[FIN] Rabbit Hole (krisyeol)

ตอนที่ 3 : chapter 1 : I know it's a crazy thing

♦ chapter 1

สามเดือนนี้ฉันฝากนายดูแลชานยอลและกระต่ายของชานยอลด้วยก็แล้วกันคริส

.

.

นั่นคงเป็นเรื่องตลกร้ายที่สุดในชีวิตของพนักงานขายประกันที่เพิ่งตกงานมาหมาดๆอย่างคริสแล้วจริงๆ ตอนนี้บนโต๊ะอาหารตัวเขื่องภายในคอนโดเขายังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ จ้องตากับเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดที่ชื่อ ‘ปาร์คชานยอล’ ก่อนจะถอนหายใจออกมาในขณะที่ ‘คุณแรบบิท’ กระต่ายขาวสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของร่างโปร่งกำลังทำจมูกฟุดฟิดสำรวจกลิ่นไปทั่วโต๊ะ

เรื่องของเรื่องก็คือชายหนุ่มยังคิดไม่ออกเลยจริงๆว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่กับเด็กหนุ่มแปลกหน้าผู้มีดวงตากลมโตใสแจ๋วคนนี้ได้อย่างไรตลอดระยะเวลาสามเดือน อันที่จริงมันก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรถ้ามันไม่ติดอยู่ที่เหตุผลข้อหนึ่งที่ดูจะเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดในตอนนี้น่ะนะ..

 ‘นายก็รู้ว่าฉันเป็นตำรวจ ชีวิตทุกวันนี้ยุ่งยากมากพออยู่แล้วและที่สำคัญหนูปุยก็ไม่ค่อยจะถูกกับคุณแรบบิทของชานยอลด้วย’ นั่นเป็นประโยคบอกเล่าง่ายๆจากปากของลู่หาน เขากำลังพูดถึงเจ้าแพนด้าแดงสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของตัวเองที่บังเอิญเอากลับมาเลี้ยงเพราะเข้าใจว่าเป็นลูกสุนัขและนั่นก็ถือเป็นเรื่องบ้าบิ่นหรือบางทีเราอาจพูดได้ว่าลู่หานออกจะทึ่มไปเสียหน่อยที่ไม่สามารถจะแยกความแตกต่างระหว่าง ‘ลูกสุนัข’ กับ ‘ลูกหมี’ ได้

‘แค่สามเดือนแล้วแม่ของฉันก็จะพาชานยอลกลับไปอเมริกา เวลาสามเดือนแลกกับหนี้หลายล้านวอนนี่ถือว่าคุ้มมากนะเว้ย’ ลู่หานเน้นย้ำขณะเดินร่อนไปร่อนมาอยู่ในห้องทำงาน คริสเดาว่าอันที่จริงในตอนนี้เพื่อนสนิทของเขาคงกำลังสนุกอยู่กับการกวัดแกว่งเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดพร้อมกับสเตทโทสโคปในมือซึ่งเป็นอุปกรณ์สำหรับปลอมตัวเพื่อสืบคดี ร่างสูงยกมือขึ้นกุมขมับพลางชำเลืองมองเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่กำลังนั่งเล่นกับสัตว์เลี้ยงของตนเองแล้วถอนหายใจ

คริสไม่ได้นับว่าวันนี้เขาถอนหายใจไปแล้วกี่รอบแต่แน่นอนว่ามันก็คงจะมากเกินสิบหนไปแล้วแน่ๆ..

‘นายจะให้ฉัน..ดูแลญาติของนายจริงๆใช่ไหม..’ ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเบาหวิวอย่างสิ้นหวัง

‘อือฮึ..’

‘แต่..ญาติของนาย..’ ร่างสูงลอบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเหลือบมองปาร์คชานยอลอีกครั้ง เด็กหนุ่มร่างโปร่งภายในชุดคนไข้ประจำโรงพยาบาลจิตเวชเงยหน้าขึ้นมองเขาพลางเอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนจะบุ้ยปาก

‘มองอยู่ได้ แอบชอบเรารึเปล่าก็ไม่รู้’ ชานยอลพึมพำและนั่นก็ทำให้ร่างสูงถึงกับไปไม่เป็น คริสทำได้เพียงกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองหน้าลู่หานอีกหนเพื่อขอความเห็นใจ

‘คนนี้น่ะนะ..ชานยอลมีอาการทางจิตหน่อยๆด้วยแล้วไหนจะคุณแรบบิทนั่นอีก บ้าไปแล้วลู่หาน!’ เขาตะโกนพร้อมกับส่ายหน้าพรืดอย่างไม่ยอมรับในขณะที่เพื่อนสนิทร่างเล็กค่อยๆเดินเข้ามาหาก่อนจะวางมือลงบนบ่า ถอนหายใจเล็กน้อยพลางแต้มยิ้มบางๆขึ้นบนมุมปาก

‘สามเดือนคริสไม่อย่างนั้นก็จ่ายเงินมา’

นาทีนั้นสาบานได้ว่ารอยยิ้มกริ่มของลู่หานในตอนนี้คือสิ่งที่คริสเกลียดมากที่สุดในโลก

.

.

แม้จะได้รับคำยืนยันจากเพื่อนสนิทว่าอาการของชานยอลไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยสักนิดเพียงแค่ต้องทานยาที่แพทย์สั่งให้ตรงตามเวลาเท่านั้นทว่าร่างสูงก็ยังคงวิตกกังวลอยู่ดี คริสค่อยๆโขกศีรษะของเขาลงบนโต๊ะพลางยกมือขึ้นขยี้เส้นผมของตนเองเสียจนยุ่งเหยิงในขณะที่เด็กหนุ่มซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามได้แต่ขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

“คริส..” เสียงของชานยอลดังขึ้นเรียกสติของร่างสูงให้กลับคืนมา เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วเอ่ยถาม

“อะไร?”

“หิวแล้วฮะ” เด็กหนุ่มตอบใบหน้าบู้บี้พลางยกมือขึ้นลูบท้องของตนเองป้อยๆ ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะพยักหน้าแล้วลุกขึ้นไปหาอะไรที่พอจะทานได้ออกมาจากตู้เย็น

เพียงไม่นานบนโต๊ะอาหารก็ถูกเติมเต็มด้วยขนมปังอบ นมสดอุ่นๆในแก้วทรงสูงและอาหารเม็ดสำหรับกระต่าย คริสนั่งเท้าคางมองชานยอลหยิบขนมในถาดพลาสติกขึ้นมากัดคำโตพลางเคี้ยงตุ้ยๆก่อนจะชำเลืองมองคุณแรบบิทที่กำลังง่วนอยู่กับการเคี้ยวอาหารในชามใบเล็กๆ

คริสค้นพบว่าสัตว์เลี้ยงกับเจ้าของแทบไม่มีอะไรแตกต่างกันเลยสักนิด อันที่จริงในตอนนี้สายตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของปาร์คชานยอลก่อนที่ร่างสูงจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาส่งข้อความให้ลู่หานรายงานความเป็นอยู่ของเด็กหนุ่มตรงหน้าตามข้อตกลงที่ให้ไว้ก่อนรถแท็กซี่สีเหลืองคันงามจะพาพวกเขาทั้งคู่ออกมาจากโรงพยาบาล

“คริสไม่กินเหรอ” ชานยอลเอ่ยถามดังนั้นคริสจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ เขาพบว่าร่างโปร่งจัดการขนมปังอบตรงหน้าและนมสดจนหมดเกลี้ยงไปแล้วพร้อมๆกับคุณแรบบิทที่กำลังนั่งทำตาแป๋วอยู่บนโต๊ะ

“ไม่เป็นไรฉันไม่หิวหรอก”

“จริงเหรอ?” ชานยอลถามย้ำ

“อือ ไม่หิว”

“งั้น..ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางส่งยิ้มน่ารักมาให้ก่อนจะยกมือขึ้นพับหูของตนเองลงเล็กน้อยพร้อมกับพยักพะเยิดไปทางเจ้ากระต่ายขาวที่กำลังพับหูของตนเองลู่ลงเช่นกัน

“นี่ๆ แฝดกัน ดูสิ!” ชานยอลพูดขึ้นอย่างร่าเริงก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

          แฝดงั้นเหรอ..จะว่าไปพูดแบบนั้นก็คงไม่ผิดหรอกมั้ง..









 

................










 

            “ชานยอลไม่อาบน้ำได้ไหมฮะ *^*” ชานยอลเอ่ยถามพร้อมกับเอียงคอทำตาแป๋ว 

คริสแทบไม่อยากเชื่อว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะสามารถทำท่าลอกเลียนแบบเจ้ากระต่ายขาวขนปุยในมือได้อย่างไม่มีที่ติจนอาจเรียกได้ว่าเป็นการถอดแบบออกมาถ้าไม่ติดที่ว่าต่างสายพันธุ์กันเขาคงปักใจเชื่อตั้งแต่บนโต๊ะอาหารแล้วว่าปาร์คชานยอลและคุณแรบบิทเป็นฝาแฝดกันจริงๆ

“ไม่ได้ชานยอล นายต้องอาบน้ำ แปรงฟันแล้วก็นอน” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะชี้นิ้วไปยังประตูห้องน้ำที่เปิดกว้างเพราะชานยอลเพิ่งจะแอบวิ่งหนีออกมาเป็นหนที่สองหลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อย

“แต่มันหนาวนี่นา มินจ๊อกบอกว่าจะไม่สบาย” เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับยู่ปากในขณะที่ร่างสูงยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองแรงๆอย่างเหนื่อยใจ

“มินซอกไปบอกอะไรเด็กนี่ตอนไหนวะเนี่ย” คริสบ่นอย่างหัวเสียพลางคิดไปถึงเพื่อนร่วมชายคาบ้านเดียวกันกับลู่หาน คิมมินซอกทำงานเป็นสัตวแพทย์ เขาจิตใจดีและรักสิ่งมีชีวิตทุกชนิดยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือเพื่อนสนิทของร่างสูงที่มักจะทำตัวเจ๊าะแจ๊ะวุ่นวายเสียจนถูกมินซอกบ่นหูชาแทบทุกครั้งและหนึ่งในนั้นคริสเดาว่าลู่หานคงโดนมินซอกบ่นเรื่องของปาร์คชานยอลไปด้วย

“คุณแรบบิททำไมที่นี่มีแต่คนใจร้าย TvT” ชานยอลเบ้ปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นใช้ดวงตากลมที่เริ่มแดงก่ำมองคริสพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ

“เฮ้..อย่า..อย่าร้องไห้นะชานยอล!” ชายหนุ่มยกมือขึ้นชี้พร้อมกับกลั้นหายใจ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มทำตัวงุ่นง่าน “ไม่ๆ อย่าร้อง โอ๋..ไม่ร้องๆ” คริสว่าพลางวิ่งเข้าไปดึงตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอดปลอบอย่างรวดเร็วในขณะที่ชานยอลรีบอุ้มคุณแรบบิทมาซ่อนอยู่ข้างหลังพร้อมกับเอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจพลางดิ้นขลุกขลั่กเพื่อจะให้ตัวเองหลุดออกมาจากอ้อมกอดนั้น

"อย่าร้องนะชานยอล โอเค..ฉันผิดเองที่บังคับให้นายอาบน้ำแม้ว่านายจะพยายามอ้อนวอนแล้วก็ตาม เพราะงั้นฉันจะไม่บังคับนายอีก” ชายหนุ่มกอดโคลงคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะอาการกำเริบลุกขึ้นมาทำลายข้าวของหรือแม้แต่ทำร้ายร่างกายเขายามหลับในขณะที่เด็กหนุ่มยังคงดิ้นขัดขืนอยู่แบบนั้น

“อื้อ..ปล่อย..ม..ไม่ได้จะ..ฮัดชิ้ว!” วินาทีถัดมาชานยอลจามใส่คนตรงหน้าเข้าไปเต็มๆเพราะไม่สามารถจะยกมือที่อุ้มคุณแรบบิทไพล่อยู่ด้านหลังขึ้นมาปิดปากได้

“ก็..ไม่ได้จะร้องไห้ซักหน่อย” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบาหวิว

ใช่..ชานยอลไม่ได้จะร้องไห้แต่ชานยอลกำลังจะจามต่างหาก..

“ขอบคุณ..” คริสเอ่ยเสียงต่ำพร้อมกับปล่อยมือออกจากร่างโปร่งนุ่มนิ่มของเด็กหนุ่มในทันทีก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดหน้าของตัวเองลวกๆ

“เต็มๆ..” เขาส่ายหน้าอย่างช็อคๆก่อนจะเดินไปโขกศีรษะเข้ากับกำแพง เป็นครั้งที่เท่าไหร่คริสไม่ได้นับทว่าถ้าหากเรื่องบ้าๆเกิดขึ้นกับเขาได้อีกสักเรื่องก็คงเป็นเพราะสมองของเขาได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักจากการโขกหัวเข้ากับของแข็งนั่นแหละ

“คุณแรบบิทง้อคริสได้ไหมฮะ” เสียงของชานยอลดังขึ้นใกล้ๆก่อนที่สองเท้าเล็กๆของเจ้ากระต่ายขาวจะขยับมาเกาะไหล่ของชายหนุ่มเอาไว้ “ดีกัน..”

“อะไร?” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “คนที่ทำฉันโกรธคือเจ้าของคุณแรบบิทต่างหากแล้วเรื่องอะไรคุณแรบบิทต้องมาง้อ”

“เพราะคุณแรบบิทเป็นแฝดของชานยอล” เด็กหนุ่มพึมพำในขณะที่ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาหา คริสยกมือขึ้นกอดอกพิงกำแพงมองชานยอลที่กำลังก้มหน้าลงมองพื้นอย่างรู้สึกผิด นาทีถัดมานิ้วยาวยกขึ้นเขี่ยข้างแก้มกลมเบาๆก่อนที่ร่างสูงจะพูดขึ้น

“ไปอาบน้ำแล้วถึงจะดีกันได้”

“แต่มันหนาวนี่นา ทาแป้งอย่างเดียวได้ไหมฮะ” ชานยอลเงยหน้าขึ้นต่อรองพลางยกเจ้ากระต่ายขาวขนปุยขึ้นมาทำตาแป๋วเป็นกำลังเสริม

“ไม่ได้ น้ำอุ่นก็มีเดี๋ยวฉันไปเปิดเครื่องให้”

“งั้นไม่สระผมได้ไหมครับแค่คืนนี้คืนเดียวเองนะ”

“ไม่ดีหรอก ไม่อยากผมนุ่มๆแบบคุณแรบบิทหรือไง” ร่างสูงตอบก่อนจะอุ้มคุณแรบบิทออกมาวางลงบนโซฟาตัวเขื่องกลางห้องโถงพร้อมกับดึงมือนิ่มมาจับแล้วพาร่างโปร่งเข้าไปในห้องน้ำทันทีโดยไม่ปล่อยให้เจ้าตัวทักท้วงอะไรออกมาอีกเพราะแค่นี้คริสก็เสียเวลาไปมากพอแล้วจริงๆและถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเขากำลังปวดหัวกับเรื่องยุ่งๆนี่น่าดู

“แต่คริสยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ชานยอลพูดขึ้นขณะที่ร่างสูงกดปรับเครื่องทำน้ำอุ่น มือข้างขวายังคงจับมือซ้ายของชานยอลเอาไว้แน่นเพื่อกันไม่ให้ร่างโปร่งวิ่งหนีออกไปจากห้องน้ำอีก

“ฉันอาบหลังจากที่นายหลับได้” เขาตอบ “เสร็จแล้ว ทีนี้ก็อาบได้เลยฉันจะยืนรออยู่นี่แหละ”

“อ..อะไรนะฮะ..” ชานยอลเบิกตาโพลง ใบหน้าน่ารักขึ้นสี

“ฉันจะยืนรอนายอาบน้ำ เผื่อมีปัญหาอะไรไง”

“ต..แต่ชานยอลยังอายุสิบเจ็ดอยู่เลย” เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับยกแขนข้างที่ไม่ได้ถูกจับเอาไว้ขึ้นมากอดอกแน่น

“เกี่ยวอะไรกัน” คริสขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ

“ก็มันยังไม่ถึงเวลานี่นาจะมาแอบดูกันอาบน้ำแบบนี้ได้ยังไง ถ้าพี่ลู่หานรู้เรื่องนี่แย่เลยนะ พี่ลู่หานขี้หวงมากๆด้วย” เด็กหนุ่มบุ้ยปาก

“หา!!?” คราวนี้ร่างสูงถึงกับเหวอไปในทันที เด็กคนนี้คิดว่าเขาพยายามจะทำอะไรอย่างนั้นเหรอ ใบหน้าขึ้นสีแบบนั้น ก้มลงมองพื้น ยกมือขึ้นกอดอกแบบนั้น..

“เฮ้ บ้าไปใหญ่แล้วชานยอล!”

“อื้อ เราเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงคริสก็พามาอยู่ด้วยแล้วแล้วไหนจะ..-/////-”

“หา?”

“ไหนจะมาขอแอบดูตอนอาบน้ำอีก รู้ว่าแอบชอบแต่ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป >////<” ดวงตากลมๆของเด็กหนุ่มเล็กหยีเพราะรอยยิ้มกว้างก่อนที่มือนิ่มจะดึงมือใหญ่ของอีกคนออกไปเบาๆในขณะที่คริสยังคงยืนทึ่มอยู่แบบนั้น อะไร..สรุปว่าเมื่อกี้พวกเขาพูดเรื่องเดียวกันไหม

“อื้อ ออกไปเลย” ชานยอลบุ้ยปากพร้อมกับพยายามดันตัวอีกคนออกจากห้องน้ำ โอเค ตอนนี้คริสกำลังยืนอยู่หน้าห้องน้ำพร้อมกับที่บานประตูปิดลงดัง ‘ปัง’ และเจ้ากระต่ายขาวที่ดูสะดุ้งตกใจก็ค่อยๆโผล่หน้าขึ้นมามองเขาตาแป๋ว

“เจ้านายของนายพูดอะไรน่ะ นายเข้าใจไหมคุณแรบบิท” คริสเอ่ยถามพลางส่ายศีรษะช้าๆ ร่างสูงเดินเข้าไปอุ้มกระต่ายน้อยขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะพาไปใส่ไว้ในกรงใหม่เอี่ยมข้างนอกระเบียงแล้วค่อยๆนั่งยองๆลงไปเล่นกับมันเล็กน้อย

“ไง กินอิ่มแล้วก็นอนหลับซะ รู้หรือเปล่า” นิ้วยาวเขี่ยๆปลายจมูกเล็กสีชมพูของคุณแรบบิทเบาๆ กระต่ายขาวขนปุยพับหูลู่ลงอย่างน่ารักอีกหนและนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มหลุดหัวเราะ

“ฝันดีนะ” เขาเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คริสเลื่อนประตูกระจกปิดลงแล้วเดินกลับเข้าไปทิ้งตัวลงบนโซฟา เสียงสายน้ำจากฝักบัวภายในห้องน้ำยังคงดังคลอไปกับเสียงฮัมเพลงแผ่วเบาของเด็กหนุ่ม ร่างสูงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะกดรีโมทเปิดโทรทันศน์นั่งดูสารคดีสัตว์โลกไปพลางๆระหว่างรอทว่าเปลือกตาของเขากลับยิ่งหนักอึ้งเข้าไปทุกที

กลิ่นสบู่ฟรุ๊ตตี้หอมอ่อนๆลอยเข้ามาแตะจมูก จำได้ว่ามันเป็นกลิ่นครีมอาบน้ำที่เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆกับคอนโดเมื่อตอนเย็น สัมผัสแผ่วเบาไล้ไปตามเรือนผมสีบลอนด์ทองนุ่มนวลราวกับว่าคริสกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันกระทั่งเสียงหัวเราะของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ใกล้แสนใกล้..

          ใช่..ใกล้มากเพราะเสียงนั้นดังขึ้นตรงหน้าของเขาเลยต่างหาก!

“นี่คุณแรบบิทคริสนี่นา”

“เฮ้ย!!!!” ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที เขาแทบจะผลักชานยอลตกจากโซฟาด้วยความตกใจ โชคยังดีที่สามารถประคองสติของตัวเองเอาไว้ได้ แขนยาวโอบรอบเอวคอดของร่างโปร่งเอาไว้แน่นเสียจนอีกฝ่ายเสียหลักล้มแหมะมาทับบนตัวของเขาแทน

“อือ..” เด็กหนุ่มครางเสียงแผ่ว มือขาวกำคอเสื้อเชิ้ตของร่างสูงเอาไว้แน่น ดวงตากลมเบนมองไปทางอื่นในขณะที่แก้มกลมค่อยๆขึ้นสี

“ทำไมไม่ปลุกดีๆเล่า ยื่นหน้ามาทำไม” คริสดุก่อนจะคลายมือออกพลางดันตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืนแล้วลุกขึ้นตาม “เป็นอะไรไหม ตกใจไหม” ชานยอลส่ายหน้าเป็นคำตอบ เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นกระทั่งลักยิ้มข้างแก้มบุ๋มลงไป ดวงตากลมกระพริบปริบก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะขยับเป็นคำพูด

“กอดแรกของเราเลย”

“หืม?” คริสเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เมื่อกี้นี้เขาไม่ทันได้ฟังว่าคนตรงหน้าพูดอะไรทว่าชานยอลก็รีบส่ายหน้าพรืดอีกครั้ง

“เปล่าครับ คริสไปอาบน้ำสิ”

“อืม ถ้างั้นนายก็เข้าไปนอนในห้องเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพลางพยักพะเยิดไปยังประตูห้องนอนสีขาวที่อยู่ทางขวามือ

“ห..ห้องเดียวกับคริสเลยเหรอ” ชานยอลพึมพำถามเสียงแผ่ว

“อืม มันมีห้องนอนแค่ห้องเดียวน่ะ นายนอนในห้องส่วนฉันจะย้ายออกมานอนที่โซฟา” เขาอธิบายและชานยอลก็พยักหน้ารับก่อนที่เด็กหนุ่มจะรีบวิ่งแผล็วเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูดังปัง คริสทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ ร่างสูงค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดก่อนจะถอดออกไปใส่ในตะกร้าตรงมุมห้องเพื่อเตรียมนำไปส่งที่ร้านซักรีดในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้

เวลาเดียวกันกับที่ร่างสูงหันหลังกลับมา ปาร์คชานยอลยืนถือผ้าขนหนูสีขาวสะอาดอยู่หน้าห้องน้ำและทันทีที่สบตากันเด็กหนุ่มก็เบิกตากว้างก่อนจะค่อยๆวางผ้าในมือพาดไว้กับลูกบิดประตู

“ยังไม่นอนอีก?” คริสพูดขึ้นในขณะที่คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ

“เห็นผ้ามันวางอยู่บนเตียงก็เลยเอาออกมาให้ฮะ แล้วก็..ชานยอลกำลังจะนอนแล้ว นอนแล้วๆๆ” ชานยอลพยักหน้ารัวพร้อมกับวิ่งตึงตังกลับเข้าไปในห้องนอนและปิดประตูดังปังอีกหน

“ชอบปิดประตูใส่หน้าอยู่เรื่อยเลย” ร่างสูงบ่นก่อนจะหลุดขำ เขาเดินเข้าไปหยิบผ้าขนหนูที่เด็กหนุ่มเอาออกมาจากห้องนอนขึ้นมาพาดบ่า ส่ายหน้าเบาๆให้กับตัวเองอีกหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำฟรุ๊ตตี้ของปาร์คชานยอล

คริสอมยิ้มเล็กน้อย เขาเดินเข้าไปยืนอยู่หน้ากระจกเหนืออ่างล้างหน้าพลางก้มลงมองแปรงสีฟันอีกอันหนึ่งที่วางอยู่ในแก้วข้างๆกับแปรงสีฟันของเขา ร่างสูงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองภาพของตัวเองในกระจกก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความตกใจพร้อมกับสบถออกมาเบาๆ

ใครมาแอบมัดจุกเขาควายสองจุกบนหัวของเขากันวะเนี่ย!

“ปาร์คชานยอล..” คริสะกดเสียงลงต่ำพร้อมกับกัดฟันแน่น “แสบจริงๆ”

วินาทีถัดมาร่างสูงโขกหัวของตัวเองเข้ากับกระจกอย่างสิ้นหวัง ความคิดที่ว่าควรจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ลู่หานให้ได้เร็วๆผุดขึ้นมาในหัวเพราะบางทีมันอาจจะดีกว่าการที่เขาต้องมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้กับน้องชายของเพื่อนสนิทเป็นเวลาสามเดือนก็เป็นได้

สามเดือนน่ะเหรอ..แค่วันเดียวก็ดูเหมือนจะนานเกินไปแล้วจริงๆ..

TBC.

ครบร้อยแยะ 55555555555555555
ฝากคอมเม้น,ติดแท็ก #คุณแรบบิทยอล นะค้าาา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกแท็กเลยน้า ตามอ่านหมดเลยค่ะ
เจอกันใหม่แช้ปหน้าเร็วๆนี้โน้ะ ดีใจที่มีคนอ่านฟิคเรานะฮร้า
เอ็นดูคุณแย๊บบิทยอลกันมากๆน้า ขอบคุณค่ะ ^w^