คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #199 : TANKOU NO WANA
อากะ โทอะไม่เคยแม้แต่จะคาดคิดมาก่อนว่าชีวิตสามเดือนในรั้วโรงเรียนใหม่ของเธอจะพลิกเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ด้วยเหตุผลที่ไร้สาระได้ถึงเพียงนี้
เธอเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่เมืองหลวงเพราะการเลื่อนตำแหน่งในสายงานธนาคารของพ่อ เนื่องจากสมัยอยู่ที่บ้านนอกก็มีแค่เด็กสาวข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เกิดเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวโดยไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายาม ด้วยเหตุฉะนั้นโทอะจึงไม่รู้วิธีการผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ โชคดีที่เธอได้รู้จักกับเมกุโระ เร็น เด็กหนุ่มตัวสูงมากเจ้าของที่นั่งด้านหน้าซึ่งเริ่มต้นทักทายเธอก่อนอย่างเริงร่า กุลีกุจอพาเยี่ยมชมโรงเรียนในตอนพักด้วยความกระตือรือร้น แนะนำให้รู้จักกับกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาอีกสามคนที่ก็เป็นมิตรดีเหมือนกันให้โทอะได้วางใจ ก่อนที่ในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาจะพัฒนาไปเป็นสิ่งที่เรียกว่าคนรักอย่างง่ายดาย โทอะตกหลุมรักเขาตั้งแต่วินาทีแรก ด้วยเสียงหัวเราะที่ทำให้เธอยิ้มได้ ด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้หัวใจเธอเต้นรัว และมันอาจกระเด้งกระดอนออกมาเมื่อริมฝีปากได้สัมผัสกันเป็นครั้งแรกระหว่างเส้นทางกลับบ้านในอีกสองสัปดาห์หลังจากนั้น
เหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินเดินไปด้วยดีและโทอะคิดว่ามันจะคงอยู่เรื่อยไปตราบนานเท่านาน จนกระทั่งเด็กสาวจะถูกปลุกให้ตื่นจากความฝันเพื่อมาพบกับโลกความเป็นจริงที่แสนจะโหดร้าย เมื่อเธอเกิดทะเลาะกับเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มของเร็นอย่างซาซามิ ด้วยเรื่องที่เล็กน้อยที่สุดอย่างการทำน้ำหกใส่โทรศัพท์ของหล่อนตอนไปคาราโอเกะด้วยกันโดยไม่ตั้งใจ พอหล่อนเริ่มต้นสะอึกสะอื้น เพื่อนทุกคนในกลุ่มก็รีบแห่แหนกันเข้าไปปลุกปลอบแล้วเริ่มต้นต่อว่าตัวต้นเหตุทั้งที่โทอะก็ขอโทษไปไม่รู้จะกี่ครั้ง เพียงแค่ว่าในตอนนี้เธอยังไม่มีปัญญาจะชดใช้ให้ พอเห็นอย่างนั้นพวกเขาเลยเอาเรื่องฐานะที่ด้อยกว่า — อาจหมายรวมถึงทุกคนในห้องเรียน — มาสาดทอใส่เธอ ให้โทอะทั้งอึ้งทั้งงันไปด้วยความไม่เข้าใจ ยิ่งซาซามิร้องไห้หนักขึ้นเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งผสมโรงกันหนักขึ้นเท่านั้น พร้อมกับการบอกเลิกของเร็นด้วยเหตุผลที่ว่า “เพราะเธอไม่ใช่พวกของเรา”
ไม่ใช่อีกต่อไปหลังจากค่ำคืนนั้นและวันต่อๆ มาที่โรงเรียน เมื่อเร็นกับพวกพ้องของเขาทำเหมือนกับเธอเป็นอากาศธาตุ แม้ว่าซาซามิจะจงใจกระทำการเย้ยหยันด้วยการเข้าไปเกาะแกะกับเร็นเกินกว่าฐานะเพื่อนให้เธอได้แต่เก็บความแค้นที่มีต่อหล่อน...และความโกรธที่มีต่อเร็นผู้โง่เขลา หากเธอก็ยังรักเขาจนได้แต่เจ็บปวดคนเดียวอยู่ได้
ซาคุมะ ไดสุเกะคือเพื่อนร่วมห้องคนที่โทอะไม่อาจเรียกได้ว่ารู้จักมักจี่เลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็เคยเจอหน้าเขาแล้วยิ้มให้ตอนบังเอิญเจอกันก่อนเข้าโรงเรียนในช่วงเช้า หรือที่ตู้กดน้ำในมุมสันทนาการบ้างอยู่บ่อยครั้ง ถึงจะไม่เคยได้พูดกันเป็นเรื่องเป็นราวสักประโยค แต่ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง โทอะก็ได้รู้ว่าเขาชอบเธอ
เพราะอย่างนั้น บางที...แค่บางที...โทอะถึงคิดว่าเขาอาจจะเป็นคนเดียวในห้องที่ยอมเป็นเพื่อนกับเธอนับจากนี้ได้
ซาคุมะขาดเรียนไปนานถึงกว่าสองสัปดาห์ด้วยธุระทางบ้านที่เธอไม่เคยนึกสนใจใคร่อยากรู้ และเมื่อโทอะได้เจอเขาระหว่างทางไปโรงเรียนในเช้าวันจันทร์อย่างไม่คาดคิด เธอก็จะรวบรวมความกล้าในการตะโกนร้องเรียกนามสกุลของเขาจากอีกฟากฝั่งหนึ่ง ก่อนวิ่งไปหยุดอยู่เบื้องหน้าเพื่อนร่วมห้องที่หยุดฝีก้าวเพื่อรั้งรอ
หากโทอะที่ผูกมิตรกับใครไม่เป็นก็จะทำได้เพียงอึกๆ อักๆ เมื่อเริ่มต้นทักทายไปว่า “เอ่อ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ”
ซาคุมะไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากฉีกยิ้มกว้างเป็นคำตอบ ไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัวเมื่อยื่นมือข้างหนึ่งของตัวเองมาจับกับเธอแน่นเสียจนรู้สึกได้ถึงความชื้นบนนั้น โทอะทำอะไรไม่ถูกขณะยอมปล่อยให้เขาลากพาไป ไม่แม้แต่ตอนที่เขาจะก้มลงมาจูบเธอที่ทิ้งตัวนั่งลงไปก่อนแล้วถึงค่อยเดินไปยังที่นั่งด้านหลังสุดของตัวเอง ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคนในห้องเรียน เร็นกับซาซามิที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่างกับกลุ่มเพื่อน และโดยเฉพาะตัวเธอเอง
ไม่มีแม้แต่เสียงซุบซิบนินทาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตามมาหลังจากนั้น ความเงียบงันอันเข้มข้นลอยอวลอยู่อีกครู่ขณะ กระทั่งกริ่งเข้าเรียนที่แผดดังเรียกสติของทุกคนให้กลับคืนมา เก้าอี้ที่เร็นลากมาโดนโต๊ะของเธอปึงปังแถมไม่มีแม้แต่คำขอโทษเหมือนอย่างทุกทีจะทำให้โทอะที่ยังคงเหม่อลอยอยู่สะดุ้งโหยงจนตัวโยน หากแค่เท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้รอยยิ้มกลับมาจุดที่มุมริมฝีปากสีชมพูของเธออีกครั้ง
แค่ได้รู้ว่าเร็นยังหลงเหลือความหึงหวง ความโกรธเกลียด หรืออะไรก็ช่างให้เธอหลังจากความว่างเปล่าตลอดเวลาเหล่านั้น เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับโทอะ
และนั่นคือสิ่งที่เร็นทำเมื่อได้เห็นซาคุมะดึงมือเธอลุกพรวดพราดออกไปด้วยกันโดยไม่รอให้เธอเก็บข้าวของบนโต๊ะจนเสร็จเรียบร้อยในตอนพักเที่ยง กระนั้นโทอะก็ทันได้เห็นสีหน้าของเร็นที่บังเอิญจ้องสบตากันและกำลังแสดงความไม่พอใจ เหมือนกับตอนหลังเลิกเรียนที่ซาคุมะจะพลันโพล่งขึ้นตอนเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะเรียนของว่า “วันนี้ไปที่บ้านของฉันนะ” กับเสียงกระแทกโต๊ะเก้าอี้ที่แรงมาก เช่นเดียวกับบานประตูห้องที่ถูกเลื่อนเปิดโดยไม่ทอนกำลังเลยอย่างหัวเสียสุดๆ ของเร็น ซึ่งเป็นตัวการสร้างความเชียบงันในครั้งครานี้
เพราะเขาเองก็ไม่ใช่พวกเดียวกับซาคุมะที่เหนือกว่าทุกคนในห้องเรียนนี้...ในโรงเรียนนี้ โทอะที่เพิ่งย้ายมาและสนใจแต่เรื่องของเร็นจึงไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่าซาคุมะจะเป็นทายาทเพียงคนเดียวของผู้ก่อตั้งโรงเรียนเอกชนแห่งนี้
∞
ในตอนพักเที่ยง ซาคุมะที่ชวนเธอคุยเรื่องเมืองจีนซึ่งเพิ่งจะกลับมาหลังไปเยี่ยมญาติที่ป่วยหนักพร้อมกับครอบครัว โดยไม่เฉียดกรายเข้าใกล้เรื่องของเธอ คนรักของเธอ หรือการกระทำของตัวเอง ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงสนุกสนานเสียจนทำให้โทอะเองก็หัวเราะออกมาได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ทว่าบัดนี้จะกำลังแสดงสีหน้าและน้ำเสียงเหยียดหยัน ขณะกอดอกยกยิ้ม พิงแผ่นหลังอยู่กับบานประตูห้องที่ถูกงับปิดลงเมื่อเอ่ยถาม “วันนี้สนุกมากไหม?”
แต่เป็นเพราะสีหน้างุนงงไม่เข้าใจของโทอะที่เดินนำหน้าไปก่อนซึ่งหันขวับมาหา เห็นเช่นนั้นแล้วซาคุมะจึงไม่เสียเวลาที่จะไขข้อข้องใจให้เธอ
“ฉันยังสร้างเรื่องสนุกๆ ให้เธอได้อีกเยอะเลยนะอากะ ทั้งเรื่องของซาซามิ ทั้งเรื่องของ...เร็น” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของโทอะก็กระตุกไหว “แลกกับเรื่องสนุกๆ ของเรา”
แต่ไหนแต่ไร การแก้แค้นด้วยเหตุผลเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่เคยได้เห็นผ่านตามาในภาพยนตร์ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระในความคิดของโทอะ ทว่าความเกลียดชังที่เธอได้รับในชีวิตจริงด้วยเหตุผลเล็กๆ น้อยๆ ของซาซามิและเร็นก็ไม่ได้ต่างอะไรเลย ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นจาก ‘เหตุผลเล็กๆ น้อยๆ’ ก่อนที่จะลุกลามใหญ่โตจนยากจะถอยหลังกลับได้อีกด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาได้สร้างรูโหว่ขนาดใหญ่ข้างในหัวใจของเธอ แต่โทอะรู้ว่าสิ่งที่ซาคุมะสามารถทำกับพวกเขาได้ย่อมมากกว่านั้น มันจะเป็นหลุมดำที่กลืนกินทุกชีวิตที่เข้าใกล้ และมันจะกลืนกินเธอเข้าไปด้วยไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไรก็ตาม
ครั้นเมื่อโทอะได้เข้าใจความหมายในคำพูดของเขาทุกอย่าง เธอจึงปลดกระเป๋านักเรียนที่สะพายไหล่ข้างหนึ่งลงไปกองที่ปลายเท้า ก่อนปลดกระดุมชุดสูทตัวนอกของตัวเองโดยไม่มีความไหวสั่นเฉกเช่นเดียวกับดวงตาที่จ้องสบอย่างแน่วแน่
“ทำลายชีวิตของซาซามิแล้วทำให้เร็นต้องตกต่ำลงมาอยู่ในระดับเดียวกับฉัน”
“ตามคำขอ”
พร้อมกับริมฝีปากที่ถูกช่วงชิงไปอีกครั้ง หากด้วยความลึกล้ำกว่านั้น รุนแรงกว่านั้น อย่างที่จูบอันอ่อนโยนของเร็นราวกับความปรารถนาที่อยากจะเฝ้าทะนุถนอมเพียงเพื่อที่จะได้เหยียบย่ำทำร้ายหัวใจไม่มีชิ้นดีนั้นเทียบกันไม่ติด แผ่นหลังในเสื้อเชิ้ตของเธอถูกผลักลงไปทาบทับกับเตียงนอนหลังใหญ่ รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่านเนื้อหนังในทุกที่ที่มือของเขาสอดเข้าไปข้างใต้และกดถ่ายน้ำหนักลงไปโดยไม่ทอนแรง โทอะไม่เคยมีประสบการณ์ถึงขั้นนี้กับใครมาก่อนในชีวิต ถึงเธอคิดว่าอยากให้คนแรกในชีวิตเป็นคนที่เธอรักมากกว่าคนที่รักเธอ แต่โทอะเลือกตกลงไปในกับดักทั้งที่มองเห็นมันอยู่ทนโท่ของซาคุมะแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นความเจ็บปวดที่ราวกับจะทำให้เธอแตกเป็นเสี่ยงๆ กับหยดเลือดสีแดงราวกับขวากหนามที่ทิ่มแทง แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เร็นและซาซามิจะได้เผชิญหลังจากนี้ และอย่างเนิ่นนานกว่านี้ โทอะก็ยินยอมพร้อมที่จะแลก
_______________
ความคิดเห็น