คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : บทที่ 10.1 - ลุกขึ้นสู้
“ช่วยได้! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!” เมื่อปากอวบอิ่มเป็นอิสระ ฉันก็ไม่รอช้ารีบร้องขอความช่วยเหลือในทันที
“ช่วยด้วย! ฉันถูกขังอยู่ในนี้ ใครก็ได้ช่วยที!”
ฉันยังคงแหกปากร้องอย่างต่อเนื่องเมื่อไร้วี่แววของการช่วยเหลือ สองมือก็พยายามแกะปมที่ร่างสูงมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ให้ตายเหอะ นี่เขามัดเงื่อนตายหรือไงกัน ทำไมมันถึงได้หลุดยากหลุดเย็นแบบนี้
แต่บนความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ไม่น้อย ที่งานนี้ซีโร่สะเพร่ามัดปากของฉันไม่แน่นพอ ฉันจึงใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีในการแนบใบหน้าถูไถไปกับหัวเตียง จนเนกไทที่เขาใช้เป็นเครื่องพันธนการริมฝีปากของฉันหลุดร่วงตกมาอยู่ที่ลำคอ
“ช่วยฉันด้วย! ฉันถูกขังอยู่ในห้องนี้ มาช่วยฉันออกไปที ช่วยดะ” ประตูห้องเปิดออกอย่างแรง และดูเหมือนว่ากลอนมันกำลังทำท่าจะพัง
“คุณ/คุณ!” สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่ใครที่ไหน หากเป็นคนที่ฉันเคยเจอกับเขาในครั้งแรกที่บริษัท ตอนที่ฉันต้องการจะเข้าพบนายซันนี่
เขาเป็นใคร?
มาทำอะไรที่นี่?
และเป็นอะไรกับซีโร่?
“คุณ… ทำไมคุณถึง” ฉันค้างคำพูดเอาไว้อยู่แค่นั้น
“มาเที่ยวพังประตูห้องคนอื่นแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอวะ” เจ้าของเสียงวิ่งตามขึ้นมาประกบติด ซีโร่เหลือบสายตามองเข้ามาภายในห้องนอน ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขาจ้องมองฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นายทำอะไรเธอ” คนถูกต่อว่าไม่สนคำพูดของน้องชาย เสียงเข้มถามกลับด้วยความสงสัย ไฮเฟลไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เห็นอยู่ตรงหน้าจะเป็นไอรีน
และสภาพที่เขาเห็นก็คือ…
ร่างบางมีเพียงผ้านวมผืนหนาปกคลุมร่างกาย บนพื้นห้องก็เต็มไปด้วยเศษเสื้อผ้ามากมายที่กระจัดกระจายไปทั่ว! นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมไอรีนถึงมาอยู่ในห้องนอนของซีโร่
“ออกไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย” ซีโร่ย่างกรายเข้ามาในห้องแล้วหยุดยืนอยู่ข้างๆ เตียงนอนที่มีฉันนั่งรอรับชะตากรรมอยู่ เพียงเสี้ยววินาทีใบหน้าของฉันก็ต้องเจ็บแปลบเมื่อ
“เจ็บนะซีโร่!”
ฉันร้องบอกเสียงอู้อี้ เมื่อมือหนาจัดการกระชากใบหน้าของฉันแล้วยึดปลายคางบีบเอาไว้แน่น! ไอ้ผู้ชายใจดำ!
“เออ! อยากให้เจ็บ จะได้ไม่ต้องเรียกร้องความสนใจกับใครอีก!” เสียงเข้มตะคอกใส่
“ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจนะ”
“ยังจะมาเถียง” ชายหนุ่มตาลุกวาว “ถ้าเธอไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แล้วจะแหกปากร้องให้มันขึ้นมาช่วยทำไม” สายตาตวัดขึ้นมองใบหน้าของผู้เป็นพี่ชาย
“ฉันแค่ต้องการใครสักคนช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่”
ฉันตวาดทั้งน้ำตา เพราะอับอายในสภาพของตัวเอง หึ น่าขายหน้าที่สุด ทำไมฉันจะต้องมามีสภาพอันน่าทุเรศแบบนี้ต่อหน้าใครต่อใครด้วย
“ปล่อยฉัน” ฉันไม่กล้าดิ้นมากเพราะกลัวปราการชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้ายจะหลุดออกจากร่างกาย
“ฝันเหรอ?” ใบหน้าคมคายยิ้มเหี้ยม “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว สนใจมาร่วมสนุกด้วยกันไหมล่ะ ไฮเฟล”
ซีโร่สะบัดใบหน้าของฉันออกแรงๆ ก่อนจะหันไปถามชายหนุ่มที่ยืนขาตายอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“อะไรอีกซีโร่ เมื่อไหร่นายจะเลิกบ้าสักที!”
“ทรีซั่มยังไงล่ะ สนไหมพี่ชาย”
อะไรนะ พี่ชาย อย่างงั้นเหรอ
ความคิดเห็น