คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 8
CHAPTER 8
“โว้ยย! ทำไมไอ้คู่ชานแบคแม่งยังไม่มาอีกวะ!! เทาเทาด้วยเนี่ย!!”เสียงร้องโวยวายของไคดังขึ้นอย่างหงุดหงิดที่ลานจอดรถบัสหน้าโรงเรียนมัธยมแทอึน
“นั่นดิ แม่งเหี้ยมากอ่ะ กำชับให้พวกกูมาแต่เช้า แล้วดูแม่งดิ้ โอยย..”เซฮุนเองที่ดูเหมือนยังจะไม่ค่อยตื่นก็บ่นตามออกมา
“เดี๋ยวแม่งก็มาๆ”มินซอกที่นั่งกอดกระเป๋าอยู่ตรงริมฟุตบาตเอ่ยขึ้น ยังไงก็รออยู่ดีเพราะการที่จะขึ้นไปนั่งบนรถบัสนั้นต้องไปเป็นกลุ่ม แล้วก็ต้องยื่นใบหอกอะไรไม่รู้อีก #ไคเรียกแบบนั้น
“ไอ้เลย์ มึงหลับในปะเนี่ย กูละสงสารมึงจริงๆ -___-”
“ห้ะ.. เปล่า”เหมือนสติจะเพิ่งกลับมา เลย์หันมามองหน้าไคด้วยสายตาลอยๆ ก่อนจะกลับไปจ้องล้อรถเหมือนเดิม
“เห้ย นั่นไงมันมาแล้ว!”เซฮุนชี้ไปที่ร่างสูงเตี้ยสองคนที่กำลังวิ่งมาหา โดยชานยอลนั้นแบกกระเป๋าไว้ทั้งหมดพร้อมใช้แขนลากร่างเล็กมาด้วย
“ด่ากูกันสนุกปากเลยสิพวกมึง”แบคฮยอนว่าแล้วทำหน้าบูด ที่มาช้าไม่ใช่อะไรหรอกนะ! เพราะไอ้หยอยมันไม่เตรียมอะไรเลยนะสิ ต้องวิ่งวุ่นหาของใช้กันอีกกว่าจะเสร็จก็แทบตาย
“โห ไอ้เตี้ย กูไม่ฆ่ามึงก็ดีแล้วนัดกูมา มึงเสือกมาช้า มัวทำอะไรกันละ!”
“เออ! กูเห็นด้วยกับไอ้มืด เมื่อวานมึงทำไปกี่รอบละ?”อยู่ๆเซฮุนก็ถามประโยคที่ติดเรทขึ้นมา ทำให้ร่างสูงต้องรีบกลบเกลื่อนโดยการตบหัวเพื่อนรักไปเต็มๆ
“คิดสกปรกแต่เช้าเลยนะมึง! พวกกูจะทำอะไรวะ ไอ้เตี้ยแม่งไม่ยอมหรอก”
“แล้วมึงเขินทำไมวะ?”มินซอกเงยหน้าขึ้นถามแบคฮยอนที่ก้มหน้าหลบมาทางเขา
“อะไรใครแม่งเขิน!!! บ้า!!! กูร้อนนนน” ปฏิเสธซะจริงจัง..
พวกแม่งเสือกแซวเรื่องที่กูอยากลืมอยู่ด้วย ฟวยมาก เพราะมึงเลยไอ้หยอย T^T
“มึงเทาเทาละ? ถ้าไม่มาจะตกรถแล้วนะเว่ย” มินซอกถามถึงอีกคนที่อยู่กลุ่มเขาเหมือนกันแต่ยังไม่โผล่มากซักที และยิ่งหน้าเป็นห่วงใหญ่ เพราะญาติที่ควรจะดูแล เมื่อคืนดันหนีไปนอนกับเมียซะได้
“เมื่อเช้าเฮียแม่งโทรมาบอกกูละ ว่าแม่งไปรับเทาเทาเอง แล้วจะเอาไปนั่งด้วยเลย”ชานยอลตอบ
“โห เฮียแม่งไม่ยอมเสียโอกาสจริงๆวะ เทาเทาแม่งเสร็จแน่..”ไคบ่นออกมาหลังจากที่ได้ยิน
“กูว่าขึ้นรถเหอะ ไม่งั้นกูหลับตรงนี้แน่ๆ”เลย์เอ่ยด้วยเสียงเรียบๆที่ติดยานคางนิดหน่อย แล้วลุกขึ้นสะพายกระเป๋าพร้อมบิดขี้เกียจ
“เออๆวะ ไปๆๆ คนครบแล้วนิ”ไคบอกแล้วกำลังจะก้าวเดิน
“เห้ย แปปกูไปลากสมาชิกคนที่เจ็ดก่อน!”เซฮุนที่เกือบจะลืมคนที่เขาบังคับให้มาอยู่กลุ่มเดียวกัน ขาเรียวยาวรีบวิ่งออกไปทันที
“มึงเชื่อกูปะซักพักแม่งจะได้กัน -_____-”ชานยอลเอ่ยขึ้นในขณะที่มองตามเพื่อนไป
“ไอ้แบบนี้คือวิธีฝังหม้อของโอเซฮุน”คนตัวเล็กเองก็เห็นด้วยแล้วพยักหน้าหงึกๆ
“พวกมึงก็ด้วยแหละ สักพักก็จะได้กัน หึหึ”ไคหันมาพูดใส่คู่ชานแบคที่เอาแต่แซวคนอื่นไม่ดูสภาพตัวเองกันเลย ผู้ถูกกล่าวหาทั้งสองจึงรีบสะบัดหน้าหนีกันไปคนละทาง
“กูว่าขึ้นรถเหอะ แม่งเป็นถึงประธานเดี๋ยวมันก็ขึ้นได้เองแหละ”ร่างอวบเดินนำออกไปด้วยท่าทีที่ดูเงียบไปแปลกๆ เลย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
ทั้งรู้สึกผิดกับเพื่อน แต่ก็รู้สึกรำคาญเพราะเขาเองยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด
“วันนี้ไอ้อ้วนแม่งแปลกๆวะ”ชานยอลมองตามเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วง
“แม่งคงอยากถ่ายเอ็มวี ปล่อยแม่งไปซักพักเหอะ พวกมึงก็ตามกูมาเลยฮร้า”ไคว่าแล้วกรีดนิ้วอย่างดี๊ด๊าแล้วออกเดินนำไปที่รถบัส โดยมีเพื่อนอีกสามคนตามมาติดๆ
“พวกมึงนั่งด้วยกันเลย ไม่ต้องยืนอึ้ง กูซัพพอร์ตเต็มที่ ให้เอากันได้ทั้งวันทั้งคืนเลยอะ”
ทันที่ก้าวขึ้นรถมาไคก็ดันให้คู่ชานแบคนั่งลงที่เบาะคู่หน้าสุดพร้อมด้วยคำพูดส่อแง่หลายง่ามมาก(สามง่ามไม่พอ) ก่อนตัวเองจะนั่งลงที่เบาะข้างๆ
“ไอ้มืดแม่งชอบยัดเยียดวะ”คนตัวเล็กบ่นงุ้งงิ้ง แล้วเข้าไปนั่งเบาะด้านติดกระจก
“มึงไม่อยากนั่งข้างกูรึไงวะ?”เสียงทุ้มที่ถามขึ้นดูจะน้อยใจอยู่เล็กๆ
“มึงแม่งคิดมากอีกละ!”
“ก็ดูมึงพูดดิ เมื่อคืนมึงก็..”
“ไอ้เหี้ยมึงเงียบไปเลยนะ!! ถ้ามึงพูดกูจะบีบคอมึง!”หันมาแว้ดๆๆใส่แล้วก็รีบหันกลับไป ปล่อยให้คนข้างๆนั่งอึ้งไปซักพัก ก่อนยกยิ้มที่มุมปากอย่างคนอารมณ์ดี
ไอ้เตี้ยอาการแบบนี้ เขินกูชัวร์ ว่าแต่เมื่อคืน.. อ่อ.. หึหึ
นิ้วเรียวยกขึ้นลูบริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้เลยว่าคนข้างๆนั้นแอบมองอยู่ ใบหน้าหวานแดงขึ้นมาอีกแล้ว ร่างบางพยายามไล่ความคิดนี้ไปออกจากหัว เขาไม่อยากจะคิดถึงมัน เพราะเขาไม่รู้ว่าอีกคนทำไปเพื่ออะไร
ไม่อยากจะคิด.. เพราะกลัวว่าจะเป็นแค่ตัวเองที่คิดไปฝ่ายเดียว
มินซอกที่เดินขึ้นมาก่อนแล้วนั้นเลือกนั่งที่เบาะถัดมา เขาไม่ค่อยอยากจะนั่งหน้าเท่าไหร่ เมื่อวานถึงแม้จะได้กลับบ้านโดยมีรุ่นพี่จงแดไปอยู่ด้วยสักพัก.. เหมือนจะดีขึ้น
แต่พอร่างหนากลับไปเท่านั้น เหมือนความรู้สึกเจ็บปวดนั้นกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากหาที่พึ่ง.. ริมฝีปากอิ่มผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
“กูนั่งด้วยคนดิ”มินซอกหันไปตามเสียงพูดก่อนจะพบว่าเป็นร่างเพรียวของเพื่อนรัก หรือ จะเป็นร่างเพรียวของคนที่พี่ลูฮานรักก็ได้
“อืม”ตอบรับคำเพียงแค่นั้นก็หันหน้ากลับ เลย์ทิ้งตัวลงนั่งเบาะข้างๆ สายตาคู่คมก็หันไปมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยคำที่อยากพูดออกมา
“กูขอโทษ”
“….”
“มึงไม่ตอบแต่มึงฟังกูใช่มั้ย?”
“..มึงไม่ผิด มึงจะขอโทษทำไม”
“แล้วใครผิด?”
“ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ”มินซอกหันมามองหน้าอีกคนนิ่งๆ แล้วถอนหายใจออกมา
“แต่กู..”
“มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กูไม่อยากฟัง”
“กูรักมึงนะเว่ย! กูเป็นเพื่อนมึง กูไม่อยากอยู่กับมึงในสภาพที่มันอึดอัดแบบนี้!”
“กูรู้เว่ย กูรู้! กูถึงไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดมึงไง! เพราะมึงก็เพื่อนกู”
ดวงตาคู่ใสกำลังมีน้ำเอ่อคลอ เลย์มองภาพนั้นอย่างตกใจ ทำไมเขาไม่เคยสักเกตุเลยว่าเพื่อนคนนี้เปราะบางแค่ไหน..?
“แล้วทำไมมึงต้องหลบหน้ากูตอนเช้า”
“ก็กูแค่..ยังคิดประโยคที่จะพูดกับมึงไม่ออก”
“แค่นั้น??”
“เออ..”มินซอกตอบไปทั้งที่ตรงข้ามกับในใจสุดๆ ตานั้นก็พยายามกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมา
“มึงยังตัดใจไม่ได้กูรู้”
“…กูแค่ต้องใช้เวลา”
“อันนี้กูก็รู้ เพราะกูเป็นเพื่อนมึง”เลย์ระบายยิ้มอ่อนให้เพื่อนรักอย่างมินซอกของเขา พร้อมแขนยาวที่เอื้อมไปโอบไหล่อีกคนไว้
“เหี้ย มึงอย่าทำให้กูร้องไห้ดิวะ”
ปากก็โวยวายออกไป แต่น้ำตาที่มินซอกพยายามห้ามตอนนี้ไหลออกมาเป็นสาย ยกมือขึ้นปาดมันอย่างลวกๆก่อนจะขำกับตัวเอง เลย์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีกคน ก่อนจะขยี้ผมเพราะความน่ารักของคนข้างๆ
“มึงแม่งเหี้ยๆจริง กูไม่น่าเป็นเพื่อนกับมึงเลย ทำกูร้องไห้อีกแล้ว ไอ้ขนมไร้ประโยชน์!!”
“มึงจะด่าไรก็ด่ากูมาเหอะหมินหมิน กูไม่โกรธ เพราะกูจะนอนละ”
“=_______________________=; มึงหมดหน้าที่แล้วสินะ”มินซอกมองคนข้างๆที่เอาที่ปิดปากขึ้นมาครอบแล้วหลับไป ตัวเองก็เลยหันมาหยิบ PSP ของคู่ตัวของเขาแก้เบื่อบ้างเพราะกว่าจะถึงที่ค่ายก็คงอีกนาน
“อ้วน อย่าลืมไปคุยกับลูฮานด้วยละ”
นั่นไง ขนาดมึงจะหลับมึงยังสร้างความลำบากใจให้กูอีกแล้ว มึงนี่เหี้ยจริงๆเลย์!! Y[]Y
“นี่จะลากอะไรหนักหนาห้ะ!! ฉันก็เดินเองได้”ซูโฮเดินโวยวายเสียงดังเพราะฝีมือการลากอย่างไร้ความปราณีของคนตัวสูง แต่จะไม่ให้ลากได้ยังไงละ ในเมื่อร่างบางดึงดันที่จะไปนั่งรถตู้พวกอาจารย์ให้ได้ ซึ่งโอเซฮุนไม่ยอมแน่ๆ
“อยู่กลุ่มเดียวกันก็ต้องมานั่งด้วยกันดิวะ!”เซฮุนหันไปส่งกระเป๋าสัมภาระของเขาและของคนตัวขาวให้กับรุ่นพี่ ก่อนจะออกแรงลากให้อีกคนขึ้นรถบัสไป
“ถ้ามึงจะมองหน้ากูขนาดนี้ เชิญมึงไปนั่งกับคุณประธานของมึงเลยไป ไอ้ตุ้ด!”
ไคที่กำลังเล่นเกมส์ในไอพอตเงยหน้าขึ้นหลังจากได้ยินเสียงของเพื่อนสนิท ก่อนพบกับสายตาของเซฮุนที่มองมาเหมือนจะบอกว่า..
กูจะทิ้งมึงที่เป็นผัวกู เพื่อจะไปนั่งกับเมียใหม่ #ยศนั่นไคเติมเองล้วนๆ...
“ไม่เป็นไร ฉันจะไปนั่ง..”
“ได้ยินยังว่าไอ้มืดมันอนุญาต ทีนี้ก็เลิกดิ้นแล้วตามมาดีๆซักที!”ไม่ทันที่จะพูดอะไรจบเซฮุนก็ลากเขาให้มานั่งที่เบาะถัดมา
ร่างบางหันมามองหน้าของไคเหมือนจะขอความช่วยเหลือ ร่างโปร่งก็ดูจะเข้าใจแต่ไม่อยากช่วยจึงส่งยิ้มหวานเยิ้มแลดูกวนตีนไปให้แทน
ไอ้คนพวกนี้มันอะไรเนี่ย!! ออมม่า ช่วยจุนมยอนด้วย! TOT
“เข้าไปนั่งดิ”
“จะนั่ง..”
“เข้าไปนั่ง”กดเสียงให้เข้มลงอีก ซูโฮแอบเบะปากแล้วเหล่มองอีกคนอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมเดินเข้าไปนั่งด้านใน ร่างสูงยกยิ้มน้อยๆแล้วนั่งลงที่เบาะข้างๆ
“ถามจริง นายจะวุ่นวายอะไรกับฉันหนักหนา”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนายละ”กดมือถือไปมาเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับคำถามของอีกคนเลย
“ก็เพราะนายทำให้ชีวิตฉันวุ่ยวาย!”
“ไม่ใช่เพราะฉัน.. เพราะแว่นนายต่างหาก J”
“จะบ้ารึไง แว่นฉันมันไปทำอะไรให้”เหมือนจะรู้ว่าคนตัวสูงจะเอื้อมมือมาดึงแว่นออกไปก็เลยโยกตัวหลบได้ทัน
“ก็บอกแล้วว่าเห็นแล้วมันหงุดหงิดไงวะ!”ร่างสูงหงุดหงิดแล้วจริงๆ
“ถ้าหงุดหงิดก็อย่ามอง ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว!”
“แต่มันขัดหูขัดตาฉัน”
“นี่มันก็เรื่องของฉัน ที่ฉันจะใส่เหมือนกัน J”
“โว้ยย! หมันไส้วะแม่ง!!”ร่างสูงทิ้งตัวลงกับเบาะอย่างแรง พร้อมใบหน้าที่บึ้งตึง
“หมันไส้ก็เลิกยุ่งไปสิ ฉันกับนายเป็นอะไรกันรึไง?” ยิ่งเห็นอีกคนหงุดหงิด ซูโฮเองก็ยิ่งได้ใจ
“หึ.. อยากลองเป็นมั้ยละ?”
ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าขาวใส โดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะถอยตัวกลับไปที่เดิม ทิ้งให้คนโดนย้อนสอนนั่งกัดปากตัวเองแล้วกอดอกหันหน้าหนีไปอีกทาง
ไอ้บ้าโอเซฮุน !! วันนี้มันเป็นวันที่แย่ที่สุดเลย !! LLL
“เซ็งเว้ย!! กูแม่งโคตรหล่อแต่ต้องนั่งคนเดียว ไอ้เพื่อนชั่วทั้งหลายแม่งทิ้งกู!!!”ชานยอลหันมามองตามเสียงบ่นที่แสนจะดังของร่างโปร่งที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ
“กูไม่ได้ทิ้งมึง กูยังอยู่นะไอ้มืด”
“มึงไม่ต้องพูดเลยไอ้หยอย เมียมึงหลับปุ๋ยไปละ ท้องเมื่อไหร่บอกกูนะ”นิ้วเรียวกดลงไอพอตอย่างจังจนร่างสูงกลัวแทนว่ามันจะหักลงในมือเพื่อนเขาซะก่อน
“อะไรของมึงวะ กูไม่เถียงด้วยละ กูเพลีย”แล้วก็ทำเนียนขยับเข้าไปใกล้คนข้างๆ เตรียมหลับตามอีกคนเข้าไปในฝัน
“ดูมัน.. สวีทกันไม่เกรงใจกูเลย กูอยากรู้จริงๆแม่งจะค้างอยู่ที่เพื่อนอีกนานมั้ยวะ มองก็รู้แล้วว่าแม่งกำลังเกินเพื่อน โอ้ยย! กูอิจฉา กูคิดถึงมายเดสตีนี่!!”
“มืดมึงเบาๆหน่อยกูจะหลับ”เซฮุนถีบเบาะตรงหน้าทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ไคชะโงกหน้ามาด้านหลัง ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีคนสองคนที่หันหน้าหลับกันไปคนละทาง
“ไอ้คู่ข้างหลังนี่ก็ด้วย อะไรของพวกแม่งวะ อยากทำไรก็ทำ พอกูทักเข้าหน่อยก็ปฏิเสธ ปากแม่งหน้าต่อยเหี้ยๆ ไอ้ตุ้ดแม่ง! -3- ได้ของขาวๆแล้วลืมของดำๆอย่างกู..”
“มึงนี่ขี้บ่นจริงๆวะ เฮียได้ยินตั้งแต่ยังไม่ขึ้นรถละ”
“เห้ยย เฮียมาได้ไง? แล้วเทาเทาอ่ะ”
“มานี่ก็เพราะเทาเทานั่นแหละ”คริสเดินมานั่งลงข้างๆรุ่นน้อง แล้วเอนตัวพิงพนักอย่างเหนื่อยอ่อน
“ทำไมวะ? นี่ยังไม่เคลียร์กันอีกหรอ? เฮียแม่งไม่เจ๋งเลยวะ”ร่างโปร่งส่ายหัว มือก็ยังเล่นไอพอตต่อไป
“เฮียจะเคลียร์ แต่เขาไม่อยากเคลียร์ เฮียงอนหนีมา”
“โห้ยยยยย เฮียงอนทำเหี้ยอะไรวะ เฮียแม่งเหี้ยนะ โคตรเหี้ยเลยอะเฮีย คือเฮียจะงอนเขาให้เรื่องมันเหี้ย..”
“ไอ้มืดมึงพอเลย! เฮียแยกไม่ออกแล้วไหนชื่อเฮีย ไหนคำด่า”
“เฮียแม่ง..”เปิดปากได้แค่นั้นก็โดนคนข้างๆเหล่เหมือนจะฆ่าเข้าให้
“เออๆ ไม่พูดแล้วก็ได้วะ.. เอ้าไอ้ห่า ทักษอรเด้งอีก”บ่นอีกครั้งและอีกครั้งของไค
“อะไรคือ ทักษอรเด้งวะ?”
“แอพเด้งไงเฮีย”ตอบพร้อมชี้ไปที่ไอพอตของตัวเอง..
“อืม.. มุกมึงแม่งบ่งบอกถึงสมองมึงจริงๆไค”คริสส่ายหัวอย่างเอือมระอา มือเรียวคว้าไมค์ประจำรถบัสแล้วกรอกเสียงเท่ห์ๆลงไป
“เฮ่โย่ว! นักเรียนชายม.ปลายแทอึนทั้งหลาย ไม่ว่าใครที่จะหลับอยู่หรือคู่เกย์ที่กำลังจะกินกัน ฟังทางนี้นะครับ ตอนนี้เรากำลังจะไปที่หาดทรายแถวๆเกาะร้างไร้ผู้คน.."
“ใครแม่งพล่ามอะไรวะ หนวกหูชิบหาย คนจะนอน!!!” เสียงจากท้ายรถตะโกนแทรกมา คริสยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบกลับไป
“แล้วมึงละใครที่กล้าตะโกนใส่เฮียคริสวะห้ะ!!!”
“เฮียคริส!!!?.. ผมขอโทษคร้าบบบ” เสียงที่เปลี่ยน คือเสียงตรงมาจากหัวใจ -____-;;
“นอนกันไปเลยนะพวกมึง ใครแม่งโวยวายอะไร เฮียถีบตกรถแน่! ฝันดี!!”
“พี่ลูฮาน พี่จงแด ถึงแล้วครับ”เถาร้องเรียกพร้อมสะกิดปลุกร่างเล็กที่หลับปุ๋ยอยู่ข้างเขา รวมถึงร่างหนาของรุ่นพี่ที่หลับอยู่ที่เบาะถัดไปอีกฝั่งนึ่ง
“หื้อ?.. อ่าว ถึงแล้วหรอ? แหะๆ พี่หลับเพลินเลยเทาเทา”หัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปตบหน้าเพื่อนสนิทที่หลับอยู่
“ปลุกกูดีๆก็ได้นะมึง ไม่ต้องตบ”จงแดหันไปส่งยิ้มให้กับรุ่นน้องอีกคนที่นั่งมองพวกเขาขำๆ
“ไปกันเถอะฮะ”คนตัวบางแต่สูงอยู่ไม่ใช่น้อย ลุกขึ้นยืนพร้อมกับลูฮานแล้วเดินออกจากเบาะที่นั่งเพื่อจะลงจากรถ โดยมีจงแดตามมาติดๆ
“มึงเทาเทาเองก็ดูหงอยๆนะเว่ย”
“อื้อ แล้วจะทำไรได้อะ ก็ต้องให้เขาเคลียร์กันเอง แต่คริสมันง้อคนไม่เก่งอะดิ”
ร่างหนาหันมากระซิบกระซาบกับร่างเล็กถึงรุ่นน้องตัวสูงที่เดินนำลิ่วๆไปแล้ว เพราะตั้งแต่เช้าไอ้คริสมันไปรับถึงบ้าน
พอเห็นว่ามาด้วยกันก็นึกว่าดีกันแล้ว ที่ไหนได้คริสกลับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ เพื่อนตัวสูงเลยเสียสละไปนั่งกับเด็กพวกนั้นแทน ให้เถาอยู่นี่แหละ
แต่ความจริงพวกเขาสองคนก็อยากจะไปแทนเหมือนกันนะ.. (. . )
“ฮยองฮะ ต้องไปไหนอ่า แล้วพวกยอลลี่อยู่ไหนละ?”เถาเดินกลับมาถาม ลูฮานจึงหันซ้ายหันขวาช่วยหากลุ่มรุ่นน้องคนสนิท สายตาก็ไปสะดุดกับมินซอกและเลย์ที่กำลังเดินลงจากรถมา ใบหน้าสวยรีบหันกลับโดยไม่ต้องสงสัยว่าเพราะอะไร
คนนึงก็บอกว่า ยังไม่ต้องยุ่ง … อีกคนก็ยังเข้าหน้าไม่ติด ลูฮานเครียดอ่ะ T^T
“นั่นไง! เปาเปา!!”นิ้วเรียวของจงแดชี้ไป ก่อนจะร้องเรียกแล้วโบกมือให้ร่างอวบเห็น
“เรียกเสียงดังชิบหาย ไม่อายรึไง -__-”พอเดินเข้าถึงปากก็เริ่มบ่น มินซอกที่กำลังจะเดินเข้าไปใกล้อีก แต่ก็ต้องหยุดทิ้งระยะห่างไว้
“อายทำไมคนอยู่เยอะ”รู้สึกได้ถึงความอึดอัด จงแดเลยย้ายที่จากฝั่งขวาของลูฮานมาอยู่ฝั่งซ้ายแทน ซึ่งติดกับร่างอวบที่ยืนอยู่พอดี
“เหอะ!”ใบหน้ากลมขาวสะบัดหนีไปอีกทาง ก็ดันไปเจอเพื่อนสนิทข้างตัวที่กำลังจ้องตาอยู่กับรุ่นพี่คนสวย ดูเหมือนจะทะเลาะกันทางความคิดหรืออะไรซักอย่าง
เจ็บ.. แต่เจ็บน้อยลงกว่าเดิม
มือหนาของคนข้างๆเอื้อมมากุมมือของมินซอกไว้แล้วบีบเบาๆก่อนจะใช้มืออีกข้างแย่งกระเป๋าของเขาไปถือไว้ เหลือบมองใบหน้าคมที่ยิ้มระรื่นเหมือนไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น
อบอุ่น..ว่ะ
“เทาเทา คิดถึงจังเยยยยยย”เซฮุนที่วิ่งร่าถลาลมเข้ามากอดเพื่อนตัวบางแต่สูงกว่า
“พอละมึง สกปรกติดเทาเทาหมด”ไคว่าพร้อมดึงคอเสื้อของร่างสูงแล้วผลักออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะยักคิ้วทักทายเด็กหนุ่มจีนที่ตอนนี้หัวเราะยกใหญ่
“เตี้ยตื่นซักที เดี๋ยวก็ล้มหรอก!”
“มึงก็เดินช้าๆดิวะ ขากูไม่ได้ยาวเหมือนมึงนะ ไอ้หยอย!”
เสียงเถียงกันของคู่เตี้ยสูงดังมาก่อนตัวซะอีก ทำให้ทุกคนหันไปมองคู่ชานแบคที่กว่าจะลงมาจากรถได้ คนตัวสูงแทบจะต้องงัดคนตัวเล็กแบบติดเบาะมาด้วย อะไรจะหลับจริงจังขนาดนั้น -____-
“ใจเย็นๆ ผัวเมียอย่าทะเลาะกัน อายเทาเทามั่ง”
“โอ้ะ! เทาเทา >O<”แบคฮยอนเตรียมจะกระโดดกอดเถาเต็มที่ แต่ก็โดนชานยอลล็อคคอไว้ซะก่อน
“เตี้ยอยู่เฉยๆดิ้! ไงเทาเทา ไหงไอ้เฮียนั่นมันถึงมานั่งกับพวกฉันละ”
“ก็..”
“เปล่าหรอก เฮียแค่อยากมานั่ง”เสียงทุ้มของคริสเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน ทุกคนหันไปมองคนที่เพิ่งเดินลงมาคนสุดท้ายเพราะต้องตรวจเช็คของบนรถ เถาเลยรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง
“เออๆ ช่างแม่งเหอะ ไปๆเขาเรียกรวมแล้วเนี่ย มัวแต่ยืนเป็นศาลเจ้ากันอยู่นั่นแหละ!!”
“เทาเทา เฮียถือให้นะ”มือแกร่งเอื้อมไปจะหยิบกระเป๋าจากคนตัวบาง แต่ก็โดนโยกหลบไปแทน
“ไม่ต้องครับ ผมถือเองได้”
“เทาเทา ทำไมไม่คุยกับเฮียละครับ”
“ยังไม่อยากคุยฮะ”เดินต่อไปไม่แม้แต่จะหันมามองคริสเลยสักนิด
“หันมามองกันก็ยังดีนะครับ นะ..”ออดอ้อนเล็กน้อยแล้วก็ได้ผล ใบหน้าหวานหันกลับมาจริงๆ ทำเอาใบหน้าหล่อเหลานั่นยิ้มกว้างทันที
“เทา...”ยังไม่ทันจะพูดจบอีกคนก็หันกลับอย่างรวดเร็วพร้อมก้าวเท้าเดินจากไป
“เทาเทาใจร้ายจังอ่า..”
“อย่าร้องไห้นะเฮีย”เซฮุนเดินมาตบไหล่กว้างๆอย่างให้กำลังใจ คริสหันไปมองรุ่นน้องที่ถือวิสาสะกับเขาเฉย มือแกร่งผลักหัวอีกคนไป
“แล้วนั่นใครวะ?”
รุ่นพี่ตัวสูงถามขึ้น พร้อมหันไปมองคนที่เดินมากับเซฮุนด้วย ใบหน้าหวานขาวหันมามองกลับเหมือนรู้ตัว ดวงตาใสภายใต้กรอบแว่นดำที่คริสมองแว้บเดียวก็รู้แล้วว่า คนๆนี้ก็ดูจะเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“อ่อ.. คุณประธานนักเรียนที่พ่วงตำแหน่งประธานค่ายมาด้วยนะ”
“คนนี้หรอ?.. สวัสดีครับ”คนตัวสูงหันไปยิ้มทักทายให้คุณประธาน แต่ก็ได้รับตอบกลับแค่การก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนร่างบางนั่นจะเดินนำไป
“เป็นไงเฮีย อึ้งไปเลยเนอะ เหอะๆ”
“มึงไปรู้จักกับเขาได้ยังไงวะ หยิ่งชิบหาย!”
“ไม่รู้วะเฮีย ลืมไปแล้วว่ารู้จักยังไง.. เฮียลองคุยแล้วจะรู้ว่าไม่หยิ่ง”คนอายุน้อยกว่ายกยิ้มแล้วรีบสาวเท้าตามอีกคนไป
“เอาอีกละ แม่งพูดให้กูจิ้นคู่มึงอีกละ ไอ้เด็กพวกนี้นิ..”
ตอนนี้ชาวค่ายทุกคนกำลังรวมตัวอยู่ที่ริมชายหาด บริเวณตรงกลางถูกเกลี่ยให้เป็นลานทรายโล่งๆที่ร้อมลอบไปด้วยต้นสนทะเลสร้างความร่มรื่นให้กับที่นี่จนดูไม่ร้อนเกินไป แถมนี่ก็ใกล้จะห้าโมงเต็มทีแดดจึงไม่แรงนัก
ชานยอล แบคฮยอน ไค เลย์ มินซอก เถา เซฮุน และซูโฮ รวมอยู่กลุ่มเดียวกัน ซึ่งปกติจะต้องรวมกลุ่มกันแค่ 6 – 7 คนเท่านั้น แต่กลุ่มพวกเขาก็ได้รับสิทธิพิเศษจากหัวหน้านิสิตผู้ดูแลอย่าง คริส อยู่แล้ว - -
“นักเรียนทุกคน กรุณาเข้าแถวเป็นกลุ่มๆ แล้วให้หัวหน้ากลุ่มนั่งหน้า เร็วด้วยครับ”
เสียงเข้มของคริสดังก้องไปทั่วผ่านไมค์ที่ถูกจัดไว้ตรงซุ้มเล็กๆที่เหมือนจะเป็นเวที ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งเป็นแถวตามกลุ่มที่ได้จัดไว้ รวมถึงพวกเขาด้วย
“ให้พี่ซูโฮเป็นหัวหน้ากลุ่มดิ กูว่าดีสุดแล้ว”เลย์ดันให้คุณประธานไปนั่งอยู่ด้านหน้าสุด
“กูก็ว่างั้นวะ ถ้าให้มึงเป็นคงบรรลัย”เซฮุนจับไหล่ของไคแล้วส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปนั่งลงต่อจากคนตัวขาว คนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วยแล้วนั่งลงตามๆกัน
“เพื่อนนายก็มีมารยาทนะ เรียกฉันว่าพี่..”เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นลอยๆ ตายังคงมองไปด้านหน้า เซฮุนหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนตอบ
“แล้วทำไมฉันต้องเรียกนายว่าพี่”
“นายควรจะเคารพฉัน”
“ไม่! หุบปาก.. แล้วนั่งนิ่งๆไปเถอะ คุณประธาน”พูดแค่นั้นร่างสูงขยับเข้าชิดแผ่นหลังบางมากขึ้นอีก
“จะขยับเข้ามาทำไมห้ะ!”
“บอกให้หุบปากไง”ร่างบางเบะปากอย่างขัดใจ ผิดกลับร่างสูงที่ตอนนี้ยิ้มกว้างอย่างปิดไม่อยู่
หมันไส้จริงๆ!
“เฮียคริสเวลาจริงจังแม่งก็หล่อนะเว่ย”ไคพูดขึ้นกับมินซอกที่นั่งอยู่ข้างหน้า
“นั่นดิวะ แต่กูฮา มึงดูตอนนี้กับตอนที่แม่งเสี่ยวๆดิ กร๊ากก”ร่างอวบหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ ก็เฮียคริสที่ตอนนี้กำลังพูดใส่ไมค์นั้นดูเคร่งขรึมไม่เหมือนตอนอยู่กับพวกเขาเลย
“แหม เทาเทาจ้องเฮียไม่วางตาเลยนะ ไม่เคยเห็นอะดิ”คนตัวเล็กยื่นหน้ามาพูดกับเถาที่กำลังนั่งมองรุ่นพี่ตัวสูงอยู่ ใบหน้าหวานของรีบเบือนหนีหลังจากที่ถูกจับได้
“เปล่านะ ฉันมองทะเลอยู่ต่างหาก”
“เฮียแม่งหล่อเนอะ”แบคฮยอนโยกตัวไปด้านหลังเพื่อคุยกับชานยอลที่นั่งอยู่ในแถวเป็นคนสุดท้าย ร่างสูงเหล่คนตัวเล็กที่เหมือนจะนอนทับเขาอยู่แล้วก่อนตอบ
“ไม่เท่ากูวะ”เนียนกลับโดยการเอาคางเกยไหล่เล็ก
“หรา มึงนี่แม่งหลงตัวเอง”
“เออ หลงตัวเอง”
“ยอมรับเลยนะไอ้หยอย!”เอื้อมมือไปตบหัวคนด้านหลัง แต่ก็โดนมือเรียวคว้าไว้ได้
“ก็.. เค้าหลงตัวเองไง”
คำตอบนั้นทำเอาร่างบางที่เบิกตาขึ้นหันไปมองอย่างตกใจ ชานยอลมองใบหน้าหวานที่ดูน่ารักมากๆตอนนี้แล้วยกยิ้มให้
“เล่นบ้าอะไรวะ!!”รีบหันกลับพร้อมสะบัดมืออีกคนทิ้ง ร่างสูงที่นั่งด้านหลังก็หัวเราะน้อยๆ
เขินอีกแล้ว กูเขินไอ้หยอยนี่อีกแล้ว เป็นอะไรวะ บยอนแบคฮยอนT///^////T
“เทาเทาดูดิ แม่งหวานกันอีกละ”ไคที่หันหลังมาเจอโมเมนต์ชานแบคอีกครั้ง ก็สะกิดให้คนอื่นๆดู
“ยอลลี่ชอบแหย่”
“เนอะ แม่งไม่ยอมคุยกันซักที ค้างคากันอยู่นั่นแหละ -3-”ร่างอวบบ่นงุบงิบ ก่อนจะโดนร่างโปร่งตบหัวไปหนึ่งที
“แล้วมึงละห้ะ ไอ้อ้วนกูเห็นนะ มึงจับมือกับ..”
“พี่จงแด”เถารีบช่วยเสริม แล้วยิ้มล้อร่างอวบที่ตอนนี้ใบหน้ากลมขาวเริ่มขึ้นสีเล็กน้อย
“อะไรของพวกมึงวะ กูไม่คุยด้วยแล้ว -////3////- ”
มินซอกพูดแค่นั้นก็หันกลับไปแล้วเอาหน้าซุกกับหลังของเลย์ที่พอจะได้ยินพวกเพื่อนคุยกันก็ขำออกมาบ้าง
“ปล่อยมันเทาเทา แม่งเขินแล้วไม่ยอมรับตัวเอง”
“ฮ่าๆๆ อื้อ แล้วไคละ มายเดสตีนี่อ่า..”
“ไม่ต้องแซวเลยนะเทาเทา -///-”มือเรียวยกขึ้นบีบจมูกคนพูดเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปด้วยความเขินเช่นกัน
“น้องๆครับ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวจะให้น้องแยกย้ายกันไปพักตามบ้านที่จัดไว้ให้นะ แต่ถ้าจะให้กุญแจไปเลยมันก็ไม่สนุกนะสิ..”คริสพูดไปเรื่อยๆพร้อมยกยิ้มมุมปาก
“โหยยยยยยย”เสียงโห่ของนักเรียนชายหลายร้อยคนดังมาทันทีที่ได้ยิน เพราะพวกเขาอยากนอนพักกันจะแย่แล้ว
“ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นครับ ฟังนะ พี่จะให้พวกเราจับคู่กัน ซึ่งจะเป็นบัดดี้ไปเลย แล้วพี่จะให้กุญแจคนละหนึ่งดอก น้องๆต้องไปตามหาแม่กุญแจที่ซ่อนอยู่ในป่า โอ๊ะ ไม่ต้องตกใจไป ป่าไม่ได้น่ากลัวครับ ไม่ทึบมากด้วย..
แล้วถ้าใครไขได้ก็จะมีซองใส่ชื่อบ้านที่พวกน้องจะได้พัก ถ้าน้องคนไหนไขได้แล้วให้รีบเดินตรงไปเรื่อยๆเลยนะครับจะมีพวกพี่รออยู่อีกด้านหนึ่งของป่าและพวกพี่เขาจะพาไปส่งที่บ้านเอง...
หากกลุ่มไหนเพื่อนกลับมาที่บ้านไม่ครบ จะถูกทำโทษในวันพรุ่งนี้ และรวมถึงคนที่เข้าบ้านผิดด้วยนะครับ เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจคร้าบบบบบ”
“ต่อไปพี่จะแนะนำรุ่นพี่ประจำกลุ่มที่จะคอยดูแลน้องทำกิจกรรมตลอดค่ายนี้ เว้นแต่กิจกรรมแรกของเรานะครับ พี่เขาจะไปรออยู่ที่บ้านเลย.. กลุ่มแรก กลุ่มปาร์คชานยอล..”
พอได้ยินชื่อว่าเป็นกลุ่มใครเสียงนินทาของเหล่าพวกผู้ชายก็ดังขึ้น ก่อนที่คริสจะบอกให้เงียบลงแล้วพูดต่อ
“พี่จงแด จะดูแลกลุ่มนี้นะครับ”พูดไปยิ้มไปราวกับรู้กันดี จงแดเดินออกมายืนตรงหน้าซูโฮแล้วยิ้มให้ ซึ่งคนในกลุ่มก็ดูจะดีใจมากส่งเสียงลั้ลลากันใหญ่
“ไงหมินหมิน ดีใจเลยอะดิ”เลย์หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับคนอวบที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“ดีใจอะไรเล่า! เงียบไปเลยมึง ไอ้พี่บ้านี่แม่งเส้นชัวร์”ใบหน้ากลมขาวเบะปากเล็กน้อย
“แม่งเส้นตั้งแต่เริ่มเข้าค่ายแล้วมึง -____-”
คริสที่วันนี้ดูจะเคร่งขรึมและหล่อมากๆก็แนะนำรุ่นพี่ของกลุ่มอื่นไปจนครบ ทุกกลุ่มจึงลุกขึ้นแล้วหาพื้นที่นั่งกันเป็นวงกลมเพื่อรอรับกุญแจจากรุ่นพี่ที่ดูแล
“ไม่ต้องมองหน้าพี่กันแบบนั้นเลย - - อันนี้ต้องทำกันเอง พี่ช่วยไม่ได้”จงแดเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นสายตาของบรรดารุ่นน้องที่นั่งจ้องเขาอยู่ เหมือนกับว่าพาไปบ้านก็เถอะ ไม่อยากเล่นเกมนี้
“โหยย ขี้เกียจวะ ไอ้อ้วนมึงอ้อนพี่จงแดหน่อยดิ้!”ไคบ่นขึ้นแล้วหันไปสะกิดเพื่อนตัวอวบข้างๆ ที่พอได้ยินก็สะบัดหน้าหนี ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ฮ่าๆๆ เอาเถอะน่า เดี๋ยวก็เจอไม่ยากหรอก.. ใครคู่ใครมารับเร็ว”ร่างหนากลั้วหัวเราะแล้วหยิบกุญแจขึ้นมา 4 ดอก
“เลย์กูไปกับมึงนะ กูเชื่อใจมึงสุดละ -3-”มินซอกพูดพร้อมเอาหัวพิงไหล่กว้างของเลย์ไว้ เจ้าตัวก็ได้แต่เหล่มองแล้วพยักหน้าเข้าใจ
“พอดีกันได้ ติดไอ้เลย์เชียวนะมึง ระวังเกินเพื่อนนะสาด”ชานยอลอดที่จะไม่ประชดไม่ได้ ทีตอนมันเคืองกันแทบจะไม่มองหน้ากันอยู่แล้ว พอเข้าใจกันก็เข้าใจเกิน
“ใครจะเกินเพื่อนเหมือนมึงกับไอ้เตี้ยอีกวะ ไอ้หยอย!”เซฮุนเดินมาผลักหัวเพื่อนตัวสูง ก่อนจะหันไปรับกุญแจจากจงแด โดยมืออีกข้างก็ลากแขนซูโฮที่โดนบังคับมาด้วย
“เอาแต่ด่ากูจะไอ้ตุ้ด แล้วคนที่มากับมึงละ มึงจะอธิบายว่าไง?”ร่างสูงที่รับกุญแจมา ก็หันมาเถียงคืน
“เรื่องของกูแล้วกัน กูไปละ ใครถึงคนสุดท้าย กูเล่นแน่!!”เซฮุนบอกปัดก่อนจะลากคุณประธานแล้วออกเดินเข้าป่าไปคู่แรก
“กูสงสารพี่ซูโฮจริงๆวะ ดูหน้าเขาดิ อยากตายชิบหาย ฮ่าๆๆ”แบคฮยอนบอกแล้วขำออกมา
“พูดมากวะเตี้ย ไปเหอะ กูไปละ พวกมึงก็รีบๆเหอะ”คนตัวสูงไม่รอให้คนตัวเล็กขำเสร็จเรียบร้อยก็ลากเดินตามไปเป็นคู่ที่สอง
“ไปเถิดทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรค์ -___-”ไคที่ยืนอยู่กับเถาร้องออกมาอย่างโหยหวน พร้อมโบกมือลาส่งสองคู่ที่นำไปก่อน นี่ถ้าสี่คนนั้นได้ยินมันคงโวยวายใหญ่ ยกเว้นซูโฮนะ
“เทาเทา เราคู่กันนะ เฮียไม่อยู่เป็นมายเดสตีนี่ของฉันไปก่อนแล้วกัน”ร่างโปร่งพูดเองเออเองให้อีกคนฟัง ก่อนจะจูงข้อมือให้เถาเดินตามไปเป็นคู่ที่สาม
“มองแล้วเหมือนคุณพ่อตัวเตี้ยดูแลลูกชายตัวโตเลยวะ” เลย์เอ่ยขึ้นตอนมองตามคู่ที่แล้วไป มินซอกที่ยืนอยู่ข้างๆก็ขำออกมาก่อนสายตาจะไปสะดุดกับรุ่นพี่ที่กำลังมองเขาอยู่
“มองอะไร?”
“มองเพราะเป็นห่วง”จงแดตอบตรงๆพร้อมยิ้มหวาน
“ไอ้บ้า!!”ด่าแค่นั้นก็รีบเดินหนีไปคนเดียว ทิ้งให้เลย์ต้องรีบตามไปแต่ก็ไม่ลืมเอ่ยทิ้งท้ายไว้ให้รุ่นพี่ของพวกเขา
“ผมจะดูแลหมินหมินให้ ไม่ต้องห่วง”
“ดีมาก ฮ่าๆ นี่จะฝากทักลูฮานหน่อยมั้ย?”จงแดตะโกนไล่หลังไป แต่ก็ได้ค้อนวงใหญ่ของเลย์กลับมาแทน ร่างหนายืนหัวเราะแล้วส่ายหัวให้กับรุ่นน้องพวกนี้
“ไอ้เตี้ย ช่วยหาดิวะ มัวแต่ชมนกชมไม้อยู่นั่นแหละ”ร่างสูงหันมาดุคนตัวเล็กที่มัวแต่ตื่นเต้นกับธรรมชาติ เดินดูนู่นดูนี่อยู่นั่นแหละ เขาว่าจะหายไปในพุ่มไม้จริงๆ
“เออรู้แล้วน่า.. เห้ย หยอย!!”
“อะไร เจอแล้วหรอ?”
“ไม่เว้ย เห็นนกนั่นปะ สวยมากเลย *O*”
“เลิกเล่นได้แล้วไอ้เตี้ย!”แขนเรียวฉุดคนตัวเล็กให้มาอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าหวานยู่ลงก่อนจะยอมเดินตามมา
“แม่งยากวะ จะรู้มั้ยวะเนี่ย ว่าอันไหนแม่งของเรา”ปากเล็กบ่นไปเรื่อย เพราะตอนนี้ก็เจอหลายอันแล้วแต่ไขไม่เข้าซักที
“เออน่า เดี๋ยวก็เจอ”แบคฮยอนพยักหน้ารับรู้ แต่คงเพราะมัวแต่สนใจสิ่งตรงหน้า จนลืมมองเท้าร่างบางจึงโดนกิ่งไม้แทงเข้าที่ข้อเท้าอย่างจัง
“โอ้ยยย!!!”
“เห้ย เตี้ย!!”ร่างสูงที่กำลังมองไปด้านหน้า รีบหันกลับมาตามเสียงร้องก็พบว่าแบคฮยอนลงไปนั่งกองที่พื้นแล้ว
“เดินยังไงวะเนี่ย ไม่มองอะไรเลยนะมึง”คนตัวสูงเอ็ดเข้าให้ โดยไม่สังเกตเลยว่าตอนนี้ใบหน้าหวานเบะจนเกือบจะร้องไห้แล้ว
“กูไม่รู้..อะ”เสียงหวานที่ตอบกลับมาอย่างแผ่วเบาผิดกับเมื่อครู่
“กูเอาไม้ออกนะ”
“อย่า!!”มือบางรีบจับมือเรียวที่กำลังจะดึงเศษกิ่งไม้ที่ฝังอยู่ในเนื้อของร่างบางออก แบคฮยอนส่ายหน้ารัวพร้อมน้ำใสๆที่เริ่มไหลออกมาจากตา
“ทนหน่อยนะ”นิ้วเรียวยาวเกลี่ยที่แก้มใสเบาๆอย่างปลอบโยน ก่อนจะกดศีรษะของคนตัวเล็กไว้ที่ไหล่กว้างของตน แบคฮยอนหลับตาแน่นแล้วกัดปากไว้
“อื้อ!!”เสียงร้องดังเล็ดลอดออกมาจากปากแบคฮยอนเพียงเล็กน้อยตอนที่ชานยอลดึงกิ่งไม้ออกจากข้อเท้าเขา ใบหน้าหวานค่อยๆหันมาช้าๆแล้วพบว่าร่างสูงกำลังใช้เสื้อเช็ดแผลให้เขา ก่อนจะควักผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วพันแผลไว้ให้
“รอหน่อยนะ อีกแปปเดียวจะได้พักแล้ว”เสียงเข้มที่เอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง พร้อมรอยยิ้มที่ส่งให้ทำเอาแบคฮยอนนิ่งไป คนตรงหน้านี้...
“มึงจะทำอะไร?”คนตัวเล็กถามคนที่กำลังหันหลังให้เขา
“ขี่หลังกู มึงเดินไม่ไหวหรอก”
“ไม่เอา มึงเหนื่อยตายเลย”
“กูบอกให้มึงขี่หลัง”
“กูก็บอกว่า..”
“แบคฮยอน ขี่หลังฉันเดี๋ยวนี้”สรรพนามที่เปลี่ยนไปพร้อมเสียงที่ดูแข็งขึ้น ทำเอาร่างบางไม่กล้าจะพูดอะไรอีก แขนเล็กค่อยๆโอบรอคออีกคนไว้ ก่อนที่คนตัวสูงจะใช้มือเกี่ยวขาเขาไว้แล้วลุกขึ้น
“มึงไม่หนักหรอ?”
“หนักเหี้ยๆอะ”
“ไอ้หยอย!!”มือบางตีเข้าที่หลังอีกคนดังป้าบ แต่ก็ต้องรีบเกาะไว้เพราะกลัวตก
“เล่นมากเดี๋ยวก็ตกอะมึง อยู่นิ่งๆเลย กูล้อเล่นเว่ย มึงตัวเบาจะตาย”
“อือ..”ตอบรับคำแค่นั้นก็ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง แบคฮยอนกำลังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นโครมครามอย่างหนัก.. นี่เขาเป็นอะไรอีกแล้ว?
“เตี้ย กูไขได้แล้วเว้ย!”ชานยอลที่ร้องเสียงดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เด้งตัวขึ้นก่อนจะลืมอีกว่าอยู่บนหลังของคนตัวสูง
“จริงอ่ะ? กลับบ้านๆๆ”เสียงหวานที่ดูงัวเงีย แต่เริ่มงอแงเอ่ยตอบ
“รู้แล้วคร้าบๆ”ใบหน้าคมยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบเดินตรงไปเรื่อยๆเขาจะได้รีบออกไปจากที่นี่ซักที อีกอย่างห่วงว่าแผลของคนตัวเล็กนั่นจะอักเสบขึ้นมา
“หยอย..”
“หืม?”
“ขอบคุณ..นะ”
“ไม่เป็นไรครับ หมาน้อย..”ยิ้มกว้างกับความน่ารักน่าหยิกของคนบนหลัง
“ห้ะ? เมื่อกี้ว่าไงนะ?”
“อ่อ เปล่าๆไม่มีไร”
ด้วยที่ขายาวของชานยอล ไม่นานพวกเขาก็มาถึงอีกด้านหนึ่งของป่า คนตัวสูงรีบส่งซองให้กับรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ ก่อนจะที่พี่เขาจะชี้ไปด้านหลังซึ่งเป็นเหมือนบ้านพักชายทะเลหลายๆหลังเรียงรายอยู่
ชานยอลพยักหน้าฟังคำบอกของรุ่นพี่ ก่อนที่ขายาวจะรีบก้าวเดินตรงไปตามทางที่ได้ยินมาทันที
“กว่าจะมาถึงเนอะ ป่านนี้เทาเทากับพวกเลย์รอนานแล้วมั้งเนี่ย..อ่าวเห้ย! เตี้ยเป็นไร?”คริสที่พอเห็นรุ่นน้องมาถึงก็รีบเดินเข้าไปทัก แต่ตกใจไม่น้อยที่เห็นร่างบางอยู่บนหลังอีกคน
“ผมโดนกิ่งไม้แทงนะเฮีย”แบคฮยอนตอบพร้อมยิ้มแหยๆ
“เออๆงั้นพวกมึงรีบไปเลย เดี๋ยวเฮียให้ลู่มันไปทำแผลให้”รุ่นพี่ตัวสูงบอกด้วยความเป็นห่วง คนตัวสูงพยักหน้ารับทราบก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินต่อไป
“โอ้ย แม่งทำไมหายากกจังวะ นี่กูจะมองไม่เห็นแล้ว!!”เซฮุนที่เดินเตะกิ่งไม้ระหว่างทางนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห เพราะเขาลองไขทุกอันที่เจอแล้ว แต่ก็ไม่ได้ซักที
“เข้ามาตอนแรกไม่ยอมหา แต่ดันมารีบหาตอนที่จะไม่ทันแล้ว”เสียงหวานของร่างบางที่เอ่ยเหน็บคนตัวสูงที่มาด้วยกัน เขาเหนื่อยอยากกลับไปพักแล้วเหมือนกัน
“โว้ยยย!!!”เซฮุนยิ่งอารมณ์แรงขึ้นกว่าเดิม ขายาวเตะไปที่พุ่มไม้อย่างขัดใจ ก่อนจะหันมาคว้าข้อมือเล็กแล้วลากไปอีกครั้ง
“จะไปไหนนะห้ะ!! ฉันเจ็บนะ!!”ร่างบางดีดดิ้นและพยายามแกะมืออีกคนออก
“ไม่ต้องหาแม่งแล้ว เดินๆตรงไปเลยเหอะ! ทำโทษก็ช่างแม่ง กูไม่สน!!”
“แต่ฉันสน!!!..อ้ะ!!!”พอสะบัดมือออกได้ก็รีบก้าวเท้าเดินออกไปจนไม่ทันระวัง ร่างบางลื่นลงกับเนินพื้นด้านหน้า เซฮุนที่ได้ยินอีกคนร้องก็คว้าเอวบางไว้ได้ทันแล้วดึงเข้ามากอด ก่อนที่ทั้งคู่จะล้มกลิ้งลงไปด้วยกัน
“..โอ้ย!”พอทุกอย่างหยุดนิ่งร่างสูงก็คลายอ้อมกอดปล่อยคนตัวบาง แขนเรียวพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ล้มทับลงไปอีกครั้งเพราะความเจ็บแปลบที่แล่นขึ้นมาที่แขน
“นาย..นายเป็นอะไร!?”ดวงตากลมโตดูตกใจกับเสียงร้องของคันตัวสูง
“แขนฉัน..”เซฮุนเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวด ร่างบางรีบพยุงอีกคนให้ลุกขึ้น ก่อนจะเห็นแผลที่น่าจะโดนไม้ขูดเป็นทางยาวของร่างสูง
“นาย..!!”
“เป็นอะไรรึเปล่า?”เสียงทุ้มหันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เหมือนจะไม่สนใจอาการของตัวเองเลย แขนที่ไม่ได้เป็นอะไรของเซฮุนใช้หมุนดูคนตัวขาว
แม่งยิ่งผิวขาวๆอยู่ด้วย เกิดเป็นรอยอะไร เป็นแผลเป็นแน่..
“นี่!! นายจะมาถามฉันทำไม นายต่างหากที่ต้องห่วงตัวเอง!”ใบหน้าหวานตอนนี้ดูโกรธจัดแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย
“ฉันมันถึกน่า.. ไปต่อกันได้แล้ว”พูดแบบไม่ใส่ใจอะไรพร้อมออกแรงลากซูโฮให้เดินต่อไป ร่างบางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความเอาแต่ใจของอีกคน
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองคนก็เจอกุญแจที่ไขได้ซักที ใบหน้าคมยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีแม้จะรู้สึกเหนื่อยมากๆเพราะเสียเลือด ซูโฮที่มองอยู่ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ แต่พออีกคนหันมามองก็ทำหน้านิ่งบึ้งตึงเหมือนเดิมทันที เซฮุนไม่รอช้ารีบลากคนตัวเล็กกว่าเดินออก ก่อนที่มันจะมืดไปมากกว่านี้
“ย๊า!! นี่พวกนายเดินกันยังไงห้ะ! ถึงมีแผลกลับมาเกือบทุกคนนะ!”เสียงหวานของลูฮานดังไปทั่วบริเวณบ้าน คิ้วสวยขมวดเป็นปมในขณะที่กำลังทำแผลให้เซฮุน
“ดีนะเนี่ย เทาเทาไปกับกูไม่งั้นมีหวังเละ”ไคเอ่ยขึ้นแล้วกวาดตามองสภาพเพื่อนตัวเอง แบคฮยอนที่ทำแผลเสร็จแล้วกำลังนั่งอยู่กับชานยอล ซูโฮที่พอจะทำแผลเองได้ก็กำลังใส่ยาให้ตัวเอง โดยมีมินซอกค่อยช่วยอยู่ใกล้ๆ
“ใครเละ.. เทาเทาอะนะ? โอย..ซี้ด”ถึงแม้ร่างเล็กจะทำแผลได้เบามือมาก แต่พอหยอดยาลงไปเซฮุนก็อดที่จะร้องไม่ได้
“กูนี่แหละเละ เฮียแม่งกระทืบกูแน่ =____=”ร่างโปร่งที่นั่งอยู่บนที่วางแขนของโซฟาทำหน้าเหนื่อยๆ เขาละไม่อยากจะคิดเลยว่าเฮียจะถล่มเขายังไงบ้าง
“โอ้ยย! พี่เจ็บ!!”เซฮุนร้องเสียงหลงเมื่อคนสวยที่หัวเราะอยู่เผลอจิ้มแผลเขามาโดยไม่รู้ตัว
“ขอโทษๆ.. เสร็จแล้วเซฮุนอา”ลูฮานบอกแล้วส่งยิ้มหวาน ร่างสูงยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมก้มหัวขอบคุณเล็กน้อย
“พี่ซูโฮลองให้พี่ลูฮานดูแผลหน่อยเถอะ ผมเองก็ไม่มั่นใจ”มินซอกหันมาบอกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ คนตัวขาวพยักหน้ารับรู้แล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งแทนที่เซฮุน
“มองเขาขนาดนี้ มึงไม่แดกเขาไปเลยละครับ”ชานยอลเดินเข้ามากระซิบข้างหูของเซฮุน ที่ถึงแม้จะถอยออกมายืนข้างไค แต่สายตาก็ยังจ้องไปที่ซูโฮอยู่ตลอด
“เลิกแซวกูได้แล้วไอ้ฟาย! กูไม่ได้คิดอะไร!”
“หรา กูผัวมึงทำไมกูจะดูมึงไม่ออกวะ”
ไคหันไปกดแผลคนข้างตัวอย่างหมันไส้ จนเซฮุนร้องลั่นแล้วหันไปฟาดหลังเพื่อนดังปั้กจนทุกคนหันมามอง ทั้งสามก็ต้องทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไงได้ละรุ่นพี่คนสวยนะ ห่วงคนไข้ของตัวเองยิ่งกว่าอะไรดี
“หวา.. ดีนะแผลไม่ลึก นี่ถ้าผิวขาวๆของซูโฮเป็นอะไรไป พี่เสียดายแย่เลย”
“ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”รอยยิ้มถูกส่งออกมาให้กับคุณหมอจำเป็น ทำเอาคนที่แอบมองอยู่ทั้งหลาย เคลิ้มไปกันเป็นแถบๆ หนักสุดก็ไม่พ้น.. นั่นแหละ
“โอ้ยย เหี้ย ฮ่าๆๆ เออๆ ตรงๆ เอ้อ! ฮ่าๆๆ นั่นๆ”อยู่ๆเสียงหัวเราะคิกคักก็ดังมาจากคนตัวเล็ก เรียกให้ทุกสายตาหันไปมอง
“ดีขึ้นมั้ยมึง?”ใบหน้าขาวกลมที่ตอนนี้ยิ้มจนตาปิด นิ้วอวบยังคงเกาแก้คันให้เพื่อนต่อไป
“คันหรอเตี้ย?”ชานยอลเดินเข้ามายืนอยู่เหนือหัวของแบคฮยอน
“เออ ฮ่าๆๆๆ โอ้ยย นั่นๆๆๆ”ตอบก่อนจะหันไปบอกมินซอกเวลาที่เกาโดนจุดสำคัญ
“คันหูด้วยป้ะ?”
“….!!!!”สายตาทั้งหกคู่หันมาจ้องคนพูดทันควัน แถมดวงตาทุกคนยังเบิกกว้างอีกด้วย ร่างสูงเห็นดังนั้นก็กระแอมไอเบาๆ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าเข้าครัวไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น..
“ใช่หลังนี้ป่าววะ เมื่อกี้กูเห็นแค่แว้บๆ”ไคพึมพำกับตัวเอง แล้วยืนมองบ้านพักที่ถัดมาสองหลังอย่างลังเลใจ แต่สงสัยได้ไม่ก็มีคนเดินออกมา
“มายเดสตีนี่!”เข้าไปซ้อนด้านหลัง ก่อนจะกระซิบข้างหูให้ร่างบางตกใจเล่น
“O_O!! .. ไคเอาอีกแล้วนะ!”เสียหวานเอ็ดเบาๆพร้อมตีไปที่แขนของคนข้างๆ
“มาถึงก็ทำหน้าน่ารักใส่เลยนะ”ไคเอ่ยพร้อมรอยยิ้มหวาน ทำเอาคยองซูหายตกใจแล้วเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มเขินแทน
“ไอ้หัวเห็ดมันไม่อยู่ใช่มั้ย?”ใบหน้าคมชะโงกมองไปรอบๆ
“อื้อ ไม่อยู่แทมินออกไปกับเพื่อนของเขา”คยองซูตอบ พลางนึกถึงวันนี้ที่เขามาอยู่กลุ่มเดียวกับเพื่อนของแทมิน บอกตรงๆเลยว่าอึดอัดมาก มีแต่คนที่ถือตัวและอวดเก่ง ก็เหมือนหัวหน้ากลุ่มนั่นแหละ!
“งั้นไปกัน!!”คว้ามือบางมากุมไว้แล้วออกแรงดึงให้อีกคนตามมา
“ไปไหนอ่ะ?”ถามไปแบบนั้น แต่ขาก็ไม่ได้คิดที่จะก้าวกลับ
“ไปเปิดตัวไง ^_______^”
พอถึงที่หมาย คยองซูก็รู้ทันทีว่าอีกคนจะสื่ออะไร ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมา เพราะตอนนี้สายตานับเกือบสิบคู่กำลังจ้องมาที่พวกเขา
“กูก็อุตส่าเป็นห่วงว่าไอ้มืดแม่งหายไปไหน ที่แท้แม่ง..”ชานยอลใช้ที่คีบกุ้งเผาชี้หน้าไคเอ่ยขึ้นแล้วให้ที่เหลือช่วยกันต่อ
“ไปตามเมียยยยยย”เซฮุน มินซอก และแบคฮยอนลากเสียงล้อเล่นขึ้นพร้อมกัน ทุกคนอื่นๆก็พลอยหัวเราะเอิ้กอ้ากไปด้วย
“พูดอะไรให้เกียรติมายเดสตีนี่กูหน่อยดิวะ!! พวกมึงนิ”
“โอ้ยยย พ่อคนดี.. พ่อคนดีชิบหายวายวอด กูละหมันไส้!”มินซอกพูดพร้อมมองตามไอ้มืดที่พาคยองซูไปนั่ง แถมดึงเก้าอี้ให้อีกต่างหาก ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงข้างๆโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าเมีย(?)ของไคอย่างเซฮุนนะนั่งอยู่อีกข้าง
“อันยองคยองซู ฉันเมียไอ้มืดมัน เซฮุนนะ”ร่างสูงพูดพร้อมโบกมือให้กับคยองซูที่ตอนนี้ทำตาโตจนแทบจะถลนออกมา ไคหันไปตบหัวของคนข้างๆ ก่อนจะรีบหันมาปฏิเสธบอกอีกคน
“อย่าไปฟังไอ้ตุ้ดมันเลยโด้ แม่งบ้า! …มึงไม่ต้องเตะเก้าอี้กูเลยไอ้ห่า ดูแลคนของมึงไปเหอะ”เซฮุนตบหัวไคคืน แล้วเหลือบมองคุณประธานที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ถ้ากูไม่รู้อะไร กูจะนึกว่าเป็นผัวเมียกันจริงๆ”เลย์ที่เดินมาวางอาหารจานสุดท้ายลงที่โต๊ะพูดขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆมินซอกที่กำลังกินอย่างไม่สนใจใครอยู่กับแบคฮยอน
“นั่นดิ แม่งกัดกันได้ตลอด อื้อหือ.. เผื่อกูบ้างก็ได้นะเตี้ย”ชานยอลเดินกลับมานั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก
“อ่ะ!”แบคฮยอนรีบยัดกุ้งเผาที่แกะเสร็จก่อนหน้านี้เข้าปากคนตัวสูง ก่อนจะหัวเราะกับตัวเอง ชานยอลเองก็ยอมกินเข้าไปอย่างว่าง่าย
“อาหารท่าทางจะหวานชิบหายวะ อยากอ้วก =_____=”มินซอกทำหน้าที่สุดแสนจะเลี่ยนเพราะวันนี้อยู่กันครบคู่ สวีทกันบ้าง ตบตีกันบ้าง โอยเครียด..
“แพ้ท้องแล้วหรอ เร็วจัง ^^”จงแดที่นั่งลงตรงข้ามร่างอวบแล้วยิ้มอย่างทะเล้น มืออวบเลยหยิบผักสดแถวนั้นปาใส่แต่ร่างหนาก็คว้าไว้ได้ทัน
“มึงนี่ก็แหย่เปาเปาจังเลยนะ เกรงใจคนอื่นบ้างดิ”ลูฮานที่เดินมานั่งลงข้างจงแดพูดบ้าง ก่อนจะหันไปยิ้มให้มินซอกที่ทำตัวไม่ถูกเลยหันหนีไปอีกทาง ทำเอารุ่นพี่คนสวยแอบเสียใจไปเหมือนกัน
“น้ำอยู่ทางนี้นะฮะทุกคน”เถาเดินเข้ามา ตามด้วยคริสที่ตามมาอย่างมีระยะห่าง ตะโกนบอกทุกคนบนโต๊ะก่อนเจ้าตัวจะนั่งลงที่หัวโต๊ะฝั่งหนึ่ง
ที่สุดท้าย.. หัวโต๊ะสินะกู เออก็ยังดีวะ.. นั่งตรงข้ามได้เห็นหน้า
“หยุดแดกแล้วฟังเฮียหน่อยยยย”คริสใช้ส้อมเคาะที่แก้วของตัวเอง ทุกคนยอมนิ่งแล้วหันมามองผู้มีอายุมากสุดในโต๊ะอย่างงงๆ
“วันนี้เฮียมีความสุขมากที่ทุกคู่อยู่พร้อมกัน กินให้เต็มที่ ขี้ให้เต็มส้วม...”
“คร้าบบบบบบบบบบบ”ทุกคนรับคำแล้วกำลังจะลงมือกินต่อ เว้นก็แต่ซูโฮกับคยองซูที่ขมวดคิ้วกับประโยคนั้นเล็กน้อย
“อย่าเพิ่งเว้ย! ยังไม่จบ =[]= ”เสียงเข้มของคริสดังขึ้นอีกครั้ง
“อ่าววววววววววววววว” อะไรอีกวะ =_____=
“เฮียจะความสุขมากกว่านี้ ถ้าคนที่นั่งตรงข้ามเฮียยอมคุยด้วย”สิ้นเสียงเข้ม ทุกสายตาก็หันไปมองที่เถาพร้อมๆกัน ตาโตคล้ำๆนั่นดูเหรอหราเหมือนเด็ก
“เทาเทาครับ ถึงเฮียจะดูเป็นคนไม่ดี ซึ่งตรงข้ามกับหน้าตา..”
ประโยคนี้ทำเอาทุกคนก้มหน้าก้มตากินเหมือนเดิม แม้แต่คนตัวบางก็ด้วย ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาอยู่ดี บรรยากาศยังอยู่ในความเงียบ
“แต่เฮียอยากบอกว่า เฮียไม่ได้ล้อเล่นกับเทาเทานะ เฮียจริงจัง เฮียไม่ได้ไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น..”
“….”
“เฮียแน่ใจดีว่า ตอนนี้เฮียรู้สึกยังไง.. เฮียรักเทาเทานะครับ”
แววตาที่จริงจังของคริสเป็นสิ่งที่ยืนยันได้จริงๆว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครกล้าพูดอะไรอยู่ดี แต่ทุกคนยอมหยุดกินแล้วนั่งมาลุ้นแทน #อารมณ์อยากเสือกมาก
“เฮียพูดอะไรนะ..”เถาตอบไปแต่ยังก้มหน้าอยู่กับจานตัวเอง
“ได้ยินที่เฮียบอกมั้ยครับ?”ใบหน้าหวานเงยขึ้นแต่ก็ไม่พบคนที่นั่งตรงข้ามแล้ว
“ว่าไงครับได้ยินมั้ย?”เสียงทุ้มกระซิบเข้าที่ข้างหู จนใบหน้าของเถานั้นแดงไปหมดแล้ว
“ได้..ยินฮะ”เสียงหวานตอบกลับมา แต่ก็ติดจะสั่นเล็กน้อยด้วยความที่เขินมาก
“ได้ยินว่า.. เฮียรักเทาเทา ใช่มั้ย?”เน้นย้ำคำนั้นให้เขินหนักกว่าเดิมอีก
“อื้อ..”
“กลับมาคุยกับเฮียเหมือนเดิมนะ”
“ฮะ..”
“หืม? ว่าไงนะครับ”คริสยิ้มกริ่มแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้อีก พร้อมวงแขนที่ยกขึ้นโอบรอบคอขาวของอีกคนไว้
“ได้ไงฮะ เฮียออกไปนะ..เทาเทาอาย”เถาใช้มือดันใบหน้าคมที่ยื่นมาออกไป แต่ไม่ทันไรคริสก็ยื่นหน้ามาช่วงชิงความหอมจากแก้มคนตัวบางซะอย่างนั้น
“เฮี่ย!!!!!!!!.. ฮิ้ววววววววววววววววววว”เหมือนจะตกใจในตอนแรก แต่พวกเขาก็เปลี่ยนโหมดไวแล้วพร้อมใจส่งเสียงโห่แซวคู่รักต่างวัยตรงหน้า
รวมถึงซูโฮที่นั่งอยู่ใกล้ๆด้วย รอยยิ้มหวานถูกระบายบนใบหน้า พร้อมแก้มขาวที่แดงนิดๆ เซฮุนที่กำลังส่งเสียงแซวก็หันมาเห็นพอดี
“ชอบหรอ? เขินแทนด้วยนี่หว่า”กระซิบเข้าที่ใบหูอีกคน ซูโฮสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าให้เป็นปกติแล้วรีบหันกลับมา
“ยุ่งอะไรด้วย!”
“หึหึ.. หมันไส้วะ”
เอะอะอะไรๆก็หมันไส้ ไม่เข้าใจเลยนายจริงๆ โอ เซฮุน!! L
มื้อค่ำวันนี้ที่บ้านพักของพวกเขาดูจะเสียงดังกว่าบ้านอื่นๆ ใบหน้าทุกคนนั้นแต้มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ อาหารวันนี้ก็ดูจะอร่อยมาก ในเมื่อพ่อครัวอย่างเลย์ และลูกมือเถากับจงแดลงมือทำเอง จะไม่ถูกใจเพื่อนเขาได้ยังไงละ
“ไปคุยกับไอ้อ้วนดิ มันอยู่คนเดียว”คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ทำเหมือนเก็บของไปด้วยโดยไม่มองหน้าเขา
“แล้วเปาเปาอยู่ไหนอ่ะ?”เลย์พยักเพยิดหน้าไปทางริมทะเลให้ร่างเล็กมองตาม
“งั้นฝากด้วยนะ ขอบคุณมาก”มือเล็กหอบแก้วทั้งหมดให้เลย์รับไว้ด้วยใบหน้างงๆ ก่อนเจ้าตัวจะรีบวิ่งออกไปจนไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มของบนใบหน้าคมซะแล้ว..
“เปาเปา”ลูฮานร้องเรียกให้อีกคนหันมา แล้วส่งยิ้มหวานให้ไป มินซอกทำหน้าเหวอไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ร่างเล็กจึงเป็นฝ่ายวิ่งเข้าไปหาแทน
“มายืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวไม่สบายหรอก”เสียงหวานเอ็ดรุ่นน้องไป เพราะตอนนี้ลมทะเลเริ่มแรงแล้ว
“ผมแข็งแรงนะ พี่ห่วงตัวเองเถอะ”ร่างอวบตอบมาแล้วยิ้มบางๆ
“มินซอก พี่.. ขอโทษนะ”ในที่สุดก็พูดมันออกไปจนได้..
“อ่า..ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่เป็นอะไรมาก”ถึงจะตอบไปแบบนั้น แต่น้ำตากลับรินไหลออกมา และโชคดีที่ลมทะเลมีกำลังมากพอที่จะพัดมันออกไปไม่ให้คนตัวเล็กทันได้เห็น
“พี่รู้ว่าเราเป็นยังไง..”
“….”
“พี่อาจจะให้ความหวังเราหรืออะไร ตอนไหนพี่ไม่รู้..”
“….”
“แต่ที่พี่รู้คือ มินซอกเป็นน้องชายที่น่ารักของพี่ พี่อยากให้น้องชายของพี่ยิ้ม”
“….”
“พี่ไม่อยากเห็นใบหน้าอมทุกข์ของเราเลย.. พี่ชอบรอยยิ้ม..”เสียงหวานหายไปเพราะสูดหายใจลึกๆ ดูก็รู้ว่าลูฮานกำลังจะร้องไห้
“พี่ลูฮานฮะ.. ผมก็ขอโทษเหมือนกัน พี่อย่าร้องไห้นะ ไม่เอาสิ..”มินซอกรีบดึงอีกคนมากอดแล้วลูบหลังเบาๆ ร่างเล็กยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตา ร่างอวบเองก็เช่นกัน
“รู้แล้วใช่มั้ยว่าทำไมพี่ถึงไม่ชอบเรานะ”ลูฮานเอ่ยขึ้นอีกครั้งในขณะที่กำลังเดินกลับ
“เพราะพี่ชอบไอ้เลย์มันไง”ยักคิ้วพร้อมยิ้มแซวอีกคน
“อ่า -///////- มันก็ใช่.. แต่หมายถึงว่าเราเป็นน้องพี่ต่างหากละ!”
“รับทราบฮะ! พี่ชายที่น่ารักของผม”มินซอกยกมือขึ้นตะเบ๊ะอย่างน่ารัก
“เราเคะขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เพราะไอ้จงแดแน่เลย >O<”ได้ทีเอาคืน ร่างเล็กก็เอ่ยแซวคนข้างๆเช่นกัน ตอนนี้ทั้งคู่แข่งกันหน้าแดงใหญ่แล้วละ
“ไม่เกี่ยวนะพี่ลูฮาน ผมไปแล้ว!! -/////////////-”ว่าจบร่างอวบก็รีบเดินจากไปทันที ลูฮานก็ได้แต่มองตามแล้วหัวเราะออกมา
“เข้าใจกันแล้วสิ”อีกครั้งที่เลย์เดินเข้ามาพูดกับเขาโดยที่ทำเหมือนไม่สนใจ
“อืมมม.. นี่นายมองหน้าฉันหน่อยก็ได้นะ กลัวหวั่นไหวรึไงห้ะ!”ลูฮานยืนเท้าเอวแล้วจ้องมองหน้าอีกคนอย่างท้าทาย
“อายุมากแล้วสงสัยจะฟั่นเฟือนนะ”เลย์หันมามองหน้าคนพูดแล้วยกยิ้มที่มุมปาก
“เลย์พูดแบบนี้หมายความว่าไง!!”
“คืนนี้นอนที่นี่แล้วกัน ดึกแล้วไม่ต้องกลับ”
“ห้ะ?..”เสียงหวานร้องขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“นอนที่นี่ไง หูไม่ดีหรอ?”
“ให้นอนจริงอ่ะ! เอาสิ นอนอยู่แล้ว นอนกับนายด้วยรึเปล่า >///<”
‘ป๊อก!’ มือเรียวยกขึ้นเคาะหัวของคนตัวเล็กเพื่อเรียกสติ ปากเล็กยู่ลงแล้วคลำหัวตัวเองป้อยๆ
“อะไรจะเสนอตัวขนาดนั้น เก็บอาการบ้างดิ =_________=”
“ไคส่งแค่นี้แหละ เดี๋ยวแทมินเห็นจะมีปัญหานะ”คยองซูที่เดินมาด้วยกันกับไค หันหน้ามาบอกเพราะเขามองไปในบ้านพักก็เห็นว่าพวกแทมินนั้นกลับมาแล้ว
“เอางั้นหรอ.. ก็ได้ๆ เพราะมายเดสตีนี่ขอหรอกนะ”ตอนแรกเหมือนจะไม่ยอม แต่พอเห็นสายตาเว้าวอนนั่นก็ยอมแพ้จนได้
“อือฮึ ขอบคุณนะไค เพื่อนของไคน่ารักมากเลยละ ^^”
ไม่เห็นเหมือนกับที่แทมินบอกเลยสักนิด..
“ไอ้พวกนี้มันก็แบบนี้แหละ ฉันดีใจนะที่โด้ชอบ”.ใบหน้าคมยิ้มกว้าง พร้อมจ้องไปในดวงตาคู่สวย คยองซูเมื่อถูกจ้องก็รีบหลบสายตาเพราะใบหน้าเขาเริ่มร้อนขึ้นอีกแล้ว
“ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน”มือเรียวเอื้อมมาหยิกแก้มอีกคนเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับ
“กลับดีๆนะไค ฝันดีด้วยนะ!”คยองซูโบกมือบ้ายบายให้อย่างน่ารัก แต่ก็ต้องทำหน้างงเมื่อคนที่กำลังเดินไปอยู่ๆก็วิ่งกลับมา
“ของแถม”
...อีกครั้งที่ริมฝีปากของไคทาบทับลงมาที่ริมฝีปากของร่างบาง เพียงแค่เนิ่นนานและหอมหวานขึ้นกว่าเดิม ไม่มีการรุกล้ำ ไม่มีอะไรมาก.. แต่ก็ทำให้ตัวใจเต้นแรงได้ไม่ยากเลย
มือบางยกขึ้นดันหน้าอกอีกคนออกเมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังหมดแรง ไคผละออกช้าๆแล้วส่งยิ้มให้ใบหน้าหวานที่แดงระเรื่ออย่างน่ารัก ก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับบ้านไปจริงๆ คยองซูที่ยืนมองจนอีกคนลับตาไปก็รีบเดินกลับเข้าบ้านเหมือนกัน
...ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางกำลังจ้องมองอยู่ มือของเขากำลังบีบเกร็งแน่น...
“ไอ้ไค.. แกต้องได้รับความเจ็บปวดแบบที่ฉันเป็น แกต้องตาย..!!!”
“วันนี้ยิ้มบ่อยนะ มีความสุขมากละสิ”ร่างสูงเดินเข้ามานั่งลงข้างๆคนตัวขาวที่กำลังเหม่อมองออกไปยังทะเลบริเวณตรงนี้ไม่มีใครเหลืออยู่เลย
“แต่พอเห็นหน้านายก็หมดความสุขแล้วละ”
“เหอะ! เอาเถอะวันนี้ไม่ถือสา”
“ทำไมถึงช่วยฉัน”อยู่ๆเสียงหวานก็ถามขึ้น ร่างสูงหันไปมองเล็กน้อยก่อนตอบ
“เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง คนที่นายช่วยคือฉัน!”ซูโฮหันมามองอีกคนพร้อมขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“จะรู้ไปทำไมวะ! รู้แล้วมันทำอะไรได้รึไง”ร่างสูงหันมาตอบกลับแล้วก็ตีหน้าหงุดหงิดใส่บ้าง
“ก็แค่..”
“ก็แค่อะไร?”เซฮุนถามอีกคนที่อยู่ๆก็หยุดพูดไป
“แค่จะ..ขอบคุณ”เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เบาแต่ก็ดังพอให้อีกคนได้ยิน ดวงตากลมใสเหลือบมองแผลที่แขนของร่างสูง ใบหน้าคมลอบยิ้มกว้างออกมา
“แค่นี้หรอ?” ร่างบางตวัดหน้ามามองจนอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าคอจะหลุดเอา
“แล้วจะเอาอะไร?”
“ถอดแว่นออก”
“…?”เลิกคิ้วมองอย่างสงสัย คนๆนี้จะอะไรกับแว่นเขาอีก เมื่อเห็นว่าอีกคนยังไม่ถอดออก คนใจร้อนเลยถอดซะเองก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ร่างบางถึงกับเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจน..
“มันจูบไม่ถนัด..”
_________________________________
ยอมรับเลยว่าตอนนี้แต่งเองเขินเอง.
ฮ่าาา *เอานิ้วชนกัน* นั่งฟินอยู่นาน
ฟิคใครไม่รู้ เขิลจัง (แต่งเองชมเอง)
พาร์ทนี้กว่าจะออกได้ รอนานมั้ย?
ขอโทษนะ พอดีมันตันไปซักพักนะ
น่าจะยาวมากเลยแหละ ฮ่าๆๆ .______.
เพราะอยากให้ทุกคู่มีบท ไม่อยากให้หายไป
แต่งยากเหมือนกันนะ ให้มีบททุกคน
ขอบคุณคนที่เม้น ที่โหวตให้นะ
ใจดีจังเลย เราขอก็ให้ น่ารักจัง ^^
เม้นหน่อยนะๆๆ .....
ขอให้สนุกนะฮะ ทุกคนเลย!
รักทุกกำลังใจที่ส่งให้มากๆ
ฝันดีฮะ *ล้มตัวนอนข้างๆ* : D
(เมื่อคืนรีบลง ตอนเช้ามาแก้เลยผิดพลาดนิดหน่อย ขอโทษนะฮะ ^___^;; )
อยากตามไปลากคอให้มาอัพฟิคมั้ย? ฮ่าๆ ; Follow me !
ความคิดเห็น