{ Yaoi } ..Lycanthrope Love.. วุ่นนัก รักคุณหมาป่า^^

ตอนที่ 12 : บทที่9 : แฟน?

บทที่ 9 แฟน?
 

“นี่คีย์ ไม่สบายหรือเปล่า” เสียงถามเบาๆจากพอยท์ดังขึ้นเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าดูเหม่อๆมาสักพักแล้ว ก็วันนี้หลังจากที่คีย์มาทำงานที่ร้าน ก็เอาแต่ยืนมองไปตรงดอกไม้อยู่อย่างนั้นนะสิ แปลก...

“เปล่าพอยท์ พอดีคีย์คิดเรื่องงานนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่มีอะไรจะให้คีย์ทำหรือเปล่า” คีย์ตอบกลับให้อีกคนสบายใจ ยิ้มหวานๆถูกส่งให้พอยท์อย่างน่ารัก จนคนที่เป็นห่วงก็สบายใจขึ้น

“เปล่าหรอก แต่ว่าเดี๋ยวพอยท์ต้องไปทำธุระนะ ฝากคีย์ปิดร้านนะวันนี้” พอยท์พูดอย่างรู้สึกผิดนิดๆที่ต้องปล่อยให้คีย์อยู่เฝ้าร้านคนเดียว วันนี้ไวท์ก็โดนไอ้เพื่อนหน้านิ่งลักพาตัวไปอีก อย่าให้เจอนะจะให้โซลจัดการไลต์ คอยดู ฮึ๋ย

“ได้ๆ ไม่ต้องห่วงเลย พอยท์ไปทำงานเถอะ โชคดีนะ”

            คีย์ส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าให้อีกรอบเมื่อเห็นว่าพอยท์ดูรู้สึกเป็นห่วงเขามากแค่ไหน

.

....

.............

.......................

            ในร้านฟอลล่า ที่ในปกติเวลาเย็นจะมีลูกค้าไม่มากนักเพราะเป็นเวลาที่ใกล้จะปิดร้านแล้ว แต่วันนี้กลับแปลกไป เมื่อดันมีลูกค้ามายืนเลือกของในร้านกันหลายคน

....อืม แล้วก็เป็นผู้ชายหมดเลย จะเซอร์ไพท์แฟนกันหมดเลยเหรอะเนี่ย น่ารักดี ฮะฮะ...

            คนตัวเล็กที่มัวแต่ขำกลับความคิดของตัวเอง ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนอื่นในร้านหันมามองตามเสียงหัวเราะเบาๆนั่นแทบทุกคน

            และภาพตรงหน้าก็น่ารักจนไม่มีใครอยากไปขัดภาพๆนั้น ใบหน้าหวานที่กำลังหัวเราะเบาๆจนตาเล็กปิดลงเพราะตลกในความคิดตัวเองทำให้ใครหลายๆเผลอมองภาพนั้นอยู่นาน จน.....

“หัวเราะอะไรอยู่”

            เสียงทุ้มคุ้นเคยที่คีย์กลับจำมันได้ขึ้นใจดังขึ้น ก่อนที่หน้าหล่อๆของคนถามจะยื่นมาใกล้ๆอย่างสงสัย ใกล้มากไปด้วยซ้ำ..

“คุณ...เอ่อ เปล่าครับ” คีย์รีบหยุดการกระทำน่าอายของตัวเอง ก่อนที่จะถอยออกห่างจากใบหน้านั้น มือสองข้างของคนตัวเล็กก็ดูเกะกะขึ้นมาจนต้องเอามาจับที่ผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนที่สวมเอาไว้

....มันอายเพราะเห็นหน้าภาคย์แล้วคิดถึงความฝันที่จูบนะสิ เง้อ เอาอีกแล้ว หน้าแดงแน่ๆเลย...

            คนตัวเล็กที่เผลอคิดอะไรน่าอายๆอกมาก็รีบหลบตาคนตรงหน้า ริมฝีปากสีชมพูถูกเจ้าของกัดเบาๆอย่างต้องการกลั้นความอายที่แทบจะทำให้เจ้าตัวอยากมุดดินหนี

“ก็เห็นหัวเราะอยู่ นึกว่าเป็นอะไร หน้าแดงด้วย”

            ให้ตายเถอะ ตอนนี้คีย์แทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ภาคย์พูดนี่จริงหรือเปล่า เพราะเสียงอีกคนมันดูกวนๆในแบบที่เขาไม่เคยได้ยินเลยนะสิ ปกติก็เอาแต่ดุบ้าง อ่อนโยนบ้าง มาแบบนี้อีก หัวใจคีย์ทำงานหนักไปแล้วนะ...

“คุณมีอะไรหรือเปล่า” คนที่เริ่มควบคุมความอายของตัวเองได้ถามคนตรงหน้ากลับดีๆ เพราะอาจจะมาซื้อดอกไม้ไปให้ใครก็ได้

...แต่รู้สึกไม่ดีเลย พอคิดได้แบบนั้น...

“ก็เปล่า มาดูว่านายทำงานให้พอยท์ยังไงบ้าง ฉันยังไม่ได้มาดูเลยนิ ไม่กวนแล้ว ทำงานเถอะ”

            ภาคย์พูดแค่นั้น ก่อนที่ขายาวจะก้าวพาตัวเองไปนั่งในห้องทำงานของพอทย์ ห้องทำงานห้องเล็กที่อยู่หลังเคาเตอร์ของร้าน

.

...

..........

...................

“ขอโทษนะครับ ผมขอกุหลาบช่อนี้ครับ”

“ผมเอาด้วยครับ”

            เสียงสองเสียงของลูกค้าสองคนที่คีย์เห็นว่ายืนอยู่ตั้งแต่ตอนภาคย์ยังไม่มาดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน นิ้วของทั้งสองคนตางชี้มาที่ดอกกุหลาบช่อเล็กที่เขาเพิ่งจัดเสร็จ จนได้แต่ตกใจนิดๆกับสถานการณ์ตรงหน้า

“ถ้าแบบนั้น รอสักครู่นะครับ ผมจะรีบทำอีกช่อหนึ่งให้”

            อาจจะเพราะการทำงานเมื่อก่อนของคีย์เป็นการทำงานบริการลูกค้า คนตัวเล็กเลยแก้ปัญหาตรงหน้าได้ดี เสียงหวานๆพูดให้ลูกค้าทั้งสองคนใจเย็น ก่อนที่จะเอากุหลาบช่อแรกเก็บไว้ และรอให้ทั้งสองคนพร้อมกันหลังช่อที่กำลังจะทำเสร็จ...

.

....

.........

“โอ้ย” เสียงหวานร้องเบาๆอย่างตกใจเพราะอาการรีบของเขาที่ทำให้หนามแหลมๆทิ่มลงมาบนนิ้วชี้

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ลูกค้าที่ยืนรอถามเบาๆอย่างเป็นห่วง แต่คีย์ก็ทำเพียงส่ายหน้าก่อนจะยิ้มกลับไป

.

.....

“เสร็จแล้วครับ ของคุณทั้งสองคน”

            สุดท้ายดอกกุหลาสีแดงสดสองช่อเล็กก็วางอยู่ตรงหน้าลูกค้าทั้งคู่ รอยยิ้มสวยๆถูกส่งไปให้ลูกค้าทั้งสองคนอีกรอบอย่างขอบคุณ

“ผมให้คุณครับ”

“ของคุณครับ”

            เป็นอีกครั้งที่ลูกค้าทั้งสองคนตอบกลับมา กุหลาบทั้งสองช่อถูกยื่นมาตรงหน้าของคีย์ จนคนตัวเล็กไม่รู้จะทำยังไงก่อนดี..

“เอ่อ..”

“คุณคีย์ ไปเดทกับผมเถอะนะ” ลูกค้าคนแรกที่ดูจะแก้สถานการณ์ได้เร็วกว่าพูดขึ้นอีกรอบ ก่อนจะยื่นดอกไม้ช่อนั้นมาตรงหน้าของคีย์

            ตอนนี้คีย์รู้สึกว่าแทบอยากจะหายตัวได้เลยทีเดียว ใบหน้าหวานหันไปรอบๆอย่างหาตัวช่วย แต่ตอนนี้เขาก็อยู่ร้านคนเดียว คนตัวเล็กทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้เมื่อเห็นสายตากดดันและคาดหวังจากคนทั้งสอง

...ก็บอกแล้ว ว่าเขาขี้สงสารนะ...

“ยุ่งอะไรกับแฟนผม”

หมับ!

            เสียงทุ้มที่ดังขึ้นยังไม่น่าตกใจเท่าคำพูดและท่าทางที่โอบคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกวาดมองคนสองคนอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

            และเหมือนสายตาแบบนั้นจะทำให้อีกสองคนกลัวขึ้นมา สองคนที่ถือช่อกุหลาบไว้รีบวางเงินแล้เดินออกไปเร็วๆอย่างไม่สนใจจะตื้อคนตรงหน้าต่อ

“ปล่อยได้แล้วครับ” คีย์ขยับตัวออกจากมือใหญ่ที่คีย์รู้สึกว่ามันอุ่นมากๆเบาๆ ใบหน้าหวานก้มลงเมื่อรู้สึกว่าอีกคนยังจ้องมองเขาอยู่

...โกรธเหรอ โกรธทำไมอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจให้วุ่นวายเลยนะ....

“นี่ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว มันไม่น่ารักหรอกนะ” ภาคย์พูดเบาๆกับคนที่ยืนทำหน้าเหมือนเด็กๆที่โดนดุอยู่ตรงหน้า เสียงทุ้มติดจะอารมณ์ไม่คอ่ยดีนักพูดขึ้น ก่อนที่จะเดินเลยไปนั่งโต๊ะในส่วนของลูกค้าแทน...

.

....

........

            เวลาหกโมงเย็นที่ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มอ่อนแสงลง ภายในร้านดอกไม้ฟอลล่า คนตัวเล็กก็วุ่นอยู่กับการจัดการเจ้าดอกไม้หลายๆอย่างเข้าตู้เก็บคามเย็น ป้ายหน้าล่าเปลี่ยนเป็นปิด เพราะถึงเวลาที่เขียนไว้

            แต่ดอกไม้หลายชนิดที่อยู่ต่างถังกันกลับเยอะจนคนตัวเล็กต้องเดินอยู่หลายรอบ ถึงจะเหลือแค่อย่างละดอกสองดอก หรอบางอันไม่เหลือเลย แต่ถังแสตนเลสสีสวยที่ใส่โชว์เอาไว้ก็ต้องเก็บทำความสะอาดอยู่ดี จนตอนนี้ยังล้างไม่หมดเลยนะสิ...

“นี่ เก็บหมดหรือยัง” ภาคย์ที่อยู่อีกด้านของเคาเตอร์ถามขึ้น ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาดูคนที่เอาดอกไม้ใส่ตู้ทำความเย็น

“ยังครับ คุณภาคย์กลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวผมกลับเอง” คีย์บอกอย่างเกรงใจ ก่อนจะหลบตาอีกคนอย่างกลัวๆ

...ก็ตั้งแต่เดินไปยังไม่ยอมคุยด้วยเลย ยังโกรธอยู่หรือเปล่านะ...

“อืม ยังดีกว่า นี่ ช่วยเลือกดอกไม้ให้หน่อยสิ” ภาคย์บอกความต้องการของตัวเองออกไปจนคีย์ได้แต่หันมามอง

“ชอบแบบไหนเป็นพิเศษครับ หรือคนที่คุณจะเอาไปให้เขาชอบอะไร”

            เสียงหวานถามขึ้นเบาๆ เพราะตอนนี้เองคีย์ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้รู้สึกไม่ดีขนาดนี้ แค่คิดว่าคนตรงหน้าจะเอาดอกไม้ที่เขาเลือกให้...ไปให้ใครอีกคน...

“เปล่าหรอก แค่จะเอาไปใส่แจกันนะ ได้มาใหม่ เห็นแมบ้านบ่นๆอยู่”

            คำตอบที่ได้กลับมาทำให้คีย์ยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ คนตัวเล็กโล่งใจขึ้นมาเพียงนิด เมื่อรู้ว่าดอกไม้อันนี้ไม่ได้ไปอยู่ที่คนอื่น

“ถ้างัน...เอาอันนี้ครับ สวยดีนะครับ”

            คีย์พูดอย่างชอบใจ ก่อนจะตัดสินใจยื่นดอกคัตเตอร์ที่ถูกห่อด้วยกระดาษช่อเล็กให้คนตรงหน้า

“หือ อันนี้มันชื่อดอกอะไรเนี่ย ปกติรู้จักแค่กุหลาบอะไรพวกนี้ หวังว่ามันคงไม่ใช่ดอกไม้ที่แย่ๆใช่ไหม”

            ภาคย์ถามกลับอย่างสงสัย ก็เขายังไม่อยากถือกลับไปแล้วโดนแม่บ้านดุเอาหรอกนะว่าไปเอาอะไรมา ถึงดอกไม้อันนี้มันจะน่ารักมากก็เถอะ

“ดอกคัตเตอร์ครับ ความหมายดีนะครับ” คีย์พูดอย่างนึกสนุก แววตาสวยมีความชอบใจอยู่มากจนภาคย์อยากจะรู้

“อะไรล่ะ”

“บอกไม่ได้หรอกครับ...ความลับนะ”

100%

TALK: ลง 14/02/14

            มาแล้ววววววววววว มาลงวันวาเลนไทน์เลย  ตอนี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ฮา

            รักทุกเม้นทุกวิวทุกโหวตทุกแฟนคลับนะ

 

#วุ่นรักหมาป่า

HappyValentine’sDay

© themy  butter