้องคนที่ยืนกอดคนตัวเล็กเอาไว้อย่างต้องการคำตอบ

“ก็อย่างที่คิด กลับไปได้แล้วไป”

            มือใหญ่โบกไล่ทั้งสองคนออกไปอย่างรำคาญนิดๆ โดยไม่ได้สนใจแก้มขาวที่พองขึ้นอย่างงอนๆของพอยท์เลยสักนิด ทำเพียงแค่โอบคนในอ้อมแขนไปทางโต๊ะทำงานตัวใหญ่เท่านั้น โดยที่คีย์หันไปจัดดอกคัตเตอร์ที่หอบเอามาด้วยบนชั้นข้างๆอย่างชำนาญ

“ไล่เหรอๆ จำไว้เพิร์ลมาจะไม่ช่วยเลย”

            ภาคย์หูตั้ง? อย่างตกใจ ขายาวที่กำลังเดินไปทางคีย์หยุดลงเพื่อหันไปหาเพื่อนสนิท แต่พอหันกลับไปทั้งโซลและพอยท์ก็ออกจากห้องไปแล้ว

“เอ่อ คุณภาคย์ พอยท์เป็นแบบคุณเหรอ เห็นเขาเป็นคนรักของโซล”

            เสียงหวานของคนในอ้อมกอดถามอย่างไม่แน่ใจ มือเล็กกุมมือใหญ่เอาไว้อย่างลืมตัว ขาเล็กก้าวตามอีกคนไปทางห้องพักที่มีประตูเชื่อมติดกันในแบบที่ไม่รู้เลยว่า

...ปกติห้องนี้ภาคย์หวงมากแค่ไหน...

.

...

........

“อืม คุณภาคย์ พอก่อนครับ”

            เสียงครางหวานเอ่ยห้ามเบาๆเมื่อรู้สึกถึงแรงขยับช่วงล่างของคนตัวโต แต่เหมือนเสียงหวานๆที่ร้องห้ามจะไม่ได้ทำให้ภาคย์หยุดได้ กลับกัน ยิ่งส่งแรงมามากขึ้นจนคีย์ได้แต่กำผ้าปูที่นอนแน่น

“อ๊ะ..อ๊ะ....คุณ...อ๊ะ...อ๊า”

“อืม..”

            เสียงหวานครางดังไปทั่วห้องพักขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องประธานนักศึกษา ร่างกายตอบรับคนตัวโตจนคีย์ยังตกใจไปกับมัน

            เสียงทุ้มครางพร่าอย่างพอใจอยู่ข้างใบหูเล็กทำให้คีย์กอดแผ่นหลังของคนตรงหน้าแน่นขึ้น ใบหน้าหวานยิ้มออกมาอย่างๆอายๆเมื่อรับรู้ว่ากิจกรรมที่ผ่านมามันน่าอายแค่ไหน

“นายมันยั่วได้ตลอดจริงๆ ขอโทษนะ”

            เสียงทุ้มของภาคย์พูดออกมาเบาๆเมื่อเห็นภาพของคนที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่ล่างตัวเขา มือใหญ่ลูบไปตามใบหน้าหวานก่อนจะเอ่ยขอโทษเบาๆ เพราะพอเดินเข้าห้องพักมาได้ เขาก็ดันทำเรื่องแบบนี้...ออกมาจนได้สินะ..

“ครับ ไม่เป็นไรครับ”

            คีย์พูดเสียงหวานเพื่อให้คนรู้สึกผิดสบายใจ รอยยิ้มหวานปรากฏออกมาเมื่อคนที่ขอโทษเขา กลับดูแลเขาอย่างดี ทั้งคอยประคองเขาไปทำความสะอาดตัว แล้วไหนจะยังมาวุ่นวายช่วยแต่งตัวอีก มันก็...น่ารักดีนะ

.

...

.......

ปุ!

“เอ่อ...”

            คีย์ที่อยู่ในชุดนักศึกษาตัวใหม่ร้องขึ้นอย่างตกใจ ใบหน้าหวานแดงเมื่ออยู่ดีๆก็ถูกดึงให้นั่งลงมาบนตักแกร่งอย่างรวดเร็ว มือใหญ่สอดรัดรอบเอวเล็กอย่างหวงๆ จนคีย์ได้แต่นั่งหน้าแดงจัด...

“ถามเรื่องพอยท์ไว้ใช่ไหม....จะว่าใช่ก็คล้ายๆนะ แต่เป็นพันธุ์สีทอง คือมีลูกได้นะแหละ ที่เหลือก็เหมือนกัน แค่ต้องถูกปกป้องนะสิ”

            มือใหญ่กอดเอวเล็กแน่นขึ้น จมูกโด่งสูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆของคนตรงหน้าเข้าไปอย่างผ่อนคลาย

“คุณภาคย์...แล้วตอนคุณเป็นหมาป่า คุณเป็นแบบไหนเหรอ คือ..”

            คีย์ถามกลับอย่างกล้าๆกลัว มือเล็กที่กำแขนอีกคนเอาไว้กำแน่นขึ้นอย่างไม่มั่นใจ

“เฮ้อ อยากเห็นสินะ สัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธ”

            หัวเล็กพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆอย่างตกลง ใบหน้าหล่อหันมามองอย่างกังวลใจก่อนที่จะลุกไปยืนอยู่ด้านหน้าแทน..

“เจ้าตัวโต!”

            เพียงเสี้ยววินาทีร่างกายสูงใหญ่ก็แปรเปลี่ยนเป็นสัตว์สี่ขาตัวยักษ์ ดวงตาหวานเบิกกว้างอย่างตกใจ มือเล็กชี้สิ่งมีชีวิตสี่ขาตัวใหญ่ยักษ์ สีดำอย่างตกใจ ก็ในเมื่อ

...นี่มันเจ้าตัวโตที่เขาเคยช่วยไว้นี่ คืนที่เขาคิดว่าฝัน...

“อ่ะ!”

            เสียงหวานร้องอย่างตกใจเมื่อหัวโตๆของหมาป่าตัวใหญ่แปะลงมาบนตักอย่างออดอ้อน ขาหน้าที่มีขนสวยหุ้มอยู่เขี่ยขาเล็กเบาๆอย่างขอร้องไม่ให้โกรธที่เคยไปหลอกเอาไว้

“ไม่โกรธหรอกนะ แต่คราวหลังอย่าทำแบบนั้นนะ คุณรู้ไหมว่าตอนเห็นเลือดสีแดงๆนั่นผมรู้สึกไม่ดีเลย”

            เสียงหวานพูดเบาๆอย่างเข้าใจ มือเล็กลูบไปตามขนนุ่มของเจ้าตัวโตตรงหน้าอย่างเบามือ แววตาสีเงินหันมามองคีย์อย่างสนใจ ก่อนที่จะค่อยๆเอาหัวโตๆมาซุกซบกับมือเล็กนั่นอย่างเอาใจ

“แล้วคุณพาผมไปนอนในห้องเหรอคืนนั้น”

            คีย์ถามออกไปทั้งๆที่ใบหน้าหวานแดงจัด มือเล็กรีบยกขึ้นมากุมแก้มตัวเองเบาๆอย่างรู้สึกร้อน

...ก็ที่ถามนี่เหมารวมไปถึงที่รู้สึกเหมือนถูกจูบนะแหละ...

จุ๊บ!

“ถ้าเรื่องนี้ด้วย ก็ใช่”

            เจ้าตัวโตที่กลับมาเป็นคนเหมือนเดิมกดจูบเบาๆลงไปบนริมฝีปากสีอ่อนอย่างรวดเร็ว แววตาพราวระยับอย่างนึกสนุกยิ่งทำให้คีย์หันหน้าหนีอย่างเขินๆ

“อ่อ ผมไปทำงานที่ร้านพอยท์ก่อนดีกว่านะ ไว้คุณทำงานเสร็จค่อยโทรหาผมแล้วกันนะ”

            คนตัวเล็กพูดออกมาอย่างรัวเร็ว ใบหน้าหวานก้มต่ำ ก่อนจะรีบก้าวเดินออกจากห้องพักห้องใหญ่ มือเล็กกำแน่นอย่างเขินอายกับเรื่องราวที่รับรู้

ฟอด!

“เดี๋ยวตอนเย็นไปรับนะ”

            คนตัวโตที่เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว เดินมาซ้อนหลังคนที่กำลังจับลูกบิดของประตูห้องประธานนักศึกษาอย่างรวดเร็ว จมูกโด่งกดลงมาบนแก้มนุ่มแรงๆอย่างเอาเปรียบ เสียงทุ้มพูดเบาๆริมหูเล็กจนคนได้รับรีบพยักหน้าเร็วๆก่อนจะเดินหนีออกไป

.

..

.....

............

“ใจเย็นๆ...โอย เพราะคุณคนเดียวเลยนะคุณภาคย์”

            เสียงหวานบ่นพึมพำออกมาเบาๆ ขาเล็กก้าวไปตามทางเดินนอกตัวอาคารของตึกประธานนักศึกษาเงียบๆ ใบหน้าหวานก้มหลบสายตาสงสัยของใครหลายๆคนที่มองมา

...อ่า ยังไงเขาก็ยังเป็นแค่‘คีย์’นักเรียนทุนที่โดนแกล้งบ่อยๆล่ะนะ เมื่อเช้ายังโดนผู้หญิงกลุ่มหนึ่งขัดขาอยู่เลย...

กึก!

“คีย์สินะ”

            ขาเล็กที่ก้าวเดินไปตามทางเดินในมหาวิทยาลัยเร็วๆ เพราะสายตาของใครหลายๆคน หยุดลงแทบจะทันที ดวงตาคู่สวยมองคนที่ยืนขวางเขาเอาไว้อย่างสงสัย...หน้าตาสวยหวานที่ถูกแต่งแต้มมาอย่างดี ผมสีน้ำตาลคาราเมลที่รับกับหน้าสวย รูปร่างบอบบางภายใต้เสื้อกล้ามสีดำและกางเกงยีนส์เข้ารูป ที่คีย์ลองพิจารณาดูแล้ว

...เขาไม่เคยรู้จักกับคนตรงหน้าเลยนะ...

“คุยกันหน่อยได้ไหม เรื่องของภาคย์น่ะ”

100%

Talk: ลง 29/04/15

            ยังไงบ้างงงง พโฮฮฮฮ ไม่เจอกันหลายวันนนนน มิ้นมาลงไม่ได้เจงๆๆ รีบสุดๆแล้วน้า

            เอาล่ะสุดท้ายก็เหมือนเดิมมม ขอกำลังใจหน่อยน้า^^ มิ้นมีเพจแล้วไปกดกันซะดีๆ จิ้ม!

            สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับ รักคนอ่าน รักเอสเจสุดๆๆ

#วุ่นรักหมาป่า

ตอบเม้นๆ

pungsj13 (@pungsj): ขอบคุณที่ชอบน้า มาอ่านต่อเร็วๆ ^^

© themy  butter