[Got7]Got 2 Survive {BNior,JackJae,MarkBam}

ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 34 : 34 Bullets - เปิดฉาก Season 2 150%แล้ววันนี้

 

ตอนที่ 34 : 34 Bullets  

แจบอม เรียกทุกคนมารวมที่ห้องนั่งเล่นตั้งแต่เช้าตรู่ หลังกลับจากญี่ปุ่นได้เพียง  1วัน เหล่า

สมาชิกดูยัง อิดโรย เพราะการเดินทาง (หรา!!?? อิ อิ ) และต้องการพักผ่อนต่อ แต่วันนี้มีเรื่อง

สำคัญเข้ามา คือ   ประกาศเกี่ยวกับกำหนดการ คัมแบ๊คของพวกเขา

ตอนนี้ก็เดือนกลางเดือนพฤษภาคม 2014 แล้ว มีเวลาเตรียมตัวอีก 1 เดือน ก่อนจะคัมแบคช่วง

กลางเดือนมิถุนายน ตามตารางนะ ครั้งนี้ไม่ใช่เวทีเปิดตัวเดบิว   หน้าใหม่แล้ว และระดับของ

พวกเขาก็ขึ้นมาสู่ ดีวิชั่น B การดูแลอะไรหลายๆอย่างก็เลยดีขึ้น ตารางการแข่งรอบคัมแบ๊คก็เลย

ถูกส่งมายังบริษัท พร้อมรายชื่อไอดอลกลุ่มอื่นๆที่ต้องขึ้นโชว์ร่วมกัน  รอบนี้จึงไม่ต้องไปรับที่

สถานนีโทรทัศน์เองเหมือนคราวที่แล้ว

สัปดาห์แรกในการคัมแบ๊คนั้น จะโหดกว่าเดบิวนิดหน่อย คือต้องโชว์ทั้งหมด 6 ชั่วโมง(ตอนเดบิว

โชว์3ชั่วโมง) กลุ่มที่อยู่ในดีวิชั่น B ขึ้นไป เวลาคัมแบ๊คต้องอัดรายการไปจนครบเวลา ส่วน พวก

ที่เพิ่งเดบิวแล้วยังไม่ได้เลื่อนดีวิชั่น จะได้ถ่ายแค่3 ชั่วโมงเท่านั้น

รอบนี้ GOT7 ก็ดวงดีมาก(เหรอ!!??) ได้เจอ ดีวิชั่น E อีกแล้ว ถึงจะมาแค่คนเดียว จากทีม 5 คน

แต่Rank ส่วนบุคคลของสุดยอดไอดอลนักฆ่าคนนี้ก็ไม่ธรรมดา ไม่มีใครกังขาถึงความสามารถ

ของเขาคนคนนั้นก็คือ แทยัง จาก Bigbang นั่นเอง กลุ่มนักฆ่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก แม้

ในปี2014 นี้ พวกเขาจะพักการลงแข่งภายในประเทศเกาหลี แต่พวก Bigbang ก็ยังมีทัวร์ต่าง

ประเทศไม่ขาดสาย พวกเขาเป็นไอค่อนของไอดอลนักฆ่าเกาหลีรุ่นใหม่ที่ทำให้ทั้งโลกหันมา

มองวงการนักฆ่าจากประเทศนี้ นอกจากฝีมือที่ได้มีโอกาสไปแสดงให้ทั้งโลกประจักษ์ตลอด

หลายปีที่ผ่านมาแล้ว พวกเขาก็ยังมีแฟน คลับที่นับว่าเหนี่ยวแน่น และมีจำนวนเยอะมากๆอีกด้วย

นอกจากนั้นพวกเรา GOT7 ยังแย่ไม่พอนะ นอกจากระดับE แล้วยังเจอ ระดับ S อีก 2กลุ่ม และ

ระดับ A อีก 7 กลุ่ม เรียกได้ว่าค่าเฉลี่ยความเก่ง รอบนี้ยากกว่ารอบที่แล้วมาก ถ้าเตรียมตัวไม่ดี

โอกาสรอดคงไม่มีแน่

"ไหน ใครอยากจะพักผ่อนต่อ บ้าง!!?" แจบอมอ่านรายชื่อคู่แข่งให้สมาชิก GOT7 ทุกคนฟังด้วย

รอยยิ้มยากจะคาดเดา พร้อมกับบอกกำหนดการณ์การเตรียมตัว  แต่ตอนนี้ไม่มีใครยิ้มตอบหรือ

เล่นมุกกับเขาออกสักคน

"สเตจ รอบนี้ถ่ายนอกสถานที่เป็น เกาะกลางทะเล หล่ะ มีใครว่ายน้ำไม่เป็นไหม?" ลีดเดอร์อมยิ้ม

อีกครั้ง  เพราะถึงจะรู้ข้อมูลสมาชิกในทีมอยู่แล้ว  แต่การมองอากับกิริยาและการตอบสนองของ

สมาชิกแต่ละคนมันน่าสนุกดีเหมือนกัน

"มันไม่ตลกหรอกนะ จะกดดันกันทำไมเนี่ย!!?" จินยองถือแก้วกาแฟในมือมา แกล้งเดินกระแทก

แจบอมจนตัวเซ เพื่อทำลายบรรยากาศอึมครึม  

แบมแบมค่อยๆชูมือน้อยๆ สูงขึ้นนิดๆอย่างอายๆ พร้อมมองไปรอบๆห้องเพื่อหาเพื่อน.... และก็

ไม่ผิดหวัง  ชเว ยองแจ ยกมือเป็นเพื่อน

"สองคนเองเหรอที่ว่ายน้ำไม่เป็น  แล้วยูคยอมหล่ะ?" จินยองหันไปทาง มังเน่ น้องเล็กผู้คร่ำเคร่ง

กับการปาดเนยใส่ชิสและแฮมพร้อมกับบีบมายองเนส ลงบนแซนวิช 5ชั้น ที่เป็นอาหารเช้าอย่าง

เอาเป็นเอาตาย

"ผมว่ายพอได้ฮะ แต่ถ้ามีเวลาอยากฝึกดำน้ำแบบ สกูบ้า (การดำน้ำลึกแบบใช้อุปกรณ์ช่วย ที่มีถัง

บรรจุอากาศแรงดันสูง) ดูเหมือนกัน" ยูคยอมถือแซนวิชนั้นขึ้นมาอย่างภูมิใจ

จะว่าน่ารักไหม ก็ใช่ แต่มันน่าหมั่นไส้มากกว่า  หมีน้อยยูคยอมเคี้ยวแซนวิชแก้ม ตุ่ย ตุ้ยๆ อยู่คน

เดียวในขณะที่คนอื่น กลืนอะไรไม่ลง แม้กระทั่งแค่ของเหลวอย่างน้ำ และนม ที่วางอยู่ตรงหน้า

มาร์ค และ แจ๊กสัน รีบขันอาสา จะช่วย แบมแบม และยองแจ หัดว่ายน้ำกันอย่างแข็งขัน

"พวกนายแน่ใจเหรอว่าจะช่วยน้องๆให้ว่ายน้ำกันได้ในเวลาไม่ถึงเดือนเนี่ย?"   จินยอง ทำหน้าไม่

ไว้ใจมาร์คและแจ๊กสันเท่าไหร่นัก ถึงจะรู้ว่ามาร์คนั้นว่ายน้ำเก่งอย่างกับเงือก และแจ๊กสันเองก็ได้

รับการฝึกมาอยู่แล้ว แต่ด้วยความสัมพันธ์ส่วนตัวมันทำให้อะไรอะไรดูไม่น่าไว้ใจ แถมยังต้องไป

ใช้สถานที่ฝึกพวกสระว่ายน้ำนอกบริษัทร่วมกับประชาชนทั่วไปอีก  พวกมาร์ค และแจ๊กสันนี่จะ

ทนไม่ฆ่าคนธรรมดาได้หรือป่าวนะ ? แค่คิดจินยองก็เริ่มปวดหัวไมเกรนจะขึ้นแล้ว

 






ถึงจะเป็นไอดอลนักฆ่า สามารถฆ่าคนโดยไม่ผิดกฎหมาย แต่ทำได้ระหว่างโชว์หรืออยู่ในพื้นที่

ที่กำหนดไว้เท่านั้น เช่น พื้นที่ของบริษัท สถานีโทรทัศน์ และบริเวณที่กำหนดให้เป็นสนาม

แข่งขัน หรือเขต FreePK (บริเวณที่กำหนดให้ฆ่ากันได้อิสระ เช่น ตาม สลัม สถานีรถไฟ

ใต้ดินหลังเที่ยงคืน  ตึกร้าง ที่เป็น แหล่งเสื่อมโทรมไม่มีตำรวจดูแล) ไม่ใช่ว่าจะเดินไปปาดคอ

ใครก็ได้ตามท้องถนน  เพราะถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นก็มีแต่ถูกยึดใบอนุญาต หมดโอกาสเป็นไอ

ดอลอีกเลย ถ้าโดนจับได้ (แต่ถ้าไม่โดนจับได้ หรือทำไปเพราะป้องกันตัว ก็ไม่เป็นไร)

จินยองทำท่าครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนจะบอกข้อสรุปของการฝึกครั้งนี้

 "งั้น แจบอม มาเป็นคนสอนผม กับยูคยอม ดำน้ำลึก ( scuba diving  ) ก็แล้วกันนะ  เดี๋ยวขอใช้

สระของมหาวิทยาลัย M ส่วน มาร์ค ให้สอนยองแจ ว่ายน้ำตัวต่อตัว แล้วก็ แจ๊กสัน ก็สอนแบม

แบมไป " แต่ไม่ทันขาดคำดี เสียงร้องโวยวายก็ดังระงมขึ้นมา

"ไม่เอานะ!!!  เดี๋ยวผมจะเป็นคนสอนแบมแบมเอง" มาร์ค โวยวาย (จะยอมให้คนอื่นเห็นแบมแบม

ใส่กางเกงว่ายน้ำ ไม่ใส่เสื้อ อย่างใกล้ชิดได้ยังไงฟระ หวง เว้ย!!--- พี่มาร์คคะ พี่คิดอกุศลอยู่ใช่

ไหมคะ? )

"ใช่ๆ ให้ผมสอนยองแจ ดีกว่าครับ รับรองว่าจะดูแลอย่างดี" แจ๊กสันดูเดือดร้อนไม่แพ้มาร์ค (

โอยยย จะมาแตะต้องยองแจของชั้น ต้องข้ามศพแจ๊กสัน หวังไปก่อนเถอะ ฮึ่มม!!--- แจ๊กคะ หวง

ไว้แล้วต้องสอนให้รอดนะคะ 555)

"คือ พวก แก ต้องสอนให้น้องๆว่ายน้ำให้ได้จริงจังนะเว้ย  เอางี้ดีกว่า  ต้องมีการแข่งกัน  จะได้

ตั้งใจกันหน่อย  คู่ไหน ว่ายน้ำเป็นได้ช้าที่สุด คนสอนต้องนอนห้องรับแขก ส่วนคนถูกสอนต้อง

นอนห้อง ผู้จัดการเป็นเวลา 1 เดือน ตามนี้นะ"     แจบอมยิ้มตาเป็นขีด นึกเรื่องสนุกไว้ โดยลืม

นึกว่าตัวเองก็ต้องสอน ทั้งจินยองและ ยูคยอม เหมือนกัน และความยากของการดำน้ำลึกก็ไม่

ธรรมดาเหอะ

ไม่รู้ว่าควรจะดีใจไหม เพราะการเดินตามท้องถนนในเกาหลี ของ สมาชิก GOT7ดูจะเป็นเรื่อง

สบายๆไม่ค่อยมีคนมารุมท้าตี หรือแอบทำร้ายเหมือนไอดอลนักฆ่าดังๆเท่าไหร่ (ในวงการไอดอ

ลนักฆ่า ยิ่งดังก็จะยิ่งเดินถนนยาก เพราะมีคนมาดักทำร้าย เยอะขึ้นตามชื่อเสียงที่มี ) เพราะถึงจะ

เป็นทีมน้องใหม่ที่มากฝีมือแต่ก็ยังไม่เป็นที่รู้จักของชาวเกาหลีมากนัก ผิดกับช่วงที่อยู่ญี่ปุ่น ดูจะ

มีคนรู้จัก แวะมาโจมตีลอบทำร้ายมากกว่า และแฟนคลับก็เยอะกว่าที่เกาหลีมาก

และเพื่อให้สะดุดตาคนทั่วไปมากขึ้นในการขึ้นโชว์คัมแบ๊ครอบต่อไป สมาชิกทุกคนจึงได้รับ

โจทย์ให้ไปแปลงโฉมให้เป็นที่เตะตาประชาชนมากขึ้น ทุกคนจึงย้อมสีผม และเปลี่ยนทรงผม

ใหม่ แจบอมเปลี่ยนสีผมจากที่ทำสีตลอดกลับเป็นสีดำธรรมชาติ และ เปลี่ยนทรงผมใหม่  จิน

ยองใช้สีผมดำเหมือนเดิมแต่เพิ่มการเซทผมตั้งขึ้น ยองแจย้อมผมสีน้ำตาลแดงและเซทตั้งขึ้น

เหมือนกัน แจ๊กสัน เปลี่ยนมาเอา ผมลง เลิกใส่หมวก ยูคยอมเปลี่ยนจากย้อมผมสีเทาเงิน มา

เป็นสีบรอนซ์ทองส่วนคนที่เปลี่ยนไปมาร์ค ที่สุดดูเหมือนจะเป็น แบมแบม และมาร์ค แบมแบม

เลิกย้อมผมสองสี แล้วไปทำผมสีขาวแทน ตอนแรก น้องบอกอยากดู เทห์ๆ แต่ทุกคนลงความ

เห็นว่า ทรงและสีผมนี้ ยิ่งทำให้ดูน่ารักเข้าไปใหญ่  ส่วนมาร์ค ไม่รู้อะไรดลใจไปดัดผม และย้อม

จากผมสีแดงเป็นสีน้ำตาล  ซึ่ง... ดีว่าได้ความหน้าตาดีช่วยไว้ ไม่งั้น ใครทำทรงแบบมาร์คไม่น่า

จะเกิดได้เลยนะ

ในตอนแรก มาร์ค วางแผนจะพาแบมแบม  ไปฝึกว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำสุดหรู ของโรงแรมแห่งหนึ่ง

ในเครือของอเมริกาที่มีโรงแรมสาขาทั่วโลก และบ้านของเขาเป็นสมาชิก ระดับ VIP   จะได้ไม่มี

ใครมารบกวนและเห็นร่างสุดหวงของแบมแบมได้  หรือไม่ก็ พาแบมแบมไปหัดว่ายน้ำในสระว่าย

น้ำที่บ้านของเขาดีกว่า แต่ว่าก็ทำไม่ได้ เพราะตั้งแต่มาเป็นไอดอล บริษัทก็ยึดทุกอย่างที่เขานำ

ติดตัวมา และให้ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาเท่านั้น อดีตคุณชายบ้านโคตรอภิมหารวยก็ไม่เคย

เดือดร้อนอะไรเท่าเวลานี้มาก่อน

"แบมแบม เอาเสื้อยืดไปหลายๆตัวหน่อยนะ แต่ห้ามเอาเสื้อสีขาวไปหล่ะ" มาร์คย้ำกับแบมแบมที่

กำลังเตรียมของอยู่

"ทำไมอ่ะ  มาร์คฮยองจะให้แบมใส่เสื้อยืดว่ายน้ำหรือไง?" แบมแบมพูดเชิงล้อเล่นแล้วหยิบ

กางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วขึ้นมา แต่สีหน้ามาร์คเหมือนไม่ล้อเล่นด้วยแหะ จนแบมแบมต้องยิ้มเจือนๆ

ให้แล้วจัดของต่อไปตามคำสั่ง

(ไม่ใช่นะแบมแบม อย่าทำหน้าน้อยใจอย่างงั้นสิ  มาร์คไม่ตั้งใจจะดุนะ  แค่เป็นห่วงเฉยๆ  ถ้า

บอกไปตรงๆก็กลัวแบมแบมจะโกรธ ไม่ให้มาร์คเป็นคนสอนว่ายน้ำแน่ๆ ช่วยเข้าใจมาร์คหน่อย

เถอะนะ เด็กดี--- มาร์คทำเป็นหน้าเข้มไม่ยิ้มให้แบมแบม ทั้งที่ในใจก็เป็นซะแบบนี้ )

ส่วนยองแจแอบเหล่มองแจ๊กสัน ซึ่งแจ๊กสันก็ยิ้มตอบเขา " นี่มันผิดปรกตินะเนี่ย!!"ยองแจคิด

แล้วก็แอบกลืนน้ำลาย การออกไปข้างนอกหอ กับแจ๊กสัน ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในรอบเกือบ 1 ปีที่

เขาเข้ามาอยู่ใน ทีม GOT7 แจ๊กสันไม่เคยยอมออกไปไหนที่นอกเหนือจากตารางงาน  อ่ะ จะมีก็

ครั้งเดียวที่ตามเขาไปถึงม๊กโพตอนนั้น  แล้วแบบนี้มันไม่น่าหวั่นใจหรอกเหรอ?!!

..................







 

ก่อนออกจากหอพัก แจ๊กสัน มาร์ค ยองแจ และแบมแบม ถูกจินยองตรวจสอบข้าวของสัมภาระ

โดยละเอียด ยังไงก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน  ห้ามพกอาวุธเด็ดขาด  ห้ามไปก่อเรื่อง  ห้ามเถลไถล 

ห้ามไปกับคนแปลกหน้า  ห้ามทำแฟนเซอวิส  ห้ามรับของจากแฟนคลับ  ห้ามถ่ายรูป ห้าม ห้าม

ห้าม บลาๆๆๆ จน แบมแบมแอบหันหน้ากระซิบแถมมาร์ค ว่า "ห้ามไม่ให้ไปจะง่ายกว่าไหม

เนี่ย?"  เรียกรอยยิ้มแก้มแตกจากคนพี่ที่ทำเป็นทำท่าพยักหน้างึกๆเหมือนจะตั้งใจฟังจินยอง แต่

มีรีแอกชั่นหันมายิ้มกับน้องอย่างรู้กันได้ทันที

ตอนนี้ พวกแบมแบม เดบิวเป็นไอดอลของบริษัทอย่างเป็นทางการแล้ว ที่ล๊อบบี้จึงมีการ์ดคอย

ดูแลไปส่งจนถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่ใกล้ที่สุด เพราะในบริษัทเป็นเขตต่อสู้อาจถูกทำร้ายได้

ก็ได้รับความปลอดภัยระดับหนึ่ง จนถึงเขตพลเรือน

แบมแบม และยองแจต่างตื่นตาตื่นใจเพราะไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินมาก่อน ตั้งแต่เป็นเทรนนี่

พวกเขาก็แทบจะกินนอนที่บริษัท พอเดบิวแล้วเวลาไปไหนมาไหนก็มีรถตู้ของบริษัทพาไป  หรือ

ถ้าออกไปไหนไม่ไกลก็ใช้เดินเอา หรือปั่นจักรยานของจินยองมาตลอด  แถมการเดินทางครั้งนี้

ยังไม่มีจินยอง กับแจบอม มาคอยควบคุมอีก  ถึงพวกแบมแบมจะรักฮยองทั้งสองคนมาก แต่

บางทีก็อยากจะทำอะไรๆ สบายๆ ตามประสาไก่เอย เหมือนกัน เสียดายแต่ถ้ายูคยอมได้มาด้วย

คงจะมันส์ขึ้นกว่านี้อีกมิใช่น้อย

ทั้งสี่คน ใส่ผ้าปิดปากสีดำ สวมเสื้อมีฮูดคลุมศีรษะ ใส่แว่นตาดำ ปิดหน้ากลัวคนจำได้ แต่มันกลับ

ยิ่งทำให้พวกเขาโดดเด่นเป็นเป้าสายตามากขึ้น ( นี่มันพวกผู้ก่อการร้ายหรือป่าวฟระ จำเป็นต้อง

ปิดหน้าตาขนาดนี้เลยเหรอ  มันทำให้พวกเขาดูเป็นพวกน่าสงสัยเข้าไปใหญ่---ตามความเห็น

ของคนทั่วไป) ด้วยความที่ตอนนี้มันเป็นช่วงสายๆ ประมาณ 10 โมงเช้า ของวันอังคาร วัน

ธรรมดา บนรถไฟฟ้าจึงมีผู้คนโดยสารอยู่ไม่หนาแน่นมากเท่าไหร่นัก

แบมแบมคอยพูดคุยถามนู่นถามนี่  หยอกล้อเล่นกับมาร์คอย่างสนุกสนานร่าเริง ไฮเปอร์ อะเลิท

ตลอดการเดินทาง โดยมียองแจคอยผสมโรงซุกซน คุยจ้อด้วย  คงมีแต่แจ๊กสันที่นิ่งเงียบเป็น

ปรกติ แต่เขาก็กุมมือยองแจไว้ไม่ปล่อยจนถึงจุดหมาย

พอลงจากรถไฟฟ้าใต้ดินโดยสวัสดิภาพ พวกเขาก็ต่อ ชัตเติลบัสไปยังสวนน้ำริมทะเล ที่ขึ้นชื่อ

เรื่องความกว้างใหญ่ สวยงาม ทันสมัย มีเครื่องเล่นมากมาย อยู่ติดทะเล มีทะเลสาบ รูปตัว C ที่มี

ด้านหนึ่งเปิดติดกับทะเลจริง น้ำในทะเลสาบจึงเป็นน้ำทะเล  และมันตั้งอยู่กึ่งกลางของพื้นที่ เป็น

แลนด์มาร์คหลัก มีการจำลองกองเรือโจรสลัด ไว้ตรงชายฝั่ง มีเครนสูงสำหรับเล่นบันจี้จั๊มสุด

หวาดเสียวให้พิสูจน์ความกล้า ใกล้ๆ มีจักรยานน้ำคู่รัก เรือพาย สกูตเตอร์ เรือกล้วย สกีน้ำ ให้

เล่นมากมาย และมีการจัดแสดงพลุดอกไม้ไฟยามค่ำคืนเป็นจุดขาย เป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อ

ของคู่รักวัยรุ่นที่ชอบความสนุก ท้าทาย และ extreme มาก

"ว๊าวววว  จะถึงแล้วๆ" แบมแบมอุทาน  ถอดแว่นกันแดดออกแล้วกวักมือ คว้าคอยองแจมากอด

ทั้งสองเอาหน้าแนบกระจกรถบัสที่พวกเขานั่งมาอย่างตื่นเต้น  เมื่อเริ่มมองเห็น สไลเดอร์ 7 ชั้น

ขนาดมหึมา สีสันสดใส เตะตา ตั้งตระหง่านเด่นเห็นแต่ไกล โดยมีวิวทะเลอยู่เบื้องหลัง

"โอ้โหวววว!!!" ยองแจร้องเสียงดังไม่แพ้กัน พร้อมกับหันมาคุยคิกคัก กับแบมแบมถึงแผนการ

เล่นน้ำ และเครื่องเล่นที่น่าสนุกสนานทั้งหลายในวันนี้  ถ้าไม่นับว่าต้องมาฝึกว่ายน้ำ พวกเขาก็

เหมือนมาเที่ยวเล่นพักผ่อน... อ่ะ หรือมาเดทกันมากกว่านะ  ดับเบิ้ลเดท ซะด้วย

สวนน้ำนี้ตั้งอยู่นอกเมืองเพราะมันมีขนาดใหญ่ต้องใช้พื้นที่เยอะ  ทำให้ต้องใช้เวลาเดินทางเกือบ

2 ชั่วโมง แต่ก็สะดวกสบายทุกอย่าง  ความสวยงามยิ่งใหญ่ของมันคุ้มค่ากับระยะเวลาที่เสียไป

จากการเดินทางมาก ในความเห็นของมาร์ค แต่เพราะเป็นวันธรรมดา ทำให้มีคนมาเที่ยวไม่เยอะ

นัก เมื่อถึงที่นี่พวกเขาไม่จำเป็นต้องพลางตัวต่อแล้ว คงไม่เจอคนรู้จักเท่าไหร่  และที่สำคัญ

แบมแบมกับยองแจตอนนี้เหมือนเด็กกะโปโลทั่วไปไม่เหลือคราบนักฆ่าสุดคูล สไนเปอร์สุด

อันตรายสักนิด ออกไปทางเหมือนเด็ก ประถมกับมัธยมต้น กันด้วยซ้ำ เมื่อลอกคราบออกแล้วอยู่

ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขาดเข่ากันแบบนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น มาร์คจึงถอดเสื้อคลุม ผ้าปิดปากและแว่นตาของตัวเองออกตามแบมแบม และ

ยองแจ บ้าง แล้วยังลามตามไปถอดแว่นตาและฮูดของแจ๊กสันออกด้วย

"ได้ออกมาเที่ยวทั้งที ผ่อนคลาดหน่อยก็ได้มั้ง แจ๊กสัน" มาร์คยิ้มให้ ด้วยท่าทีกลับเป็นเด็กตาม

พวกแบมแบมไปอีกคน

แจ๊กสันจับข้อมือมาร์คให้หยุดนิดหนึ่งระหว่างที่มาร์คกำลังดึงผ้าปิดปากของเขาออก

"นายไม่รู้สึกผิดปรกติอะไรเหรอ? ฉันรู้สึกว่า......" แจ๊กสันพูดเสียงเบามาก เพราะกลัวแบมแบม

กับยองแจจะได้ยินแล้วหมดสนุกกัน

มาร์คใช้เวลาเสี้ยววินาที กวาดสายตาคมไปรอบๆลานจอดรถบัส ที่พวกเขาเพิ่งลงมาถึงอย่าง

รวดเร็ว  ...แต่ก็ไม่เห็นพบความผิดปรกติอะไร 

"ไม่มีอะไรหรอกน่า แจ๊กสัน  นายเป็นห่วงเกินไปแล้ว  ปล่อยวางบ้างเถอะ  วันนี้พวกเรามาสนุก

กันดีกว่า  แล้ว...หากเกิดอะไรขึ้นมา  ไว้ดูว่าเราต้องเล่นกับอะไร  เดี๋ยวค่อยคิดกันทีหลังก็ยังทัน

น่า" แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  มาร์คกับแจ๊กสันก็พากันไปยืนจ้องแผนที่ขนาดใหญ่

ของสวนน้ำตรงทางเข้าอย่างละเอียดอยู่ครู่ใหญ่  จนแบมแบมและยองแจมาเร่งและลากให้

เข้าไปเล่นน้ำข้างในกันได้แล้ว

มาร์คเป็นคนจัดการรูดบัตรจองห้องล๊อกเกอร์ VIPส่วนตัว และจัดรถกอล์ฟให้ พวกเขาแบ่งเป็น 2

กลุ่ม มาร์คจะพาแบมแบมไปหัดดำน้ำที่สระเด็กใกล้ๆสไลด์เดอร์ยักษ์โซนฝั่งเครื่องเล่นก่อน ส่วน

แจ๊กสันจะพายองแจไปสระใหญ่ในร่มซึ่งอยู่โซน สปอร์ท คอมเพล็ก อีกฝั่งของสวนน้ำ โดยมี

ทะเลสาบเส้นผ่านศูนย์กลาง 5 กิโลเมตร กั้นตรงกลาง พวกเขานัดเวลามาเจอกันอีกทีช่วง 6โมง

เย็น มาทานอาหารเย็นริมทะเลสาบสุดโรแมนติก ดูการแสดงพลุ ดอกไม้ไฟ ที่ขึ้นชื่อว่าสวยงาม

ตระการตาที่สุดในเกาหลี กันก่อนค่อยเดินทางกลับ  ดูเหมือนนี่จะเป็นแผนเดทแสนหวานธรรม

ดาๆของคู่รักทั่วไป แต่สำหรับพวกเขาโอกาสแบบนี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว  ทั้ง 4 คนต่างหวังให้ช่วง

เวลานี้มีแต่ความทรงจำที่ดี ได้ใช้เวลาร่วมกับคนที่เขารัก ให้วันแห่งความสุขนี้ค่อยๆผ่านไปอย่าง

ช้าๆและจบลงด้วยดีไปด้วยกัน จะได้เก็บความประทับใจแสนหวานนี้ไว้ตลอดไป

ในห้องล๊อกเกอร์รูม VIP นั้นเป็นห้องพักเล็กๆมีเก้าอี้ชุดโซฟา  โทรทัศน์ติดผนัง และกระจกยาว

เต็มตัวให้ ภายในตกแต่งสไตน์โมเดิน สำหรับนั่งพักผ่อน มีเคาเตอร์เครื่องดื่ม มีตู้เย็น และอาหาร

ว่าง แต่ไม่มีเตียงนอน มีส่วนกั้นเป็น ตู้เสื้อผ้า และตู้เซพเก็บของมีค่า และมีห้องอาบน้ำในตัว

สำหรับอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนและหลัง เล่นในสวนน้ำ เป็นส่วนตัวไม่ต้องปะปนกับบุคคล

ทั่วไป

ทันทีที่มาร์คไขกุญแจห้องให้เข้ามาได้ แบมแบมรีบเหวี่ยงกระเป๋าสะพายข้างที่ใส่สัมภาระลง

จากนั้นเขารีบถอดเสื้อผ้าออกแล้วเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำขาสั้นอย่างรวดเร็ว

มาร์คเดินตามเข้ามายังไม่ทันเปิดไฟในห้องดี ค่อยๆปิดประตูลงแล้วกดล๊อกลูกบิดเรียบร้อยก่อน

จะหันไปมองร่างบางตรงหน้า

ภายในห้อง ไม่ถึงกับมืดสนิท ยังมีแสงสลัวลอดผ่านกระจกส่วนบนที่ติดกับเพดานเข้ามาในห้อง

บ้าง แต่มันก็ไม่ได้สว่างจัดทำให้บรรยากาศในห้องดูลึกลับ ชวนให้ใจเต้น

ตรงหน้าของมาร์ค มีเด็กน้อยเจ้าของร่างบอบบาง ผู้มีผิวขาวอมชมพู นุ่มลื่น เนียน ตึง โดยเฉพาะ

ผิวใต้ร่มผ้าที่ไม่ค่อยได้โดนแสงแดดอย่างหน้าท้อง ขาอ่อน และแผ่นหลัง กำลังเผยผิวส่วนที่

ปกปิดไว้ตลอดเวลาออกมาด้วยการสวมใส่เพียงกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเท่านั้น  เงาและแสงที่

ตกกระทบพอดีมันทำให้ผิว และร่างของแบมแบมดูสวยดึงดูด น่ารักมีเสน่ห์ ชวนหลงไหล จนคน

พี่แทบ อดใจไม่ไหว  ประกอบกับวันนี้แบมแบมก็ร่าเริง สดใส น่ารักมากกก ยิ่งตอนนี้เปลี่ยนมา

ย้อมผมเป็นสีบรอนซ์ขาว ทำให้ดูใบหน้าสวยซอฟ์หวานขึ้นไปอีก มาร์ค ต้วนอยากย่ำยีเด็กน้อย

ตรงหน้าถึงขีดสุด ... ไม่อยากให้ใครมาเห็นแบมแบมในสภาพนี้เลย  แบมแบมต้องเป็นของเขา

คนเดียวสิ  พี่สนิทคิดไม่ซื่อของแบมแบมกัดริมฝีปากล่างอย่างใช้ความคิด ก่อนจะผุดรอยยิ้มไม่

ประสงค์ดีออกมา  มาร์คจ้องไปยังร่างบางของคนน้องจนแบมแบมที่แกล้งไม่รู้สึกรู้สา ทนสายตา

พิฆาตของคนพี่ต่อไปไม่ไหวแล้วต้อง  ช้อนตามองสบตากลับมา

แรกๆที่พี่มาร์คมองมา แบมแบมก็รู้สึกเฉยๆนะ เราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แก้ผ้าต่อหน้ากันมาตั้ง

ไม่รู้เท่าไหร่ ไม่เห็นต้องอายเลยนี่นา  แต่ทำไมวันนี้พี่มาร์คเล่นมองไล่ไปทุกสัดส่วนอย่างไม่

วางตาขนาดนี้  จ้องซะจนแบมแบมรู้สึกร้อนขึ้นมาได้ แถมยังรู้สึกเขินอาย สะท้าน แปลกๆ  พี่

มาร์คที่กัดริมฝีปากแสนสวยให้เห็นเขี้ยวนิดๆนั่น ทำไมดูหล่อ น่ารัก พร้อมกับน่ากลัวในเวลา

เดียวกัน มันทำให้แบมแบมใจเต้น ตึกตัก สายตาที่คมวาว จ้องมองมา ตาไม่กระพริบเหมือนนัก

ล่าที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อ ทำให้แบมแบมเกร็ง เก้อเขิน และอึดอัด " งือออออ แบมแบมจะ

โดนขย้ำไหมเนี่ย".

เด็กน้อยกล้าๆ กลัวๆ กับท่าทีของคนพี่ เกิดพูดผิดหูขึ้นมาอาจจะต้อง อดเล่นน้ำ และโดนทำโทษ

อย่างอื่นแทนแน่ๆ ( ฮ่าๆ) จริงๆแล้ว แบมแบมเป็นเด็กขี้เกรงใจ และต้องการความรัก แต่แบมแบม

ไม่กล้าจะออดอ้อน  เอาแต่ใจ  หรือขัดใจ พี่มาร์คสักนิด เพราะกลัวโดนเกลียด  แต่วันนี้เขา

อยากไปเล่นน้ำจริงๆ จึงต้องหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ชวนอึดอัดตรงหน้าให้ได้

"มาร์คฮยองเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว ไปเล่นน้ำกันนะครับ" แบมแบมปั้นหน้าเชิญชวนสุดน่ารัก พร้อมกับ

เดินไปจับแขนคนพี่เขย่า

และแน่นอนว่า............พี่มาร์คหน่ะ ทนไม่ไหวแล้ว!!

มาร์คที่ยืนพิงเคาเตอร์ใกล้ประตูทางเข้า แกล้งขัดขาแบมแบมที่โน้มตัวมาดึงแขนเขา ให้เสีย

หลักล้มมาอยู่ในอ้อมแขนเต็มๆก่อนจะก้มหน้าไซร้ซอกคอและหอมแก้มนุ่มนิ่มของน้อง จนแบม

แบมอ่อนระทวย หมดแรงต้านทาน ใบหน้าแดง หูแดง เลือดสูบฉีด  ไปทั้งร่าง

เมื่อเห็นว่าน้องไม่ขัดขืนหรือฝืนต้าน  คนพี่จึงได้ใจรวบอุ้มร่างบางของน้องขึ้นมาวางบนเคาเตอร์

ที่สูงระดับเอว ก่อนจะไล่ระดมจูบตั้งแต่ปลายสุดของนิ้วเท้าเรียวสวย ลามขึ้นมายังเรียวขาและ

น่องเนียน  ก่อนจะจรดปลายลิ้นลากโลมเลียเรื่อยเลยต่อมายังต้นขาขาวด้านใน  ในขณะที่อีกมือ

ก็เอื้อมไปลูบไล้ หน้าอกของคนน้อง

"พี่มาร์ค อ๊าาา!!...อย่า.. ครับ...." แบมแบมครางเสียงเล็ก หวาน ถึงจะบอกว่าอย่า แต่ว่า เขาก็ไม่

ได้ต่อต้านการจู่โจมของคนพี่อย่างจริงจังสักเท่าไหร่  แล้วท่าทีต่อต้านเล็กๆนั่นก็กลับยิ่งโหมเชื้อ

ไฟให้มาร์คมีอารมณ์มากขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ

มาร์คค่อยๆไล้มือหยาบไปตามเรียวขาเนียนของแบมแบมก่อนจะจับแยกออกแล้วดันลำตัวแกร่ง

เข้าแนบสะโพกของน้องโดยที่เขายังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกเลยสักชิ้น  หนุ่มหล่อข้ามการเล้าโลม

ส่วนอ่อนไหวขึ้นไปวาดลิ้นร้อนรอบสะดือสวยกลางหน้าท้องแบนเรียบที่ปลุกสัมผัสคนน้องให้

สยิวมีการ แขม่ว หดเกร็งตอบสนอง พร้อมเสียงครางใส ประกอบ เป็นจังหวะ

มาร์คซุกใบหน้าคม ใช้สันจมูกโด่งได้รูปเลื่อนขึ้นมานัวเนียกับยอดอกสีชมพู ก่อนจะใช้ฟันขาว

สวยขบกระตุ้น เร้าเบาๆให้ส่วนนั้นแข็งเป็นไตขึ้นมาตอบโต้

แบมแบมเองก็รั้งร่างคนพี่ที่กำลังรุกรานเขาอยู่ มากอดใกล้  น้องใช้แขนทั้งสองโอบและสอดเมือ

เข้าไปในเสื้อ ล้วงลึกเข้าไปถึงกลางหลังแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมาร์ค

มาร์คเร่งโจมตีคนน้องอย่างร้อนแรง จนแบมแบมสติพร่ามัว ลืมเป้าหมายที่จะลงเล่นน้ำจนหมด 

คงเหลือแต่อารมณ์ปรารถนาต้องการคนตรงหน้า เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นอย่างไม่มีสิ้นสุด

มาร์คขยับร่างขึ้นมาทาบแบมแบมแล้วสอดลิ้นจูบลึกอย่างหื่นกระหาย  ริมฝีปากบางของคนพี่บด

ประกบเข้ากับกลีบปากนิ่มเต็มอิ่ม นุ่มหวานของแบมแบม และลุกล้ำอยู่เนิ่นนานจนคนน้องแทบ

ขาดใจ เพราะขาดอากาศและหายใจไม่ทัน.

จากนั้นมาร์คก็พลิกร่างบาง แล้วไล่จูบหัวไหล่ แผ่นหลัง ทำคิสมาร์ค ดูด กัด ไปทั่วร่างจนพอใจ

เสียงแบมแบมที่ร้องเรียกแต่”มาร์คฮยอง” หวานหวิว กว่าเวลาปรกติ ทำให้คนพี่ถึงเวลาเอาจริง

ขึ้นมาแล้ว  ตอนนี้สุดหล่อจึงยืดกายขึ้นตรง  เขาจับชายเสื้อของตัวเองแล้วรั้งดึงขึ้นยกข้ามศีรษะ

เพื่อถอดมันออก  แต่ในขณะที่กำลังปลดกระดุมกางเกงยีนส์สกินนี่ต่อนั้น...

....เสียงโทรศัทท์ก็ดังขึ้นขัดจังวะ

ตึ๊ดดดด   ครั้งที่ 1  มาร์คเหมือนจะกำลังหน้ามืดตามัว หูอื้อ ยังไม่รู้ตัวว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ตึ๊ดดดดด ครั้งที่ 2 มาร์คเริ่มได้ยินเสียงรบกวน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงอะไร

ตึ๊ดดดดดด ครั้งที่ 3 มาร์คเข้าใจแล้วว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ และแน่นอนว่า ถ้าจะรับสายต้องหยุด

กิจกรรมตรงหน้า แล้วขยับไปเปิดกระเป๋าของเขาที่ทิ้งไว้ข้างประตู แต่เมื่อมองดูร่างบางที่ร้อง

เรียกและไข่วคว้ากอดเขาตรงหน้า ใครจะวางมือลง

ตึ๊ดดดดดดด ครั้งที่ 4 ครั้งนี้เสียงเรียกโทรศัพท์สามารถเรียกสติมาร์คกลับมาได้  สิ่งที่พุ่งตรง

มายังสมองของเขาที่นึกขั้นได้ก็คือ เสียงของจินยองที่สั่งไว้ว่า “วันนี้พวกชั้นไม่ได้ไปด้วย  ดังนั้น

ถ้าพวกนายปลอดภัยดีเวลาพวกเราโทรไปเช็คต้องรับโทรศัทพ์ภายใน 10 วินาทีนะ ถ้านานกว่า

นั้นแปลว่ามีปัญหาหรือมีอันตรายเกิดขึ้น พวกเราจะรีบไปหา แม้ว่าจะอยู่ในเขตพลเรือนแต่ก็มี

ข่าวเยอะแยะว่า เคยมีไอดอลถูกลอบทำร้าย บางที่ก็บาดเจ็บสาหัส หรือถึงตายกันมาแล้ว  พวก

เราไม่ไว้ใจ”

และเสียงตื๊ดดดดดดดด ที่ 5 ก็ดังขึ้น  มาร์ครีบปล่อยมือจากแบมแบม แล้วเปิดกระเป๋าค้นหา

มือถือเจ้าปัญหาในบัดดล

“มีอะไร ทำไมต้องโทรมาตอนเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้ว๊า ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายพ่อจะด่า

ให้” มาร์ครีบรื้อของ แต่กระเป๋าทรงลึกไม่มีช่องแบ่งใส่ของด้านใน ยิ่งล้วงก็ยิ่งหาไม่เจอ ยิ่งรีบก็

เหมือนยิ่งโดนสวรรค์แกล้ง จนสุดหล่อเริ่มร้อนรน เสียงตึ๊ดดด ก็ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่า

เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว และในที่สุดเขาก็เลย เทกระเป๋า จนข้าวของข้างในกระจัดกระจาย จึงเห็น

เจ้ามือถือที่ต้องการกลิ้งทิ้งตัวออกมา มาร์ครีบคว้ามันแล้วสไลด์จอรับสาย ด้วยใจระทึก

“ว่าไงมาร์ค ฉันเอง จินยองนะ เป็นไงบ้าง ทำไมรับช้าจัง นี่เรียกครั้งที่ 10 พอดี นะเนี่ย  ถึงสวนน้ำ

กันหรือยัง มีปัญหาอะไรกันไหม” เสียงหวานนุ่ม ของจินยองแว่วมาตามสาย น้ำเสียงเต็มไปด้วย

ความห่วงใยเหมือนปรกติ จะโกรธก็โกรธไม่ลงอ่ะนะ

“ไม่มี สบายดีกันหมด แค่นี้นะกำลังจะอาบน้ำ” มาร์ครีบตัดบท เผื่อจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ (ฮ่าๆ)

“อือ นายไปเถอะ เอาแบมแบมมาคุยซิ....” นี่ก็เป็นบทสนทนาธรรมดานะ แต่ว่าถ้าจะคุยกับแบม

แบมตอนนี้หล่ะก็... น้องกำลังเคลิ้มอยู่ จะคุยรู้เรื่องเหรอ แล้วถ้าความแตกว่าพวกเขามามัวทำ

อะไรแบบนี้  ไม่ไปฝึกว่ายน้ำสักทีหล่ะก็ คอขาดแน่ๆ การเอาตัวรอดจากการถูกลอบฆ่าในสมรภูมิ

ร้อยแปดยังง่ายซะกว่า การเอาตัวรอดจากการโกหกต่อหน้าจินยองเสียอีก เซนต์ของเขานั้น

แม่นยำยิ่งกว่าเครื่องจับเท็จใดใด   ตอนนี้มาร์คเริ่มเครียด จะทำยังไงดีเนี่ย  ทำยังไงดี  ทำยังไง

ดีว๊า.....   

//////////////////////////////////////

.
.
.
 

แจ๊กสันกำลังอาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนลงเล่นน้ำ โดยมียองแจนั่งเล่น แท๊ปเลทรออยู่ด้าน

นอก ในล๊อกเกอร์รูมส่วนตัวของพวกเขา 

ทันทีที่สายน้ำจากฝักบัวฝอยสัมผัสร่างและผิวด้านหลังที่มีแผลที่ถูกเล็บข่วนเต็มพื้นที่ ของเขา

แจ๊กสันก็รู้สึกแสบแปรบที่แผลขึ้นมาอีก  รอยแผลยังสด บางรอยก็เป็นรอยถลอกแดงนิดหน่อย

บางรอยก็ยังมีเลือดสดซึมซิบๆอยู่ บางรอยแผลก็แห้งแร้วแต่ยังไม่สมานกันดี เพราะเพิ่งเกิดสดๆ

ร้อนๆ ไม่เกิน 24 ชั่วโมงนั้น  ทำให้เขานึกถึงความร้อนแรงของเจ้าของร่างบางสวย ผู้ฝากรอย

แผลไว้

หากแค่รอยข่วน โดนน้ำยังเจ็บแสบซะขนาดนี้ แล้วรอยแผลต่างๆที่เขาทำฝากไว้บนร่างยองแจ

จนวันนี้มันจะทำร้ายเจ้าของร่างนั้นขนาดไหนเนี่ย  การที่มือหยาบกร้านของเขาไม่สามารถเด็ด

ดอกไม้แสนสวยมาชื่นชมโดยไม่ทำให้บอบช้ำได้ฉันใด การกอดครอบครองยองแจน่ารักไว้ แม้

จะถนุถนอมสักเท่าใดก็ยังมีบาดแผลให้เห็นทุกครั้ง  นายชอบแบบนี้จริงๆเหรอยองแจ?

แจ๊กสันต้องพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการอาบน้ำ พยายามไม่ให้อารมณ์ปรารถนาเข้าครอบงำ

เมื่ออยู่กับยองแจ สองต่อสอง แต่ก็ไม่วายนึกถึงเรื่องที่มาของแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้

เขาอธิบายไม่ถูกว่าความรักมันคืออะไร  แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้สึกกับยองแจ มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ในชีวิต มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่เกินกว่าคำว่าชอบ เกินกว่าคำว่าใช่ เกินกว่าคำว่าห่วงใย หรือ

เกินกว่าความรู้สึกดี ใดๆที่เคยเกิดขึ้น

แจ๊กสันจะเป็นคนพูดตรงๆ ไม่ต้องแปลคำพูดและการกระทำอะไรเลย ถ้าเขาชอบสิ่งไหนหรือ

ชอบใครก็จะทำดีด้วยจะดูแล รักษาสิ่งนั้นอย่างดี แต่ถ้าเขาไม่ชอบอะไรหรือสิ่งไหน เขาก็จะหลีก

เลี่ยง หรือทำลายสิ่งนั้นทิ้งไปซะ เป็นเสน่ห์ที่ดู เปิดเผยตรงไปตรงมา และจริงใจดี (มั้ง)

ช่วงที่ใครๆพากันยุ่ง (?) หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่น  แจ๊กสันและยองแจก็ได้มีโอกาสใกล้ชิดกัน

อีก

แจ๊กสันเข้าไปหายองแจในห้อง ขณะที่ยองแจกำลังออกมาจากห้องอาบน้ำและเตรียมตัวพักผ่อน

แจ๊กสันก็มาเนียนนอนรออยู่บนเตียงของยองแจแล้ว

"อ๊ะ !!?? ... โอยยยย ตกใจหมดเลยอ่ะ ฮยองจะมาก็ไม่บอกก่อนหล่ะ  ผมอาบน้ำสระผมตั้งนาน "

ยองแจทำท่าตกใจก่อนจะเปลี่ยนมาอมยิ้มตาตี่ให้แจ๊กสัน แล้วเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปพาด ราวตาก

ที่อยู่ใกล้ๆ  ทั้งสองคนต่างอยู่ในชุดนอนผ้าฝ้ายขายาวเรียบร้อย

"บอกก่อนแล้วทำไม? นายจะชวนฉันอาบน้ำด้วยกันเหรอ?" แจ๊กสันยิ้มกวน พร้อมกับอ้าแขนรอ

ให้ยอมแจเดินมาหา

ยองแจก็เดินลากขาอย่างเขินๆ ก่อนจะหมุนทิ้งตัวหงายหลังเข้าสู่อ้อมกอดของแจ๊กสันอย่างว่า

ง่าย  ตอนนี้แจ๊กสันที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน พิงหมอน จึงได้โอบยองแจไว้ในท่า back hug

"นายเพิ่งอาบน้ำมานี่นะ ตัวเย็นเชียว ใช้ครีบอาบน้ำยี่ห้อไหนเนี่ย หอมจัง" แจ๊กสันหอมแก้มยอง

แจพร้อมเลื่อนมือเปะป่ายเข้าไปในเสื้อบ้าง กางเกงบ้าง อย่างคุ้นเคย ชำนาญ

ร่างที่ไวต่อสัมผัสหลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากบางสวยเปื้อนยิ้มสดใส --- น่าหลงใหล น่ารังแก น่า

หมั่นเขี้ยว น่าบดขยี้ ย่ำยีให้สาแก่ใจเป็นที่สุด

"ฉันชอบนายมากนะยองแจ  ชอบจนอยากจะกลืนกินทุกส่วนของนายเข้าไป" แจ๊กสันเชยมือของ

ยองแจมาจูบที่หลังมือตรงนิ้วนาง พร้อมกับเงยหน้าช้อนตา 45 องศา หล่อระเบิด จ้องไปยังร่าง

นิ่มในอ้อมแขน

"ฮยองจะฆ่าหั่นผมเป็นชิ้นๆก่อน หรือจะกินทั้งๆแบบนี้เลยดีหล่ะครับ?" ยองแจหัวเราะใส่--- โอย

น่ารักจนอยากจะขย้ำให้จมเขี้ยว  น่าฟัดให้ตายคามือยิ่งนัก  เจ้าของแก้มนิ่มเนียนใส  ที่มีรอยยิ้ม

ให้เสมอ  ดวงตาตี่เรียวที่คอยมองมาให้ความรู้สึกว่าได้รับความคุ้มครอง มีใครสักคนคอยเฝ้ามอง

อยู่  อยากครบครองไว้คนเดียว จนไม่รู้จะต้องทำยังไงแล้ว 

"ไม่เอาน่า ฮยอง แอบคิดอะไรไม่ดีใช่ไหม ผมไม่หนีไปไหนหรอกนะครับ  ผมจะเป็นของฮยอง

คนเดียวด้วย" ยองแจเงยหน้าเอี้ยวศีรษะไปด้านหลังแล้วโน้มคอ แจ๊กสันมาประทับจูบ จนแจ๊กสัน

เครื่องติด

"คืนนี้ขอนอนที่นี่ได้ไหม  มาร์คมันชวนแบมแบมมาที่ห้องหน่ะ" แจ๊กสันเลิกคิ้วถามยองแจ

"ไม่นะ!!..........ไม่ใช่แค่คืนนี้สิครับ  .....สไนเปอร์หน่ะ ทาเก็ทเป้าหมายแล้วไม่มีวันปล่อยไป

หรอกนะครับ" ยองแจพลิกร่างด้านหน้าหันเข้าประกบแจ๊กสัน แล้วเลิกเสื้อของแจ๊กสันขึ้นเผยให้

เห็น ซิกแพ๊ก ที่เรียงเป็นรูปสวย ไปถึงหน้าอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้รูปเช่นกัน

ยองแจแกล้งเอามือเย็นลูปไล้ไปทั่วผิวส่วนนั้น มันไม่ได้เร้าอารมณ์อะไร แค่เป็นการก่อกวน

แกล้งกันเฉยๆ แต่แจ๊กสันก็ถือว่านี่เป็นการเชิญชวนชัดๆ และเขาก็น๊อตหลุดจนได้

อยู่ๆแจ๊กสันก็พลิกตัวขึ้นคร่อมร่างของยองแจไว้ เขาใช้สองมือลูบไหปลาร้าและต้นคอของยอง

แจขึ้นไป ก่อนที่จะใส่แรงบีบลำคอนั่นจนเต็มแรง อย่างจริงจัง

ยองแจตกใจ ดิ้นไขว่คว้าหาอากาศหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะดูแจ๊กสันเหมือนจะไม่ได้

ล้อเล่น  ขาของยองแจสะบัดกระแทกเตียง ส่วนมือและแขนก็พยายามจะแกะ มือของแจ๊กสันที่

บีบคอเขาอยู่ออก เมื่อไม่สำเร็จ ก็เปลี่ยนไปข่วนทำลายทุกที่ที่มือของเขาจะเอื้อมถึง ก่อนที่สติ

ของยองแจจะเริ่มลางเลือนไปกว่านี้ แจ๊กสันก็ปล่อยมือออก

วินาทีที่เป็นอิสระ ยอกแจรีบสูดหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย จนสำลักอากาศ ก่อนที่จะพยายาม

ดันตัวลุกจากเตียง แต่ไม่ทัน แจ๊กสันไปฉวยเอาผ้าพันคอที่เขาพาดไว้แถวนั้น มามัดขาข้างหนึ่ง

ของยองแจไว้กับขาเตียงได้ก่อน  ระหว่างมัดก็ลากขายองแจอย่างแรงจนเขาเสียหลักหกล้ม

เท่านั้นยังไม่พอ แจ๊กสันควักมีดพับอันเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกรีดเข้าที่หน้าแข้งขาว

ของยองแจ เลือดสีแดงแปร๊ด ไหลตามรอยมีดออกมาแทบจะทันที

"โอ้ยยย!! เจ็บนะ!!" ยองแจเผลอใช้ขาอีกข้างที่เป็นอิสระเตะสวนคนพี่ที่กำลังหน้ามืด จนล้มคว่ำ

แต่ก็ไม่นาน แจ๊กสันก็ลุกขึ้นมาคราวนี้เขาชกเข้าที่ท้องน้อยของยองแจจนจุกตัวงอ แล้วจับร่าง

ยองแจพลิกคว้ำ ก่อนจะใช้มีดกรีดทั้งเสื้อ ทั้งเนื้อ ไม่ซ้ำรอยบนหลังขาวของคนน้อง โดยใช้เข่า

สองข้างขึ้นคร่อมบีบล๊อกลำตัวของยองแจไม่ให้พลิกบิดหนีไปได้

ยองแจได้แต่กรีดร้องเอามือตะกุยตะกายพื้นหอที่ปูด้วยไม้ปาเก้   ที่แม้แต่ไม้ยังเป็นรอย จนเล็บ

ฉีกเลือดซึมออกมา

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของยองแจ ที่เปล่งออกมายิ่งทำให้แจ๊กสันทำรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เสื้อผ้า

ของเขาถูกกำจัดออกไปจนเหลือแต่ร่างที่เปลือยเปล่า.....

ถ้าร้องไห้ อ้อนวอนขอให้หยุด  บางทีแจ๊กสันอาจจะหยุดให้นะ แต่ว่ายองแจก็อดทนไปจนถึง

ที่สุด ที่ทั้งสองกลับมานอนกอดกันปรกติในตอนเช้า

"ก๊อกๆๆ!!!" เสียงเคาะประตูกระจก ของห้องน้ำ เรียกสติแจ๊กสันให้กลับมายังปัจจุบัน

ยองแจพยายามเบิ่งตาตี่ ของเขามองเข้ามาในห้องอาบน้ำ ที่แจ๊กสันอยู่ แต่ด้านในมีไอน้ำเกาะ

เขาจึงมองเข้ามาได้ไม่ถนัดนัก แต่คนข้างในกลับมองออกไปได้ชัดกว่า  ซึ่งแจ๊กสันตอนนี้ทำได้

แต่ถอนหายใจ ....เห้อ  จะน่ารักน้อยกว่านี้ได้ไหมเนี่ย คนนี้

"มาแล้วครับ" แจ๊กสันใส่กางเกงว่ายน้ำที่เป็นทรงยาวระดับเข่า ส่วนลำตัวด้านบนไม่ได้ใส่อะไร

โชว์กล้ามแน่นและซิกแพคได้รูป กำลังเสยผมที่เปียกน้ำขึ้น ทำหล่อจนยองแจแอบใจเต้น หน้า

แดง

"อืม.... เห็นเข้าไปนานแล้ว แจ๊กสันพร้อมแล้วใช่ไหมครับ?" ยองแจ ส่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้แจ๊ก

สัน เตรียมพร้อมไปเล่นน้ำ

"นายหล่ะ!?? จะไหวไหม เดี๋ยวแผลถ้าโดนน้ำมันจะแสบมากเลยนะ" แจ๊กสันถามยองแจด้วย

ความเป็นห่วง

"ถ้ากลัวผมเจ็บ  ก็อย่าทำแต่แรกสิครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ยองแจหัวเราะให้ แต่แจ๊กสันหน้าเสีย ดูเขาจะ

เสียใจจริงๆ จนยองแจต้องไปปลอบ

"ล้อเล่นน่า  ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ แต่ขอไม่ถอดเสื้อนะ เดี๋ยวคนทั่วไปจะตกใจ รอยที่ฮยอง

ทำไว้ อิอิ" ยองแจในชุดเสื้อยืดขาวมีลาย ใส่กางเกงขาสั้น คล้องแขนแจ๊กสัน ออกมานอกห้อง

แล้วพากันขึ้นรถกอลฟ์ ปรับโหมดขับอัตโนมัต พาไปยัง สปอร์ทคอมเพล็กเป้าหมายตามแผนที่ 

โดยระหว่างนี้ก็ทานเบอร์เกอร์เป็นมื้อเที่ยงกันไปก่อน

ระหว่างทางที่รถกอลฟ์พาไป นั้น สวนน้ำยามเที่ยงวัน แดดร้อนแรงดีมาก ท้องฟ้าก็เป็นสีน้ำเงิน

เข้มสดใส ผู้คนก็เล่นเครื่องเล่น นู่นนี่อยู่ทั่วไป แถมยังมีพวกครอบครัวที่พ่อแม่พาเด็กๆมาเที่ยว

พักผ่อนหลายครอบครัวด้วย  เจ้าหน้าที่สวนน้ำก็มาอยู่ให้บริการตามจุด ไม่มีอะไรผิดปรกติ หรือดู

ผิดหูผิดตาสักนิดเดียว แต่แจ๊กสันก็ไม่สามารถสลัดความกังวลที่เกาะกุมอยู่ในใจออกไปได้ เขา

ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ตั้งแต่มาเหยียบที่นี่  หากจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นก็รีบๆเกิดเลยนะ อย่า

มาทำให้หวาดระแวงและเครียดแบบนี้...

..........................

ทฤษฎีของการหัดว่ายน้ำนั้นอาจมีอยู่มากมาย  แต่พื้นฐานทั่วไปแล้วก็คล้ายๆกันโดย มักจะเริ่ม

จากการหัดดำน้ำง่ายๆให้ร่างกายทำความคุ้นเคยก่อน  อันดับแรกก็ให้เกาะขอบสระไว้กลั้น

หายใจแล้วค่อยๆหย่อนตัวลงไป แล้วก็ขึ้นมา พอเริ่มคุ้นเคยก็ให้เป่าลมออกทางปากไปด้วย สูด

หายใจลึกๆกลั้นไว้ แล้วดำลงไปอยู่ใต้น้ำเรื่อยๆ พอเริ่มอึดอัดก็เป่าลมออกมาทีละนิดๆ จนไม่ไหว

แล้วก็ขึ้นมาข้างบน  นี้เพื่อทำให้คุ้นเคยกับสภาพในน้ำจะได้ไม่ตื่นกลัว  พอเริ่มดำน้ำได้ก็ค่อยๆ

ลองไปที่ขายืนไม่ถึงฝึกลอยตัว  พยุงตัว ลองผิดลองถูกดู ถึงลอยไม่ขึ้นก็ดิ่งไปก้นสระแล้วถีบตัว

ขึ้นมาเกาะขอบสระได้  เมื่อดำน้ำได้หายใจได้ ลอยตัวได้ดีแล้ว ก็ค่อยๆหัดตีขา หัดว่ายท่าทาง

ต่างๆตามสะดวก

การอบอุ่นร่างกายก่อนลงว่ายน้ำก็มีความสำคัญเหมือนกัน เพราะเวลาร่างกายโดนความเย็น

กะทันหันอาจทำให้กล้ามเนื้อหดเกร็งเป็นตะคริวว่ายน้ำต่อไม่ได้ และมีโอกาสจมน้ำเสียชีวิต (แต่

สาเหตุของตะคริว จริงๆแล้ว มีหลายอย่างเช่น ขาดแคลเซี่ยม  หรือขาดอิเล็กโตรไลท์บางตัว 

หรือขาดสารสื่อประสาทบางชนิด หรือเป็นโรค หรือมีภาวะบางอย่างไม่ปรกติ ฯลฯ ก็ได้ )

ห่วงยางเป็ดน้อยสีเหลืองถูกสวมรอบเอวบางของแบมแบมพร้อมกับเสื้อแขนยาวลายพรางและ

กางเกงยีนส์ยาวถึงเข่า เด็กน้อยหน้าบึ้งแก้มป่อง เดินเตาะแตะ มายังสระเด็กที่มีระดับน้ำสูงแค่

เอวของเขา อย่างอิดออด

“ไหนว่าอยากเล่นน้ำมากไง มาถึงนี่จะไม่ลงจริงๆเหรอ?” มาร์ค สวมกางเกงผ้าใบมัดเอวขากว้าง

ยาวถึงเข่าลายใบไม้สีส้มสดใส ไม่ใส่เสื้อ  อมยิ้มให้แล้วแกล้งเดินไปดันหลังแบมแบมนิดๆ ให้

น้องยอมเดินลงสระเด็กตรงหน้า ที่มีพ่อแม่ กำลังสอนลูกๆว่ายน้ำเป็นคู่ๆ อยู่ 3-4 ครอบครัว

แบมแบมเป่าลมออกจากแก้มพอง แล้วยู่ริมฝีปากอย่างไม่ถูกใจก่อนจะหันขวับ หาคนพี่แล้วส่ง

สายตาอาฆาตใส่

สาเหตุก็จะเรื่องอะไรเสียอีก แม้สวนน้ำจะไม่มีกฎห้ามใส่เสื้อผ้าเต็มยศลงเล่นน้ำ แต่ทุกคนก็ใส่

ชุดที่เหมาะสมกันหมด ไม่เหมือนแบมแบมที่ดูเป็นตัวประหลาด ใส่เสื้อแขนยาวกางเกงยีนส์เล่น

น้ำแบบนี้

มาร์คก็พอรู้ว่าน้องไม่พอใจอะไร จึงรีบเดินเข้าไปประชิดเอาคางเกยไหล่ แล้วกระซิบข้างหูแบม

แบม

“หรือนายอยากให้คนอื่นเห็นว่าใต้ร่มผ้านั่นมีรอยคิสมาร์คของฉันเต็มไปหมดหล่ะ”  มาร์คหันไป

หอมแก้มคนน้องต่อ แล้วรีบวิ่งกระโดดลงสระตรงหน้าจนน้ำกระจาย

แบมแบมทั้งอาย ทั้งโมโห อยากจาตีแขนคนพี่จึงรีบวิ่งไล่ตาม กระโดดลงสระไปไล่จับ พี่มาร์คที่

หัวเราะร่าเริงจนน่าหมั่นไส้

ทั้งสองไล่กันไป ไล่กันมา อย่างสนุกสนาน วิ่งขึ้นบกบ้างกระโดดไปสระน้ำวนบ้าง ปีนเครื่องเล่น

ใกล้ๆบ้าง หนีลงสไลเดอร์บ้าง จนหมดแรงหอบแฮก มาร์คก็แกล้งหยุด รอแบมแบมที่ไล่หลังมา

โถมตัวโผเข้าในอ้อมแขนเต็มรัก  จนร่างของทั้งคู่เซจมลงไปในน้ำ  แล้วผุดขึ้นมาได้พร้อมกัน

ก่อนจะหัวเราะชอบใจ

ตรงนี้เป็นกลางสระที่เท้าแบมแบมหยั่งไม่ถึงแล้ว เขาโดนมาร์คล่อหลอกจนไม่ทันมอง ว่าตัวเอง

ออกมาไกลแค่ไหน

มาร์คเป็นครูสอนที่หาเศษหาเลยได้ตลอด นอกจากจะได้จับนู่นจับนี่แล้ว เขายังแกล้งกรีดห่วง

ยางเป็ดน้อยของแบมแบม(มาร์คห้อย ด๊อกแท็ก (Dog Tag) = ป้ายห้อยคอที่ทำจากโลหะแผ่น

เล็กๆ เป็นป้ายบันทึกข้อมูลจำเพาะเฉพาะบุคคลที่ใช้ในวงการทหาร ใช้ indentify เอกลักษณ์

บุคคล กรณีเสียชีวิตในภารกิจ คล้องไว้ด้วยสร้อย ป้ายของมาร์คถูกฝนให้มีคมนิดหนึ่ง)  จนรั่ว ลม

ออกหมดทำให้แบมแบมต้องหัดพยุง ตัวเองในน้ำ

ตอนแรกๆที่ห่วงยางหมดลมไม่สามารถช่วยพยุงร่างแบมแบมในน้ำได้แล้วนั้น เขาตระหนกตกใจ

มาก รีบกอดมาร์คแน่นยิ่งกว่าลูกลิงกอดแม่ สองแขนล๊อกคอปีนป่ายตัวคนพี่ ทั้งกด ทั้งตะกาย

จนแทบจะจมน้ำไปด้วยกัน

ตอนแรกมาร์คก็ปลอบน้องให้ใจเย็นๆ ถ้ายังดิ้นอยู่จะจมน้ำทั้งคู่ แต่แบมแบมก็ไม่สนใจ จนมาร์ค

ต้องดุ เสียงดัง

“ถ้าไม่ฟังกัน จะจับปล้ำตรงนี้เลยนะ!!”... แบมแบมถึงหยุดนิ่งได้สนิท

“ก็เท่านั้นแหละ  มาร์คไม่ปล่อยมือแบมแบมหรอกนะครับ  ไม่ต้องกลัวนะ  ไม่ปล่อยไปตลอดชีวิต

นั่นแหละ” มาร์ค เคลื่อนตัวออกจากแบมแบมโดยให้น้องเกาะแค่ปลายแขน

แบมแบมเป็นเด็กฉลาด เขาเข้าใจความหมายที่มาร์คพูดได้ดี แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เอง ตาใส

เพราะเขินมากจนไม่รู้จะแสดงออกยังไง รู้แต่ตัวเบาหวิวและใจก็เต้นแรงมาก

“แบมแบมลองใช้ขาตีน้ำลอยตัวขึ้นดูสิ” มาร์คบอกให้แบมแบมทำตาม แล้วลากนำแบมแบม ไป

รอบสระ จนท่าทางแบมแบมดูใช้ได้แล้ว เหลืออีก ไม่ถึง 20 เมตรจะเข้าฝั่ง

“ตรงนี้น้ำตื้นแล้ว  ถ้าแบมแบมว่ายเข้าฝั่งคนเดียวได้ จะเลี้ยงไอติมนะ” มาร์คบอกน้องแล้วดึงช่วย

ส่ง ร่างแบมแบมให้ตีขาเข้าฝั่ง คนเดียว  ...และแบมแบมก็ว่ายน้ำเข้าฝั่งคนเดียวได้สำเร็จ  ถึงจะ

แค่ใกล้ๆ แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี

ต่อมา มาร์คก็ไปรอกลางสระ ให้แบมแบมถีบตัวจากขอบสระแล้วตีขา ฝึกหันหน้าหายใจ ว่าย

เข้าหา ไปกลับ แล้วค่อยเพิ่มระยะขึ้นเรื่อยๆ  ดูเหมือนแบมแบมจะทำได้ดี จนสามารถว่ายข้ามสระ

ในแนวขวางได้ คนเดียว โดยใช้เวลาไม่นาน

"เหนื่อยหรือยัง  ขึ้นมาพักก่อนไหม?" มาร์คส่งมือให้แบมแบมโหนขึ้นมาจากน้ำ จากนั้นก็ส่ง

ผ้าเช็ดตัวให้แล้วพาแบมแบมไปนั่งเก้าอี้ผ้าใบ ริมสระ พร้อมกับสั่งเครื่องดื่มเย็นๆไว้รอ

"รอนี่แปบนะ เดี๋ยวไปซื้อไอติมมาเลี้ยง" มาร์คขยี้ผมแบมแบมอย่างเอ็นดู พร้อมกับยิ้มให้เหมือน

ปรกติ ก่อนจะเดินไปยังซุ้มขายไอติมซึ่งอยู่ถัดจากสระใหญ่ ไปทางสระเด็ก เห็นหลังคาลิบๆ

สามารถมองเห็นจากที่แบมแบมนั่งอยู่ได้

"ครับ แล้วกลับมาไวๆนะ" แบมแบมจับมือข้างหนึ่งของมาร์คมาแนบแก้มตัวเองอย่างอ้อนๆ ก่อน

จะรู้ตัวว่าถูกคนพี่มองด้วยสายตากรุ้มกริ่มจึงรีบปล่อยมือออกทันที

มาร์คหัวเราชอบใจท่าทีขวยเขินของคนน้อง รีบกึ่งวิ่ง กึ่งกระโดด ลัล ลาไปทางซุ้มไอติมอย่าง

กับวิ่งอยู่กลางทุ่งดอกไม้บาน

แบมแบมแอบถอนหายใจ  โล่งอก  อยู่กับพี่มาร์คมีแต่เรื่องชวนใจเต้นได้ตลอด แต่ก็มีความสุขนะ

ให้ตายเถอะ เขาเขินตัวเองจนต้องเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่นั่นคลุมหัว แอบซุกหน้ากับฝ่ามือ

แล้วบิดไปมาอยู่คนเดียว  มีความสุขจังเลยน๊า

.
.
. 

......แต่ว่า เมื่อไหร่ที่เราคิดว่าเรามีความสุขดีแล้ว มักจะเป็นเวลาที่ความสุขได้จากเราไป สำหรับ

แบมแบมก็เช่นกัน ไม่ทันที่เด็กน้อยจะฟินได้เท่าไหร่  .....

บรึ๊มมมม!!!  ตูมมมม!!! อยู่ๆเสียงระเบิดก็ดังขึ้นหลายทิศหลายทาง  สไลด์เดอร์ยักษ์ 7 ชั้นใกล้ๆที่

เขายังไม่ทันได้ไปเล่น มีเสียงระเบิดและเสียงกรีดร้องจากทางนั้น  ไม่ไกลออกไปอีกทิศก็ได้ยิน

เสียงระเบิดเหมือนกัน และทิศที่ทำให้เขาใจไปอยู่ตาตุ่มก็คือ ซุ้มไอติมที่มาร์คเพิ่งเดินหายไป

หลังจากเสียงระเบิดดังสนั่นนั้น  หลังคาที่เห็นอยู่ไกลๆ ก็มีไฟลุก มีแต่ควันคลุ้ง เพราะถูกระเบิด

เช่นกัน

แบมแบมรีบทิ้งทุกอย่างวิ่งไปตามหามาร์คในทิศซุ้มไอติม สวนกับคนอื่นๆที่พากันหนีตายไปอีก

ทาง

ร่างเล็กพยายามเบียดแทรกตัวฝ่าฝูงชนที่กำลังตื่นตระหนกไปทิศตรงข้ามกับคนอื่น แต่ก็ไม่

สำเร็จ เขาไม่สามารถต้านทานแรงปะทะจากคนที่กำลังตกใจ ขวัญกระเจิง เฮโล เปะปะมั่วซั่ว

แบบนี้ได้

"มาร์คฮยอง อย่าเป็นอะไรนะ!!" แบมแบมโดดลงสระ แล้วว่ายน้ำเลาะไปแทนการเดินบนทางเท้า

ที่คนกำลังเหยียบกันแน่น อย่างแออัดเพราะติดตรงทางกั้นโซนที่เป็นประตูลวดเหล็ก ขนาดพอ

ผ่านได้ทีละ 2-3 คนซึ่งไม่ใหญ่นักอยู่

ทันทีที่แบมแบมว่ายน้ำ(เกาะขอบสระ)มาถึงจุดเชื่อมของสระเด็ก กับสระผู้ใหญ่ที่มีบันไดเป็น  

สเตปกั้น แบมแบมรีบขึ้นจากน้ำแล้ววิ่งไปในทิศที่ต้องการ แต่ด้วยความลื่นของพื้น และตัวที่

เปียกปอน เขาก็ไถลล้มหน้าคะมำ ดีว่าเอามือเท้าพื้นทัน ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อ อย่างไม่

ยอมเสียเวลาสักวินาทีเดียว

ขาเรียวเล็กวิ่งซอยถี่ จนแทบจะพันกัน เซแล้ว เซอีก ล้มแล้วล้มอีก ด้วยเท้าป่าว เหยียบทั้งเศษ

ปูน และกระเบื้องที่กระเทาะ แตก โดนบาดเลือดไหล จนมาถึงซุ้มไอติม ที่ตอนแรก มีหลังคาเป็น

ไอติมโคนขนาดใหญ่ ข้างๆมีร้านขายของที่ระลึก ตอนนี้โดนระเบิดจนหลังคาไม่เหลือทรง แถม

ทั่วบริเวณนั้นก็มีไอร้อนกระจาย และเต็มไปด้วย ฝุ่นควัน มีคนล้มและมีแผล ร้องขอความช่วย

เหลือหลายคน มีเด็กพลัดหลงร้องไห้กระจองงอแงระงม ไปทั่ว

"มาร์คฮยองงงงงง มาร์คฮยองง!!" แบมแบม ตะโกนเรียกชื่อคนพี่ด้วยใจร้อนรน พร้อมกับเดินหา

ไปรอบๆ เขาเข้าไปมองดูคนเจ็บที่เนื้อตัวเปื้อนขี้เถ้าจนหน้าดำ จำไม่ได้หลายคน ก็ไม่ใช่คนที่เขา

ตามหา

แต่ถึงจะรีบแค่ไหน แบมแบมก็ยังมีแก่ใจช่วยปฐมพยาบาลคนเจ็บก่อน หรือคนไหนที่บาดเจ็บ

หนักเหลือบ่ากว่าแรงก็จะหาคนที่ยังดีแข็งแรงพอช่วยคนอื่นได้ มารับช่วงต่อ  ถึงภายนอกแบม

แบมจะดูเป็นเด็กไม่น่าพึ่งพาได้ แต่เวลาคับขัน แบมแบมมักจะตั้งสติได้ไวและมีน้ำใจให้ความ

ช่วยเหลือคนอื่น ก่อนตัวเองเสมอ ซึ่งผู้ใหญ่บางคนยังสติแตก หนีเอาตัวรอดทิ้งลูก ทิ้งหลานตัว

เองไปก่อนก็มี

"มาร์คค ฮยองง..งง. มะ...ฮยอ.... หายไปไหน อ่า ... แบมจะร้องไห้แล้วนะ " แบมแบมเริ่มสะอึก

สะอื้น  เขาตะโกนเรียกหามาร์คไม่หยุดจนหมดเสียงก็แล้ว เดินส่องจนทั่วก็แล้ว ก็ไม่มีวี่แววจะพบ

ร่างของมาร์ค   ตอนนี้มีแต่ทางกองซากปูนด้านหลังซุ้มไอติมเท่านั้นที่แบมยังไม่ได้ไปดูเพราะไฟ

กำลังลุก แล้วหลังคารูปกรวยไอติมก็ถล่มอยู่ตรงนั้น    ในเมื่อหารอบๆจนหมดแล้วไม่เจอ  ก็

หมายความว่า  ใต้ซากปรักหักพังนั่น!!??.......

///////////////////////////

ก่อนหน้านี้เล็กน้อย

ภายในสระว่ายน้ำขนาดมาตรฐาน 50 เมตรของฝั่งสปอร์ทคอมเพล็กนั้นอยู่ในร่ม ใต้โดมขนาด

ใหญ่ ข้างสระมี สปริงบอร์ด ความสูง 3 เมตร และแพลทฟอร์ม ความสูงขนาด 5 เมตร 7.5 เมตร

และ 10 เมตร เรียงรายสำหรับใช้กระโดดน้ำ ส่วนนี้ช่วงบ่ายไม่ค่อยมีคนมาใช้ เพราะคนนิยมไป

เล่นสระกลางแจ้งฝั่งเครื่องเล่นมากกว่า  แต่ในสปอร์ท คอมเพล็กนี้ นอกจากมีสระมาตรฐาน ใน

ร่ม 4 สระติดกันแล้ว ยังมี ศูนย์เทรนนิ่ง ซาวน์น่า ฟิตเนส ห้องโยคะ แอโรบิค สนามแบทมินตัน

สควอส คอร์ทเทนนิส และลานไอซ์สเก็ทใกล้ๆ

การฝึกของยองแจ โดยแจ๊กสันนั้น ก็เริ่มจากการหัดดำน้ำง่ายๆ และฝึกลอยตัว ตามปรกติ  แต่

เนื่องจากยองแจยังฝังใจกลัวน้ำ เพราะเคยเกือบจมน้ำในวัยเด็กทำให้แจ๊กสันต้องคอย

ประคบประหงมเป็นพิเศษ ทั้งกอดทั้งปลอบ กว่าจะยอมลงน้ำ ตอนแรกยองแจก็ตัวสั่นเกร็ง แต่

แจ๊กสัน สัญญาว่าจะจับมือยองแจตลอดเวลาไม่ปล่อยไป ยองแจจึงค่อยๆ นั่งลงขอบสระแล้วเอา

ขาจุ่มน้ำ

แวบแรกยองแจมีสีหน้าลังเล และหวาดกลัวอยากจะเลิก ทำหน้าตาน่าสงสารน้ำตาคลอ ซึ่งแจ๊ก

สันก็ไม่ได้อยากฝืนใจคนรัก แต่ยองแจก็ฝืนต่อสู้กับความรู้สึกภายใน  ไม่ยอมล้มเลิกภารกิจที่

ต้องว่ายน้ำให้เป็น เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันในรอบคัมแบ๊ค ไม่อยากเป็นตัวถ่วงทีม  ทำให้แจ๊กสัน

ต้องใจแข็งทำได้เพียงเป็นกำลังใจให้ และสอนทุกอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อการฝึกของยองแจ

อย่างเต็มที่

ความอึดอัด เมื่อครั้งจมน้ำ การสำลักน้ำทั้งจมูกและปาก ออกซิเจนที่ขาดหายไปทำให้เลือด

เป็นกรด คาร์บอนใดออกไซน์ในกระแสเลือดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนมึนงง สติสัมปชัญญะที่เรือนลาง

เรี่ยวแรงที่จะว่ายขึ้นไปยังแสงสว่างด้านบนก็ถอดถอยยิ่งขวนขวาย ดิ้นรนเท่าไหร่ยิ่งดำดิ่งสู่ความ

มืดมิดเบื้องล่าง ก้นสระช่างหนาวเย็น จนร่างชาไร้ความรู้สึก ยองแจเคยคิดว่าจะไม่มีวันลงเล่นน้ำ

อีก ไม่อยากเจอเหตุการณ์แย่ๆแบบนั้นอีกแล้ว  แต่เมื่อเป็นเรื่องงาน เขามักจะพยายามทำออกมา

ให้ดีที่สุดเสมอต่อให้ต้องฝืนทนแค่ไหน

แจ๊กสันแค่มองสีหน้าที่ยองแจแสดงออกมาก็เข้าใจได้  ยองแจมักจะเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่

ไม่ว่าเลวร้ายแค่ไหนก็จะไม่หันหน้าหนี  เขาพยายามอย่างมากในทุกๆเรื่องโดยไม่ปริปาก  สงสัย

จะเป็นพวกมาโซ ชอบทรมานตัวเองและถูกคนอื่นทรมานหรือไงนะ  แต่ท่าทางของยองแจก็ดู

จริงจังจนขำไม่ออก  แค่เอาขาจุ่มน้ำก็สั่นเป็นลูกนกแล้ว

ตอนแรกแจ๊กสันแกล้งว่ายน้ำไปกลับ เพื่อรอ ยองแจตัดสินใจลงน้ำ  แต่ดูแล้วยองแจยังตัดใจลง

มาไม่ได้ แจ๊กสันจึงใช้อุบาย เมื่อว่ายไปถึงกลางสระในรอบที่สอง จึงแกล้งตะโกนร้องว่าเป็น

ตะคริวกำลังจะจมน้ำ  ขอความช่วยเหลือจากยองแจ

"เฮ้ !! ช่วยด้วยยย ขาฉันเป็นตะคริว" แจ๊กสันตะโกน โบกมือ แล้วตีน้ำให้ยองแจเห็น

"ยองแจ มาช่วยหน่อยเร็ว!!" แจ๊กสัน แสดงได้สมบทบาทจนยองแจตกใจเลิกลัก หันหน้าหันหลัง

จะหาห่วงยาง หรือเชือก หรือไม้ ส่งไปให้แจ๊กสันจับ แต่ก็ไม่มี แถมแถวนั้นยังไม่มีใครคนอื่น

นอกจากเขา

แวบ!! หนึ่งยองแจก็สงสัยว่าแจ๊กสันจะแกล้งเขาหรือป่าว จนแจ๊กสันจมลงไปจริงๆ

"แจ๊กสัน ล้อเล่นใช่ไหม...  เฮ้ แจ๊กสัน นายอย่าแกล้งชั้นอย่างนี้สิ !..... " ไร้เสียงตอบรับ ผิวน้ำที่

กระจายเมื่อกี้กลับมาราบเรียบ ไร้เงาของคนที่เขาเป็นห่วง

........นี่นานเท่าไหร่แล้ว 30 วินาที.... หรือ มากกว่านั้น .... 1 นาทีหรือยัง  ..... 1 นาที 30 วิ .......

..2 นาที!!!  ไม่ตลกแล้วนะ คนอะไรจะอยู่ในน้ำได้นานขนาดนั้น





 

ในที่สุดยองแจผู้ว่ายน้ำไม่เป็นก็ตัดสินใจกระโดดลงไปในสระ อย่างสิ้นคิด เขาลืมความกลัวจมน้ำ

ไปหมด เพราะมัวแต่เป็นห่วงแจ๊กสัน  หวังว่านายคงไม่ล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันด้วยเรื่องความ

เป็นความตายแบบนี้หรอกนะ

ยองแจใช้มือแหวกน้ำและตีขาส่งตัวให้เคลื่อนไปในน้ำตาม สัญชาติญาณ เพื่อไปถึงเป้าหมายใต้

น้ำให้ไวที่สุด ภาพใต้น้ำที่พร่ามัว เพราะลืมตาในน้ำโดยไม่ได้ใส่แว่นว่ายน้ำ แม้ไม่ชัดแต่ก็ระบุได้

ว่าร่างแจ๊กสันอยู่ตรงไหน

ร่างหนา เปลือยผิวท่อนบนขาวเด่นเห็นชัดตัดกับความมืดเกือบ 4 เมตรก้นสระ ลอยนิ่ง น่าเป็น

ห่วง  หัวใจของยองแจเต้นระทึกไม่เป็นจังหวะก่อนจะเข้าถึงร่างนั้น

ทันทีที่ยองแจถูกตัวแจ๊กสัน  .....เขาก็ลืมตาขึ้นมาคว้ามือของยองแจไว้

ยองแจตกใจ ดิ้นจนเสียจังหวะสำลักน้ำขาดอากาศ อย่างทรมาน รีบถีบตัวขึ้นไปยังผิวน้ำ  แต่ถูก

แจ๊กสันรั้งไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่ง ส่งไออุ่นผ่านไปให้

แจ๊กสันประกบปากเพื่อส่งอากาศ ที่เขากลั้นไว้ให้ยองแจต่อ และยองแจก็ดูดปาก รับเอาอากาศ

นั้น เข้ามาจนรู้สึกดีขึ้น แล้วหยุดดิ้น ปล่อยให้ร่างของเขาและแจ๊กสัน ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำเอง

อย่างช้าๆ

ทันทีที่ขึ้นถึงผิวน้ำ ยองแจก็กอดแจ๊กสันแน่น(ยองแจกอดแจ๊กสันจากด้านหน้า แล้วเอาคอพาด

ไหล่ของเขาไว้) ยองแจรีบหายใจเข้าปอด แล้วทิ้งตัวพาดแจ๊กสันอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

"ฮยองอย่าแกล้งผมนักสิครับ หัวใจผมจะหยุดเต้นเอา" ยองแจพูดเสียงเบากระเง้ากระงอด แม้จะ

หน้างอ แต่ก็ดูน่ารักที่สุด

"ขอโทษนะครับ (ก็นายอยากน่ารัก น่าแกล้งทำไมหล่ะ)" แจ๊กสันกระชับอ้อมกอด กอดยองแจ

แน่นขึ้น  เป็นการปลอบขวัญ

"ไม่กลัวน้ำแล้วใช่ไหม  กอดกันไว้ไม่มีอะไรต้องกลัวนะ" แจ๊กสันยิ้มอบอุ่นให้  เป็นรอยยิ้มที่ทำให้

ยองแจรู้สึกอุ่นใจ และได้ใช้สติมากขึ้น  เมื่อกี้เรียกว่าดำน้ำสินะ กลั้นหายใจแล้วโผล่ขึ้นมา  ตอน

นี้ยองแจลองขยับแขนขาหัดพยุงตัวในน้ำเหมือนที่แจ๊กสันทำ ก็สำเร็จ เขาลอยตัวได้ด้วยตัวเอง

แล้ว  ยองแจยิ้มตาตี่ดีใจ หันไปทางแจ๊กสัน  ก็เห็นเขายกนิ้วโป้ง ชื่นชมมาให้

พอยองแจ ลอยตัวได้แจ๊กสันก็สอนให้หัดตีขา แล้วก็วาดแขนว่ายน้ำ ฝึกหายใจ ตามทฤษฎี ซึ่ง

ทุกอย่างผ่านไปได้ดีจนเกือบ 4 โมงเย็น  ในสระเริ่มมีคนอื่นเข้ามาใช้มากขึ้น  แจ๊กสันจึงชวนยอง

แจไปเปลี่ยนบรรยากาศเล่นกระโดดน้ำ

บนสปริงบอร์ด 3 เมตร แจ๊กสันโชว์เทคตัวสูงกระโดดใส่ลังกาม้วนหน้า 3 รอบติดลงน้ำ สวยแทบ

ไม่กระจายอย่างกับมืออาชีพ ให้คนแถวนั้นอึ้ง แล้วปรบมือให้

ยองแจมองด้วยตาแล้วก็เห็นว่าไม่น่ายาก เลยลองมั่ง ตอนแรก เขาเทคตัว แล้วพุ่งจะม้วนหน้า

เหมือนกัน ? แต่มันม้วนแค่ครึ่งรอบ ลำตัวด้านหลัง และขา ตกกระแทกพื้นน้ำแทบจะเป็น ท่านอน

หงายขนานพื้น น้ำกระจายไปจนถึงขอบสระ ความเจ็บแสบ จุกมึน ตอนกระทบน้ำไม่ต้องพูดถึง 

เรียกเสียงหัวเราะก๊าก จากแจ๊กสัน ได้อย่างดัง

พอยองแจว่ายเข้าฝั่งจะขึ้นบันได้ริมสระ แจ๊กสันก็ยื่นมือให้จับเพื่อช่วยดึงขึ้นมา แต่ยองแจตบ ปัด

มือแจ๊กสันอย่างงอลๆ แล้วปีนขึ้นไปยังแพลทฟอร์ม 5 เมตร อย่างไม่ยอมแพ้

แจ๊กสันหัวเราะ หึ ในลำคอ เมื่อเห็นยองแจมองต่ำลงมาด้วยหางตาแล้วทำปากแบะ จากด้านบน

ก่อนจะเชิดหน้าใส่ ด้วยท่าประจำสุดน่ารัก ก่อนจะสบัดหน้าเรียกให้เขาขึ้นไปข้างบนด้วย

"อันนี้แข่งกระโดดไกลลงน้ำ จากแท่น 5 เมตรนะ  ใครแพ้ต้อง...อะไรดี" ยองแจทำท่าคิดเอานิ้ว

จิ้มแก้มตัวเองแล้วเหลือบตาไปด้านบนหลังคา พร้อมเอียงคอนิดหน่อย

"...กุญแจมือ" แจ๊กสันตอบพร้อมรีบผลักยองแจให้ตกลงจากแพลท์ฟอร์มนั่น ส่วนเขาก็ถอยหลัง

กระโดดลงมาได้ไกลกว่าอย่างสุดโกง

ยองแจร้องโวยวาย ใส่ ส่วนแจ๊กสันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จนยองแจปีนขึ้นไปยัง แพลท์ฟอร์ม 10 เมตร

ที่สูงที่สุด เกือบติดเพดานโดมด้านบน

สำหรับสไนเปอร์ยิ่งสูงยิ่งรู้สึกใจสงบ ยองแจที่ตอนแรกปีนขึ้นมาด้วยความโมโหที่แจ๊กสันแอบ

โกงเขา รอบนี้เขากะเอาคืน โดยจะถีบแจ๊กสันตกลงไปจากความสูง 10 เมตรให้ได้แน่ๆ คอยดูนะ

 แต่จนแล้วจนรอด แจ๊กสันก็ไม่ตามขึ้นมา เขาจึงออกไปดูว่าแจ๊กสันมัวทำอะไรอยู่ด้วยการไปยืน

ที่จุดกระโดดที่สูงสุดสามารถมองเห็นทุกอย่างทั่วทั้งสระได้แล้วก็พบว่า....

แจ๊กสันกำลังต่อสู้กับผู้ชายสวมบอดี้สูทคล้ายชุดดำน้ำ 3 คน ที่ไม่รู้มาจากไหนอยู่แถวขอบสระ

และกำลังเสียเปรียบ

แจ๊กสันหันมามองทางยองแจแล้วตวัดมือโบกเป็นสัญญาณให้ยองแจหลบไป ยองแจจึงนอนลง

แล้วแอบเกาะขอบแท่นกระโดดน้ำ 10 เมตร มองดูเหตุการณ์

สักพักมีเสียงปืนดังขึ้น  แจ๊กสันล้มลง แล้วมีเสียงระเบิด ดังมาจากข้างนอก หลายครั้ง พร้อมกับ

ไฟฟ้าในสวนน้ำดับหมด

พวกชายชุดดำ 3 คนพาตัวแจ๊กสันไปด้วย พร้อมกับถือกระเป๋าน่าสงสัย หลังจากนั้นก็ยังมีเสียง

ระเบิดอีกหลายที ตอนนี้หัวใจของยองแจเต้นรัวระทึกยิ่งกว่าตีกลอง  เขารจะตามไปช่วยแจ๊กสัน

ยังไงดี  ระเบิดข้างนอกเป็นยังไงบ้าง พวกมาร์คกับแบมแบมจะปลอดภัยกันไหม? นี่มันเกิดอะไร

ขึ้นกันแน่!!?





................



เราไปต่อตอนหน้ากันนะคะ 150% แล้วเดี๋ยวจะยาวเกินไป คริ คริ  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน๊า เราจะคืนความสุขให้มวล

ประชา ตอนต่อไปจะตามมาในไม่ช้านะตัวเอง