คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : 24/7 ตอนที่ 41 - :D
“กริ๊......อื้อ” เสียงกรี๊ดถูกกลืนหายไปเพราะมีมือของใครก็ไม่รู้มาปิดไว้ คนตัวเล็กดีดดิ้นสุดแรงเกิด มือทั้งสองก็ทุบตีไปข้างหลัง โจรหรอ...?
ขาทั้งสองข้างก็พยายามจะยื่นไปเตะประตูให้เพื่อนที่นอนอยู่ออกมาช่วย เธอคงไม่รู้ว่าต่อให้ทำเสียงดังขนาดไหนก็ไม่มีใครออกมาช่วยเธอหรอก
เพราะ... เพื่อนๆของเธอเตี๊ยมกับจอมโจรคนนี้ไว้แล้ว...
“ถ้าส่งเสียงอีกจะยิงให้ไส้แตกเลยนะ!” จอมโจรสุดโหดส่งเสียงขู่ฟ่อๆมือข้างหนึ่งยังยกขึ้นปิดปากอีกข้างก็รวบเอวเอาไว้.. ลากเข้าห้องสุดท้ายที่เธอเข้าใจว่าเป็นห้องเก็บของมาโดยตลอด
ปัง!
เสียงปิดประตู
กึก กึก กึก
ซุปเปอร์เซฟล็อกสามชั้น ทั้งกลอนที่ลูกบิด กลอนลูกโซ่และกลอนเลื่อนทำหน้าที่ของมันอย่างดี ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆแบบนี้จะหนีไปไหนรอด
“อ่อยยย อ่อยยย (ปล่อย ปล่อย)”
“ห๊ะ! อะไรนะ อ่อย จะอ่อยฉันหรอ”
เสียงนุ่มชัดเจนดังคลอเคลียร์อยู่ใกล้หู ไม่ต้องเดาให้ยากว่าเป็นใคร... ลู่หาน!
“ออก ใอ้ อ่อยยยย อ่อยยยยยย!”
คนตัวเล็กยังไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะแผดเสียงให้เล็ดลอดออกมาจากฝามือใหญ่ที่ปิดอยู่ มือทั้งสองข้างก็เกาะรั้งแขนแกร่งไว้แน่น ขาทั้งคู่ก็กระทืบหาเท้าของคนข้างหลังซ้ำๆ
บรรยากาศเงียบสงบ มืด(เกือบ)สนิท มีเพียงแสงจากบ้านข้างๆและแสงจากดวงไฟสาธารณะนอกบ้านสอดส่องเข้ามา พอให้เห็นลักษณะภายในห้องบ้างเป็นเงาทะมึนๆ มีโต๊ะ มีเตียง มีตู้ถูกย้ายไปอยู่ที่ริมหน้าต่างส่วนที่เธอยืนอยู่เป็นพื้นโล่ง
ลู่หานฉุดกระชากลากคนตัวเล็กให้ย้ายตัวไปนั่งบนเตียงนอนนุ่มก่อนจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“แรงเยอะชะมัด” จอมโจรหายใจเหนื่อยหอบ สะบัดมือข้างที่ถูกกัดไปมาหวังให้หายเจ็บปวดใบหน้าหล่อเหลาก็เหยเกกับฤทธิ์ของคนตัวเล็ก
“ไอ้บ้า” ตะโกนใส่หน้าโจรใจร้ายไปทีนึงแล้วดีดตัวขึ้นจากเตียงวิ่งไปทางประตูหวังจะหนี... แต่ก็ไม่ทันหรอก ลู่หานคว้าตัวไว้ได้ก่อนจะกดลงบนเตียงคว้าผ้าห่มมาพันรอบตัวจนคนฤทธิ์มากกลายเป็นเจ้าหนอนน้อยที่มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้านวมผืนหน้าขึ้นมา
“ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี เรียกว่าไอ้บ้าเลยหรอครับคนดี”
หมินหมินพยายามดีดดิ้นให้ตัวเองหลุดจากพันธการสุดอึดอัดนี่.. แต่ก็ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์เพราะยิ่งดิ้นผ้าห่มก็ยิ่งรัดตัวทั้งคนที่กระโดดทับอยู่ด้านบนก็ยิ่งรัดตัวเธอไว้แน่นอีก
“ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้า”
ลู่หานหัวเราะอย่างอารมณ์ดีกับท่าทีรั้นของคนตัวเล็ก เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าแก้มยุ้ยๆเพียงลางๆก็ดีใจมากแล้วนึกอยากจะฝังจมูกลงไปเสียเหลือเกิน
“อ๊ากกกก!” จอมโจรใจร้ายทั้งยังชอบฉวยโอกาสร้องลั่น ดีดตัวเองออกจากเตียง มือทั้งสองข้างก็จับกุมจมูกโด่งไว้ สีหน้าแสดงความเจ็บปวดฉายขึ้น
แค่ส่งจมูกไปหยอกเย้าแก้มยุ้ยนิดหน่อยเองถึงกับต้องกัดกันเลยหรอ TT
“อาลู่ทำบ้าอะไรเนี่ย!”
ถึงจะเป็นเสียงก่นด่าแต่มันก็ทำให้ดวงใจที่ฟีบเหี่ยวไปเมื่อตอนกลางวันพองโตขึ้นมาได้บ้าง... อาลู่ ... เธอเรียกแบบนั้น แสดงว่าอะไรหลายๆอย่างมันกำลังกลับมาใช่มั้ย
“ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ แค่อยากจะคุยด้วยเท่านั้นเองครับ” ลู่หานอมยิ้มขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆหนอนน้อย น่าเศร้าที่หนอนน้อยกระดึ๊บตัวหนีไปหนึ่งช่วงแขน
“ก็คุยดีๆสิ ทำไมต้องทำแบบนี้”
ถึงจะเป็นคำพูดตำหนิแต่น้ำเสียงก็ไม่ได้ดุดันจริงจังขนาดนั้น ทำให้คนฟังพอใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
“ก็กลัวตัวเล็กจะเดินหนีอีกไง ก็ต้องใช้วิธีนี้แหล่ะ”
จับขังในห้องสี่เหลี่ยม มืดๆ แถมด้วยการห่อตัวแบบแน่นหนา หนีได้หนีไป...
“บ้า” ปากเล็กพึมพำออกมา รีบผินหน้าไปทางอื่นเมื่อคนตัวสูงล้มตัวลงนอนข้างๆ พลิกตัวนอนตะแคงยกมือข้างหนึ่งเท้าศีรษะไว้แล้วจ้องมองมาที่เธอ
“นะครับ ฟังหน่อยนะครับ” เขาขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย คราวนี้คนตัวเล็กไม่ได้มีทีท่าขยับหนีแต่อย่างใด แถมแววตาก็ดูอ่อนลงกว่าเมื่อครู่ด้วย
“...”
“ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ตัวเล็กฟัง ช่วยรับฟังด้วยนะครับ”
วงหน้าหวานพยักหน้าตอบเล็กน้อย ในขณะที่ทั้งแขนและขายังเหยียดตรงแน่นิ่งอยู่ภายใต้ผ้านวมที่ห่อรัดลำตัวอยู่
ลู่หานขยับตัวเข้าใกล้อีกหนึ่งสเตปมือข้างที่ว่างจากการยันศีรษะก็ลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มอย่างถนุถนอมแล้วเริ่มเปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน
เขาเสียใจ รู้สึกผิด และเกลียดตัวเอง
หลังจากวันนั้นเขาก็ออกตามหาดวงใจของเขาในทุกๆที่ทั้งที่ร้านกาแฟ ที่บ้านและทุกๆที่ที่คิดว่าเธอจะไปและก็ได้คำตอบที่แสนจะบีบหัวใจว่าเธอไปแล้ว...
ทั้งยังโดนดีโอ บีแบร์ โอเซ โอเทารุมด่ารุ่มว่า ถ้ากระถืบได้คงทำไปแล้ว คนพวกนี้ไม่ยอมบอกซักทีว่าเธอไปไหน เธออยู่ที่ไหน...
“แล้วรู้ได้ยังไงอ่ะ”
ลู่หานดึงปลายจมูกรั้นด้วยความรู้สึกรักก่อนจะเริ่มเล่าต่อ
ทั้งสี่หน่อบอกว่าถ้าอยากจะรู้และอยากจะง้อต้องผ่านด่านวัดใจไปให้ได้ก่อน เขาไม่ลังเลที่จะทำ...
“พวกนั้นให้ทำอะไรหรอคะ”
คะ...ขา มาแล้วโว้ย~ ลู่หานกระโดดโลดเต้นในใจ
“ให้ไปทำงานที่ร้านกาแฟ”
“...?”
“ฉันไปช่วยทำงานที่ร้านกาแฟของเธอ ทั้งล้างถ้วย กวาดพื้น ถูพื้น เช็ดโต๊ะ ล้างห้องน้ำ เปลี่ยนน้ำแจกันดอกไม้ พูดวันนี้ก็ไม่หมด”
คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง พวกนั้นไม่เคยบอกเลย
“ไปทำมากี่เดือนล่ะคะ” หันหน้ามองไปทางอื่น งานหนักขนาดนั้นคนแบบลู่หานทำได้ไม่นานหรอก
“ห้าปีครับ”
“...!!”
“ตั้งแต่วันนั้นที่ตัวเล็กหายไปจนถึงอาทิตย์ที่แล้วก่อนเดินทางมาที่นี่”
หันขวับมามองหน้าคนข้างๆ นี่ก็ยังยิ้มอยู่ได้... เป็นแป๊ะยิ้มรึไง
“รู้มั้ยว่าพวกนั้นให้ฉันทำงานสิบชั่วโมงแลกกับข่าวของตัวเล็กหนึ่งข่าว” พูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนเอนหัวไปพิงกับหัวเล็กที่นอนแน่นิ่งอยู่ตำแหน่งเดิม ก็แหง่ละเป็นหนอนดักแด้แบบนี้จะให้หนีไปไหน
“...”
บอกตามตรงว่าหมินหมินพูดไม่ออก
“บางทีพวกนั้นก็แกล้งฉัน ฉันทำงานหนักเกือบตายรู้มั้ยว่าข่าวที่พวกนั้นยอมบอกคืออะไร?”
“อะไรคะ”
“บอกว่า.... หมินหมินสูงขึ้นกว่าเดิมหนึ่งเซน” คนฟังหลุดหัวเราะพรืดทั้งขำทั้งสงสาร พวกสี่หน่อก็ช่างแกล้งคนอื่นซะเหลือเกิน ถ้าเป็นเธอคงหยิบถ้วยกาแฟปาใส่ไปแล้ว “แต่ฉันก็ดีใจนะที่ได้รู้ว่าตัวเล็กสูงขึ้นตั้งหนึ่งเซนแต่พอได้มาเห็นกับตาก็รู้ว่า...”
“...”
“ก็ยังเตี้ยเหมือนเดิม”
สิ่งมีชีวิตใต้ผ้านวมดิ้นขลุกขลักพยายามจะตอบโต้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ มีอย่างที่ไหนมาว่าคนอื่นว่าเตี้ย!
“ไร้สาระจริงๆ”
“โหย อะไรอ่ะ อุตส่าห์ทำให้ขนาดนี้ยังไม่เห็นใจกันเลย” คนตัวสูงตีที่นอนตุ๊บตั๊บเหมือนเด็กๆ
“ทำไมต้องทำด้วยล่ะ”
“เพราะรัก”
ริมฝีปากอุ่นจรดลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วแผ่วเบาชนิดที่คนข้างล่างอยากจะขาดใจตายซะตรงนั้น ถ้าจะทำแบบนี้นะ...อยากได้อะไรก็เอาไป ยอมแล้ว ยอมหมดทุกอย่าง
โชคดีที่ห้องมันมืดเขาคงไม่ได้สังเกตเห็นแก้มยุ้ยที่แดงปลั่งคนตัวเล็กรีบหดตัวเก็บใบหน้าที่ร้อนฉ่าลงไปมุดอยู่ใต้ผ้านวม
“จะหนีไปไหน”
ลู่หานหัวเราะอย่างชอบใจกับท่าทีขวยเขินของคนตัวเล็ก รีบม้วนดึงผ้าห่มออกแล้วจัดการห่มทดแทนโดยใช้ผ้าห่มชนิดพิเศษนั่นก็คือ...ตัวของเขาเอง
มือเล็กที่ตอนแรกวางไว้แนบลำตัวก็ถูกยกขึ้นมาสัมผัสแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาก่อนจะเปลี่ยนเป็นการโอบกอด... ก็แค่กอดตอบ
“ดีกันนะ” เสียงอู้อี้กระซิบอยู่ใกล้ๆกกหูขาว
“ดีอะไร เราเป็นอะไรกันทำไมต้องดีกันด้วย”
“เป็นแฟนกันไง”
“ขี้ตู่ เราเลิกกันไปตั้งนานแล้วต่างหาก” ลู่หานยิ่งกระชับอ้อมกอดไว้แน่นกว่าเก่าคล้ายเป็นการบอกว่าห้ามหนีไปไหนอีก
“ตัวเล็กนั่นแหล่ะขี้ตู่ เราเลิกกันตอนไหน ใครเป็นคนบอกเลิกใคร..?”
นั่นน่ะสิ บอกเลิกกันตอนไหน ใครบอกเลิกใคร ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวทั้งที่ยังกอดกันอยู่อย่างนั้น... ไม่เคยมีใครบอกเลิกใครนี่น่า
“เราไม่บอกเคยเลิกกัน ก็แสดงว่าเรายังเป็นแฟนกันอยู่ไง” ลู่หานยอมผละออกมาเมื่อคนใต้ล่างเริ่มแสดงท่าทีว่าหายใจติดขัด “ตกลงหายงอนแล้วนะ”
“...”
ไม่มีสัญญานตอบรับ
“โอ๊ะ!” หมินหมินรีบผลักหน้าคนฉวยโอกาสออกไปเมื่อจู่ๆเขาก็ขโมยหอมแก้มเธออีกแล้ว..!
“ถ้าไม่ตอบจะทำมากกว่านี้อีก มืดก็มืด คนอื่นก็หลับหมดแล้ว บรรยากาศเป็นใจซะขนาดนี้ ฮืมมม” ลู่หานแกล้งยกมือขึ้นมาเหมือนหมาป่ากำลังจะขย้ำแมวน้อย แยกเขี้ยวนิดหน่อยให้พอน่ากลัว คนตัวเล็กรีบพลิกตัวหนีไปอีกทางแล้วกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว
แต่ก็เร็วไม่เท่าหมาป่าที่วิ่งไปโอบรัดตัวได้จากทางด้านหลัง คนตัวเล็กแอบอมยิ้มอยู่อย่างนั้น ยอมให้จอมโจรคนนี้กอดแต่โดยดี
ลู่หานกระชับอ้อมกอดไว้แน่น ลมหายใจอุ่นรดรินลงบนต้นคอตามมาด้วยสัมผัสจูบตีตราจองกดลงบนต้นคอขาว
“หายงอนแล้วนะครับคนดี?”
“อื้อ หายตั้งแต่ไปทำงานที่ร้านกาแฟแล้ว”
“โถ่ แล้วก็ไม่บอก ปล่อยให้เล่นบทดราม่าอยู่ตั้งนาน”
ลู่หานหมุนตัวอีกคนให้หันกลับมามองหน้าตนเอง ประคองต้นแขนเล็กไว้มั่น หมายจะใช้สายตาสื่อความใน คนตัวเล็กได้แต่กระพริบตาปริบๆจ้องมองอยู่อย่างนั้น
ใบหน้านี้ที่คิดถึง คิดถึงมาตลอดห้าปี ตอนนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว... เธอไม่นึกเสียดายห้าปีที่อยู่อย่างเหงาๆเลย กลับดีใจด้วยซ้ำที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ระยะเวลายาวนานที่ผ่านมามันทำให้รู้ว่าการรักใครจริงๆซักคนมันเป็นยังไง
เขาคนนี้คือรักแรก รักเดียวและจะเป็นรักสุดท้ายของเธอ
มือใหญ่เลื่อนมาปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากของคนตัวเล็กก่อนจะมอบสัมผัสอ่อนโยนให้
แอด~
จู่ๆบานประตูก็เปิดออก
“เมื่อกี้ล็อกห้องแล้วไม่ใช่หรอ?”
“ตัวเล็กดิ้นขนาดนั้น จะให้เอามือที่ไหนไปล็อกล่ะ”
“โกหกนี่หว่า” คนตัวเล็กเดินคลำทางไปหาประตู คิดว่าควรจะไปเปิดไฟซักที
ฟรึ่บ~
พื้นโล่งข้างเตียงที่ตอนแรกเป็นพื้นมืดๆ ตอนนี้กลับมีขดลวดเรืองแสงขนาดเล็กวางกระจัดกระจายเต็มไปหมด เมื่อดูดีๆเหมือนจะเรียงกันเป็นตัวอักษรนะ คนตัวเล็กเดินวนไปอีกทางเพื่อมองว่ามันอ่านว่าอย่างไร
“มันต้องมองจากมุงสูงนะรู้รึเปล่า” ลู่หานยอบตัวลังให้ดวงใจของเขาขึ้นมาขี่ หมินหมินลังเลอยู่ชั่วครู่แต่ก็ยอมเกาะแผ่นหลังกว้างอยู่ดี
Sorry
เมื่อมองจากมุมสูงมันอ่านว่าแบบนั้น
“Sorry นะ” คนตัวโตหันเสี้ยวหน้ามากระซิบบอกตัวเล็กที่อยู่บนหลังของเขา กระชับแขนแน่นอีกหน่อยกลัวว่าจะตกลงมา
“อื้อ”
ลู่หานยิ้มรับน้อยๆก่อนจะพาคนที่ขี่หลังอยู่เดินออกมานอกห้อง เสียงกีตาร์นุ่นนวลมาจากมุมใดมุมหนึ่งของบ้านเธอไม่แน่ใจในประสาทสัมผัสของตัวเองนักเพราะตอนนี้มันตื่นเต้น งงงวย ตีกันวุ่นวายไปหมด
พรึ่บ!
ป้ายไวนิลขนาดใหญ่หล่นมาจากผนังบ้านก่อนที่ไฟส้มนวลตาจ่าส่องไปกระทบ เชิญชวนให้คนที่มองเห็นอ่านมัน
“will” ปากเล็กเอื้อนเอ่ยในสิ่งที่เห็น
ป้ายถัดไปไม่รอช้าถูกชักลงมาตามๆกัน
“you”
เสียงกีตาร์เนิบนาบยังคงทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยมทำเอาขอบตาของคนที่กำลังถูกเซอร์ไพรซ์ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งได้เห็นไวนิลขนาดใหญ่แผ่นถัดมา น้ำตามันก็ไหลออกมาซะดื้อๆ
“m..marry”
“me”
ลู่หานค่อยๆยอมตัวลงปล่อยคนตัวเล็กให้ลงจากหลัง คนตัวเล็กยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเขาล้วงกล่องแหวนสีแดงสดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ไม่รอช้าจะเปิดโชว์สิ่งที่อยู่ข้างใน..
... แหวนทองคำขาวเกลี้ยงขนาดพอดีนิ้วถูกบรรจุอยู่ในนั้น
ฟรึ่บ~
จู่ๆไฟก็สว่างโล่ทั้งบ้านเผยให้เห็นเดอะแก็งค์ที่ยืนอยู่ตามมุมต่างๆของบ้าน โอเซฮุนนั่งเล่นกีตาร์อยู่บนโซฟาส่งยิ้มให้เธอ โอเทาและดีโอโผล่หน้าออกมาหลังไวนิล บีแบร์หันมาตบมือแปะๆจากพื้นในมือก็ถือกระบอกไฟขนาดใหญ่ ส่วนมุมซ้ายของบ้านเฟรดเดอริกยืนเก๊กหล่อกดเปิดสวิซไฟอยู่ตรงนั้น
... อะไรจะสามัคคีกันขนาดนี้…
นี่รู้เรื่องกันหมดเลยหรอ...!!
“แต่งงานกันนะ”
… แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย ….
…. แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย ….
เสียงเพื่อนร้องเชียร์ดังลั่นบ้าน คนขี้แยทำได้แค่ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแห่งความปิติยินดีที่มันไหลออกมาไม่หยุดก่อนจะหยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ ในเมื่อคนที่ใช่ยืนอยู่ตรงหน้า...
“ถ้าดีกันแล้วไหนเรียกอปป้าเหมือนเดิมซิ” ลู่หานกระซิบที่ข้างหูเป็นเชิงออกคำสั่ง
“ไม่”
“ง่า ให้โอกาสอีกทีเรียกซิ อปป้าขา~” อปป้าคนดียังไม่เลิกล้มความพยายาม
“ไม่” หมินหมินแกล้งทำหน้าบูดบึ้งแล้วหันไปอีกทางหนึ่ง
“ไม่เรียกหรอ.. ไม่เรียกใช่มั้ย”
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าหวานของลู่หาน
“ย๊า ปล่อยนะ ปล่อยเลย” คนถูกขโมยจูบรีบถอยตัวเองออกมาจากวงแขนกว้าง “เรียกแล้ว อปป้า อปป้า~ พอใจรึยัง”
#overdose6thwin
สถานการณ์ตอนนี้เรารู้ทุกคนตึง.. เราเองก็ตึง
มีคนเคยบอกว่ายิ่งเราโฟกัสกับปัญหา ปัญหามันก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ค่อยๆคิด มีสติเยอะๆเน้อตัวเอง เราเป็นห่วงมากๆ
ไปด้วยกันไปได้ไกล เป็นกำลังใจให้นะฮ้า
เราเปิดฟิคไว้ตั้งสามเรื่องแนะ... ยังไงก็แต่งต่อ.. เราก็ยังรักพวกเขาเหมือนเดิม
นี่เป็นเหมือนอีกโลกนึงเป็นโลกแห่งความฝันที่เราสร้างขึ้นมา
ที่นี่ทุกอย่างเป็นไปตามที่เราคิด อยากให้อะไรเกิดก็ทำได้
บางทีอยู่ในโลกแห่งความจริงนานๆมันก็เหนื่อย มันก็ล้า บางทีก็รู้สึกแย่เกินไป
เลยขอหลบมาอยู่ในโลกนี้ชั่วครั้งชั่วคราว ถ้าไหวแล้วจะออกไปใหม่
ถ้าตัวเองเหนื่อยมากเกินไปแล้ว ก็แวะมาเยี่ยมโลกนี้บ้างก็ได้ ยินดีต้อนรับเสมอ ให้สบายใจแล้วกลับไปสู้กันต่อนะ...
------------------------------------------------------------
ปล. ตอนหน้าตอนจบแล้ว งี่ๆ
ใครสงสัยอะไรในเรื่อง ไม่เคลียร์ อยากถาม อยากบอกอะไรก็จัดมาเลยน้าถ้ามีจะมาตอบตอนหน้า
คนที่แอบอยู่ในมุมมืดก็ออกมาเม้นให้เรารู้จักได้แล้วนะฮึ่ย เราจะได้รู้ว่ามีคนอ่านไง :)
ถ้าอยู่คนเดียวละเหงาและเศร้าเกินไป แวะไปเม้าท์ไประบายกันดรั้ยยย เรามันเอ็กโซแฟนเหมือนกัน ^^
@paopaomaa แต่เราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกนะบอกไว้ก่อน ฮิ
:D
ความคิดเห็น