{_what you do !? วูดูย้อจ ,, ไม่บอกรักแต่รักมาก ★

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 ,, "English subject"

CHAPTER 3 ,, "English subject"

 

 

แรงเขย่าที่ไหล่ทำให้ผมลุกขึ้นนั่งตัวตรงแต่ยังไม่วายหลับต่อ

 

"ไอเชี่ยได๋! ไอขี้เซา! มึงตื่นเร็วๆ อาจารย์ปล่อยแล้วเว่ยยยย" เสียงคุ้นเคยเอะอะรบกวนอยู่ข้างใบหู 

ถ้าเป็นเสียงคนอื่นมันคงจะน่ารำคาญมากมายจนน่าถีบที่อาจหาญชาญชัยมารบกวนนาทีทองแห่งการงีบของผม

 

แต่ เสียงที่ได้ยืนเป็นเสียงที่คุ้นเคย เคยชินแต่ไม่ชินชาของไอตัวเล็กสหายรัก ผมจึงไม่ได้โวยวายอะไรนอกจาก ยิ้มให้มันทั้งๆที่ตายังหลับอยู่

 

"โว้ย ยยย ! หลับยังยิ้ม บอกกูทีเชี่ยนี่ไม่ได้บ้า หลอกกูก็ได้ว่าไอ้ได๋ไม่บ้าาาาา" เชื่อว่าตอนนี้มันคงทำหน้าตางุ่มง่านงุ่มง่ามแบบฉบับของมันเวลามีใครทำอะไร ให้มันไม่พอใจ 

 

"กู ว่ากูบ้าว่ะ" พึมพำตอบมันเบาๆ ถ้ากูบอกว่าบ้ารักมึง มึงจะถีบกูทั้งที่กูยังแกล้งเป็นหลับใช่มั้ยยยยยย กูอยากเล่นแต่ไม่อยากโดน  - -!!

 

"เชี่ย ไรของมึงอีกเนี่ย มึงตื่นขึ้นมาเลย กลับห้องๆๆๆ" มือเล็กออกแรงกระตุกที่ไหล่ผมอีกรอบ น้ำเสียงเอือมระอาปนรำคาญหน่อยๆที่ผมกวนแม่งไปเมื่อกี้

 

"อืมม... " คว้ามือที่สะกิดผมยิกๆๆๆๆ ออกแรงกระตุกเบาๆเพื่อทรงตัวขึ้น

 

ตุ้บ...!

 

พรึบบบ ชิ้ง +_____+!!!! *ซุบซิบๆๆๆๆๆๆๆ*

 

"ไอ บ้าได๋!!!!! :&(94฿;฿@/9,฿:฿€?€\€•$}" เพียงผมออกแรงดึงเบาๆร่างบางของไอไป๋ก็หล่นตุ้บลงมานั่งบนตักผม พร้อมด้วยเสียงโวยวายของมัน ก่อนจะถูกกลบไปด้วยเสียงซุบซิบที่โคตรจะดัง

ผมลืมตามองทันที

 

"ลุกสิมึง กูหนัก" จะนั่งทับตัวกูอีกนานมั้ยครับ หรือมึงว้อนนนน!? จะเอาช่ะ เดี๋ยวจัดเต็มแล้วจะฟินตายกันในห้องประชุมกันเป็นเบือๆ ;)

 

"ไม่ ได้อยากนั่งนักหรอก" ลุกขึ้นเดินตามคนตัวเล็กเจ้าอารมณ์ไป ให้มันได้งี้สิ หล่นลงมาไม่ตกพื้นเพราะกูยังมีหน้ามาตะคอกกูอีกกก #เพราะมึงไม่ใช่หรอลูกเจได = =

 

 

"ตั้งใจเรียนนะมึง" บอกกับไป๋ ยกลูบหัวแม่งเล่นพร้อมรอยยิ้มกว้างเมื่อมันเบ้หน้าใส่ 

บางทีผมอาจจะบ้าจริงๆนะครับ คนเบ้หน้าใส่ดั๊นมีอารมณ์ยิ้ม 55555

 

 

"กูไม่ใช่หมาส่วนตัวมึงนะไอเชี่ย ลูบจัง! กูจะสูงกว่ามึงให้ดู๊ๆๆๆๆๆ!!" เขย่งสุดปลายตีนก็ไม่ถึงกูหรอกครับเพื่อนไป๋

 

 

"ป่าวหมากู. หมาข้างถนนน่ะ" วิ่งหนีมันด้วยความเร็วไร้เกียร์กำหนด ไม่ทันก็ชิบหายไปข้างล่ะ แหย่มันซะขนาดนั้น

ก็ใครใช้ให้แม่งเบ้หน้ากระตุกต่อมกรูส์

 

 

"ไอได๋!!! ไอเพื่อนเชี่ยยยยยยย" ไป๋ตะโกนไล่หลังผมมาอย่างดังเรียกสายตาสักขีพยานได้หลายสิบคู่

 

 

"เชี่ยแม่งเลว! ชอบแกล้งเพื่อน" เห็นหน้ากูก็ด่าเชียวนะมึง สาบานว่านี่เพื่อนกู ด่ากูจัง

 

"ความ สุขกู" ซักดอกเหอะครับ หมั่นไส้แม่งมานานละ ผมเซอร์วิสได๋ไป๋ให้มันทุกวัน เจือกมาด่าผมซะงั้น เขาเรียกหยอกไม่ถือว่าแกล้งครับเพื่อนเซนต์

 

"กูเสือกช่ะ" 

 

"ไอเสือก.." ด่ามันนิ่งๆ เดินเข้าห้องเนียนๆ เรียกใบหน้าถมึงทึงได้มากทีเดียว หึ..~

 

 

"ติดมึงมาหรอกไอเชี่ยเจ เชื้อเสือกมึงแหละ โด่เอ้ย!?"

 

"เงียบเสียง!!!! ทั้งหมด.. ทำความเคารพ!!!" ละสายตาจากคู่ปากคู่คอมองไปที่หน้าห้องก็เจอร่างอรชรอ้อนแอ้น ละม้ายคล้ายกระเทย (???)

ถูกแล้วครับชีเป็น กระ เทย

ครูในอุดมคติของใครหลายคน :))

 

"สวัสดีครับ" พวกเราตอบอย่างพร้อมเพรียง เหลือบสายตามองที่มือครูก็ไม่พบอาวุธคู่ใจ หนังสือลูกรักนั่นเอง

 

"เอา ล่ะค่ะนักเรียนที่น่าเคารพรักนับถือน่าตบทุกคนนนนน" อาจารย์ผิงดัดเสียงให้แหลมเล็กและเต็มไปด้วยจริตมากที่สุดเท่าที่ชายร่าง น้อยจะทำได้ พร้อมโปรยจูบส่งตาหวานวิ้งๆมาให้

 

"ฮิ้วววววว" หัวโจกในการตอบรับคือไอเซนต์เพื่อนคู่คอข้างตัวนี้เอง นำทีมส่งเสียงต้อนรับอาจารย์ที่แต่งตัวจัดเต็มพร้อมดวลกับแม่นางกาก๋าเต็ม พิกัด ตามด้วยเสียงแรดชะนีควายป่ากระทิงหมูน้ำด้วงและหมีขอ(???)

 

"อยู่ในความสงบด้วยคร๊าาาาา! วันนี้... ครูมีเรื่องดีแสนดีมาประกาศบอกกล่าวให้ทราบโดยทั่วกัน" ยาวเพื่ออะไรครับจารย์ - 0 -???

 

 

"คือ.....?"

 

"...." ลุ้น

 

 

"คืออออออ....?"

 

 

"....." กลั้นหายใจ

 

 

"คืออออ!?"

 

"....." ตาถลน

 

 

"คือ เชี่ยอะไรก็ตอบๆมาเถอะคร๊านักเรียนขาาาาา ช่วยกันทำมาหาแดกกันหน่อยสิจ้ะที่รักทั้งหลายย" ชีกนะแหนะกระแหนพวกเราที่เอาแต่ลุ้นภายใต้ความเงียบมานานสองนาน

 

"อ้าวววววว" เงิบโดยพร้อมเพรียงกัน

 

"ช่างมันค่ะ กลับสู่ภาวะปกติ!!!"

 

"....." มองด้วยความตั้งใจที่น้อยลงเพราะความเฟลเมื่อกี้

 

 

"โปรเจคใหม่ค่ะ! สำหรับเทอมนี้เรามีโปรเจคใหญ่กัน เป็นการแสดงละคร ^^"

 

*ซุ้บซิ้บ,,งอแง,,โวยวาย,,บ่นงุ่มง่าม,,สอดส่ายสายตาไปรอบห้องและออกความเห็น*

 

สิ่งเหล่านี้ทำให้เจ้ผิงของเราแหกปากแปดปรอทอีกรอบ

 

"เงียบแล้วฟังเซ่!?!?!?"

 

"ขอโทษครับ"

 

 

"พล็อต เรื่องครูได้วางไว้แล้ว ส่วนเนื้อเรื่องกำลังดำเนินการอยู่ค่ะ จุดนี้ครูใคร่อยากจะขอความช่วยเหลือจากsomeone on this class... แน่นอนคนคนนั้นจะต้องมีความสามารถในการเพ้อฝันใกล้เคียงกับครู ฮี่ๆๆๆๆ เพื่อให้เกิดความเชื่อมโยงทางความคิดซึ่งกันและกันนะฮร๊าาาา" หน้าตาครูดูว้อนมากครับ...

สาย ตาคนหน้าห้องสอดส่่ายไปรอบห้องก่อนจะหยุดลงที่เพื่อนร่วมชั้นที่มีดีกรีเป็น ถึงเก้งจากสมาคมวารสารของร.ร. ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะกระดิกเรียกผู้โชคดีออกไปหน้าห้อง..

 

"ชีคนนี้ถูกคัดเลือกให้ช่วยครูแต่งเนื้อที่เหลือค่ะ และตำแหน่งต่อไป!! เนื่องจากเรากำลังเรียนวิชาอะไรน้าาาา"

 

 

 

"ภาษาอังกฤษษษษ"

 

 

"ดี มากจ้ะ เราจะเล่นละครภาษาอังกฤษกันนะจ้ะะะ  ดังนั้นครูต้องการผู้แปลเรื่องเป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่ต้องกลัวนะ ครูจะช่วยตรวจทานให้อีกที คนผู้นี้มีดีกรีความสามารถด้านภาษาเหนือระดับ..." 

อืมมมม ละครภาษาอังกฤษหรอ.. น่าสนใจแฮะ หาเรื่องเข้าห้องประชุม เข้าท่าๆ

กูคงจะทำฉากเรื่อยเปื่อยถึงเวลาก็ไปนอนเอกขเนกกะไอ้ไป๋ในห้องประชุมอันแสนสบาย..~

 

นั่นๆๆๆ นั่นอะไร ทำไมสายตาครูเลื่อนลงมาหยุดที่กู !! ชิบหายยยยยย

 

 

กูอ่อนด้อยภาษาอังกฤษอย่างยิ่งแม้จะได้รับเลขงามๆมาในใบเกรดแต่ลึกๆใครจะรู้ว่ากว่าจะได้มากูก็แทบคลานเหมือนกัน!!!! 

 

 

"คือ....นายนั่นแหละ ลุกขึ้นยืน!!" ปลายนิ้วเรียวกระดิกเรียกเหมือนครั้งก่อน 

ชิบหายๆๆๆ เรื่องอะไรกูจะยืนนนนน งานเข้าสิครับ ฟุบหลับดีกว่ากู!! เอาตัวรอดด้านๆเนี่ยแหละ 

 

 

 

กูไม่พร้อมมม

 

 

 

"เจ ได!!!!! อย่าหลับในคาบครูสิจ้ะ.." เสียงจิกจากหน้าห้องส่งผลให้ผมต้องเงยหัวขึ้นมาจากโต๊ะที่ฟุบอยู่. มองเจ้ผิงด้วยสายตาอ้อนวอนวิงวอนโปรดเถิดฟ้า...

 

 

 

"แล้วมิลลิเซนต์! เมื่อไหร่จะยืน ครูเรียกเธอตั้งนานแล้วนะ ไม่รู้ตัวเหรออออ" 

 

 

 

 

เพล้ง!

เสียงหน้ากูแหกกกกกก!!

ถึงจะแหกกูก็ยินดีครัชชชช

รอดแล้ว... โล่งงง!

 

 

"คะ...ครับๆๆ" โชคดีนะคู่คออออ ฉีดยิ้มกว้างให้ไอ้เซนต์พร้อมชูสองนิ้วสู้ๆให้มันตามประสาคนอารมณ์ดี ไม่มีความกวนติ่งแม้เพียงนิด

แต่ไอเซนต์เสือกชูนิ้วกลางแล้วกระดิกเบาๆให้กูซะงั้น ไอ้เลววววว

 

 

"ส่วนตัวเอกของเราาา สุดหล่อหวานใจยาหยีของครู~~~ พระเอกคะ ห้ามหลับคาบครูนะคะ!!" 

มือที่ชูสองนิ้วค้างอยู่เหี่ยวตกลงมาพร้อมตาที่เบิกค้างแทบถลน 

 

บ้าไปแล้วครับบบบบ!!!!!!!!

 

กูไม่เล่น!!!

กูจะนอนนนนนนน!!! 

 

โฮกกกก! มาจูงกูถึงที่เลยนะครับเจ้...

 

 

"ออก มาเลยค่าาา เพื่อนๆเห็นด้วยมั้ยคะ?? ว่าเจไดสมควรรับบทเป็ยพระเอกสุดหล่อของเรา หื้มมม" สายตาจิกราวฆ่าทั้งเป็นแล้วใครมันจะกล้าปฏิเสธวะครับบบ

 

 

"เห็นด้วยคร้าบบบบบ /ไม่ครับ!!"

 

O_o!!!!!

 

โอ้มายฮีโร่!?

 

"ไม่เห็นด้วยถ้าไม่มีไป๋เป็นนายเอกกกก กิ้ววว"

 

ได้แค่_ีแมว แล้วครับทีนี้ 

 

 

พ่องงงงส์!!!

 

กูรู้ว่าได๋ไป๋มาแรง แต่แบบนี้กูไม่เล่นนะเว่ยยยย

 

มีหวังไป๋งอนกูตายห่า เชี่ยนั่นชอบโทษกูตลอดดดดดดด ตลอดกาลและตลอดไป = =

 

 

"อยู่ในความสงบค่า สาวกได๋ไป๋ทั้งหลาย แหมๆๆๆๆ" มีแซวนะครับ จะห้ามก็ห้ามจริงจังหนาอยสิครัชชชช

 

 

"ไอเจมันไม่เล่นหรอกนะครับถ้าไป่ไป๋ไม่ได้เป็นนายเอกอ่ะใช่มั้ยพวกเรา"

 

"ช่ายยยยยยยยย!"

ไปตายซร้าาาาา!!

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆ มาแรงนะเรา ... แต่ขอโทษที่จะต้องทำให้พวกเธออกหักหักอกกันนะจ้ะ แต่ละครเรื่องนี้เป็นโปรเจคของห้องนี้คะ...ครับ!!"

 

สายตาเหลือบไปเห็นหัวหน้าฝ่ายวิชาการเดินผ่านมา เสียงของอาจารย์ที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วอยู่ก็แมนขึ้นมากระทันหัน

 

 

ทำให้ทุกคนอมยิ้มอย่างอดไม่ได้ รวมทั้งผมเองที่ยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย จะไปอมทำไมครับ

โลกนี้สวยงามด้วยการแบ่งปัน!

กูนี่ประเสริฐเสียจริง! ฮ่าาาา

 

 

"แล้วห้องอื่นล่ะคร้บ?" กูก็อยากรู้เหมือนกัน เดี๋ยวแบ่งโปรเจคยากให้ห้องกูมันจะไม่เท่าเทียมมมม

 

 

 

"แตกต่างกันไปครับ บางห้องร้องเพลง บางห้องขายดอกไม้ แบ่งๆกันไป"

 

นั่นไง กูว่าละ ขายดอกไม้มันยากตรงไหนวะครับถามจริง...!

 

"เหตุที่ครูเลือกห้องเรา.. เพราะพวกเธอมีความสามารถสูงสุดจริงมั้ยครับบบบ" 

 

"จริงงงงงงงงง" ประสานเสียงอย่างรวดเร็ว หน้าตาเบิกบานยามได้ยินคำยกยอปอปั้น 

 

เจ้ผิงหันมาสบตากูพอดีซึ่งได้โอกาสส่งสายตาล้อเลียนความแอ้บแมนของผู้เป็นอาจารย์

 

เสร็จกูไปอีกหนึ่ง เป๊ะเวอร์!

 

ผลกรรมนั้นจึงส่งสายตาจ้วงแทงมาให้กูเป็นของแถม -.....-

 

 

กล้าขนาดนี้เพราะสนิทกันครับบบ

นัดกันหลังเลิกเรียนบ๊อยบ่อยย 

อั่นแน่.... ไม่ใช่หรอกครับ ผมเรียนพิเศษกลุ่มเล็กกับเจ้ผิงน่ะ :))

 

"นายเอกเสนอใครดีจ้ะ?" 

 

กูเพิ่งเห็นเพื่อนๆถกเถียงกันอย่่างจริงจังมากที่สุด ตั้งแต่เรียนมาเลยล่ะ...

 

พวกมึงจริงจังไปมั้ยย

เลือกเร็วๆเหอะครับ กูรีบไปนั่ง ยืนตรงนี้เป้าสายตาชิบหาย!

 

 

"กุ้งแห้งครับบบบ" 

ห้ะ? เอาจริงดิ ไอแห้งเป็นคนตัวเล็ก ดูบอบบาง. หน้าขาวๆกับปากแดงๆของมันทำให้ดูไม่สมชายเท่าไหร่

 

 

แต่ให้เล่นบทนายเอกมันก็ได้อยู่หรอก

 

มันไม่ได้ตรงกูเนี่ยล่ะครับ  ไม่ได้เรื่องมาก

แต่ตัวมันบางชิบหาย เล่นด้วยกันคงหักกันไปข้าง ถ้าหักจริงคงข้างมันนั่นแหละครับ

 

 

ปกติจะเข้าไปเล่นกับมันกูยังระวังแทบตาย..."

 

 

"ไหนนนน คนไหนจ้ะ???"

เจ้ผิงที่วิญญาณแรดออกมาเก้งก้างเช่นเดิมเมื่อหัวหน้าฝ่ายจากไปอย่างสงบ

 

 

 

"ผมเองครับ" มันมองผม เลยพยักหน้าแล้วยิ้มให้มันตามนิสัย 

 

มึงเขินอะไรกูครับบบบ หลบตากูทำไม อย่ากลัวกูนะ พลีสสสส!

 

ถ้ากูคู่กะมึง เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน!!

มึงอย่าหลบกูตั้งแต่ตอนนี้สิวะไอแห้งงงง

 

 

"น่ารักจิ้มลิ้มเชียวนะเรา เก้งหรือก้างดีจ้ะ หื้มมม? " 

 

 

"อร้ายยยยยย! กุ้งจะเล่นกะเจได้อ้ะะะะ >///<"

 

"คิกคิก .. ไม่แกล้งละๆ ออกมานี่สิยืนข้างเจไดเลยน้า"

 

 

"ฮะ.." หันมองแห้งแล้วยิ้มให้มันอีกรอบก่อนจะละสายตามองไปยังเหล่าลิงที่เม้ามอยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสนุกสนาน

 

 

~กริ้งก่องกริ้งก่อง~

 

"หมด คาบแล้ว สรุปว่าวันนี้เราได้ผู้ช่วยเนื้อเรื่อง ผู้แปลอังกฤษ พระเอกสุดหล่อ และนายเอกแล้วนะ ทั้งหมดนี้เลิกเรียนมาพบครูที่ห้องพักครูด้วย พอแค่นี้ค่ะ เชิญ..." 

 

 

"ขอบคุณครับบบบ". 

.

.

.

เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว!!

ไหนจะอ่านหนังสือ ไหนจะเรียน ไหนจะดูแลไป๋อีก!!!!

 

เฟตเฟ้!? 

เวลานอนของกู....!!!!!!!!