ตอนที่ 17 : บทที่14 : ความหอมหวาน
บทที่14
“คุณภาคย์ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
เสียงหวานแผ่วเบาดังอดออกมาจากลำคอของคนที่กำกางเกงตัวเล็กของตัวเองจนยับ ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตาสีใสจนภาคย์ต้องเอื้อมมือไปลูบมันเบาๆ
“ไม่คีย์ ฉันผิดเองที่ทำให้นายเข้ามาเจออะไรแบบนี้ขอโทษนะคีย์”
เสียงทุ้มพูดเบาๆอย่างรู้สึกผิดมือใหญ่ลูบใบหน้าคนตรงหน้าอย่างปลอบโยน
หมับ!
“ไม่!”
อ้อมแขนใหญ่กอดคนตัวเล็กแน่น แต่กลายเป็นคีย์ที่สะดุ้งหนีอย่างแรงจนภาคย์มองตามอย่างตกใจ
“คีย์! เป็นอะไรไป”
“ผม ผม ร้อน ร้อน เพราะน้ำนั่น ร้อน”
มือเล็กกำแน่นอย่างอดทน แววตาหวานปล่อยน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งตกใจกับอาการของตัวเอง ทั้งตกใจที่เผลอผลักคนตัวโตออกไป แต่ที่สำคัญ...คีย์กำลังตกใจ ตกใจที่ตัวเองกำลังต้องการ ต้องการจนน่าไม่อาย...
“ไม่เป็นไรนะคีย์”
ภาคย์ที่แน่ใจว่าน้ำที่คีย์พูดถึง คงเป็นยาปลุกเซ็กส์ เพราะกลิ่นที่เขาได้กลิ่นตอนแรกบนตัวคีย์มันไม่ใช่แค่กลิ่นไอ้ธันนั่น แขนแกร่งช้อนตัวคนที่ภาคย์ยังคงยืนยันว่าตัวเบาจนน่าตกใจขึ้นมาแนบอก ขายาวก้าวไปตามทางจนถึงห้องน้ำใหญ่ในห้องนอนของเขา
ซ่า!
ภาคย์ค่อยๆปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งลงในอ่างอาบน้ำเบาๆ สายน้ำเย็นๆที่เปิดออกมากระทบเข้ากับผิวของคนตัวเล็ก จนคนที่ร้อนขดตัวสั่นๆจนแน่น
“คุณภาคย์ ช่วยผมนะ ช่วยด้วย ไม่ไหวแล้ว มันเหมือนจะตาย ไม่เอาแล้ว”
เสียงหวานร้องขออย่างน่าสงสาร มือเล็กไขว่คว้าไปทั่วกับอาการทรมานที่จัดการไม่ได้
“คีย์ นายกำลังไม่มีสติ นายใจเย็นๆ”
มือใหญ่ลูบผมคนที่ทรมานอย่างปลอบโยน ดวงตาคู่คมมองอีกคนอย่างห่วงใย จนคีย์ตัดสินใจในวินาทีนั้น ตัดสินใจที่จะ...
“ขอแค่คุณ ถ้าเป็นคุณผมไม่เป็นอะไร”
มือเล็กกอดคนตรงหน้าอย่างต้องการที่เพิ่ง เสียงหวานเอ่ยคำพูดที่ทำให้ภาคย์ตกใจออกมา ก่อนริมฝีปากที่เจ้าตัวกัดมันเพื่อกลั้นอาการจะจู่โจมภาคย์
จูบที่ไร้เดียงสาของคนที่ร้องขอ ทำให้ภาคย์ได้แต่กำมือแน่นอย่างอดทน แต่เมื่อคีย์ยังพยายามกดจูบในแบบที่เจ้าตัวทำอย่างยากเย็น ทำให้เป็นภาคย์เองที่จับคนตรงหน้าเอาไว้แทน
“คีย์...หยุดไม่ได้แล้วนะ”
แสงแดดในยามเช้า ส่องผ่านผ้าม่านผืนหนาเข้ามาจนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ซุกหน้าหนีกับหมอนใบโตอย่างไม่ต้องการที่จะตื่นจากที่นอน...
“แปดโมงแล้วนะ”
พรึ่บ!
“คุณภาคย์! โอ๊ย!”
เสียงหวานร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบเบาๆชิดริมหู ร่างเล็กถอยหนีอย่างลืมตัว แต่ก็ต้องร้องออกมาเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บที่แล่นขึ้นมา
“เจ็บไหมเนี่ย อย่าเพิ่งขยับสิคีย์ นอนพักก่อนนะ”
มือใหญ่รีบจัดการให้คนตัวเล็กนอนลงอีกรอบอย่างเป็นห่วง เสียงทุ้มดุอีกคนออกมาอย่างตกใจ แต่กลับทำให้คีย์แอบยิ้มอย่างเขินอาย
“ยิ้มอะไรล่ะ ไม่กลัวฉันเหรอ ไม่อยากถามเหรอ”
ภาคย์พูดกับคนที่นอนยิ้มให้เขาเสียงเบา แววตาคมแสดงออกถึงความไม่แน่ใจจนคีย์ต้องกุมมือคู่นั้นเอาไว้
“ผมจะไม่ถามถ้าคุณไม่ได้อยากบอกนะ เพราะยังไงคุณก็คือคุณภาคย์ คนที่ดุผมเมื่อกี้ คนที่ดูแลผมบ่อยๆ แค่นั้นก็พอแล้ว”
ใบหน้าหวานยิ้มให้อีกคนอย่างจริงใจ มือคู่เล็กบีบเบาๆเพื่อยืนยันสิ่งที่ตัวเองคิดอีกรอบ
“ฉันเป็นไลแคนท์...”
“...”
เสียงทุ้มพูดออกมาแค่นั้น ก่อนจะมองคนที่นอนฟังเขานิ่งๆอย่างตัดสินใจ ภาคย์นอนลงข้างๆคนตัวเล็ก มือใหญ่รอบเอาตัวคนที่นอนอยู่มาไว้ในอ้อมกอด...
“อย่างที่เห็นฉันมีอีกร่าง แต่ฉันจะยังมีสติอยู่ทุกครั้งเลยควบคุมให้มันจะเป็นหมาป่าตอนไหนก็ได้ เพราะไลแคนท์จะมีสติมากกว่าแวร์วูฟทั่วไป และฉันเป็นเพียงสายราชาที่สืบทอดมาจากต้นตระกลู ตระกลูฉันจะควบคุมทุกตัวได้ แต่ฉันมีจะมีพลังหนักกว่าตัวอื่น เพราะดวงตาสีเงินนี่”
แววตาสีเงินที่เผยออกมาจ้องมองคนในอ้อมกอดที่มองเขานิ่งๆอย่างสนใจ มือใหญ่ลูบเบาๆไปทั่วใบหน้าหวานที่มองมา
“แต่ฉันก็คือมนุษย์ทั่วไป ใช้ชีวิตปกติ แค่เพียงมีความแข็งแกร่งจากสายเลือด กลายร่างได้เมื่อต้องการ เท่านั้นเอง”
ฟอด!
คนที่เล่าเรื่องของตัวเองจบกดจมูกลงไปบนแก้มนุ่มแรงๆ แก้มขาวใสที่เพียงเขากดจมูกลงไป ก็แดงขึ้นอย่างน่ารัก ทำให้ภาคย์ยิ้มให้คนที่พยายามซุกตัวลงใบผ้าห่มผืนหนาอย่าชอบใจ
“เขินอะไรล่ะหืม? เมือคืนยังไม่เห็น..อุ๊บ!”
“หยุดเลยนะคุณภาคย์ ห้ามพูดเด็ดขาดนะ ห้ามๆ”
มือเล็กยกขึ้นปิดปากของอีกคนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานเห่อแดงในแบบที่คีย์รับรู้ว่ามันคงร้อนเอามากๆ
“โอเคๆ นายนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวฉันสั่งอะไรขึ้นมาให้กิน”
มือใหญ่เลื่อนผ้าห่มมาคลุมตัวคนที่ใส่แค่ชุดนอนตัวใหญ่เพียงตัวเดียวเอาไว้ ภาคย์ลุกออกจากเตียงไปด้านนอกอย่างต้องการให้คนที่นอนได้พักผ่อน
ปัง
ประตูห้องนอนปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มเขินอายที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน แก้มใสแดงก่ำอย่างเขินอายก่อนจะซุกลงไปกับหมอนใบโตไปอีกรอบ...
“คุณภาคย์บ้า ผมเขินนะ”
100%
Talk: ลง 19/04/15
น่ารักไหมมมม ยังไงบ้างงงง พโฮฮฮฮ ไม่เจอกันหลายวันนนนน หาฉากที่หายไปอ่านกันด้วยนะ กดดูตรงเม้นใต้ตอนก็ได้มิ้นจะแปะไว้^^
มิ้นเพิ่งเห็นว่าตัวเองจัดหน้ากระดาษแปลกๆ ถ้าว่าเมื่อไหร่อาจจะมาแก้ให้หมดนะ แต่มันเยอะมาก ต้องบอกว่าตัวเองโง่เองจริงๆ T^T
สุดท้ายรักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับ รักคนอ่าน รักเอสเจสุดๆๆ
#วุ่นรักหมาป่า
ตอบเม้นๆ
beam! (@beam0852): มาต่อแล้ววววว อย่าลืมอ่านฉากที่หายไปนะ ^^ ขอบคุณที่ชอบนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หึหึ เห็นมั้ย กะแล้วว่าสถานการณ์แบบนี้คีย์ไม่รอดหรอก
จิ้ม! กด!!