คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2.2 - ชีวิตของดาวมหา’ลัย
ชีวิตของดาวมหา’ลัย
@พักกลางวัน
ณ โรงอาหาร ตึกคณะนิเทศศาสตร์
ซุบซิบ
ซุบซิบ
พักกลางวันนี้ฉันต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เนื่องจากว่าน้ำใสติดธุระสำคัญที่บ้านเลยไม่ได้มาเรียน เซ็งที่สุด ทำไมยัยนั่นต้องมาติดธุระในวันที่ฉันเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้ด้วยนะ เฮ้อ
“นั่งด้วยคนนะครับ”
เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่ฉันเพิ่งตักข้าวคำแรกเข้าปาก ผู้ชาย (อีกแล้ว) อะไรอีกเนี่ย อย่าบอกนะว่าฉันจะไม่มีทางได้อยู่เป็นสุขเลยแม้แต่วินาทีเดียว ฮอตเกิ้นผู้หญิงคนนี้
“เชิญค่ะ” ฉันตอบกลับโดยไม่สบตากับเขา ยังคงนั่งกินข้าวมันไก่แสนอร่อยของตัวเองแบบไม่สนใจโลก แต่หางตาก็แอบเห็นว่าผู้ชายคนนั้นวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ และตามด้วยชามก๋วยเตี๊ยวขนาดใหญ่ แปลกเนอะ ถ้าเดาจากน้ำเสียงฉันเขาก็น่าจะรู้นะว่าฉันไม่ได้อยากให้นั่งด้วย
“ชอบทานข้าวมันไก่หรือครับ?” นั่งปุ๊บก็ถามปั๊บ เนี่ยแหละ สไตล์ของบรรดาผู้ชายที่เข้ามาจีบฉัน
“ก็ทานได้ค่ะ ไม่จำเป็นว่าต้องชอบ”
ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วกินต่อ นี่ฉันหิวจริงอะไรจริงนะเนี่ย อยากกินอย่างมีความสุขน่ะ อยากกินคนเดียว ไม่ได้อยากมีเพื่อนนั่งกินด้วย รำคาญ!
“ทานเก่งจังเลยนะครับ ดูท่าน่าจะสั่งพิเศษ”
เขาพูดเสียงขบขัน
อะไร ตลกอะไร ฉันกินข้าวมันไก่เก่งนี่มันน่าตลกมากเหรอ
ถึงจะไม่ค่อยชอบใจกับคำพูดของบุคคลปริศนาตรงหน้า แต่ฉันก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดแล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อ จนกระทั่ง
ปัง!
“ว๊าย! ตาเถร!”
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ผม…”
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย! แค่ฉันไม่สนใจจะคุยด้วยถึงกับต้องตบโต๊ะให้จานข้าวฉันมันกระเด็นเลยเหรอ เรียกร้องความสนใจมากเกินไปปะ!” ฉันขึ้นเสียงใส่ผู้ชายที่นั่งทำหน้าเหวอไม่รับประทานอย่างอารมณ์เสียสุดๆ ให้ตายเถอะ แค่ฉันไม่คุยด้วยอีตานี่ถึงกับลงทุนตบโต๊ะกินข้าวซะเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ทำเอาฉันกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนในโรงอาหารทันที ชีวิตนี้ทำอะไรก็ตกเป็นเป้าสายตาไปซะหมด น่าภูมิใจจริงๆ
“ผมไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะครับ แต่ว่าผมเห็นยุงตัวเบ้อเร่อมันกำลังดูดเลือดคุณอยู่ก็เลยตบโต๊ะเพื่อให้มันตกใจ”
น้ำเสียงเข้มตอกกลับอย่างคนไม่พอใจ (เช่นกัน)
ยุงเหรอ ยุงที่ไหนกัน ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย ข้ออ้างหรือเปล่าเนี่ย
“และผมก็ไมได้โกหกนะครับ ในเมื่อหลักฐานมันอยู่ตรงนี้”
เขาว่าพลางกับยื่นฝ่ามือมาตรงหน้าฉัน
ชัดเจน มันมีเจ้ายุงลายตัวหนึ่งได้นอนสิ้นชีพอยู่บนฝ่ามือใหญ่ของเขา สภาพศพเลือดท่วม นั่นเลือดฉันหรือเปล่าน่ะ
“ผมตบมันได้หลังจากที่มันตกใจเสียงตบโต๊ะของผม”
เขาบรรยายเสร็จสรรพ ก่อนจะพูดต่อ “ยุงตัวใหญ่กัดคุณอยู่ขนาดนั้นคุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือครับ”
ใบหน้าหล่อใสเอียงคอถาม
ใบหน้าหล่อใสเหรอ?
นั่นสินะ ฉันก็เพิ่งสังเกตใบหน้าของเขาชัดๆ ก็คราวนี้แหละ ใบหน้าหล่อเนียนใสเรียวยาว ดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางน่าจุ๊บ องค์ประกอบโดยรวมแล้วเขาช่าง…
ความคิดเห็น