Review Light Novel โดยอคติล้วนๆ

ลำดับตอนที่ #425 : Re:Monster ราชันชาติอสูร เล่ม 1 จอมโหดกระเพาะเหล็ก

สำนักพิมพ์: Dexpress

ราคาปก: 279 บาท

แนวเรื่อง: Action, Adventure, Fantasy

แต่งเรื่อง: Kanekiru Kogitsune

Illustration: Yamada

แปล: วิสุทธิ์ พิเชษฐ์วานิช

สถานะปัจจุบัน: ภาคหลักตีพิมพ์ออกมา 10 เล่มยังไม่จบ ดูรูปปกเล่มอื่น CLICK  

เรื่องย่อ:

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหลังโดนมีดแทงจนน่าจะตายไปแล้ว... ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง ผิวสีเขียวกับเล็บดำแหลม ดูเหมือน ‘ฉัน’ จะกลายเป็นก็อบลินไปเสียแล้ว

หลังจากหย่านมได้เพียงสี่วันก็เริ่มต้นออกล่า----- เริ่มใช้ชีวิตในฐานะ ‘มอนสเตอร์’ ที่ต้องเอาตัวรอดในธรรมชาติอันโหดร้าย ทว่า ‘แอบซอร์ปชั่น (ความสามารถดูดกลืน)’ ที่ยิ่งกินก็ยิ่งแข็งแกร่งที่ติดตัวมาจากชาติก่อนทำให้ตัวฉันค่อยๆ วิวัฒนาการขึ้นอย่างรวดเร็ว และได้เป็นผู้นำของ ‘ชุมชนก็อบลิน’ ในที่สุด

นอกจากลูกน้องที่มีศักยภาพสูงอย่าง ‘ก็อบคิจิ’ ‘ก็อบมิ’ แล้ว ยังกล่อมพวกหญิงสาวชาวมนุษย์ที่โดนลักพาตัวมาเป็นพวกได้ ในฐานะผู้นำฉันจะไม่ให้อภัยพวกที่มาคุกคามพวกพ้องเด็ดขาด ทั้งมอนสเตอร์ เอลฟ์ หรือว่ามนุษย์ หากเห็นว่าเป็นศัตรู ฉันจะกิน กินมันให้หมดไม่ให้เหลือ!

ความคิดเห็นหลังจากอ่านจบ:

เป็นนิยายเน็ตชื่อดังที่กำลังมีอนิเมเร็วๆนี้ จุดขายก็อยู่ที่ความโหดเถื่อนเพราะพระเอกเรื่องทั้งจับเชือด จับกิน และจับซั่ม แต่ขอบอกตรงๆว่าผมอ่านฉบับเว็บแล้วไม่ประทับใจเลย แต่ก็ซื้อมาเพราะอยากรู้ว่าฉบับรวมเล่มจะสนุกกว่าอ่านบนเน็ตหรือเปล่า ก็คงเพราะอ่านเป็นเล่มมันให้ความรู้สึกต่อเนื่องมากกว่าฉบับเว็บที่เหมือนไดอารี่บ่นไปวันๆก็เลยสนุกกว่านิดหนึ่งล่ะนะ

                เรื่องนี้ก็เป็นแนวเกิดใหม่ต่างโลก คนเขียนใส่ประเด็นที่สร้างความแปลกใหม่อยู่สองจุด อย่างแรกพระเอกไม่ใช่ญี่ปุ่นยุคปัจจุบันแต่มาจากโลกไซไฟที่คนมีพลังจิตกัน พอพระเอกมาเกิดใหม่ก็ได้พลังจากชาติก่อนติดมาด้วย เป็นความสามารถที่กินอะไรเข้าไปจะได้พลังของสิ่งนั้นมา จุดที่สองคือพระเอกเรื่องนี้ไม่ได้เกิดใหม่เป็นคนแต่เกิดเป็นก็อบลิน มอนกากๆที่อ่อนแอมาก

                ซึ่งผมว่าสองประเด็นข้างต้นนี่มันแป๊กชะมัด คือพระเอกจะได้พลังจากชาติก่อนหรือสกิลโกงในชาตินี้มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่มั้ง ถึงเอ็งจะมาจากโลกไซไฟแต่ก็ไม่ได้ขายวัฒนธรรมจากโลกตัวเอง แล้วเรื่องที่เกิดเป็นก๊อบลินนี่ มันควรจะเน้นความอนาถาหน่อยไหม คือจากคนสุดแกร่งมาเป็นสุดกากมันควรคร่ำควญมากกว่านี้หรือปล่าว นี่แป๊ปๆเอ็งก็จับมอนแดกจนเก่ง ท้ายเล่มหนึ่งก็โกงระดับจอมมารแล้ว ถึงแม้จะมีเสี่ยงตายบ้างแต่ก็ไม่รู้สึกถึงความลำบากเลย

                จุดที่ผมเซ็งที่สุดในเรื่องนี้ก็คงเป็นการไม่ให้ค่าสาวๆ นอกจากก๊อบมิจังแล้วสาวๆคนอื่น เหมือนอยู่สถานะเครื่องมือมากกว่าตัวประกอบนะ ขนาดชื่อยังไม่ตั้งเป็นรื่องเป็นราวเลย อย่าง “ผมแดงสั้น” นี่มันอะไรกัน ดูมักง่ายกว่าก็อบลินสเลเยอร์อีก ว่าแต่ทำไมภพประกอบฉบับอังกฤษ สาวๆมีชื่อแต่ฉบับไทยไม่มีหว่า???

 

                ถึงแม้ว่าเรื่องรีมอนจะไม่ใช่นิยายดีเลิส แต่ก็มีประเด็นที่น่าสนใจคือเรื่องศีลธรรมตัวเอกที่จับทุกอย่างกินเพื่อเพิ่มพลัง ไม้เว้นแม้แต่พรรคพวก หรือกระทั่งคนในครอบครัว ในเล่มหนึ่งก็มีฉากที่ว่าพระเอกไปเห็นสาวที่พวกก๊อบลินจับมารุมโทรม และหนึ่งในนั้นก็น่าจะเป็นแม่ของเขา พระเอกจึงมอบยาพิษให้พวกเธอฆ่าตัวตายจะได้หมดทุกข์ หลังจากนั้นก็นำศพพวกเธอไปเผา โดยที่พระเอกได้ตัดเต้านมกับมดลูกของพวกเธอมากินก่อนแล้ว (โรคจิตใช่เล่น)

                คาดว่าคนเขียนก็ไม่กะเล่นเรื่องศิลธรรมหรือใส่ปมอะไรให้ตัวละครมันลึกหรอก เพราะเล่นอธิบายชัดเจนเลยว่าพลังกินของพระเอกนี่ นอกจากทำให้มันกินได้ทุกอย่าง ยังทำให้ไม่รู้สึกขยะแขยงหรือรู้สึกผิดเวลาจับอะไรกิน ทำให้มันกินแต่ล่ะอย่างได้หน้าตาเฉยทั้งเนื้อสด เนื้อเน่าๆ กระทั่งก้อนหินดินทราย

                นิยายปัจจุบันนั้นแตกต่างจากพวกวรรณกรรมคลาสิก ที่คนเขียนไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดการรับผิดชอบต่อสังคม ต้องพยายามเขียนอะไรที่จรรโลงใจ ตัวเอกต้องเป็นคนดี ถ้ามีตัวละครทำชั่วก็ต้องได้รับการลงโทษ เราจะเห็นได้ว่าตัวเอกในวรรณกรรมสมัยใหม่บางเรื่อง บางทีก็เป็นคนเจ้าเลห์ ป่าเถื่อน กระทั่งเป็นคนเลวก็มี แต่กระนั้นมันก็น่าจะยังมีขอบเขตที่ไม่ควรล้ำเส้นอยู่

                ก็อย่างที่บอกเรื่องนี้เน้นความดิบเถื่อน พยายามให้คนอ่านสนุกเวลาเห็นพระเอกเชือดศัตรู กินซาก แล้วก็สกิลเด้ง แต่ถ้าอนาคตพระเอกกินร่างของพรรคพวก คนสนิทที่ร่วมสร้างเผ่า หรือสาวๆในฮาเร็ม ณ ตอนนั้นคนอ่านจะสนุกอีกเหรอ

                ก็เป็นไปได้มากว่าพระเอกมันจะโกงๆชิลๆจนจบเรื่องไม่มีคนใกล้ตัวตายเลยก็ได้ แต่เมื่อนึกภาพว่าไงอนาคตมันก็ต้องมีคนรอบตายไปบ้าง แล้วด้วยนิสัยพระเอกที่อะไรผ่านมือก็จับกินด่ะ ผมเชื่อว่าถ้าเพื่อนๆหรือครอบครัวพระเอกตายในอนาคตก็น่าจะโดนจับกินบางส่วนแน่ พอคิดแบบนี้แล้วผมว่าพระเอกเรื่องนี้ไม่อวยสักนิด

ระดับความพึงพอใจ: 2/5 ว่าแต่เรื่องนี้ไม่มีภาพประกอบสีใช่ไหม หรือผมได้ของแรร์หว่า