{_what you do !? วูดูย้อจ ,, ไม่บอกรักแต่รักมาก ★

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 ,, "Intro"

"Intro"

 

ชีวิตนักเรียนมัธยมต้น..
ช่วงเวลาแห่งความสนุกของใครหลายคน

แต่ใครจะไปคิดว่า มันกำลังจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องวุ่นวายของคนคนนึง

เพราะคนคนนั้นใช้ชีวิตอยู่กับการต่อสู้ในสนามสอบ

คนที่คิดว่าไม่มีอะไรจะมีอะไรสำคัญไปกว่า..

การเป็นผู้ชนะในสนามสอบ

 

JDAI PART ,,,
 

"มึงๆ เขาประกาศผลยังวะ" เสียงหนึ่งแทรกความคิดผมที่กำลังนั่งมองบรรยากาศชีวิตม.ต้นเทอมสุดท้ายที่กำลังจะจบลงในไม่กี่เดือนต่อจากนี้

 

"เออ กูยังไม่ได้ดูเลยว่ะ" ครับ.. ผลประกาศผู้ผ่านการคัดเลือกเข้าร.ร.ที่ผมหมายมั่นมากกว่า5ปี ทุ่มเทไปก็มาก แต่พอวันนี้ วันประกาศผล

 

ผมกลับไม่อยากรู้ขึ้นมาเสียดื้อๆ

ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร

ทั้งตื่นเต้น ตื่นกลัว และกังวลในหลายๆเรื่อง

 

เรื่องนึงที่สำคัญและทำให้ผมคิดมาไม่ตกตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา คือเรื่องของคนตรงหน้าผมนี่แหละครับ

 

"ถ้า ประกาศแล้งมึงต้องบอกกูคนแรกนะเว่ยย ใจป๊าววะ" น้ำเสียงลากยาวเหมือนจะข่มขู่ ติดจะเอาแต่ใจเล็กๆเหมือนเด็กน้อย บอกสิ่งที่ตัวเองต้องการ

 

"แน่นอนดิวะ ก็มึงเบรสเฟรนด์กูหนิ ใช่ป่ะไอจิ๋ว" ผมตอบกลับด้วยน่้ำเสียงหน่ายๆ ก็มันย้ำนักย้ำหนาตั้งแต่ผมปริปากบอกมันเรื่องที่ผมต้องการจะออกไปสู้รั้ว ร.ร.ใหม่ จนถึงตอนนี้มันก็ย้ำเรื่องนี้อยู่เป็นระยะ ดูเหมือนมันจะตื่นเต้นกว่าผมซึ่งเป็นคนสอบด้วยซ้ำ! 

 

"อื้ม" 

 

"กู หิวละไปแดกข้าวกัน" ล็อกคอมันออกจากห้องมา เดินลงบันไดไปโรงอาหาร เสียงโหวกเหวกของเด็กนักเรียนทั้งหลายที่มาร.ร.แต่เช้า บ้างก็รีบมาเพราะจะมาจับกลุ่มคุย บ้างก็รีบมาเพราะมีสิ่งที่อยากทำก่อนจะหมดวัยม.ต้น

รอย ยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศเดิมๆ  เตรียมตัวเตรียมใจกับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นเมื่อเข้าสู่ชีวิตมัธยม ปลาย

 

ผมรู้แก่ใจตั้งแต่เริ่มต้นเตรียมพร้อมเข้าสู่สนามสอบ

ผมรู้ว่าผมต้องย้ายร.ร. ไปซักแห่งเพื่อประโยชน์ทางการศึกษาในอนาคตของผม

ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร

แต่ผม... เลือกบอกกับคนที่ผมอยาก'อยู่ด้วย'มากที่สุด

มันอาจจะเป็นความผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่จะเป็นแนวขัดขวางความตั้งใจของผมได้!

 

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังลังเล ผมจะไปเพื่ออนาคตของผม

แต่ผมไม่อยากห่างจาก'ความสุข'ของผม

 

ความสุขที่พูดถึงคือ เพื่อน คนนี้แหละครับ

 

JDAI PART end,,,

 

 

 

'ได๋ ไป๋' ชื่อสองคนในตำนานเพื่อนรักรักเพื่อน เกิดจากเพื่อนในชั้นล้อคนทั้งคู่ คนนึงคือ'เจได'ผู้ชายร่างสูงโปร่ง ยิ้มง่าย อารมณ์ดี นิสัยติดจะดื้อและลึกลับ เจ้าของหัวใจของใครหลายคนในโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ และคู่รักสุดพิสมัยที่เพื่อนพี่น้องแทบทุกคนยัดเยียดให้คู่กัน

'ไป่ ไป๋' หนุ่มน้อยตัวเล็ก ร่างบอบบางของเขาทำให้ผู้คนภายนอกมองเขาด้วยความเคลือบแคลง บ้างก็ว่าเขาเป็น'เก้ง' หนักหน่อยก็คิดว่าเขาเป็น'ชะนี'

 

แต่ในความคิดลึกๆของเจได ไป่ไป๋คือชะนีที่รวมกับเก้งและแรดได้อย่่างลงตัว

รวมกับนิสัยที่ค่อนข้างเด็กแล้ว ทำให้เขาต้องคอยดูแลและเป็นห่วงอยู่เรื่อย..

 

ความเป็นห่วงของเจได คือชนวนไปสู่การ 'จิ้น' ของนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาคิดอย่างไร 

 

ริมฝีปากบางของไป่ไป๋ขยับปฏิเสธไปทั่ว พร้อมกับหน้าตายุ่งเหยิงทุกครั้งที่มีคนเข้าไปทักเขาว่าเป็น 'เมีย'ของเพื่อนสนิท

 

แต่ ในบางมุม เมื่อมีคนเข้าหาเจไดเมื่อไหร่ ร่างเล็กๆนั้นจะต้องออกโรงดีดทุกสรรพสิ่งในระยะรัศมีนั้นออกไปให้ไกล ตบท้ายด้วยการกล่าวโทษอีกคนอยู่เสมอ 

 

ด้าน ฝั่งเจไดเมื่อถูกโวยวายแม้จะไม่ใช่ความผิดก็ยังยิ้ม ยิ้ม และยิ้มรับเพราะมันมากจาก'เพื่อนสนิท'อย่างไป่ไป๋ ถ้าหากเป็นคนอื่นอย่าหวัง ด่าเจ็บ ด่าแรง ด่าถึงเห็บ ! ไม่ชนะไม่เลิก!!! ก็คนมันเกิดมาชนะ จะทำไมๆๆ ห้ะะะ!?

 

 

PAIPAI PART,,

 

"กินไรวะ" ขาสั้นๆก้าวตามร่างสูงต้อยๆๆๆมานานหลายนาทีถามขึ้นด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกนิด

 

ขา ก็ยาว ตัวก็สูง หน้าตาก็... แค่ใช้ได้วะ ไม่เห็นจะหล่ออะไร!? ดั๊นนนน มาอยู่ใกล้กู ชิบหายๆ รัศมีความหล่อของกูโดนแดกหมด ไอ่เวรได๋!!!! ... กู-หล่อ-กว่า-ตั้ง-เยอะ! เก้งร.ร.นี้มันตาบอดครับบบบ! หล่องิ้ดมาก บ่งตง!!!!

 

"ขี้ เกียจแล้วว่ะ ..." ไอเหี้ยนี่เรื่องมากว่ะ ให้กูเดินตามตั้งน๊านนานสองนาน เสือกบอกขี้เกียจ ยิ้มมุมปากใส่กูอีกครับ คิดว่าหล่อหรอ ห้ะ! ไอ่หล่อ ตอบกูตอบบบ!!  

..ป่าวครับ ไม่ได้ชมมัน เมื่อกี้ประชด ไม่บอกหรอกว่าแม่งหล่อ ...!!!

 

"เอ้า กวนตีน"

 

"ขึ้นห้องกัน เดี๋ยวโฮมรูมไม่ทันนะมึง"

อย่ายิ้มๆ กูด่ามึงในใจอยู่นะ มึงยิ้มอะไรน้องไป๋งง-____-?

 

"ไม่ ได้มึง ข้าวเช้าสำคัญนะเว่ย ไปแดกๆ ซักอย่างเหอะมึง โฮมรูมช่างแม่ง ไปทุกวันไม่เห็นมีเชรี่ยไรเลย อยู่รอมึงแดกดีกว่า" พล่ามไม่รอมันตอบหรอกครับ เดินนำแม่งไปต่อคิวร้านข้าวแกงเลย 

โอ๋ะๆๆๆ อย่ามองผมอย่างนั้น! ไม่ได้ใจร้ายนะครับ นั่นน่ะร้านโปรดมันเลยยยย 

กินแม่งทุกวันเสาร์อาทิตย์มาร.ร.คงไม่พ้นมันมาแดกแต่เช้าหรอกครับบบ

 

"ครูประจำชั้นมึงโหดหนิ หวงคาบน่าดู" 

อุแหม่! เป็นห่วงกูก็บอกครับเพื่อนรักกก ฟินเบาๆนะเนี่ย คึคึ

 

"กูยอมเพื่อมึงเลยนะเนี้ยย" ประชดไปงั้นแหละครับ ไม่มีไรในกอไผ่ ไม่มี้เล้ยยยย ไป่ไป๋เป็นห่วงเพื่อน กลัวเพื่อนอดข้าวววว ;))

 

"มึงขึ้นไปก่อนเหอะ กูเป็นห่วง* แหมม ทำซึ้งนะมึงเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยไล่กู วันนี้มันมีซัมติงวรองงงงส์ 

ไป๋คอนเฟิร์มฮะ!

 

"ใช่ซิ มึงไม่ต้องการแล้วหนิ!?" ดราม่าซะหน่อยเหอะะะ หมั่นไส้มานานละ

 

"เหอะๆๆๆ กูว้อนมึงเสมอล่ะครับไป๋ที่รักก"

 

"เห้ยๆ มึงได้ยินที่ไอ้ได๋พูดป้าววะะะะ หวานกันแต่เช้าเลย กูอิจฉานะครัชชชช กิ๊ววววว"

 

"กรี้ดดดด น่ารักอ่ะแกกก พี่ไป๋เขินแย่เลย-///-"

 

"อุ้ย พี่เจไดเด็ดอ้ะคร๊าาา" 

อร๊ายยยยย! ไอบ้านี่! ชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอยู่เรื่อย! เรื่องนี้ไป่ไป๋รับไม่ด๊ายยย

ชั้นจะไม่ทน!!

 

"ไอบ้า!!!* กระแทกเสียงใส่แม่งเลยครับ ให้รู้ว่ากูไม่พอใจมึงแล้วว ไม่เพื่อนเชรี่ยยย

กูเข้าใจว่ากระแส'ได๋ไป๋'มันกำลังมาแรงงง

แต่กูไม่อยากหลอกใคร... ว่ามันเป็นไปไม่ได้

 

พอคิดถึงตรงนี้แล้วทำไม ผมต้องรู้สึกแปลกๆด้วยนะ..

ในใจมันรู้สึกโหวงๆชอบกล 

 

PAIPAI PART end ,,,