คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : B a B y - S e X III [ 3 ] [[ ต่างมุมมอง =_= ]]
ตอนที่ 3 : B a B y - S e X III [ 3 ] [[ ต่างมุมมอง =_= ]]
เสียงนกกำลังขับร้องประสานเสียงกันอยู่ที่ขอบหน้าต่างบานใหญ่…ฟังแล้วราวกับท่วงทำนองของบทเพลงที่กำลังขับกล่อมผู้ที่กำลังนอนหลับอุตุให้เพลิดเพลินไปกับความฝัน เว้นเสียแต่ตอนนี้มันกำลังปลุกให้เด็กชายตื่นจากความฝันเสียมากกว่า...
"โว้ยยย…."
พลัวะ…..หมอนใบใหญ่ถูกปาออกไปที่หน้าต่าง ฝูงนกแตกกระจายบินหายไปจากบริเวณนั้นก่อนที่โทชิยะจะลุกขึ้นมานั่งอย่างงัวเงีย
"มันจะร้องหาสวรรค์วิมานอะไรว่ะเนี่ย"
โทชิยะบ่นอุบพลางทำท่าจะนอนต่อ ทว่า หมอนหาย =[]=""" หายไปไหนนน !!!! โทชิยะสปริงตัวจากที่นอนพลางค้นหาหมอนในห้องของตัวเอง หากแต่ว่าเขายังไม่ทันจะหาได้ทั่ว ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของนางยักษ์ขมูขี เอ้ย พี่สาวคนสวยที่ยืนเท้าเอว สายตาจดจ้องมองผู้เป็นน้องชาย ที่สำคัญ ในมือถือหมอนของเขาเอาไว้ด้วย
"โทชิยะ…พี่บอกกี่ครั้งแล้วห๊ะ…!!!!! ว่าไม่ให้ปาหมอนลงมาจากชั้นบน……บ้านรวยหมอนหรืออย่างไรมิทราบถึงปาได้ทุกวัน"
อายาเมะบ่นยืดยาวในขณะที่โทชิยะเอามือมาปิดหูไว้ทั้ง 2 ข้าง ฮือออ…ไอ้พวกนกบ้า…เพราะแก ฉันถึงโดนพี่ด่าแต่เช้า….
"เอาละ…ตื่นก็ดีแล้ว…..อาบน้ำอาบท่าไปโรงเรียนได้แล้ว อย่าลืมปลุกโทยะด้วยละจะได้เอาไปส่งที่สถานรับเลี้ยงเด็กพร้อมกัน"
พูดจบอายาเมะก็เดินออกไป…หญิงสาวเอามือลูบหัวตัวเองเล็กน้อย..ฮือออ….ถ้าหมอนแกไม่ตกใส่หัวฉันเต็มๆ ฉันคงไม่ขึ้นมาบ่นขนาดนี้หรอก…ในขณะที่โทชิยะถึงกับทำหน้าบึ้งบ่นอุบทันทีที่พี่สาวเดินออกไป
"พี่อายาเมะชอบอารมณ์เสียเรื่อยเลย..ชิ…..น่าเบื่อชะมัด"
.........................
"พี่โทชิยะ….สบู่เข้าตา…ฮึกๆ…"
โทยะกำลังเอามือขยี้ตาพลางทำท่าจะร้องไห้ขณะที่นั่งอยู่ในกะละมังใบใหญ่ที่มีน้ำอยู่เต็ม…. โทชิยะกำลังฟอกสบู่ให้น้องชายหลังจากที่เขาอาบเสร็จก่อนแล้ว…
"โทยะ…..อย่าเอามือที่เปรอะสบู่ไปขยี้ตา…อย่างนี้มันก็แสบตาสิ…."
โทชิยะส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ…พลางเปิดน้ำจากฝักบัวก่อนล้างหน้าล้างตาให้ผู้เป็นน้องชาย….ทำไมนะ..พี่สาวเขาต้องยกหน้าที่ดูแลโทยะมาให้เขา อะไรๆก็เขา…โทชิยะกำลังไม่พอใจอายาเมะอยู่ลึกๆ แม้จะรู้ว่าผู้เป็นพี่สาวมีหน้าที่มากมายที่ต้องดูแล แต่ว่าเขาไม่ชอบเอาเสียเลยที่พี่อายาเมะชอบดุเขาอยู่บ่อยๆ อารมณ์เสียเรื่องโน้นเรื่องนี้แล้วก็มาพาลใส่น้องเรื่อยเลย…พลางเอามือขยี้หัวโทยะแรงๆเพื่อล้างสบู่ล้างยาสระผมออกไปให้หมด ในขณะที่โทยะก็นั่งเงียบงันไม่พูดอะไร…พลางนึกน้อยใจผู้เป็นพี่ชายที่ชอบอารมณ์เสียดุเขาบ่อยๆเช่นกัน…
"ฝากดูแลโทยะด้วยนะคะ"
อายาเมะเอ่ยบอกพี่เลี้ยงที่สถานรับเลี้ยงเด็กพลางอุ้มโทยะส่งให้เธอไป…. เด็กชายที่ถูกอุ้มยังคงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาก่อนที่จะถูกอุ้มเข้าไปด้านใน…โทชิยะเองก็หน้างอไม่พูดอะไรกับพี่สาวเช่นกันในระหว่างที่เดินไปโรงเรียนมัธยม M ไม่นานนักทั้งคู่ก็เดินมาถึงโรงเรียน อายาเมะไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับน้องชายคนกลางว่า
"วันนี้พี่ต้องทำงานพิเศษเหมือนเดิม โทชิยะไปรับโทยะด้วยละกัน"
อายาเมะพูดจบก็เดินเข้าโรงเรียนไป โทชิยะส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินตามเข้าไป
.........................
"นี่นาย…เลิกตามฉันสักทีได้มั้ยเนี่ย…"
อายาเมะเอ่ยบอกชายหนุ่มที่กำลังเดินตามต้อยๆราวกับลูกหมาตามเจ้าของในช่วงพักเที่ยงของวันนั้น….. ริวอิจิสะดุ้งนิดหน่อยก่อนขยับแว่นเล็กน้อยเพราะมันตกลงมาอยู่แถวปลายจมูก…
"ก็ผมอยากตามมารับใช้คุณคาวาโอะนี่ครับ….คุณช่วยผมไว้ตั้งสองครั้งแล้ว ผมอยากตอบแทนคุณบ้าง"
ริวอิจิพูดด้วยใบหน้าใสซื่อ ( บื้อ ) ซะเหลือเกิน ทำเอาอายาเมะแทบอยากจะกรี๊ดๆๆและกระโดดทับอีตาเปิ่นนี่เสียที..ทำไมมันถึงได้ แสนดีขนาดนี้ฟ่ะ….
"โอเคๆ…มินาคาว่าคุง…ถ้านายอยากช่วยฉัน ฉันก็วานนายไปรับน้องฉันที่สถานรับเลี้ยงเด็กตอนเย็นให้หน่อยละกันนะ พอดีฉันต้องทำงานพิเศษนะ"
อายาเมะเอ่ยพลางหยิบเศษกระดาษขึ้นมาแล้วเขียนชื่อน้องชายของตนก่อนส่งให้ริวอิจิ ชายหนุ่มรับมาพลางเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ
"ครับคาวาโอะคุง"
เมื่อรับคำสั่งเสร็จ ริวอิจิก็วิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที อายาเมะเอามือกุมหัวเล็กน้อยด้วยความเซ็งจิตเซ็งใจซะเหลือเกินกับอีตาเปิ่นคนนี้….แม้จะเพิ่งรู้จักกันแต่เธอก็วางใจว่าเขาเชื่อใจได้ที่ให้ไปรับน้องชายเพราะมันช่างซื่อซะเหลือเกิน -_-"
"นี่..อายาเมะ ฉันเห็นนะว่ามินาคาว่าคุงตามเธอต้อยๆเลยเมื่อตอนพักเที่ยง"
เสียงเพื่อนสาวในห้องคนหนึ่งเอ่ยแซวอายาเมะที่กำลังนั่งลอกงานของเพื่อนอีกคนอยู่ อายาเมะวางปากกาลงบนสมุดทันที พลางหันไปเอ่ยกับเพื่อนสาวคนนั้น
"ไม่มีอะไรหรอก…เขาก็แค่มาคุยธุระกับฉันนิดๆหน่อยๆนะ…"
"แน่ใจเหรอ…"
เพื่อนสาวอีกคนเอ่ยแซวบ้าง อายาเมะค่อยๆหันไปมองเพื่อนสาวช้าๆด้วยสายตาเย็นชา นัยน์ตาสีน้ำตาลจดจ้องอย่างไม่พอใจ
"ฉันจะทำงาน…ช่วยออกไปไกลๆก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว"
เงียบ…บรรดาหญิงสาวที่รุมล้อมอายาเมะต่างแยกย้ายออกไปทันที เพราะรู้ดีว่า หญิงสาวไม่ชอบการเซ้าซี้ ถ้าขืนวุ่นวายกับเธอตอนอารมณ์ไม่ดีมีหวังไม่ห้องเรียนพัง…ก็คงโรงเรียนได้พังเป็นแน่…
อายาเมะถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นบรรดาเพื่อนผู้หญิงของเธอเดินออกไปแล้ว….ใครจะไปเล่าให้ฟัง…เล่าไปเล่ามาจะได้สาวไปถึงเรื่องที่เธอแอบไปทำงานพิเศษที่ภัตตาคารนะสิ….
.........................
สถานรับเลี้ยงเด็กในตอนเย็นวันนี้..เสียงร้องไห้งอแงของเด็กชายวัย 3 ขวบ กำลังแหกปากโวยวายที่พี่สาวไม่ยอมมารับอีกแล้ว..โทชิยะเอานิ้วอุดหูทั้ง 2 ข้าง… เขากำลังเซ็งเอาซะเหลือเกิน…..ทำไมนะพี่อายาเมะถึงไม่มารับโทยะบ้าง…..ทั้งๆที่โทยะอยากให้พี่อายาเมะมารับมากกว่าเขา…
"โทยะอย่าร้องไห้สิ…พี่อายาเมะเขามาไม่ได้นี่..พี่เขาต้องทำงานนะ"
โทชิยะบอกน้องชายที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นร้องไห้งอแง..น้ำตาไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง …..เขาเบื่อเหลือเกิน เบื่อที่จะต้องมานั่งปลอบโทยะทุกๆวัน….
"ก็อยากให้พี่อายาเมะมารับ…แง"
โทยะบอกพลางเอามือปาดน้ำตา….หมับบบ…!!! ร่างของเด็กชายที่กำลังร้องไห้งอแงถูกอุ้มขึ้นไปนั่งบนไหล่ของชายคนหนึ่ง เขาขยับแว่นเล็กน้อยแล้วเอ่ยกับเด็กชายที่หยุดร้องไห้เพราะความงุนงงว่า
"อย่าร้องไห้สิคนเก่ง…เดี๋ยวไม่น่ารักนะ"
โทยะสะอื้นฮึกๆนิดหน่อยแต่ก็ยอมเงียบแต่โดยดี โทชิยะมองชายแปลกหน้าด้วยความประหลาดใจ….
"พี่เป็นใครครับ"
เขาหันไปมองเด็กชายที่ยืนงุนงงอยู่ตรงหน้า….ก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วเอ่ยบอกไป
"พี่ชื่อ มินาคาว่า ริวอิจิ เอ่อ..พี่มารับน้องของเพื่อนนะ.."
พูดจบเขาก็ล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆที่จดชื่อน้องชายของอายาเมะส่งให้โทชิยะดู
"พี่มารับเด็กคนนี้อ่ะ"
เมื่อเห็นชื่อ คาวาโอะ โทยะ ในกระดาษใบเล็กๆกับลายมือห่านเขี่ย ( คล้ายไก่เขี่ย ) ของพี่สาว ก็ถึงกับถอนหายใจทันที…เดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาเลยเอาเพื่อนมารับซะงั้นนะพี่อายาเมะ….แถมพี่คนนี้ดูเชยชะมัดยาด…โทชิยะส่ายหัวเล็กน้อยก่อนเอ่ยกับชายตรงหน้าไปว่า
"ออ…งั้นพี่ริวอิจิก็รับไปได้เลยครับ ไอ้เด็กคนที่พี่อุ้มอยู่เนี่ยแหละ..คาวาโอะ โทยะ ส่วนผมคาวาโอะ โทชิยะ เป็นน้องชายคนกลางของพี่อายาเมะ"
"ออเหรอ…เป็นน้องของคาวาโอะ เอ้ย อายาเมะนี่เอง…. แหะๆ..ขอโทษนะ..พอดีพี่เห็นว่าหน้าตาโทชิยะ กับ โทยะไม่ค่อยเหมือนอายาเมะนะ..ก็เลยไม่ได้เฉลียวใจว่าจะเป็นน้องชาย"
โทชิยะถอนหายใจเล็กน้อย เฮ้อออ… อีตาพี่คนนี้ช่าง…ไม่อยากจะพูด….ฮึ่ยย!!! …และแล้ว…ทั้ง 3 คนก็เดินออกไปจากบริเวณด้านหน้าสถานรับเลี้ยงเด็ก โทชิยะเดินนำไปยังบ้านของเขา..ส่วนริวอิจิก็อุ้มโทยะที่หลับซบไหล่ไปอย่างเรื่อยๆเอื่อยๆ
"อายาเมะนี่โชคดีนะที่มีน้องน่ารักอย่างโทชิยะกับโทยะ"
ริวอิจิพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ….โทชิยะเอ่ยตอบผู้ที่เดินตามหลังทันที
"แต่ผมไม่เห็นจะดีใจเลยที่มีพี่สาวอย่างพี่อายาเมะ"
คำพูดนี้ทำให้ริวอิจิเงียบไปทันทีก่อนเอ่ยถามเด็กชายไปว่า
"ทำไมโทชิยะถึงคิดอย่างนั้นละ"
"ก็พี่อายาเมะไม่เคยใส่ใจพวกเราเลยนะสิครับ…เอาแต่ทำงานจนไม่ใส่ใจพวกเรา…ผมเข้าใจว่าพี่เขาต้องหาเลี้ยงพวกเราตั้งแต่พ่อกับแม่เสียไป แต่ว่ามันก็เกินไปที่จะเอาแต่ทำงานจนไม่แบ่งเวลามาให้พวกเราบ้าง ทั้งๆที่ลุงเรียวก็ส่งเงินมาให้พวกเราใช้มากมาย อยู่ได้สบายๆโดยไม่ต้องทำงานยังได้"
โทชิยะเอ่ยยืดยาว..ริวอิจิเงียบไปพลางเอ่ยตอบเด็กชายไปทันที
"โทชิยะ..พี่อายาเมะนะ…เขาอาจจะมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ ไม่อยากรบกวนเงินของลุงเพราะว่าโตแล้ว..เขาคงอยากพิสูจน์ให้ใครๆรู้ว่าเขาก็สามารถเลี้ยงน้องชายสองคนด้วยน้ำพักน้ำแรงของเขาเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร… จนลืมคิดไปว่าเขาต้องใส่ใจดูแลน้องๆให้เวลาน้องๆมากกว่านี้…อย่าไปว่าพี่เขาเลยนะ…พี่เขาต้องรักโทชิยะกับโทยะมากๆเลยละ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทุ่มเททำงานหาเงินเลี้ยงขนาดนี้ ต่างคนต่างก็มีมุมมองของตัวเองนะ"
ริวอิจิเอ่ยบอกจากความคิดของเขาเอง….โทชิยะนิ่งเงียบไป…..คำพูดของริวอิจินั้นมันก็จริง…เขาเองก็คงเอาแต่ใจเกินไป ทั้งๆที่พี่อายาเมะทำเพื่อเขากับโทยะ…แต่เขาก็ดันนึกน้อยใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกพี่อายาเมะเสียเท่าไร…โทชิยะแอบชำเลืองมองดูริวอิจิที่กำลังอุ้มโทยะให้กระชับในอ้อมแขน…จะว่าไปพี่คนนี้ก็ไม่ได้เปิ่น หรือ ซื่อบื้ออย่างที่เขาคิดในตอนแรกแฮะ….
ความคิดเห็น