คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 My names J-hope
Chapter 6
My name’s J-hope
สามปีผ่านไป...
ขาคู่ยาวสาวมาถึงหน้าห้องทำงานของจองกุกด้วยความรีบร้อน ในมือของเขามีประวัติส่วนตัวนายแบบใหม่ของบริษัท มือเรียวยาวเอื้อมไปจับลูกบิดประตูก่อนที่จะออกแรงบิดมันให้เปิดออก
“เอ่อ...ขอโทษด้วยครับ”
แทฮยองเลขาของจองกุกต้องเอ่ยปากขอโทษ เมื่อเขาเข้ามาขัดเวลาพอดรักของเจ้านาย ร่างบางของยุนกิยังนั่นอยู่บนตักเขาอยู่เลย
“ไม่เป็นไร” ยุนกิบอกก่อนที่จะลุกออกจากตักของจองกุก
“ผมได้ประวัตินายแบบแล้วครับ”
แทฮยองยื่นเอกสารแฟ้มโตให้กับยุนกิและจองกุก ก่อนที่จะฉายรูปของนายแบบคนดังกล่าวขึ้นจอ จนมันปรากฏหน้าชายหนุ่มคนนึง นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาสะกดให้คนมองรูปเหล่านั้นมองลึกเขาไป ตาตี่สมกับเป็นคนเอเชียตะวันออก ริมฝีปากบางเฉียบนั่น เวลาที่ยิ้มแล้วเหมือนเด็กคนนึง เด็กที่ยุนกิคุ้นเคย
“ชื่อในวงการคือเจโฮป แต่ชื่อจริงของเขาไม่มีใครทราบเหมือนกันครับ เป็นคนเกาหลีแท้ครับแต่เขาโตที่อเมริกา เริ่มเข้าวงการนายแบบเมื่อปีที่แล้ว อายุที่แท้จริงของเขาก็ไม่มีใครทราบเช่นกันครับ”แทฮยองพรีเซนต์ประวัติของนายแบบคนดังกล่าวอย่างคล่องแคล่ว
“ฉันว่าใช้ได้เลยละ....พี่ยุนกิว่าไงครับ” จองกุกออกความเห็นก่อนจะถามคนข้างๆ
“…”
“พี่ยุนครับ....”
“ฮ้ะ อ้อ อืมก็ดีนะ”
ยุนกิหลุดออกจากภวังค์เพราะจองกุกเรียก ใบหน้าเรียวคู่นั้นคงไม่มีใครจำได้หรอกนอกจากเขา จำได้ดีซะด้วย
“สรุปเอาคนนี้นะครับ” แทฮยองถามเพื่อเป็นการยืนยัน
“ฉันจะบอกว่าไม่ได้ไงละ ^^” จองกุกพูดอย่างยิ้มๆ
แทฮยองจัดการเก็บอุปกรณ์นำเสนอของเขาอย่างรีบร้อนเพราะไม่อยาก ขัดจังหวะข้าวใหม่ปลามัน ยุนกิกับจองกุกแต่งงานกันและอยู่กันอย่างสามีภรรยามากได้ปีกว่าๆแล้ว ยุนกิที่ตอนแรกๆจะมีสภาพจิตที่แย่พอสมควรเหมือนเพิ่งสูญเสียอะไรสักอย่างไป ไม่ยอมแต่งงานกับจองกุก แต่จองกุกก็ไปตามจีบเช้าเย็นจนสุดท้ายก็ต้องแต่ง
ปัง…
แทฮยองปิดประตูอย่างเบามือ เขากระโดดดีใจเพราะแผนของเขาสำเร็จแล้ว เขากำลังช่วยคนอีกหลายคนจากน้ำมือพี่ชายของเขา
“รอหน่อยนะพี่ผมจะพาพี่กลับบ้านเอง...” ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง
[J-Hope Part]
ลมเย็นๆตีเข้าหน้าผมเมื่อปลายเท้าผมก้าวพ้นกรอบประตูของสนามบิน อ๊า...ผมถึงบ้านเกิดแล้วสินะ บ้านเกิดที่ผมไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับมันเลยด้วยซ้ำ ไอแท จริงๆแล้วมันชื่อแทฮยอง เพื่อนรักผมเลยละ แม้ผมจะสูญเสียความทรงจำก็ยังไม่ทิ้งผม ผมกับมันโตในบ้านเด็กกำพร้าที่อเมริกา คืนนึงไฟฟ้ามันลักวงจรทำให้ไฟไหม้ ไอแทเนี่ยแหละช่วยชีวิตผมไว้ ผมเลยไม่มีความทรงจำในวัยเด็กเลย แล้วล่าสุดผมเล่นฮ็อกกี้ลื่นจนหัวฟาดน้ำแข็ง แทบอกว่าผมความจำเสื่อม สมองผมนี่เลอะเลือนเนอะ
ตอนนี้ผมกำลังจะไปทำงานเดียวกับบริษัทไปแทละ น่าตื่นเต้นใช่มั๊ยละ ผมเป็นนายแบบละ บอกเลยดีกรีผมไม่ธรรมดาน้า -3-
“โย้ว เพื่อนฉันอยู่เกาหลีแล้ว บ้านเรานายอยู่ไหนนะ”
[ฉันให้คนไปรับแล้ว เดี๋ยวสักพักคงไปถึง]
“อ้อ โอเคครับคุณเลขา” ผมแซว
[ฟังดูเหมือนเบ้มากกว่าว่ะ 555]
“ว่างั้นเหมือนกัน 555 แค่นี้นะ”
ผมกดวางสายเพื่อนซี้ไป มันจะให้คนมารับผมหรอ โคตรหรูเลยอะ แต่ตอนนี้ผมต้องทำอะไรก่อนดีน้า ใช่กิน อารเกาหลีที่ผมยังไม่เคยกินไง ผมหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมก่อนที่จะก้าวออกไปเพื่อหาอะไรกิน หิว หิว หิว
“เอ่อ ขอโทษนะครับ” ใครมันมาขัดจังหวะท้องผมร้องกันนะ
“ครับ” ผมตอบทั้งที่ไม่มองหน้า
“นายใช่ โฮซอกปะ ฉันนัมจุนไงเพื่อน จำได้ปะ”
อะไรของเขานะ -*- มาโฮซงโฮซฮกใครอะ หรือว่าเขาเล่นมุกจีบผมหรอ แต่มุนนั่นโบราณไปนะ แถมไอมือที่ตบไหล่ผมปักๆนี่ด้วย
“คุณคงทักคนผิด” ผมหยิบมือที่วางอยู่ที่ไหล่ออก ก่อนจะปัดไหล่เหมือนปัดฝุ่น
“-0-” เหวอเลยอะ เขาเหวอไปเลย
“ขอโทษนะครับ”
ผมเดินผ่านเขามาเหมือนคนมีชัย สมน้ำหน้าอยากมาเล่นมุกเสี่ยวทำไมละ ผมขยับแว่นที่ใส่อยู่นี่ให้กรับกับรูปหน้ามากขึ้น รูปผมเต็มไปหมดเลยอะ ผมไม่น่าไปเป็นพรีเซนต์เตอร์ให้สายการบินนั่นเลย มันใช่ชีวิตลำบากนะถ้ามีคนชี้หน้าเราสลับกับมองไปที่ป้าย -0-
คนขับรถของไปแทมาส่งผมที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง ก่อนที่พนักงานของคอนโดจะให้คีย์ผมแล้วบอกให้ขึ้นไปชั้นบนสุด แล้วผมก็ทำตามแบบมึนๆมันเนี่ยละ ถ้าคนหลอกไปฆ่านี่ผมคงตายไปนานแล้ว
ติ้ง!
ประตูลิฟท์เปิดออก ประตูใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูเลิศตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ทั้งชั้นนี่เป็นบ้านผมกับไอแท พระเจ้า... ผมอุทานในใจจน เพราะทันทีที่ผมเข้าไปในห้องนั่น ห้องมันกว้างมาก มีสองชั้นบันไดเป็นเพียงแผ่นกระจกใสๆ ห้องถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะ ถ่ายรูปตัวเองให้ทั่วทุกมุมห้อง แล้วอัพไอจีอวดชาวโลกกกกกกกกก! โอ้ย โฮปมีความสุขอ่ะ
นอนไวๆนะ พรุ่งนี้นายต้องเข้าบริษัท
Tae
ผมอ่านโน้ตที่แปะไว้กับขวดนมในตู้เย็น เพื่อผมก็เป็นคนน่ารักแบบนี้ สมแล้วที่ได้เป็นเลขาใส่ใจทุกรายละเอียด ผมละอิจฉาคนเป็นจ้านายมันจัง ผมกระดกขวดนมจนหมดเกลี้ยง
‘มีความสุขดีนี่’
เพล้ง!
ผมเหวี่ยงขวดนมลงพื้นด้วยความตกใจ มีเงาผู้ชายคนนึงอยู่ที่ก้นขวด ผมหลอนอะไรเนี่ย น่ากลัวอะ
ผมเก็บเศษแก้วที่แตกก่อนที่จะอายน้ำแล้วรีบเข้านอน ผมไม่อยากจะคิดถ้าบ้านใหม่ผมมันมีผีอ่ะ โอ้ย อย่าคิดสะไอโฮป -0-
‘อย่าไปเลยนะ’ ชายร่างบางคนนึงดึงชายเสื้อผมไว้
‘ผมจะกลับมานะมี้’ ผมบอกเขาพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา
‘ไม่!!’ ชายคนนั้นกอดผมแน่น
‘…’ ผมกลับไม่พูดอะไร
‘ไม่! ไม่เอาแบบนี้นะโฮซอก’ โฮซอกหรอ? ใครคือโฮซอก
‘…’
ตัวผมค่อยๆหายไปเรื่อยๆ เหมือนฝุ่นที่ปลิ่วไปกับอากาศ ยุนกิร้องไห้ไม่หยุด มือสองข้างไขว้คว้าร่างผมเอาไว้ แต่กลับจับอะไรไม่ได้เลย ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง
“แฮกๆ”
ผมสะดุ้งตื่นมาเพราะฝันที่แสนประหลาดนั้น ผมไม่รู้ว่าคนในฝันผมนั้นคือใคร แล้วมี้คือใคร โฮซอกคือใคร ผมสับสนไปหมด ผมปากเหงื่อที่ไหลออกมาเต็มหน้าผาก
ติ้ด ติ้ดๆๆ
นาฬิกาปลุกทำงานตามที่ผมตั้งเอาไว้ ผมเอื้อมมือไปปิดไม่ให้มันส่งเสียงร้อง ก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ
‘มีความสุขดีนี่’
ผู้ชายคนเมื่อคืนอีกแล้วคนที่อยู่ก้นขวดเมื่อคืน แวบเดียวเท่านั้นที่ผมก้มบีบยาสีฟัน แต่พอผมเงยหน้าขึ้นมาเขาก็หายไป นั่นทำให้ผมยิ่งรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนที่จะเจอของดี
[J-Hope End Part]
“หัวหนักว่ะไอเงิง”
แทฮยองเลี้ยวรถเพื่อเข้าซองที่จองรถของบริษัท ปากก็พรางบ่นว่าคนที่นั่งข้างๆคนขับที่เอนหัวมาพิงแขนเขาตลอดทาง แต่คนตัวสูงกลับไม่ฟังเลยสักนิดห็พิงมันตลอดทางเนี่ยละ
“ถึงแล้ว”
แทฮยองพักหัวคนข้างให้ตื่นก่อนที่น้ำลายจะยืดมาใส่แขนของเขา คนตัวสูงงัวเงียเปิดประตูรถออกมา ก่อนที่จะเดินตามแทฮยองเข้าไปในตัวยบริษัท
ปึก!
“ขอโทษครับ”คนงัวเงียเดินชนประตูรถคันนึงที่เจ้าของรถเองก็กำลังจะเปิดประตูรถออกมาเช่นกัน
“ไม่เป็นไรครับ” ร่างบางกล่าวขอโทษก่อนที่จะออกมาจากรถ
“ขอโทษจริงๆครับ รถเป็นรอยรึป่าวครับ” เจโฮปพูดอย่างนอบน้อม เข้ามาทำงานใหม่ต้องเคารพรุ่นพี่อยู่แล้ว
ทันที่ที่ร่างบางสบตากับคนตัวสูง ความทรงจำต่างๆเมื่อสามปีที่แล้วไหลเข้ามาในหัวเขาเต็มไปหมด น้ำใสๆคลอเต็มดวงตาคู่นั้น
“เป็นไรรึป่าวครับ ร้องไห้ทำไม” ถึงคนตัวสูงจะคุ้นหน้ากับร่างบางไม่น้อย แต่เขาก็เคยเจอแค่ในความฝัน
“โฮซอก.....”
สตรีม #ฟิคลูกเก็บ
ความคิดเห็น