คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : BIT :: Maybe You and I…40%
33
Maybe You and I…
ท้อฟ้าสีรามอวันใหม่เริ่ม้นึ้นอีรั้
ายร่าบาที่หลับใหลไปหลายั่วโมำลัื่นลืมาึ้นมา
พลาบิี้เียลายวามเหนื่อยล้าทั้ายและใ เาันายลุนั่และ็บิัวอีรอบนพอใ
วาัเนนสัเไ้ว่าที่นี่ไม่ใ่ห้ออเาและเป็นที่ไหน็ไม่รู้
แบมแบมลุึ้นยืนแบบพรวพรานัวเหวี่ยแทบล้มไป้านหน้า
แ่็พยายามั้หลัยืนให้มั่น เินไปรอบๆ ห้อนอนที่ไม่ไ้ให่มา แลสายาออไปนอหน้า่าที่เป็นบรรยาาศเมือที่เ็มไป้วยึหนาา
“ื่นแล้วหรอรับ?”
เสียหนึ่ัึ้นา้านหลัอแบมแบม
เารีบหันลับไปมอเ้าอเสียนั้นในทันที
“นาย...”
แบมแบมำายนนี้ไ้อย่าแม่นยำ
“สวัสีรับย่าแบม...”
รอยยิ้มเปื้อนหน้าพร้อม้วยำทัทาย ายร่าสูเินเ้ามาในห้อนอนพร้อมถ้วยโ๊ับแ้วน้ำื่ม
“ผมเอาอาหารเ้ามาให้รับ” เาวาไว้บนโ๊ะ้าเียนอน
“ยูยอมนี่นายพาันมาอยู่ที่ไหน?
อย่าบอนะว่า...” แบมแบมล่าวถามสีหน้าริัและเอาเรื่อไม่น้อย เินุ่มๆ
เพื่อะออาห้อนี้
“เี๋ยว่อนๆ
ไม่ใ่บ้านปู่หรอรับ! นี่เป็นห้อพัอผมเอ”
ยูยอมรีบวาัวอแบมแบมไว้ ่อนะอธิบาย
“แ่นายบอว่านายไม่มีที่ไปไม่ใ่หรอ?”
สายาละมอใบหน้าายร่าสู ย้อนถามลับเมื่อไม่ไว้ใ
“แ่ผมำเป็น้อเปิห้อพัไว้สำรอ
เพราะว่าผมอยู่บ้านปู่ลอเวลาไม่ไ้แล้ว”
“อย่าโห...”
“ผมสาบานไ้เลยว่าไม่โห!”
“...”
แบมแบมถอยหลัห่าายูยอม ้อมอูท่าทาอนรหน้าว่ามีพิรุธไหม
แ่ไม่เลยที่เ็นนี้ะมีท่าทาที่น่าสสัย “็ไ้! แล้วนายพาันมาที่นี่ทำไม?”
“เพราะว่าย่า...”
“หยุ่อน!! เลิเรียันว่าย่าไ้ไหม?”
แบมแบมพูแทรึ้นมาอย่าไม่พอในัที่ยูยอมเอาแ่เรียนว่าย่า
“แ่ว่าย่า...”
“ถ้าเรียันแบบนั้นอีที
ันะไปาที่นี่อนนี้เลย”
“็ไ้ๆ
ผมไม่เรียแล้ว” ยูยอมยอมทำามที่แบมแบมบอ ลัวว่าะไม่ไ้พบย่าอนอี
“ือว่าผมพยายามามหาุ...”
“ามหาันหรอ?
ทำไม?” แบมแบมมวิ้ว เอ่ยถามอย่าไม่เ้าใ
“็ุเป็นแฟนปู่...
เอ้ย! พี่มาร์นี่รับ”
“นาย็รู้แล้วไม่ใ่หรอไว่าทุอย่าันแ่หลอลว
มันไม่ใ่วามริ”
“แุ่็รัพี่มาร์...
รัริๆ ใ่ไหม?”
“...” เมื่อไ้ยินำถามนั้น
แบมแบมเม้มปาไม่เอ่ยพูำใ
หันหลัให้ยูยอมเพื่อ้อาระหลบสายาที่อาะแสออมาัับำอบอนว่า...
“ไม่เลย... ไม่เยเลย...”
“ไม่ริ! อย่าโหผมเลย” ยูยอมที่รู้ีว่าวามริืออะไร
เาไม่ยอมรับำอบนั้น รีบเินไป้านหน้าอายร่าบา “ุรัพี่มาร์มา
มาน...ไม่อยาาเาไปเลย้วย้ำ”
“นายะมารู้ีในวามรู้สึันไ้ยัไ?”
แบมแบมวาเสียัใส่ยูยอมเมื่อไม่อาุมอารม์ัวเอไ้
วาเริ่มแล่ำเพราะวามโมโหและโรธที่ถูับวามรู้สึไ้ “ัน...
ไม่เยรัเา!” น้ำเสียสั่นเทาย้ำำอบเิมอีรั้อย่าหนัแน่น
สายาาายร่าสูมอแบมแบมอย่าเสียใ
แม้เาะรู้ว่าหัวใอแบมแบมรู้สึอย่าไร่อมาร์
แ่มันไม่่ายเลยที่ะทำให้เายอมรับ ในเมื่อนเอ็ไม่อาะพูเรื่อในอนาไ้
้อยอมปล่อยให้ทุอย่าเป็นไปามาลเวลาอมันเอ
“ผมเ้าใแล้ว
ผมอโทษ... อย่าโรธผมเลย...” ยูยอมเอ่ยออมาอย่าสำนึผิ
“ทานอาหารเ้า่อนเถอะรับ”
“ันไม่ิน...”
แบมแบมบอปิเสธในทันที ไม่ใ่ว่านไม่หิวแ่เพราะอาารแพ้ท้อมันะำเริบมาอีหานิน้าวหรืออาหารใๆ
็ามที่มีลิ่น
“แ่ว่าุไม่สบาย
หาไม่ทานอะไรเลยะเป็นลมอีนะรับ”
“ันไม่ไว้ใ...
ันะรู้ไ้ไว่านี่ไม่ใ่ารแ้แ้น” แบมแบมพยายามะหาเรื่อมาทำยัไ็ไ้ให้นไม่้อินอาหารเ้าอยูยอม
“ผมะทำแบบนั้นทำไม?
ให้ผมินใหู้็ไ้นะ” ยูยอมไม่พูเปล่า
เินไปที่ถ้วยโ๊เพื่อินให้แบมแบมูว่าปลอภัย “นี่ไไม่เป็นอะไรเลย”
“อ๊า! ริ้วยนะ แ่ว่าันไม่อบิน้าว่อานอื่นน่ะ
นายินไปไ้เลยนะ” แบมแบมล่าวบอยูยอม แผไป้วยยิ้มเล็ๆ เมื่อนไม่้อิน้าวแล้ว
“รับ? อ๋อ! ผมมีอีรับ! ทำไว้เยอะเลย
เี๋ยวผมออไปเอามาให้ใหม่นะรับ”
“เอ๋~ ไม่นะ... เี๋ยว่อนๆ ยูยอม”
แบมแบมรีบเินามไปห้ามายร่าสูที่เิน้ำอ้าวออมาาห้อนอน
“ไม่ไ้รับ! มื้อเ้าสำั” ยูยอมบอและยัเินมาที่ส่วนรัว
“นี่แอินันอโ๊ถ้วยใหม่หน่อย”
“ฮะ?”
ายที่ถูเรียหันมอไปทาเ้าอเสียที่เอ่ยสั่
“นี่ใรน่ะ?”
แบมแบมเห็นายอีนนั่ิน้าวอยู่ึเอ่ยถาม “หน้าาุ้นๆ นะ?
เหมือนเยเอที่ไหน?” เาพยายามนึว่าผู้ายนนี้ือใรแ่็นึไม่ออ
“หมอนี้หรอ?
นรับใ้น่ะรับ” ยูยอมมอไปทาแอิน่อนะหันไปบอแบมแบมทั้รอยยิ้ม
“นี่! ใรนรับใ้นาย”
แอินทัท้วที่ถูล่าวว่าเป็นนรับใ้
“็นายออยู่ที่นี่แลับารทำานบ้านไม่ใ่หรอ?”
ยูยอมไ้ที็เล่นให่
“ฮืม? ฮึ! ฮึ!”
แบมแบมที่เ้าใล้ลิ่นอาหารในรัวไ้ไม่เท่าไร็เิเหม็นลิ่นอาหาร อยาะอาเียน
พะอืพะอมเสียเ็มทน ่อยๆ ถอยหลั้าวออมาารนั้น แ่็ทนไม่ไหวแล้ว
“ห้อน้ำอยู่ไหน?”
“ทานั้นรับ...”
ยูยอมล่าวบอพลาี้ไปทาวามือน
“อ๊ว!!!” ทันทีที่แบมแบมเ้ามาในห้อน้ำ็อาเียนออมาทันที
ร่าายอเาแทบะไม่มีอะไรให้เอาออเลย เพราะแบมแบมินน้อยมา รวมทั้อาารอเาเป็นหนัึ้นทุที
“เป็นอะไรมาไหมรับ?”
ยูยอมยืนอยู่นอห้อน้ำ็ถามอย่าเป็นห่ว
“อ๊ว!!!” นในห้อไม่อบ เพราะยั้อาระอาเียน่อ
“ไปหาหมอไหมรับ?”
ยูยอมยัถาม่อ
“นี่นาย...”
แอินที่นิ่ิอยู่ไ้ั่วรู่็สะิไหล่เรียยูยอมเบาๆ
“อะไร?”
ยูยอมหันไปถามสีหน้าหุหิ
“อาารแบบนี้น่ะ
เหมือนโรระเพาะับอาารนท้อเลยเนาะ”
“ฮะ?”
ยูยอมเบิาโเมื่อไ้ยิน “ท้อหรอ?” สีหน้าาใลายเป็นยิ้มว้า ีใมานออนอหน้า
ไปึัวแอินเ้ามาอแน่น
“โอ๊ย!! หายใไม่ออ” แอินยมือึ้นีหลัยูยอมถี่
เพราะถูอแน่นเินไป
“โทษทีๆ
ันีใมาไปหน่อย นี่นายูแลย่าันไป่อนนะ เี๋ยวันมา” ยูยอมปล่อยแอินออาอน
ฝาฝับ็รีบเินออไปาห้อพัอัวเอ
“ใ้เป็นนใ้เลย!” แอินบ่นอุบ หน้ายู่แ่็้อยอมทำามที่ยูยอมสั่
เพราะแอินเ้ามาอยู่ที่นี่ในานะผู้อาศัยั่วราว
ึ่ย้อนลับไป่อนหน้านี้ที่แอินไ้เินทามาพร้อมยูยอมในวันเิเรื่ออมาร์และแบมแบม
ยูยอมไ้ทิ้โทรศัพท์และเินำนวนหนึ่ไว้ให้แอิน่อนะไป่วยมาร์ พอยูยอมออาโรพยาบาล็รีบมาหาแอิน
เพราะยูยอมยั้อารทราบวามริาปาแอินว่ามาาอนาเหมือนน
ึยอมให้แอินเ้ามาอยู่ที่ห้ออน
แล้วในะนี้ที่ยูยอมยัยืนอยู่หน้าห้อ
301 เป็นห้ออัวเอ มือำโทรศัพท์เอาไว้แน่น
ฟัเสียรอสายอยู่สัพั ยัไม่มีารอบรับาหมายเลที่เาเรีย
ายเามันไม่อาะอยู่เย เินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อ
“รับสิๆ รับสิรับปู่...”
ใอเามันร้อนรนอย่าบอไม่ถู
ลัวว่าะไม่อาห้ามแบมแบมให้พัอยู่่อที่นี่ไ้
ะพูวามริเรื่ออัวเอ็ไม่ไ้ ทำอะไรไม่ไ้เลยนอารอมาร์รับสาย
“เฮ้! ยูยอมนาย่วยบอนอนายให้อย่ามาวุ่นวายับันที!” แบมแบมเปิประูออมาหน้าห้อ
พบยูยอม็รีบบอ้วยน้ำเสียและใบหน้าที่ำราแอินผู้ทำามำสั่ยูยอมใหู้แลแบมแบมนเิวามรำา
“รับ?”
ยูยอมรีบทิ้มือที่ถือโทรศัพท์ลแนบาย ่อนะ่อยๆ สอเ้าระเป๋าาเ
“นั่นนายทำอะไร?
อย่าบอนะว่าโทรหามาร์น่ะ!”
แบมแบมับสัเไ้ ึโวยวายอย่าไม่พอใ “พวนายนี่มัน!!”
เาเินเบียออมาาห้อ เพื่อไปาที่นี่ในอนนี้
“เี๋ยว่อนรับๆ”
ยูยอมพยายามเินไปวาหน้าแบมแบมเอาไว้ ันเพื่อไม่ให้ไปไหน
“นี่นาย!!” แบมแบม้อหน้ายูยอมอย่าเอาเรื่อ “ถอยไป!!”
“อยู่ที่นี่เถอะนะรับ...
นว่าะหายป่วย็ไ้... ผมอร้อ...” ยูยอมทั้บอ้วยน้ำเสียและสีหน้าอ้อนวอน
“ไม่...”
เสียปิบัิำลัออาปาายร่าบาไม่เ็มเสีย
เาใ้แรมาเินบวับร่าายที่อ่อนแออยู่แล้ว แบมแบมเิเวียนหัว
หน้ามืเหมือนะเป็นลมอีรั้
“ย่า...”
เพราะลืมัวไป ยูยอมเอ่ยเรียแบมแบมพร้อมเาไปพยุัวไว้่อนที่แบมแบมะล้ม
“ผมบอแล้วว่าให้ทานอาหารเ้า่อน” เาไม่พูเปล่า
อุ้มัวอแบมแบมลับเ้าไปในห้อ
“วาเบาๆ นะ”
แอินที่อยเอาใ่วย็บอเสียแผ่ว ยามที่ยูยอมวาัวอแบมแบมไว้บนเีย
“โทรามหมอมาูอาารย่าแบมีว่าไหม?”
“นายมีเบอร์หมอหรอ?”
“มีสิ! นี่ไ...” ยูยอมล่าวบอพลาหยิบนามบัรหมอโอึ้นมา
เาเห็นนามบัรนี้ในมืออแบมแบมอนเป็นลม
“อย่า...”
แบมแบมที่หมแระบอ ไ้แ่เอ่ยห้ามเสียแผ่วปลาย ่อยๆ หลับาลเมื่ออ่อนเพลียไม่ไหวะฝืน่อ
“โทรเลย! เร็วๆ สิ!!”
แอินลับเป็นฝ่ายสั่ยูยอมเอ
ยูยอมไม่รอ้าโทรหาหมอโอในทันที
เพราะิว่าอาารอแบมแบมหนัมาเินที่เาะูแลเอไหว แ่ลับ้อนำัวแบมแบมส่โรพยาบาลโย่วนามหอมสั่
ทั้ยูยอมและแอินอยเ็อุหภูมิร่าายแบมแบม ผลัันนั่รอนอนรอ อยูว่าายร่าบาะื่นเมื่อไร
4 ั่วโมผ่านไป...
ายร่าบาเริ่มรู้สึัวอีรั้ในพัรัษาัวพิเศษ
เาพบว่าร่าายอัวเอนั้นำลัไ้รับน้ำเลืออยู่
ทำเอาประหลาใไม่น้อย แบมแบมันัวนั่รมอไปรอบๆ ห้อสีาวเพื่อหายูยอม
“ยูยอม...
นี่นาย... ยูยอม...” แบมแบมเรียเท่าไร็ไม่ไ้ารอบรับานที่มอหา
“เาไม่อยู่หรอ!” แ่ลับมีเสียทุ้มหนึ่อบลับมาแทน
โยที่เ้าอเสียนั้นำลัออมาาห้อน้ำ
“แล้วเา...”
แบมแบมิว่าเป็นแอินเลยหันไปมอ แ่นที่เาเห็นนั้นลับทำให้หัวใอเาแทบหยุเ้น
เสียที่ำลัพูอยู่นั้นหยุไปะทันหัน ใบหน้าทีุ่้นา ท่าทาทีุ่้นเย
นที่เยอยู่ใล้ลอเวลา และิว่าะไม่พบันอีแล้ว ลับมาอยู่รหน้าเาแล้วอนนี้
“มาร์...”
ความคิดเห็น