คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Episode8: Memory that we forgot.
Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า
Episode8: Memory that we forgot.
ซินเซียร์จ้องภาพเขียนที่แขวนบนผนังห้องราวกับต้องมนต์สะกด ภาพวาดภูเขาที่ลงสีเสร็จสมบรูณ์ปรากฏตรงหน้าทั้งๆที่เมื่อวานเขาเห็นมันยังเป็นเพียงแค่ภาพร่างดินสอ ซินแน่ใจว่าภาพที่กำลังอยู่ตรงหน้าเขากับภาพที่เห็นเมื่อวานเป็นภาพเดียวกันไม่ผิดแน่ เพราะเขาเป็นคนวาดเองกับมือและซินก็ไม่ได้ความจำเสื่อมรุนแรงถึงขนาดจำลายเส้นตัวเองไม่ได้ เขาเพียงแค่เสียความทรงจำบางส่วนไปก็เท่านั้น
“คุณมั่นใจเหรอว่ามันเป็นภาพเดียวกัน” นัทละจากโต๊ะกินข้าว ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้ารูปภาพเช่นเดีนวกับซิน
“มั่นใจสิ เราจำรูปที่ตัวเองวาดได้ ” ร่างบางตอบอย่างมั่นใจ พลางค่อยๆสัมผัสรูปวาดนั้นอย่างแผ่วเบา
“แล้วคุณจะเอาไงต่อ?”
“ก็ไม่เอาไง... เพราะถ้ารูปวาดนี้มันเป็นตัวแทนความทรงจำของเราจริงๆ มันก็จะพาเราไปหาอดีตแบบกล่องไม้กล่องนั้นเอง”
สิ้นคำตอบของซิน หมอกควันสีเทาที่ไม่รู้ว่ามาจากทางไหนก็ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ร่างบางคว้ามือนัทมาจับไว้แน่น ก่อนจะพากันเดินฝ่าควันจนเห็นแสงสว่างที่สุดปลายทาง เมื่อหมอกควันจางหายไปบรรยากาศห้องรับประทานอาหารของนัทก็หายไป กลับถูกแทนด้วยศาลาริมน้ำหลังสวนในโรงเรียนตัวเดิมแทน ซินพานัทที่กำลังสับสนกับเรื่องตรงหน้าขึ้นมานั่งบนศาลาที่ตอนนี้ยังคงไร้ผู้คน
“ที่นี่ที่ไหน?” นัทขมวดคิ้ว ความรู้สึกในใจชายหนุ่มกำลังบอกว่าเขาคุ้นเคยกับที่นี่ แต่ไม่ว่านัทจะนึกยังไงก็นึกไม่ออก
“ตอนนี้เรากำลังอยู่ในความทรงจำของซิน ที่นี่คือโรงเรียนเก่าสมัยมัธยมของเรา” ร่างบางไขข้องใจให้กับชายหนุ่ม นัทแทบไม่เชื่อว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความจริง จนกระทั่งเขาเห็นผู้มาใหม่ที่กำลังเดินขึ้นมาบนศาลาที่พวกเขานั่งอยู่นี่แหละ ภาพเด็กหนุ่มผมยาวประบ่าผิวขาวใส รูปร่างบอบบางที่กำลังหอบกระดานวาดรูปขึ้นมาบนศาลาช้าๆ ดวงหน้าหวานใสตัดกับดวงตาคู่สวยแต่ดูรั้นไม่น้อย แม้จะดูอ่อนวัยกว่า แต่ไม่ว่าดูยังไงคนๆนี้ก็เป็นคนเดียวกับร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆเขาตอนนี้แน่ๆ
ร่างบางในอดีตเดินผ่านนัทกับซินไปราวกับพวกเขาเป็นธาตุอากาศ ก่อนจะนั่งลงจดจ่ออยู่กับรูปภาพตรงหน้าพลางฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี มือเรียวค่อยๆใช้พู่กันไล่แต้มสีลงไปบนภาพวาดอย่างใจเย็น จนกระทั่งเห็นว่าพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว คนหน้าหวานจึงหยุดมือพร้อมกับเก็บข้าวเก็บของให้เรียบร้อย
“ตามไปดูไหมคุณ?” นัทถามเมื่อเห็นว่าคนหน้าหวานในอดีตกำลังจะเดินลงจากศาลาไป ซินพยักหน้าแทนคำตอบก่อนที่ทั้งสองจะเดินตามร่างบางในอดีตไปติดๆ
ซินเซียร์เมื่อแปดปีที่แล้วเดินออกจากโรงเรียนพลางหอบอุปกรณ์วาดรูปเต็มสองมืออย่างทุลักทุเล พลางคิดไปถึงชายหนุ่มที่มาช่วยเขาถือของทุกวัน ไวเท่าความคิดเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ตั้งพิเศษยามเมื่อแสตมป์โทรเข้ามาก็ดังขึ้น ร่างบางก้มหน้าควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพาย ในขณะที่ขาเรียวยาวก็ก้าวในข้างหน้าเรื่อยๆ ก่อนที่คนเดินไม่ยอมดูทางจะชนเข้ากับคนอื่นอย่างแรง
ตุ๊บ โครม !
ร่างบางประทะกับชายร่างสูงตรงหน้าอย่างแรง อุปกรณ์และกระดานวาดรูปที่หอบหิ้วมาเต็มสองมือหล่นลงไปกองกับพื้น พร้อมกับแก้วกาแฟในมือร่างสูงที่ตกลงไปถึงพื้นพร้อมๆกัน น้ำสีดำในแก้วที่ตกกระเด็นในวงใหญ่ ไหลเลอะไปโดนวาดภาพของซินจนเปียกชุ่ม
“เฮ้ย”
“เชี่ย...”
ร้องออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนซินจะเป็นฝ่ายเก็บรูปที่เขาใช้เวลาวาดมาเกือบทั้งอาทิตย์ขึ้นมาพิจารนาความเสียหาย สีน้ำที่เขาบรรจงแต้มลงไปในวาดเมื่อครู่กลายเป็นวงสีน้ำตาลใหญ่ๆเมื่อโดนน้ำกาแฟสาดเข้าไปเต็มที่ กระดาษราคาแพงที่ลงทุนซื้อมาสำหรับงานสีน้ำก็เปียกชุ่ม ...ภาพที่ต้องอาจายร์พรุ่งนี้ พังไม่เหลือชิ้นดี
“เอ่อ ขอโทษครับ ...ผมช่วยเก็บนะครับ” ตัวต้นเหตุทำท่าจะช่วยหยิบของที่กองกลาดกลื่นอยู่บนพื้น แต่ซินจะปัดมือชายหนุ่มออกอย่างไม่ต้องการความช่วยเหลือ คิ้วเรียวมุ่นขึ้นพลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจ
“ไม่ต้องยุ่ง ...เดินยังไงให้กาแฟมาหกรดงานชาวบ้าน” ร่างบางแหวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบสมุด เสก็ตของตัวเองมาดูแล้วพบว่าความเสียหายของมันไม่ต่างกัน
“ให้ตายสิ สมุดเสก็ตผมก็พัง ...แล้วรู้ไหมว่าไอ้รูปที่คุณเอากาแฟเทใส่เมื่อกี้อ่ะ เดทไลน์ส่งมันพรุ่งนี้นะ คุณจะรับผิดชอบยังไง หา”
“รับผิดชอบ? คุณเดินมาชนผมเองนะ”
“อ๋อ คุณจะบอกว่าผมผิดงั้นสิ” ร่างบางลมขึ้นหู เท้าสะเอวใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
“ใช่ไง คุณผิด ผิดเต็มๆด้วย คุณเดินมาชนเอง ผมไม่คิดค่าเสียหายที่กาแฟผมหกก็ดีแค่ไหนแล้วคนสวย โอ๊ย ...” ชายร่างสูงร้องเสียงหลง เมื่อคนสวยกระแทกกระดานวาดรูปอันเบ้อเริ้มฟาดแขนเขาเต็มๆ
“ไอ้คนกวนประสาท” ซินด่าพร้อมกับเอากระดานวาดรูปฟาดไปอีกรอบ แต่คราวนี้ร่างสูงไม่ยอม มือแกร่งจับแขนร่างบางไว้แน่น
“ปล่อย” ซินร้องขึ้น พยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมจากอีกฝ่าย แต่ก็ไม่สำเร็จเนื่องจากเรี่ยวแรงที่ต่างกันอยู่ไม่น้อย
“ไม่ปล่อย ปล่อยคุณก็ตีผมต่อสิ” แรงบีบรัดส่งไปที่แขนเล็กๆจนเป็นรอยแดง
“เฮ้ย นัท มีเรื่องอะไรวะ…ซิน ...อ้าว นี่รู้จักกันแล้วเหรอ ” เสียงจากผู้มาใหม่ทำให้นัทละมือออกจากร่างบาง ชายหนุ่มมองแสตมป์สลับกับคู่กรณีหน้าสวย ก่อนจะถามผู้มีศักดิ์พี่ชายด้วยความแปลกใจ
“พี่รู้จักเค้าเหรอ?”
“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ” ผู้อาวุโสกว่าพูดพลางเดินไปโอบไหล่คนตัวเล็กที่ทำหน้าแปลกใจไม่แพ้กัน ก่อนจะกล่าวแนะนำคู่กรณีที่เถียงกันจะเป็นจะตายเมื่อครู่ให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ
“ก็คนนี้แหละ ซินเซียร์ แฟนที่พี่เล่าให้แกฟังไง”
“อ้อ น้องซิน ส่วนนี่นัท ญาติที่เพิ่งย้ายมาจากอเมริกา รู้จักกันไว้สิ”
ทั้งซินและนัทต่างฝ่ายกลับได้แต่มองหน้ากันด้วยตกความแปลกใจ ได้แต่สาปแช่งความบังเอิญของโลก
อยู่ในใจเมื่อฝ่ายหนึ่งก็เป็นแฟนพี่ชาย ส่วนอีกฝ่ายก็เป็นน้องชายของแฟน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้กล่าวทักทายทำความรู้จักกันและกันแต่อย่างใด คู่กรณีที่เมื่อกี้เกือบจะได้วางมวยกันต่างฝ่ายต่างยังมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจเงียบๆ จนในที่สุด คนตัวเล็กกว่าก็เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“ไม่ครับ ซินไม่อยากรู้จัก...นายชื่อนัทใช่ไหม จำใส่สมองนายไว้เลยว่า ฉัน เกลียด นาย มาก!” ซินเซียร์
เน้นคำในประโยคทีละพยางค์ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีทันที ก่อนจะหยุดกึกแล้วหันหน้ามาพูดกับแสตมป์อย่างนึกขึ้นได้
“ขอโทษที่เสียมารมาทใส่นะครับพี่แตมป์ แต่น้องพี่นิสัยแย่มากอ่ะ ซินรับไม่ได้ ...เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ร่างบางโบกมือพลางส่งยิ้มให้กับคนเป็นพี่อย่างน่ารัก แต่พอมาถึงหน้ากวนๆชวนมีเรื่องของคนเป็นน้องชาย ซิน กลับถลึงตาใส่อย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินจากไป
ทางด้านคนโดนเกลียดหมาดๆกลับหัวเราะหึๆอย่างอารมณ์ดี พลางมองตามร่างบางที่สวยแต่โครตดุผิดกับคำบอกเล่าของพี่ชายลิบลับไปจนสุดสายตา
“แฟนพี่นี่น่ารักอย่างที่บอกจริงๆด้วย แต่ดุไปนะครับ”
“ปกติซินไม่ใช่คนที่เกลียดใครง่ายๆนะ แกไปทำอะไรให้เค้าเกลียดขนาดนั้นวะ?” คนเป็นพี่ถามอย่างแปลกใจ ทางด้านนัทก็ได้แต่ชี้ๆรูปวาดกับสมุดสเก็ตที่ชุ่มไปด้วยน้ำและคราบกาแฟให้อีกฝ่ายดู
“โอ้โห...ไอ้นัท ซินมันเกลียดที่สุดก็คนที่ทำรูปวาดมันพังนี่แหละ แล้วนี่ดันมาพังพร้อมกันทีเดียวหมดแกเตรียมตัวโดนเกลียดไปตลอดชีวิตได้เลยไอ้น้องชาย” แสตมป์ตบบ่าน้องชายเบาๆอย่างเห็นใจ พลางชวนกลับบ้านเมื่อคนที่ต้องการจะพานัทมาเจอได้หงุดหงิดกลับบ้านไปแล้วเมื่อสักครู่ แสตมป์และนัทพาขึ้นรถยนต์ สีดำ ก่อนที่คนเป็นพี่จะเป็นฝ่ายขับออกไปจากบริเวณโรงเรียน
ภาพความทรงจำในอดีตค่อยๆเลือนหาย แต่ผู้ที่รับบทคนดูสองคนกลับยังนิ่งงัน ....ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างสับสน แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร…นัทและซิน ภาพสองคนที่เห็นนั้นมองยังไงก็คือพวกเขาในอดีตอย่างแน่นอน แต่สิ่งที่แทบไม่อยากชื่อ ก็คือ พวกเขาเคยรู้จักกันมาก่อน
…แล้วทำไม พวกเขาทั้งคู่กลับจำเรื่องราวของกันและกันไม่ได้เลย ?
TALK : มาต่อแล้วค่ะ ช่วงนี้งานยุ่ง+สอบเยอะจริงๆนะTT
ขอบคุณสำหรับทุกความสนใจเช่นเคยค่ะ~
ปล.ขอบ่นหน่อยเถอะ DVD CONCERT ออก30 กันยา? WTF !=_=
ความคิดเห็น