♔ อริร้าย มายารัก {chanbaek} 。

ตอนที่ 37 : 梅花 ❀ กลีบพิเศษ ll เหมยหลงผู้น่าสงสาร {100%}

梅花

เหมยฮวากลีบพิเศษ 

เหมยหลงกับเหมยหลิน

            บรรยากาศยามเย็นในรั้วพระราชวังอันแสนกว้างขวางนั้นช่างน่าพักผ่อนหย่อนใจ ภายในสวนหย่อมเล็กๆ ที่แท้จริงแล้วไม่เล็กดังคำกล่าวมีสายลมเอื่อยๆ โบกพลิ้วจนใบไม้ไหวพาให้เจ้าแมวตัวน้อยขนปุยนอนหลับตาพริ้มอยู่บนผืนหญ้าสีเขียวสด

            แต่ความเป็นจริงแล้วก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอก...เหมยหลงก็แค่เบื่อและไม่รู้จะทำอะไรดี พระชายาไม่ค่อยว่างมาเล่นกับตนเหมือนสมัยเข้าวังมาแรกๆ นั่นก็เพราะว่าปั๋วเสวียนต้องเลี้ยงพระโอรสและพระธิดาของตนอย่างชิดใกล้

แต่ความเป็นจริงยิ่งกว่าคือองค์ชายและองค์หญิงน้องชอบแกล้งเหมยหลงต่างหาก!

เดี๋ยวดึงหาง เดี๋ยวดึงหู กำลังมองพระชายาเคลิ้มๆ ก็โดนกัดหัวจิกขน!

และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เหมยหลงไม่สามารถเข้าใกล้พระชายาแสนสวยได้อีกต่อไป...รักพระชายาหรือก็รักไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ถ้าเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเด็กน้อยทั้งสองนั่นล่ะก็เหมยหลงไม่ยอม! ยอมอยู่ห่างๆ แม้จะขาดใจตายแต่ก็ไม่ถึงกับตายแน่นอน

“...เหมยหลง...” ประหนึ่งเสียงสวรรค์ที่ร้องเรียกให้หัวใจของแมวขนปุยตัวน้อยพองโต เหมยหลงพลิกตัวลุกขึ้นยืนสี่ขาพร้อมกับหูและหางที่กระดิกไปมา...ในที่สุด!!!! พระชายาก็เรียกหาเหมยหลงแล้ว!!!

“ฮะๆ” ใบหน้าหวานหัวเราะจนตาหยีเมื่อจู่ๆ เจ้าแมวอ้วนที่นอนอืดอยู่เมื่อครู่ก็วิ่งหูตั้งหางตั้งเข้ามา พอปั๋วเสวียนอุ้มขึ้นลิ้นเล็กๆ ของแมวตัวน้อยก็ตวัดไปทั่วใบหน้าและลำคอจนจักจี้

“เมี้ยว~ เมี้ยว~” เหมยหลงผละออกมาจากใบหน้าหวานที่ตนหลงรักก่อนจะส่งเสียงร้อนออดอ้อนทำตาปรอยเรียกร้องคะแนนสงสารเป็นที่สุด พระชายาหน้าหวานแย้มยิ้มให้กับความน่ารักของเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวจ้อย ทรงมู่ปากเตรียมมอบจุมพิตแสนหวานที่หาใครเปรียบไม่ได้ให้แมวรักเป็นของขวัญที่ห่างหายไปนาน แต่ยังไม่ทันที่เหมยหลงจะได้รับจุมพิตเล็กๆ ที่จะทำให้เหมยหลงตายตาหลับไปก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะลำคอของตนถูกมือใหญ่ของใครสักคนจับไว้แล้วดึงออกห่างจากพระชายา

“แง่ว!” ส่งเสียงขู่พลางดิ้นอยู่ในเอื้อมมือใหญ่ เพราะถูกจับที่เนื้อคอซึ่งเป็นจุดอ่อนของเจ้าแมวเหมียวทั้งหลายแม้นไม่เจ็บแต่ก็ทำให้แมวอย่างตนนั้นสิ้นฤทธิ์ทันที

“อย่า มา เนียน...ไอ้เจ้าแมวลามก!” ว่าแล้วก็โยนเจ้าแมวแก่จอมลามกให้ไปหล่นในพุ่มหญ้า องค์ชายห้าผู้เป็นเจ้าของนั้นรู้ดีว่าแมวของตนนั้นมีเก้าชีวิต ตอนเด็กๆ ตกจากต้นไม้สูงยังไม่ตาย เหตุใดโดนโยนเข้าพุ่มไม้นุ่มๆ จะอันตรายกัน หากแต่พระชายาผู้อ่อนโยนกลับร้องดังลั่นแล้ววิ่งไปโอบอุ้มเจ้าแมวเจ้าเล่ห์ทันที

“ท่านพี่!” พอโอบอุ้มเจ้าแมวน้อยที่น่าสงสารได้ก็ตวัดดวงตาเรียวมองพระสวามีตาขวาง

“เจ้าแมวอ้วนนั่นไม่เป็นอะไรหรอกปั๋วเสวียน เหมยหลงก็แค่...”

“แค่ขวัญหนีดีฝ่อ! ดูสิตัวเหมยหลงสั่นเสียจนน่าสงสาร!”

“เหมียว~” เจ้าแมวน้อยทำหน้าเศร้าทั้งหูตกหางตกเสียจนชานเลี่ยคิ้วกระตุก องค์ชายแห่งวังหลวงผู้ชาญฉลาดไม่เคยพ่ายแพ้ต่อกลกลวงของผู้ใด หากแต่ตกม้าตายกับเจ้าแมวสุดรักนี้จนได้

“โอ๋ๆ เหมยหลงไม่ต้องกลัวนะ อยู่กับข้าองค์ชายนิสัยไม่ดีผู้นั้นจะทำอันตรายเจ้าไม่ได้! ไปนะ ไปอาบน้ำกับข้ากัน...”

“อะไรนะ!” คนใจร้ายที่ถูกกล่าวหาเมื่อครู่ร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินถ้อยคำเมื่อครู่

“อะไร! ท่านน่ะไปพาลูกกลับตำหนักซะ ข้าจะไปอาบน้ำรอ ข้าเหนียวตัวจะแย่” ว่าพลางเชิดหน้าขึ้นเตรียมเดินหนีแต่ขายาวของพระสวามีก็วิ่งตรงเข้ามาขวาง

“ไปอาบน้ำก็ไปสิ แต่เหตุใดเจ้าต้องพาเจ้าแมวลามกนี่ไปด้วย”

“ใครกันแน่ที่ลามก! เหมยหลงเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงสี่ขาที่น่ารัก ไม่ใช่มนุษย์เสียหน่อย เหมยหลงไม่มีทางคิดลามกกับข้าแบบที่ท่านคิดเป็นแน่!”

“อะ...อะไรนะ! เจ้าว่าพี่อย่างนั้นหรือปั๋วเสวียน” คนถูกต่อว่ารู้สึกเสียหน้าทันทีที่ถูกภรรยาต่อว่าต่อหน้าเจ้าแมวแสนรู้ที่ชักจะรู้มากเกินแมว ปั๋วเสวียนน่ะจิตใจดีจนมองข้ามแววตาลามกที่ปกปิดไม่อยู่ของเจ้าแมวอ้วนนั่นสิ!

“หากท่านรังแกเหมยหลงอีก ข้าจะไม่มีวันยอมให้ท่านพี่กอดข้าอีกเลย!”

ระ ร้ายกาจ! ร้ายกาจที่สุดเจ้าแมวทรยศ!”

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

“เมี้ยว~” เสียงร้องเหมียวๆ ดังขึ้นตลอดทางเมื่อถึงตำหนักขององค์ชายห้าและพระชายาปั๋วเสวียน พอก้าวเท้าข้ามประตูได้พระชายาก็ปล่อยเหมยหลงลงจากอ้อมแขนแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยน เจ้าแมวอ้วนวิ่งพันแข้งพันขาส่งเสียงออดอ้อนหวังให้พระชายาสนใจจนคนถูกอ้อนนั้นเกือบหกล้มหน้าคะมำอยู่แล้วเชียว อยากจะดุเจ้าแมวซนแต่พอเห็นน้ำเสียงอ่อยๆ ประกอบกับท่าทางเหงาหงอยของเจ้าตัวน้อยก็ดุไม่ลง...คงจะเหงามากสินะ...

หากแต่คนหรือจะเข้าใจภาษาแมว ระหว่างเอ่ยร้องเสียงออดอ้อนนั้นเหมยหลงคิดอะไรอยู่

‘พระชายาอย่าทิ้งข้า! พระชายาเอาข้าไปด้วย! พระชายาให้ข้าดูท่านอาบน้ำด้วย พระชายา!!!’

“เจ้าคงเหงาและกลัวพี่ชานเลี่ยจะแอบเข้ามาทำร้ายเจ้าใช่หรือไม่? ไม่เป็นไรนะ ข้าจะพาเจ้าเข้าไปอาบน้ำด้วย ระหว่างที่ข้าอาบน้ำเจ้าก็นั่งรอบนคานไม้ก่อนก็ได้เจ้าจะได้ไม่ต้องเปียกน้ำ” ...นั่นประไร! นอกจากปั๋วเสวียนจะใสซื่อดูท่าทีเหมยหลงไม่ออกแล้วยังจิตใจดีตีความเข้าทางเหมยหลงอีกด้วย!

ฮะฮา...ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!

เจ้าแมวร้ายกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เสแสร้งทำหน้าเศร้าใช้ความอ่อนโยนของอีกฝ่ายเป็นเครื่องมือ ในที่สุดพระชายาก็อุ้มเจ้าเหมยหลงมาวางลงตรงคานไม้สำหรับวางเสื้อผ้าที่รอผลัดเปลี่ยนก่อนจะเดินไปยังอ่างอาบน้ำที่ทำด้วยไม้เนื้อดีซึ่งถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบเพื่อบำรุงผิวให้แก่เชื้อพระวงศ์ ปั๋วเสวียนหันหลังให้เหมยหลงเตรียมตัวปลดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงแค่ซับในชั้นสุดท้าย

มือเรียวกระตุกปมเชือกที่มัดไว้ออกก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อซับในสีขาวออกจากตัว เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนชวนใจเต้นแรง และแน่นอน...เจ้าแมวลามกตาลุกวาวพร้อมกับหางสีขาวที่กวัดแกว่งไปมาอย่างมีความสุข

‘แม่เจ้าโว๊ยยยย หลังพระชายาขาวถึงเพียงนี้มิน่าล่ะองค์ชายขี้หวงนั่นถึงได้หวงยิ่งกว่าชีวิต!’

เจ้าแมวลามกคิดในใจและยังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังขาวเนียนของปั๋วเสวียนอย่างไม่ลดละ คนใสซื่อไม่ทันคิดระแวงเจ้าสัตว์สี่ขาจึงได้รวบผมยาวสลวยขึ้นมัดเพราะไม่ต้องการให้เปียกน้ำ แต่สิ่งนั้นกลับทำให้ผิวขาวเนียนประจักต่อสายต่อเหมยหลงชัดมากขึ้นไปอีก

‘ม่ายยยย เหมยหลงอยากจะลงไปชักตายเสียให้ได้ พระชายาของเหมยหลงงงง!’

เมื่อเกล้าผมเสร็จก็ลงมือแก้ปมที่กางเกงซับในตัวบางขายาวทันที เจ้าแมวลามกกลืนน้ำลายรอคอยอย่างใจจดใจจ่อจนในที่สุดพระชายาคนงามก็แก้ปมเชือกได้สำเร็จ อีกไม่กี่อึดใจคนสวยก็จะถอดกางเกงซับในเผยให้เห็นเรือนกายเปลือยเปล่าอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ติดว่าจู่ๆ เหมยหลงก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาจนต้องรีบหันมองหาสิ่งแปลกปลอมที่กำลังส่งผลถึงจิตใจของเหมยหลง

ในแวบแรกก็รู้สึกถึงกลิ่นคุ้นๆ ที่เป็นกลิ่นแสนอันตรายที่เคยประสบพบเจอมาก่อน สัญชาตญาณนักล่ากระตุ้นให้เหมยหลงหันมองรอบกายอย่างระแวดระวังเมื่อรู้สึกถึงภัยอันตรายบางอย่าง แต่ยังไม่ทันได้เจอในสิ่งที่น่าสงสัยเลยสักนิดน้ำเสียงหวานที่แสนเย้ายวนใจก็เรียกความสนใจจากเหมยหลงไปทั้งสิ้น

“มีอะไรหรือเหมยหลง...” คนน่ารักเอียงคอถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเจ้าแมวตัวน้อยนั้นดูตื่นกลัวกับอะไรสักอย่าง แต่ทว่า...เมื่อเหมยหลงหันกลับมายังพระชายายอดดวงใจของตนก็ถึงกับต้องกรีดร้องโหยหวนในใจอย่างบ้าคลั่ง

‘ม่ายยยยย พระชายาลงอ่างไปเสียตั้งแต่ตอนไหน เหมยหลงยังไม่ทันได้เห็นร่างเปลือยเปล่าของพระชายาเลยสักนิด! ลุกขึ้นยืนเดี๋ยวนี้พระชายา!!!’

“เอ๋...เหตุใดเจ้านิ่งไปเลย...” พระชายากระพริบตาปริบๆ มองเจ้าแมวน้อยจอมลามกที่นิ่งค้างเพราะเสียใจที่ไม่ทันได้เห็นอะไรมากไปกว่าแผ่นหลังขาวเนียนน่าสัมผัสของพระชายา เหมยหลงเสียใจแค่ไหนใครเล่าจะรู้! แม้แต่พระชายาเองก็ยังทำหน้าตาไม่รู้เรื่องอยู่ภายในอ่างอาบน้ำนั่น!

แต่มีหรือที่แมวเจ้าแผนการอย่างเหมยหลงจะยอมแพ้ ลำตัวอวบอ้วนหยัดลุกขึ้นยืนเต็มสี่ขาเตรียมจะกระโดนลงไปยังด้านล่างเพื่อไปร้องหง่าวๆ เรียกร้องความสนใจจากพระชายา แต่ยังไม่ทันที่แผนการร้ายจะได้เริ่มดำเนินการ สิ่งที่เรียกว่าตัดขัดขวางก็โผล่มาตรงหน้าตนเสียก่อน

“เมี้ยว~” เป็นเจ้าแมวตัวขาวหน้าตาเหมือนกับเหมยหลงอย่างกับแกะนี่เองที่กระโดดมาจากที่ใดก็หารู้ไม่! จู่ๆ ก็กระโดดมาขวางเหมยหลงอย่างนี้เหมยหลงไม่ยอมนะ! เจ้าแมวอ้วนที่คิดว่าตนเป็นเจ้าถิ่นแยกเขี้ยวขู่เตรียมจะเดินเบี่ยงหนีเจ้าแมวเพศเมียตัวนี้ให้หลุดพ้น แต่ทว่า...เจ้าแมวเพศเมียตัวนี้กลับเอี้ยวตัวเดินขวางเหมยหลงไม่ยอมให้เหมยหลงได้ไปไหนน่ะสิ!

“เล่นกันเหรอ? น่ารักจัง น่ารัก” พระชายาตบมือเปาะแปะราวกับเด็กน้อยห้าขวบอย่างมีความสุขที่เห็นเจ้าแมวน้อยที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกกันเสียตั้งแต่แรกที่พบเจอกำลังยืนหันหน้าชนกัน เหมยหลงเดินไปทางซ้าย เหมยหลินก็ก้าวไปทางนั้น พอเหมยหลงจะเดินไปทางขวาเหมยหลินก็เปลี่ยนฝั่งมาเดินตามเหมยหลง เพียงไม่นานก็ดูเหมือนทั้งสองจะเอาหน้าชนกันดันกันไปมาอย่างน่ารัก แต่หารู้ไม่ว่าเหมยหลงกำลังเจอกับศึกใหญ่

‘อย่ามาขวางทางข้านะเจ้าแมวบ้า!’

‘เจ้าแมวไม่รักดีคิดอกุศลกับเมียของเจ้านาย!’

‘ใครสนล่ะข้าก็ทำได้แค่มอง หลบไป!’

‘ไม่! ข้าจะปกป้องพระวรกายของพระชายาให้รอดพ้นจากแมวหื่นกามเช่นเจ้า!’

‘พระชายาช่วยเหมยหลงด้วย พระชายา!’

“เมี้ยว!/เมี้ยว!/เมี้ยว!/เมี้ยว!” เสียงร้องเหมียวๆ ของเจ้าแมวน้อยทั้งสองตัวดังแข่งกันไม่หยุด ปั๋วเสวียนนั้นหัวเราะกับความน่ารักที่คิดว่าแมวทั้งสองคงกำลังหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกโดยหารู้ไม่ว่าทั้งสองตัวนั้นกำลังทะเลาะกันในภาษาของตนเองอยู่

“ฮะๆ” หัวเราะจนตาหยีก่อนจะเลิกสนใจโลกของแมวทั้งสองแล้วหันมาขัดเนื้อขดตัวของตนเองเสียที ไม่นานนักเสียงของแมวน้อยทั้งสองก็เงียบไปพอหันกลับมาอีกทีก็เห็นว่าเหมยหลงวิ่งนำเหมยหลินออกไปข้างนอกเสียแล้ว

“...คงไปหาที่เล่นกันสองตัวล่ะมั้ง...”

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

มารร้ายชัดๆ เจ้าเหมยหลินน่ะเป็นมารร้ายชัดๆ! เหมยหลงบ่นในใจอย่างหงุดหงิดพลางย่ำสี่เท้าออกมาจากตำหนักของเจ้านาย ตวัดหางตาไปทางด้านหลังก็เห็นเจ้าแมวตัวสีขาวทำหน้านิ่งเดินตามตนออกมาเช่นกัน

หนอย! เห็นหน้านิ่งๆ ที่จริงแล้วร้ายยิ่งกว่าลีมกโชว้!

เจ้าแมวอ้วนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจที่ไม่สามารถทำอะไรเจ้าแมวหน้าตายนั่นได้! ตอนเข้าวังมาใหม่ๆ ล่ะทำตัวเป็นแมวน้อยอ่อนหวานกลัวเหมยหลงเสียตัวสั่นเรียกคะแนนสงสารจากท่านจงเหรินได้เป็นอย่างดี แต่ใคร! ใครเล่าจะรู้ความจริงว่าเจ้าแมวน่าสงสารตัวนั่นน่ะเป็นถึงศัตรูที่ร้ายกาจของเหมยหลงในตอนนี้!

หากจะให้ถึงสาเหตุที่เหมยหลงกลายเป็นศัตรูกับเหมยหลินโดยตรงนั้นก็ต้องย้อนกลับไปเมื่อครั้นพระชายายังทรงตั้งครรภ์อ่อนๆ ในตอนนั้นเทียบว่าเป็นยุคมืดของเหมยหลงก็ว่าได้! เพราะพระชายาแพ้ท้องด้วยการเหม็นเหมยหลงน่ะสิ แต่ยังดีที่พระชายาไม่ได้แพ้ท้องด้วยการเหม็นเหมยหลงแค่ตัวเดียว ไม่นานก็เริ่มเหม็นเจ้าเหมยหลินด้วย ลามไปถึงแมวตัวอื่นๆ ก็เช่นกัน

แต่ถึงอย่างนั้นเหมยหลงก็ไม่ยอมแพ้ในความรักที่ตนมีให้พระชายาหรอกนะ เหมยหลงน่ะพยายามเข้าใกล้พระชายาทุกครั้งที่มีโอกาสแต่พระชายาก็กลับอาเจียนเสียทุกครั้งที่เหมยหลงเข้าใกล้ ท้ายที่สุดเหมยหลงก็ต้องถูกเตะโด่งออกมาโดยฝีมือองค์ชายห้าผู้แสนขี้หวงนั่นเอง

และแน่นอน...มันช่างแตกต่างกับเจ้าแมวขนปุยอีกตัวที่ถึงแม้ว่าพระชายาจะเหม็นเหมยหลินเช่นกันแต่เหมยหลินกลับยังได้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพระชายาเพราะเจ้าแมวจอมหยิ่งนั่นเลือกที่จะเดินห่างๆ จากพระชายา พอพระชายาพักเหนื่อยที่สวนดอกไม้ เจ้าแมวนั่นก็นั่งเล่นอยู่ระแวกนั้น

น่าหมั่นไส้สิ้นดีไอ้แมวช่างปะเหลาะ!

แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องที่เหมยหลินเข้าหาพระชายาได้ในขณะที่เหมยหลงต้องอยู่ห่างจนแทบมองไม่เห็นหน้าพระชายาก็ยังไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ทำให้เหมยหลงเป็นอริกับเหมยหลินอย่างทุกวันนี้ เหตุการณ์สำคัญน่ะมันอยู่ที่...

‘ไง ไอ้แมวขี้ปะเหลาะ’

‘…’

‘แหมๆ เจ้าน่ะมันก็แค่ตัวแทนของข้า เมื่อใดที่พระชายาหายแพ้ท้องล่ะก็ ที่ข้างกายของพระชายาจะต้องเป็นของข้า!’

‘…’

‘ไอ้แมวหูหนวก!’

‘…’

‘กวนประสาทข้าหรือ?’

‘…’

‘ได้ ไอ้แมวขนขาวหน้าหยิ่ง ไอ้แมวอัปลักษณ์ ไอ้แมวมาทีหลังแต่สะเออะไปตีสนิทกับพระชายาของข้า...’

‘...’

‘ไอ้แมว...’

‘หง่าว!!!/เมี๊ยว!!!’

นั่นล่ะ....สิ้นสุดประโยคถากถางเสียตั้งแต่เพลานั้น เพราะกรงเล็บแหลมคมของเจ้าแมวขี้ขลาดที่เคยเห็นกลับตวัดเข้าเต็มเบ้าหน้าของเหมยหลงเสียจนหน้าหัน ความรู้สึกเจ็บแสบจนน้ำตาแทบไหลแต่ไม่มีแม้แต่แผลไปฟ้องพระชายานั้นมันแย่จริงๆ! ไม่เพียงแต่กรงเล็บที่ตวัดตบหน้าเหมยหลงเท่านั้น เจ้าเหมยหลินยังส่งสายตาอาฆาตใส่เหมยหลงเสียจนเหมยหลงเกือบร้องไห้

...เกิดมาไม่เคยเจอสายตาดุร้ายเท่านี้มาก่อน...

และนั่นแหละคือเหตุผลที่ทำให้เหมยหลงเป็นอริกับเจ้าเหมยหลินเป็นต้นมา...อ้อ! อย่าถามว่าทำไมเหมยหลงไม่ตอบโต้กลับ เหมยหลงไม่ได้กลัวนะ! แต่ผู้ดีจะไม่ใช้กำลังเข้าสู้…ไม่อยากทำร้ายตัวเมียหรอกน่า เดี๋ยวจะหาว่ารังแกแมวไม่มีทางสู้...เชอะ!

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

มาแว้วววว ชอบตอนของเจ้าแมวตัวเเสบที่สุดเลยค่ะ 555555 รู้สึกว่าสนุกมาก ทั้งเอ็นดูและก็หมั่นเขี้ยวมาก

หวังว่าคนที่รอตอนพิเศษจะไม่ลืมเจ้าแมวตัวแสบขององค์ชายห้าเนาะ 

ฝากเอ็นดูเหมยหลงและเหมยหลินกันเยอะๆ น้า #อริร้ายชานแบค ♥

S Y D N E Y `