(NOT) The Secret Part ♡

ลำดับตอนที่ #60 : Huang Yixing

{ APPLICATION }

บท :: สายเลือดดิมีเทอร์

                                            

                                            

( ถ้าถูกใจภาพไหนสามารถขอ full resolution ได้นะคะ 55555 เดี๋ยวอัปโหลดให้ค่า )

____________________________________________________________________

" ไม่ว่าเมื่อไหร่ ถ้าหากต้องการกำลังใจล่ะก็

ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอนะ สัญญา (ยิ้ม) "

" ว-ว้าวว! ติดแล้ว...!! อา สุดยอดเลย โล่งแล้ว ~

แบบนี้ก็ได้อยู่กับวิคตอเรียต่อสิเนี่ย (หัวเราะ) ดีใจจัง "

* โคประวัติกับ วิคตอเรีย แม็คเครย์ นะคะ คุยกับผปค.เรียบร้อยแล้วค่ะ *

____________________________________________________________________

Part 1

ชื่อ - สกุล :: อี้ชิง หวง (Yixing Huang) | เรียงตามแบบจีนคือ หวงอี้ชิง (Huang Yixing)

ชื่อเล่น :: อี้ชิง / ในสภาพสังคมตะวันตกทำให้เขาตั้งชื่อเล่นของตัวเองว่า เชสเตอร์ (Chester) เพื่อความสะดวกในการเรียก

               สามารถตัดทอนได้ตามใจ เขาไม่ซีเรียส จะเรียกอาอี้, อาชิง, ชิงชิง, เชส, เตอร์ ได้ทุกอย่าง (?)

ความหมายของชื่อ :: Huang 黄 = สีเหลือง, Yi 藝 = ศิลปะ, Xing 興 = ความเฟื่องฟู / เชสเตอร์ = ปราการ

อายุ :: 16 ปี

วันเกิด :: 13 สิงหาคม 

สัญชาติ :: อังกฤษ

หมู่เลือด :: O

รูปร่าง ลักษณะหน้าตา :: 

     หวงอี้ชิงเป็นเด็กหนุ่มทั่วไปที่หน้าตาค่อนข้างน่ารักและออกจะมนรูปไข่ หากแต่ไม่ติดหวานจนเกินชายไปนัก เขาให้ความรู้สึกเหมือนกับเด็กหนุ่มในวัยกำลังโต(ซึ่งความจริงก็เป็นอย่างนั้น) หน้าตาของเขาอาจทำให้คุณผุดคำว่าน้องชายขึ้นมาในสมองโดยอัตโนมัติ ด้วยความอ่อนเยาว์และภาพลักษณ์น่าปกป้อง(แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะไม่เป็นฝ่ายถูกปกป้องอย่างที่คุณเห็น)

     ผมสีทรายตรงถูกตัดสั้นอย่างเป็นระเบียบ กลุ่มผมค่อนข้างหนาและนุ่ม เพราะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องการหวีผมมากนักจึงมีความยุ่งจนออกฟูเล็กน้อยจากการสางลวกๆ ในตอนเช้า เส้นผมของอี้ชิงเหมือนใยไหม เมื่อลูบไล้ให้ความรู้สึกลื่นเพลินมือ ทั้งเจ้าตัวยังสระผมด้วยแชมพูกลิ่นพีชประจำ มันไม่ฉุนกึกจนแสบจมูก แค่บางเบาพอหอมเท่านั้น

     นัยน์ตากลมเป็นประกายของอี้ชิงจัดว่าแปลก เนื่องจากเขามีภาวะ Central Heterochromia นั่นก็คืออี้ชิงมีสีสองสีในดวงตาข้างเดียวกัน ท่ามกลางสีเหลืองอำพันกระจ่างนั้นแทรกสีเขียวเข้มรอบรูม่านตาเอาไว้ แต่ต้องสังเกตให้ดี ถ้าอยู่ในที่สว่างหรือมีแสงกระทบพอประมาณจะเห็นได้อย่างชัดเจน

     ผิวอี้ชิงสีเนื้อออกโทนขาวอมชมพูเล็กน้อย ค่อนข้างนุ่มเนียนและมีน้ำมีนวลพอเหมาะ เว้นช่วงมือที่ออกจะหยาบกร้านเนื่องจากการทำงานไร่สวนเป็นประจำแต่เล็ก ช่วงไหนที่อี้ชิงออกแดดบ่อยบวกกับลืมทาครีมกันแดดบ่อยๆ ช่วงนั้นสังเกตได้ง่ายมากว่าผิวของเขาจะออกแดงนิดๆ และเริ่มคล้ำลง

     โครงร่างของอี้ชิงเหมือนชาวเอเชียทั่วไป เขาไม่สูงใหญ่ ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไร ไม่ล่ำสันและไม่ผอมบาง รูปร่างของเขาเหมือนกับเด็กหนุ่มที่ออกกำลังกายหรือเล่นกีฬากับเพื่อนฝูงจนเป็นกิจวัตร ดูแข็งแรงทะมัดทะแมงและคล่องแคล่วเท่าที่วัยรุ่นสุขภาพดีคนหนึ่งจะมี โดยองค์รวมแล้วอี้ชิงไม่ดูโดดเด่นเหนือใคร ทั้งเสื้อผ้าก็เป็นเพียงแนวแคชวลธรรมดา และเขาก็รักในความธรรมดาของตนเอง

     * อี้ชิงสูง 172 ซม. หนัก 60 กก.

-

Part 2

นิสัย :: 

อี้ชิงเปรียบเสมือนพระอาทิตย์ในย่ำรุ่งและย่ำค่ำ

สว่างหากไม่เจิดจ้าจนแสบตา เขาคือแสงอันนุ่มนวลที่น่าจับจ้อง

     ดูโดยรวมแล้วเด็กหนุ่มไม่ต่างอะไรกับคนทั่วไป ที่จะอารมณ์ดีและมีมนุษยสัมพันธ์สูง อี้ชิงก็แค่วัยรุ่นที่รักจะสนทนาอย่างสนิทสนม อยากทำความรู้จักกับคนอื่นๆ เขาเป็นมิตร มีน้ำใจชอบช่วยเหลือ และแน่นอนว่าร่าเริง เขาไม่ใช่ประเภทไฮเปอร์หรืออเลิร์ตจนเกินพอดี เป็นความมีชีวิตชีวาที่ป้อนพลังบวกให้กับคนรอบข้าง ด้วยรอยยิ้มอันสดใสในขณะเดียวกันก็ดูน่าเข้าหา อี้ชิงมีความกระตือรือร้นที่จะทำกิจกรรมต่างๆ กับผู้คน เขาสามารถจับคู่หรือจับกลุ่มทำงานได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ รู้จักเว้นระยะห่างอันเหมาะสมเอาไว้ เพราะเข้าใจดีว่าโซนความสัมพันธ์ของแต่ละคนไม่เท่ากัน ด้วยความที่ไม่เคยก้าวก่ายใครเกินจำเป็น จึงนับว่าเป็นคนน่าคบและอยู่ด้วยได้

     อี้ชิงมักสร้างบรรยากาศที่ทำให้ผู้อยู่ด้วยรู้สึกสบายใจ ด้วยท่าทางการแสดงออกสบายๆ รวมถึงรู้ว่าควรปฏิบัติตัวอย่างไรกับคนประเภทไหน จะเรียกว่าอ่านคนเป็นก็ไม่ผิดนัก มาจากการสังเกตพฤติกรรมการแสดงออกรวมถึงการพูดที่แสดงออกถึงบุคลิกกับความคิดล้วนๆ จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะนั่งอยู่ข้างใครสักคน พูดคุยสักนิด และอีกฝ่ายจะเป็นคนเล่าเรื่องราวออกมาเอง อี้ชิงเป็นทั้งผู้ฟังและผู้พูดที่ดี เขาจะรับฟังคุณอย่างตั้งใจในขณะเดียวกันก็สามารถเสนอหรือแนะนำบางอย่างที่กรองดูแล้วไม่ขัดต่อความคิดของคุณหรือกระทบมันน้อยที่สุด ต่อบทสนทนาเก่ง สามารถไหลลื่นได้โดยไม่รู้สึกติดขัด หรือถ้าต้องการแค่ให้รับฟังไม่ก็อยู่เงียบๆ ก็ทำได้ ถึงอย่างนั้นอ่านคนเป็นก็ไม่ใช่ว่าจะอ่านเก่ง ถ้าหากคนๆ นั้นสามารถซ่อนตัวตนได้อย่างแนบเนียนจนหาจุดผิดวิสัยยากมากอี้ชิงก็ไม่สังเกตเห็นมันหรอก

     ด้วยความที่ภาพลักษณ์ดูเหมือนน้องชายกับดูน่ารักในสายตาคนอื่น ทำให้ถูกโอ๋โดยไม่รู้ตัว ถูกมองว่าเป็นเด็กน้อย แต่ความจริงอี้ชิงไม่ใช่คนใสซื่อไร้เดียงสา ถึงจะดูเด๋อๆ ในบางคราวก็ตาม เขาออกจะฉลาดเสียด้วยซ้ำ สามารถตามเกมหรือเล่ห์กลต่างๆ ได้หากสบโอกาสเจอช่องโหว่ ถึงจะไม่ตามทันเต็มร้อยแต่ถ้ามีจุดให้สะกิดใจหน่อยเขาไม่มีทางปล่อยวาง แต่อี้ชิงก็ไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ค่อนข้างตรงไปตรงมา บอกได้ก็บอก บอกไม่ได้ก็เก็บไว้ไม่พูดเลย แต่บางทีนั่นก็ทำให้อี้ชิงกลายเป็นคนแกล้งโง่เก่ง (...) เขาสามารถที่จะทำเป็นไม่รู้ทั้งที่ใจจริงรู้ดีหรือระแคะระคาย อันที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งโง่เลย แค่คิดว่าถ้าไม่มั่นใจเต็มร้อยหรือต้องรอจังหวะให้เรื่องมันดำเนินไปเองถึงจะเหมาะสมลงตัวก็จะทำเป็นไม่รู้เท่านั้นเอง อืม นั่นไม่นับว่าเป็นการโกหกเลยสักนิด แค่อาจดูเสแสร้งหน่อยนึง แต่มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก (?)

     มักทำตัวเป็นที่พึ่งและกำลังใจของทุกคน เหมือนกับที่ชาร์จแบต คุณต้องการให้เขาอยู่เป็นเพื่อน นั่งด้วยกันเฉยๆ หรือจะกอดเขาเลยก็ได้ อี้ชิงไม่ค้านสักอย่าง เพื่อให้คุณรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะก็ อะไรเล็กๆ น้อยๆ ที่คุณขอเขาทำให้ได้ทั้งนั้น อี้ชิงรู้สึกดีหากมีคนมองว่าเขาเป็นหนึ่งในคอมฟอร์ทโซน เพราะนั่นแสดงว่าเขาสามารถพึ่งพาได้ในระดับหนึ่ง จัดว่าเป็นคนอบอุ่น เขาชอบที่จะซัพพอร์ตคนอื่นๆ ให้เต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้นเลยอาจมีคนมองว่าเขาเป็นเหมือนสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ (?) ทั้งใจดีและคอยเชียร์อัปอยู่ตลอดเวลา

     เขามีสัญชาตญาณชอบปกป้องมากกว่าถูกปกป้อง อี้ชิงชอบที่จะเป็นที่พึ่งมากกว่าต้องไปพึ่งพาใคร เขาไม่ชอบความรู้สึกโดนดูแลเท่าไหร่เมื่อมีความคิดว่านั่นอาจทำให้ตนเคยตัวจนเสียนิสัย รวมไปถึงการปกป้องทางการภาพ อี้ชิงไม่ยอมที่จะให้ใครต้องมาเจ็บตัวก็เพราะเขา ในขณะเดียวกันเขากลับพร้อมที่จะเจ็บตัวเพื่อลดทอนความเสียหายให้คนอื่น โดยเฉพาะคนสำคัญล่ะก็เขาพร้อมออกตัวแทนโดยไม่มีข้อแม้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามสร้างความเจ็บปวดให้เด็ดขาด บ่อยครั้งที่อี้ชิงตามใจคนอื่นแต่ก็มีบ้างที่จะขัดหากรู้สึกว่ามันไม่สมควร 

     ให้ความสำคัญกับคนรอบข้าง โดยเฉพาะถ้านับเป็นเพื่อนรักหรือครอบครัวจะดูล้นเป็นพิเศษ ยิ่งรักมากยิ่งปฏิบัติต่ออีกฝ่ายได้มีเงื่อนไขน้อยลงเท่านั้น เป็นคนที่ถ้ารักแล้วย่อมให้ได้ทุกอย่าง ทุ่มเทโดยไม่มีข้อแม้ ไม่สนใจด้วยว่าใครจะคิดยังไง ถ้าเขาเลือกที่จะให้คนๆ นี้เป็นคนสำคัญในชีวิตแล้วมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง มอบความจริงใจให้อย่างเต็มเปี่ยม จะไม่มีการปิดบังหรือโกหกทั้งนั้นถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตและจำเป็นอย่างสุดซึ้ง

     จากด้านบน ความปกป้องขั้นสุดนั้นทำให้บางทีอี้ชิงเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เบา ลองแตะคนสำคัญของเขาดูสิ จะต้องถูกตามล่าให้ชดใช้แน่ ... ชนิดที่ว่าต้องลากคอมาให้ก้มขออภัยกับคนที่ถูกกระทำจนได้ กับตัวเองน่ะอี้ชิงยังไม่คิดแค้นใจขนาดนี้เลย

     อี้ชิงเป็นวิคตอเรียลิซึ่ม(?) ไม่ได้ชื่นชอบคลั่งไคล้ยุควิคตอเรียแต่อย่างใด แต่หากทำอะไรก็จะนึกถึงวิคตอเรีย แม็คเครย์เป็นอันดับต้นๆ ก่อนต่างหาก ถ้าให้จัดลำดับล่ะก็อี้ชิงจะให้วิคตอเรียเป็นอันดับแรกในบรรดาเพื่อนพ้อง กับเธอคนนี้เขาให้ความสำคัญแบบพิเศษและก้าวกระโดดยิ่งกว่าใคร เวลาทำกิจกรรมด้วยกันเขาก็จะนึกถึงก่อนว่าทำแบบนี้แล้วถ้าสำเร็จวิคตอเรียจะดีใจรึเปล่า ซื้อของให้ก็จะนึกก่อนว่าวิคตอเรียอยากได้อะไรในช่วงนี้หรือแบบนี้จะชอบมั้ย วิคตอเรียบอกให้ทำอะไรไปไหนก็ตามใจ อาการวิคตอเรียลิซึ่มถือเป็นตัวอย่างเคสที่เห็นได้ชัดจากพารากราฟบน (...) ถึงอย่างนั้นอี้ชิงก็สามารถเข้าใจและเดาใจของวิคตอเรียออกได้ลางๆ ว่าสิ่งที่ทำอยู่มีเหตุผลอะไรและเพื่ออะไร ถ้าหากลึกๆ แล้วศีลไม่เสมอกันพอคงคบไม่ได้จริงไหม (?) กระนั้นก็ใช่ว่าอี้ชิงจะตามใจเธอไปเสียทุกเรื่อง บางอย่างถ้าเขาเห็นว่ามันไม่น่าจะส่งผลดีต่อเธอหรืออะไรก็ตามที่ไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามก็ยังแย้งอยู่

     กระนั้นอี้ชิงกลับเป็นคนที่กักเก็บอารมณ์ด้านลบบางอย่างไม่เก่งนัก โดยเฉพาะเวลาเคือง โมโห โกรธ อี้ชิงจะเผลอขมวดคิ้วหรือชักสีหน้าออกมา แสดงออกชัดถึงความไม่พอใจ แต่ถ้าโกรธมากเขาจะอดไม่ได้ที่จะพูดจาส่อเสียดตำหนิ โดยน้ำเสียงนั้นเรียบนิ่งทว่าเย็นเยียบกระแทกแดกดัน พร้อมโต้พร้อมบวกแบบสุดๆ ซึ่งอาจนำพาไปสู่ความบานปลายอย่างการใช้กำลังได้ (หมามันกัดเป็น กัดเจ็บโคตรด้วยบอกเลย(?)) แต่ถ้าหากเขาเศร้า อี้ชิงจะพูดน้อยลง หรือดูซึมๆ หงอยๆ ใช้เวลาจมอยู่กับตัวเองมากขึ้น เว้นถ้าหากเกิดเรื่องกระทบจิตใจจริงๆ ถึงจะร้องไห้ออกมาให้เห็น ในบรรดาความรู้สึกเหล่านี้ ถ้ามันเกิดขึ้นแล้วอี้ชิงจะพยายามอย่างที่สุดที่จะจัดการกับอารมณ์ของตนเองให้กลับมาเหมือนเดิม เขาไม่ชอบเวลาตัวเองไม่มีเหตุผล ต่อให้โกรธถ้ามาระลึกได้ว่าตัวเองมีส่วนผิดหรือพูดแรงไปก็จะขอโทษต่อหน้าตรงๆ อี้ชิงมักเลือกเผชิญหน้ามากกว่าหลบหนี

     เด็กหนุ่มชื่นชอบการอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ เขาคิดว่าการอยู่ในตัวเมืองนั้นช่างดูแออัดและรีบเร่ง บางทีเขาอยากจะปล่อยตัวตามสบายและเป็นตัวของตัวเองไม่ต้องคิดอะไรมากกว่า ทั้งการทำไร่ทำสวนอาจเหนื่อยแต่มันทำให้เขาสนุกแถมยังลืมเรื่องราวต่างๆ ที่ต้องคิดเยอะเพราะโฟกัสจะจดจ่ออยู่แค่ต้นไม้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่อี้ชิงคอยเฝ้ามองการเติบโตของพืชพรรณที่ตนปลูกและเลี้ยงดูมากับมือ เขามีความภูมิใจ ดังนั้นเขาจึงรักที่จะทำสิ่งนี้ต่อไป นอกจากนี้เวลาอี้ชิงไปเที่ยวเขาจะเลือกสถานที่ซึ่งเป็นธรรมชาติมากกว่า อย่างภูเขา น้ำตก แม้กระทั่งทุ่งหญ้าโล่งเตียนแต่หากมีบรรยากาศดีๆ สดชื่นให้ทิ้งตัวลงกลางพุ่มสีเขียวสดเขาก็จะไป เพราะความสมบุกสมบันนี้อี้ชิงจึงกล้าลุย ไปไหนไปกัน ไม่กลัวความเปื้อนสกปรก จัดว่าจิ๊บๆ มากแบบเดี๋ยวล้างก็หาย เดี๋ยวซักก็สะอาด แมลงเหรอจับมือเปล่าได้น่า เพราะฉะนั้นเวลาไปแคมปิ้งหรือเที่ยวกับอี้ชิงจะเหมือนกลายเป็นแพลนคณะลูกเสือไป (?)

     รวบยอดคืออี้ชิงเป็นวัยรุ่นธรรมดาสามัญมาก เขาไม่ใช่น้องอี้รักโลก(?)แต่ก็ไม่ใช่อาอี้ข่นเลว(?) เขามีทั้งด้านบวกและลบที่อาจเทไปทางบวกมากกว่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง --- (ย้ำว่าเล็กน้อย บอกแล้วหมามันกัดเป็น /...)

ประวัติ ::

     อี้ชิงเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง เขาไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน ต้นตระกูลของเขาไม่ได้มีเชื้อเจ้าสูงส่งอะไร หากแต่ด้วยความขยันของเชื้อคนจีนเป็นตัวส่งให้ตระกูลหวงรุ่งเรืองตั้งแต่ยุคก่อน

     ตระกูลหวงควบคุมธุรกิจด้านผลผลิตทางการเกษตรขนาดใหญ่ในจีน มีรายได้ กำไร และการส่งออกมากมายจนถึงปัจจุบัน ด้วยกลยุทธ์ทางการตลาดอันดีเยี่ยมจึงยากที่บริษัทอื่นจะงัดข้อได้ อำนาจทางการเงินของบ้านนี้จึงน่าหวาดกลัว อย่างไรก็ดี พ่อแม่ของอี้ชิงได้บินมาดูแลกิจการที่สาขาอังกฤษพร้อมลงหลักปักฐานอยู่ที่นั่น อี้ชิงจึงได้สัญชาติอังกฤษแม้เชื้อชาติจะเป็นจีนแท้ เขาเติบโตมาในไร่สวนและเขตอุตสาหกรรมการผลิตใหญ่โต ครอบครัวของอี้ชิงอบอุ่นดีและไม่มีปัญหาอะไรนัก ถึงแม้ว่าเขาจะได้พบหน้าพ่อแม่อย่างพร้อมเพียงแค่ไม่กี่ครั้งในรอบปี แต่ความรักของครอบครัวไม่เคยหายไป

     ในวัย 10 ปี อุบัติเหตุพรากแม่ของอี้ชิงให้จากเขาตลอดกาล ส่งผลให้พ่อของอี้ชิงเกิดภาวะเครียดและมีอาการคล้ายซึมเศร้า ยังดีที่พอมีลูกชายเป็นหลักยึดทางใจบ้าง แต่เมื่อความเศร้ายังคงตกตะกอนค้างในใจ รวมถึงงานต่างๆ ที่เคยเป็นส่วนของภรรยาตนเองก็รับมาหมด กลายเป็นอี้ชิงได้เจอหน้าพ่อบังเกิดเกล้าน้อยลงกว่าเดิม ในคฤหาสน์หลังโอ่อ่าที่มีแต่ความเหงา เขาตัดสินใจที่จะย้ายไปอยู่บ้านพักตากอากาศเล็กๆ ของครอบครัวในแถบเกือบชานเมืองกับพ่อบ้านแม่บ้านที่สนิทสองสามคนเป็นเหมือนพี่เลี้ยงเพราะอยู่แบบนั้นอบอุ่นกว่ามาก(แต่คนเสนอไม่ใช่อี้ชิง เป็นบรรดาพี่เลี้ยงที่เจรจากับพ่อรวมถึงถามความเห็นเขาด้วยเนื่องจากพวกเขาเห็นความหว่าเว้ของเด็กน้อยแล้วทนดูไม่ได้) จะกลับเคหาสน์ในความทรงจำเป็นครั้งคราวเมื่อพ่อมาหา(พ่อลูกยังคงสนิทสนมกันอยู่ถึงแม้จะห่างเหินเวลาที่ได้พบกันไปบ้าง) ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจหากเพื่อนฝูงไม่รู้ว่าอี้ชิงมีฐานะทางบ้านร่ำรวย เพราะกว่าจะถึงวัยที่ชวนเพื่อนมาเยี่ยมได้ก็ย้ายมาอยู่บ้านเล็กๆ นี่แล้ว แถมนามสกุลหวงเองก็ไม่ใช่นามสกุลโดดเด่นในประเทศจีน

     ด้วยความที่เป็นเด็กไม่ถือตัว ไม่เคยปฏิบัติตนว่าตัวเองเป็นคุณหนู เมื่ออายุเข้า 13 ปีอี้ชิงมักช่วยเหลือชาวไร่ในละแวกใกล้เคียงกับการทำงานร่วมพืชพรรณในกลางแจ้ง เมื่อลงภาคสนามจริงทำให้เขาเริ่มรักในพืชมากกว่าเดิมทีที่เคยอ่านจากหนังสือภาพเท่ากองภูเขา ไหนจะความหลงใหลในธรรมชาติแต่กำเนิดที่หาคำตอบไม่ได้ อี้ชิงจึงคิดว่าพื้นที่ตรงนั้นคือที่ๆ เหมาะสมกับตัวเองยิ่งกว่าชีวิตก่อนหน้าที่ผ่านมาเสียอีก

     โดยรวมแล้วชีวิตของอี้ชิงจึงจัดว่าธรรมดาสามัญมากในเมื่อเขาปฏิบัติตนอย่างคนทั่วไป

     กับวิคตอเรีย อี้ชิงพบเธอตั้งแต่วัยอนุบาลแล้ว ทั้งสองคนรู้จักกันนับแต่นั้น ก่อนจะพัฒนาความสัมพันธ์ฉันมิตรจนกลายเป็นเพื่อนสนิท ด้วยอะไรบางอย่างซึ่งอาจเป็นความถูกชะตาหรือความเข้ากันได้บางประการ ถึงอี้ชิงจะมีเพื่อนสนิทบ้างแต่ไม่มีใครที่จะเป็นอันดับหนึ่งเทียบวิคตอเรีย เธอเป็นคนเดียวที่เขายอมเล่าและเปิดใจเกี่ยวกับทุกอย่าง รวมถึงยอมอยู่เคียงข้างและหนุนหลังโดยไม่มีข้อแม้ ดังนั้นถ้าหากจะมีใครมองว่าอี้ชิงเป็นลิ่วล้อ หรือกระทั่งตัววิคตอเรียเอง เขาก็ไม่ได้สนใจสักนิด เด็กหนุ่มถือว่าเลือกแล้วที่จะปฏิบัติกับเพื่อนรักเช่นนี้นานแสนนานเท่าที่จะทำได้

     การเข้าเรียนในโครงการพิเศษโซฮาร์มาจากข้อเสนอของพ่อที่ต้องการให้ลูกชายได้มีอนาคตปูเส้นทางกลีบกุหลาบ เขาต้องการให้อี้ชิงประสบความสำเร็จในชีวิตจากการร่ำเรียนในสถาบันเลื่องชื่อ ซึ่งฝ่ายลูกชายก็ไม่ได้ขัดอะไร เข้าใจถึงจุดประสงค์ดีและตนก็เห็นด้วยที่จะลองวัดลองพยายามเต็มความสามารถดูสักครั้ง เพื่อที่จบไปแผนในอนาคตข้างหน้าจะได้ราบรื่น อีกอย่าง เหมือนวิคตอเรียเองก็สมัครเข้าโครงการนี้ด้วยเช่นเดียวกัน

ลักษณะคำพูด ::

     ถึงจะเป็นคนจีนแต่สำเนียงของอี้ชิงไม่ได้ติดความจีนออกมาสักนิดในเมื่อเขาถือกำเนิดในอังกฤษ อี้ชิงพูดด้วยสำเนียงบริทิชเป๊ะมาก ในขณะเดียวกันถ้ามันฟังยากเขาสามารถปรับให้ชัดถ้อยชัดคำอย่างอเมริกันได้ไม่ยากเย็น แน่นอนว่าภาษาจีนย่อมเป็นภาษาแม่ เขาพูดได้อยู่แล้ว อี้ชิงมักใช้น้ำเสียงอันสดใสร่าเริง ไม่ได้เสียงดังหากแต่ให้ความรู้สึกเหมือนได้รับพลังงานด้านบวก เวลาปลอบโยนน้ำเสียงจะเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล อบอุ่นและให้ความรู้สึกเหมือนถูกปลอบประโลมด้านบรรยากาศและคำพูด ยามโกรธน้ำเสียงของอี้ชิงจะเรียบนิ่งแฝงความกดดันเป็นพิเศษ ชนิดที่ว่าฟังดูก็รู้ว่าต้องโกรธอยู่แน่ๆ ,การใช้คำศัพท์ของอี้ชิงจะทั่วไปเหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดา ไม่ได้เป็นทางการเท่าไหร่ และสามารถสบถหลุดหยาบเป็นบางครั้งเบาๆ (...), เวลาพึมพำกับตัวเองหรือใช้ความคิดบางทีจะหลุดคำพูดออกมา แต่มันจะเป็นภาษาจีนล้วนๆ ...

     อี้ชิงแทนตัวเองว่า 'ผม' อยู่เสมอ กับคู่สนทนาถ้าหากอยู่ในวัยเดียวกันหรือน้อยกว่าจะแทนตัวว่า 'เธอ' / 'นาย' / ชื่อของคู่สนทนา กับคนที่อายุมากกว่าแบบรุ่นพี่ อี้ชิงจะเรียกอีกฝ่ายว่า 'พี่(ชื่อ)' กับผู้ใหญ่โทนเสียงของอี้ชิงจะสุภาพมีหางเสียง แทนอีกฝ่ายว่า 'คุณ(ชื่อ)' , อี้ชิงชอบเรียกชื่อของคู่สนทนาเนื่องจากเขาคิดว่ามันแสดงถึงความใส่ใจอย่างหนึ่ง, กับคนที่สนิทกันมากๆ หรือเป็นครอบครัว อี้ชิงจะแทนตัวเองว่า 'อาอี้' , เขาเรียกพ่อแม่ตัวเองว่า 'ป๊า' / 'ม๊า'

     "ป๊าครับ อาอี้คิดถึงงง เมื่อไหร่ป๊าจะกลับ รอบนี้ไปนานอีกแล้วอะ อีกนิดอาอี้จะลืมหน้าป๊าแล้วนะ" < คุยโทรศัพท์กับพ่อเวลาพ่อไม่อยู่เนื่องจากต้องบินไปเจรจาธุรกิจหรือดูแลสาขาอื่น

     "เอ๋ วิคตอเรียอยากกินร้านนั้นเหรอ ได้สิๆ เดี๋ยวอาอี้ไปต่อแถวให้นะ คนเยอะมากเลย วิคตอเรียรอนี่แหละดีแล้ว" < วิคตอเรียขอให้ไปต่อแถวร้านขนมแทน(จริงๆ เธออาจขี้เกียจต่อ แต่ก็อยากกิน)

     "คุณเอ็ดเวิร์ดครับ ผมว่าเราทำแบบนี้ดีกว่านะ ไร่น่าจะเสียหายน้อยลง ถ้าคุณทำอย่างที่คิดตอนแรกผมว่ามันน่าจะแก้ปัญหาได้แค่ในระยะสั้นนะครับ" < เสนอความคิดเวลาคุณลุงแถวไร่ที่ทำอยู่มาปรึกษา

     "ฮี่ๆ ด้วยความยินดีครับ คุณยายไม่ต้องเอาของตอบแทนมาให้ขนาดนี้ก็ได้! ผมเต็มใจช่วยอยู่แล้ว" < ไปช่วยคุณยายมาแล้วเขาให้ของตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ

     "พี่เดเมียนนน พี่แอชลียยย์ มาๆ เดี๋ยวผมช่วยทำงานบ้านนะครับ~" < เสนอตัวช่วยพ่อบ้านแม่บ้านทำงาน

     "นายรู้ใช่มั้ยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? และรู้ใช่มั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น นายคิดดีแล้วแน่นะ? แต่ถามจริงเถอะ คิดได้เท่านี้รึไง?" < โกรธเคืองคนที่ทำอะไรไม่คิดจนเกิดผลเสียต่อคนอื่นๆ

     "มีใครอยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวผมทำให้ ออเดอร์ตามสบายเลยนะ!" < จะเข้าครัวเลยถามเผื่อคนอื่นๆ

     "เวรละ เฮ้ วิ่งเร็ว วิ่งงง!!!" < รันฟอร์ยัวร์ไลฟ์เวลาอสุรกายไล่ล่า (...)

 -

Part 3

ชอบ :: 

วิคตอเรีย แม็คเครย์ - เพื่อนรักที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจกับเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด เขารู้สึกว่าสามารถเปิดเผยได้ทั้งหมดกับเธอ

ผลไม้อบแห้ง - นอกจากอร่อยแล้วยังเป็นน้ำตาลคอยกันไม่ให้เขาง่วงระหว่างวันด้วย สิ่งที่ชอบที่สุดคือสตรอเบอร์รี่อบแห้ง เขาพกติดตัวตลอดเวลาเลยล่ะ แถมถ้าใครอยากลองชิมก็แบ่งปันนะ (ผลิตภัณฑ์นี้ก็เป็นหนึ่งในแบรนด์ของบริษัทหวง)

ธรรมชาติ - เขารักธรรมชาติ รวมถึงต้นไม้ในไร่สวนต่างๆ เขาคิดว่าธรรมชาติคือความสบายใจ คือสถานที่ๆ สามารถเป็นอิสระจากสังคมเมืองได้โดยแท้จริง

รอยยิ้ม - ต้องมาจากความสุขที่แท้จริง อี้ชิงคิดว่ารอยยิ้มแบบนั้นสวยงามยิ่งกว่าอะไร และเป็นสิ่งที่น่ารักษาเอาไว้

ไม่ชอบ ::

น้ำตา - อี้ชิงไม่ชอบการเห็นน้ำตา นั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถช่วยอะไรอีกฝ่ายได้เลย ยกเว้นจะเป็นน้ำตาจากความดีใจหรือสบายใจ

ตัวบุ้ง - อี้ชิงไม่ชอบเพราะเวลาโดนแล้วมันคันผิวยิบๆ พอไม่สบายตัวแล้วจะรู้สึกรำคาญใจตัวเองที่ต้องลูบๆ เกาๆ ตลอดเวลา เขาไม่ได้แพ้ แค่รำคาญที่ต้องรับมือกับอาการคันนานๆ (?)

ร้อนใน - เขาเป็นร้อนในยาก แต่เป็นทีจะไม่ได้มีแค่จุดเดียว สองสามจุดโน่น ซึ่งมันน่าหงุดหงิดมากที่ไม่สามารถกินอาหารได้สะดวก กินข้าวไม่อร่อยอะ ! แถมพอป้ายยาก็พูดไม่ค่อยได้อีก !

เกลียด ::

คนที่ทำให้คนที่เขารักต้องเสียใจหรือเจ็บตัว - จะต้องคิดอะไรมากอีก สำหรับคนที่ชอบปกป้องคนสำคัญยิ่งชีพอย่างอี้ชิง ถ้าหาตัวมันเจอรับรองมีบวกให้ยับไปข้าง (...) 

กลัว ::

การจากลาตลอดกาล - ไม่ว่าจะยังเป็นหรือตายอี้ชิงก็กลัวมัน เขาไม่อยากเสียคนในชีวิตของตัวเองไปสักนิดเดียว มันเหมือนกับเสาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจตัวเองพังทลาย ตั้งแต่คราวที่แม่เสีย เลยเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักที่เขาพยายามปกป้องคนสำคัญทุกคนในชีวิตอย่างถึงที่สุด เวลาที่อี้ชิงเสียศูนย์ไม่ต่างอะไรกับตะเกียงที่ถูกดับแสง เขาจะหม่นหมองเป็นเวลานานพอสมควรกว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

เพิ่มเติมอื่นๆ ::

- อี้ชิงเรียนยิงปืน แน่นอนความแม่นของเขานั้นยิ่งกว่าจับกวาง เขาเรียนยิงปืนเพื่อต้องการป้องกันตัวเองส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือรู้สึกสนใจ ไปๆ มาๆ ก็สนุกกับการยิงปืนดีนับเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่ง (?) 

- เคยเรียนศิลปะการต่อสู้(พวกเทควันโด คาราเต้ และหมัดมวย) โดยทักษะก็ใช่ย่อย สัญชาตญาณการต่อสู้ค่อนข้างดี ถือว่าเอาตัวรอดได้หากมีปัญหาการใช้กำลัง

- สิ่งที่เป็นเลิศที่สุดคือสกิลการทำของกินทั้งหลาย ไม่ว่าจะอาหารคาว ของหวาน เครื่องดื่ม อี้ชิงสามารถปรุงมันออกมาได้ดีเยี่ยมอย่างเหลือเชื่อ ต่อให้เป็นอาหารในป่ายังอร่อย (...) เพราะรู้ดีว่าในสภาพพื้นที่แบบไหนมีเครื่องเทศอะไร เขาได้รับคำชมมากมายรวมไปถึงการให้ผันตัวมาทำอาชีพสายเชฟ ถ้าถามว่าฝีมืออี้ชิงทำออกมาอร่อยแค่ไหน คำตอบง่ายๆ คือทุกจานไม่เคยเหลือแถมหลายครั้งขอเพิ่มอีกด้วย ดังนั้นรสมือของอี้ชิงจึงอยู่ในอันดับท็อป เป็นพรสวรรค์ตั้งแต่กำเนิด

- ถึงจะมีพี่เลี้ยง พ่อบ้านแม่บ้าน แต่อี้ชิงก็ไม่เคยปล่อยตัวตามสบาย เขาทำงานบ้านเป็นในระดับทั่วไป

- ระหว่างอี้ชิงกับวิคตอเรียคือมิตรภาพล้วนๆ ไม่มีเชิงชู้สาวมาเกี่ยว

- ปลูกต้นไม้เป็นกระถางเล็กๆ ไว้แถวริมระเบียงและชานบ้าน มีสวนแปลงน้อยที่ปลูกดอกไม้พอสวยงามที่หน้าบ้าน

 

RP

     ตั้งแต่เช้ายันเกือบสี่โมงเย็น หวงอี้ชิงนั่งกับเก้าอี้ แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านข้อสอบจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว รู้สึกเหมือนหัวสมองขาวโพลนเหลือเกิน ขณะเดียวกันสายตาคู่นี้ก็เหลือบมองไปที่โต๊ะลงทะเบียนเข้าสอบ ท่ามกลางเสียงพูดคุยและการจัดเก็บโต๊ะ

     ผู้หญิงเรือนผมสีมะกอก ใบหน้านิ่ง หากแต่สง่างาม...

     เธอชื่ออะไรหรือ?

     เขาหันซ้ายหันขวา คล้ายมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ๆ เสียงของผู้หญิงก็แวบเข้ามาในหัวสมอง 

     ตลกจัง ไม่ต้องหาหรอก ข้าอยู่ตรงหน้าไง เอาล่ะ ตอบชื่อของเจ้ามาได้แล้ว

     อี้ชิงทำหน้าเหลอหลา อาจเพราะว่าสมองของเขายังฟื้นจากอาการเอ๋อจากข้อสอบไม่มากพอที่จะจับสังเกตอะไรได้ตอนนี้ เขาแสดงออกชัดเจนว่างงงวยกับเสียงไร้ที่มา อ๋อ ไม่สิ เจ้าของเสียงอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว? ว่าแต่เธอคนนั้นไม่ได้ขยับปากเหรอ เอ๋ แล้วเสียงมันเข้ามาในหัวได้ยังไงล่ะเนี่ย

     ทว่าเด็กหนุ่มหลุดปากออกไปโดยอัตโนมัติ ตามปฏิกิริยาตอบสนองเวลามีคนถามชื่อ "อี้ชิงครับ เรียกเชสเตอร์ก็ได้" น้ำเสียงสดใสประจำตัวพ่วงรอยยิ้มดูมึนๆ นิดหน่อยที่ถูกส่งไป เอาจริงเขายังไม่รู้ว่าตอนนี้ส่งให้ถูกคนรึเปล่าด้วยซ้ำ สมองว่างเปล่าเกินจะโหลด ถ้าเป็นสถานการณ์จริง อี้ชิงอาจนั่งอ้าปากค้างมากกว่าแนะนำตัวในสถานการณ์ประหลาดเช่นนี้

     อื้ม...ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าอีกครั้งนะ

     สิ้นเสียงนั้นในหัว  เธอยกมือขึ้นมาดีดนิ้วก่อนจะหายไปกับอากาศ หวงอี้ชิงยกมือขึ้นมาขยี้ตาของตัวเองคล้ายไม่แน่ใจในสิ่งที่เกิดนัก

 

Talk Mawnum

สวัสดีค่ะ ไรท์เตอร์ชื่อแมวน้ำนะคะ! ยินดีที่ได้รู้จัก ท่านผปค.ชื่ออะไรเอ่ย---

:: ชื่อภีมค่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแมวน้ำ !

ทำไมถึงเลือกสมัครบทนี้เอ่ย มีอะไรเป็นแรงบันดาลใจระหว่างที่เขียนรึเปล่าคะ?

:: คิดว่าน่าจะเป็นสไตล์ที่ตัวเองปั่นได้ถนัดด้วยค่ะ สารภาพตามตรงคือคิดของสายเลือดโพไซดอนออกคนแรกแต่พับไปก่อนเพราะหวาดกลัวคนที่ส่งมากันเหลือเกิน น้ำตาไหล ไม่สู้ค่า 55555555555555 อุแง y y ) ส่วนแรงบันดาลใจของน้องคนนี้มาจากความรักโลกล้วนๆ ค่ะ (?) แล้วก็มาจากการที่ได้โคประวัติกับวิคตอเรีย เลยออกมาแบบนี้ lmao

อยากทราบนิยามของตัวละครตัวนี้หน่อยค่า ❤

:: คำแรกที่โผล่มาเลยคือ น่ารัก ค่ะ 555555 เรารู้สึกว่าอี้ชิงเป็นคนน่ารักทั้งทางกายภาพและจิตใจ เอ็นดูมาก อยากหอมหัว เป็นหมาน้อยด้วย (?) อีกนิยามคงเป็น วิคตอเรียลิซึ่ม (???) 

เอ่ออออ ถามอะไรต่อดี... เอ... รักแมวน้ำไหมคะ---- แค่ก (จะตอบอะไรไม่รู้ แต่แมวน้ำรักทุกคนนะ //บิด)

:: รักค่า ซารังเฮโยยยย้ <3

ถ้ามีการดองเกิดขึ้น ช่วยให้อภัยกันหน่อยนะคะ ฮาาาา

:: ไม่ว่ากันค่า

ยังไงก็สู้ๆ โชคดีนะคะ!

:: สาาาาธุค่ะ ขอให้ได้ขอให้โดน เพี้ยงๆ !

T
B