คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : LTW -Amusement Park-
*7*
[Amusement Park]
“ซิน หัดนอนตอนกลางคืนได้แล้วนะ มานอนเช้าๆแบบนี้เดี้ยวไม่ได้ทำอะไรกันพอดี ลุกได้แล้วด้วย”
“ไม่อาววว ซินจานอนนน”
“ไม่เอาสิ อย่าดื้อนะ ไม่งั้นไม่พาเที่ยวจริงๆด้วย”
“ไม่เป็นไรอยู่ในห้องแบบนี้กันนัททั้งวันก็ได้~~”
เวลานี้ก็เที่ยงได้แล้วแต่ทั้งคู่ก็ยังคงหมกตัวอยู่ในห้องนอนมาตั้งแต่เมื่อคืน ด้วยเหตุที่ซินเอาแต่นอนกกตัวนัทเอาไว้ไม่ยอมให้ลุกไปไหน ตอนนี้ท้องก็ร้องหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว แต่ซินก็ไม่ยอมปล่อยเสียที ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ได้ผล
โครกกก...
“ซินครับ นัทหิวแล้วจริงๆนะ..”หน้าหล่อเลี่ยงหลบตากลมที่มองมาด้วยความอาย ก็แล้วใครจะไปอยากให้แฟนตัวเองมาได้ยินอะไรน่าเกลียดแบบนี้ล่ะ แล้วท้องเจ้ากรรมก็เล่นดันร้องโครกครากซะดังขนาดนี้อีก..
“ก็ได้ แต่นัทต้องพาซินไปเที่ยวด้วยนะ”เสียงหวานเอ่ยสดใสพร้อมลุกขึ้นแล้ววิ่งร่าไปยังห้องน้ำ ทิ้งให้นัทนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนเดียว
“เฮ้อ.. แฟนหรือลูกว่ะเนี่ย”พึมพำกับตัวเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปเลือกเสื้อผ้าให้ตัวเอง นี่ตัวเล็กเข้าห้องน้ำก็ไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้าไปอีกแน่ะ ถึงเวลาก็เดินล่อนจ่อนออกมาใส่เสื้อผ้าข้างนอกอีก
“พี่น้าททททท”หัวกลมแว๊บออกมานอกประตูที่แง้มอยู่ ก่อนจะส่งเสียงเรียกร่างสูงที่กำลังชงกาแฟรองท้อง
“ครับ??”ขานรับพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าสวยที่กำลังยิ้มแฉ่งอยู่
“ให้ซินใส่ชุดไหนอ่าาา”
“อยากใส่ตัวไหนก็เลือกเอาเลย อยู่ในตู้นั่นน่ะ”ตอบเสร็จก็หันกลับไปสนใจกาแฟต่อเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เพราะเดี้ยวก็ต้องพาตัวเล็กไปข้างนอกตามที่ขอไว้อีก
“โอเคคคคค”เสียงหวานยังคงเอ่ยยืดยานราวกับเด็กตัวน้อยที่แสนจะร่าเริง
ร่างเปลือยเปล่าวิ่งดุ๊กดิ๊กไปยังตู้ไม้ตู้ใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดออกมา ซึ่งส่วนใหญ่ก็มีแต่ชุดกระโปรงฟูฟ่องของตัวเอง ปากเรียวยกยิ้มพอใจ มือขาวเอื้อมไปเลือกชุดอย่างสนุกสนาน เป็นครั้งแรกของซินเซียร์เลยที่ได้เลือกชุดใส่ด้วยตัวเอง
ปัง!!
เสียงกระแทกของประตูกับอวัยวะเบื้องล่างของบางคนดังขึ้นจนนัทต้องสำลักกาแฟ พรวด ออกมาด้วยความตกใจ
“นั่นใครน่ะ!?”ทำใจถามออกไปเสียงแข็ง พร้อมทั้งเดินตรงไปดูประตูของตนที่สภาพยังดีอยู่ ตาคมจ้องไปยังชายหญิงสองคนที่ปรากฏตัวขึ้น ฝ่ายชายที่สะพายเป้ซึ่งดูเหมือนจะใส่ของมาเยอะไม่ใช่น้อย
“เจ้าหญิงอยู่ไหนนนน”เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังขึ้น ขายาวก็ก้าวเดินเข้าห้องโดยที่ไม่สนใจ เจ้าของห้องเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย เดี้ยวดิ”นัทได้แต่อุทานแล้วมองตามการกระทำนั้นโดยติดจะงงๆ ผู้หญิงที่มาด้วยกันก็เดินก้าวเข้ามา การแต่งตัวของทั้งคู่ดูดีเหมือนลูกคุณหนูซะมากกว่าที่จะเป็นพวกโจรหรือขโมยล่ะนะ
“ไม่ต้องตกใจหรอก เราเป็นพี่ของซินเซียร์ และที่มาก็เพราะต้องเอาของใช้บางอย่างมาให้น้อง”
ก็ไม่รู้จะโล่งใจหรือหนักใจดี ถ้าเกิดพวกนี้อยู่นานๆเข้าห้องเขาจะไม่พังเอาหรอ คิดแล้วก็หน่าย...
“พี่โซล?”อยู่ๆประตูห้องนอนก็เปิดออก พร้อมเสียงหวานที่ดูจะตกใจไม่ใช่น้อยเมื่อเห็นร่างของพี่ชายคนที่ 6
“เจ้าหญิง!”เอ่ยอุทานเสียงดังลั่นพร้อมทั้งถลาเข้าไปจับไหล่บางพลางจ้องตาเขม็ง
วันนี้ตัวเล็กอยู่ในชุดกระโปรงแขนยาว ซึ่งส่วนล่างสั้นเหนือเข้า ผ้าเนื้อดีสีโอรสที่ติดจะบางอยู่มากถ้าไม่มีซับใน ช่วงคอก็ดูกว้างหน่อยๆประดับไปด้วยผ้าลูกไม้สีขาว
..ตรูว่ามันดูเปิดเผยเยอะไปมั้ย? หรือคิดมากไปเอง? แต่เห็นแล้วใจเต้นโว้ยยยย..
“นายนี่รสนิยมดีเหมือนกันนะ..”แม่สาวที่กำลังยืนมองร่างบางอย่างสำรวจอยู่ๆก็โพล่งประโยคที่ชวนให้นัทงงขึ้นมา
“...”ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่มองหน้าของหญิงสาวด้วยความงงตาแป๊ว
“แค่นี้ยังไม่เข้าใจ ฉันหมายถึงเลือกเสื้อผ้าให้น้องฉันได้เหมาะดี!”จากเสียงเรียบๆก็เริ่มจะวีนเมื่อมีคนมาขัดใจด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้
“อ๋อออ ไม่หรอก ซินเป็นคนเลือกเอง”ตาคมเสกลับไปมองตัวเล็กที่ดูจะดีใจที่ได้เจอกับพี่ชาย
“นี่ๆพี่โซล มารับเค้าแล้วหรอ”เสียงหวานเอ่ยถาม ตากลมจ้องแป๊วที่ใบหน้าหล่อของพี่ชายที่สนิทอยู่เหมือนกัน
“เปล่าหรอก ความจริงก็อยากพากลับนะ แต่ป๊าเราน่ะบอกว่าต้องรอ”พูดแบบเซ็งๆเมื่อนึกไปถึงตอนที่ไปหาท่านพ่อแล้วเถียงกันเรื่องพาตัวซินกลับ ไมเข้าใจว่าพ่อจะรออะไรนักหนา
“หรอ.. นี่ๆ แล้วมาทำอะไรกันหรอ”ถามด้วยความอย่างรู้พลางเขย่าแขนแกร่งของพี่ตรงหน้า
“ก็เอาของมาให้เรานั่นแหละ โดนแดดไม่ได้เลยนะรู้ไหม ถ้าไม่ทาครีมน่ะ”สั่งสอนน้องสุดที่รักเสร็จก็หยิบกระเป๋าเป้ตัวเองมารื้อเอาของนู่นนี่ออกมากองไว้เกลื่อนพื้น ก่อนจะค่อยๆอธิบายสรรพคุณของแต่ชิ้นให้เจ้าหญิงตัวน้อยฟัง
“... นี่ไม่ได้จะมาเอาตัว เอ่อ ซินกลับไปหรอกหรอ”บรรยากาศด้านนัทดูจะกระอักกระอวนไม่น้อย เพราะผู้หญิงคนนี้เอาแต่เงียบไม่ปริปากอะไรสักคำ
“ยัง รอเวลาก่อน..”
แล้วความเงียบอึมครึมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง นัทเหล่มองหญิงสาวที่กำลังจ้องตัวเล็กตาไม่กระพริบ เลยได้แต่มองตามไปอย่างนั้น
“โซล เร็วๆ ต้องไปรายงานท่านพ่ออีก”เมื่อเห็นว่าน้องชายจะไม่หยุดพูดง่ายๆ จึงต้องเอ่ยขึ้น
“รู้แล้วน่า”หันกลับมาแหวใส่แล้วผละออกมาจากน้อง มือหนาเอื้อมไปลูบผมนุ่มอย่างทะนุถนอม ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้มเงยมองพี่ชายก่อนจะจับมือนั้นมากอบกุมไว้
“มาหาซินอีกนะ”ตากลมทอดมองใบหน้าหล่อตรงหน้า สายตาที่ให้ไปมันหลากความรู้สึก ใจหนึ่งก็เศร้า อีกใจก็สุข
เศร้าที่จะได้เจอพี่ๆน้อยลง
สุขที่จะได้อยู่กับนัทต่อไป..
“อืม.. แล้วจะยังไปเที่ยวมั้ย?”
เวลาผ่านไปนานเมื่อพี่ทั้งสองเดินออกจากห้องไปหลงเหลือเพียงเจ้าของห้องกับคนตัวเล็กที่เอาแต่มองประตูห้อง นิ่งเงียบราวกับกำลังเหม่อลอย คิดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่นัทไม่ได้รับรู้
บางครั้งก็แอบน้อยใจ อาจจะคิดว่าจะดูเด็กไปมั้ย แต่การที่ได้รักใครสักคนโดยที่ไม่ได้รู้เรื่อง รู้ราวเกี่ยวกับคนคนนั้นเลยมันก็อดจะรู้สึกน้อยใจไม่ได้
“ไปสิ ไปอยู่แล้ว.. เดี้ยวซินไปเตรียมตัวก่อนแล้วกันนะ”ส่งยิ้มหวานให้นัทไปที จากนั้นก็วิ่งดุ๊กๆไปยังกระเป๋าเป้ที่พี่โซลทิ้งเอาไว้มือซีดเอื้อมไปจับตัวสะพายแล้วลากเข้าห้องนอนไป ร่างสูงที่ได้เห็นการกระทำเด็กๆแบบนั้นก็อดจะหัวเราะไม่ได้ น่ารักเสมอแหละนะคนเนี้ย
“ซินเสร็จยัง”
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกเมื่อตัวเล็กหายเข้าไปนานเกินเหตุ แต่เมื่อตาคมได้ปะทะเข้ากับหลังขาวซีดที่เปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิด หน้าสวยหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มดีใจแล้วกวักมือเรียกให้ร่างสูงเดินมาใกล้ๆ
“ทาครีมที่หลังให้หน่อยสิพี่นัท”เสียงหวานขอร้องด้วยใบหน้าเว้าวอน จนคนที่ได้เห็นนอกจากหลังขาวแล้วยังมีหน้าบ้องแบ๊วนั้นอีก
..ใจสั่นสิครับท่าน..
“เอ่อ.. ก็ได้”ตอบกลับอย่างอึกอัก ก่อนจะคว้ากระปุกครีมมาป้ายใส่มือ แล้วค่อยๆบรรจงไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม จากคอ ไปไหล่ และตามด้วยแผ่นหลังเรียบที่ติดจะผอมไปหน่อย
“เสร็จแล้ว เอ้อ หิวมั้ยจะได้หาอะไรกินก่อนไป”หน้าคมเสมองไปทางอื่นพร้อมเกาหัวแกร๊กๆด้วยความเขิน
“อื้อ เค้าก็หิวแล้วเหมือนกัน อ๊ะ พี่นัทติดกระดุมให้หน่อย”เมื่อเห็นว่านัทช้อนอยู่ทางด้านหลังพอดี เลยให้ติดกระดุมชุดทางด้านหลังให้ไปเลยจะได้ไม่ต้องเสียเวลาดันชุดไปมา
หัวโตพยักหน้าน้อยๆก่อนจะติดกระดุมด้านหลังของชุดให้ไปจนครบทุกเม็ด ตาคมเลื่อนลอยมองไปที่ผมยาวที่โดนเจ้าของรวบไปด้านหน้า แล้วเอื้อมมือหนาไปจับมาไว้ให้เคลียกับแผ่นหลังเหมือนเดิม
“ขอบคุณนะ...”
ไม่รู้ว่าตาฝาดไปเองหรือยังไงที่ได้เห็นเสี้ยวหน้าเนียนที่ขึ้นสีแดงฝาดอยู่ เห็นตัวเล็กเขินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะจับมาฟัดหอมไปที
“อื้อออ พี่นัทเค้าหิวแล้ววว”หัวทุยหลบหนีไปมา เป็นครั้งแรกที่หน้าแดงกับคนอื่นนอกจากพี่บาส..
“ฟอดดด สมควรหรอกผอมแบบนี้น่ะ”ไม่ว่าเปล่าแขนแกร่งก็เอื้อมไปช้อนตัวเลกขึ้นมาไว้ในอ้อมอกอุ่น
..ตัวซินเย็นตลอดเวลา เย็นจนเขาอยากจะโอบกอดเอาไว้ตลอดเวลา ไม่อยากให้ห่างเลยแม้แต่น้อย..
“เชอะ อิจฉาล่ะสิ”ดวงหน้าเรียวสะบัดหนีไปอีกทางพร้อมทั้งบุ้ยปากอย่างน่ารัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงคล้องแขนตนไว้กับคอของร่างสูง ด้วยเพราะกลัวตกลงไป
“เดี้ยวนี้มีงอนอีกแน่ะ”เอ่ยล้อพลางกระชับแขนให้แน่นขึ้น แล้วพาเดินออกนอกห้องไปทั้งอย่างนั้น
“จะพาไปไหนอ่ะ”หลังจากที่กินสปาเก็ตตี้จานยักษ์เสร็จก็ขึ้นรถมาเอนเบาะนอนตีพุง โดยหันตัวตะแคงไปทางคนขับ
“ขี้เกียจไปแล้วเนี่ย เหนื่อย”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างล้าๆ ก็กว่าจะกินข้าวตัวเองเสร็จก็ใช้เวลานานพอควร เพราะตอนที่อุ้มซินลงมาจากห้องก็โดนทั้งจิกทั้งทึ้งแขน เพราะเจ้าตัวบอกอายคนอื่นเขา นี่ก็ต้องมาขับรถเองอีก ตั้งแต่ออกมาจากบ้านก็อุตส่าห์ไม่แตะเจ้ารถคันนี้แล้วแท้ๆ เอาเป็นว่าเมื่อยแขนสุดๆ
“ม่ายยยย ไม่ได้ๆๆ พี่นัทต้องพาเค้าไปเที่ยวนะ ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย!”โวยวายเสียงดังไม่พอยังจะเบะปากแล้วก็ตีหน้าเศร้าอีกต่างหาก
..สรุปที่ทึ้งตูมาทั้งวันนี่ไม่สำนึกเลยใช่มั้ยย??..
ชายโชได้แต่กรีดร้องในใจพร้อมหันมองไปรอบๆเพื่อหาสถานที่ที่น่าจะพาเจ้าเปี๊ยกนี่ไปเล่นได้ จนกระทั่งสะดุดตาเข้ากับเจ้าป้ายยักษ์ที่ทางเข้าคนก็เยอะเหมือนกัน แต่ตัวเล็กน่าจะชอบ
“โอเค งั้นไปสวนสนุกแล้วกัน”
ในที่สุดก็มาอัพ555 มาอัพก่อนเปิดเทมออ T^T
แล้วก็อาจจะหายไปยาวๆอีกถ้าการบ้านเยอะ _ _"
แต่ไงเค้าก็คิดถึงคนอ่านเนอะ >3<~
แล้วเจอกันตอนหน้าค้าาา
เม้นต์กันให้หายคิดถึงซักที ตัวเล็กอุตส่าห์กลับมามีบท5555
ความคิดเห็น