{ Yaoi } ..Lycanthrope Love.. วุ่นนัก รักคุณหมาป่า^^

ตอนที่ 13 : บทที่10 : กลับบ้าน

บทที่ 10 กลับบ้าน

            ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเท่าไหร่อยู่ดี ขอโทษน้า
 

 

“คุณภาคย์ จะกลับเลยไหมครับ” คีย์พูดขึ้นอย่างเกรงใจคนที่นั่งอยู่ที่เดิม

...ก็หลังจากเขาเลือกดอกไม้ให้เสร็จ แทนที่คนหน้าดุจะกลับบ้านก็ยังนั่งอยู่ที่เดินนะสิ...

“ทำไม ไล่เหรอ” ภาคย์ถามคนที่ก้มหน้าอย่างกลัวๆอยู่ข้างหน้าเสียงนิ่ง จนได้เห็นท่าทีตื่นตกใจ ที่เขายอมรับว่า มันน่ารักน่าแกล้งสุดๆเลยล่ะ

“เปล่านะ..ก็ผมจะกลับแล้ว ถ้าคุณยังไม่กลับก็ไม่...”

“เสร็จแล้วก็กลับกันสิ รออยู่ตั้งนาน”

            ภาคย์ไม่รอให้อีกคนพูดจบ ก็จัดการดึงกระเป๋าเป้ใบเล็กที่คีย์ถืออยู่ออกมาถือทันที ก่อนที่จะเดินทางรถสปอตร์สีดำที่ตัวเองจอดเอาไว้หน้าร้าน โดยที่คีย์ก็ได้แต่ยืนงงอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว

            ขาเล็กๆรีบวิ่งไปจัดการปิดประตูหน้าร้านให้เรียบร้อย และรีบตรงไปหาคนที่ยืนรออยู่หน้ารถ

...ก็เขายังไม่อยากให้คุณภาคย์ทิ้งไว้ทั้งๆที่กระเป๋าทั้งใบไม่อยู่กับเขาหรอกนะ ไม่อย่างนั้นทั้งเงินทั้งโทรศัพท์ ไม่มีเลยนะสิ...

.

...

......

..........

“ที่จริง คุณไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นะครับ มันมืดแล้ว”

            หลังจากรถยนต์คันหรูขับออกมาได้สักพัก คนที่นั่งตัวลีบแทบจะกลืนไปกับเบาะตั้งแต่ต้นก็พูดขึ้นเสียงเบาจนแทบจะกลืนไปกับเสียงแอร์อย่างเกรงใจ

...ก็ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยนะ ว่าจะได้นั่งรถแบบนี้ แต่ก็กลัวไปหมดเลย ถ้าทำอะไรขึ้นมา ไอ้คีย์เอ้ย ไม่มีปัญญาใช้คืนสักอย่างเลยนะ...

            ความคิดของคนที่นั่งเกร็งบนเบาะและพยายามนั่งติดกับเบาะจนตัวเล็กๆแทบจะกลืนลงไปกับเบาะสีดำสนิท เพราะกลัวว่าตัวเองจะไปทำอะไรเสียหายขึ้นมา

“ทำไมไม่นั่งดีๆ” ภาคย์ถามเสียงนิ่งๆ พร้อมกับหันมามองคนที่นั่งตัวเกร็งอยู่เพียงนิด และละความสนใจไปทางถนนต่อ

“เอ่อ ผม..ผม..”

“จะบอกว่านั่งแบบนั้นสบายแล้ว ก็ตามใจ”

            เสียงที่เหมือนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นักของภาคย์ทำให้คีย์หน้าเจื่อนลงไป จากที่รู้สึกดีจากคำถามที่ดูห่วงใยแบบนั้น ตอนนี้คีย์กลับรู้สึกอยากหายตัวไปมากกว่า หายตัวไปจากคนตาดุที่ไม่สนใจเขาแบบนี้

...ทำไม รู้สึกแย่ได้ขนาดนี้นะคีย์...

“ครับ..” คีย์ตอบเสียงเบาๆ ใบหน้าก้มต่ำจนคนมองเห็นได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ

            ดวงตาดุที่คนทั่วไปมักหลงใหลเวลาได้จ้องมอง ได้แต่ไล่มองคนที่นั่งอยู่ข้างตัวอย่างสงสัย ท่าทางของคนตัวเล็กที่แทบจะกลืนไปกับเบาะสีดำใหญ่ๆอย่างนั้น ยิ่งทำให้ภาคย์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดออกมานิดๆ

...ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้น ไม่เข้าใจ...

กึก!

            และก่อนที่คีย์จะได้คิดอะไรต่อ รถคันหรูที่นั่งอยู่ก็จอดนิ่งตรงข้างทางอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับมือใหญ่ๆของอีกคนที่ดึงตัวเขาให้หันไปทางนั้น

“ทำไมต้องกลัวขนาดนี้ ฉันเคยทำอะไรนายหรือไง” ภาคย์ถามอย่างไม่ค่อยพอใจ

...คนตัวเล็กไม่รู้หรอก ว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหนที่ยังทำท่ากลัวเขาอยู่ ทั้งๆที่กลับคนอื่นหรือแม้แต่พอยท์กับโซล ยังมาเล่าให้เขาฟังว่าคีย์ยิ้มเก่ง น่ารักขนาดไหน แล้วทำไม เขาถึงได้แต่ท่าทีเกร็งๆแบบนี้ตลอด...

“...”

“ทำไมไม่ตอบ กลัวอะไรฉันหนักหนา” ภาคย์เริ่มกดเสียงต่ำลงตามอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้น

...วันนี้หงุดหงิดตั้งแต่ไอ้ผู้ชายสองคนนั้นวุ่นวายกับคีย์แล้ว และยังมาเจอท่าทางแบบนี้ใส่อีก...

“ผม ผมเกรงใจ..กับกลัวของเสียหายแล้วคุณจะไม่พอใจเอา” คีย์เริ่มตัวสั่นน้อยๆเพราะอาการไม่พอใจของคนตรงหน้า ดวงตาคู่สวยเริ่มแสดงความกลัวออกมาเมื่อเงยหน้าไปเจออีกคน...ในท่าทางที่เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิดไม่น้อย

“...”

“กลัวคุณไม่ชอบด้วย ถ้าวุ่นวายมากไป...แต่ถ้าคุณไม่พอใจขอโทษครับ เปิดประตูรถให้ผมกลบเองก็ได้นะครับ จริงๆ”

            คนขี้เกรงใจกอดกระเป๋าใบเก่งของตัวเองแน่นอย่างเตรียมตัว

...ทำเขาไม่พอใจขนาดนี้ เตรียมเดินกลับเองเลยคีย์เอ้ย...แต่มันก็น่ากลัวนะเนี่ย อยู่กลางทางแบบนี้ มืดมากเลย...

ภาคย์มองคนที่ดูก็รู้ว่ากลัวแต่ก็ยังทำตัวเข้มแข็งอยู่ จนภาคย์ได้แต่นึกหงุดหงิด มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆอย่างต้องการให้ใจเย็น 

...ไม่รู้ทำไมพอเป็นเรื่องของคนๆนี้เขาใจร้อนทุกที แล้วไอ้คำพูดสบายๆแต่ท่าทางเหมือนลูกแมวที่กลัวจนตัวสั่นแบบนั้น จะเกรงใจอะไรขนาดนั้น...

“ก็ไม่ได้บอกว่าไม่พอใจ แต่เลิกเกร็งสักทีได้ไหม ฉันไม่ได้จะทำอะไร แค่จะพากลับบ้านนะ นั่งให้มันสบายๆหน่อยได้ไหม” สุดท้ายอาจจะเพราะแววตาที่ฉายชัดถึงความน้อยใจที่ทำให้ภาคย์บอกอีกคนอย่างใจเย็น

...ก็มันน่าสงสาร จนอยากจะดึงมากอดเลยล่ะ...

“ครับ” คนที่กอดกระเป๋ารับคำเสียงเบา ก่อนจะค่อยๆหันกลับมานั่งดีๆ เพราะเห็นว่าอีกคนหันกลับไปขับรถต่ออีกรอบ

.

...

.......

..........

“เข้าบ้านแล้วล็อกประตูดีๆ ไม่จำเป็นอย่างออกไปไหนกลางดึกล่ะ แล้วนี่เบอร์ฉัน มีอะไรรีบโทรมาล่ะ”

            ทันทีที่รถยนต์คันหรูจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก คนที่นั่งเกร็งมาตลอดทางก็ทำท่าจะรีบลงไปยืนด้านนอกรถ กลับโดนคว้าข้อมือไว้ แล้วตามด้วยเสียงทุ้มที่สั่งออกมายาวเหยียด จนคีย์ที่สงสัยหลุดยิ้มออกมาบางๆ

...คุณภาคย์นี่ เหมือนพ่อหวงลูกเลยแหะ ตลกจัง...

“ยังจะมายืนยิ้มอีก เข้าบ้านดีๆแล้วกัน ฉันจะกลับก็ตอนนายเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว”

            ภาคย์สั่งคนที่ยืนนิ่งอยู่อีกรอบ ก่อนจะมองไปรอบๆบ้านที่เป็นบ้านคนเพียงไม่กี่หลัง สลับกับพื้นที่โล่งที่มีหญ้าขึ้นอยู่ ไม่ต่างจากครั้งที่เขามาส่งคราวที่แล้ว

...แต่ตอนนี้ ถ้าสัญชาตญาณของเขามันไม่แย่มากนัก เขากลับรู้สึกว่ามันแปลกไป จนเขานึกห่วงคนตรงหน้าและน้องชายที่เจ้าตัวรักหนักหนา ห่วงมากจริงๆ...

“ครับ ผมขอบคุณอีกครั้งนะครับ กลับดีๆนะครับ”

            เสียงหวานพูดจบ คนตัวเล็กก็โค้งให้เขาน้อยๆอย่างขอบคุณ ก่อนที่จะปิดประตูรั้วแล้วส่งยิ้มให้จนเขาโล่งใจ

.

...

.......

            หลังจากรถยนต์คันหรูขับออกไปจากหน้าบ้านหลังเล็ก ร่างกายสูงใหญ่ก็ค่อยๆออกมาจากมุมที่เป็นเงาของกำแพงบ้านไม่ไกลนัก...

“เจอแล้วครับนาย คนของภาคย์เราตามอยู่ ผมว่าคนนี้ไม่ใช่แค่คู่นอนครับ” เสียงใหญ่รายงานปลายสายไปตามความเป็นจริงอย่างไม่คิดปิดบัง

“ครับ ตรงตามข้อมูลที่หามาได้ครับ รับทราบครับ”

            เสียงที่ตอบรับคำสั่งจากปลายสายดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะขึ้นรถยนต์สีดำสนิทที่จอดเอาไว้ออกไปอย่างรวดเร็ว...

100%

 

TALK: ลง 28/2/15

            มาแล้ววววววววว ไม่มีอะไรหรอกตอนนี้ แค่จะทิ้งอะไรไว้นิดหน่อยยยย ตอนหน้าจะรีบมานะ แต่เรากำลังอยู่ในช่วงสอบจริงๆดุเราเลยนะ ._.  

            สุดท้ายรักทุกเม้น ทุกวิว ทุกโหวต ทุกแฟนคลับ รักรีดเดอร์ทุกคนเลย><

            ไม่เม้นก็แท็กกันเนอะ^^

#วุ่นรักหมาป่า

ตอบเม้นๆ

!เบบี้หอกแจ☆ (@fangzeigh): ขอบคุณที่ชอบนะ มาอ่านต่อน้ออออ><

F'far Sakulthip (@farfarcn) : เราแปะให้แล้วนะ ขอบคุณที่มาแลกกันนะคะ^^

NN_SONe : เราแปะให้แล้วนะ ขอบคุณที่มาแลกกันนะคะ^^

© themy  butter