DEVIL BAD BOY กับดักรัก ( ร้าย ) ของนายปีศาจ !!!

ตอนที่ 3 : บทที่ 1 - HI ! MY NAME IS IRENE ( 100% )

https://www.facebook.com/DekDHayase/

 

 บทที่ 1

HI MY NAME IS IRENE ( 100% )

           2 ชั่วโมงต่อมา…

                “ เฮ้อ… “ ฉันถอนหายใจพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างคนหมดแรง วันนี้ทั้งวันฉันเหนื่อยเหลือเกิน ไหนจะต้องเรียนหนังสือ ไหนจะต้องทำกิจกรรมตามที่ตัวเองได้รับตำแหน่งมา และแถมยังต้องมาคอยยิ้มรับทักทายผู้คนภายในมออีก นี่ถ้าเกิดว่ามีรายการแข่งยิ้มที่ประเทศไทยไอรีนคนนี้จะขอสมัครเป็นคนแรกเลย

                “ ไงจ้ะ แม่ดาวมหา’ลัย “ น้ำเสียงที่แสนคุ้นเคยทักทายขึ้น ฉันหันไปยิ้มให้กับบุคคลที่มาพร้อมกับขนมเค้กสีสวยน่ากิน ว้าว ! เค้กรสวานิลาซะด้วย รสโปรดของฉันเลยล่ะ ชอบกินที่สุดแล้ว

                “ อย่าเรียกแบบนี้อีกนะยะ ฉันไม่เห็นจะชอบเลย ขนลุกยังไงก็ไม่รู้ “ ว่าพลางกับทำท่าสะดุ้งเบ้ปาก

                “ เก๋ๆ ออก แม่ดาวมหา’ลัย “ คนถูกห้ามยังคงไม่ยอมลดราวาศอก “ อร่อยไหม ? “ น้ำใส เพื่อนที่ฉันรักที่สุด ( ในชีวิต ) ถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่าฉันตักเค้กคำแรกเข้าปากเป็นที่เรียบร้อย

                “ อร่อยสิยะ ! เพื่อนรักทำให้กินทั้งที ไม่อร่อยได้ไง “ ฉันตอบพลางกับยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปใกล้น้ำใส

                โอเค ! หลังจากที่พาทุกคนไปเวิ่นเว้อกับอะไรก็ไม่รู้มาต่างๆ นานา เอาเป็นว่าฉันจะขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยนะคะ สวัสดีชาวโลก… ฉันชื่อ ไอรีน สาวน้อย ( มั้ง ) อายุ 20 ปี ที่ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง คณะนิเทศศาสตร์ เอกการแสดง ชั้นปีที่ 1 พอบอกชั้นปีไป หลายคนอาจจะงงว่าทำไมฉันก็อายุปาเข้าไปเลขสองแล้วถึงยังเพิ่งมาเป็นเฟรชชี่ มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยใช่ไหมล่ะ ? ถ้าฉัน…

                ไม่ดร็อปเรียน…

                ฉันดร็อปเรียนไปเป็นระยะเวลากว่าสองปีด้วยกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า… ไม่บอกดีกว่า เรื่องราวของฉันนั้นยิ่งกว่าละคร ยิ่งกว่านวนิยายที่วางขายกันตามท้องตลาดด้วยซ้ำ มันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกเกลียดและกลัวทุกครั้งที่นึกถึงมัน ผู้หญิงคนหนึ่งถ้าต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนั้นเชื่อเถอะก็ไม่มีใครรับมันได้

                และฉัน… ก็รับมันไม่ได้เช่นกัน !

                “ เฮ้อ… เหนื่อยชะมัด “ ฉันยังคงบ่นไม่หยุด แม้ว่าอารมณ์ล้าจะบรรเทาลงไปบ้างแล้ว เพราะว่าได้ทานเค้กแสนอร่อยจากเพื่อนรัก แต่ยังไงซะร่างกายของฉันมันก็ยังคงประท้วงว่าเหนื่อยอยู่ดี

                “ กินเสร็จก็นอนพักซะสิ จะได้มีแรงลุกขึ้นมาเชิดหน้าเชิดตาใหม่ แม่ดาวมหา’ลัย “ น้ำใสแซวเสียงขัน

                “ พอๆ “ ฉันส่ายหน้า “ เมื่อไหร่แกจะเลิกแซวฉันเรื่องนี้สักทีเนี่ย บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแบบนี้ ขนลุก ! “ ฉันแสดงท่าทีขนลุกขนพองประกอบคำพูด น้ำใสหัวเราะขบขัน

                “ ถ้าขนลุกขนาดนั้นแล้วแกจะไปประกวดทำไมไม่ทราบ ? “ คำถามของน้ำใสทำให้ฉันหยุดชะงักการกินขนมเค้ก

                “ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่ามันจะได้ รุ่นพี่เขาจับส่งไป ฉันก็ไป “ ว่าแล้วก็เบ้ปากอีกครั้ง

                ตอนเข้ามาเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ฉันยังจำได้ขึ้นใจว่าตอนรับน้องครั้งแรกได้มีรุ่นพี่สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบกระซาบกับฉัน

                1 เดือนที่แล้ว…

                ‘ น้องคะๆ ‘

            ‘ คะพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ ? “

            ‘ พี่ชอบบุคลิกของน้องมากเลยค่ะ น้องเป็นผู้หญิงที่สวยเลิศมากเลยรู้ไหมคะ ‘

            ‘ แหะๆ ขอบคุณค่ะพี่ ‘

            ‘ ไหนๆ ก็เกิดมาสวยแล้วอ่ะ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหมคะ ? ‘

            ‘ อะไรคะ ? ‘

            ‘ ช่วยลงประกวดดาวมหา’ลัยปีนี้ได้ไหมคะ น้องสวยมากจริงๆ ค่ะ ‘

            ‘ เอ่อ… พี่คะ หนูคงประกวดไม่ได้หรอกค่ะ พี่หาคนอื่นดีกว่านะคะ ‘

            ‘ โอ๊ย ! คนอื่นหน้าตางั้นๆ ค่ะ แต่ว่าน้องอ่ะ สวยมาก สวยจริงๆ ! ลงประกวดเถอะนะคะ ถือซะว่าพี่ขอร้อง เฮ้ย ! ไม่ใช่สิ ถือซะว่าช่วยคณะนะคะ นะคะน้อง นะคะ ‘

            ‘ แต่หนูไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ หนูว่าหนู… ‘

            ‘ น้องไม่รักคณะเหรอคะ ? ทำเพื่อคณะแค่นี้ไม่ได้เหรอคะ ? ‘

            ‘ เอ่อ… ‘

            ‘ โอเคค่ะ ! ถ้าน้องไม่อยากลงประกวด ไม่อยากช่วยคณะ พี่ก็จะไม่บังคับน้องค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ‘

            ‘ พี่คะ ! ประกวดก็ประกวดค่ะ ‘

                เหอะ เป็นไงล่ะ ? ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชีวิตการเป็นเฟรชชี่ของฉันก็ไม่ราบรื่นอีกต่อไป ทุกเย็นหลังเลิกเรียนก็ต้องซ้อมการแสดงที่ใช้สำหรับการประกวด ซ้อมการเดิน การโพส การตอบคำถาม และ การแนะนำตัว เรียกได้ว่าต้องเตรียมความพร้อมทุกอย่างราวกับเด็กแรกเกิด ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมกับแค่ประกวดดาวมหา’ลัย ทุกคนต้องจริงจังกันมากขนาดนี้ ทุกวันนี้ฉันยังจำสีหน้าท่าทางและแววตาของพวกรุ่นพี่ได้อยู่เลยว่าพวกเขานั้นทุ่มเทกับฉันมากขนาดไหน

                แพ้ไม่ได้ ! นี่คือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากแววตาของรุ่นพี่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคณะไหน…

“ ถ้างั้นก็คิดซะว่ามันเป็นเพราะหน้าตาสวยๆ ของแกพาซวยแล้วกันนะจ้ะ เพื่อนเลิฟ “ น้ำใสจับปลายคางของฉันสะบัดไปมาอย่างหมันเขี้ยว

                “ รู้อย่างนี้ไม่น่าเอามันออกเลยก็ดี จะได้ไม่ต้อง… “

                “ หยุด ! “ น้ำใสชี้หน้าฉันจริงจังก่อนที่ฉันจะพูดจบ “ หยุดความคิดเดี๋ยวนี้ยัยไอรีน หล่อนลืมไปแล้วเหรอว่าหล่อนเกลียดสิ่งๆ นั้นมากแค่ไหน การที่หล่อนตัดมันออกจากชีวิตไปได้คือสิ่งที่วิเศษมาก ลืมแล้วหรือไง ? “ น้ำใสถามเสียงเข้ม

                “ ไม่ได้ลืม… แต่แค่เซ็งๆ น่ะก็เลยบ่นไป “ ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม

                น้ำใสอยู่กับฉันตลอดเวลาที่เกิดเรื่อง ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อนฉันคนนี้ก็คอยช่วยเตือนสติฉันอยู่เสมอ

                “ ดีแล้ว อย่าเซ็งให้มันบ่อยนักล่ะ เดี๋ยวหน้าตาหมองคล้ำหมดสวยกันพอดีเพื่อนฉัน กินเสร็จแล้วก็นอนซะ เดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อผ้าลงไปซักให้ “ น้ำใสว่าพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

                จะว่าไป… ยัยน้ำใสก็ไม่ได้สวยน้อยไปกว่าฉันสักเท่าไหร่เลยนะ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาเรียวเล็กแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเซ็กซี่ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบรูปกระจับ ผิวกายเนียนสวยสีน้ำผึ้งบวกกับรูปร่างสูงเพรียว ( เผลอๆ ยัยนี่จะสูงเพรียวกว่าฉันด้วยซ้ำไป ) ยิ่งส่งผลให้ผู้หญิงตรงหน้าฉันนั้นสวยคมไปในทุกๆ ด้านจริงๆ

                สวยมาก…

                “ มองไร !? “ น้ำใสตะโกนถามเสียงดังทำเอาฉันรีบหุบริมฝีปากที่มันเผลออ้าออกเองแบบไม่รู้ตัว

                “ แกสวยนะ “ ฉันพูดแล้วทำสายตาหวานเยิ้มใส่ และมันก็ได้ผล เมื่อคนถูกชมอมยิ้มในท่าทีลักษณะเขินอาย หึๆ ถึงตาฉันแกล้งแกบ้างล่ะยัยเพื่อนรัก

                “ สวยเหมือนดาราระดับซุปตาร์เลย ถ้าใครเห็นแกอ่ะ ต้องรักต้องหลงแกอย่างแน่นอน “

                “ บะ บ้า ! แกก็พูดไปเรื่อย “ น้ำใสรีบหันหน้าหนีสายตาล้อเลียนจากฉัน “ ฉันไปซักผ้าแหละ คุยกับแกแล้วยิ่งเพ้อเจ้อ “ ว่าจบร่างบางก็รีบหิ้วตระกร้าผ้าออกจากห้องไปในทันที

                “ ฮ่าๆ “ ฉันหัวเราะออกมาดังลั่นหลังจากที่ร่างของเพื่อนรักออกไปจากห้องแล้ว น้ำใสถือเป็นผู้หญิงที่ขี้อายมากที่สุดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ยัยนั่นมักจะเขินม้วนทุกครั้งที่มีคนชมรูปร่างหน้าตาของตัวเอง ไม่ว่าคนชมจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายก็ตาม อย่าว่าแต่คนอื่นเล้ย ขนาดฉันผู้ซึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทชิดเชื้อกันมามากกว่าสิบปียัยนั่นยังไม่วายเขิน

                แต่ก็น่าแปลก… สวยๆ อย่างน้ำใสทำไมยังไม่มีเจ้าของหัวใจสักที็็้็็็ฯษ็ษษสส

คุยกันหน่อยนะคะ

 

 สวัสดีค่ะ ^^ มาอัพให้ครบ 100% แล้วนะคะ สำหรับบทแรก ยังไงก็คอมเม้น ติ ชม กันด้วยนะคะ เออ ! มีเรื่องจะบอกค่ะ คือ หน้าหลักของนิยายเรื่องนี้มันแปลกประหลาดค่ะ มันไม่ขึ้นคอมเม้นให้เพื่อนแพงเลย เห็นแต่คนที่มาคอมเม้นแต่ไม่มีคอมเม้นขึ้นให้อ่านค่ะ แต่พอเพื่อนแพงกดเข้ามาในแต่ละบทของนิยายมันขึ้นคอมเม้นให้อ่านนะคะ แต่พอลองไปดูในหน้าหลักมันไม่ขึ้นให้อ่ะค่ะ งั้นขอความกรุณานะคะ หากใครอยากคอมเม้นให้กับนิยายเพื่อนแพง ช่วยคอมเม้นในตอนนั้นๆ ที่อ่านเลยได้มั้ยคะ เพื่อนแพงจะได้สามารถอ่านคอมเม้นของทุกคนได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^_^