[Fanfic Harry Potter] [OCxDM] If Harry Potter has a sister!

ลำดับตอนที่ #90 : ตอนพิเศษ : ความรักที่เป็นไปไม่ได้ (1) 100%

ตอนพิเศษ 1 : ความรักที่เป็นไปไม่ได้

หลังจากเลนนี่ได้เข้ามาร่วมเป็นบ้านเดียวกันแล้ว แอนนาก็รู้สึกโล่งใจอย่างสุดซึ้ง เธอหวังเป็นที่สุดว่าน้องเล็กอย่างเลนนี่ไม่ควรไปอยู่สลิธีรินแล้วเธอก็รู้สึกดีมากๆ ด้วยที่เขาได้มาอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟของเธอ แอนนาทำหน้าที่พรีเฟ็ตที่ดีเหมือนทุกครั้ง หลังจากศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดจบเธอรีบวิ่งแจ้นไปไล่พวกปีหนึ่งให้เข้าที่และตั้งแถวเตรียมตัวเดินนำทางไปยังห้องนั่งเล่นบ้านฮัฟเฟิลพัฟทันที

ห้องนั่งเล่นรวมบ้านฮัฟเฟิลพัฟจะเข้าผ่านระเบียงทางเดินเดียวกับทางไป ห้องครัวฮอกวอตส์ เมื่อเดินผ่านภาพนิ่งขนาดใหญ่ที่ประกอบกันเป็นทางเข้าจะพบกับถังขนาดใหญ่วางเรียงซ้อนกันเป็นตั้งๆ ในเงามืดของเวิ้งหินทางขวามือของระเบียงทางเดิน ถังที่สองนับจากด้านล่าง ตรงกลางแถวที่สอง จะเปิดออกเมื่อเคาะเป็นจังหวะของ “เฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ” ทางเข้าที่ลาดเอียงภายในถังจะเลื่อนไหลไปตามทางเล็กๆ จนกระทั่งเผยให้เห็นห้องทรงกลมหลังคาต่ำที่อบอุ่นน่าอยู่ ชวนให้นึกถึงโพรงของแบดเจอร์ ภายในห้องตกแต่งด้วยไม้ขัดเงาอย่างดี มีโต๊ะไม้สีน้ำผึ้งและประตูรูปกลมซึ่งนำไปสู่หอพักนักเรียนชายและหญิง 

แอนนาอธิบายเกี่ยวกับประวัติของบ้านฮัฟเฟิลพัฟให้นักเรียนปีหนึ่งได้ฟังอยู่ครู่หนึ่งและแนะนำทางเดินเข้าหอให้พวกเขาเข้าถูกทาง ภายในห้องนั่งเล่นรวมของฮัฟเฟิลพัฟยังประดับประดาไปด้วยพรรณไม้และดอกไม้สีต่างๆ มีกระบองเพชรหลากหลายชนิดตั้งบนชั้นรูปวงกลมโค้งรับกับผนังห้อง พวกมันจำนวนไม่น้อยที่โบกสะบัดและเต้นรำเมื่อมีคนเดินผ่าน ห้อยแกว่งไปมาจากเพดาน ปล่อยให้กิ่งก้านของไม้เลื้อยและเถาไอวี่ระเส้นผมเมื่อคนเดินผ่านพวกมัน ภาพวาดบนหิ้งเหนือเตาผิงแกะสลักกรอบโค้งด้วยลายแบดเจอร์เต้นรำทั้งหมดเป็นภาพของเฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ หนึ่งในสี่ผู้ก่อตั้งของโรงเรียนฮอกวอตส์ กำลังดื่มอวยพรนักเรียนด้วยถ้วยสองหูสีทองใบเล็ก หน้าต่างรูปวงกลมบานเล็กอยู่ระดับเดียวกับพื้นปราสาทแสดงให้เห็นหญ้าเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ และดอกแดนดิไลออน และยังเห็นเท้าคนที่เดินผ่านไปมาเป็นครั้งคราว 

เช้าวันถัดมา

"คุณฮายวู้ด" แอนนาเรียกขึ้นมาเมื่อเด็กหญิงเรือนผมสีทองกำลังจะเปิดหนังสือออกอ่าน "วันนี้อย่าลืมนะว่ามีซ้อมตอนหกโมง -- อย่าสายล่ะ"

"ค่ะ กัปตัน!" เด็กหญิงยิ้ม "แล้วเจอกันค่ะ"

แอนนาโบกมือลาเธอแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมๆ กับเพื่อนสาวที่เธอพบวันแรกที่เข้ามาเรียน ไดอาน่า เลอแบร์ หญิงสาวเรือนผมสีเทาเข้มออกสีเงินยวงคล้ายๆ กับเฟลอร์ ภรรยาของบิลไม่มีผิด แต่เธอแค่ไม่มีเชื้อสายของวีล่า คาบเรียนแรกของวันนี้คือวิชาการดูแลสัตว์วิเศษกับศาสตราจารย์เลิฟกู๊ดที่เธอเฝ้าคอยให้มันมาถึงอยู่ทุกวัน แต่วันนี้สำหรับแอนนามันคงจะพิเศษกว่าคนอื่นๆ นิดหน่อย...

"อะไรกันน่ะแอนนา" ไดอาน่ายิ้มกริ่มทำท่ารู้ทัน "ฉันไม่เคยเห็นเธอจะอยากรีบร้อนไปเรียนวิชานี้มาก่อนเลยนะ"

"ใครบอกเธอ" แอนนาแย้ง ดวงตามองออกไปด้านนอกปราสาท โซนป่าต้องห้ามอย่างใจจดใจจ่อ "ฉันไม่ได้รีบสักหน่อย -- ก็แค่อยากเรียน -- มากกว่าปกติแค่นั้นเอง เธอเห็นฉันเป็นคนแบบไหนกัน"

"ก็เป็นแอนนาผู้รู้ทุกเรื่องไง" ไดอาน่าหัวเราะอย่างล้อเลียน "ฉันรู้นะว่าเธอกำลังมองหาเขาคนนั้น"

แอนนาสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยิน

"อะ -- อะไร! ฉันเปล่า" แอนนารีบพูด เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงกำลังสั่นอยู่ "ฉันไม่ได้มองหาเขาสักหน่อย -- ยัยบ้า รีบไปเถอะ เดี๋ยวศาสตราจารย์ลูน่าจะพาเราลอยอีก"

"เธอเรียกอาจารย์ด้วยชื่อจริงงั้นเหรอ!" ไดอาน่าทำท่าล้อเลียนอีกครั้ง "นั่นยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่เลย แอนนาาา!!"

แอนนากลอกตาอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบวิ่งหนีเพื่อนสาวตัวป่วนไปยังชั้นเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษทันทีโดยไม่สนใจไดอาน่าที่กำลังหัวเราะและวิ่งตามเธอมาทางด้านหลัง และในที่สุดแอนนาก็วิ่งมาถึงชั้นเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษที่ตอนแรกเธอไม่ได้จะสนใจลงเรียน ความจริงเธอแค่คิดว่าจะลงเรียนวิชาให้มันครบๆ เท่านั้น เธอไม่อยากเรียนวิชาเลือกอื่นๆ เลยนอกจากวิชาอักษรรูณเพราะมันน่าสนใจ แต่โรงเรียนให้ลงเรียนไม่ต่ำกว่าสองวิชาเลือกเธอจึงไม่มีทางเลือกสำหรับวิชานี้

ลูน่าเดินออกมาจากป่าต้องห้ามด้วยชุดคลุมตัวยาวสีฟ้า สวมผ้าคลุมทับและมีเชือกหลากสีห้อยระโยงระยางเต็มตัวไปหมด ตามเชือกมีขนนกหลากสี โดยดูรวมๆ แล้วมันประหลาดเกินกว่าที่นักเรียนปกติจะมองเธอว่าเป็นศาสตราจารย์ ความจริงแล้วแอนนาชินกับภาพนี้มากกว่าคนอื่นๆ เพราะเวลาที่พวกเขาเจอลูน่าตอนที่กลับไปที่คฤหาสน์ ลูน่ามักจะสวมใส่อะไรแปลกๆ เช่นต่างหูรูปหัวผักกาดอะไรทำนองนั้นอยู่เป็นประจำ

แต่ประเด็กวิชานี้มันกลับมีอะไรมากกว่านั้น มีมากเสียจนเธอเลือกเก็บวิชานี้ไว้จนกระทั่งอยู่ปีเจ็ดและแทบเปลี่ยนตารางเรียนทั้งหมดให้เกี่ยวกับสัตว์วิเศษวิทยา

"สวัสดีนักเรียนทุกคน" ลูน่าเอ่ยทักทายนักเรียนที่มาเข้าร่วมชั้นด้วยท่าทางเหมือนกำลังฝัน เสียงนุ่มๆ และรอยยิ้มใจดี "ฉันบอกไปในรอบที่แล้วใช่ไหมว่าวันนี้เราจะมีอาจารย์พิเศษมาช่วยฉันสอน -- เขาเก่งในเรื่องสัตว์วิเศษวิทยา -- โดยเฉพาะกับสาขาพิเศษอย่างมังกรวิทยา"

ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามายืนหน้าชั้น เรือนผมสีแดงเพลิงถูกมัดรวบเอาไว้ทางด้านหลัง รอยยิ้มที่ประทับอยู่บนใบหน้าเรียวได้รูปนั้นดูมีสเน่ห์อย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน จมูกโด่งรับกับใบหน้า ผิวขาวออกแทนเล็กน้อยและมีกระบนใบหน้า ดวงตาสีฟ้าสดใสกวาดมองเด็กๆ ทั้งชั้นด้วยแววตาเป็นมิตร ในมือของเขาถือม้วนกระดาษขนาดกลางๆ เอาไว้มั่น ดูท่าเตรียมพร้อมสำหรับการสอนนักเรียนในชั้น

"สวัสดีทุกคน ยังจำฉันได้ใช่ไหม" เขายิ้มและในสายตาแอนนา เธอรู้สึกได้ว่าเขาส่งยิ้มมาให้เธอเป็นพิเศษกว่าทุกคน "ฉันชาร์ลี วีสลีย์ ฉันเคยมาสอนเรื่องมังกรเบื้องต้นให้พวกเธอรู้กันแล้ว -- แล้ววันนี้ฉันก็เตรียมอะไรดีๆ มาสอนพวกเธอด้วย"

"วันนี้คุณวีสลีย์จะมาเป็นคนสอนแทนฉันหนึ่งวัน" ลูน่าพูด "ตั้งใจเรียนนะเด็กๆ -- ฉันเกรงว่าพวกนิฟเฟลอร์คงต้องการฉัน -- แล้วเจอกันนะ"

ลูน่าเดินกลับเข้าไปในป่าต้องห้ามพร้อมกับพึมพำอะไรสักอย่างที่แอนนาไม่ได้ฟังเธอเลย เพราะดวงตากลมกำลังมองจ้องไปยังใบหน้าที่ดูหนุ่มกว่าอายุของชาร์ลีอย่างใจจดใจจ่อ ความจริงเธอพบเขาครั้งแรกตั้งแต่งานแต่งงานของแฮร์รี่ แต่ว่าตอนนั้นเธอไม่ได้รู้สึกว่าเขาพิเศษเท่าตอนนี้ เธอเห็นว่าเขาเป็นเพียงวีสลีย์คนหนึ่งเท่านั้น จนกระทั่งวันนั้นเมื่อสามปีก่อน ในขณะที่เธอกำลังเลิกชั้นเรียนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษครั้งแรกตอนปีสาม

เธอกำลังเดินอยู่ข้างๆ กระท่อมของแฮกริดที่อยู่ติดกับป่าต้องห้าม แปลงฟักทองยังอุดมสมบูรณ์เหมือนที่เธอเคยเห็นครั้งแรกจนกระทั่งวันนี้ วันนี้ความจริงแล้วแอนนาคิดว่าจะมาหาแฮกริดเพื่อถามเขาเรื่องของฮิปโปกริฟฟ์ที่ชื่อบัคบีคที่แฮร์รี่เคยเล่าให้เธอฟังเมื่อก่อน ส่วนไดอาน่าหนีเธอไปทำการบ้านที่ห้องสมุดเพราะมีแค่รายงานวิชาการปรุงยาที่ยังไม่เสร็จเสียที เธอต้องทำให้เสร็จก่อนที่ซลักฮอร์นจะอยากให้ไปงานเลี้ยงน้ำชาครั้งหน้า ซึ่งแอนนาและไดอาน่าเป็นเด็กฮัฟเฟิลพัฟสองคนที่เขาขาดไม่ได้ในงาน

'ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะมาหาฉันที่นี่ ชาร์ลี' เสียงของแฮกริดดังออกมาจากในกระท่อม มีเสียงหัวเราะของคนอื่นดังตามมาเล็กน้อย 'ขอบใจมากนะที่ยังมาส่งข่าวเรื่องของโรเบิร์ตให้ฉันฟัง'

'ผมบอกแล้วไงว่าเราเรียกมันว่าโรเบอต้าแล้วน่ะ แฮกริด' เสียงนั้นตอบเขา 'มังกรของคุณเป้นผู้หญิงนะ (เขาหัวเราะ) แล้วก็ดุมากเลยล่ะ -- เรียกได้ว่าเป็นปัญหาใหญ่ของเราที่โรมาเนียเลย ขอบอก'

'ฉันภูมิใจกับมันจริงๆ'

แล้วพวกเขาก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน แอนนาเพิ่งรู้วันนี้ว่าแฮกริดเคยเลี้ยงมังกรด้วย แอนนารีบวิ่งร่าไปที่ประตูกระท่อมทันที เธออยากรู้เกินกว่าที่จะห้ามใจตัวเองเอาไว้ได้ ทั้งที่ความจริงนิสัยอยากรู้อยากเห็นนี่ไม่ใช่นิสัยของเด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟเลย เมื่อเดินไปถึงประตูและเตรียมเคาะมันอย่างเคย ประตูกลับเปิดผางออกและทำให้แอนนาเสียหลักพุ่งพรวดเข้าไปด้านในโดยชนเข้ากับใครบางคนเต็มแรง

ร้างนั้นเซถอยหลังไปสองก้าวแต่แอนนาที่เขาคว้าเอวเอาไว้ได้กลับพุ่งแรงจนศีรษะกระแทกเข้ากับกะทะที่แฮกริดแขวนเอาไว้เข้าเต็มแรงจนหัวโน แอนนาได้แต่ขอบคุณตัวเองเนื่องแด่ความซุ่มซ่ามอันไม่สมควรนี้ แอนนารู้สึกมึนหัวและมองอะไรเบลอไปหมดเพราะแรงกระแทก

'เป็นอะไรไหม' เขาร้องอย่างตกใจ 'กระแทกเต็มแรงเลยแฮกริด -- ผมว่าคุณไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ผมหน่อยดีกว่านะ สงสัยจะได้นั่งอยู่ที่นี่อีกพักหนึ่ง'

เขาประคองร่างบางให้านั่งลงที่โต๊ะน้ำชาที่เธอมานั่งคุยกับแฮกริดตรงนี้เป็นประจำ ต้องขอบคุณแฮร์รี่และเฮเลนที่ทำให้เธอได้รู้จักแฮกริดและได้เป็นเพื่อนกับคนที่มีความรู้เรื่องสัตว์วิเศษอย่างเขา มือเย็นเฉียบสัมผัสเข้าที่แกมของเธออย่างแผ่วเบา ดวงตาสีฟ้าสดใสตรงหน้าฉายแววกังวลอยู่ในนั้น เธอไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมเธอถึงได้คุ้นหน้าคุ้นตาเขาถึงเพียงนี้

'ได้แล้ว ชาร์ลี' แฮกริดร้องบอกพลางยื่นผ้าสีขาวให้ชาร์ลี 'ฉันชุบน้ำเย็นเลยล่ะ -- เผื่อ เขาจะแบบ -- จะแบบ ได้สติเร็วขึ้น'

ชาร์ลีหัวเราะ

'ผมแค่จะเอามาประคบไม่ให้มันบวมช้ำไปมากกว่านี้ต่างหาก' เขาบอก 'แต่จะว่าไปเด็กคนนี้หน้าตาคุ้นๆ นะครับ เหมือนผมเคยเห็นที่ไหน'

'เธอจำเขาไม่ได้เรอะ' แฮกริดพูดอย่างเหลือเชื่อ 'ก็เด็กผู้หญิงที่เฮเลนรับเอาไว้ดูแลไงล่ะ -- ที่ว่าแม่เขาเป็น...'

'เด็กคนนั้นน่ะเหรอครับ' ชาร์ลีเลิกคิ้วถาม แต่มือก็ยังไม่หยุดประคบผ้าเย็นลงบนหน้าผากของแอนนา เธอจ้องมองดวงตาสีฟ้าสดใสนั้นเอาไว้ไม่ละสายตา เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างมาทุบเกราะกำแพงในใจ 'โตขนาดนี้แล้วเหรอ เหลือเชื่อเลยนะ'

'จะว่าไปวันนี้เธอกลับมาทำอะไรงั้นเหรอ ฉันก็ลืมถามไปซะสนิท' แฮกริดเอ่ยถามเขา มือใหญ่โตหยิบกะทะที่แอนนาเพิ่งชนเมื่อสักครู่ไปแขวนไว้ที่อื่นราวกับว่ามันจะปลอดภัยกว่าถ้าไม่อยู่ตรงนี้

'ลูน่าชวนให้ผมมาช่วยสอนเด็กๆ เรื่องมังกรวิทยาครับ' ชาร์ลีตอบยิ้มๆ 'ที่จริงก็งานยุ่งๆ อยู่นะ แต่ว่าถ้ามีคนสนใจเรียนแล้วไปช่วยพวกเราทำงานที่โรมาเนียเพิ่มขึ้น  -- มันก็คงจะดีกว่าตอนนี้ -- มีเจ้าหน้าที่บาดเจ็บเพราะมังกรเพราะร่างกายไม่ไหวแล้วเยอะพอสมควร ความจริงเราต้องการคนหนุ่มสาวไปทำงานมากเลยล่ะครับ'

'เธอก็เลยตกลงจะมางั้นสินะ'

แอนนาเห็นชาร์ลีพยักหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่ดวงตาของเขาละไปจากใบหน้าของเธอ แอนนาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเธอมัวแต่นั่งเหม่อมองใบหน้าของชาร์ลีเสียจนลืมจุดประสงค์การมาที่นี่ไปเสียแล้ว เธอมาที่นี่ทำไมนะ...

'สวัสดี' เขาทักพร้อมยิ้มกว้าง 'ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะยืนอยู่ตรงนั้น'

'เอ่อ -- ' แอนนารู้สึกเหมือนลิ้นเป็นอัมพาต เธอคิดไม่ออกว่าควรจะพูดตอบเขาไปว่าอะไร 'ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ!'

ชาร์ลีกับแฮกริดมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหัวเราะ

'เธอไม่ผิดสักหน่อย' ชาร์ลีพูดทั้งยิ้ม 'ฉันชาร์ลี -- ชาร์ลี วีสลีย์ -- ฉันจะมาสอนวิชาสัตว์วิเศษในชั่วโมงของลูน่าวันศุกร์นี้ ยินดีที่ได้พบนะ'

เขายื่นมือออกมาตรงหน้าของเธอ แอนนามองมือนั้นเล็กน้อยก่อนจะยื่นไปจับอย่างช้าๆ

'แอนนาค่ะ' เธอตอบ 'แอรีอานนา อลิซาเบ็ธ โดโรธี -- ยินดีที่ได้พบค่ะ'

หลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกับชาร์ลีไปบ้าง เธอจำได้แค่ว่าหลังจากออกมาจากกระท่อมของแฮกริดมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรีบมาเข้าเรียนวิชาของลูน่าในวันศุกร์โดยลืมไปเลยว่าตัวเองไม่ได้ชอบวิชานี้มากขนาดนั้น เหมือนๆ กับตอนที่จำใจจะต้องไปงานประลองเวทไตรภาคีที่วิทยาลัยเดิร์มสแตรงจ์เมื่อตอนอยู่ปีห้านั่นล่ะ

"ไหน ใครบอกไม่ได้มองกันนะ" ไดอาน่าใช้ศอกสะกิดสีข้างของเธอเบาๆ

"เงียบน่า!" แอนนาแยกเขี้ยว "ไม่ต้องมาพูดเลย ไดน่า ถ้าเธอยังกวนฉันอีกทีล่ะก็ฉันจะสาปให้เธอกินทาก!"

ไดอาน่าทำท่าตกใจแบบกวนๆ ก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมาเบาๆ และหันไปหาชาร์ลีเพื่อเตรียมพร้อมฟังบทเรียนที่เขาจะสอน แอนนาเตรียมสมุดขึ้นมาจนเรื่องของมังกรวิทยาอย่างรวดเร็วจนไม่สนใจเพื่อนรอบข้างอีกต่อไป วันนี้ชาร์ลีสอนพวกเขาเรื่องมังกรคริสตัล 

Crystal Dragon (คริสตัล ดราก้อน) มังกรชนิดนี้ไม่ดุร้าย เป็นมังกรขนาดเล็ก มีถิ่นที่อยู่อาศัยบริเวณเทือกเขาแถบอาร์คติค หรือที่มีอุณหภูมิเย็นสบาย นอกจากนี้แล้วมังกรคริสตัลยังเป็นมังกรที่ฉลาด สามารถหลบหลีกมังกรที่มีขนาดใหญ่กว่าได้ อาหารของมันคืออัญมณีหรือแร่เหล็ก มีอุปนิสัยไม่ก้าวร้าว และเป็นมิตรกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในด้านของพลังนั้น ก็ไม่ใช่มังกรที่มีความสามารถในการต่อสู้เหมือนมังกรอื่นๆ แต่ก็ยังพอมีอาวุธประจำตัวอยู่บ้าง นั่นก็คือลำแสงสว่างจ้า ที่ปล่อยออกมาจากทางปาก

"อย่าลืมนะว่าแสงสว่างของมันอันตรายมาก" ชาร์ลีว่า "มันอาจทำให้เราตาบอดได้เลย"

"มีคำถามครับ" นักเรียนกริฟฟินดอร์คนหนึ่งยกมือถามขึ้น "ถ้าผมอยากจะเป็นนักสัตว์วิเศษวิทยา -- ผมจะสามารถเป็นนักมังกรวิทยาได้ไหมครับ"

"ได้สิ ถ้าเธอศึกษาเรื่องมังกรมากพอที่จะเข้าใจมัน" ชาร์ลีตอบ "นักสัตว์วิเศษวิทยา คือ กลุ่มพ่อมดแม่มดที่ทำการศึกษา และเรียนรู้เกี่ยวกับสัตว์วิเศษ รวมถึงการศึกษาเกี่ยวกับธรรมชาติอันวิเศษ พิศวง ผู้ที่จะอยู่ในกลุ่มนักสัตว์วิเศษวิทยาได้นั้น -- พวกเขาจำเป็นต้องมีความรู้เป็นเลิศด้านสัตว์วิเศษ และสมุนไพรศาสตร์ สำหรับสายอาชีพนี้ นักสัตว์วิเศษวิทยา มักจะมีพ่อมดแม่มดที่เชี่ยวชาญด้านมังกรเป็นพิเศษ จนได้ชื่อว่าเป็น Dragonologists หรือ นักมังกรวิทยา -- และถ้าหากพวกเธอตั้งใจศึกษาหาความรู้ พวกเธอสามารถไปทำงานที่โรมาเนียเหมือนฉันและอยู่กับพวกมังกรแสนน่ารักที่นั่นได้"

ชาร์ลียิ้มและกวาดตามองพวกเด็กๆ ในชั้นเรียน แอนนาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าที่เหมือนเขาจะหยุดดวงตาสีฟ้านั่นลงที่เธอพอดิบพอดี เธอทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวและจดเรื่องที่ตัวเองจะต้องเรียนต่อไป จนกระทั่งเลิกคลาส เธอไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหาเขาก่อนที่นักเรียนทั้งห้องจะกลับปราสาทไปหมดเสียอีก -- เธออยากจะเห็นเขา ไม่สิ เธออยากจะอยู่กับเขาอีกสักหน่อย อีกสักนิดก็ยังดี -- บางทีเธออาจจะใช้เรื่องนั้นช่วยยื้อให้เขาอยู่ที่ฮอกวอตส์อีกสักสองสามชั่วโมงได้

"ชาร์ลี!" แอนนาร้องเรียก ชาร์ลีชะงักือที่กำลังจะเก็บม้วนกระดาษลงในกระเป๋าแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยรอยยิ้ม "ชาร์ลี คือฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นนักกีฬาควิดดิช -- คือ ฉันรู้มาจากแฮร์รี่น่ะค่ะ -- งาสคุณเล่นในตำแหน่งซีกเกอร์ แล้วเกือบจะได้เป็นตัวแทนนักกีฬาทีมอังกฤษ พอดีว่าฉันมีเรื่องอยากจะขอนิดหน่อยน่ะ"

"ได้สิ เรื่องอะไรงั้นเหรอ" ชาร์ลียิ้มให้เธออย่างใจดีเหมือนทุกครั้งทำให้แอนนารู้สึกผิดอยู่ในใจลึกๆ เรื่องที่เธออยากให้เขาอยู่เพื่อดูการซ้อมควิดดิชที่ไม่น่ามีข้อผิดพลาดของเธอ "ถ้าเป็นเรื่องวิธีจับลูกสนิชให้ได้เร็วที่สุดล่ะก็ -- คงต้องพึ่งตาตัวเองแล้วล่ะนะ"

"มะ มันไม่ใช่แค่นั้นค่ะ!" แอนนาร้อง "คือตอนนี้ฉันได้เป็นกัปตันทีมควิดดิช -- แต่ฉันยังกังวลอยู่ว่าตัวเองจะทำไม่ได้ -- ฉันก็เลยอยากให้คุณไปดูค่ะ! ช่วยสอนฉันเรื่องนี้ได้ไหมคะ"

ชาร์ลีทำท่าคิด เขายิ้มบางๆ และวางมือลงบนบ่าของแอนนาเบาๆ 

"ได้สิ" เขาบอก "แต่ฉันว่าเธอคงทำได้ดีอยู่แล้วล่ะนะ แอนนา -- ไม่ต้องกังวล"

"ขอบคุณมากค่ะ ชาร์ลี" แอนนาตอบอย่างดีใจ เธอรู้สึกอยากกระโดดกอดเขาแรงๆ สักทีหนึ่ง "วันนี้ที่สนามควิดดิช ตอนหกโงเย็นนะคะ"

"โอเค" เขาพยักหน้า "แล้วเจอกัน แอนนา"

"แล้วเจอกันค่ะ"

เด็กสาวยิ้มแก้มแทบปริ ใบหน้ามีความสุขนั้นทำให้ไดอาน่าอดไม่ได้ที่จะทำท่าล้อเลียนขึ้นมาอีกครั้ง แต่พูดตามตรงแอนนาไม่ได้ใส่ใจเธอเท่าที่ควร เพราะเรื่องที่ชาร์ลีจะมาเป็นคนคอยดูตอนเล่นควิดดิชมันทำให้เธอหน้าบานเหมือนดอกแดนดิไลอ้อนตลอดทั้งวัน

"เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะดูออกว่าเธอโกหก" ไดอาน่าพูดขึ้นเมื่อพวกเขาพักทานอาหารกลางวัน "เขาน่าจะมองแว้บเดียวก็รู้ว่าเธอเก่ง -- เธอดูแลน้องๆ ของเธอมาก่อน -- เขาก็น่าจะเคยเห็นนี่"

"ไม่รู้สิ" แอนนาเขี่ยเบคอนในจานไปมา "ฉันขอให้เขาไม่รู้"

"ทำไมล่ะ" ไดอาน่าถาม เธอกลืนเนื้อลงคออย่างยากลำบาก "ทำไมเขาจะต้องทำเป็นไม่รู้ด้วย"

"ฉันไม่ได้อยากให้เขาทำเป็นไม่รู้สักหน่อย" แอนนาแยกเขี้ยวใส่ไดอาน่า "ฉันแค่ขอให้เขาไม่รู้ -- ขอให้เขาไม่รู้ว่าที่จริงฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆ เขาเท่านั้น -- ฉันไม่ได้ขออย่างอื่นที่มากกว่านั้นเลย"

ไดอาน่ากลอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจแรงๆ ใส่แอนนา 

"ฉันไม่คิดเลยนะว่าคนที่กล้าปฏิเสธนายชาฟิกจะพูดแบบนี้" ไดอาน่ายกยิ้มเล็กน้อย "แอนนา แม่เด็กที่ปฏิเสธผู้ชายทุกคนเพื่อเลือกชาร์ลี วีสลีย์ -- ผู้ชายที่อายุมากกว่าถึงสิบหกปี"

"ชู่ววว!!" แอนนาร้อง "อย่าพูดดังไปสิ! เรื่องนี้ไม่มีใครรู้สักหน่อย"

"อะไรนะ"

เสียงที่สามทำให้แอนนาตัวชา ดวงตากลมโตเหลือบมองขึ้นไปยังคนที่อยู่ด้านหลังของเพ่อนสาวในขณะเดียวกันกับที่ไดอาน่าหันหลังกลับไปมองร่างสูงที่ยืนทำสายตางงงวยอยู่ตรงนั้น 

ชาร์ลี วีสลีย์!

พระเจ้าช่วยกางเกงในเมอร์ลินที่หย่อนยานนี่ด้วย! แอนนาอยากจะมุดตัวเองเข้าไปอยู่แทนไส้ของไก่งวงจริงๆ!!

ติดตามตอนต่อไป...